Een tijdje geleden verlootte ik de nieuwe roman “In het wit” van mijn broer onder alle mensen die me een interessante vraag toestuurden. De vragen heb ik verzameld om “ooit eens mee aan de slag te gaan”. Dat is het amusante aan deze blog, ik doe hier integraal mijn goesting. Dus de rubriek “Witte vragen” kan zomaar eventjes één blogpost beschoren zijn of het kan een reeksje worden. Wie zal het zeggen!?

Luc stuurde me via de mailfunctie een interessante vraag namelijk:

Wat doe je nu beter dan 10 jaar terug op vlak van zelfzorg ?

Eerst en vooral wil ik Luc bedanken voor zijn deelname, ook al won hij de prijs niet (die werd random verloot onder iedereen die meedeed, de vraag zelf deed er eigenlijk niet toe). Het is een uitdagende vraag omdat ze kan opgedeeld worden in verschillende nuances.

Eerst en vooral heb je het deeltje “wat doe je nu BETER”. Daarmee impliceert hij dat er überhaupt al verbetering is op dat vlak. Maar ook in zijn geheel vind ik de vraag intrigerend. Want tien jaar geleden was het woord “zelfzorg” veel minder gekend dan nu. Er zijn trouwens nog altijd zeer veel misverstanden over dit woord, ook dit werd de laatste tien jaar zeker duidelijk doordat het thema zo relevant werd. Het aantal depressies en burn-out (onder jonge mensen) is opvallend hoog en dan wordt het woord “zelfzorg” -of het gebrek daaraan- veel meer in de mond genomen. Niettemin is zelfzorg veel meer dan regelmatig in je zetel kruipen met een boek. Het is een ingesteldheid die je voor jezelf moet toelaten.

Luc stelt me de vraag of ik iets veranderde in de voorbije tien jaar. Misschien moet ik eens terugblikken op tien jaar geleden. December 2015. Ik was toen net terug aan het werk na mijn tweede zwangerschap. Linus ging als kleintje voor het eerst naar de crèche en Ilja zat met zijn 4 jaar in de kleuterklas. Het mooie aan al jaren een blog hebben: ik kan ook eens terugbladeren naar het jaar 2015 en aan de hand van wat ik schreef merk ik dat ik toen echt volop aan het zorgen was. Met een baby van 8 maanden in huis lijkt me dat ook logisch. Toch blijf ik erbij: het jaar 2015 is in een waas aan mij voorbij gegaan. Soms vraag ik me echt af wanneer en hoe ik dat allemaal heb gedaan: werken met twee kleine kotertjes in huis, iedereen op tijd klaar voor school, werk en de opvang. Pampers, flesjes, melk op mijn kleren, snot op mijn schouders. Zeulen met een maxi-cosi en een kleuter aan de hand. Om eerlijk te zijn: ik zou eigenlijk niet meer willen teruggaan. Of misschien wel, voor een weekje ofzo. Om daarna terug te springen naar nu. Ik vermoed dat het woord zelfzorg niet in mij opkwam in het jaar 2015. Of misschien wel ergens, want ik ging blijkbaar wel terug joggen gezien ik een foto had gedeeld van mezelf tijdens een urban trail run in Ieper. Ik ging vroeger zeer regelmatig gaan lopen, ik herinner me nog dat ik opbouwde tot ongeveer 10 km maar ineens was het gedaan. Ik was het beu? Ik heb zelfs jaren niet meer gekeken naar mijn loopschoenen. Voelde geen jaloezie als ik andere lopers zag, hoe dat ineens kwam: wie zal het zeggen? Het is pas sinds december 2023 dat ik weer ben gestart. Heel het jaar 2024 bouwde ik op, eerst met Start To Run en toen ging ik netjes toertjes van 5 km lopen, twee keer per week. In 2025 ben ik dan lichtjes beginnen verder opbouwen en nu loop ik wel alweer 10 km al vind ik dat zelf meer dan genoeg. Het lopen is voor mij nu een vorm van fysieke zelfzorg. Ik combineer het met één of twee keer per week krachttraining. Het schijnt dat je als veertiger meer moet inzetten op een sterk lichaam om klachten op latere leeftijd te voorkomen. Dus ik ben nu vooral bezig met mijn future self en daar plukt mijn huidige self wel al de vruchten van.

Maar ik zie zelfzorg niet alleen als letterlijk zorgen voor mijn lichaam al is het er onlosmakelijk mee verbonden. Zelfzorg zit volgens mij in veel meer facetten van het leven. Het zit in grenzen stellen om je eigen kunnen en aankunnen te bewaken. Het zit in “neen” of “dit wil ik niet meer” zeggen als iets je tegenstaat. Zelfzorg is volgens mij afstand nemen van wat je geen energie geeft net omdat die energie zo’n belangrijk onderdeel is van je hele zijn. Beseffen wat de waarde van mijn energie is, is voor mij een gamechanger geweest. Het is een graadmeter geworden voor zowat alles doorheen de voorbije jaren. Het liet me inzien dat ik soms veel tijd en energie in mensen stak maar omgekeerd onvoldoende energie genereerde waardoor sommige relaties zachtjes uitdoofden. Jawel, zoals ik eerder al schreef: daar ging ook vriendschapsverdriet mee gepaard.

Mijn zelfzorg is ook luisteren naar mijn lichaam. Wat gebeurt er met me als ik een vraag krijg waar ik het antwoord niet goed op weet: wat zegt mijn buikgevoel als ik een beslissing moet nemen zonder te weten wat nu de juiste is? Durven betrouwen op mezelf en beseffen dat dit veelal de beste keuze is heb ik moeten leren met vallen en opstaan. Door stil te staan bij mezelf leerde ik veel over hoe ik in elkaar zit en wat ik juist nodig heb. Nu ik iets ouder ben durf ik ook gewoon volledig te doen wat ik wil…

If it makes you happy….

In periodes kan ik zo echt bepaalde idee-fixen hebben. Een soort van dwangmatigheden maar dan op kleine schaal, niets ernstig hoor. Ik hoef niet anderhalf uur te rekenen voordat ik het huis kan verlaten omdat ik eerst 67 keer het slot moet draaien. Niet in die mate, het zijn eerder periodes dat ik de hele tijd rond hetzelfde thema lijk te draaien.

De druk op mijn fietsbanden

Enkele weken geleden viel ik in dezelfde week twee keer in panne met de fiets door een lekke band. Nu ben ik lichtjes geobsedeerd door de bandenspanning. Elke keer ik voorbij mijn fiets kom check ik of mijn banden niet lek staan. Als ik vertrek ga ik ook altijd eens duwen op beiden banden om te voelen of ze wel stevig zijn. Het is sterker dan mezelf.

Het opslorpen van informatie rond (overmatig) schermgebruik.

Quasi alle non-fictie die ik de laatste weken lees gaat over schermgebruik. Niet alleen bij mezelf maar ook bij kinderen en jongeren. Wat zijn de gevolgen van het gebruik van sociale media op hun hersenen, hoe beïnvloedt de smartphone hun weerbaarheid en hun zelfbeeld. Wat doet het met ons als volwassenen en hoe kunnen we hiermee omgaan? Ik luister ook consequent naar Scroll-a-holics van Yasmin Vantuykom. Daarin gaat ze in gesprek met een expert. Ze is ook niet schuw om haar eigen ervaringen te delen waardoor het een heel toegankelijke podcast is. Curieus naar de nieuwe aflevering met Dirk De Wachter!

Nadenken over hoe ik de eco-cheques ga spenderen.

De husbando kreeg voor een mooi bedrag ecocheques gestort. Er zijn mensen die dat niet gebruiken!? Alleekom, ik weet niet eens waar ik het eerst aan ga spenderen! Een nieuwe plant? Kattenvoer voor Rudi? Fietsmateriaal misschien? Ik kom gewoon niet toe met het bedrag dat hij kreeg! 🙂

Daggers van High Hi

Ik kan maanden aan een stuk naar hetzelfde nummer luisteren. Deze van High Hi geraak ik echt niet beu. Hoe kan dat eigenlijk? Omdat het gewoon een geweldig nummer is hé ja, zo simpel is het.

Hoeveel en welke kleren ik wanneer moet aandoen.

Het weer is onvoorspelbaar, dat is een understatement. Maar vooral bij het lopen is het soms echt zoeken hoeveel laagjes ik moet aantrekken. Deze ochtend ging ik voor een t-shirt, een trainingsjasje en een lange loopbroek. Het was 7 graden en ik had de juiste kledijkeuze gemaakt. Ook op de fiets is het soms nadenken en het is al voorgevallen dat ik veeeel te warm gekleed was. In de zomer is alles zoveel gemakkelijker!

Rust Roest.

Ik zit in een goeie (sport)-flow. Met een mix van krachttraining, lopen, fietsen en zwemmen kan ik bijna dagelijks in beweging zijn. Er is een klik in mijn hoofd gemaakt: ik moet gezond blijven. Mijn snoepgedrag zie ik door de vingers maar ik probeer om toch minstens drie keer per week te sporten, soms zelfs meer. Waar ik vroeger vooral in mijn kleren wou blijven passen is er nu een shift in de insteek van het sporten. Ik wil opbouwen naar een gezond, krachtig lichaam zodat ik later als 50-er, 60-er stevig op mijn benen sta.

Een paar jaar geleden creëerde ik een podcast rond het thema vriendschap. Ik ging in gesprek met vrienden en onbekenden over hoe zij vriendschappen ervaren. Ook al ben ik er nu niet meer actief mee bezig, toch blijft het thema me bezighouden.

Het is nog altijd wat worstelen vind ik. Dat sociaal budget waar ik het vorig jaar over had wil ik netjes verdelen over verschillende mensen maar ik voel dat het er soms bij inschiet. Ik hou ook redelijk vast aan mijn weekends en ik wil ze eigenlijk niet te vol plannen. Mijn hoofd en mijn lijf willen soms gewoon rust. Een halve dag in mijn zetel zitten met een boek en de kat op mijn schoot, daar kun je mij echt niet mee straffen.

En dan zijn er de relaties op zich. Ik heb lieve, zorgzame vrienden. Mensen die al lang naast me wandelen. Aan de andere kant voel ik me ook regelmatig tekort schieten in die relaties. Soms denk ik wel dat mijn introverte karakter een bepaalde afstand creëert, een barrière waar moet doorgebroken worden ofzoiets. Maar eens iemand zich op hun gemak voelt bij mij dan lukt het heel vlot om soms diepgang te vinden ook al hoeft dat nu ook weer niet altijd, soms is het gewoon dagen aan een stuk memes weg en weer sturen.

Nieuwe vrienden maken is moeilijk. Ik ben actief op sociale media maar daar komen weinig echte connecties uit voort. Iedereen heeft hun eigen vriendengroepen, gezin, werk…

Zelf vind ik het vooral moeilijk om me te geven in nieuwe contacten. Ik hou waarschijnlijk teveel afstand omdat vriendschapsverdriet me al meerdere keren parten heeft gespeeld. Komt daarbij dat ik niet geweldig veel van smalltalk hou waardoor ik gemakkelijk dichtklap als iemand me benadert. Veel heeft ook te maken met gelijkaardige interesses hebben denk ik. Vind maar eens iemand als je het fijn vindt om alleen thuis te zijn met de kat en een stapel boeken.

Ik deed een kleine bevraging op mijn instagramstories. (Op het scherm kan ik wel sociaal zijn hoor ;-)).

Lukt het om nog nieuwe vrienden te maken?

Ik vroeg aan enkele mensen die de eerste optie aanklikten waar ze vooral op botsen:

• Iedereen heeft het te druk en er moet zo lang op voorhand gepland worden.
• Ik heb al te weinig tijd om af te spreken met de mensen die ik nu al graag zie.
• Ik weet niet waar ze te vinden?
• Het blijft niet duren als ik er energie in steek.
• Ik ben zelf niet zo sociaal…
• Mijn vriendschappen verwaterden door het leven.
• Door ziekte is het niet evident om me helemaal te geven in hobby’s waardoor de contacten ook achter blijven.
• Ik vind niet meteen gelegenheden om mensen beter te leren kennen.
• Ik ben mijn vrienden wat ontgroeid, we zijn eerder kennissen geworden.
• Ik heb problemen met hechting waardoor het moeilijk is om relaties aan te gaan.

Er waren ook mensen die er helemaal geen probleem mee hebben dus ik vroeg naar hun geheim:

• Vooral (ex)-collega’s worden gemakkelijk vrienden.
• Engagement opnemen zoals in een oudercomité stappen, zorgt voor veel extra contacten en vriendschappen.
• Ik ben enorm extravert: “a stranger is a friend you haven’t met yet”.
• Via mijn hobby’s leerde ik veel nieuwe mensen kennen en de contacten die eruit voortkwamen waren zeer duurzaam.
• Ik babbel heel gemakkelijk met iedereen en ervaar snel een klik.

Er zijn wel degelijk ook mensen die er helemaal geen behoefte aan hebben en liever op hun gemak zijn. Dat begrijp ik ook ten volle.

En dan zijn er degenen die al een rijk gevuld sociaal leven hebben en waarbij het sociaal budget al goed verdeeld is.

Ik kon ook hier en daar eens polsen naar de gevoelens die leven:

• verdriet omdat vriendschappen verwaterd zijn
• het gevoel hebben dat je niet belangrijk genoeg bent om in iemands agenda te passen
• onzekerheden: “ze vinden mij niet tof genoeg om mee af te spreken” of “ik ben zelf wat raar/sociaal onhandig”.
• ik wil echt wel nieuwe mensen ontmoeten maar dat betekent dat ik zelf ook engagement moet aangaan om de vriendschap te onderhouden, ik wil het dan ook goed doen en ik weet niet of ik dat momenteel kan.

Ik heb het antwoord niet op alle vragen die in mij opkomen rond dit thema want ik weet het zelf ook niet goed. Ik ben wel gezond jaloers op de mensen die vlot nieuwe contacten leggen en ik neem me voor om me er ook iets meer voor open te stellen, zeker nu ik wat meer ruimte heb in mijn gezinsleven want ook dat blijkt echt moeilijk te zijn.

Wat denken jullie? Nog ideeën?

Ik hoor het direct: de radio in het zwembad staat een tikkeltje te luid deze morgen. Anke Buckinx kwekt er vrolijk op los op Joe in de ochtend. Ze vertelt razend enthousiast over haar nieuwe podcast “De Mutti’s” waarin ze met een aantal andere vrouwen over het moederschap in al zijn facetten gaat praten. Ik moet opletten dat ik me niet verslik bij mijn diepe zucht daar in het water.

Naast me in baan 6 springt een kerel met een man-bun in het water. Zie ik het goed? Is dat Matthieu Bonne? Ik probeer niet te staren terwijl ik rustig mijn baantjes trek. Hij is duidelijk een sporter. Hij crawlt, hij slaat, hij overheerst het water. De strijd die hij met het sop voert wint hij met de vingers in de neus. Anke wordt ondertussen geprezen door Sven voor haar openhartigheid nadat ze een gênante ouderschapsanekdote deelt met heel Vlaanderen. In baan 5 doe ik altijd maar verder terwijl in baan 6 de Matthieu-look-a-like voor heel wat deining in het water zorgt. Hij neemt zijn keerpunt heel professioneel, ik moet denken aan een zeehondje dat kopje onder gaat voor het raam van een groot aquarium.

Een slanke deerne in een prachtige Hawaii-bikini komt het sportbad binnengewandeld. Haar waanzinnig lang krulhaar bindt ze samen voordat haar gebruinde lijf het water inglijdt. Terwijl ik rustig blijf verder zwemmen denk ik aan Anke Buckinx. Waarom enerveer ik me aan haar? Wat heeft Anke Buckinx mij misdaan dat ik zo moet rol-ogen? Anke is volgens mij best wel een braaf mens. Toch een mens met een goeie inborst, althans zo komt ze toch over op de radio. Tijdens het 25-meteren voel ik naast ergernis ook een schaamte over die ergernis. Matthieu Bonne trekt er zich niets van aan en probeert als een bezetene eigenaar te worden van baan 6. De slanke deerne zwemt intussen gracieus -hoe kon het ook anders?- op haar rug in baan 2. Hoe goed kan je eigenlijk staan met een bikini? Sven en Anke draaien ondertussen Ed Sheeran en het enige wat ik hoor voor de komende 75 meter is “Azizam” en hoe ik hem “op de floor moet meeten tonight.”

Weet je wat het is met Anke Buckinx? Ze is aanwezig. Ze is jolly. Ze is speels. Ze kwebbelt erop los. She’s everything i’m not. En net dat enerveert me. Ze triggert iets bij me, een kant die ik misschien wel meer zou willen hebben. Een klein beetje van Anke’s enthousiasme zou mij wel goed staan. Maar kijk, het is ok. We zijn allemaal anders. Er zijn Ankes en er zijn Lieses. Er zijn vrouwen die zich beter voelen in een veilig zwart badpak van de decathlon en er zijn deernes die een palmboombikini rocken.

En daar, in baan 5, trappelend in het deinende water veroorzaakt door misschien wel Matthieu Bonne, gooi ik mijn ergernis rond Anke Buckinx over (de) boord. Want Anke Buckinx…die heeft mij eigenlijk niks misdaan.

De eerste uren zijn een beetje onwennig.

Ik schreef eerst “dat een solo-trip niet gaat over niet samen willen zijn met anderen”. Maar dat klopt niet, want ik wil inderdaad niet samen zijn. Ik wil alleen zijn. Ik zou moeten schrijven “het heeft niets te maken met de mensen waar ik anders vaak mee samen ben”. Ik hoef er ook geen verklaring aan te geven, wat is dat eigenlijk met die verklaardrang?

Maar het is niet zo evident om jezelf uit te schakelen in het leven van de mensen bij wie je van betekenis bent. Ik probeer mijn kinderen heel zelfstandig op te voeden en ze hebben naast mij ook nog hun geweldige papa die gewoon verder voor hen zorgt. Het is ook niet simpel om eens integraal alleen maar aan jezelf te denken. Om de liefdes in je leven heel eventjes te dempen.

Wie ben je als je de mensen waarmee je verweven bent even achter je laat en gewoon je neus volgt? Als je enkele draden eventjes losmaakt uit dat liefdesvlechtwerk. Waar breng je jezelf naartoe? Wat zie je, wat hoor je, wat wil je?

Op de paadjes die ik alleen bega, liggen antwoorden noch vragen. Er ligt tijd, de focus wordt op mezelf gelegd, het hoofd krijgt de kans om door te denken, om gedachten af te maken.

Het is soms confronterend hoe vlug ik afgeleid ben. Maar als ik alleen langs het strand vendel, het hoofd recht in de wind, waait alles precies recht door mij.

“Het leven is ertussen gekomen.” Ik zou die uitspraak wel eens durven doen als ik merk dat de tijd aan mij voorbij raast. Ik weiger te zeggen dat ik het druk heb, want ik vind eigenlijk niet dat dat zo is. Het voelt alleszins niet zo, ook al doe ik enorm veel in een week en gaan de dagen open en toe.

De gelaagdheid in het leven vergelijk ik een beetje met hoe onze huid in elkaar zit. Een opperhuid, een lederhuid en een bindweefsel. In die opperhuid, die toplaag van het leven, ben ik vooral bezig met het managen van het gezin in combinatie met mijn werk. Ik zorg ervoor dat iedereen enigszins (op)gevoed is en geraakt waar ie moet geraken. Kortom: in de opperlaag doe ik er alles aan om het leven te doen marcheren.

Maar er zit weinig voelen in die laag. Want als ik in de opperlaag blijf hangen gaan de dagen aan mij voorbij. Elke dag wordt er geregeld, georganiseerd, gewerkt, gesport en gemoederd. Er komen wel gevoelens aan bod maar die worden ietwat naar de achtergrond geschoven want “first things first”. Er is nooit veel ruimte om stil te staan en voor ik het weet is het 22u en moet ik dringend naar bed zonder verder na te denken over de input van de dag. Met wat geluk val ik als een blok in slaap.

Als ik te lang enkel in de toplaag blijf wentelen heb ik het gevoel dat ik ter plekke blijf trappelen, terwijl het leven aan een sneltempo aan me voorbij zoeft. In die periodes voel ik teveel horizontaal en te weinig verticaal. Er wordt veel verdoofd en niet doorvoeld, te weinig nagedacht over wat mijn opperhuid eerst afstoot. Welke speldenprikjes raakten door mijn diepere lagen? Kan ik eens inzoomen? Hoe ga ik om met de gevoelens die vrijkomen als ik er de tijd voor neem?

Stilstaan bij mezelf, stoppen met rondhossen. Connecteren met mensen en de gesprekken voeren die moeten gevoerd worden.

Het is pas als ik die opperlaag doorprik dat sommige blokkades in mijn lederhuid overwonnen worden. Even pauzeren om de schaafwonden van het leven te verzorgen.

Wie mijn reilen en zeilen een beetje volgt weet dat ik niet vies ben van een beetje zelfhulp hier en daar. Gretchen Rubin, Ashlee Piper, Esther Perel, allemaal mijn persoonlijke vriendinnen als ze hun tips en tricks door mijn oren kwetteren terwijl ik mijn was aan het plooien ben.

Deze week las ik een boek uit. Waar gaan we dat schrijven eigenlijk, want ik ben momenteel in drie boeken bezig en ze gaan allemaal even traag. Soit, in “Gun iedere kabouter zijn eigen muts” deelt Aaf Brandt Corstius in een mooi overzicht welke uitspraken haar dagelijkse leven beïnvloed hebben. Eéntje daarvan haalde ze uit de podcast “Happier” met Gretchen Rubin en aangezien Gretch en ik al een lange vriendschap onderhouden wist ik al bij de titel waar ze het over had.

“Not if you time it”

Het is enigszins ludiek bedoeld maar zowel Gretchen als Aaf raden aan om taakjes die je uitstelt “omdat je er nu geen goesting tijd voor hebt” eens te timen. Het werkt confronterend maar ook motiverend. Zo was ik al de hele woensdag inwendig aan het jammeren “dat ik het bed nog moest verversen”. Wat een gedoe ook met dat brede laken en die dons etc. Maar…als je dat timet besef je pas hoe weinig tijd het echt in beslag neemt. Ik deed enorm op mijn gemak en klokte af op 3 minuten 44 seconden voor een dubbel bed. Dus ik heb de hele middag energie verkwist aan het sakkeren op die verse lakens terwijl het in een kleine vijf minuten geklaard was.

Gelukkig kon ik ’s avonds in een vers bed stappen om al die verloren energie weer op te laden.

Het is geen geheim dat “een blog hebben” compleet achterhaald is in deze tijden van Instagram, TikTok, Snapchat en allerlei andere sociale media waar ik geen weet van heb. Door de snelheid waarmee men content aanlevert op die kanalen is het aanklikken van een langere tekst die leidt tot een website compleet geriatrisch. Ik weet dat en ik weet dat jij het ook weet.

Dan zijn er zelfs mensen die volledige boeken schrijven.

Twee weken geleden ging ik naar de boekvoorstelling van het nieuwe boek van mijn broer. De foyer van de Viernulvier werd omgetoverd tot een volle zaal boekenliefhebbers. Allemaal mensen die er waren voor hem en zijn nieuwe boekbaby “in het wit”, het was ronduit hartverwarmend.

Ik vraag me af of de aanwezigen op de boekvoorstelling ook wel eens worstelen met hun leestijd en hun aandachtsspanne. Gaan we binnen tien jaar nog in staat zijn om een boek uit te lezen eigenlijk? Ik mag het ten zeerste hopen. Boeken doen vergeten, boeken doen vertragen.

“In het wit” heb ik twee weken na de aankoop nog altijd niet uitgelezen. Maar dat is OK. Ik lees de roman op mijn gemak. Niet te gulzig, elke avond een klein stukje. Ik wil de tekst niet vertrappelen in de rush naar het einde.

Ik mag hier ook een exemplaar weggeven! Yey! Ik wil er wel een mini-wedstrijdje aan koppelen al gaan we het helemaal niet moeilijk maken.

Ik ben altijd op zoek naar nieuwe input voor mijn geriatrische blog hier. Er zijn wel wat thema’s die terugkomen (ik noem dat “lui schrijven” omdat het in mijn beleving weinig creatief is om een template te volgen, maar kijk, het is wat het is). Maar de input komt deze keer van jullie! Ik wil uitgedaagd worden. Nieuwe wendingen in mijn denken ontdekken.

Om deel te nemen aan de wedstrijd wil ik dus maar één ding: ik wil een originele vraag ontvangen. Het is dus helemaal niet moeilijk. Stel me een vraag maar maak het jezelf niet te gemakkelijk. Origineel, intrigerend, interessant, vernieuwend, het mag zelfs een persoonlijke vraag zijn…

Sturen kan hier in het reactie luik, het kan via mail of via Instagram messages (@liese2408) Of uiteraard in een babbeltje, het moet niet allemaal digitaal. Uit alle vragen trek ik één naam en die persoon wint het boek! Ik vind dat best wel heel simpel eigenlijk.

Weet wel: er bestaat een kans dat ik de vraag ga gebruiken. Maar dat doe ik nooit zonder jouw toestemming.

Dus ga maar eens wild met die vraagtekens!

Update:  deze wedstrijd is afgelopen.

Er zijn een aantal dingen die ik moeilijk kan bevatten. Het zijn niet de wereldproblemen (al bevat ik die ook helemaal niet) en het zijn verre van grote raadsels. Het zijn gewoon enkele dagdagelijksheden waarbij ik me soms afvraag: “maar waarom eigenlijk?”.

Fatbikes

Is het een brommer? Is het een fiets? Is het een gepimpte e-bike met brommergesten?

De mullet

Ook wel “het nektapijtje” genoemd. Sorry als je er één hebt maar ik krijg een ongemakkelijke maag van nektapijten. Ik kan er niet aan doen maar ik vind ze afgrijselijk.

Influencers die een product aanprijzen alsof er een award te winnen valt voor beste reclame

“Dit moet je gewoonweg proberen, dit heeft mijn leven veranderd!” of nog dwazer: “Gebruik deze shampoo niet….als je je uitgedroogd kapot haar wil behouden!”. Inclusief een resem rode kruisjes die op het scherm verschijnen. In dezelfde categorie: influencers die denken dat ze het warm water hebben uitgevonden. Dan promoten ze een zogenaamde lifehack die wij veertigers (lees: oude mensen) al jaren gewoon gebruiken want sommige dingen zijn geen lifehack maar gewoon logisch.

Eminem

Echt. Hoeveel keer wordt Eminem per dag op de radio gespeeld? Ik snap het niet. Er gaat geen fietsrit voorbij of daar is hij weer. Het ambetante is: nu ik erop ben beginnen letten irriteer ik me er nog meer aan. Het is nu niet dat ik Eminem barslecht vind maar alstublieft zeg, een beetje kan gaan.

Die gigantische drinkbekers

Ik ben pro herbruikbare drinkflessen. Sinds ik er zelf regelmatig één meesleep drink ik aanzienlijk meer dan toen ik water gewoon in een glas moest gieten. Maar wat is dat met die gigantische bekers die eruit zien als koffietassen voor reuzen? Ik weet dat het een bekend merk is. Ik vermoed dat ik al een influencer heb zien roepen dat je ECHT.ALLE. KLEUREN.MOET. VERZAMELEN!! Hoe ongemakkelijk zien die dingen eruit? En waar steek je dat als je dat niet nodig hebt?

Fietsende fluohaters

Wie zijn ze? Die mensen die in zwarte kledij tussen donker en klaar op hun fiets stappen fluoloos en zonder hun licht op te zetten? Die mensen kom ik jammer genoeg dagelijks tegen. Deze week alleen al heb ik drie keer mijn remmen volledig moeten dichttrekken omdat ik op de fiets nèt niet werd aangereden en ik zie eruit alsof ik naar een 90’s party ga. Pas op, er is ook veel hoffelijkheid vanuit het verkeer, zo wordt er ook heel regelmatig netjes gewacht door chauffeurs om in te slaan op een rond punt. Die mensen beloon ik altijd met een klein wuifke want dan voel ik me wel gezien in het verkeer. Jezelf zichtbaar maken is gewoon respectvol naar heel de verkeerssituatie. Iedereen moet zijn steentje bijdragen, de automobilisten maar de fietsers even goed.

Het was al een tijdje beslist dat we onze tweede wagen zouden verkopen. In het West-Vlaams zeggen we “hij fret geen stuutn” maar dat doet hij eigenlijk wel. Want in het voorjaar moet ik weer de belastingen betalen en uiteindelijk is de verzekering ook niet goedkoop. En dat voor een wagen die maar één keer per week nog wordt gebruikt….

Maar nu is het effectief zo ver. Het komende weekend verlaat de 2e wagen de oprit om niet meer terug te keren. Ik moet toegeven dat ik er wel een mini-stresske bij kreeg toen ik het vernam ook al sta ik volledig achter die keuze. We fietsen naar het werk en er zijn voldoende alternatieven om te geraken waar we moeten geraken tijdens het weekend.

Ik nam alvast een account op het systeem van de deelwagens hier in onze gemeente en vlak bij mijn deur is er ook een FLEX-bus-halte ook al woon ik een klein beetje op de buiten.

Gaan we nog wel eens vloeken? Ik vermoed van wel….maar alles is oplosbaar.

Hebben jullie twee gezinswagens?