De laatste jaren deed ik redelijk wat inzichten op rond hoe emoties werken, hoe ze je gedrag sturen en wat de impact van je gedachten is op je handelen. Dat neemt niet weg dat ik sommige periodes met mezelf in de knoop lig. Voor wie het nog niet weet: ik heb de neiging om aan overthinking te doen.
Ik ga altijd de eerste zijn die roept “Praat erover!” als je met iets zit. “Het lucht op!”. Maar mijn eigen raadgevingen volg ik weinig tot nooit op. Er moet tijd en ruimte zijn eer ik ga babbelen over iets wat me dwars zit. De introvert in mij houdt namelijk enorm van binnenvetten. In geschreven tekst komt het misschien anders over dan hoe ik in het echt ben maar: ik kan -face to face- niet altijd goed verwoorden hoe ik me voel of wat ik juist bedoel als ik praat over iets wat me sterk bezighoudt.
Maar soms lukt het wel heel goed. Soms heb ik zo’n deugddoende gesprekken waarin ik mijn eigen hersenspinsels kan ontrafelen. Gesprekken waarin een kluwen aan stekelige draadjes ineens wordt ontward. Eigenlijk heb ik mensen nodig die dat uit me trekken en die mijn gedachten mee gaan analyseren met mij. Mensen die me helpen mijn gedachten vastgrijpen en er dieper op in gaan. Echte luisteraars die goed kunnen samenvatten en erkennend zijn naar mijn gevoelens. Ze durven me een spiegel voorhouden en op hetzelfde moment de dingen benoemen zoals zij ze zien bij mij. Als ik wil loslaten gaan zij net confronteren: “Is dat wel zo?” Het zijn veilige gesprekken waarin ik mijn vreemdste gevoelens kan aanhalen maar ook kan uitzoeken wat de achterliggende oorzaken daarvan zijn.
Het klinkt misschien wat zwaarmoedig allemaal, maar ik ben wel blij dat ik zo’n mensen heb. Ze zijn goud waard.
“Bro, waar ben je?”. Tussen het catchen, bekvechten, rabbelen, fretten en zagen door….Naast het overdragen is er ook veel samenspel, shenanigans en gegiechel….we zien hoe goed hun band op dit ogenblik is.
Ik geniet er van, besef dat het al anders is geweest en dat het ongetwijfeld weer zal veranderen tussen de twee broers.
Maar wat er ook gebeurt, ze hebben altijd elkaar. Wie zelf broers of zussen heeft weet wat ik bedoel, die band waar bloed door stroomt, die is onbeschrijfelijk speciaal. Ze beseffen het nu nog niet, maar ooit komt dat wel. Ondertussen blijven ze elkaar stoten geven als er een gele auto passeert en elkaar uitmaken als de ene teveel in de richting van de andere ademt.
Terwijl ik met mijn froet in de zon op een bankje zat te lezen kwam een dame naast me zitten. “Ik blijf niet lang hoor, mijn man is onderweg en dan stappen we samen verder”. Mij maakte het niet uit, ik werd helemaal niet gestoord door de mevrouw. We pratelden* eventjes over de vele sirenes die we verderop in de stad hoorden. Het was me al opgevallen dat het die dag wel extreem was waarop ze mijn gedachten verwoordde: “Ik vraag me dan altijd af wat er gebeurd is”. Inderdaad! Het volgende dat door me gaat is: “Waar zijn mijn geliefden? Zijn ze misschien slachtoffer in dit verhaal?” Daarna loop ik in gedachten een rijtje mensen af en de mogelijke locatie waarop ze zich bevinden. Sirenes zetten dus niet alleen het verkeer maar ook onze hoofden in gang?
Apenarmen
Ik scroll regelmatig door kattenfilmpjes of cleanfluencers met hun tidy-hacks. Deze week kwam ik iets helemaal anders tegen: een filmpje van een apin die trots haar babyaapje toonde aan een bezoeker in de dierentuin. Hoe cute het filmpje ook was, ik schrok wel van hoe de gorillamama het minuscule aapje vasthield. Ze trok het omhoog aan de polsen waarna het bengelde tussen haar omhooggestoken armen. Schieten babyapenschoudertjes dan niet uit de kom? Vermoedelijk niet als je ziet hoe ze anders aan takken slingeren. Ik moet me dringend verdiepen in gorillagewrichten om hier het antwoord op te vinden.
Steenpuin
Als ik een vleugje steenpuin ruik doet het mij direct terugdenken aan bloed, zweet en verbouwingstranen. Steenpuingeur associeer ik met wanhoop en verwachtingen, de geur van het containerpark, neverending stof in je haar en vuile nagels. Hoe zouden ze die geur benoemen op een Arbre Magic? “Regret” misschien?
Waakpaard
Op een wandeling vorig weekend werden Linus en ik nogal bruusk afgebriest door een paard in de wei naast onze route. Het beest begon wild rond te springen en hinnikte alsof we indringers waren op zijn territorium. Pas toen we uit zijn beeld waren kalmeerde het dier weer. Werden we gehorsejudged of zou het gewoon een waakpaard geweest zijn?
Gigantische drukte
Een tikkende klok, de eettafel die smetteloos is. Slechts één wasje per week te doen. De sereniteit die kan hangen in de huizen van bejaarden staat in schril contrast met de drukte in een gezin met kinderen. Toch moet het bij velen ooit anders geweest zijn, want sommigen hebben 6 of meer kinderen, dat waren gigantische gezinnen. Ik vraag me soms af: missen ouderen dan nooit die drukte van een groot gezin? Of hebben ze zoiets van “Nope, never again!”.
Gekooid
De rode draak van het Welsh monument op het einde van mijn straat werd gerenoveerd deze week. De jaren hadden zijn kleur doen vervagen. Na weken gekooid zitten heeft hij eindelijk zijn kleur teruggekregen. Misschien is het goed om eventjes in afzondering te gaan als je de kleur in het leven niet meer vindt? Of misschien is het beter om juist in verbinding te gaan met anderen. Ik zal het eens moeten vragen als hij weer los is.
*pratelen: combinatie van praten en babbelen, veelal smalltalk
Er zijn huwelijks- en verjaardagsuitnodigingen, supertoffe vragen om op weekend te gaan, WhatsAppjes om af te spreken en evenementjes waar men mij tickets voor doorstuurt. En toch. Geen idee hoe het komt maar ik zit in een fase waarin verbinding maken echt moeilijk is. Contacten zijn vlug en vluchtig, iedereen heeft zijn eigen bezigheden en zijn zorgen, ook wij doen er duchtig aan mee! Ik wijs geen vingers, en als ik dat al doe wijs ik eigenlijk naar mezelf.
Dieptetijd lijkt onvindbaar tussen de stapels vuile was en het eten dat op tafel moet komen en daar heb ik de laatste tijd echt moeite mee.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben nog altijd enorm graag alleen. Maar ik mis wel de nabijheid van mensen die me goed kennen. Die mensen weten dat ik niet hou van de vele “het mag dan stoppen met regenen”-praat. Smalltalk is een essentieel onderdeel van mijn job, dus ik probeer het te beperken tot die uren. Met mijn partner, collega’s en vrienden kan ik wel goed babbelen maar eens goed diep gaan in een gesprek, de tijd nemen om echt te luisteren naar elkaar en zonder oordeel in te gaan op wat men zegt, daar is weinig ruimte voor. Er zijn altijd kinderen die ergens naartoe moeten, werk dat moet gewerkt worden, afspraken bij tandartsen, school of waar dan ook en ik vind het vreselijk om het te typen: ik ben regelmatig gewoonweg moe van al die moetjes.
Soms ben ik teveel op drukke eilandjes waar iedereen interactief met me is. Dan wil ik soms wegvaren naar mijn eilandje van alleenheid. Een plek waar ik mijn gedachten kan afwerken. Waar mijn creativiteit ruimte krijgt zonder afgebroken te worden. Soms ga ik letterlijk weg maar vaak check ik ook gewoon uit in de drukte van de interacties. Dan ben ik enkel fysiek aanwezig en juist dàt is niet bevorderlijk voor de diepte die ik mis. Aargh! Catch-22!
Lezen is een automatisme geworden. Hashtag nevernotreading zeggen ze zeker? Heb ik niets om te lezen dan speur ik ernaar. Ik lees -als het moet- de etiketten van producten. Toch is dat lang niet altijd zo geweest. Er zijn tijden geweest dat ik geen boeken aanraakte!
Als kind ging het met ups en downs, ik ging veel mee met mama naar de bibliotheek in Ieper die toen nog in een prachtig pand gevestigd was in het centrum. Er werd nog handmatig gestempeld op je kaartje waarvan het dubbeltje in een grote fichebak zat. Ik vond het altijd fascinerend om te zien hoe snel de bibliothecaris je kaartje kon terugvinden in die gigantische hoop. Je moest ook stil zijn in de bib. Iets wat nu gelukkig niet meer moet!
Als schoolkind leende ik alle boeken van “De Babysittersclub” van mijn nichtje Lies. Maar er zijn wel tussenjaren geweest waarin ik dus weinig tot niet las. Vooral in het middelbaar kan ik me niet herinneren dat ik veel boeken vast had. Pas in het hoger onderwijs ontdekte ik de bibliotheek in Gent en ik herinner me wel dat ik me overweldigd voelde door het aanbod. Zoveel. Waar begin ik? Er waren toen nog geen apps en geen boekfluencers die tips uitdeelden. Zelfs toen ging het ook nog met ups en downs, soms las ik veel, soms las ik niet.
Hoe is het dan geëvolueerd? Raar maar waar: Harry Potter made me do it. Ik miste de start van de hype, maar ik pikte in toen het 4e boek ineens ging verschijnen. Toen kocht ik alle boeken in hardcover en ik las ze allemaal van het begin tot het einde. Wekenlang was ik bezig, ik herinner me nog waar ik was toen ik de laatste pagina’s van het laatste boek las ergens midden in de nacht. Sinds Harry Potter ben ik nooit meer gestopt met lezen. Ze staan nog allemaal in mijn kast en nu en dan duw ik er één in de handen van één van mijn kinderen maar ze zijn nog niet helemaal overtuigd.
Soms hoor ik wel eens: “Ik ben zo geen lezer”. Maar misschien kreeg je nooit het juiste boek op het juiste moment? Of is dat naïef?
In de podcastopname vorige week vertelde Linde Merckpoel dat ze veel boeken koopt waarvan ze weet dat ze die waarschijnlijk nooit zal lezen uit tijdgebrek.
Ik zie mensen wel eens opkijken als ik vertel dat ik dagelijks lees maar weinig tot geen boeken koop. Ik heb lange tijd een boekenkast gehad in mijn living. Sinds enkele jaren probeer ik minimalistisch door het leven te gaan en toen besloot ik ook om geen boeken meer te kopen. Mijn boekenkast gaf ik integraal weg. De boeken kregen een nieuwe bestemming, slechts een tiental boeken hield ik bij, anderen gaf ik aan de kringwinkel of aan mensen die ze wilden.
Het laatste boek dat ik recent wel kocht was “Vertroostingen” van Dirk De Wachter. Ik wist dat ik er een tijdje over ging doen en dat ik het boek ook regelmatig zou oppakken en weer neer zou leggen. Als ik het uit heb geef ik het graag door.
Hoe ik dan aan mijn boeken geraak?
Ik krijg regelmatig boeken. Kostprijs: een eeuwige glimlach.
Mijn schoonzus en mijn broer zijn zeer actief in de boekenwereld en lenen me/geven me boeken die me interesseren. Ook voor de kinderen brengen ze regelmatig boeken mee waarvoor eeuwige dank!
De bibliotheek. Kostprijs: € 5 / jaar lidgeld. Bijkomende kosten: reservatiekosten, kosten bij laattijdig binnenbrengen, in mijn geval komt dat op ongeveer een €15 euro per jaar.
Als een boek mijn aandacht trekt is het eerste wat ik doe: opzoeken of mijn bibliotheek het heeft. In 95 procent van de gevallen is dat effectief ook zo. In het andere geval doe ik een aankoopsuggestie. De bibliotheek koopt om de zoveel tijd nieuwe boeken aan, als je zelf een suggestie instuurt is de kans heel groot dat het boek voor je wordt aangekocht. Een suggestie kost een halve euro en je bent de eerste lener van het boek. Soms moet ik wel eens geduld hebben maar op die manier krijg ik regelmatig de kans om gloednieuwe boeken te lezen. Ik ga maandelijks één tot twee keer naar de bibliotheek.
Nadeel van de bib: je moet tijdig je materiaal terug binnenbrengen. Ik verleng alles wel regelmatig maar sommige boeken zijn gereserveerd en kun je niet langer lenen dan de eerste leentermijn. Veelal heb ik tegen dan wel al beslist of ik het boek wil lezen of niet en zoek ik verder naar een oplossing.
Mijn e-reader. Kostprijs: €160 voor het toestel (ik betaalde echter niets want ik kreeg hem cadeau op mijn vraag). Bijkomende kosten: abonnement op e-boeken. €9,99 per maand bij KOBO van bol.com.
Het heeft lang geduurd voor ik overstag ging voor een e-reader. De geur en het gevoel van echt papier zijn simpelweg niet te vervangen. Dat staat volledig buiten kijf. Maar er is één groot voordeel aan: ik heb geen extra verlichting nodig als ik in bed lees en elk boek weegt evenveel. Gedaan met zware boeken die op mijn neus tuimelen als ik in slaap val tijdens het lezen.
Het KOBOplus abonnement van Bol.com is top. Wil ik echt iets meteen lezen dan vind ik het veelal direct. Hun aanbod is ruim en is er een nieuw boek dat ik echt direct wil lezen dan kan ik het ook binnen de 10 seconden in mijn handen hebben als ik besluit om ervoor te betalen. De e-reader neemt heel weinig plaats in, ik merk dat ik hem ook regelmatig meeneem als ik weet dat ik ergens ga moeten wachten. Dat eeuwige scrollen, daar word ik niet veel beter van. Het lange twijfelen over een e-reader was echt voor niets nodig dus, ik haal er heel veel uit!
Met mijn e-reader kan ik ook e-boeken lenen in de bibliotheek. Het is wat omslachtig -je moet best wat stappen ondernemen*- maar eens je ermee weg bent kun je in hun aanbod neuzen. Er kunnen slechts twee e-boeken per keer geleend worden, dus ééntje lenen is er ook ééntje verwijderen maar dat is op zich geen probleem. In de Ieperse bibliotheek kan ik ook e-readers op zijn geheel lenen met een e-boek reeds erop. Nog handiger maar onnodig nu ik er zelf één bezit.
*google is your friend
Het is dus in principe niet nodig om tonnen boeken te kopen als je wil lezen, als ik dat dan wel al doe ga ik resoluut voor de boekhandel en niet voor de supermarkt of de groothandel. Of ik koop het rechtstreeks op de boekvoorstelling van het boek of na een lezing.
Koop jij veel boeken? En lees je ze ook effectief?
“Het zijn moeilijke tijden om de tijd te vergeten” – Linde Merckpoel in de podcast Drie Boeken.
Gisteren ging ik naar het 10-jarig bestaan van ARhus in Roeselare. Ik werd uitgenodigd door vriendin Kelly om de live-opname van de podcast “Drie Boeken” bij te wonen. In die podcast gaat Wim Oosterlinck in gesprek met een gast over diens drie favoriete boeken. Het concept is dus eigenlijk heel simpel, maar dat is meestal het gezelligste om naar te luisteren.
Ik moet met scha en schande toegeven dat ik nooit eerder in ARhus kwam. Het bibliotheekgebouw staat pal in het centrum van Roeselare en is best wel een eyecatcher. Dat ze er een restaurant/koffiebar in geïntegreerd hebben is een schot in de roos. Misschien kan de bibliotheek van Ieper daar wel inspiratie uit halen?
In “Drie Boeken” was Linde Merckpoel te gast. Het deed me iets om Linde zo uitbundig te horen vertellen over haar drie favoriete boeken. Ze gaf zelf aan dat ze zich heel geïnspireerd kan voelen door iemand die heel gepassioneerd vertelt en dat is exact wat er gisteren ook bij mij gebeurde. Ik had meteen goesting om de drie boeken waarover ze het had te reserveren in de bib. Linde was ook heel eerlijk en gaf aan dat ze door de combinatie werk/gezin ’s avonds pompaf is en bijna niet meer tot lezen komt. Heel herkenbaar!
Lezen gaat bij mij ook in ups en downs maar het is wel een constante. Heb ik eindelijk een boek uit dan begin ik de volgende dag meteen aan iets nieuws. Momenteel ben ik bezig met “Appels vallen niet” van Liane Moriarty. Een iets lichtere thriller maar nadat “Big Little Lies” werd uitgebracht als serie (dat Alexander Skarsgard meedoet is een mooier meevaller 😉 ) ben ik meer van haar boeken gaan lezen. Veelal kies ik niet voor het thrillergenre maar eerder romans, maar deze leest als een trein en het is fijn om er eens wat variatie in te steken.
In deze rubriek -die ik “Lieseleest” doop- ga ik telkens verder over boeken, lezen en leesgewoontes. Op mijn Goodreads-account kun je trouwens mijn boekenkeuzes volgen.
Instagram is by far mijn favoriete social media-app. Ik ga er weliswaar bewuster mee om dan vroeger, zo volg ik sommige accounts niet meer omdat ze te influencerachtig waren, omdat er teveel gezaag op kwam of nog erger: teveel eten! Andere volg ik dan bewust weer wel. Omdat ik de mensen persoonlijk ken of omdat ik me op een bepaalde manier geïnspireerd voel door wat ze posten. Soms volg ik tijdelijk een account en ga ik het dan terug ontvolgen omdat het me toch minder aanspreekt dan ik dacht. De zes accounts die hieronder te vinden zijn vind ik allemaal must follows (dat klinkt wel echt enorm hipster-fluencerig hé zeg! Zou je mij ook niet volgen?)
“Moh, kik, Roeckie zit in de Westhoek!” riep ik het voorbije weekend. ”Wiennn??” Ja, soms moet ik wel eens uitleg geven over wie ik dan bedoel, maar Bart De Roeck is nu eens wèl een influencer die ik volg. Op zijn account vind je naast gesponsorde posts ook zijn dagdagelijksheden als directeur van een middelbare school in Aarschot. Het Rouckie-account is een gezonde mix: Flemish foodie – tripjes en reisjes – zijn gezin – zijn werk – zijn gezondheidsjourney èn het blijft toegankelijk voor iedereen.
Iemand die “Chillpreneur” in haar bio zet heeft een streepje voor bij mij. Yasmin richtte enkele jaren geleden het influencer agency Efluenz op. Ik volg haar persoonlijke account yasmin_vantuykom waarop ze haar leven voor en achter de schermen deelt. Met twee kleine dochters zoekt ze voor zichzelf een balans tussen werk en privéleven. Dat het lukt met vallen en opstaan maakt het account zo waardevol. Better done than perfect is haar motto.
Ik kan toch niet anders dan ons account van het werk hier op te zetten hé!? Op dit account kun je het reilen en zeilen volgen van ons dorpspunt. Op die plek bieden we een zinvolle dagbesteding aan voor mensen met een verstandelijke beperking. Het is een ontmoetingsruimte waarin ook een winkel is verwerkt met lokale producten. Als begeleidster sta ik samen met mijn collega’s en onze medewerkers dagelijks in om het dorpspunt draaiende te houden.
Bron: Instagrampagina Dorpspunt In Zandvoorde
Volg ook zeker het account van onze collega’s van Soeperheroes Soepbar in Ieper. In deze soepbar kun je ’s middags terecht voor een heerlijke lunch bereid door mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt.
Als orthopedagoog brengt Steven Gielis vooral ouderschapsthema’s naar voor op zijn Instagram account. Hij is auteur van meerdere boeken rond ouderschap en organiseert met ZITDATZO lezingen en workshops rond ouderschap maar ook assertiviteitstrainingen voor kinderen. Het account is een mix van herkenbaarheid voor ouders in memes maar ook veel reels met tips rond ouderschap en hoe je het kan aanpakken. Hij brengt het allemaal op een luchtige manier maar juist dat maakt het zo aantrekkelijk.
Wie mij volgt weet dat ik niet vies ben van een vleugje poëzie. Ik hou van korte, herkenbare gedichten in simpele woorden en daarin is Merel Morre een krak! Ze kan met drie lijnen zoveel betekenis geven aan iets, geweldig vind ik het!
Enkele weken geleden heb ik MasterClass gedownload. Masterclass is een app waarbij je online cursussen kunt volgen over allerlei verschillende topics. Oorspronkelijk nam ik een abonnement omdat ik de lessen “Relationele intelligentie” met Esther Perel wou volgen maar ondertussen volgde ik ook enkele andere cursussen. Er zitten ook “shorties” in, korte stukjes waarin professionals hun tips geven rond bepaalde thema’s. Zo vond ik een reeks rond schrijven en writers block en vooral hoe schrijvers hiermee omgaan. Shonda Rhimes (Grey’s Anatomy, Scandal), Judd Apatow (The 40 Year Old Virgin, Trainwreck,…), Martin Scorsese (Goodfellas, Taxi Driver, The Wolf Of Wall Street) deelden hun ideeën hierrond.
Ook al zijn het mensen die al heel wat briljant werk op hun cv staan hebben, toch merk je dat ook zij met allerhande blokkades sukkelen. Vooral: “Ga even weg en doe iets met je handen” is een tip die verschillende keren wordt gegeven. Maar ook “Blijf elke dag schrijven, ook al gelijkt het op niets, blijf schrijven”. De titel van één aflevering is: “The Vomit Pass”. Weet je niet waar beginnen, begin gewoon, spuw het er allemaal uit zoals je het denkt, doe er geen veranderingen aan maar laat alles gewoon staan. Je hersenen bestaan volgens Judd Apatow uit twee delen: één creatief deel en één redactioneel deel. Laat slechts één deel aan het werk per dag en doe het redactiewerk een andere dag. Ook de Engelse uitspraak “Kill your darlings” kwam aan bod. Bestaat er een Nederlandse vertaling die daaraan kan tippen? Soms schiet taal toch tekort vind ik. Ook al vind je bepaalde tekst goed, durf te schrappen als het niet in het geheel past. Of gooi je darlings op een hoopje voor later. Misschien komen ze nog van pas?
“Ik stop, het lukt niet, het is te moeilijk!!”. Ik zie hem wegstappen van de computer met zijn handen in de lucht. Waar hij begin deze week nog vol plezier zijn online lessen dactylo aanvatte ging het deze avond veel minder vlot. ”De a is te moeilijk, die staat te ver af”. Krokodillentranen en een pruillip verraadden hoe perfectionistisch hij is ingesteld. Ik probeer hem moed in te spreken: weet hij wel hoeveel ik -na al die jaren typen- nog op backspace duw? Elke keer! Ik hoorde mezelf zeggen “dat het helemaal niet perfect hoeft te zijn, dat hij de lesjes volgt om te leren, niet om het al van de eerste keer te kunnen”.
Als volwassenen weten we dat je iets niet kunt zonder het aangeleerd te krijgen, zonder het te oefenen en dat fouten maken tijdens die oefeningen normaal is. Toch betrap ik mezelf er ook op dat ik sommige zaken wel eens te vaak tegen het licht hou. Ik kan lachen met een aangebrande cake, een zoveelste gebroken bord bij het dekken van de tafel of meer rijst naast dan in de kom. Maar gaat het over de opvoeding van de kinderen dan verwacht ik al 12 -bijna 13- jaar dat ik het van de eerste keer goed heb.
Het valt op dat opvoeden vooral in vlagen gaat. Soms gaat het vlotjes, problemen worden aangepakt als ze zich stellen, raadsels lossen zichzelf gemakkelijk op. Andere keren gaat het moeizaam en blijf ik tobben en in rondjes lopen. Dan vraag ik me af hoe ik een zwijgzaam kind leer om meer te babbelen en of ik mijn babbelachtig kind niet teveel inperk. Waar ik mijn jongste vlot kan aanvoelen is het meer een uitdaging om door te dringen tot de oudste. Er zijn momenten dat ik wou dat ik hem beter kon bereiken maar dan besef ik dat je iemand niet zomaar kan veranderen. Ik moet hun eigenheid respecteren en erop betrouwen dat ze beiden voldoende basis van ons meekregen (en nog altijd meekrijgen) om de juiste beslissingen te nemen. Gaan ze het verkeerd aanpakken? Gegarandeerd. Gaan we nog vaak met onze handen in het haar zitten: ongetwijfeld. En zij gaan nog evenveel fouten maken in hun leven als wij in de opvoeding die we hen trachten te geven.
Dus ik geef mezelf dezelfde raad als ik mijn jongste zoon gaf bij zijn dactylo-stress: er is een backspace voor een reden.
Shout your heart out 