Shout your heart out

Ik zag hem nog net de straat uitdraaien op zijn duizendste gemakje terwijl ik aan 70km per uur op de voorrangsweg richting de kinderopvang reed. In een reflex smeet ik alle remmen dicht, banden gierend over de straat, de ABS zorgde ervoor dat ik schokkend en scheef tot stilstand kwam terwijl het witte Twingootje rustig verder bolde recht voor me. De man was zich van geen kwaad bewust, keek nooit op of neer toen ik nijdig achter hem toeterde. Volgens mij had hij zelfs nooit gehoord dat ik bijna integraal op hem gebotst was.

Mijn auto produceert meerdere waarschuwingsgeluiden zelfs nog voor ik gas geef. Wacht ik te lang om mijn gordel om te doen: gepiep. Op het scherm een waarschuwing om eerst achter mij te kijken alvorens ik plankgas -uiteraard, want zo ben ik- mijn garage uitrij. Tuut-tuut-tuut-tuuut als ik in achteruit ga want de garage is eerder smal en sowieso denkt de wagen dat ik ergens ga haperen. Echt. Veel vertrouwen in mijn rijkunsten heeft ie niet als ik er zo bij stilsta.

Technologische snufjes zenden waarschuwingen uit om ons te behoeden voor allerhande ongeluk. Ik ben in het verleden wel al enkele keren gebotst met de wagen. De laatste keer was zelfs nog niet zo heel lang geleden, maar ondertussen weet ik heel goed dat ik in die specifieke straat moet opletten voor die mottige voorrang van rechts. You drive you learn.

En neen, het is nu niet dat ik zo uitgesproken graag brokken maak met mijn wagen maar in het dagelijkse leven ben ik nog altijd een grotere voorstander van eens tegen iets aan te botsen om aan den lijve te ondervinden dat het een minder goed idee was. Tot op heden heb ik zelf nog geen ingebouwd ABS.

De vraag is: hoe doe je dat, alles zelf ervaren terwijl het leven uit zichzelf alarmsignaaltjes uitzendt? Soms word je gewaarschuwd voor iets of iemand en dan moet je beslissen: ga ik hierin mee of laat ik mezelf toe om dit zelf te ondervinden? In hoeverre durf je dan je eigen gevoel te volgen en kun je het verdragen als iemand je oogrollend toefluistert: “Told you so!?”

Het mag dan misschien naïef of eigenzinnig klinken maar ik ben wel bereid om bepaalde alarmsignalen te negeren of op zijn minst te dempen om dan zelf te ervaren dat iemand gelijk – of ongelijk!- had. Dat ik dan wat gruis van mijn voorhoofd moet wrijven omdat ik tegen een muur ben gelopen, dan is dat zo.

Met Evy babbel ik over hoe ze één van de podcastpioniers was met “Start To Run” maar uiteraard ook over haar West-Vlaams en hoe ze als presentatrice nooit extra dictielessen moest volgen om haar West-Vlaamse tongval weg te werken. 

Een losse babbel over haar laatste boek “Start To Feel Great” maar ook over hoe haar bekendheid een impact heeft op sociale media.  Ze inspireert haar volgers door haar dagelijkse leven te tonen zoals het is en vooral zichzelf te zijn. 

Meer over Evy kun je vinden op haar website:  www.evygruyaert.be
Haar verhalen kun je volgen op haar Instagramprofiel:  @evy_gruyaert

Mailtjes mogen steeds gestuurd worden naar: upderuttel@gmail.com

Trekken, wrikken, sleuren aan teksten.  Het lukt me niet om iets te schrijven wat als “afgewerkt” voelt.  Meestal sleutel ik enkele momenten aan een blogpost, soms schrijf ik ze in één keer, maar nu ben ik al weken aan het rommelen en krabbelen in mijn concepten.  Er is een stukje over een trillende lip vlak voor een dansles, ééntje over een ABS-systeem dat overuren moest maken en een langer concept over hoe onze eerste indruk van iemand soms gevormd wordt door sociale media.  

Ik vind het best frustrerend om teksten niet te kunnen loslaten als ze blijven hangen in de concepten. Dat gebeurt meestal omdat ik het gevoel heb dat ze geen steek houden.  Zinnen die van de hak op de tak springen, gedachtenspinsels die door elkaar razen maar geen coherent geheel vormen. Er zijn altijd wel woorden die nooit bestemd zijn om te posten maar degene die dat wel zijn wil ik graag afgewerkt online zwieren en niet op elkaar stapelen.  Ik hou niet van die losse eindjes.

Of ik de concepten getiteld “Zonder titel” ooit omvorm tot een blogpost, dat valt nog te bezien.

Schrijven werkt meer dan ooit verlossend maar momenteel heb ik het gevoel dat mijn letterballon alleen maar steviger wordt opgeblazen om daarna mistroostig leeg te lopen.

Buiten zinnen

Trekken
Wrikken
In letters verslikken

Zwarte slokjes
Woordbrokjes

Malen van gedachten met koffiebonen
Doet zinnen uit het kopje stromen

Een lieve vriendin gaf me de opmerking dat het lang geleden is dat ik nog geschreven heb. Ik schrok eerst een beetje….zolang toch niet? Of misschien dan toch? Als je moet nadenken over hoe lang iets geleden is, dan is het te lang geleden….geldt trouwens voor veel dingen.

Ik weet dat ik me gewoon aan mijn laptop moet zetten maar er speelt veel in mijn achterhoofd en ik ben veel minder alleen dan vroeger. Daardoor voel ik dat ik minder ruimte heb om het dagdagelijkse te verwerken. Je kunt je niet voorstellen hoe moeilijk ik het vind om zoiets te schrijven. Na al die jaren weet ik dat ik alleen-tijd moet afblokken om de dagelijkse dingen te verwerken en toch blijft dat snobistisch èn egoïstisch aanvoelen. Er zijn periodes waarin ik heel gemakkelijk uren voor mezelf inplan maar de laatste maanden voelt het alsof ik dat altijd pas doe in de overschotuurtjes, met als resultaat: doelloos scrollen en het nieuwe seizoen van “Dertigers” bingen eens er zo’n uurtjes in mijn agenda vrij komen.

Enkele random thoughts dan maar…

• Ik zag Elfie fietsen deze week toen ik naar mijn werk reed. Ze duwde nog altijd op dezelfde manier op haar pedalen als ze vroeger deed toen we elkaar wel eens tegenkwamen in het uitgaan. Haar wilde krullen wipten op en neer terwijl ze tegen de wind beukte. Toen ik haar voorbijreed en wou toeteren bleek het een scholier te zijn. Elfie in haar jonge jaren. Ik moest even knipperen, waarom dacht ik dat ik Elfie zag als 17-jarige terwijl ik als 40-er de stad binnenreed? Ik weet toch perfect dat zij niet met een rugzak en een tekenmap erachter geklemd zal rondrijden richting de middelbare school? Ze moet ondertussen ook de 40 voorbij zijn. Misschien is ze haar wilde krullenbos wel kwijt en had ze ook net discussie met één van haar kinderen over hun tempo bij het opstaan….Vreemd wat je mind je soms kan flikken.

• Ik denk de laatste tijd veel meer na over hoe ik dingen inschat. Mijn intuïtie bedriegt me weinig al is dat de laatste maanden wel eens anders gebleken waardoor ik ineens soms twijfel aan mezelf. Ik weet dat ik goeie keuzes heb gemaakt de laatste twee jaar maar ik merk dat bij sommige keuzes er ook gevolgen zijn waar ik de impact op mezelf als persoon minder goed had ingeschat. Vooral op het gebied van sociale relaties zijn er wel wat dingen veranderd net omdat ik misschien een verkeerde inschatting heb gemaakt in mensen, tegelijkertijd heb ik sommige relaties ook nog weten te versterken en voelt dat juist dubbel zo goed. Het besef is er bij mij ook dat ik veel te veel nadenk over bepaalde aspecten, ik zou iets meer go-with-the-flow moeten willen zijn. Ik had het er nog over met een goeie vriendin laatst. Ze kan het altijd zo mooi samenvatten voor me: “Maar wij zijn gewoon mensen die daar veel meer bij stilstaan, voor ons zijn nèt die zaken belangrijk en als anderen dat anders zien dan zijn we daarvan onder de voet.”

• Mijn kinderen zijn niet “van mij”. Het klinkt vreemd om dit als ouder te schrijven, maar ik bedoel daarmee dat ze mijn eigendom niet zijn en dat ik dus alleen maar naast hen kan lopen om hen te begeleiden door hun leven. Als ze keuzes maken die ik niet zou maken kan ik het met hen daarover hebben maar hun in een richting forceren die ze niet willen inslaan dat zal niet werken. Mijn oudste zoon moet een keuze maken welke richting hij in de middelbare school zal volgen en dat loopt niet volledig van een leien dakje. Zo schat hij zichzelf lager in dan de leerkracht maar weten we allemaal dat hij zich alleen echt inzet als iets hem interesseert. Ratio en gevoel staan soms in contrast als we over het middelbaar praten, hopelijk kunnen enkele schoolbezoeken en een oudercontact verhelderend werken…

• Ik heb mezelf voorgenomen om meer nieuwe dingen te proberen. Zo ga ik binnenkort naar “Shut Up And Write” en heb ik me ingeschreven voor een workshop rond plantenverzorging. Alléé, het zijn niet echt helemaal nieuwe dingen maar wel acties die ik nog nooit ondernomen heb. Ik heb een tijdje gedacht dat ik wel eens iets met keramiek wou doen maar toen ik daar effectief de kans toe kreeg deed er mij niet direct iets “ja” zeggen. Op dat gebied blijf ik wel mijn intuïtie volgen. Ik voel dat ik meer een yes-woman wil zijn, zo staan er ook nog enkele muziekavonden op het programma. Ook online filmpjes over cadeautjes op een speciale manier verpakken houden sterk mijn aandacht vast dus ik vermoed dat zoiets misschien het volgende zal zijn. En ja, dan is er weer het “sociaal volproppen” en is de balans tussen onder- en overprikkeling soms wat zoek. Zo blijven we lekker bezig hé 😉

En jij? Ben jij een go-with-the-flower of een overthinker zoals ik?

 

Voor de 7e aflevering van Up De Ruttel reed ik naar Sint-Kruis Brugge. In haar thuishaven “De Evolutie” ontmoette ik Ingeborg Sergeant voor een yogasessie en een babbeltje achteraf.

“Mijn ouders zijn zigeuners en daardoor ben ik niet vastgeroest op één plek, maar hoewel ik op verschillende plekken in Vlaanderen en in Nederland gewoond heb is West-Vlaanderen het meest van al mijn thuisgevoel”.  Een gesprek over sensitief leven en grootmoeder worden.  Over hoe Ingeborg in uitersten leeft en heel graag “Ja” zegt tegen het leven.  

Elke wending vraagt durf en moed.  Sommige mensen zitten in een patroon van “altijd maar hetzelfde” waardoor ze last hebben van iemand die eens verandert.  Ik blijf gezond en vitaal nèt omdat ik durf “iets anders te doen”.  

Luister hier:

Linkjes:

De Evolutie

Mailen met vragen of informatie over de podcast kan altijd naar: upderuttel@gmail.com

“Zie je je broer graag Linus?” “Neen, hij slaat altijd in mijn ballen.”

Classic antwoord.

Ik schrijf niet meer veel over de jongens. Gedeeltelijk om hun privacy te bewaren, maar ook een stuk omdat het schrijven voornamelijk over andere thema’s gaat. Op de avonden dat Ilja naar de baskettraining en Linus naar de dansles is, is het hier relatief stil in huis. Woensdagen en vakanties zijn echter een ander verhaal. Dan wordt er geroepen, geklommen en catch gespeeld in de zetel. Stilte bestaat hier niet als ze beiden thuis zijn en hoewel de introvert in mij daar nood aan heeft is dat nooit aan de orde. Ofwel maken ze ruzie, bitchen en fretten ze op elkaar, ofwel spelen ze samen maar klettert en davert het hele huis.

Terwijl we kijken naar welke middelbare school Ilja volgend jaar zal gaan mogen we niet uit het oog verliezen dat de jongste rabbelkont ook groeit en bloeit.

En het ouderschap, nog altijd de eeuwige struggle? Ja nog altijd, al voel ik wel dat ik er de laatste twee jaar sterk in ben gegroeid. Ik merk dat we nu soms de vruchten plukken van de keuzes die we gemaakt hebben in hun opvoeding en de accenten die we gelegd hebben in onze eigen levensstijl. Vooral nu ze zelf ook kritisch beginnen kijken naar ons en ons een spiegel durven voor te houden. We zijn er ons ook heel bewust van dat ze veel gedrag overnemen en dat ze onze visie aftoetsen aan hun werkelijkheid. Met de puberteit op komst weet ik dat dit alleen maar zal toenemen.

De twee jongens zijn ook enorm verschillend van karakter waardoor ze een andere aanpak vragen. Linus is een extraverte leidersfiguur maar gemakkelijk overprikkeld en een people pleaser. Ilja is introvert en liever alleen, tegelijk is hij ook “je m’en fous” en heeft hij veel meer een eigen mening.

Om met clichés te zwaaien: “Je hebt geen twee gelijke” en gelukkig maar want beide kereltjes zijn prachtige jongens om in huis te hebben. Dat ik regelmatig een vuile onderbroek uit de zetel moet plukken en de badkamer een stort is als ze zich gedoucht hebben, dat neem ik erbij. We krijgen nog heel regelmatig onverwachte knuffels en “Love you’s” en die doen altijd deugd.

^{Alle foto’s in deze post zijn gemaakt door Kelly Steenlandt}

Soms neem ik per ongeluk een screenshot met mijn smartphone. Ik pruts aan de zijkantjes en ineens knippert het scherm. Later vind ik in mijn galerij een plaatje terug van wat ik op dat moment op mijn gsm aan het doen was.

Vandaag neem ik een screenshot van mijn leven as it is, op dit eigenste moment.

Welk uur is het?

16u41 maandagavond 27 februari. Ik besef nu pas dat het morgen alweer de laatste dag van de maand is.

Wat zie ik rond me?

Ik zit in de zetel met de laptop, links van me een lege tas en een vol wasrek, rechts het boek dat ik momenteel lees: “Het goede leven – Lessen van het langstlopende wetenschappelijke onderzoek naar geluk”. In dit boek bespreken ze de onderzoeksresultaten van een studie aan Harvard, namelijk het langstlopende onderzoek naar de vraag “Waarom sommige mensen langer leven dan anderen”. Spoiler alert: Het geheim zit in onze sociale relaties.

Waar vul ik vandaag mijn dag mee?

In de voormiddag heb ik gewerkt en over de middag ging ik lunchen met mijn husbando, gevolgd door een stadswandeling die net iets te koud was aangezien ik mijn muts niet mee had. Daarna nog een theetje in de zetel en beetje gelezen alvorens de jongens op te pikken op school. Tussenin uiteraard nog een wasje gedraaid want het is niet voor niets een neverendingstory.

Wie is de laatste persoon (buiten het kerngezin) die ik sprak?

De eigenaar van het restaurant waar we gingen eten. Hey Colin!

Wat hoor ik momenteel?

De dampkap want er staat soep te pruttelen en gekwebbel van de boys in de voorplaats.

Wat zou ik anders willen op de volgende screenshot?

Misschien zou ik beter iets meer systeem steken in het huishoudelijk werk. Nu ik geen flexibele uren meer werk blijft er veel meer liggen.

Wat ga ik doen direct nadat deze blogpost is geüpload?

Nog wat rommelen in het huis, eten en vanavond nog naar de groepsles van de kiné.

Welk uur is het nu?

16u59, ik schreef 18 minuten aan deze post.

De vorige screenshot nam ik op 11 november.

Enkele weken geleden werd ik uitgenodigd door Karen en Mathijs van De Schakel in Passendale. De Schakel is een praktijk waar men hulp kan aanbieden indien er een nood is aan psychologische ondersteuning in de ruime zin van het woord (therapie, diagnostiek, thuisbegeleiding,….). Karen is ook de host van de podcast “De Pod Op”. Daarin gaat ze in gesprek met mensen over de manier waarop ze in het leven staan en de kernvraag is altijd Waar wil jij eens “de pot op” tegen zeggen?

Ik wist dat de eerste vraag ging zijn “Wie is Lieselotte nu echt?”. Aan mijn bio hier op de blog heb ik indertijd lang geschaafd. Typen, deleten, herwerken, posten, bewerken…. Dus ik nam wel even de tijd om hier eens goed over na te denken alvorens ik bij Karen kwam. Uiteindelijk is jezelf beschrijven nog altijd één van de moeilijkste dingen die er is vind ik. Met mijn ASL* van 40-v-Westhoek geraak ik er niet meer. Schrijven is ook dankbaar net door het feit dat je een backspace hebt, je kunt niet geloven hoeveel ik op die toets ram. Ook al ben ik nu al twee jaar zelf podcasthost, het is een eigenaardig gevoel als je aan de andere kant van de microfoon zit.

Karen stelt me vragen over mijn persoonlijkheid, maar ook over mijn werk bij mensen met een verstandelijke beperking, mijn blogambities en vanwaar het idee kwam voor mijn eigen podcast.

De volledige aflevering kun je hier vinden:

De Schakel kwam bij mij terecht via de opname die ze maakten met Martine, ook zij had een fijn gesprek met Karen over haar bezigheden. Beluister haar opname hier:

*ASL: Age-Sex-Location. Er was ooit een tijdperk zonder sociale media. Op websites van verschillende TV-zenders kon je wel in chatboxen terecht om praatjes te maken met vreemden. (Je vond me meestal in de StuBru-chatroom, ik denk dat mijn nickname “Liese” daar is ontstaan nu ik er bij stil sta). De eerste vraag was dikwijls: “Wat is je ASL?” Zo kon je al een beeld scheppen van iemand ook al werd daar even hard gelogen als tegenwoordig op sociale media. Het was ook veelal gewoon een openingszin. Dagen zonder sociale media, kun je je die eigenlijk nog voorstellen?

Gesport

Ondertussen rondde ik de 20ste les af van de groepstraining die ik volg bij de kinesiste hier op een kilometer van mijn deur. We doen er vooral veel spierverstevigende oefeningen (planking, push-ups, burpees, squats….noem maar op) maar ook wel wat cardio. De lesgeefster voorziet er telkens een spelelement in waardoor het ook gewoon dikke leute is ook al ben ik totaal niet competitief ingesteld.

Geslapen

Ik zie een patroon van “weken aan een stuk barslecht slapen” en daarna “weken aan een stuk slapen als een opgekrulde egel in zijn winterslaap”. Het is niet dat ik meer uren slaap maar de slaap is beduidend kwalitatiever en ik voel me ook echt veel beter uitgerust. Ik hoop nu maar dat ik het niet jinx door het neer te schrijven.

Gelegen

Ik heb een spijkermat gekocht. Een Shaktimat om het correct te zeggen. Ma echt, de eerste 5 minuten dat mijn rug de mat raakt zijn ronduit pijnlijk. Volgens mijn husbando kun je het vergelijken met de pijn van het zetten van een tattoo (ik kan er niet van meespreken). Na een vijftal minuutjes doorbijten begint er ineens een tintelend gevoel te ontstaan en voel je enkel nog pijn op je zwakke plekken, daar werken de pinnekes op in. Na nog enkele minuten voel je je lichaam meer en meer ontspannen. De laatste keer ben ik zelfs in slaap gevallen op die mat, bewijst nog maar eens dat ik gewoon overal kan slapen.

Gebabbeld

Ik was zelf te gast in een podcast. Spannend om eens aan de andere kant van de micro te zitten. Nu weet ik ineens wat ik mijn eigen gasten altijd maar aandoe…. Karen van De Pod Op nodigde mij uit om over allerhande zaken te kletsen met als belangrijkste vraag: “Waar wil jij eens De Pot Op! tegen zeggen. Luisteren kan binnenkort! Ik weet totaal niet meer wat ik allemaal verteld heb, ik vraag me echt af of alles wat steek houdt.

Gekeken

“De Weekenden” zijn terug! Joris Hessels ontvangt een groep mensen die enkele weekenden samenkomen en tijdens groeps- en individuele gesprekken hun rugzakje ontleden. Ik ben een hevige Joris-fan, vooral van de manier waarop hij zijn vragen stelt en daarbij ruimte laat aan de mensen om hun moeilijke verhalenrugzak zin per zin uit te pakken. Hoe Joris de weekenders in hun eigenwaarde laat en toch een bepaalde naturel behoudt als hij de pijnlijke vragen stelt…echt chapeau.

Gemijmerd

Ik schrijf veel stukken die ik niet post. Half-afgewerkte blogposts of gewoon google docs die zelfs WordPress niet halen. De laatste twee weken heb ik veel gemijmerd over vriendschap. Het stuk dat ik niet postte was iets te scherp denk ik maar onderstaande heb ik eruit gefilterd:

“Ik kan wel eens doordenken over vriendschap en ik voel dat ik er misschien meer mee bezig ben dan iemand anders. Daardoor besef ik ook wel dat ik er een andere waarde aan hecht, misschien ben ik er wel minder realistisch in dan de gemiddelde medemens. Dat zijn dan misschien ook wel de gevolgen van mijn overthinking-gedoe. Tegelijkertijd ben ik er de voorbije maanden ook in ontgoocheld geraakt maar ik vermoed dat dat erbij hoort. Of misschien maak ik dat mezelf wijs om de ontgoocheling beter te kunnen verkroppen? Maar ik ben ondertussen ook oud genoeg om te weten: als je jezelf in een positie zet waarin je gekwetst kan worden, dan bestaat er een kans dat dat effectief gebeurt. Aan jou de keuze of je jezelf weer in die positie brengt. Tegelijkertijd vind ik het onfair van mezelf want ik heb ook heel sterk het omgekeerde gevoeld. Warmte en liefde, veel mensen die vanaf de zijlijn meesupporteren in alles wat ik doe. De laatste maanden ervaar ik wel dat er bij mij een bepaald egoïsme is ingeslopen, een trekje dat ik bij mezelf eigenlijk niet goed kan verdragen. Of misschien formuleer ik het beter als “zelfbescherming”, zo klinkt het minder scherp. De energie die in relaties wordt gestoken durf ik de laatste tijd wel eens afwegen tegenover de energie die ik eruit haal en hoewel ik nooit een punt heb gemaakt van wederkerigheid voel ik dat dit nu wel ietsje belangrijker is voor me. Vreemd genoeg weet ik nog niet goed hoe ik tegenover dat gegeven sta.

Oh well, misschien overthink ik het volgende week compleet anders”

Gekocht

Iets wat al een tijdje op mijn “to-invest-list” stond: oordoppen op maat. Zoals je wel of niet weet ga ik wel graag naar optredens en veelal is die muziek niet van de zachtste soort. Ik bescherm mijn oren wel met oordopjes maar ik heb er meer miserie mee dan wat anders tijdens concerten. Die moesjes bedekken zowat alle klanken, eens ze erin zitten beginnen ze een eigen leven te leiden en het gebeurt meer dan eens dat er ééntje gewoon uit mijn oor valt als ik een slokje van mijn cola neem. Dus ik ging langs bij een audioloog die een moule maakte van mijn binnenoren. Ze spoot er een soort gel in die er enkele minuten moest blijven in zitten. Nadat de gel gestold was haalde ze die mooi eruit en zie je hoe je binnenoor gevormd is. (Smal in mijn geval, althans de dame in kwestie en zij ziet er wel meer dan ik. Misschien ben ik dan toch niet selectief doof….ik heb gewoon smalle binnenoren).

In de 6e aflevering van Up De Ruttel babbel ik met Lisa Veramme.  In haar bedrijf Studio West verkoopt ze allerhande cadeau artikelen met West-Vlaamse quotes op.  “Het gapte lik en oven” dat ik daar eens moest langsgaan om met haar eens over haar West-Vlaams te babbelen.  We ontdekken dat het West-Vlaams niet altijd zo positief staat tegenover complimenten geven en Lisa vertelt hoe ze zelf quotes uitvindt of aanpast om die mooi te doen matchen met de producten die ze verkoopt.  

En!  Voor het eerst valt er ook iets te winnen want we doen een give-away! 

Linkjes:

Compliment by Lisa – winkel en webshop

https://www.complimentbylisa.com/

Give-away:  Op 1 maart is het complimentendag!   Twee mensen kunnen een bon van 25 euro winnen te besteden in de winkel van Lisa! Wat moet je doen?

1. Luister naar de aflevering
2. Beantwoord de vraag die wordt gesteld in de aflevering via mail naar: upderuttel@gmail.com
3. Vergroot je winstkansen door de IG-post of FB-post te delen op je instastories of Facebook en @studiowest en @liese2408 te taggen in de post.  Opgelet: de mail is je deelnameformulier, de extra kans is het delen op de socials!
4. Deze wedstrijd loopt af op 28 februari 00h: De winnaar wordt getrokken op 1 maart complimentendag!