“That decision is made!”. Ik hoorde het vorige week in de podcast van The Minimalists. Het thema was mode en kledij. Ze haalden het alom gekende voorbeeld aan van Steve Jobs die maar één outfit had, een zwarte coltrui en een jeans. Die keuze zorgde ervoor dat hij zich niet moest druk maken over wat hij zou dragen met tijdswinst als resultaat. Mijn schoonzusje kiest ook resoluut voor zwarte kledij. Is het niet zwart, dan koopt ze het niet. In “Essentialisme” (thx for the tip, Kelly!) van Greg McKeown las ik iets gelijkaardigs in het hoofdstuk “Eén beslissing die duizend andere tot gevolg heeft” en “De vrijheid van grenzen stellen”. Het feit dat iets beslist is kan ervoor zorgen dat je niet nodeloos energie hoeft te verspillen aan twijfelen. Neem Starbucks bijvoorbeeld, daar word ik lichtjes zenuwachtig van alle keuzemogelijkheden. “Espressso con panna”, “Flat White”, “Blond Vanilla Latte” en weet ik veel wat nog allemaal: ik krijg er keuzestress van, geef mij maar een gewone koffie. Zo heb ik dit jaar beslist om geen “echte” boeken meer te kopen maar alleen digitaal te lezen of boeken in de bibliotheek te reserveren. (Ik krijg ook soms wel boeken via mijn broer maar die minimaliseer ik achteraf). Ik besliste ook om geen commerciële deals meer op mijn blog te doen. Daardoor hoef ik mezelf de volgende zes vragen niet meer te stellen:

• “Past het bij mij of niet?”
• “Heb ik tijd om dit te doen of niet?”
• “Hoe ga ik het aanpakken?”
• “Sta ik volledig achter dit product of niet?”
• “Wat wordt er van mij verwacht en kan ik dit waarmaken?”
• “Is het wel goed genoeg geschreven?”

Het is heel simpel: geen commerciële deals meer (“That decision is made”). Die beslissing stelt me gerust, ook al werd ik bijna nooit voor zoiets gevraagd want ik ben geen influencer en zou het ook nooit kunnen worden.

Wie kiest, verliest! Dat is niet persé iets slechts. Die mindset waarin ik beslissingen neem om energie te besparen, daarin wil ik verder groeien. Het voelt verfrissend aan!

Iemand ervaring mee?

Gewonnen

Gelezen

De voorbije maanden is er een opvallende verandering aan de gang in mijn leespatroon. Niet alleen lees ik veel meer maar het is voornamelijk non-fictie. Deze debuutroman van Sophie Tak is één van de weinige fictieboeken van de laatste weken maar het was meteen een schot in de roos!

Het beste non-fictie boek van de voorbije weken: “50 lepeltjes energie per dag” van Anne Everard. Gebaseerd op de lepeltheorie rond langdurige ziekte schreef Anne een boek over de verschillende aspecten van een burn-out. Het is het eerste boek dat ik lees over dat thema waarbij zo gedetailleerd wordt ingegaan op die moeilijke materie. Ik zou het aanraden voor iedereen die -op gelijk welke manier dan ook- met burn-out te maken heeft. Ook Het Burn-out Dagboek van Maaike Hartjes is hierbij een aanrader.

Getrappeld

Serieus wat stappen gezet de voorbije dagen. Donderdag trokken we naar Verbeke Foundation. Als questioner lees ik me meestal wel in voor ik ergens naartoe ga maar dezer dagen heb ik meer iets van “ist niet’n, ti leute”. Het is ook moeilijk inschatten hoe druk het ergens zal zijn wat de kans verhoogt dat wij onze boel pakken en vertrekken als mensen de neiging hebben om op onze rug te kruipen. Maar kijk, ik vond het best wel de moeite om anderhalf uur voor te rijden. Sommige kunst zal ik nooit snappen (“Kunst die mijn kleuter ook meebrengt uit de kleuterklas” noem ik dat) maar er waren heel wat werken die ik imposant vond. Vooral de buitenconstructies vond ik geweldig. Hier en daar iets minder kindvriendelijk (en ze mogen ook wel eens een bosmaaier bovenhalen) maar dat hoort erbij. Daarna maakten we een stadswandeling in Hulst (8 km verderop). Hulst doet me wat aan Ieper denken met zijn stadswallen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Gedropt

We zetten Ilja zojuist af aan het station voor zijn Chirokamp. Na 5 maanden onder onze vleugels vliegt hij voor het eerst uit zonder ons. Het voelt anders dan andere jaren, het piekt iets meer en er zijn wat meer bezorgdheden, maar dat lieten we vooral niet blijken. Linus was wel enorm verdrietig toen hij daarna alleen op de achterbank moest plaatsnemen. De tranen die over zijn wangen biggelden waren zo aandoenlijk dat ik van plaats switchte om bij hem te zitten achteraan.

Gepizzapartied

We hadden vrienden op bezoek deze week. Omdat ik geen courage had om een uitgebreide barbecue te voorzien deden we van pizza party. Ik bestelde voorgemaakte pizzadegen bij Collect en Go. De grootte en dikte van de degen bleek driedubbel aan een standaarddeeg uit De Aldi waardoor ik met een gigantisch overschot aan pizzadeeg zat. Op hoop van zegen heb ik dat in de diepvriezer gestoken?

Gedelegeerd

Voor het eerst heb ik “het maken van de valiezen” aan mijn echtgenoot gedelegeerd. Hij vulde de valiezen van de kinderen om op reis te gaan en ook de kampvalies voor de Chiro liet ik aan hem over. “Gow zeg, gie seute, big deal !?” hoor ik sommigen denken. Maar voor mij juist wel. Deze regelneef (regelnicht?) is aan het oefenen op loslaten. Dat ik de valiezen uit handen gaf is voor mij juist een grote stap. Niet dat mijn zoon op kamp zich veel ververst, de verhouding verse kledij vs vuile kledij is al twee jaar op rij 90/10 maar toch blijf ik voldoende kledij voorzien. Maar dit jaar dus vanop afstand. En weet je….het is ok.

Gespendeerd

Teveel. Een staycation is geen garantie op budgetvriendelijkheid. Het is ook het eerste jaar dat we het met minder inkomsten moeten stellen en dat is wat zoeken. (Logisch ergens, want er worden ook wel heel wat minder uren gewerkt). Ik blijf het zeggen en ik ga het ook blijven herhalen: YNAB is hierbij een echte lifesaver. Ik kan veel vlugger anticiperen als ik zie dat de kosten in een maand te hoog oplopen en op die manier kunnen we veel adequatere beslissingen nemen over ons budget en onze eventuele uitgaven. Het was ook juist door YNAB dat we de stap konden zetten om minder uren te werken.

Hij wist het al voor de eerste teerlingen geworpen waren. Hij zou dit spel winnen. Toch bleef ik de strijd dapper aangaan. Hij zal nu keihard met zijn ogen rollen maar het moet erbij gezegd worden: op de één of andere manier had hij àltijd geluk in dat spel. Een kanskaart waarbij hij geld incasseerde terwijl ik bij elke algemeen fonds mocht dokken. Als eerste op de “goeie” straten terechtkomen en een berekend risico durven nemen. Ik kon hem nooit verslaan en dat wist hij. Was het omdat hij drie jaar ouder en wijzer is? Of ben ik gewoon echt slecht in Monopoly?

Deze week speelde ik Monopoly met mijn oudste zoon. Hij heeft de leeftijd waarop ik altijd werd afgeslacht in het spel door mijn broer. Ineens had ik door hoe het kwam dat ik nooit kon winnen. Dat leeftijdsverschil is ècht een issue in dit spel. Inzicht komt met de jaren. Ik kan nog niet verwachten van mijn 9-jarige dat hij kan vooruitplannen. Dat hij zijn budget zo kan beheren dat hij altijd voldoende heeft om mogelijke verliezen te compenseren. Komt daarbij dat mijn ervaring in dit spel ervoor zorgt dat ik kan anticiperen. Ik hoop alleen dat Linus nooit zo zal afzien zoals ik vroeger. Dat hij nooit bankroet om een lening moet gaan smeken bij zijn broer of moet hopen dat de teerlingen “Death Street” gaan overslaan. Want zo noemden we de straten waar mijn broer zijn imperium opbouwde. Als hij kon hij plaatste overal twee hotels en ik denk zelfs dat we dat ooit gedaan hebben. Elke keer als ik huur moest betalen wist hij me dat met een zelfvoldane grijns op zijn gezicht aan te kondigen. En de luttele keren dat hij moest betalen gaf hij me iets meer geld met de boodschap “Keep the change”. I’m telling ya, trauma for life!

In mijn borstkas klopt de liefde voor mijn kroost op het ritme van mijn hartslag. Ik draai mijn gezicht naar de zon en voel hoe de stralen mijn vermoeide ogen doorboren.

We surfen op het tempo van de kinderen. Als zij stoppen, dan zitten we even. Als zij doorgaan houden we de pas erin.

In de lokale Okay kiezen de kinderen Corona-gewijs een zakje snoep. Ik stuur hen een foto via Whatsapp en ze sturen me hun keuze door. Dat de andere kant van het rek ook bezaaid was met een vijftigtal soorten snoep zag ik pas achteraf en heb ik maar wijselijk verzwegen.

De vakantie staat voornamelijk in het teken van rust. Inhalen van rust in mijn geval. In de tuin van het vakantiehuisje word ik vergezeld van een vogelzangkoor. Het voelt alsof ze hun liedjes alleen voor mij fluiten als ik tijdens het lezen in een middagdutje sukkel.

Het gezin staat centraal en we vervallen al vlug in gekende patronen. Op wandelingen kwebbelt Linus aan onze zijde en slentert Ilja achter ons aan.

Ook op vakantie lijken kruimels zich te vermenigvuldigen terwijl we erop staan kijken. Ook op vakantie ontsnappen de kerels dus niet aan huishoudelijke taakjes. Naar het enthousiasme hoeven we niet te polsen, het gezicht spreekt boekdelen.

Een museumbezoek was de voorbije jaren onhaalbaar. Nu de kroost iets meer gegroeid is besloten we het MAS te bezoeken. De key to succes is blijkbaar: de verwachtingen laag houden en je laten leiden door hun blik en interpretaties.

Om 5u45 opstaan bezorgt me dit traktaat. De paarden in de wei achter ons huisje kijken me weifelend aan. Die West-Vlaamse treze komt hier toch nooit mijn veulen stelen zeker? Geen nood, ik heb mijn eigen kroost, stilletjes doch excited babbelend in hun bed op de dag van het Eftelingbezoek.

De Efteling lost hoge verwachtingen in. De kinderen zijn verrukt en als we ’s avonds terugkomen in het huisje zijn de vroege ochtendbabbelaars -net als wij – compleet perte totale.

De Kalmthoutse Heide zorgt voor een instant vakantiegevoel. We maken plannen om ooit de uitgestippelde route van 24 km te doen. Dit jaar houden we het op twee tochten aan de Nederlandse kant.

In het Kindermuseum knipoogt Wiske ons huiswaarts. Einde van een fijne gezinsvakantie op twee uurtjes van onze deur. Meer moet het voor ons echt niet zijn.

Hij is niet met mij getrouwd omdat ik de dame van de grootste gebaren ben. Ik hou het eerder low profile…maar ik ga altijd een plekje voor hem vrijhouden aan tafel. Hij is niet bij me voor mijn humor…al lachen we ons soms een accident, vooral dan met onze eigen dommigheden. Hij weet dat ik geen uren in de badkamer spendeer om er als een topmodel weer uit te komen, maar ik weet welk parfum hij altijd met mij associeert. Hij is niet met mij getrouwd omdat ik zo’n geweldige muzieksmaak heb, maar als The Offspring op de radio komt dan is dat onlosmakelijk verbonden met onze tweede date. Hij weet dat ik niet veel romantische woorden uitspreek, maar dat ik ze wel eens ergens schrijf, al dan niet hier. Ik zwier onze liefde niet veel online omdat ik weet dat ze bestaat zonder veel woorden. Zonder veel beelden. Zonder meer. Ze is er gewoon. Ze is er in mijn onvoorwaardelijke steun in zijn lange zoektocht door het leven. Ze is er in het opsnuiven van zijn geur als ik een vuile t-shirt in de was gooi. Ze is er als ik naar onze twee kinderen kijk en besef dat we twee lucky bastards zijn met twee zo’n wonderbaarlijke creaturen. We made that. Na tien jaar huwelijk kan ik nog altijd “ja” zeggen, tegen ons leven samen en tegen datzelfde leven in de toekomst. Never change a winning team. En ik ben blij dat hij in mijn team zit!

Als ik alleen thuis ben ’s avonds kijk ik graag naar programma’s zoals “Huizenjagers” of “Blind Gekocht”. Ik geef het grif toe: ik ben gewoon een lurker en ik doe niets liever dan in andermans huizen neuzen. Dat de deelnemers vaak met gigantische budgetten zwieren, daar kan ik mij alleen maar met grote ogen op blindstaren maar ik laat het aan hen om een volledige maandloon af te betalen. Wat me vooral opvalt in die huizen: meerdere badkamers. Eén aflevering spande de kroon met 4 badkamers. Vooral een badkamer die op gelijkvloers te vinden is blijkt voor de meeste deelnemers een doorn in het oog. Bart de interieurarchitect tovert dan meestal uit een minieme dressing een badkamer met bad en douche tevoorschijn op het eerste verdiep. In ons huis dat we in 2013 verbouwden zat de badkamer ook op het gelijkvloers. Boven was er één kamer enigszins bewoonbaar en voor de rest was er één grote zolderruimte -nog op de chape- onder het dak (dat uiteraard niet was geïsoleerd). Het is nooit in ons opgekomen om boven een badkamer te installeren, ook al was er technisch gezien misschien wel ruimte voor. Er is een klein plekje waar net voldoende ruimte is voor een toilet dat – 5 jaar na de verbouwing van de zolder- nog altijd niet is geïnstalleerd. Ooit komt het goed. Gelijk hoe ben ik nog altijd tevreden met het gegeven dat onze badkamer beneden zit. Dat hij minuscuul is vind ik zelfs niet erg.

• door de grootte (kleinte?) is hij op 1-2-3 gepoetst.

• er is één lavabo, ik begrijp niet goed waarom mensen (cfr de kandidaten in Blind Gekocht) zo blij zijn met die tweede lavabo altijd. Is daar iets speciaals aan dan?
• we kozen indertijd voor een bad met een douche-element ingebouwd. Een vaste douchekop en een losse douchekop. Daardoor kan ik gemakkelijk douchen zonder dat ik mijn haar moet nat maken.
• een bad op het gelijkvloers is een zegen met kinderen. Het gebeurt veel dat één van de rakkers aan het baden is terwijl ik in de keuken bezig ben. Ik hoor hen, ik passeer regelmatig bij de deur om eens te piepen dus ze kunnen wel eventjes spelen. Ilja neemt zelfstandig een douche maar ik moet de tijd wel in de gaten houden of ik betaal me blauw aan de waterfactuur.

• doordat ie zo klein is is hij niet volgestouwd. Geen pyjama’s aan haakjes aan de muur, geen kamerjassen, geen hopen kleren, simpelweg geen plaats voor.
• als beginnende minimalist ben ik gedwongen om geen grote voorraden zeep, douchegel, shampoo en dergelijke in te slaan, want wederom: geen ruimte over om dit allemaal op te bergen.
• als de wasmand vol is moet ik hem niet naar beneden slepen, gewoon zuchtend en jammerend vooruitschuiven met mijn voet 🙂
• zee-dagen resulteren niet in een huis vol zand

Uiteraard zijn er wel enkele nadelen:

• door de grootte kunnen we er maximaal met twee mensen in. Er wordt wel eens gedjokt of ge-oogrold naar elkaar als we samen tanden poetsen of als iemand zich wil opmaken en de andere besluit te douchen waardoor de spiegel helemaal bedampt.
• er moeten wel wat items op of onder de kast gestockeerd worden al denk ik dat dit vooral uit gemakzucht is, want in feite is er wel nog ruimte in de kasten.
• hoewel een bad wel een groot voordeel is met kleine kinderen zal het in de toekomst waarschijnlijk een last zijn. Soms wou ik dat ik een dubbele inloopdouche had geïnstalleerd, maar misschien kunnen we dit later nog veranderen eens de zonen iets groter zijn.
• als mijn jongens mannen worden en het schaamtetijdperk ingaat zal ik misschien nog vloeken over het feit dat we maar één badkamer hebben. Ik zou als tegenargument kunnen geven: mannen zijn sneller gedoucht maar ik zal wijselijk zwijgen en niet over dit topic uitweiden.

Deel je mijn mening of zou je kiezen voor een badkamerpaleis? En hoeveel tijd spendeer jij in de badkamer, al dan niet bij het poetsen?

In de nieuwsbrief van Werk en Leven vond ik een link naar een website met parenting hacks. Hoe vertaal je zoiets eigenlijk? Oudertrucs? Een hack is “een minder voor de hand liggende doch handige oplossing”. Ik besloot even rond te horen bij enkele vriendinnen naar hun ideeën en uiteraard heb ik er door de laatste 9 jaar ook wel enkele verzameld.

• Als ik ’s avonds ergens naartoe moet met de kinderen en ik heb geen uitzicht over het uur waarop we thuiskomen, dan neem ik hun pyjama’s mee en moeten ze die aantrekken voor we in de wagen stappen als we terugkeren. Zo is er geen discussie: thuiskomen is meteen naar bed. (Ondertussen is Ilja wel wat in een fase gegroeid waarin hij niet meer zo enthousiast is om zijn kleren overal af te stroppen.)

• Na elke schoolvakantie plan ik een dag in voor mezelf. Ik maak er niet teveel afspraken op en ik spendeer hem alleen. It keeps me sane.

• Eéntje van mijn vriendin Ann-Sophie: neem een nieuw leesboek/stickerboekje mee voor je kinderen als ze eventjes stil moeten zitten vb op restaurant. Ik heb mijn voorraadje alvast ingeslagen voor het verlof! Boekenvoordeel FTW!

• Een tip van Kelly: Bij ruzies of bleitsoep, vervang “Stop ermee!” door “Zeg het eens…”, dit sluit ook naadloos aan bij de theorie van Nina Mouton.

• Als ik naar een speelgoedwinkel ga of een rommelmarkt bezoek dan geef ik de kinderen een budget, soms is dat 5 euro in hun pollekes, soms een maximumprijs. Enkel dat mogen ze spenderen of ze mogen het houden voor hun spaarpot. Goeie afspraken maken goeie vrienden als niemand die tracht te ondermijnen!

• Voor op losgeslagen dagen: diepvriesshopping. Ik neem ze mee naar de diepvries en roep de éénpersoonsrestjes waaruit ze mogen kiezen. De ene eet dan “Macaroni 1 pers.” terwijl de andere misschien “Restje lasagne grote portie” mag eten.

• Nog ééntje die ik leerde bij Ann-Sophie: in de keukenkasten plaats ik de meest gebruikte keukenitems op kinderhoogte zodat ze de tafel kunnen dekken of de vaatwas kunnen legen zonder dat ze op stoelen of trappen moeten balanceren.

• Eline en Bert gaven met een tip die ik ook volg. Na een dagje strand: laat de kinderen thuis op een handdoek staan om hun kleren uit te doen zodat het hele huis niet vol zand ligt. Zelf draag ik ze rechtstreeks naar de badkuip en doe daar hun zandkleren uit, leve een badkamer op het gelijkvloers!

• Visualisatie is key: tijdens vakantieweken maak ik een weekplanning op, mijn kinderen hebben geen sikkepit inzicht in de week en om te vermijden dat ik dagelijks moet uitleggen welke dag ze nu die bepaalde playdate hebben of naar de opvang gaan maak ik een weekkalender. Aangezien Linus nog niet kan lezen gebruik ik dezelfde symbolen als in de klas. (Ok, ik werd misschien wel uitgelachen om mijn tekentalent maar dat neem ik er graag bij!)

• Gwendolyne, mama van (ondertussen) twee pubermeisjes, gaf me ook mee dat ze bij het slapengaan haar kinderen zelf haar grens aangaf van hoe ver de deur op een kier mag staan om te vermijden dat discussies van “nog een beetje verder open” ontaarden in een spelletje. “Het is zoals mama het zegt of het is toe”.

• Bij Kim zag ik in haar stories een oproep om op 30 juni de boekentassen te checken op rottend fruit. Met een sloddervosje in huis was ik al voorzien hierop maar het is ook maar al doende dat ik het leerde, hier werden in het verleden reeds beschimmelde agenda’s in de vuilbak gekegeld.

• Als twee kinderen een koekje moeten verdelen onder elkaar: de ene verdeelt en de andere mag eerst kiezen. Met drie kinderen heb ik hierin geen ervaring vrees ik…

• Twee mama’s tegen elkaar op het speelplein: “Volgende keer als we naar het speelplein komen nemen we best een oude handdoek mee om de glijbaan af te drogen.” Oftewel: bewaar een slunse in je auto, je weet nooit waar het goed voor kan zijn.

• Bij het einde van het schooljaar: checken of de turnpantoffels nog groot genoeg zijn (never happens!) en de volgende keer dat je in een winkel komt: direct nieuwe kopen zodat je dat niet op 1 september in een haastje moet doen (been there, done that!). Idem voor carnavalskostuums. En check de kleuterjufhack op de top van de pantoffels!

• De geopende melkfes/boterpot/confituurpot/… markeren we met een stift. Zo kunnen de kinderen vlot zien welke ze eerst moeten nemen als ze iets uit de koelkast nemen. Ze markeren zelf wanneer ze een nieuwe fles beginnen.

• Renilde laat haar kinderen bij uitstapjes zelf een rugzakje maken met snacks en water, zo moet zij niet alles sleuren en kunnen ze zelf kiezen wanneer ze iets drinken of eten. Twee vliegen in één klap want het “ik heb honger”-gezeur wordt ook meteen aangepakt!

• Als de kinderen samenspelen en het gaat er luidruchtig doch zonder ruzie aan toe….zo lang er geen bloed stroomt of spuit doe ik zo:

• Delphine liet me weten dat zij en haar man vooral veel “Let it go!!” zingen tegen elkaar. En dat is best moeilijk vind ik als het over de kinderen gaat.

• Marijke, moeder van drie, liet me weten dat ze heel veel kon afleiden uit de lichaamstaal van haar kinderen, daar ben ik zelf niet zo goed in.

Vul gerust aan in de comments!

Deze zomer is het voor echt. Vanaf morgen werken we beiden officieel in de zorg. Het lief volgde het voorbije jaar een opleiding tot verpleegkundige en rondde eind juni het eerste deel (zorgkundige) met glans af. Het vorige jaar was -op zijn zachtst gezegd- pittig toen hij zijn stages combineerde met zijn fulltime job als planner bij een bedrijf. Vlak voor de coronaperiode nam hij ontslag en schakelde over op nachten in het ziekenhuis op de dienst onderhoud zodat hij zijn stages kon blijven doen overdag. Ik moet jullie niet vertellen dat we ons verlof broodnodig hebben. In het ziekenhuis mag hij maar twee weken nemen dus het wordt kort maar krachtig. Geen van ons twee werkt (nog) fulltime. Dat is niet haalbaar in combinatie met de stages die hij in september weer moet volgen voor het verdere traject van zijn opleiding. Ik werk 80% waardoor ik tijdens het verlof wel enkele losse dagen thuis ben. Zo konden we gisteren en vandaag samen met de kinderen thuis zijn. Het aanstaande weekend is dan ons laatste werkende weekend voor het verlof. Net zoals ik in het begin van het jaar vooropstelde: Less is more. Er is een reisje in eigen land gepland en vanuit ons vakantiehuisje ook enkele daguitstappen, maar de meeste dingen houden we low profile met veel aandacht voor de kinderen. Ze hebben onze aanwezigheid nodig en daarvoor moeten we niet elke week naar een pretpark al denk ik wel na over een dagje Efteling, naar het schijnt is dat wreed de moeite, ik was er nog nooit!

De eerste twee dagen zetten we al netjes in met kleine boodschapjes en een bezoek aan het speelplein met een picknick. Chef-kok Linus hielp me vandaag bij het bakken van havermoutwafels en verder werd er vooral veel gespeeld en gechilled. En heel veel toten getrokken.

Bij jullie wilde plannen?