Een avondkat staart me aan op de stoep na mijn laatavonddienst. Haar gele bolleketten boren zich recht in de mijne. Ik piezewies maar ze reageert niet. Iets zegt me dat dit een kattin is. Ze mist het robuuste, het arrogante van een kater. Niettemin ben ik barslecht in het inschatten van kattengeslachten. Je kunt toch ook niet zomaar vragen om hun staart eens te mogen opheffen. Zelfs als het over katten gaat blijft een beetje beleefdheid wel aan de orde. Ze recht even haar rug en draait een toertje bij het jonge boompje in de elegante woonwijk alvorens ze het op een lopen zet.
Ik kijk mijn ogen uit in het centrum van de stad. Nieuwe en oude woningen wisselen elkaar af. Na mijn laatavonddienst doe ik niets liever dan overal binnen turen terwijl ik naar mijn wagen stap. Door halfopen lamellen zie ik Staf Coppens een camping opstarten. Hij en zijn broer -wiens naam ik altijd vergeet- knipperen grotesk aan een binnenmuur. Bij hun buren vergaap ik me aan de zachte sfeerverlichting. Ik ben immer nieuwsgierig naar het leven van een ander. Naar de keuzes die ze maken in hun interieur, welke brievenbus ze voor hun nieuwe huis plaatsen. Kunnen daar ook pakjes in? Alles heb ik gezien en in vraag gesteld. Hoe zouden ze leven? Werken ze overdag van thuis uit? Wat zien ze als ze uit hun raam kijken? Ik stap in mijn auto en glijd terug mijn eigen leven binnen. Verschrikte konijntjes staren me aan in het licht van mijn phares. Vorige week was er ééntje te traag, ik durfde niet in mijn achteruitkijkspiegel te gluren om de schade te aanschouwen. Bij mijn thuiskomst spreekt de stilte door de neergelaten rolluiken.
Frankie wacht op de eerste trede van de voordeurtrap.
April 2015 was de laatste maand in mijn leven dat ik zwanger was. Wie mij al sinds toen volgt (zijn er mensen?) kon de aankondiging van de zwangerschap van Linus, het verloop en de geboorte meemaken. Ondertussen is hij zes jaar geworden. Hij zet op dit moment zijn laatste stapjes in de kleuterklas en is keihard klaar voor het eerste leerjaar. Misschien daalt er een rust over hem eens hij zal kunnen lezen en schrijven? Misschien wordt zijn gigantische vragenvuur geblust met woorden op papier?
Soms schrik ik als ik mijn jongens observeer. Het leek pas gisteren dat we nog volop in de pampers zaten. Dat wankelende stapjes zo werden genomen:
Het lijkt tien jaar geleden van die keer dat ik hij op de hoek van de salontafel belandde en een half uur later moest genaaid worden door de dokter van wacht. Het eerste littekentje was een feit.
Fruitpap, crèchefacturen en nachtflesjes. Allemaal verdwenen in mijn geheugen. We deden het. Maar ik weet niet meer hoe.
Tantrums en night terrors. We hebben het allemaal doorgemaakt. Wat komt er nog op ons pad? Ik heb er het raden naar.
En Linus, die groeit. Hij lijkt overal zijn plan te trekken ook al was hij in het verleden best sensitief. Ik weet niet hoe hij nu op drukke plekken zou reageren aangezien we deze al een jaar mijden, maar ik denk dat hij sterker in zijn schoenen staat dan twee jaar geleden. In het verleden durfde hij wel eens aan mijn rok hangen als hij teveel prikkels in één keer binnenkreeg. Ik heb het moeten omarmen. Het is confronterend om te zien hoe hard hij soms op mij gelijkt op overprikkelde momenten. Linus is enorm alert en doordacht. Ik lig soms achterover door de opmerkingen die hij maakt. Hij doet me anders naar de wereld kijken door zijn oog voor detail.
Vandaag wordt hij zes jaar. De tweede verjaardag in lockdown. Gelukkig trekt hij er zich niets van aan. Als hij maar taart krijgt!
Sommige aspecten in het leven vragen meer energie dan andere. De valkuil hierbij is: wat voor niets gaat krijgt minder aandacht. Naast een huishouden met twee kinderen, jobs die fysieke en mentale energie vragen, studies en sociaal leven voelt de werklast (rare verwoording, ik weet het) in onze relatie eerder laag. Smoothsailing noemen ze dat zeker? Aan elke relatie is werk, ook aan de onze, maar wij hoeven weinig brandjes te blussen en ons vlammetje brandt immer door.
Op onze kalender staat vandaag een hartje. De kinderen vragen zich af wat het betekent. Ik leg hen uit dat wij vandaag 15 jaar liefje zijn van elkaar.
Al vijftien jaar kiezen we elke dag voor elkaar. Hij heeft mij veel bijgeleerd op vele vlakken, net zoals ik hem door de jaren beïnvloed heb. Ik weet nu al op dit eigenste moment dat ik dit schrijf dat zijn eerste vraag zal zijn “Wat heb ik jou wel allemaal bijgeleerd?”. Wel schat: je leerde mij dat sociaal zijn geen zeer doet. Dat vriendelijkheid altijd werkt en dat je niet bang hoeft te zijn om een ommekeer te maken. Bij jou zie ik dat leergierig zijn je naar verschillende paden kan leiden en samen ontdekken we dat we met “gematigd in alles” het verste geraken. Van mij leerde je dat je niet iedereen hoeft te pleasen, dat je vriendelijk doch op afstand kan blijven en dat je elke ommekeer eerst even moet laten bezinken.
Toch blijven we nog steeds in onze kern diezelfde persoon als vijftien jaar geleden. Niemand moest zichzelf verloochenen en de relatie blijft als tandwielen draaien. Die wisselwerking en onze geschiedenis verstevigen elk jaar onze basis. We weten wat belangrijk is voor de andere en de onvoorwaardelijke steun in alle projecten die we willen aanpakken is goud waard. “Je moet doen wat je gelukkig maakt” is de basis van onze relatie. Ook de opvoeding van onze kinderen proberen we zo goed als mogelijk op elkaar af te stemmen en die staat volledig in dezelfde lijn als onze relatie: standvastig, doordacht en zonder veel tralalala. Een stevige fundering kan tegen een duw. Carrièreswitchen, baby’s die ineens tien jaar blijken te zijn, quarantaines die we zonder slag of stoot doormaken, elk jaar brengt nieuwe opportuniteiten. En elk jaar kan ik schrijven dat we blijven rocken in ons verhaal.
Hoewel de vlam blijft branden verlang ik toch naar een tête-à-tête waarbij we de voetjes onder tafel schuiven en een echte vlammetje tussen ons wordt gezet.
Het geluid van mijn eigen voetstappen wordt begeleid door tjirpende vogels, over het veld schreeuwt een pauw. In de voortuin van een boerderij knettert het rood van tulpen door de dikke mist.
Nieuwsgierige paarden bedenken zich als ze mij zien naderen. Enkele briesen later staan ze te trillen op hun verschrikte poten.
Mijn gedachten razen alle kanten uit, “Focus” vind ik niet op de wegwijzer.
Ik let enkel nog op mijn ademhaling en de cadans van mijn stappen. Na enkele minuten lukt het om mijn gedachten in één richting te sturen.
Ik zie geen hand voor mijn ogen maar de mist in mijn hoofd klaar op.
Remember de Monsterwedstrijd in februari? Ik ga er eens mee aan de slag en pik er nu en dan een vraag uit die ik ga beantwoorden. Deze week ga ik voor de vraag van Nele:
“Indien je op een bepaald moment niet meer zou mogen bloggen, welke (creatieve) manier zou je gebruiken om alsnog je stem te laten gelden?”
Eerst wil ik ingaan op het laatste deel van de vraag. Het onderdeel “je stem laten gelden” is iets waar ik wat extra vragen bij heb. Laat ik mijn stem gelden hier? Ik had altijd de idee dat ik redelijk neutraal opgesteld sta, niet alleen in het leven maar ook hier op de blog. Ik vertrek hier altijd vanuit mezelf, mijn eigen ervaringen vormen de basis voor elk stukje dat ik schrijf. Mijn inspiratie haal ik uit het leven en uit mijn connecties met anderen. Mijn blog is geen platform om mijn mening over politiek of de maatschappij te spuwen. Daar steek ik geen energie in. Moest deze blog dus wegvallen om één of andere reden dan zou ik niet het gevoel hebben dat ik mijn stem kwijt ben.
Hoe zou ik het dan wel aanpakken om verder mijn hersenspinsels te uiten? Ik zou alleszins blijven schrijven, maar dan uiteraard alleen voor mezelf. Het zou minder fun zijn zonder de interacties, daar ben ik wel zeker van, maar ik zou blijven gaan.
Ik denk er sowieso over na om iets anders, iets extra te doen naast mijn blog of in combinatie met mijn blog. Een project rond gesprekken/podcast/gesproken woorden. (Dus “mijn stem laten gelden” is hier misschien wel letterlijk van toepassing….). Het thema ligt al vast maar er is nog niets concreet georganiseerd. Ik heb namelijk stemvrees. Ik weet niet of het een woord is eigenlijk maar het komt erop neer dat ik het niet fijn vind om naar mijn eigen stem te luisteren. Als West-Vlaamse moet ik sowieso een effort doen om het wat aanvaardbaar te laten klinken, ik kan wel correct AN spreken maar ik zou het meer moeten trainen om het netjes te houden. Tegelijk wil ik zeker mijn roots niet verloochenen en net zoals ik hier heel regelmatig West-Vlamsche utspraakndertusshn droain zal dat in gesproken woord niet anders zijn. Voor mij is authenticiteit de basis en door het onderwerp van de gesprekken is dat ook uitermate belangrijk. Daarom zal het een moeilijke oefening zijn om niet fake te klinken als ik iets anders dan mijn pittig West-Vlaams spreek.
Dus Nele, dankjewel voor de vraag en om het antwoord kort te formuleren: Er zijn altijd kanalen en ik ben er van overtuigd dat ik deze zal vinden en gebruiken. Ik heb een deeldrang en die zal niet verdwijnen door één platform weg te halen.
In tijden van paaspauze en afgeschafte kinderactiviteiten voel ik dat het veel moeilijker is om mijn gedachten af te werken. Ik heb altijd een niet te onderdrukken drang om mezelf te gaan voeden met allerhande informatie. Niet dat ik hele dagen zit te scrollen op nieuwssites, maar ik heb het meer over boeken, podcasts of online artikels.
Ik glip wel eens buiten voor een wandeling van een uurtje, als het ware het ideale moment om naar een podcast te luisteren of mijn eigen muziek te laten knallen. Ik heb het wat gehad met de tomatenplukkers van mijn kinderen. Hoewel ik enorm geïnspireerd kan geraken door wat ik hoor door mijn oortjes op zo’n solitaire wandeling kies ik er deze weken bewust voor om mijn hoofd niet te gaan vullen met nieuwe informatie. Plannetjes uitbroeden gebeurt beter zonder oortjes in de oren of smartphone in de hand. Als het -net als vanmorgen- te koud is om handschoenloos de handen uit de zakken te laten (serieus koud windeken) is dat het ideale moment om na te denken over welke projectjes ik ooit op poten zou willen zetten.
Voor ik het weet ben ik hele gesprekken aan het voeren met mezelf. De ratelende wandelaarster. Om niets te vergeten maak ik soms spraaknotities al was het deze ochtend echt ijsbijtend koud. Tegelijk kijk ik rond me en krijg ik zelfs door de wolken nieuwe input.
Het laatste anderhalf jaar ben ik me gaan inlezen in enkele thema’s: focus vinden, getting things done, het belang van rust en regelmaat en meer door minder. Ik startte een tweede blog om mijn proces hierin bij te houden. (Op die blog kun je de inspiratiebronnen ook opgelijst zien). Laat ons zeggen dat ik mezelf beter heb leren kennen ook al ben ik immer work in progress, ik weet wat ik moet doen om -binnen mijn mogelijkheden- mentaal gezond te blijven. Mijn rode vlaggetjes zijn mij bekend en om te vermijden dat ze opduiken ga ik preventief aan de slag.
Zoals ik schreef: ik ben – zoals iedereen trouwens – work in progress. Ook al schieten die befaamde vlaggetjes misschien niet meer zo vlug omhoog, het gebeurt wel nog en vreemd genoeg verschiet ik er nog altijd van als ik tegen ééntje of meerdere aan bots. Veelal komen ze in vicieuze cirkels die ik met veel plezier in stand hou.
Het is een kwestie van die vicieuze cirkel te doorbreken.
Soms gaat dat over hele kleine dingetjes. Zo is één van die rode vlaggen de oortjes die ik gebruik bij mijn smartphone. Als ik ze een periode de hele tijd moet ontwarren betekent dat dat ik te druk in mijn hoofd ben. Het betekent dat ik niet de tijd nam om ze netjes op de plooien en ze vast te klikken zodat ze niet in de war gaan. Het betekent dat ik niet bezig ben met mijn future self maar vooral kies voor de gemakkelijkste optie en ze zonder meer in mijn handtas prop.
Verwarde oortjes staan voor verwarde gedachten.
De rest van mijn gezellige rode vlaggen lijst ziet er zo uit:
langer in bed liggen
sociaal contact mijden
roepen naar de kinderen
niet van mijn stoel geraken ook al zijn er wel wat taakjes die moeten gedaan worden
moeilijk de slaap vatten
niet bezig zijn met mijn opleiding
te laat series streamen
veel op mijn telefoon zitten
mijn focus niet kunnen vasthouden
trager typen dan anders
meer tikfouten maken
rommel op hoopjes duwen op mijn keukentablet of mijn salontafel
telefoontjes of mailtjes uitstellen
ergernis voelen zonder echte aanleiding
geen zin hebben om te wandelen
Sommige vlaggen zijn deze week sterk aanwezig en ik weet perfect hoe ze er komen. Er moet geen tekeningetje bij gemaakt worden: ofwel ben ik alleen met mijn kinderen, ofwel ben ik aan het werk. Om de opvang te garanderen wisselen we elkaar hier constant af. Er is momenteel te weinig ruimte voor mezelf en daardoor is mijn hersenpan en daarbij horend mijn keukentablet en mijn salontafel een ongestructureerd boeltje.
Ik weet wat ik moet doen om de vlaggen te tackelen
Vroeg opstaan om in alle rust wakker te worden
Afspreken voor een wandeling ook al heb ik geen zin om te wandelen
Even weg van de kinderen door alleen naar buiten te trekken vanaf ik kan. Voor mezelf herhalen dat het normaal is dat kinderen zoveel lawaai maken, het zijn nu eenmaal kinderen.
Wel opstaan van mijn stoel en er gewoon aan beginnen. Rechtstaan, eraan beginnen, gewoon doen!
Bij slapeloosheid: opstaan en neerschrijven wat me bezighoudt. Niet eerst een uur proberen de slaap te vatten want dat lukt niet.
Tijd inplannen om met mijn cursus bezig te zijn
Als ik twijfel om nog een aflevering te bekijken: de iPad afsluiten
De telefoon op stil zetten, niet actief gaan Whatsappen, groepen dempen
Taken die focus vragen in de ochtend inplannen (indien mogelijk)
Rustig aan mijn klavier zitten en niet met verkrampte schouders zoals ik zoveel doe
Doordachter typen en niet gelijk een halve zottin de hele tijd gaan backspacen.
Rommel direct aanpakken: hoopjes ontmantelen, alles op zijn juiste plek leggen en weggooien wat weg mag.
De telefoon nemen en bellen, aan de laptop zitten en mailen.
Ergernis opspeuren en benoemen dat ik me erger. Even in- en uitademen en loslaten.
Wandelen. Echt….wandelen.
De meeste dagen gaat dit goed. De laatste dagen is het moeilijker, maar dat is gepermitteerd. Ik kom er wel, zelfs met rode vlaggen. De wind staat momenteel strak, de vlaggenpuntjes wapperen in mijn ogen.
Ik ben alvast begonnen met het opdraaien van mijn oortjes 🙂
Ik ging vorige week dinsdag nog eens op uitstap, ik had eventjes een schoolreisgevoel. Met Sofie had ik afgesproken om de memento woord route-wandeling te maken in Kortrijk. Ik moet eerlijk toegeven dat ik van de kunst niet zoveel heb opgepikt. We deden ons best om het parcours netjes te volgen maar we hadden vooral oog en oor voor elkaar eigenlijk. Het zonnetje was ons goedgezind, we stopten nog eens in onze favoriete boekhandel waar we netjes op anderhalve meter van elkaar door de lege winkel struinden. Soms moet het echt niet meer zijn.
Gefrustreerd
Ik moet zeggen dat ik vorige week donderdag en vrijdag niet te genieten was na de bekendmaking van de nieuwe maatregelen. Meteen was het weer volle bak schakelen om onze kinderopvang rond te krijgen en ook op het werk was alle hens aan dek om het haalbaar te maken binnen onze werking. Ik aanzie mezelf als een persoon met heel wat veerkracht, ik kan gemakkelijk relativeren en vlot omdenken. (Het heeft lang geduurd voor ik zoiets van mezelf kon zeggen). Maar donderdag kon ik dat absoluut niet meer. Ik ben trouwens nog altijd kwaad om die situatie. Ik kan het precies moeilijk loslaten. Komt daarbij dat ik op zaterdag nog een telefoontje van het CLB kreeg: “Uw zoon had een hoogrisicocontact op school: testing en quarantaine zijn nodig”. Echt jong. En weer mochten we onze planning gaan wijzigen aangezien de kinderen nu ook niet meer bij mijn ouders mochten gaan.
Geborreld
Er borrelen wat nieuwe projectjes in mijn hoofd. Voor de paaspauze (uhhh, dat woord!) had ik wat ruimte in mijn hoofd om nieuwe ideetjes uit te werken, deze zitten nu eventjes in de koelkast maar ik bewaar ze voor rustigere tijden.
Gevaccineerd
Aangezien de eerste vaccinatieronde op het werk tekort op mijn besmetting kwam mocht ik niet gevaccineerd worden samen met mijn collega’s. Overmorgen krijg ik mijn eerste vaccin dan uiteindelijk toch. Je moet weten dat ik altijd angstig ben om pijn te hebben, dat is trouwens de enige reden waarom ik geen tatoeages durf te laten zetten, dus het wordt weer wat stressen voor die prik. Ik ben gewoon een bigtime seute. Dat is een gegeven.
Gelezen
In functie van de opleiding die ik volg lees ik veel non-fictie over burn-out. Vorige week las ik een persoonlijk verhaal van iemand die een dubbeldiagnose burn-out en depressie tackelde. Ik vind het een echte aanrader, ook voor mensen die eigenlijk niets met die materie te maken hebben.
Gewandeld
Met Linus wandelde ik 10km over en weer naar het huis van een vriendin om een drempelpraatje te maken. Je zou denken dat een kind van bijna 6 perte totale zou zijn na zo’n wandeling, niets is minder waar. Onvermoeibaar die kleine. We spotten ook “baby-eendjes”. Echt too cute. De opmerking die Linus maakt op het einde: “Amaai, ik denk dat die mama veel werk zal hebben”. Geen idee waar hij zo’n dingen allemaal oppikt ;-).
Met blogvriendinnen Kelly, Josie en Tiny sprak ik af in Het Sterrenbos in Rumbeke en met Els deed ik ook een walk & talk in Ieper. Het valt me op dat ik mij meestal niet kan herinneren waar ik allemaal gewandeld heb tijdens zo’n wandeldate. Het gekwebbel onderweg zorgt er altijd voor dat ik de omgeving niet volledig in mij opneem.
(Nu ik deze blogpost schrijf merk ik dat de meeste contacten die ik de voorbije week had er kwamen door mijn blog. Ik deed ook met de andere Kelly een toer, ik zou het bijna vergeten!)
Gepodcastluisterd
Deze week wisselen we elkaar af in het werken maar ook in het “alleen zijn”. Ik glip wel eens weg met een podcast in mijn oren voor een korte avondwandeling. Werk en Leven beluister ik altijd vanaf hij (zij?) wordt gelanceerd. Na 51 afleveringen blijft het inspirerend om Kelly en Anouck bezig te horen!
Mijn bezigheden de voorbije week zijn eigenlijk veel korter samen te vatten: walk en talken, werken en planningen omgooien. En trunten en zagen. Dat ook vooral 😉
Ben jij bij de kapper geraakt tussen de twee sluitingen door? Sommige mensen hadden pech en kunnen weer zelf aan de slag met schaar, tondeuse of kleurmiddel.
Naar de kapper gaan is in feite een beetje loslaten. Je mag de stoel niet verlaten, iemand gaat je hoofd te lijf met een wapen en je moet het ondergaan.
Vertrouwen is key.
Haarpuntjes vallen terwijl je er lijdzaam op zit te kijken. Het komt goed, eens de haardroger erop heeft gestaan merk je niets meer van het feit dat er 5 cm van jezelf op de vloer ligt. De hoofdmassage bij het wassen is de beloning.
Het slechte gedeelte van je haar moest weg om het geheel gezonder te maken.
Zoals het laten verzorgen van je haar je haardos deugd kan doen, zo kan een goed gesprek je gedachtenkluwen loskammen.
Woorden kunnen werken als scharen. Ze stellen moeilijke vragen. Ze leggen zenuwen bloot. Ze snijden moeilijke thema’s aan. Soms zijn ze nodig.
Soms word je gepookt op plekken waar je dacht een pantser te hebben. Het heeft niet altijd zin om je te verzetten, om het pantser krampachtig af te dekken nadat iemand er een gaatje in prikte. Zorgen loslaten kan ademruimte geven.
Gedreven ga ik met mijn TippEx-roller aan de slag in mijn agenda. Alles wat de kinderen aangaat wordt gewist. De kinderopvang wordt geannuleerd, de school gaat dicht, alle vakantieactiviteiten worden opgeblazen.
Ik duw en ik rol voorzichtig alle afspraken weg. Er komt niets op de witte vlek.
Want dit is het.
Zoek het uit.
Vul maar zelf in hoe je het oplost.
Gisteren was een dag vol frustraties. De instroom aan annuleringen van de vakantieopvang. De beperkingen in school en in de buitenschoolse opvang. Quarantaineverhalen. Gevloek en lichte paniek.
We tetrissen ons er weer door.
Maar dit spel is niet eerlijk. Meestal start het op level 1 en kun je wat warmlopen met de knoppen. Je krijgt de kans om mooie lijntjes te bouwen en nieuwe oplossingen te zoeken, zodat je de lange met vier blokjes vlotjes ergens kunt parkeren.
Nu ziet mijn tetrisspel er zo uit:
Het start meteen op level 8, er komen blokken die ik niet kan draaien of keren en de volledige handleiding staat in een taal die ik niet begrijp. Zoek het uit. Mijn vingers grijpen naar de knoppen maar glijden te ver door. De lijnen bereikten het plafond in dit spel. Game over!
