koffie geserveerd in cornflakespotten. Hipstergedoe, doen we dat nog eigenlijk? Geef mij maar een koffie in een mok met een oor aan, zodat ik niet smos met my precious.
er zijn mensen die niet begrijpen waarom ze niet naast me mogen komen staan en meegapen op het scherm van de geldautomaat
waarom niemand “How I Met Your Mother” lijkt te kennen? Nochtans legen-wait for it– dary, start wel netjes bij het begin als je dan toch van plan ben om eraan te beginnen!
dat sommige mensen nog altijd de opmerking maken: “Op Facebook zag alles er nochtans shiny happy uit….” vervang Facebook ook gerust door Instagram.
psychische problemen worden nog regelmatig als een zwakte aanzien.
het concept “shitty dinner” uitleggen aan mensen en horen “..Dat ze dat nooit zouden kunnen! Want wat zouden de mensen wel niet zeggen?”
de zin “Wat gaan de mensen wel niet zeggen?” tout court. De mensen? Welke mensen?
de integrale cast van FC De Kampioenen leeft nog.
dat “respecteren vanpersonal space” niet bij iedereen gekend is. Die mensen verzamelen zich meestal aan de kassa bij mij. Ze lijken niet te begrijpen, elke keer ik een stap vooruit zet, dat ze me dan niet moeten volgen.
dat ik planten in leven kan houden.
in communicatieve tijden met allerhande middelen om elkaar te bereiken blijkt het toch zo moeilijk te zijn om tot een concrete afspraak te komen.
na zorgvuldig wikken en wegen, berekenen van tijdstippen en downloaden van allerlei apps, dat -bij mijn vervoerskeuze- de auto nog altijd van het openbaar vervoer moet winnen.
hoe mijn kinderen alleen maar op foto keihard op elkaar gelijken en niet in bewegend beeld.
Het was een slow start in 2019. Aan het tempo waarin werd gelezen dacht ik dat ik aan het slechtste leesjaar ooit ging komen. Vooral het feit dat ik ’s avonds veel vlugger in slaap val dan anders heeft daar wel wat mee te maken. Veelal probeer ik ’s avonds een half uurtje te lezen voor ik mijn lichtje dichtknip maar de laatste maanden voel ik al na een kwartier dat de tekst begint te dansen.
Toch heb ik er dit jaar mijn werk van gemaakt om eens meer een e-book te lezen via de Kobo-app. Ik ben er altijd wat weerbarstig over geweest maar ik merk wel dat ik veel meer kan lezen als ik altijd een e-book in mijn sjakosj heb.
Een top drie maken is dit jaar dan ook extra moeilijk omdat ik wat moeite heb om te beslissen of ik de roman van mijn broer er al dan niet in zal verwerken. Telt een boek waar een beetje bloed door stroomt mee? Misschien best niet want mijn mening daarover is toch vertroebeld hé. Voor mij is het sowieso al het beste boek van 2019.
Ok. Laat ik dit jaar misschien een top maken van de boeken die mij het meest zijn bijgebleven, daarom niet persé de beste boeken.
“Gesprekken met vrienden” van Sally Rooney was het boek dat voor mij de grootste pageturner was. Ik had enorm veel moeite om dit boek aan de kant te leggen.
“#nietaankindengezinverklappen” is me bijgebleven omdat het mij het meest heeft ontgoocheld. Niet dat ik het boek op zich slecht vond maar ik had er gewoon iets anders (meer?) van verwacht denk ik.
“Notities uit de jungle” daar heb ik het langste over gedaan. Het lijkt alsof het hele voorjaar in dit boek is verdwenen.
“Sterke meisjes huilen niet” heb ik in één namiddag uitgelezen nadat ik erover had gehoord tijdens een opleiding rond kinderen met gedrags- en emotionele problemen.
Zo, dit was 2019 in boeken. Ik ben ook nog altijd bezig in “Go Run” van Josefien De Bock, “De jongen die opgroeide als hond” van Bruce Perry en “Of Hoe Waarom” van Hanna Bervoets dus deze boeken worden waarschijnlijk de eerste van 2020.
Om 4u50 lag ik te draaien en te keren deze ochtend, om mijn wederhelft niet te storen besloot ik in de zetel nog wat nachtrust mee te pikken, ik slaagde er enkel in om de roman waarin ik al enkele weken bezig was uit te lezen. Ik ben al vier uren wakker en dat klinkt wat surrealistisch maar het geeft ook net dat extraatje aan mijn eerste vrije dag na de examenperiode. Het huis is ontploft, wasmanden staan in het rond, de keukentablet is weer bezaaid met allerlei items die nergens plaats vinden.
Terwijl de tweede kan koffie doorloopt zet ik me aan de keukentafel met mijn laptop. Op mijn tadaa-list voor vandaag kan ik reeds noteren:
boek uitgelezen
twee wasmachines gedraaid
kleren op het wasrek gehangen
één droogkast aan het draaien
vaatwas gevuld
twee manden was geplooid
kinderen klaargestoomd voor school, boekentasjes gemaakt, over en weer naar school gereden
8:59: Vermoeidheid valt over me als een wollige wintercape.
Geërgerd: De laatste weken krijg ik regelmatig commentaar op mijn figuur. Vooral de boodschap: “Jij blijft maar vermageren” komt menigmaal voor. Ik weet dat veel mensen hier opgetogen mee zouden zijn, maar bij mij komt het bizar over omdat het simpelweg geen waar is! Ik ben in de laatste twee jaar zelfs vier kilo zwaarder geworden. Ook al bedoelen veel mensen het goed, ik ben er precies niet door geflatteerd. Ik werd zelfs al “pannenlat” genoemd, dat aanzie ik eigenlijk als een belediging.
Getwijfeld : Er zijn wel al periodes geweest waarin ik in de knoop lag met mezelf. Ze komen en ze gaan. Veelal door wat introspectie en voldoende beweging. De voorbije weken stonden in het teken van: “twijfelen aan de keuze die ik heb gemaakt om mijn schaarse vrije tijd op te offeren aan mijn studie”. Het gaat met ups en downs en ik zou er (NOG) een volledige blogpost over kunnen schrijven maar daar ga ik niemand mee vervelen. Laat ons zeggen dat het er niet altijd even fris aan toe gaat in mijn aarzelende kop de laatste dagen. Tegelijk zijn het ook #firstworldproblems wat me dan opnieuw aan het twijfelen doet slaan, want ik kan verder studeren terwijl er zoveel mensen zijn die het niet kunnen!
Gesnoept: My homeboy Sint-Maarten is geweest maar onze kinderen eten van twee walletjes want ook Sinterklaas komt voor hen (dat komt ervan als je grootouders hebt in verschillende delen van West-Vlaanderen). Dat betekent vooral: dubbel snoepgoed voor ons want als onze zonen in bed zitten trekken wij uiteraard de zak pikkenikken open. Ik smolt de sint-chocolade reeds in een chocomousse to die for, zo moet ik binnenkort niet nóg een nacht optjoolen met een geconstipeerde kleuter. We leren het niet!
Geholpen: mijn sister-from-another-mister kwam langs met een voedselpakket om de blokperiode door te komen. Zo lief! Ook mijn ouders boden hulp aan door de kinderen vandaag op te vangen in de namiddag zodat ik kon verder werken. Ze werden netjes gewassen, in pyjama en met een volle maag teruggeleverd. Hoe chique is dat niet?
Geapplaudisseerd: voor een aantal mensen rondom me. Mijn broer gaat het land rond om zijn nieuwe boek te promoten tijdens lezingen en interviews. Zo kwam hij het voorbije weekend naar de bibliotheek in Poperinge en combineerden we dat met een fotoshoot van ons (kern)gezin. Kelly kwam langs en we troffen het met het weer: een prachtige herfstdag zonder regen. Het resultaat is noemenswaardig prachtig. Zo heb ik ineens ook een mooie foto van mijn ouders.
Voor Josie heb ik geapplaudisseerd want ook zij schreef een boek. Go Run! ligt sinds enkele weken in de winkel èn op mijn salontafel. Het is een lijvig boek met een plezierige vormgeving en Miss Josefien straalde op de boekvoorstelling!
Geërfd: mijn mama deed me de verlovingsring van mijn overleden grootmoeder cadeau. De ring paste me niet en hij was door de jaren wat fragiel geworden. Bij de juwelier liet ik hem omvormen tot een hangertje en kocht ik een halsketting voor erbij. Voor het eerst een “echt” juweel mèt emotionele waarde!
Gefotografeerd: De herfst is volgens mij echt een fenomenale periode om van de zon in al zijn facetten te genieten.
Al enkele weken ervaar ik stress om mijn studie te combineren met de rest van mijn leven. Door een samenloop van omstandigheden zijn mijn studie-uren serieus wat minder dan vorig jaar waardoor ik nogal in tijdsnood zit om rond te komen voor mijn aanstaande examens. Momenteel speelt dat een grote rol in het feit dat ik nu al enkele weken zit te tobben over het al dan niet verder zetten van mijn opleiding. Ik heb bij aanvang van mijn studie voor mezelf enkele regeltjes uitgezet rond de uren die ik voor school werk:
niet tijdens het weekend, dan maak ik tijd voor mijn gezin
niet als de kinderen bij mij zijn tijdens de week, dan kan ik me toch niet focussen
niet ’s avonds, ik ben een ochtendmens, tegen de avond is mijn hersenpan veranderd in een roze mousse.
Ik weet dat deze regels beperkend zijn maar ik ken mezelf voldoende om te weten dat ze gegrond zijn. Doordat ik flexibele uren werk ben ik regelmatig in de voor- of in de namiddag thuis of een volle dag. Deze uren zet ik in als studiemomenten. Niettemin merk ik de laatste weken een boosheid tegenover mijn cursussen. Alsof het de schuld is van mijn opleiding dat ik andere dingen niet kan doen. Je zou denken dat een vrije voormiddag lang is, maar dat is het in feite niet. Om te illustreren:
een gewone werkdag met een avonddienst kan er bij mij als volgt uitzien:
6u30: opstaan en koffie, douche, koffie, koffie
7u15: kinderen staan op, ze maken zich klaar, ik doe voorbereidingen voor de dag (soms sta ik om 7u30 patatten te schillen….)
8u30: kinderen wegbrengen naar school
9u-12u: Via de pomodorotechniek sterk gefocust studeren in blokjes van 25 minuten – 5 minuten. Tijdens mijn 5-minuten- pauze ga ik naar beneden en steek ik een wasje in of laat ik een droogkast draaien. Ik doe kleine huishoudelijke taakjes zoals opruimen, het wasrek leeghalen en (zo min mogelijk) klaarleggen voor de strijk. Of ik scroll door Instagram, daar moet ik niet flauw over doen al is mijn Instagram-gebruik drastisch verminderd sinds ik Digitaal Minimalisme las van Cal Newport.
12u tot 13u: middagmaal afwerken/ middagpauze nemen terwijl ik wat plannen maak voor de rest van de week (cfr: boodschappenlijstjes, opvang regelen voor de kinderen, doktersafspraken, tandartsafspraken trachten te maken, mijn mailbox verwerken, etc, allemaal kleine pruts-taakjes).
13u: vertrekken naar het werk.
13u15-13u45: namiddagwandeling doen met een podcast bij mooi weer.
14u tot 20u of 22u (afhankelijk van het uurrooster): werken
een gewone werkdag met een vroegdienst kan er zo uitzien:
5u15 opstaan, koffie, koffie, koffie, kattewasje, vertrekken naar het werk
6u15-12u (afhankelijk van het uurrooster): werken
12u-13u: boodschappen doen, middagmaal, wat rusten indien te moe
13u30 – 15u40: gefocust studeren met pomodorotechniek
16u-19u30: schoolpoort en bezig met avondrituelen/kinderen etc etc
tegen 21u: in slaap donderen in de zetel
Het is pas sinds ik verder studeer dat ik besef hoe kostbaar en hoe kort mijn dag is. Ik sta op vrije (namid)-dagen altijd om 16u aan de schoolpoort. omdat ik niet wil dat mijn kinderen naar de naschoolse opvang gaan als ik niet moet werken. Als ik ook nog eens een kappersbezoek of pedicure moet plannen of eventueel wat wil sporten verlies ik gemakkelijk twee uur. De rest van het huishouden probeer ik wat anders te plannen zodat mijn uren overdag vrij kunnen blijven. But it ain’t pretty. Wij staan regelmatig na het werk om 20u nog was te plooien of boodschappenlijstjes te maken, ook op dagen dat ik heel de dag thuis was. Met een goed weekmenu kook ik vaak voor enkele dagen zodat ik dat niet allemaal meer overdag moet doen. Maar al die efforts wegen wel door, dat valt niet te ontkennen. Mijn echtgenoot werkt fulltime, heeft een bijberoep en studeert ook verder. Dan heb ik het nog geluk dat ik nog niet zoveel ziektevervangingen heb moeten doen dit najaar op het werk. Mijn poetsvrouw is momenteel ook al een langere tijd afwezig en er is geen zicht op een vervanging waardoor ik mijn kas soms opfret als ik stofnetten zie rondvliegen of als de kruimels zich lijken te vermenigvuldigen terwijl ik mij eventjes omdraai. Kortom: het draait wat vierkant allemaal en ik ondervind veel moeite om mijn cirkels rond te maken.
Er zijn dan ook een aantal zaken erbij ingeschoten. Zoals joggen. Vorig jaar ging ik met gemak drie keer per week 5 tot 7 km lopen ’s morgens. De laatste keer dat ik dat deed was tijdens het zomerverlof. Hoewel ik er nog steeds grote fan van ben liggen mijn Bullet Journal en mijn YNAB stof te vergaren. Nu we een bankoverstap gedaan hebben is het eens het ideale moment om mijn YNAB weer op orde te stellen en er weer eens echt mijn werk van te maken om alles netjes in te geven want het systeem WERKT echt, alleen maak ik er nu geen tijd voor. En dat ligt uiteraard aan mezelf en aan mezelf alleen. Ook mijn vrijwilligerswerk bij Gezinsbond lijdt eronder al heb ik voor mezelf mentaal een hiërarchie van “mate van belangrijkheid” opgemaakt, ik heb me ervoor geëngageerd dus wil ik ook daar iets betekenen, al is het maar iets klein. Voor mijn blog maak ik nog regelmatig tijd al typ ik deze momenteel ook terwijl de kinderen bij me zijn.
Maar ik ervaar moeite om me te ontspannen. De opleiding volg ik voor mezelf, omdat ze mij mateloos interesseert èn omdat ik een tweede diploma wil. Ik heb ook het gevoel dat ik die opleiding goed aankan qua niveau. Aan de andere kant spelen er regelmatig gedachten door me heen in de trend van: “Wil ik wel blijven werken in de sociale sector tot ik 65+ ben?” Ik doe het nu heel graag maar misschien zal ik binnen tien jaar een andere wending willen in het leven. De studie toegepaste psychologie zal me hierbij weinig nieuwe kansen bieden omdat ze eerder aanvullend is aan mijn diploma orthopedagogie. Het blijft een richting waarbij je er moet zijn voor andere mensen. Misschien heb ik wel andere talenten die ik nu moet trachten te ontplooien? Misschien moet ik me wel meer focussen op mijn andere interesses? Wat zijn mijn andere interesses eigenlijk? Moet ik nu tijd nemen om dat te ontdekken? De twijfels schieten door mijn hersenpan momenteel en mijn motivatie zit wat onder het vriespunt.
En ben ik niet gewoon veel te perfectionistisch op het gebied van mijn studie? Hmja, misschien wel, maar ik wil het gewoon ook kennen, ik wil alles gelezen hebben, ik doe die studie om iets bij te leren. Niet om me er vanaf te maken door te gokken op het examen of elke pagina diagonaal te lezen. Zo werkt het niet voor mij. Ik wil het doen, maar ik wil het ook gewoon goed doen.
Een item op mijn 19 for 19-lijstje is: maandelijks een datenight inlassen. Eerst en vooral: ik hou niet van bucketlists. Ze brengen voor mij alleen maar druk met zich mee. Toch maakte ik zo’n lijstje omdat ik het gevoel heb dat ik de laatste maanden zoveel vergeet en de tijd aan mij voorbij raast. Zo lees ik nu dat ik “blijven joggen” op het lijstje had gezet, omdat ik toen besefte dat het mij zo’n deugd doet om te gaan lopen. Toch is dit er de laatste maanden compleet niet van gekomen! Ik ging heel veel wandelen maar voor lopen heb ik geen tijd gemaakt. Is dat erg? Neen, maar het is zeker iets dat ik in mijn achterhoofd ga houden. Ter info: “Blijven bloggen” staat er ook op en daar is het helemaal goed mee gekomen. Zoals sommige voornemens dus loopt de maandelijkse datenight niet helemaal los, maar we doen ons best. Tijdens de zomer gingen we twee dagen naar Amsterdam onder ons twee, iets wat best wel een prestatie was midden in het verlof. Enkele weken geleden nog gingen we samen naar een optreden en in oktober is het ook gelukt om uit te gaan eten.
Ik moest tot oktober terugscrollen in mijn fotogalerij om een foto van ons twee samen te vinden.
Als er dan eens een avondje uit gepland staat is het soms zoeken naar een fijn plekje om op het gemak te eten zonder dat we een rib uit ons lijf kwijt zijn. We zijn geen bourgondiërs en gaan liever twee keer uit gaan eten met een kleiner budget dan één keer met een grotere portemonnee. Een avondje uit kan al vlug duur uitdraaien als je de babysit en het obligatoire dessert meerekent. Ik begon in mijn allereerste bullet journal ooit een lijst met plekjes die me aangeraden werden door vrienden en familie. Als ik een datenight-plekje zoek heb ik het liefst iets waar niet teveel kinderen te vinden zijn. Het klinkt misschien cru maar als ik wil omringd worden door gezinnetjes met kinderen dan ga ik liever naar kindvriendelijke plekjes. Daar neem ik het er met veel plezier bij dat kinderen heen en weer hollen van het speelplein naar de eettafel. Niettemin kijk ik altijd mijn ogen uit als ik van die hele gehoorzame kindjes aan tafels zie zitten op restaurant, ik vrees dat die van ons hier niet echt voor gemaakt zijn….of dat wij hen niet zo goed opgekweekt hebben, laat het ons misschien daarop houden 😉 .
Tot nu toe testten we al enkele plekjes (#nonspon!) en kreeg ik door een oproep via Instagram heel wat tips. Ik bezocht alle websites en bekeek de menukaarten. Wat mij het meeste aansprak en een beetje binnen mijn budget ligt heb ik genoteerd. Dus nu is het lekkerelijstjestijd: handig om in de toekomst nog eens iets te reserveren of om met jullie te delen. Bij de (X)-jes gingen we reeds voortreffelijk dineren, de rest is voor een volgende keer. Vanavond gaan we naar Circus 157 in Dranouter. Hopelijk blijft deze ook op het lijstje staan.
Ken jij nog portemonneevriendelijke plekjes voor een datenight? Laat gerust een comment achter! (rekening houdend dat we vanuit De Westhoek niet naar hartje Limburg gaan rijden uiteraard, hoe graag ik dat ook zou willen want I ❤ Limburgers).
Zie je die rode zak hangen aan dat metalen vangrailding (ik weet niet hoe je zoiets noemt, in mijn ogen een soort vangrail). Deze foto nam ik op de weg naar Ieper. Al enkele weken hing die zak daar. Aangezien ik in Ieper werk was dit beeld bijna dagelijkse kost voor mij. En iedere keer weer vroeg ik me af: Wat zou dat in godsnaam zijn?
In de eerste week zag het er aanlokkelijk uit. Een rode zak, ze hangt nog mooi vastgebonden aan de bovenkant van die vangrail. Is het een cadeautje voor die mensen die daar wonen? Misschien heeft iemand wel verse appels geplukt en niemand thuis gevonden bij het afgeven? (Going all Roodkapje over here). Misschien stond er ginder wel verse appelmoes op het menu? Maar niemand pikt de zak op. En ik blijf passeren.
Twee weken later….die zak hangt er nog steeds, zij het een beetje meer naar beneden geschoven.
Drie weken later…de rode kleur begint wat te vervagen. Als er effectief appels in zitten vermoed ik dat ze ondertussen effectief al appelmoes geworden zijn.
Zes weken later….niemand pikte de zak op.
Ik begreep het niet. Ik passeer daar dagelijks en die zak valt keihard op. Als je daar vlakbij woont moet je dat toch zien? Is er dan niemand zo nieuwsgierig als ik?
Zeven weken later: als de zak er straks bij het terugkeren nog hangt ga ik stoppen om hem af te halen.…het is echter donker in het terugkeren en ik vergeet het.
Acht weken later. Een volgestouwde dag waarbij ik constant opgehouden word door trage mensen in de supermarkt, verkeersomleidingen, problemen aan balies. Kortom: geen tijd voor niets en opgejaagd tot en met. Ik passeer weer bij dezelfde plek. En dan….beslis ik om het gewoon te doen. Ik stop aan de overkant. Ik moet eerst vijf auto’s laten passeren omwille van de drukke baan en ik pruts de zak los van de vangrail. Hij voelt licht aan maar omdat hij reeds verschillende keren is natgeregend krijg ik hem bijna niet open.
Nee jongens. Dit waren jammergenoeg geen volle blikken.
Dus: iemand besluit om 8 blikken Jupiler binnen te kappen. Hij of zij vindt geen vuilnisbak in de buurt. Er ligt toevallig een rode herbruikbare tas in zijn of haar voertuig. Alle blikken worden er netjes ingestoken. Dan steekt die persoon rustig (of vluchtig?) de baan over (aan de kant van de vangrail kun je moeilijk parkeren) en gaat die rode zak daar vastbinden aan die buis. Daarna rijdt hij of zij weg.
En dan zou je denken: alléé, je nieuwsgierigheid is serieus getemperd zeker? Nu ben je wel geleerd hé!! Ma neen! Ik ben nu weer curieus:
Waarom doet iemand dat?
Die persoon had een herbruikbare zak bij zich. Dus ergens moet er toch een klein beetje milieubewustzijn aanwezig zijn. Alleen jammer dat het van korte duur was.
Waarom de moeite doen om dat daar te gaan vastknopen, het is geen plek waar wandelaars voorbijkomen omdat het een “drukke” (relatief in De Westhoek, mo gow) invalsweg is richting stad. Dus het lijkt me onlogisch dat drinkende wandelaars zich geen raad meer wisten met de blikken en dan maar beslisten om ze ostentatief in het zicht te gaan hangen.
Als je daarbij woont (dat gebouw dat je ziet daarachter is dus een huis hé): waarom neem je dat dan niet weg?
Is niemand zo nieuwsgierig als ik?
Waarom de blikjes mooi verzamelen maar ze niet eens plat knijpen?
Hoe zat was die persoon na 8 blikken Jupiler? En djeezes, dan ga je toch niet meer rijden!
Ben ik nu een mooimaker?
Dus het dilemma van de rode zak heb ik in eerste instantie misschien opgelost, maar het zorgde gewoon voor nog meer vraagtekens…
