Deze keer geen [westhoektip] maar een [Antwerpentip]. Of zoiets? Tijdens de weinige voorbereidingen voor we op vakantie vertrokken kwam ik via de website van Kalmthout uit op Het Suske en Wiske-museum. Nu ik er weer naar aan het surfen ben begrijp ik ineens waarom ik nooit meer las over dit museum op andere blogs, websites, toeristische toestanden. Het is namelijk pas heropend op 6 juli. We schreven ons telefonisch in voor de striptoer die drie maal daags wordt georganiseerd tijdens de grote vakantie (enkel op weekdagen). Omdat er weinig over te vinden was online wist ik niet zo goed waar we ons aan moesten verwachten, maar er is Suske en Wiske en dat is al heel wat voor onze 8-jarige striplezer. Ik informeerde aan de balie of de toer ook haalbaar was voor een kleuter van 4 waar ze mij verzekerden dat het wel ging lukken als er een ouder kind mee is dat kan lezen. Het museum richt zich voornamelijk op kinderen tussen 8 en 12 jaar.

De striptoer startte met een korte uitleg over Willy Vandersteen en de locatie waar we ons bevonden (de villa en de studio van Willy Vandersteen). In grote groep kregen we in de eerste ruimte een film te zien met wat uitleg over wat ons te doen stond. Elk groepje kreeg een kleur en van daaruit vertrokken we naar de verschillende ruimtes in het museum waar telkens een andere opdracht op ons wachtte. Het museum is volledig vernieuwd en dat was eraan te merken! We mochten QR-codes scannen om tekstballonnen op een scherm aan te vullen, swipen op een tablet om een nieuw stripfiguurtje samen te stellen en zelfs elk om beurt een Suske en Wiske-strip inlezen. De kamer met de teletijdmachine wil je gewoon in je eigen huis hebben.

De mevrouw aan de balie wist waar ze over sprak, want ook voor Linus was het -mits wat hulp hier en daar- een haalbaar museum. Doordat het zo interactief is opgebouwd is het voor alle deelnemers een aangename toer. In elke kamer spendeer je ongeveer 10 minuten waardoor de aandacht van de deelnemer niet verslapt.

Op het einde van de 9 opdrachtkamers krijg je een pagina van een gepersonaliseerde strip mee naar huis. Als je goed kijkt in het voorlaatste plaatje zie je misschien wel een bekende….

Ik kan het alleen maar aanraden! Het museumbezoek duurde ongeveer 2 uur en we betaalden 5 euro per persoon (dit is een zomeractie). Meer info kun je terugvinden op de website. of op hun Facebookpagina.

Sinds enkele weken ben ik mijn instagramgebruik serieus aan het downsizen. “Ahja maar jij zat daar wel veel op hé?” Wie me volgt weet dat ik een grote fan ben van de instastories en dat ik regelmatig mijn feed update met kiekjes uit mijn dagelijkse leven. Maar ergens onderweg ben ik het kwijtgeraakt. Net zoals ik enkele jaren geleden mijn facebook-account van de ene op de andere dag heb opgezegd ben ik nu al enkele weken bezig met de app van Instagram slechts nu en dan weer te activeren. Het gebeurt dat ik een dagje mijn app laat staan maar veelal is deze weg van mijn smartphone. Ik ervaar het als een Soul-Sucking app , ik had sowieso alle pushmeldingen van Instagram reeds afgezet dus duwde ik regelmatig het rozige icoontje in om te zien wat er gaande is op Instagram en voor ik het wist was ik nog maar eens twaalf minuten van mijn dag verloren. Ik schrijf gewoon losjes twaalf minuten omdat ik weet dat ik -eens ik inlog- enorm graag doorscroll in het overzicht en naar de stories kijk. Ik startte met verminderen in de derde week van juni en op 30 juni nam ik deze schermfoto:

Mijn schermtijd was 2uur en 5 minuten en was daarmee met 20% gedaald. Omdat ik weinig vergelijkbaar materiaal heb weet ik niet in hoeverre dit eigenlijk veel was of niet. Vandaag zijn we nog eens drie weken later:

Dat ik vandaag maar 44 minuten schermtijd had is wel extreem weinig voor mijn doen, ik spendeerde dan ook de hele dag op mijn luie waaiewiets met vrienden in De Gavers in Harelbeke. Mijn wekelijkse schermtijd ziet er nog steeds zo uit:

Ik spendeer overduidelijk meer tijd op Whatsapp dan vroeger maar mijn schermtijd blijft ongeveer 20% lager dan toen ik wel het Instagramicoontje op mijn smartphone had staan. En toch kijk ik nog dagelijks op Instagram. Ik ga via mijn browser of soms installeer ik nog eens de app als ik eens brainless in de zetel wil wentelen. Niettemin ga ik er veel doordachter mee om. Ik had vandaag wel tien leuke foto’s kunnen nemen maar ik had er precies geen zin in. Als ik dan wel inlog dan is het ook minder interessant dan vroeger, ik begin ook altijd maar meer mensen te ontvolgen of te dempen. Toch blijf ik van Instagram houden. Ik ga mijn account zeker niet verwijderen, als je mijn blog niet meerekent is het mijn enige sociale media-kanaal. Maar dat het een tijdvretende app is, dat staat buiten kijf. Een amusante tijdvretende app.

Hoeveel tijd spendeer jij dagelijks op sociale media? Ben je ook soms beschaamd als je het letterlijk onder ogen ziet?

De mens is een gewoontedier. Dat valt me telkens op als ik in de frituur ben (kleintje met tartare, bicky en een viandel. ELKE keer opnieuw). Maar ook tijdens mijn verlof heb ik gelijkaardige gewoontes als tijdens de rest van het jaar. Bloggen is er één van en zelfs op reis maak ik een lijstje als ik naar de winkel ga. Niettemin wordt er al eens vlugger een oogje dichtgeknepen als de kinderen dingen in de kar trachten te leggen die er anders niet inkomen. Ik noem maar iets zoals hagelslag. Dat die korreltjes op de vloer plakken op reis kan ik net iets beter verdragen dan als dit het hele jaar door in mijn eigen keuken is. Misschien kon je het wel verwachten, maar zonnekloppen is niets voor mij. Doe dat gerust als je dat fijn vindt, maar wij kiezen nooit voor strand- of zeevakanties. Dit jaar vertrokken we bijna niet op vakantie om budgettaire redenen. Er was het ouderschapsverlof van de echtgenoot, we deden wat opknapwerken aan het huis en maken grotere reisplannen voor volgend jaar of het jaar daarna. Dat kan mijne YNAB helemaal niet bokken. Dus het werd bijna geen reis. Totdat mijn vriendin me vertelde over een fijne vakantie die ze beleefden in een huisje in Kalmthout. Budget- en kindvriendelijk. Dus zitten we nu met onze kop in België en ons gat bijna in Nederland. Het ene moment rijden we door ons buurland waar de rolluiken voornamelijk aan de buitenkant van de huizen te vinden zijn en iets verderop zijn we weer in Antwerpen waar de mensen “een kremmeken eten”

We bezochten Breda op de druilerige zondag, toch een meerwaarde dat je daar op zondagmiddag gewoon kan shoppen. Niet dat we zoiets veel doen met ons gebroed in onze kielzog, maar het brengt wel extra leven in de stad.

Met de trein stonden we maandag vanuit Kalmthout in nog geen half uurtje in Antwerpen om een bezoekje te brengen aan De Zoo. Het werd tegen mijn verwachtingen in een dag met een gouden randje. De kinderen waren verrukt en er was maar één tripje naar de EHBO nodig. Soms werd er wel op ons neergekeken:

Iemand moet dringend een emoji maken van deze vissen:

Onze vakantiewoning bevindt zich op een paardenstoeterij. In tegenstelling tot wat ik dacht is dat geen manege, maar een plek waar paarden gefokt en getraind worden.

De kinderen werden uitgenodigd om de dieren te helpen voederen. Moet je zoiets ooit twee keer vragen aan een kind?

Vandaag gingen we spoorfietsen in Kapellen. Mijn stoutbeen doet er nog altijd pijn van.

Na de middag bezochten we het arboretum in Kalmthout waar we de loebassen entertainden door aan een speurtocht deel te nemen. Terwijl zij geitjes zochten genoot ik van de bloemenpracht. Zalige plek om door te struinen, had ik zoiets in mijn buurt, ik nam er prompt een abonnement om elk bloemetje van dichtbij te gaan bewonderen.

Toch kiezen we ook regelmatig voor downtime met een aperitiefje en wat gechillax in het vakantiehuisje. Het enige lawaai dat we hier soms horen is een hinnikend paard. De kwetterende vogels worden wel eens opgeschrikt door onze luidruchtige kroost.

Rudy die one-eyed-dog wil gerust gelaten worden maar toch wentelt hij al eens in het gras hier bij ons huisje.

Ilja kiest er voor om iets langer in bed te blijven liggen met zijn boek, mijn (boeken)hart ontploft bij dit aanzicht.

en meer dan wat nijlpaardgedrag is toch niet nodig op vakantie?

Er zijn wel een wat dingen waar ik me durf aan storen of ergeren. Ik ben niet de eend waar alles vanaf druipt zoals sommigen misschien wel denken. In willekeurige volgorde van ergernisgraad:

• Wegomleggingen. Of specifiek: wegomleggingen waar je ineens geen bordjes meer tegenkomt en dus totaal niet weet welke kant je nog op moet.
• Adriaan Van den Hoof. Er is iets aan die man, ik stoor er mij verschrikkelijk aan! Ik kan er mijn vinger niet op leggen en ik ga het ook niet proberen.
• In dezelfde categorie: Sven De Leijer. Niettemin zou ik beide mannen wel om hulp vragen als ik in the middle of nowhere ineens geen bordjes meer tegenkom bij een wegomlegging.
• The Music Sounds Better With You van Stardust. Zo’n irritant toontje dat daaronder zit. Ik word er kregelig van!

Uiteraard is het niet allemaal ergernis en verzuchting in mijn leven. Er is ook veel pretty good stuff.

• Morgenmiddag om 12u ben ik officieel in verlof. Daar moet ik niet veel uitleg bij geven. Verlof is gewoon tof.
• Ik ben vandaag 9 jaar getrouwd met de man die mijn ergernissen al 13 jaar mag aanhoren. Als hij erbij is vind ik het helemaal niet erg om wegomleggingen te volgen. Ik zou het zelfs aankunnen om Adriaan en Sven een avond te verdragen, als ik maar op tijd en stond met mijn ogen kan rollen naar mijn echtgenoot. We kijken uit naar een weekendje Amsterdam onder ons twee maar eerst samen met onze kroost een weekje weg. Hij houdt er niet van als ik foto’s van hem op mijn blog zet, maar zeg nu zelf: soms moet je toch eens stoefen? What a looker!

• Ik voel me beter dan enkele maanden geleden. Het voorjaar was geen toppertje. De aandachtige lezer zal het misschien opgepikt hebben in mijn berichtgeving, maar het was best wel zwaar. Ondertussen heb ik -met de nodig hulp- wel enkele stappen gezet in de goeie richting en lijkt het leven net iets vlotter te gaan. Toch blijf ik -nog meer dan anders- aandachtig voor valkuilen. Ik schreef er nooit echt expliciet over hier omdat ik het zelf nog niet echt onder woorden kon brengen. Of omdat ik gewoon geen zin had om het onder woorden te brengen. En dat zegt misschien alles. En ook niks.
• Ik heb me ingeschreven voor mijn tweede schooljaar aan de Hogeschool. Er komen enkele moeilijkere vakken op me af: neuropsychologie, statistiek, onderzoeksvaardigheden. Vakken waar ik even door moet om tot de onderdelen van de opleiding te komen die mij iets meer interesseren: gespreksvoering en psychopathologie. Doordat ik nu even tijd had om te herladen zie ik het alweer helemaal zitten om erin te vliegen.

en bij jullie? Hoe ist? Bijna verlof? Wie trouwens tips heeft om in de regio van Kalmthout iets fijn te doen, just shoot!

Ik hou van het woord “luwte”. Het valt op dat veel woorden waar een w in te vinden is mij ergens wel interesseren: rauw, warmte, lauw, wandelen, weekend, willen weten, wishful, wandering, wensen, waken, wauwelen, werken, weifelen.

Het is misschien een modeverschijnsel en het klinkt wat vooringenomen maar de laatste maanden merk ik dat meer “in het moment” probeer te leven. Met de nadruk op “probeer”. Want het blijkt een serieuze ommekeer in mijn volledige denkpatroon. Uw meest bekende planner leert om meer los te laten. Mijn ruisende hoofd, het feit dat ik niet echt een zittend gat heb, altijd maar doordoen, ik wil er een beetje van afstappen. Ik blijf mezelf wel uitdagen, er komt al eens een workshop in mijn agenda de laatste maanden. Zo ging ik in Café Gusta een workshop “Espresso-technieken” volgen en was er ook het stijladvies waar ik iets aan gehad heb. Ik kijk ook nog altijd uit naar een workshop rond schrijven, misschien bij Nina binnenkort. Tegelijk bouw ik ook bewust luwte in. Waar die workshops gelijk staan aan “gecontroleerde shots informatie”, probeer ik nu de constante stroom aan informatie die ik dagelijks krijg beter te kanaliseren. Tijdens het weekend zoveel als mogelijk één dag blanco houden blijft een puntje waar ik echt werk van maak. Hoewel ik hou van sociale contacten, verlamt de druk me soms die het met zich meebrengt. “Het moeten ergens zijn“, dat moet nu eventjes niet meer. Deze zomer ga ik meer voor “shitty dinners op de ruttel” en “whatsappen naar wie wil afspreken de dag zelf”. Pas op, het lukt niet altijd om dat te bewaken, soms overdoe ik mezelf dan ook tijdens drukkere weekends. Of ik combineer mijn werkende weekend met een sociale activiteit waardoor ik compleet overprikkeld geraak en het weekend gewoon te zwaar is voor mij. Soms denk ik dat ik overdrijf. Dat ik mezelf maar wat aanpraat met dat introvert zijn en die overprikkeling. Dan lees ik “Stil” van Susan Cain en slaat de herkenbaarheid mij in het gezicht maar tegelijk wil ik helemaal niet die overprikkelde, humeurige introvert zijn die liever met haar boek in haar zetel klimt. Moet je bijna 37 jaar worden om jezelf te leren kennen? Dus daarom kies ik voor luwte momenteel. In zoveel als mogelijk. In onze reisplannen (heel simpel, binnen België blijven, maar toch even eruit), in onze weekendplannen (zo weinig mogelijk), online (insta-luwte, blogluwte). Waarschijnlijk een goed idee….

Het jonge koppeltje naast ons is een huis aan het bouwen. Vanuit ons slaapkamerraam kan ik alles vanop de voet volgen (want zo ben ik uiteraard: voyeuristisch tot in de kist). De afbraak van het oude huis konden we live meemaken, een waar festijn voor de kinderen. Op een gegeven moment zaten ze hun boterhammen op te eten terwijl ze aan het venster gekluisterd zaten, starend naar al dat afbraakgeweld, kruimels vielen erbij uit hun mond. Who needs television anyway? Deze week werd de trap naar hun kelderverdieping geleverd en geïnstalleerd. Er lag nog een blauwe beschermingsdoek over. Ik vroeg me af of ze wel beseften hoeveel ze deze trap zouden gebruiken. Hoe hun toekomstige kinderen naar de kelder gestuurd zullen worden om een verse fles melk en een nieuwe keukenrol. Als je zo druk bezig bent met het verbouwen of bouwen van een woning sta je veel te weinig stil bij die dingen. Bij het eerste bezoek aan het huis waar we nu wonen zag ik meteen voor me hoe Ilja (indertijd anderhalf jaar oud) op zijn loopfietsje de gang zou nemen om dan via de keuken en de living terug hetzelfde toertje te rijden. Tijdens onze verbouwing zaten we compleet in de verbouwingszone zonder al te veel stil te staan bij hoe het huis onze thuis zou worden. Hoe het een plek zou zijn waarin we ons gezin zouden (verder) uitbouwen. Een huis waarin we ruzie zouden maken en waar menige tranen zouden vloeien bij het goedmaken. Een plek waar we beslissingen zouden nemen die ons verdere leven bepalen. Ook had ik geen flauw benul hoe het huis op onze kinderen zou overkomen. Zien ze het als de plek waar ze tegen hun mama in de zetel kunnen kruipen. Waar ze aan de keukentafel zullen leren hoe ze “Patience” moeten spelen en mij helpen bij het huishouden?

Een plaats waar ze vriendjes mogen ontvangen voor hun verjaardag en waar hun foto aan de muur pronkt. Ik kan wel eens foeteren als ze er weinig zorg voor dragen. Zo beoefenen beide jongens de nationale sport “aan de klinken hangen”, iets waar ik altijd die hibbiejiebbies van krijg. Van het hardhandig duwen op de lichtschakelaars of botsen met auto’s tegen de keukenkasten, daar word ik wel eens heel kregelig over. Maar het hoort er allemaal bij. Elk stukje verf dat verdwijnt van een deurlijst of een klink die mettertijd zal moeten vervangen worden, het is een onderdeel van hoe het huis met hen meegroeit. Hoe het suist, bruist en een veilige haven is voor ons allen. En hoe de hal dient als parcours waarin mijn kinderen elkaar achterna zitten, door de gang, via de living naar de keuken en opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Net als Ilja wordt deze blog acht jaar. Tijdens mijn zwangerschapsverlof werd dit voor het eerst gepost op deze pagina. Ik had daarvoor al talrijke blogs gehad maar meestal werden ze na een jaar opgedoekt en begon ik iets nieuws. De eerste jaren blogde ik hier eerder anoniem. Het blogleven gaat net als het gewone leven: met zijn ups en zijn downs. Er zijn periodes geweest waarin ik het hier wat liet slabakken. Er zijn periodes van postjes om de twee dagen. Er kwamen veranderingen in het interieur van de blog, ik zou het stiekem wel nog eens willen opfrissen. De inspiratie komt en de inspiratie blijft wel eens uit. Niettemin volg ik nog steeds mensen die ook indertijd reeds aan het bloggen waren, al dan niet onder dezelfde naam. Er zijn ook andere bloggers bijgekomen die ik trouw volg. Het blijft een wereld apart. Ik zag de blogwereld uitbreiden van “mensen die wat tokkelen” naar “influencers die elke post minuscuul voorbereiden met perfect afgewerkte foto’s”. En ergens tussen die verschillende bloggers zitten mensen die het gewoon graag doen, zonder meer. Mensen die hun ei kwijt kunnen in een goeie tekst of in een toffe fotoreeks. Het is zoals alles in het leven: het hoeft niet perfect te zijn, het is nu niet alsof iemand van je schrijfkunsten echt wakker ligt. Tenzij je iets “moet” schrijven, dan zijn de voorwaarden uiteraard anders. Daarom werk ik bitter weinig samen met bedrijven en tegelijk word ik ook nooit echt meer aangesproken door spitsvondige PR-ladies. Het is goed zo. Dan moet ik ook geen beslissingen nemen en hoef ik er helemaal niet meer over na te denken. Kan ik lekker mijn eigen ding blijven doen. Zo brei ik er misschien wel nog eens voor 8 jaar foto’s aan?