Instagram en ik, het komt in vlagen. Momenteel ben ik er weer heel regelmatig op te vinden, vooral de stories dan. Mijn feed wordt niet zoveel aangevuld. Ik scrol ook weer liever omdat ik ook een deel accounts heb ontvolgd. Sinds enkele maanden volg ik een paar mensen die een lichtjes andere levensstijl hebben dan ik, daarom niet meteen de bekendste Instagram-accounts maar toch zeker de moeite om te checken!

stijndesmet666

Stijn komt uit Roeselare maar is meer te vinden aan de andere kant van de wereld dan in het centrum van West-Vlaanderen. Hij werkt momenteel als podiummanager en chauffeur voor de metalband Alien Weaponry. Daarvoor ging hij op toer met Fleddy Melculy en King Hiss. Hij zorgt dat de band overal ter plaatse geraakt, stemt de gitaren, checkt de versterkers en doet allerhande opbouw- en afbraakwerken bij elk optreden. Momenteel maakt hij zijn story-volgers jaloers met prachtige beelden uit Australië en Nieuw Zeeland waar hij met de band op tour is.

dobotoo

Roberto Hernandez Lopez is een Mexicaanse duiker. Niet het type dat onder water gaat om boterhammetjes aan veelkleurige vissen te voederen maar één die van grote hoogtes springt…voor de fun. En om zijn boterham te verdienen. Als je tijdens de zomer naar de Stunt & Dive-show gaat in Bellewaerde kun je hem aan het werk zien. Het is zot. De manier waarop hij zijn lichaam elke keer opnieuw in allerlei bochten wringt om een stunt uit te voeren. Vooral de filmpjes en de stories zijn soms hallucinant. Spectaculair!

lammerting

Het account van Steve heeft iets rauw over zich. Je vindt er vooral straatfoto’s, soms analoog getrokken en ingevoerd in Instagram. Alles is zwart-wit maar telkens toch curieus. Ik heb altijd goesting om de volgende foto te zien in de reeks. Voor kleurenfoto’s kun je op zijn andere account kijken: itisi.steve

nuniyaa

Sarah zorgt altijd voor de zon bij het scrollen door Instagram. Haar foto’s zijn immer vrolijk. Ze toont regelmatig haar hond Mica die “my favorite instadog” gekroond werd want….ze lacht. Echt, Mica is de max. Sarah houdt van lopen, vintage interieur, vegetarisch eten, een taartje hier en daar. Ze heeft sinds kort ook een webshop waarop vintage meubelen en decoratie wordt verkocht: nuniyasvintagehome.

tom__ski

Ik volg Tom al van voor het Instagramtijdperk! We ontmoetten elkaar in een ver verleden maar Tom is me altijd bijgebleven als een speciale man met een oog voor detail. Dit is ook duidelijk merkbaar in zijn IG-foto’s. Zijn feed toont weinig rommel. Alles is mooi op elkaar afgestemd en elke foto heeft net dat tikkeltje “anders” in zich.

duranwim

Behalve kinderpsycholoog en ornitholoog is Wim ook een fantastische fotograaf. Je zou gewoon van vogels beginnen houden als je de benamingen van die diertjes erbij leest. Valleigraszanger, Maskerwever, Juveniele Geelsnavelwouw. Wow! Mijn favoriete foto tot nu toe is de onderstaande van de Roodkeelbijeneters.

Dank aan Stijn, Roberto, Steve, Sarah, Tom en Wim voor het gebruik van hun foto’s!

Ik ben omringd door penissen. Als enige vrouw in huis krijg ik regelmatig te maken met nuderunners “die vlug naar toilet moeten alvorens ze in bad gaan”. “De bril opheffen” is hier ook een standaardzinnetje.

Het voorbije weekend kwam een koppel vrienden eten met hun kindjes. ’t Is te zeggen: we haalden frieten van de frituur en gooiden achteraf alle verpakkingen in de vuilbak. (“There, I cooked”). Hun dochtertje had mijn oude pony’s ontdekt in de speelgoedbak. Er wordt nooit naar omgekeken want ik hoor mijn zonen toch regelmatig zeggen:”Dat is voor meisjes”. Ik krijg er wel wat rillingen van maar ik begrijp wel dat ze niet echt geïnteresseerd zijn in het kammen van een roze paard met een gekleurde staart. Zelf leefden wij ons uiteraard wel uit samen met het kleine meisje en de ponyborstel terwijl we erop los taterden.

Heb ik nooit een dochter gewild? Uiteraard wel. Ik moest even slikken bij mijn tweede zwangerschap toen er overduidelijk een penisje te zien was op de echo maar kijk, twee zonen. Een derde kindje komt er zeker niet, dus ik blijf een boysmom. Een zus heb ik ook al niet (wel 5 schoonzusjes dus dat kan tellen). Misschien ben ik daarom niet zo close met vrouwen? Ik heb best heel wat vriendinnen en zelfs hele goeie vriendinnen. Maar een hechte band met één iemand specifiek, zo’n echte BFF, nee eigenlijk. Pas op, al mijn vriendinnen zijn speciaal. De ene weet dingen over mij die de andere niet weet en omgekeerd. Ik weet bij wie ik voor wat terecht kan en ze zijn allen goud waard. In goeie en slechte dagen. Op de dansvloer of tijdens een shoppingspree. Tijdens een etentje of een volledig weekendje weg. Ik ben graag op mezelf maar mijn vriendinnenuitjes zijn minstens even belangrijk. Dan hoor ik hen wel eens ranten over dochter-issues en denk ik gerustgesteld: “Penisjes zijn zo slecht nog niet”.

Een goeie balpen. Zo één die vlotjes over je blad gaat zonder dat je te hard moet drukken. En schrijven met de hand, daar hou ik me graag mee bezig.

Vers gestreken zakdoeken tijdens het snotseizoen. Amerikanen vinden dit ranzig. En feitelijk is het niet echt proper, zo’n snotlap in je broekzak. Maar toch veel aangenamer voor de geïrriteerde neus.

Kleurige bloemenprintjes. Scrollen tussen de tafellakens op Tafelzeilonline is mijn lang leven (#nonspon!). Lang gedacht dat dit een Duitse firma was en ik sprak het dan ook op zijn Duits uit. En hoe meer ik scroll, hoe meer ik besef: ik grijp altijd terug naar bloemenprintjes. Mijn tasjes van Pip Studio zijn dan ook het perfecte voorbeeld van wat ik bedoel.

De geur van sigaretten in de ochtend. Ja, vies, I know, maar toch….zo’n ochtendsigaret, dat valt toch met niets te vergelijken. Wreed hé. Lichtjes beschamend ook wel. Jarenlang roken heeft toch zijn sporen nagelaten. Eéns verslaafd, altijd verslaafd, ik rook al 14 jaar niet meer.

Een verschoten chillpants pyjamabroek die vers uit de droogkast komt. Vooral in combinatie met een vrije avond, het televisiebaksje en een berg kussens achter mijn rug.

Voelen en ruiken aan verse notitieboekjes. I love the smell of a fresh notitieboeksjen in the morning. Soms ben ik een echte debbelaar*. Ik hou ervan om letters te volgen met mijn vingertoppen. Letterlijk de woorden voelen. Woordelijk de letters voelen.

Atticuspoetry op Instagram. Zalig hoe deze persoon in vijf korte lijntjes kan beschrijven hoe ik me soms voel.

Het uitzicht uit mijn huis. Zowel ’s morgens als ’s avonds. Ik kan er geen genoeg van krijgen.

Mooie woordjes ontdekken in een cursus: Egodepletion

*debbelen: bepotelen

Ik kan mezelf niet echt met andere moeders vergelijken. Anderen lijken altijd iets meer inventief, georganiseerd en moedereriger te zijn dan ik. Soms denk ik wel eens dat ik best wat meer moeite zou mogen doen maar aan de andere kant vind ik ook dat ze vooral zichzelf moeten entertainen.

Sinds kort organiseer ik wel degelijk van tijd tot tijd eens playdates voor de oudste. Een vriendje komt spelen of we doen iets samen met mijn metekindje. Waar ik tijdens andere vakanties nogal territoriaal was op mijn tijd met de kinderen kan ik deze de laatste maanden best wel spenderen aan nog meer kinderen dan aan mijn eigen. Ze houden elkaar ook veel beter bezig als er een vriendje is.

Vandaag trokken we naar Speel. in Zwevegem. Zoals ik het een redelijke chi-chi-madame hoorde zeggen daar te plekke “het is een ge-upgrade indoorspeeltuin hé”. Ge-upgrade? Say what? Maar kom, ik kan ze geen ongelijk geven. Hoeken met Playmobil en Lego om mee te spelen, muurklimwanden en gigantische glijbanen. Ik kan me moeilijk inbeelden dat er kinderen zijn die daar niet aan hun trekken komen. Alhoewel. Het jongetje dat eerst op de stoel naast onze tafel zat had vooral interesse in de iPhone van mama en maakte nogal een drama toen ze hem hierover terechtwees. Uiteindelijk kwam het helemaal goed.

Onze peuter houdt echter niet zo van de grote drukte en kwam ook wel regelmatig eens op mijn schoot wentelen of iets roepen want praten in een indoorspeeltuin, dat moet precies altijd met het volume op tien. Uiteindelijk spendeerde ik er toch een aantal uur waarin ik toch enkele zaken opmerkte.

• Er was veel volk. Toen ik om 10u toekwam stond er al een lange rij aan de kassa. Ik vermoed dat ze wat technische problemen ondervonden want we gingen geen stap vooruit.
• Het gebouw heeft wel iets. Van het omgebouwde zwembad werden heel wat van de originele elementen bewaard. Het zorgt voor een aparte sfeer want ik bleef het gevoel hebben dat ik in een zwembad was. Het galmde er ook wel een beetje, maar niet zoveel als in een ander indoorspeelplein, dus dat viel mee. En geen fluitende badmeesters die je aanmanen om “Vooral Niet Te Lopen!!”
• Ik moet dringend mijn gehoor laten nakijken. Mijn kinderen riepen de hele tijd “Mama!!” vanuit het speeldorp en bij nader inzicht bleken het altijd andere kinderen te zijn. Ik zag er waarschijnlijk uit als een stokstaartje met een paranoïde persoonlijkheidsstoornis. Weg en weer kijkend: “Huh? Wat is er?” Ah, ’t zijn de mijne niet.
• Ik was alleen met drie kinderen aan een tafeltje. Logistiek is dat niet zo evident, ik moest helemaal de andere kant uit om iets van drank te bestellen. Ik besloot om er ook iets te eten ter plekke (#lazyhousewife) dus dat was eventjes nadenken hoe ik alles moest organiseren maar kijk, ik ben twee keer met een volle plateau aan mijn tafel terug geraakt zonder dat een voorbijlopend kind met ketchup werd besmeurd of de hele lunch tegen de grond kletste. Ik heb het al anders meegemaakt. (er komt een herinnering uit de Quick in Brugge en frietjes en cola die langs een trap naar beneden sijpelen naar boven. De mevrouw die beneden naast de befaamde trap zat zal het zich waarschijnlijk ook wel nog herinneren….)
• Er kwam altijd maar meer volk toe. Ik zag mensen speuren naar een plekje om te zitten. Er werd geïmproviseerd door op het tafeltje van een kinderstoel een plateau met drankjes te balanceren en er enkele stoelen rond te zetten. Sommige mensen kennen echt wel iets van plantrekkerij. Mijn kinderen waren foetsjie dus zat ik daar maar alleen aan een tafeltje van vier. Een mevrouw kwam me vragen of ze me mocht vergezellen. Al bij al was dat de beste zet die ze kon doen, voor haar en voor mij. Zo kon ik ongestoord eens naar de kinderen gaan loeren (aaah ok, druk aan het spelen met Playmobil) of kon zij een drankje gaan bestellen zonder dat haar stoel gekaapt werd. Het was op een gegeven moment echt schermen voor ons plekje. In feite moesten ze aan de kassa de grens getrokken hebben van “volzet”. Toen ik rond 14u30 naar huis vertrok stond er een ellenlange rij en was er nergens een plekje om te zitten want ik vermoed dat aasgieren mijn lege stoel reeds hadden ingepalmd.
• Er zijn mensen die om 10u30 een blonde Leffe drinken of een witte wijn. Ben ik de enige die dat raar/verontrustend vindt? Of moet ik gewoon maar even mijn gedacht hierover inslikken?
• Indoorspeeltuinen, hoe hipster ze ook zijn. Het blijven toch luidruchtige hellegaten waar soms duivelse kindjes rondlopen.
• Ze serveren er lekkere vegetarische lasagne.
• Ik betaalde 9,95 euro per kind. Als je ziet wat ze er allemaal kunnen doen vind ik dat prijs-kwaliteit best wel ok. Ik kreeg ook spaarkorting met mijn gezinsbondskaart.
• De drukte en drie luidruchtige jongetjes in de auto, bij thuiskomst had ik nood aan een koffietje. Laat ons zeggen drie koffietjes, voor elk versuikerd kindje één.

Ga ik nog terug? Misschien wel, maar ik ga zeker weer zorgen dat ik er ben rond 10u. En ik neem een buitenwipper mee om mijn stoel te bewaken. Kandidaten mogen zich melden in mijn mailbox.

*Kerremesse in d’helle. Ook wel de uitdrukking die we hier gebruiken als het regent en de zon ook schijnt. Gebruiken jullie die ook?

Kathleen is weer de inganksteekster van 40 dagen bloggen. Zoals bij alle andere edities doe ik niet mee. Ik blijf bloggen maar liefst op mijn eigen tempo. Momenteel ligt het wat stil wegens een aankomend examen (wish me luck!) en uiteraard krokusverlof (wat ik officieel niet heb). Toch vind ik het altijd noemenswaardig als anderen erin slagen om dit wel 40 dagen vol te houden. En schrijven doet inderdaad schrijven. Zo zit ik soms een week te kauwen op een tekstje en komt het er dan in één floep uit. De dag erna heb ik al meteen een tweede blogpost klaar. Hoewel ik er met mijn ritme van tegenwoordig totaal geen ruimte meer voor heb zou ik ergens toch wel eens een korte schrijfcursus willen volgen. Nina organiseert in De Kwekerij regelmatig workshops, vooral deze van “Groots schrijven over kleine dingen” spreekt me aan, was het niet dat mijn zonen op dat moment op een podium staan dansen op hun schoolfeestje. Ik word er verwacht om te snotteren op mijn stoel en te hopen dat niemand het merkt. Plus ik heb iets goed te maken nadat we er vorig jaar niet bij waren wegens de New York-reis.

Anyway. Ik broed op tekst. Ik maak regelmatig foto’s. En ooit komen ze hier wel eens terecht. Met tijd en boterhammen.

Vers gedoucht. Tanden gepoetst. Haar gewassen en gedroogd. Benen zo goed als mogelijk gladgeschoren. Alsof je je opmaakt voor een date waarvan je niet weet hoe hij zal eindigen. Het enige verschil: geen make-up. Want wat heeft het voor zin om je op te maken voor iemand die je komt masseren. That’s right! Ik kreeg een fullbodymassage van een vriend die een opleiding tot masseur volgt.

Of dat niet wat vreemd is, een man die naar je huis komt om je te masseren. Zou het vreemd zijn als het een vriendin was? Misschien zou niemand er een wenkbrauw voor optrekken. Maar ik kan perfect een vriendschap hebben met een man zonder dat daar meer aan te pas komt. Zonder dat er geflirt, geteased of intiem wordt gedaan. Weet je, op zo’n moment draait alles rond respect. Ik weet dat hij mij respecteert waardoor ik er ook geen moeite mee heb om even in mijn laatste laagje kleren op de massagetafel te balanceren in the cold hard daylight zeg maar.

De massage zelf, dat was een ervaring. Een speciale ervaring zelfs. In het begin was het wat moeilijk om los te laten en me te ontspannen, maar gaandeweg ging het beter. Achteraf moest ik wat bekomen want er werd geëindigd met de rug en nek en daar krop ik de meeste emoties op. Een plek die ik ook regelmatig door de osteopaat moet laten losmaken en waarna het ook altijd wat…heavy kan zijn. Als ik word gekraakt komen mijn emoties ook los. Het was best wel gelijkaardig met de massage. Nadien moest ik even gaan zitten en wat napraten met een koffietje. Dat deze eerste echte massage gebeurde door iemand die ik persoonlijk ken was een meerwaarde.

En wat vindt uw eigen man daarvan? Hij kent mij. Hij weet hoe ik tegenover anderen sta. Hij kent de masseur ook. Hij weet hoe hij bestaat. Al die gegevens samen maken het helemaal OK. Zelf zou ik er ook geen probleem mee hebben in het omgekeerd geval. (En misschien werd er wel grappend op voorhand gewaarschuwd: “Zolang je niet flasht bij hem is het goed!”)

Ik zie mijn highschoolboyfriend in zijn wagen aan de verkeerslichten terwijl ik indraai. Hij is te diep in gedachten verzonken om mij op te merken. Onze mommymobiels volgeladen met elk 2,5 kinderen, vermoedelijk wat boodschappen in de koffer en aan het luisteren naar 90’s hits. Ik besef: dit is het leven nu. Naar de gitaarles rijden, de comisjes inplannen en met de kleine broer zwaaien naar de trein tot hij toetert.

Op Instagramstories zie ik iemand voortonen hoe je gemakkelijk een paprika kan snijden zonder te klooien met al die pitjes. Ik kan niet anders dan gefascineerd volgen. Na een volle minuut komt het besef: ik ben naar een filmpje aan het kijken over paprika’s snijden. Ik hou geeneens van paprika’s. Toch blijf ik onder de indruk.

De kleuter komt me vragen om zijn monsterpak op te plooien. In feite gewoon een onesie uit de Action die het hopelijk uitzingt tot op de carnavalsmiddag op school. Ik vraag me af hoe ik dit het best Konmari kan opplooien. Na het zien van de Netflix-serie “Tidying up” pakte ik zijn overvolle kledijschuiven aan. Het monster geeft zich nog vlug over. Alleen wat moeite met de hoorns.

De Robin Hood-tekenfilm waar de kinderen zich op vergapen werkt op mijn zenuwen. Maid Marian kwekt erop los. Ze heeft beangstigend mooi geshapete wenkbrauwen en ik vraag me af of ze haar niet iets minder perfect moesten afbeelden.

Ik denk terug aan een antwoord op de quiz waar we zaterdag aan meededen. Er werd gevraagd naar de Engelse uitdrukking voor wat we in het Nederlands als “alles is beter met twee” benoemen. (Is dat zo?) “It takes two to tango.” Ik besef nog maar eens dat het Engels zo mooi kan zijn. Sommige uitdrukkingen kun je geeneens vertalen. Ik denk maar aan “It puzzles me”. Hoewel -vermoedelijk- iedereen wel begrijpt waar die uitdrukking over gaat is het niet zo eenvoudig om een waardig alternatief te vinden in het Nederlands.

Mijn gsm pingt erop los. We proberen een datum te vinden voor een vergadering van ons subgroepje van het Gezinsbondbestuur. Wie kan het huis verlaten, wiens partner moet laat werken, waar kan de vergadering doorgaan. Whatsapp-groepen kunnen een handig instrument zijn maar mijn schermtijd schiet de lucht in.

De verwelkte tulpen in de vaas naast de kabouter staren me mistroostig aan. Hun kopjes net nog hoog genoeg om me in de ogen te kijken. Hoewel ik ze dagelijks vers water gaf zijn ze nooit echt tevreden geweest. Nah, het gebeurt. Niet alles hoeft een match te zijn.

…en hoe ist bij jou?