Shout your heart out

In de laatste aflevering van mijn podcast zegt Joost dat we het misschien wel goed met elkaar zouden kunnen vinden omdat we beiden graag creëren. Hij als muzikant, ik als…ja als wat eigenlijk?

Want creëren, dat zie ik eigenlijk alleen anderen doen. Kunstenaars, dichters, schilders, fotografen. Muzikanten, schrijvers, podiummensen. Ik aanzie mezelf niet als iemand die dingen maakt. Ik werk wel eens ideeën uit, maar ik benoem die niet als creaties, eerder hobbydingetjes. Ik schrijf dit niet opdat anderen het zouden weerleggen. (Ik schrijf hier trouwens altijd alleen maar om mijn eigen gedachten te ordenen.)

Ik durf het eigenlijk niet te ownen dat ik soms dingen op de wereld loslaat en dat die dingen anderen beïnvloeden. Zo vertelde een vriendin me dat ze zo geraakt was door de aflevering die ik met Louise heb opgenomen rond haar burn-out. Hoewel ik het fantastisch vind dat die luisteraarster door die aflevering is gaan stilstaan bij zichzelf, had ik geen gevoel van contentement na haar boodschap. Ik wil wel degelijk het thema burn-out meer bespreekbaar maken, ik wil het opentrekken naar de buitenwereld en daar is die aflevering ook echt voor bedoeld. Maar als het dan effectief gebeurt, dan kan ik er precies niet van genieten, alhoewel “genieten” niet het juiste woord is….ik vind het moeilijk om mij uit te drukken (dat gebeurt ook niet veel). Als iemand me zegt dat hij sindsdien anders kijkt naar burn-out dan is dat in principe een doel dat bereikt is. Of vandaag nog: ik hoorde mijn vriendinnen tegen elkaar zeggen “Wat je niet meer gebruikt mag je niet in een doos op zolder parkeren, geleerd van Lieselotte!”. Maar toch… ik wil het precies niet geweten hebben dat ik dat doe. Ik zou bijna zeggen: ik minimaliseer het. Jawel, pun keihard intented.

Ik kan perfect aan mijn favoriete fotografe zeggen dat ze geweldige foto’s maakt. Dat haar beelden iets losmaken bij mij. Als ik een pakkende tekst lees complimenteer ik met gemak de auteur en ik spreek lovende woorden over de illustraties uit het laatste boek dat ik kocht. Keer op keer word ik opnieuw geïnspireerd door mensen die iets maken. Ze sturen me. Ze pushen me om te schrijven, om verhalen op te nemen, om dieper na te denken over woord, beeld en spraak.

En ik weet dat de dingen die ik in de wereld breng uiteindelijk uit mezelf komen. Dat de inspiratiebronnen me helpen maar dat ik de uitwerking volledig zelf doe. Maar daar credit voor nemen, dat blijft zo moeilijk.

Tijdens een vorming op mijn werk gisteren werd ik nog maar eens getriggerd. De lesgeefster wou duiden hoe kinderen leren loskomen van hun ouders en dat die eerste stappen worden gezet in hun puberteit. “Dat kun je soms merken aan hoe de achtergrond van hun smartphone of tablet verandert. Ineens geen foto meer met hun ouders of broer of zus maar iets met hun vrienden of iets in hun interesseveld.” Daarbij vroeg ze bij wijze van steekproef aan de deelnemers van de vorming wat er op de achtergrond van onze smartphone stond. “Mijn vriendin”, “Mijn gezin”, “Mijn hond”. Kortom, bij degenen die antwoordden was dat allemaal iemand die hen dierbaar is.

Mijn achtergronden zien er zo uit:

Ja, ik was even getriggerd. Er zijn tijden geweest waarin ik na zo’n vraag volle bak ging twijfelen aan mezelf. En eventjes voelde ik me weer zoals drie jaar geleden, die rare moeder die worstelt met dat ouderschap waar iedereen mee lijkt te goochelen. Begrijp me niet verkeerd: ik ben nog altijd die worstelende moeder. Ik ging intern met mezelf wedden dat ik vast de enige was in de ruimte zonder foto van een geliefde op de gsm. Maar het patroon van negatieve gedachten kon ik gemakkelijk doorknippen. Ik begon te lachen achter mijn mondmasker. Ik moest me zelfs inhouden om mijn smartphone niet te tonen aan mijn buurvrouwen.

Zo ben ik gewoon. Punt.

Ik kreeg deze week weer een mailtje van Manfred. Ik ben ooit in zijn mailgroepje beland, geen idee in welk jaar, ik vermoed dat het ondertussen al een vijftal jaar aan de gang is. Maar ik ken hem helemaal niet.

Manfred is een koorleider ergens in Duitsland. Hij stuurt maandelijks een update mail met wanneer er wordt gerepeteerd en voorstellen voor de liedjes die gezongen zullen worden. Iedereen die mij ooit een noot heeft horen zingen weet dat ik na een intake bij een koor vakkundig de deur wordt uitgezongen.

De laatste maanden zijn er veel repetities afgelast omwille van de gekende redenen uiteraard. Maar Manfred blijft zijn koorleden mailen. Elke mail start hij met “Liebe Freunde”. Manfred lijkt me een standvastige koorleider. Iemand die zelfs terwijl we “unter Attacke von Viren und ihren Varianten stehen” nog steeds de moeite doet om de mensen te mailen met oplossingen en aanmoedigingen.

Na al die jaren kan ik het niet opbrengen om hem te laten weten dat ik eigenlijk niet bij het koor hoor. Manfred voelt ondertussen als een vriend, alsof ik deel ben van zijn groep. Na de zomer stuurde hij de groep enkele foto’s van hem en zijn kleinkinderen. Hij is niet alleen vriendelijk in de mails, hij ziet er gewoonweg ook supersympathiek uit!

Ik wens jullie allemaal een Manfred toe in jullie mailbox.

Hoewel ik Joost al meer dan 10 jaar ken, ken ik hem eigenlijk totaal niet (goed). Hij kwam voor de micro zitten als onbekende ook al bakte hij in het verleden al veel warme broodjes voor me.

Joost speelt al 30 jaar muziek in verschillende bands. Ik spreek met hem over vriendschap binnen een muziekband en daarbuiten. Als bekende gitarist binnen de metal/hardcore-scene heeft hij door de jaren een enorme kennissenkring opgebouwd. We babbelen over het feit dat muziek de rode draad vormt doorheen zijn sociaal leven en hoe hij het verschil ervaart tussen een vriend en een kennis.

Joost maakte met zijn soloproject Dudsekop de muziek die je altijd in de podcast hoort, het nummer heet “Huidhonger” en komt binnenkort ook op de plaat! In deze aflevering kun je ook een stukje van een ander nummer getiteld “Verweir” horen.

Luister hier:

Linkjes:

Dudsekop facebook / Instagram

King Hiss

Congress

Liar

H8000 scene

1 ) Als mensen me wijzen op figuren in de wolken word ik dubbel vrolijk. Niet alleen omdat ik wolkenfiguren geweldige natuurfenomenen vind maar ook het feit dat iemand me erop wijst. Een gedeelde liefde voor wolkenwondertjes is altijd een mooie basis om mee te starten.

2 ) Kleurrijke sokken. Life is too short to wear boring socks right?

3 ) Dit nummer van de Fun Lovin’ Criminals:

and I’ll execute every motherf***** last one of ya! Geweldig om mee te brullen toch?

4 ) Een goed gesprek waarbij bepaalde puzzelstukjes op zijn plaats lijken te vallen.

5 ) De zelfvoldane blik van Freddie Mercury als hij over het podium schuift met zijn micro aan zo’n stokdinges. (Ja, ik weet dat hij al jaar en dag gestorven is, maar toch maakt die man mij vrolijk).

6 ) Het schattige gezichtje van mijn mantepaard.

7 ) Fashionista-vogelverschrikkers. De zaaiperiode is nu wel eventjes gepasseerd maar als ik vogelverschrikkers zie staan op de velden ben ik gefascineerd door ze. We kunnen zelfs van een lichte obsessie spreken. Wie maakt die poppen en hoeveel fun hebben de makers gehad om hem of haar aan te kleden? Zou je daar een stiel van kunnen maken?

8 ) Terug gekatapulteerd worden naar het jaar 1992 als ik om één of andere bizarre reden terugdenk aan de Pop Swatch die mijn nichtje Lies droeg. Hij zag er volgens mij exact zo uit:

Ik mocht hem ooit één keer aandoen en ik herinner me nog hoe bedwelmd ik erdoor was. Zoals hij er op deze foto uitziet zou ik hem direct weer dragen! Love it!.

9 ) Kattenfilmpjes. Kattenfilmpjes for days.

10 ) De platgedrukte mandarijn in de boekentas van Linus. Niet het feit dat ik alle kaftjes mandarijndruipend moest zien te redden of het extra werk doordat de boekentas moest gewassen worden. Neen, gewoon het feit dat zo’n gesmeusde mandarijn gebeurt. Ik moet daar mee lachen.

Waar word jij instant happy van?

Geschrokken

Zondagmiddag ben ik gebotst met de wagen. Ik was gelukkig alleen onderweg maar de papieren invullen en de schade opmeten, foto’s nemen en rijbewijzen bij elkaar zoeken. Pfffft. Het hele verhaal is nu weg naar de verzekering maar het ziet er niet naar uit dat ik in het voordeel ben in deze situatie. Ik sta heel zelfstandig in het leven maar op zo’n momenten mis ik mijn echtgenoot die zo’n situaties altijd veel beter kan inschatten en opvolgen. (Hij is dan ook tien jaar politie-inspecteur geweest). Aangezien hij aan het werk was werd er via WhatsApp ge-weg-en-weerd tot zijn pauze erop zat. Ik was ook enorm geschrokken van de klap en dat uitte zich ’s avonds wel in wat gewentel in zelfmedelijden. Ik had gewoon zin om onder mijn dekentje te kruipen met de chauffage op 22 graden.

Gemediteerd

Sinds ik die meditatietraining volgde bij Martine sta ik er meer voor open. Ondertussen volg ik een 21-daagse online meditatiecursus en ik denk dat het mij goed zal doen om wat meer tot mezelf te komen. Er is veel gaande op alle gebieden in mijn leven en de extra rustmomenten zijn meer dan welgekomen. Ik wou eerst zeggen “daar heb ik geen tijd voor” maar juist op dat moment besefte ik dat het dan dubbel zo hard nodig is.

Genikst

In dezelfde categorie als “gemediteerd”. Ik heb me voorgenomen om meer gewoonweg niks te doen. Het is trouwens het moeilijkste wat ik doe dezer dagen. Gewoon zitten in de zetel, zonder telefoon, zonder tv, zonder boek of podcast. Gewoon zitten en niets doen. Ik moet er mijn timer bijnemen, gestart op 15 minuutjes en de tweede keer ging ik voor 20 minuutjes. Beide keren viel ik prompt in slaap. Dus ik vermoed dat rust echt aangeraden is bij mij. Probeer het maar eens. Niks doen.

Gezwijmeld

Carll Cneut was op streek om zijn nieuwe boek te signeren. Aangezien hij mijn alltime favourite illustrator is kon ik niet anders dan zijn signeersessie te bezoeken. Ik ben niet iemand die idolen heeft en ik ben niet rap onder de indruk van bekendheden maar deze keer was ik echt verlegen. Geen idee hoe dat kwam. Misschien is het wel omdat ik altijd heel stil word van de pracht van zijn tekeningen. De details in zijn werk zijn ongezien en dat trekt me zo aan, ik vind het echte kunst.

Geïnspireerd

Het nieuwe boek inspireerde me om zelf weer wat te schrijven. Ik hou ervan om bij een beeld een tekst te verzinnen. De muis die de inhoudstafel van het boek vergezelt spreekt tot mijn verbeelding. De ogen en de houding van de muis verraden wat ze denkt. (Ik zeg “ze”, ik vind dat het figuurtje er vrouwelijk uit ziet, let vooral op de schattige pantoffeltjes). Dat vind ik zo krachtig aan die tekeningen, de figuren komen tot leven.

– Crazy Candy Lady –
De dansende lintjes vol zoetigheden
bezorgden haar ellendige maagpijn in het verleden
toch probeerde ze met priemende ogen te voorkomen
dat iemand van haar snoepballonnen zou dromen
“Haal het maar niet in je kop
ik eet ze allemaal zelf op!”

Geleend

De bibliotheek waar ik lid van ben is zo hard de max. Als ik een aankoopsuggestie instuur krijg ik binnen de drie maanden een mailtje en mag ik als eerste het boek lenen. Dat past perfect bij mijn minimalistische mindset al zijn Carll Cneut-boeken nu eventjes buitencategorie ;-).

Geboekt

Het komende weekend zijn de kinderen op bivak met de Chiro en trek ik erop uit met de husbando. Na zijn razend drukke stageperiode zal het ons deugd doen om nog eens iets als koppel samen te doen. We proberen onze momentjes wel te stelen op korte wandelingen maar het is anders als één van de twee nog moet gaan werken of als we om 16u aan de schoolpoort moeten staan. Ik kijk er naar uit om met hem weg te waaien.

Ik ben zo geen raadgeefster. Is dat feitelijk een woord? Raadgeefster? Toch beland ik regelmatig in gesprekken waarbij mensen hun hart op de tafel gooien. Soms gebeurt dat zelfs al na vijf minuten. Zo ging ik laatst een korte wandeling maken om mijn hoofd te clearen en daarop kwam ik drie keer iemand tegen die ik ken. Er ontstonden drie korte maar heel krachtige gesprekjes. Mijn hoofd was niet leeg toen ik thuiskwam maar tegelijk was ik wel content van de kwaliteit van de praatjes.

Ook al noem ik mezelf in de bovenste paragraaf geen raadgeefster, toch zal ik altijd aan iemand de raad geven om het neer te schrijven als iets moeilijk aanvoelt. Uiteraard omdat ik zelf….ja, alléé, dat behoeft hier in feite geen uitleg hé. Het neerschrijven is voor mij altijd een hulpmiddel om situaties te structureren. Voor wie anders nooit ellenlange teksten schrijft kan het een hulpmiddel zijn om in bulletpoints wat zaken te gaan neerschrijven. Gewoon wat in je opkomt en waar je het moeilijk mee hebt. Even stilstaan bij mezelf helpt me om dingen los te laten. Voor ik acties onderneem als iets me niet gaat ga ik altijd eerst met de hand dingen gaan opschrijven. Ik heb er een speciaal dagboekje voor waarin ik full blown kan ranten. Hoe ik daar in schrijf, het is bijna onleesbaar, het is letterlijk wegschrijven van gedachten. Daar zijn geen volzinnen of nuances in te vinden en ik zou ook niet graag hebben dat iemand het leest. Niet dat daar grote geheimen in te vinden zijn, maar gewoon….nogmaals, daar is geen uitleg bij nodig zeker?

Dat ik dus geen raadgeefster ben. Ik luister gewoon heel graag naar de verhalen van anderen. En als iemand me toch om raad vraagt zeg ik meestal “Als je hoofd chaos is, schrijf eens neer wat erin ronddwaalt”. (Meer lezen? In 2020 schreef ik er ook al een gelijkaardige blogpost over).

Hoe pak jij een overvol hoofd aan?

2u02: Ik ben klaarwakker en ik voel bijna letterlijk hoe alle mogelijke thema’s een opmars maken in mijn hersenpan. Ze paraderen één voor één als een kermisstoet door dat anders drukke hoofd van me, luid knallend, grijnzend dat ze eindelijk de ruimte krijgen. Ik geef elke gedachte tijd en aandacht.

Om 4u05 besluit ik op te staan. Schrijven is altijd een goed idee. Ik probeer de trap zo stil mogelijk af te sluipen maar elk minuscuul stapje klinkt als het geluid van een boom die omvalt. In de hal stap ik blootvoets de stilte in. Met mijn vingers op het klavier voel ik hoe mijn hoofd leegloopt via mijn vingertoppen. Het getokkel kalmeert me. Hoe geweldig is het eigenlijk om te kunnen typen. Om je vingers automatisch over de toetsen te laten dansen. De startribbeltjes op J en F vertrouwd en immer aanwezig. Traag tikkend komen woorden op het scherm. Ik duw mijn onderlip tussen mijn tanden. Het is duidelijk dat ik meer moet schrijven als ik mijn mallemolen niet stil krijg. Ik.weet.dat. Toch doe ik het pas als ik twee uren in bed aan het draaien en keren ben, met een zweterig deken aan gedachten over me heen.

4u48 trippel ik terug naar boven. De slaapwarmte is uit het donsdeken verdwenen maar toch voel ik mezelf weer de diepte in glijden.

Na aflevering 6 waarin Robin zijn burn-out vermeldt en wat die periode heeft gedaan voor zijn vriendschappen heb ik besloten om met enkele afleveringen een zijweg in te slaan.

In 2020 ben ik me sterk gaan verdiepen in het thema burn-out. Wie hier al een tijdje meeleest weet dat ik daar ook een opleiding rond gevolgd heb maar om de theorie aan de praktijk te kunnen koppelen ben ik het voorbije jaar met verschillende mensen in gesprek gegaan rond hun burn-out.

Ik leerde Louise tijdens verschillende wandeldates beter kennen. Ze brengt in aflevering 7 haar verhaal. Samen met haar wil ik het thema burn-out open trekken, maar ik ben uiteraard ook benieuwd naar hoe zij haar vriendschappen ervaart sedert haar burn-out.

Luister via deze link:

Linkjes

Blog Louise

Ik kreeg deze week van mijn echtgenoot een artikel doorgestuurd uit De Standaard. Een journalist stond stil bij het feit dat niet alles vertaalbaar is. “Sommige woorden zijn onvertaalbaar (…) Italianen hebben een woord voor dat kringetje dat een koel beslagen glas achterlaat op een tafel: culaccino.” Ik grapte nog op Instagram Stories dat Wim Opbrouck dat “We zitten me ne ringel!!” noemt in Het Eiland maar het artikel was er echt één van lektmeliptje.

Ik probeer al heel de week het gevoel bij “Aan het typen…” in een woord te gieten maar ik vind het best moeilijk. Online communicatie is niet meer weg te denken uit ons dagelijkse leven. Laatst zei iemand me dat hij de blauwe vinkjes (= bericht gelezen) van WhatsApp had uitgeschakeld zodat hij de druk van “het moeten antwoorden” niet meer zou voelen. Tegelijk kan hij zelf ook niet meer zien of zijn eigen bericht gelezen werd. Ik snap ergens wel waarom je dat doet. Zeker via WhatsApp is het meer dan duidelijk wanneer je je de informatie die iemand je stuurt eigen gemaakt hebt. Maar tegelijk heb ik ook altijd iets van “Ik reageer als het mij uitkomt”. Ik voel die druk om direct te antwoorden niet echt. Ik vind het zelf ook niet erg om op “on read” te blijven staan. (Veel liever dat dan een mottige nietszeggende duim omhoog terugkrijgen). Het is ook ergens gek hoe je mensen gaat indelen. Zo weet ik dat ik bij vriendin M. niet moet verwachten dat ze haar WhatsApp berichten beantwoordt binnen de zoveel uur. Maar ik weet wel hoe ik haar wèl gemakkelijk kan bereiken als ik haar nodig heb. (’t Is gene WhatsApper dadde”).

Zelf begin ik plezier te vinden in telefoneren.

Ja. Ik herlees die zin en ik snap mezelf niet. Zij -die nooit belt voor de fun- begint ineens te beseffen dat je best veel kan vertellen aan de telefoon en dat je dan geen 20 berichten moet typen om iets uiteen te doen. Tijdens een wandeling zou ik wel eens een belletje slaan met iemand, het voelt dan soms alsof we samen aan het wandelen zijn. Gisteren nog had ik een praatje met Martine over de dingen des levens aan de telefoon. Gewoon wat random gekeuvel. Ik keer gewoon terug in de tijd ik. Naar de basis. Die simpele tijden dat was zo slecht nog niet zeker?

En ondertussen zoek ik naarstig verder naar een beschrijvend woord voor het “Aan het typen…” gevoel. “Woordjeswachten”? “Pijnpuntjes” als het een moeilijk gesprek is? Ik moet dringend mijn taal verrijken zeg!

Kun jij het goed verdragen om op “on read” te staan?