Ik wou bijna schrijven dat ik niet voor het plezier op een vliegtuig stap maar…euh, ja, je weet wel hé. Dat wil daarom niet zeggen dat het mijn favoriete gedeelte van reizen is. Verre van.
Voor het eerst vlogen we buiten Europa. De vlucht van 7,5 uur ging veel vlugger dan ik ooit had durven dromen. De gemiddelde medemens denkt wel eens bij vliegtuigreizen aan crashen of aan terreur. Aan kapingen of bommen op het vliegveld. En dan heb je mezelf; mijn grootste onzekerheid was: wie er naast mij ging zitten. Mijn lief kocht voor zichzelf een plekje bij het gangpad omdat hij vliegangst heeft, zelf ging ik in het midden zitten met een onbekende aan het raampje.
Toen we het vliegtuig opstapten zagen we al meteen onze buurman. Hij was…eerder groot…en dan spreek ik niet over zijn lengte maar over zijn omvang. Great. Ook dit zat in mijn onzekerheden. Wat als ik naast een corpulente persoon zit? En dan haalt mijn positivisme de bovenhand: zal niet gebeuren. Je hebt nooit het slechtste geval toch? U-huh.
De meneer was “zo vriendelijk” om ons het plekje bij het raam aan te bieden. Hij ging wel aan het gangpad zitten. Een stewardess merkte meteen de stijgende stress bij mijn wederhelft op en kwam direct tussenbeide: iedereen zit op de plaatsen die op de tickets staan. De meneer moest zich dus bij het raampje wurmen. Een vriendelijk doch geforceerd glimlachje later wist hij te vertellen dat hij uit Scandinavië kwam en voor twee weken naar New York ging. Mijn innerlijke bitch dacht al “Halleluja, die zit in het terugkeren alvast niet meer naast mij!“.
Het viel best wel mee naast de hevige meneer. Hij nam niet meer plaats in dan nodig en hij hield zich kalm….het eerste uur.
Het tweede uur was het mij al opgevallen dat hij nog niets van “activiteit” had vertoond. Geen boek, geen filmpje. Die mens is nog even aan het bekomen van het opstijgen zeker?
Zelf wist ik niet niet wat eerst te kiezen: lezen, serietje kijken, podcast luisteren of gewoon brainless Tetris spelen. De meneer echter: niets. Ook in het tweede uur: niets. Derde uur: nog altijd niets.
Behalve dat hij hier en daar eens een lachje liet vallen als hij me zag sukkelen op het scherm kwam er niets van beweging in die man.
Bij het vierde uur kregen we ons overheerlijke vliegtuigeten. Laat ons zeggen dat we bij zo’n momenten tegen onze kinderen zeggen “zijt content met wat je krijgt, de arme kindjes in Afrika hebben niets”. Lekker politiek correct. Mijn buurman echter had misschien in het verleden iets teveel gegeten want hij kon zijn tafeltje niet uitklappen wegens de omvang van zijn buik. Dat resulteerde in nogal een gedoe inclusief het volledige omver gooien van zijn dienblad en zijn overheerlijke lunch die erop gestald stond. Het jammere aan de hele morszaak was nog eens: hij kon zich niet voldoende vooroverbuigen om alles op te rapen waardoor ik hem te hulp moest schieten. Mijn dienblad gaf ik door aan mijn echtgenoot die 4 uur en een kalmeringspilletje later eindelijk iets rustiger was. Kortom het zag eruit als één of andere amateuristische sketch hoe ik op de vliegtuigvloer probeerde een wegrollend flesje water te grijpen en naar de voorverpakte Gouda aan het scharten was tussen al mijn boeken en tijdschriften. Hoe mijn man twee dienbladen moest vasthouden en mijn dessert zowat in mijn keelgat schoot omdat ik bijna volledig onder mijn overbuur zijn stoel lag met mijn handen ik weet niet waar. Gesellig….
Bij het vijfde uur begon de meneer enkele vieze geuren te verspreiden. Vermoedelijk was de dienbladstress een beetje toegeslaan maar het was niet meer zo fijn om naast hem te zitten, hoe rustig hij ook bleef…want ook tijdens het 6e en het 7e uur deed hij NIETS.
Ik vraag mij nog altijd af hoe je in godsnaam zeven uur en half NIETS kunt doen. Het vergt toch heel wat energie om jezelf zo lang met niets bezig te houden? Geen boekje, geen film, geen kruiswoordpuzzel, geen oortjes in. Niets. Eigenlijk is het gewoonweg een knappe prestatie als je het zo bekijkt. Doe dat een keer!
En dan moet je weten dat ik dus nog altijd tijdschriften heb die ik nog niet heb gelezen omdat ik geen tijd genoeg had.
Mensen kunnen toch sterk verschillen hé?
Ohja en in het terugkeren was dat plekje leeg omdat het vliegtuig niet volledig vol zat. Een groter verschil kon er niet zijn. Ik kon zelfs nog wat foto’s nemen van de avondlucht. En het lief is een deel van zijn vliegangst kwijt, hij kreeg van het vriendelijke KLM-personeel zelfs nog een blik in de cockpit.
