Okkernotentijd!  Het wordt uiteraard niet zomaar vernoemd, want er zijn weer frustraties mee gepaard. (Ahja, zo gaat dat hé op een blog).  Als lousy housewife beschik ik niet over een notenkraker.  Hier vind je in het algemeen weinig alaam in de keuken.  Een lookpers, een passe-vite of een keukenrobot, nergens te bespeuren hier.  Er komt ook geen schaamte bij mij naar boven bij het vermelden dat ik maar drie kookpotten bezit nadat ik jaren geleden eens een popcornincidentje had waarbij nummer vier naar het recyclagepark werd gedegradeerd (de zwarte aangebrande laag ging er echt niet meer af).  Zelfs het keukentje van mijn zoon beschikt over een broodroostertje. . .damn you Tefal, moeders met hun mond vol tanden zetten bij het vergelijken van speelgoedkeukenmateriaal met echt keukengerief.  Maar zo’n notenkraker, dat is toch ieder jaar weer een gemis.  In de twee weken dat ik dan ’s avonds noten eet aan de salontafel is het ieder jaar opnieuw dezelfde frustratie.  Gisteren kraakte ik ze marginaal onder mijn pantoffel, uiteraard met een keukenpapiertje eronder, zo lousy ben ik nu ook weer niet in mijn housewiferij.    Het is ook altijd iets met die noten.  Als je ze te zacht kraakt moet je herbeginnen, duw je ze te hard dan krijg je okkernotensmeus.  Pruts daar maar eens die notenschil van tussenuit.  Of je kraakt ze redelijk goed maar dan breken ze volledig middendoor en bekom je twee halve noten en dan sta je even ver, want je moet dan nog de hersentjes eruit zien te pulken.  De ultieme okkernoot is toch die waarbij je het binnenwerk er op zijn heel kan uithalen en je een perfect stel dubbele hersentjes bekomt.  Toch?  Sommige mensen prutsen dan nog het bruine velletje eraf, maar dat vind ik juist het lekkerste.  Een beetje bitter mogen ze smaken van mij.  Neen, de kraakfrustratie weegt niet op tegenover het smoefelresultaat.  Okkernotentijd, prutstijd!

 

Misschien deze middag toch eens rondkijken in de Hema achter zo’n ding, ik moet dringend housewifevolwassen worden.