Eb en vloed komen niet alleen aan zee voor maar ook bij mij in mijn dagelijkse leven. Zoveel is duidelijk. Deze periode is er duidelijk één van eb. Het lukt echt niet momenteel om iets te creëren. Op geen enkele manier. Schrijven vlot niet. podcasten staat op een heel laag pitje, ik forceer mezelf om foto’s te maken. En ergens weet ik in mijn achterhoofd dat er een vloedperiode volgt. Dat wat nu “on hold” staat ineens weer gaat stromen. Ik herken zelfs deze woorden die ik nu schrijf, ik heb in het verleden hier al over dezelfde gevoelens geventileerd.
Maar soms heb ik het moeilijk met de waves die het leven maakt. Die fluctuaties in de getijden kunnen me nog altijd verrassen. Periodes van intens content zijn wisselen zich af met neerslachtige dagen die weinig betekenisvol lijken. Ik moet daar bijna 40 voor worden om nog altijd op te kijken van het feit dat het niet altijd vloed is in het leven. Dat er ook periodes zijn waarin je geen vreemde voetstappen op de vloer van je coconnetje wil. Het hoofd zit vol maar het voelt ook leeg in één keer. Tegelijkertijd wéét ik dat, uit ervaring. En ik wéét dat het voorbij gaat. Das misschien het voordeel aan die 40?
Op 1 mei organiseren we voor Linus zijn groeifeest. Aangezien wij niet gelovig zijn, hebben we onze kinderen niet gedoopt. Toen Ilja in het eerste leerjaar zat heb ik de volledige organisatie zelf gedaan. Deze keer heb ik een groot deel van het feest uit handen gegeven aan een zaal maar er komt nog altijd veel bij te kijken. We zijn vorige week al goed opgeschoven met enkele zaken maar nog niet voldoende rap naar mijn gedacht. Tegelijk weet ik dat een to-do-lijstje eigenlijk meer werk is om telkens te overlezen dan om er effectief iets van aan te pakken.
Minimaliese heeft zich goed in mijn leven genesteld, het is voor mij de eerste keer sinds lange tijd dat ik nog eens nieuwe kleren ga kopen. Ik heb ook letterlijk bijna niets meer in mijn kast. De laatste twee jaar heb ik in mijn minimalistische buien heel veel weggedaan en twee weken geleden heb ik nog eens 4 zakken gevuld met kledij die we niet meer dragen of die versleten was. Er zijn ook geen evenementen geweest waarbij ik me eens wou opkleden en ik hou low standards voor de klassieke familiefeestjes, sneakers all the way. Maar voor het groeifeest wil ik echt een tikkeltje meer dan een jeans en een gezellige trui. En daar wringt het bij mij. Ik wil iets kopen dat ik tijdens de zomer gewoon nog kan dragen maar ik ben ècht niet rap content als het op zo’n dingen aankomt. Ik had een zwarte jumpsuit besteld die me wel goed stond maar die net iets teveel snoerde. Ik wist het direct: dit ga ik achteraf niet meer aan doen. Terugsturen dus. Dan ga ik beter winkelen maar ik haat het. Als ik vijf items moet passen (laat staan dat ik in één winkel ooit 5 items zou vinden die me aanstaan) dan heb ik er genoeg van. Ofwel vind ik mijn maat niet en hangt het rek vol met smallekes, ofwel staat de print me niet aan, ofwel het model, of het zou de prijs moeten zijn. Er zijn ook altijd van die “moedercommuniekleren” beschikbaar nu in de winkels. Vreselijk. Ik denk dat ik er ooit wel eens iets over geschreven heb. Je leest het….ik maak het mezelf niet gemakkelijk.
Iets in mij hoopt nog op een sprookje uit neverneverland: “Je zal hier aan een winkelraam passeren en in die vitrine zal hèt kleedje hangen dat je mooi vindt, het zal je goed staan en je zal het kopen.” The end.
Tips voor betaalbare kleedjes met een beetje een rock-‘n-roll-look mogen steeds in de comments 😉
Binnen enkele maanden word ik 40, er wordt wel eens gezegd dat dit kantelpunten zijn in het leven. Ik ben een kleine beetje curieus van aard en ging eens luisteren bij enkele 40-plussers hoe zij hier tegenover staan.
Deze keer laat ik Bentenge (51) aan het woord. We kennen deze deelnemer van de gelijknamige blog waar nu jammer maar helaas een einde is aan gekomen. Ik las hem graag vroeger en ik hoop dat hij de blog ooit nieuw leven inblaast.
Vind je het leven fijner als +40’er dan op je 20ste? Waarom?
“Of ik het echt fijner vind weet ik niet. Op mijn 20ste waren de emotionele pieken en dalen veel groter. Dus het leven na 40 is rustiger en duidelijker. Minder onzekerheden wat een vorm van emotionele rust geeft. Maar ik zou er niks op tegen hebben om terug twintig te zijn.
Dus nu ik er echt goed over nadenk : ik vind het leven fijn dus elke periode is op zijn manier fijn. Maar als ik echt mocht kiezen ga ik terug naar het leven als 20’er. Vooral omdat de interactie met mensen intenser en diepgaander (en oprechter) was.”
Waar doe je niet meer aan mee sinds je ouder bent geworden?
“Ergens na mijn 40 zei ik voor een belangrijk deel de competitie vaarwel. Voor mijn 40 was ik best wel bezig met streven naar meer in de “standaard benadering”. Nu laat ik me door die externe standaardwaardering veel minder beïnvloeden en maak mijn keuzes op basis van eigen noden. Ik ben een beetje uit het strijdgewoel gestapt. Waar ik dus vooral niet meer aan meedoe sinds ik de 40 voorbij ben is mijn keuzes laten sturen door te vergelijken met (wat) anderen (hebben).”
Welke verwachtingen over het leven heb je laten varen in de laatste 20 jaar?
“Dat het leven stuurbaar is. Wat niet betekent dat het dat helemaal niet is, maar controle is een illusie.”
Als je één iets kon kiezen dat je anders had kunnen doen, wat zou dat dan zijn?
“Dan zou ik zeker eens nog verder van de (geboorte)kerktoren zijn gaan leven. Het niet ervaren van leven in het buitenland vind ik nog altijd een gemis.”
Wil je nog iets van raad geven aan deze bijna 40’er?
“Aan jou, eigenlijk niet. Ik vind dat jij zo goed in balans bent dat ik niet zou weten wat. Maar als me straks nog iets te binnen valt laat ik het zeker weten.”
Merci voor het compliment en voor je deelname Bentenge!
Wie het format van het programma “Love is blind” niet kent: vrijgezelle mannen en vrouwen geven zichzelf op voor een experiment. De hamvraag: Kun je verliefd worden, enkel door met iemand te spreken, zonder elkaar te zien?
De dames en de heren verblijven in een villa met artificiële kamers (the pods) waarin ze elkaar leren kennen door te praten via speakers. Ze voeren meer dan een week lange gesprekken met de anderen om te zien hoe het klikt. Er kan een huwelijksaanzoek volgen en wie instemt met een huwelijk ziet elkaar in het echt. Na vier weken verloving beslissen ze op de trouwdag of ze bij elkaar blijven of niet.Uiteraard ontstaan er een stuk intriges als blijkt dat meerdere mensen in dezelfde persoon geïnteresseerd zijn. Maar er is ook veel verliefdheid en er volgen effectief aanzoeken.
Er is veel rond te zeggen maar van het vorige seizoen zijn nog altijd enkele koppels getrouwd. Kun je verliefd worden zonder fysieke aantrekkingskracht? Uiteraard is er veel sensatie rond gebouwd, het programma moet verkopen maar tegelijk vind ik het eigenlijk wel een interessant experiment. Aantrekking vindt zijn oorsprong in voortplantingsdrang. Dat klinkt misschien heel plastisch maar kijk anders in het dierenrijk. Niet dat iedereen zich van mij moet gaan voortplanten, laat het uit. Maar uiteindelijk is je aangetrokken voelen tot iemand wel een belangrijk onderdeel in de keuze van een partner. Zou jij een koppel vormen met iemand die je niet aantrekkelijk vindt? Ik alleszins niet vrees ik. Dat mag zo oppervlakkig zijn als het klinkt, maar ik ben wel van mening dat je niet rond dat gegeven kan.
Mijn relatie is in eerste instantie ook ontstaan uit fysieke aantrekkingskracht. De eerste keer dat ik mijn echtgenoot zag voelde ik de zsa zsa zsu meteen. Uiteraard, om het te doen werken, speelt er meer mee dan enkel dat. Maar zonder die allereerste aantrekking was het gegarandeerd veel moeilijker geweest om die stappen te zetten richting een relatie.
Aantrekkingskracht zit ook niet louter in hoe je eruit ziet vind ik, je hoeft geen Victoria’s Secret-model te zijn of geen Coca-Cola light door het kantoor te slepen. (Misschien nog wat gender neutrale voorbeelden om het meer up-to-date te houden). Voor mij zit het hem in kleine dingen. Het kan een manier van kijken zijn, een vibe die rond iemand hangt, een presence, iemands’ stemgeluid en -gebruik, hoe een persoon kijkt als die lacht of hoe die zich door een ruimte beweegt. Dat en zoveel meer speelt een rol bij aantrekkelijk zijn. En dat missen die koppels nu wel gedeeltelijk tijdens het Love is blind-experiment. Die kleine quirks die iemands persoonlijkheid mee tot uiting brengen.
Na 15 jaar samen kan ik het nog altijd niet direct pinpointen, maar het zijn soms die dingen die je ziet als je op afstand naar je partner kijkt terwijl je in dezelfde ruimte bent op een feestje. Het moment waarop je je partner observeert terwijl die met iemand aan het praten is. Soms glimlach ik dan hoofdschuddend in mezelf: “Damn, i’m so lucky!”
Ik heb de indruk dat mijn blog wat op de achtergrond geraakt is terwijl ik nog altijd heel frequent post. Maar met “op de achtergrond” bedoel ik eigenlijk dat een bepaald deel van mezelf er minder op vertegenwoordigd is. Het gaat wel over de podcast, er is nu ook het reeksje 40&fabulous, ik schreef over de quarantaines en de 7 ge’s. Maar de losse postjes met de simpele gedachten, die komen er de laatste tijd minder in voor.
Wie hier al een tijd meeleest weet dat ik veel tijd en moeite steek om het niet druk te hebben. Een rare redenering, ik weet het, energie steken in het niet druk hebben. Ik bouw regelmatig rust in omdat ik voel dat ik dat nodig heb. Toen ik half januari twee dagen alleen op stap was had ik het gevoel dat we aan de vooravond van een pittige periode stonden. Mijn intuïtie is blijkbaar weer de juiste raadgever geweest, want the coronashit hit the fan de week daarna. Ondertussen zijn de voorbije drie weken in een rush aan mij voorbij gegaan. Er waren 7 dagen isolatie en stilstand maar daarna werd het door dezelfde oorzaak driedubbel zo zwaar op het werk en omikreunen we onder de overuren.
Niettemin voel ik me wel goed, doodmoe maar goed. Het zou echter niet altijd zo mogen zijn dat mijn enige rustmomentje in de week een voormiddag bij de kapster is. Ik besef maar al te goed dat ik teveel gewerkt heb en dat dat gevolgen heeft voor mijn gezin, mijn sociaal leven en mijn slaappatroon. Het virus zindert ook nog na in mijn lichaam. Nogmaals: ik besef het! Maar soms gebeuren er dingen waardoor het even niet anders kan. Ik moet er nu vooral aandacht voor hebben dat ik gas terug neem en niet nogmaals een versnelling hoger ga schakelen om bij te benen. Sommige zaken blijven liggen en dat moet dan maar.
Binnen enkele maanden word ik 40, er wordt wel eens gezegd dat dit kantelpunten zijn in het leven. Ik ben een kleine beetje curieus van aard en ging eens luisteren bij enkele 40-plussers hoe zij hier tegenover staan.
Vandaag komt Joost (47) aan beurt. Joost maakte de muziek die je kan horen in mijn podcast en hij was er ook te gast!
Vind je het leven fijner als +40’er dan op je 20ste? Waarom?
“Het leven is minder gejaagd, als 20’er sliep ik gemiddeld 5 uur per nacht en wou zoveel mogelijk werk en ontspanning doen in een dag. Nu geniet ik meer van rust en recuperatie.”
Waar doe je niet meer aan mee sinds je ouder bent geworden?
“Zotte uitspattingen zoals gaan snowboarden, bungeejumpen, parachutespringen, daar zal ik nu zeker niet meer aan meedoen. Hadden ze dat 20 jaar geleden gevraagd, direct. Ook nachten doortrekken en er een week van recupereren, dat is gedaan.”
Welke verwachtingen over het leven heb je laten varen in de laatste 20 jaar?
“Geen, ik jaag nog steeds dromen na en wil mijn creativiteit nog altijd de vrije loop laten.”
Als je één iets kon kiezen dat je anders had kunnen doen, wat zou dat dan zijn?
“Ik wil niks veranderen, alles had of heeft een doel in het leven. Wie leeft met wroeging, leeft ongelukkig.”
Wil je nog iets van raad geven aan deze bijna 40’er?
“Neem meer tijd voor jezelf en de mensen die je gelukkig maken. Schakel negativiteit uit en mijd mensen die je neer halen. Doe af en toe iets waarbij je van jezelf verschiet dat je het kon of wou. Blijf inspireren en blijf creatief.”
Merci Joost!
Meer Joost horen? Check dan onderstaande aflevering van No Questions Asked:
Na de dood van Frankie vorige zomer waren we onderling heel resoluut tegen elkaar: “Geen katten meer”. Niet het feit dat ze onze vliegenramen kapot krabben en niet meer welkom zijn in de zithoek sinds we een nieuwe zetel hebben, maar vooral omdat het best confronterend is dat er reeds drie huiskatten de verpletterdood kregen voor onze deur. “Maar jullie wonen toch rustig?”….ja, in theorie. Maar in de praktijk wordt er goed doorgevlamd in onze straat en daar waren onze katten altijd iets te traag voor.
Marbel was onze eerste huiskat. Die hadden we een 7-tal jaar. Marbel verhuisde mee uit ons vorige huis naar hier en was de eerste bewoner. Ze woonde hier al tijdens de verbouwingen en wist dus al goed haar weg toen we na vijf maanden haar vervoegden.
Ze was ooit meegegaan op een wandeling met ons en haar weg kwijt geraakt. Zeven weken later kreeg ik ineens telefoon van een vriendin van me dat ze bij haar in de tuin zat. Best feeling ever toen ik haar terug in mijn armen had!
Je zou denken dat ik na haar dood geen zo’n speciale kat meer zou vinden, maar niets is minder waar. Ook onze volgende kat Schanulleke was een bont gekleurd beestje. Ook deze rakker had in de winter lange haren en in de zomer een korte coupe.
Schanulleke is op een dag effectief niet meer teruggekeerd. Ook niet na een verlossend telefoontje van buren.
We probeerden het nog een keer dan met een kitten die we Chester noemden. (Hij kwam bij ons net toen de zanger van Linkin Park zelfmoord pleegde). Chester was na dag 1 ineen spoorloos en had volgens ons een way out gevonden waar we geen rekening mee gehouden hadden….
Daarna kwam Chewbacca. Schattig maar vol kattekwaad. (As they should dus)
Jammer maar helaas, slechts drie maanden later bleek Chewwie ook too sweet for the street.
Enter: Frankie!
Frankie ruïneerde de vliegenramen en hij was niet zo lief voor de druksten onder ons. Dus Linus moest er dikwijls aan geloven. De wervelwind die Linus nu eenmaal is, die werd door Frankie niet goed verdragen. Het was haat-liefde tussen hen. Vooral liefde vanuit Linus en haat vanuit Frankie want hij werd meer dan eens zonder reden gekrabd.
En toch willen de jongens nog altijd een nieuwe kat. En blame it on the covid maar ik mis soms ook een kat rond ons huis. Met zo’n schattig kopje. Mijn hart zegt “ja” maar mijn verstand zegt “neen”. Komt daarbij dat er geen katten in de zetel mogen en dat nogal moeilijk is als je ze graag knuffelt zoals ik. Al die keren dat ik mijn echtgenoot met de schop de straat moest opzenden, dat waren ook niet bepaald toptijden.
Dus ja voor kattenliefde, neen voor kattenmiserie.
Normaal moest ik werken vandaag maar door mijn isolatie kan dat uiteraard niet. Mijn echtgenoot wist me gisteren te zeggen dat ik het moeilijk kan aanvaarden dat ik ziek ben, dat me dat niet gaat. Ik voel het virus door mij razen en ik weet dat werken momenteel fysiek niet zou lukken. Ik ging gisteren met de jongens hun kamers opruimen nadat ze daar gekampeerd hadden tijdens hun besmettingen maar na een uur goed doordoen moest ik gaan liggen. Hoge hartslag en ineens perte totale. Overdaan.
Dus ik moet het wel aanvaarden want ik voel het in mijn lijf dat ik ziek ben. Maar de gedachte dat er een virus huizeniert in mij, daar kan ik niet goed mee om. Een stekelig beestje dat hapt aan mijn energie. Op de momenten dat ik denk dat het beter gaat kan ik mezelf onvoldoende aanvoelen en intomen om te voorkomen dat ik me overdoe. Ik kan moeilijk om met het feit dat ik mijn eigen lichaam niet kan inschatten.
Als de hoofdpijn toeslaat en zoals nu, hoe ik op een stil moment hoor dat mijn hartslag door mijn oren bonkt doordat alles vastzit, dan kan ik niet ontkennen dat mijn lichaam even hard spreekt als mijn hoofd.
Ik steek zoveel tijd in het leren kennen en herkennen van mijn eigen patronen, van mijn gedachten en mijn waarden. Continu probeer ik uit te zoeken hoe ik in het leven sta en daar verder in wil gaan. Ik zit bij momenten zo hard in mijn hoofd dat ik soms vergeet dat ik ook een lichaam heb.
Contact tracing. Weeral. Want ik had ze vorige week al 25 minuten aan de telefoon gehad na de eerste positieve test hier. Ik gaf aan dat ik me niet zo goed voelde en dat ik hoopte dat het weer geen 25 minuten ging duren, ze zei dat ze het kort ging houden.
Vooral de laatste vragen waren bijzonder lachwekkend: “Bent u de laatste twee dagen naar feestjes geweest?” Of ook: “Wanneer had u voor het laatst contact met uw echtgenoot?”…..euh vanmorgen? “Is er toevallig geen buur binnengekomen om een kopje suiker te lenen?”…nee toevallig geen gigantische taartenbak deze week neen.
25 minuten later was het gedaan.
“Ah, het is niet gelukt om het korter te houden mevrouw, sorry”. ’t Is niks jongske.
Als er iets was wat ik wou vermijden dan is het wel een tweede coronabesmetting. Toen de jongens vorige week thuiszaten, ééntje in isolatie en ééntje niet is het blijkbaar niet gelukt om buiten schot te blijven. Na vier dagen testte ook Ilja positief en terwijl Linus alweer naar school mocht begon ik gisteren symptomen te krijgen die wezen op Covid. Snotterige niesbuien en een hoofd dat open en toe slaat. Een pcr-test bracht het verdict positief en dus moet ik ook een hele week in mijn kot blijven. Momenteel voel ik me niet te best maar het is draaglijk.
Of ik klaar ben voor de tweede ronde? Ben je daar ooit klaar voor eigenlijk? De besmetting in februari vorig jaar was alleszins geen pretje en de voorbije periode was sowieso al pittig, ik had het liever niet gehad. Dus neen. (De tips die ik in februari blijkbaar opschreef zou ik beter weer volgen al moet ik deze keer niet voor de kinderen zorgen overdag).
Shout your heart out 