Lontje
Terwijl ik mezelf toefluister:
“Rustig maar…”
Spatten hoopjes drift uit elkaar.
Kolkende boosheid doet een storm ontstaan.
Razernij wakkert de tornado aan.
Stampvoetend en sissend:
“Nu niet wenen!”
De kalmte giert het uit in mijn poging ze bij te benen.
Als ik samen met de spoken buiten storm
daalt de rust slechts neer in schijnbewegingen.
Smeulend huist de onstuimigheid.
Felheid flakkert verder in mij.
Ik ben in 2023 mijn twaalfde jaar gestart op deze blog. Een archief dat ik nog moeilijk kan loslaten eigenlijk. Ik hang er ondertussen wat aan vast voel ik. Waar ga ik ooit die 1058 blogberichten opslaan als het hier niet is? Ondertussen kwamen in die twaalf jaar 133 000 mensen langs, waarvan 6 vandaag. Ah statistieken zijn ook maar cijfertjes en ook als het voor twaalf man en een paardenkop zou zijn, ik blijf doorgaan.
Zijn er eigenlijk nog dingen die hier niet over mij geweten zijn? Ik vraag het mij soms af. Ik vermoed dat alle items op de volgende lijst misschien ooit wel aangehaald werden in een blogpost, zou je geloven dat ik dat niet meer weet bij momenten….
Dus: voor degenen die het nog niet wisten. Er bestaan nogal wat nutteloze weetjes over mij.
1) Ik heb een galsteen. Het ding is zo’n anderhalve centimeter lang en het zweeft dus ergens in mijn galblaas rond. Hoe ik dat weet? Ik kreeg twee jaar geleden een “galcrisis”, een hevige opstoot van buikpijn waardoor ik net niet op spoed belandde. Na een goeie 20 minuten krullen van de pijn was het voorbij en leek het alsof er niets was gebeurd. Weird little rock.
2) Als ik me moet concentreren op tekst is het niet aangeraden om naar muziek te luisteren met zang. De zinnen halen me uit de woordenflow van mijn eigen tekst. Veelal zet ik een playlist op met pianomuziek. Deze van de reeks “Twee zomers” vind ik heel aangenaam om door mijn koptelefoon te laten spelen.
3) Als mijn huis te lang overhoop ligt kan ik overstuur geraken. Om het met een mooie West-Vlaamse uitdrukking te benoemen “Ik kan daar zwinnetende van komen”. En het is niet de eerste dag, zelfs niet de tweede dag, maar ineens begin ik dat letterlijk in mijn maag te voelen. De onrust die de rommel veroorzaakt uit zich via mijn lichaam en ik kan me niet meer concentreren tot ik weer orde heb.
4) Tijdens het weekend heb ik veelal één dag waarop ik heel productief ben en één dag waarop er weinig tot niets uit mijn handen komt. Ik hang wat rond, probeer plannen te smeden maar er komt weinig van in huis. Lummelen, dingen verschuiven, beetje ditjes, beetje datjes, weinig focus. Het voelt alsof ik die dag wel nodig heb om weer actiever te zijn de dag erna.
5) Hoewel ik de rust zelve ben luister ik regelmatig naar loeiharde muziek. Vooral ’s ochtends zet ik in de wagen regelmatig iets met een stevige basdrum op. Deze week was het tijd voor Mantah maar passeren ook veel de revue: Architects, Turnstile, King Hiss en The Curse of Millhaven.
6) Koffiemokken en kleurrijke sokken zijn mijn zwakke plek. Ik kan er moeilijk neen te zeggen. Ik vind het zo fijn om in de winter mijn schoenen uit te doen en er kleine bundles of joy in terug te vinden.
7) Tijdens wandelingen speur ik naar figuurtjes. Ik vind ze overal: in natte bladeren op de weg, in schaduwen of zelfs in vogelpoep.
8) Het is een cadeau om nu elke avond thuis te zijn maar mijn valkuil is om teveel te plannen na het werk. Het besef is er deze week gekomen toen ik met een vriendin een wandeldate wou inplannen: ik ben een sociale volpropper geworden sinds ik een vaster werkschema heb.
In een korte online cursus die ik momenteel volg geven ze tips om ruimte te geven aan emoties. Omdat we het soms moeilijk hebben om emoties te benoemen (check!) werd er een lijst bijgevoegd met allerhande gevoelens, in het Engels weliswaar.
Soms zijn Engelse woorden veelzeggender dan Nederlandse. Veelal slaan ze de nagel op de kop met één simpele uitdrukking. “Fluttery” stond er ook tussen en het beschreef exact hoe ik me soms voel. “I’m so fluttery” wordt onhandig vertaald naar “Ik ben zo nerveus” maar officieel betekent het ook “to move wings very quickly”. Zoals een vogel die zijn vleugels uitklapt maar ter plekke blijft staan. Het is niet dat ik nerveus ben, maar ik heb wel het gevoel dat ik mijn vleugels uitsla om mijn pluimen netjes te krijgen en dat het me niet goed lukt zo. Alsof ik ter plekke blijf trappelen in plaats van op te vliegen. Ik wil wel maar het gaat precies niet. Het valt me op dat ik die sensatie heel vaak ervaar tijdens schoolvakanties. Ik heb dan meer het gevoel dat ik achter de feiten aanhol en dat iedereen in huis rond me fladdert terwijl ik de hele tijd zit te wachten tot ze landen.
Gisterenochtend was ik vroeg op en kon ik eventjes schrijven. Vandaag waren de jongens op stap met de jeugddienst en kon ik wat to-do-tjes afvinken. Er was ook tijd om mijn memeetje op te pikken voor een koffie en wat kleine boodschappen. Ik probeer om er meer en meer bij stil te staan dat ze 90 jaar is en dat dat allemaal niet meer vanzelfsprekend is.
“Kom eens kijken in mijn living”, met mijn sleutels nog in mijn handen nemen we uitgebreid de tijd om alle kerstkaartjes van de kinderen en kleinkinderen af te neuzen en de staat van de plantjes te bekritiseren. Op het kleine kastje staat haar kerststal, ze hangt er elk jaar kerstlichtjes in. “Ik aansteek ze als de kindjes komen, dat vinden ze mooi.”
Ze is mijn laatste grootouder en ze is er altijd al geweest. “Ik word nog elke dag wakker” zei ze nadat we de boodschappen uitlaadden. Het leven raast ons voorbij en terwijl ik fluttery ben tijdens vakanties omdat de structuur wat weg is, is zij blij dat ze elke ochtend wakker wordt. Soms kletsen de tegenstellingen mij gemeen in het gezicht. En misschien is fluttery ter plekke trappelen eventjes nodig om de prioriteiten juist te zetten.
Huppakee! Is het dan nu al tijd om de kerstboom af te breken? Niet dat ik ooit iemand om toestemming zou vragen hiervoor maar alléé.
Toen het oude jaar in het nieuwe stroomde is er in principe niets veranderd, behalve dat we de komende week de hele tijd het laatste cijfer van 2022 gaan doorkrabbelen voor een drietje. Geen wilde voornemens hier, ik ga niet ineens excessief beginnen sporten, diëten of detoxen. Geen blog- of leeschallenges….gewoon doordoen.
Ik vind het zelfs een beetje bizar dat de kinderen nu nog altijd niet terug op school zijn, één week was meer dan voldoende geweest. Gelukkig kunnen ze nog wat furtjes kwijt op een sportkampje.
Voor het eerst in weken heb ik deze nacht doorgeslapen en het voelt alsof er een mist rond me is opgetrokken. Om de één of andere reden werd ik de laatste weken telkens wakker tussen 02u en 02u30 met het gevoel dat ik met mijn dag kon starten. Er werden vele nachtelijke leesuurtjes ingelast met dank aan mijn e-reader. Misschien ben ik onbewust toch met iets bezig, dat zal de tijd wel uitwijzen. Pingpongbrein is mij niet ongekend, ik weet dat zo’n periodes voorbij gaan en ik probeer er mij niet druk in te maken.
Deze blog glijdt ook netjes verder het jaar in. Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd wat schrijfdroogte ervaar. Niet zozeer het tokkelen op zich vind ik moeilijk maar inhoudelijk content brengen die interessant genoeg blijkt om tot op het einde te lezen. Er zijn altijd wel wat twijfelmomentjes als je dingen creëert. Dan denk ik soms “voor wie zijn heiligen doe ik dit eigenlijk?” maar direct daarna besef ik dat ik het zuiver en alleen voor mezelf doe en zolang dat goed voelt blijf ik doordoen, al dan niet met interessante inhoud. Het is best bevrijdend om te kunnen maken waar je zin in hebt. Vorig jaar kreeg ik van Kelly ook een gedichtenuitdaging voorgeschoteld rond het thema “zorgouderschap” en het jaar daarvoor won ik met “Tandwiel” de wedstrijd voor het trouwboekje in mijn gemeente. Misschien moet er wel een nieuwe gedichten-challenge komen….wie tips heeft mag ze mij doorsturen, ik denk er graag over na.
Wie las tot op het einde wens ik het 2023 toe dat ze zelf willen. Of het fantastisch, magisch of gewoon gezapig is, het feit dat je het zelf kan invullen is de grootste luxe die er bestaat.
Maybe tomorrow, maybe today. Maybe at ease, maybe all the way.
2022 was minstens even interessant als andere jaren, zo niet interessanter. Het voelt nog maar eens als een overgangsjaar. Ik heb het gevoel dat ik dit al 12 jaar schrijf op het einde van het jaar, zou dat kunnen? Wie leest er hier al 12 jaar mee, zeg het mij eens. Niet alleen kreeg ik een nieuwe voordeur maar er was ook een serieuze verandering in mijn job en daarmee meteen een ander werkritme. Ik lanceerde in speedtempo een nieuwe podcast en kreeg daardoor verfrissende kansen. Er werd beduidend minder geschreven en nog minder gelezen. Maar ik ontmoette mensen die me inspireerden en leerde enorm veel nieuwe mensen kennen door al die nieuwigheden. Ik stond enkele keren in de krant maar bewaarde evenmin de artikels.
En neen, het was niet altijd licht en luchtig. Er waren enkele rabbelmaanden met verschillende diktes van tranen maar ik voelde ook evenveel warme dekentjes van troost. We ronden 2022 af met het vooruitzicht van uitblazen bij een extra diploma voor mijn husbando na 4 jaar zwoegen en zweten en enkele boeiende afspraken in het voorjaar.
En voor de rest: gewoon doordoen. Door gewoon te doen.
Misschien morn, misschien vandage, misschien vulle bak, misschien e bitje trager.
Sinds ik niet meer in Ieper werk wandel ik nooit meer door mijn favoriete avond-straat. Het klinkt misschien als iets louche maar er is één straat in de buurt van mijn vorige werkplek waar ik ’s avonds graag door de ramen tuurde als ik naar de auto stapte. Vooral in de herfst als de gordijnen nog open waren en de lichten wel al brandden deed ik niets liever dan alle interieurs afmuizen. Ik vroeg me af wat de eigenaars aan het doen waren, soms zag je wel eens iemand rustig lezen onder een lamp en dan wou ik altijd graag vlug naar huis om onder een dekentje te kruipen. Me and my boeksken.
Curieuzeneuzen is sowieso één van mijn favoriete bezigheden. Als iemand een foto post op sociale media ga ik altijd speuren naar wat er op de achtergrond staat. Welke boeken of tijdschriften liggen op de tafel, wat valt er te beleven achter het onderwerp van de foto? Hangt er iets aan de muur of hoe ziet de keuken eruit? Daarom vind ik het altijd jammer dat er weinig dagdagelijkse foto’s worden gepost. Snapshots van het gewone leven. Want die gewonigheid zegt zoveel meer dan geposeerd plezier. Tegelijkertijd maak ik mezelf er ook schuldig aan. Oh well….
Met het einde van het jaar in zicht maken veel mensen hun balansen op. Hoe is het voorbije jaar verlopen en vooral: welke doelen stel ik voor het komende jaar? Blogster Samaja doet dit zelfs consequent per maand. Ik moet haar bewonderen voor haar discipline hierin. Ik probeer het vooral op korte termijn te bekijken. Wat loopt momenteel goed en wat is lastiger. Hoe kan ik het de komende periode iets anders aanpakken? Ik weet begot nog niet hoe ik me in 2023 ga voelen, dus lange termijn doelstellingen opmaken doe ik niet echt. Er zijn wel een aantal dingen die ik wil uitzoeken, maar daar heb ik geen jaarwisseling voor nodig, dat komt zo wel. Mijn curieuzeneus brengt me op veel ongekende paadjes met onverwachte afslagjes en kronkeltjes. Ik zal altijd goed mijn eigen balansen moeten bewaken. Ik bezit een innerlijke yes!-woman die in elk evenement geïnteresseerd is maar die even graag wentelt in haar dekentje van alleenheid.
Met Kobe Sercu ga ik in gesprek over hoe hij het West-Vlaams op verschillende manieren gebruikt in zijn muziek. Het gesprek waaiert ook uit over zijn werk bij de palliatieve eenheid van het ziekenhuis en hoe dit zijn kijk op de eindigheid van het leven heeft gevormd.
“Zeggen dat je iemand graag ziet is moeilijk omdat we het niet gewend zijn, maar binnen onze familie is het een gewoonte geworden, het doet gewoon ook zo’n deugd om dat te doen.”
Luister via Spotify of klik op onderstaande link:
De muziek in de intro is van Dudsekop.
In de outro hoor je het nummer “Ze Zeggen”, de muziek en de tekst hiervan werden door Kobe zelf gemaakt en gezongen.
Ik kreeg een tijdje geleden van Kim een berichtje, ze maakte een les rond podcasting en haar leerlingen hadden hierover wat vragen. Eén van de vragen was: “Waarom ben je met een podcast gestart?”
Het enige antwoord dat ik volmondig hierop kan geven is: “Omdat ik dat leuk vind”. Ik weet dat Jan en Alleman een podcast heeft dezer dagen en ik besef ook dat veel makers er veel meer tijd, materiaal en energie in steken dan ik, maar ik vind het gewoon fijn om daar mee bezig te zijn. Misschien is de intentie van Jan en zijn Alleman wel anders dan die van mij, dat kan ook.
Tijdens een workshop die ik in april volgde op het podcastfestival zei Andries Beckers dat het sowieso altijd de moeite is om er gewoon aan te beginnen en dat je al doende leert. Dat is in principe een gouden boodschap die je op elke situatie kan toepassen.
Voor Up De Ruttel had ik nog geen enkele keer een gast die ik op voorhand al had ontmoet, dat maakt het soms wel spannend. Zal het klikken? En wat als het gesprek niet voldoende vlot? Dat zijn altijd vragen waar ik pas het antwoord op kan geven het moment zelf. De 13 afleveringen die ik van No Question Asked* maakte hebben me wel veel bijgeleerd waardoor ik dat nu al veel meer durf los te laten. Maar aan de andere kant is 13 afleveringen (17 als je deze van Up De Ruttel erbij rekent) nu ook weer niet zooooveel.
Ik probeer bij het voorgesprek om de gast aan te voelen, veelal probeer ik een wandelingetje te maken, bij het gesprek met Dominique Persoone was er weinig tot geen tijd op voorhand en wat we wel tegen elkaar vertelden gebeurde terwijl er foto’s werden genomen van ons. Als ik daar nu op terugkijk was dat best een beetje geschift.
Podcasts maken scherpt wel mijn sociale vaardigheden aan. Er is een minimum aan tijd om je praatgast te leren kennen. Tijdens het gesprek moet je sturen en tegelijk de gast laten uitspreken, inpikken op wat wordt gezegd maar ook niet te ver off topic gaan. Na de opname volgt een nagesprek dat dikwijls nog verdergaat over de inhoud van het effectieve gesprek. Dat zijn dikwijls momenten die iets dieper gaan omdat de microfoon weer af staat.
Ik ging vorige maand naar een live opname van Welcome To The AA. Voor wie dit niet kent: één van de bekendste podcasts in Vlaanderen gemaakt door Alex Agnew en Andries Beckers. Na de opname hoorde ik dat Karl Vannieuwkerke als gast niet door hen werd aangebracht maar door de organisatie van het evenement. Alex en Andries maken volgens mij wel een grondige voorbereiding van het gesprek maar je voelt aan alles dat zij spelen met dat medium van de podcast, de manier waarop ze reageren en anticiperen in het gesprek, hoe ze de gasten laten hun verhaal doen en toch zelf voldoende bijdragen aan het verhaal. Heel inspirerend om hen bezig te zien.
Dus ja, woarom doekik dat eigendlijk? Omdat da geweunweg gjeestig is enni!
*No Questions Asked werd ondertussen offline gehaald. Tot op heden verdien ik niets met mijn podcast dus er moesten keuzes gemaakt worden…..
Toen ik om 14u05 buitenkwam bij de kapster stroomde het ineens binnen: ik had nog twee uren tot ik aan de schoolpoort moet staan. Ken je dat gevoel: je hebt onverwacht tijd voorhanden en dan raast er ineens door je hoofd: wat ga ik eerst doen? Ik kan hier zeker binnen de 10 seconden 17 taakjes in het huishouden opsommen die ik dringend moet aanpakken. Maar ik kan in evenveel seconden 4 dingen opnoemen die ik liever wil doen: lezen, wandelen, aan mijn podcast werken en schrijven. De keuze was snel gevallen op schrijven. Ik voel het al een tijdje aan mezelf dat ik daar te weinig tijd voor maak.
Geen idee of er een update is geweest bij WordPress maar om de één of andere reden doen ze nu een voorstel tot een schrijfthema als je een nieuw bericht maakt. Misschien voelt de app wel aan waar ik mee struggle de laatste weken gezien het aantal gepubliceerde berichten. “Alléé, schrijf anders hier ne keer over”
Maar stresslaxing is iets waar ik de laatste tijd wel wat last van heb. Doordat ik geen flexibel uurrooster meer werk heb ik minder tijd overdag om me met mijn eigen dingetjes bezig te houden op mijn eigen tempo. Ik weet dat ik mezelf ergens moet “verplichten” om stil te staan en dat ik bijna letterlijk mijn vingers op het klavier moet leggen om ervoor te zorgen dat ik mijn gedachtenkronkels kan neerschrijven. Als ik er geen aandacht aan besteed gebeurt het niet, andere dingen krijgen meestal voorrang ook al is dat je reinste BS.
Het is ook vluchtgedrag. Want als ik de tijd niet neem om te schrijven neem ik ook niet de tijd om stil te staan. Niet stil gaan staan is eigenlijk gemakkelijker dan het wel doen. Ik steek mezelf in het werk met de eindeloze hoop was die zich in het huis op magische wijze lijkt te verdubbelen. Het helpt misschien wel om minder keuzestress te hebben bij het aankleden, het biedt weliswaar weinig meerwaarde zo’n volle kleerkast.
Ik weet wat ik nodig heb om fit in mijn hoofd te zitten: alleen-tijd, in open lucht zijn en neerschrijven wat er in mij omgaat. Waarom doe ik het dan niet? Het is donker om 17u , er is veel activiteit in mijn gezin en mijn bureau bevindt zich daar midden in (komt ervan als je graag bij de kachel zit), ik moet soms extra werken omdat onze uurroosters nog niet op punt staan en ik plan al eens een kapper, een tandarts of boodschappen in op mijn vrije namiddag. Er ligt ook altijd, maar dan ook àltijd stof. Serieus, daarnet heb ik een een spinnenweb van de lader van mijn laptop moeten schudden toen ik hem in de prieze wou steken. Ik moest zelfs eerst een berg was van mijn bureau halen alvorens ik kon beginnen!
Mijn alleen-tijd-klokje tikt precies veel sneller dan de andere klokjes in huis. Alsof die dierbare seconden dubbel zo snel gaan. Hoe komt dat? Is zeldzame tijd gewoon snellere tijd?
Ik kan ook niet ontkennen dat ik momenteel wel focus mis. Mijn hoofd lijkt een verzameling van losse eindjes te zijn. Halfgare ideetjes, losse gedachtenkronkels waar ik ooit wel eens iets over wil schrijven, inspiratie die ik ergens en nergens heb opgeslagen. Ik wil ook graag verder doen aan mijn podcast maar als je wil opnemen met gasten moet je je eigen schema aan dat van de gast aanpassen anders komt het er niet van. Bij mijn laatste opname had ik een verkeerde inschatting gemaakt. Voor een opname is focus en een rustig hoofd nodig en het bleek geen goed idee om dat op een woensdagavond te plannen nadat ik een superdrukke woensdagnamiddag met de jongens had gehad. Het is een wonder dat het uiteindelijk zo’n sereen gesprek is geworden gezien ik redelijk opgejaagd was toegekomen bij die mens.
Maar you can’t have it all. Ik geef mezelf ook tijd om te wennen aan mijn nieuwe werkritme en het losseindjeshoofd is er nu eenmaal, me daartegen verzetten vreet meer energie dan erin meegaan. Ik klaag ook liever niet over het feit dat ik nu geen avonden en weekends meer moet werken, dat blijft nog altijd een geweldig gevolg van mijn recente carrièreswitch, er zijn er weinig die dat kunnen zeggen met mijn job.
Wat ik gewoon nodig heb is iets meer blanco-tijd vrijmaken voor mezelf: puzzelen en tegelijk luisteren naar muziek, wandelen en morning pages schrijven. Alleen op die manier kan ik ruimte maken voor rust in mijn hoofd.
Klinkt eigenlijk simpel hé?
Met Dries Heyneman praat ik over acteren in het West-Vlaams maar ook over zijn comedy carrière. Hij beschrijft de luxe van werken op een grote set en hoe die in contrast staat met de eenzaamheid bij het schrijven van comedy. De Cha-Cha reep krijgt ook voor altijd een extra dimensie na dit gesprek.
Luister via deze link:
Linkjes:
Shout your heart out 