Shout your heart out

Het avondmaal is met moeite afgeruimd, de rest van de keuken staat integraal op stelten.

Nu is het echt niet het moment om een plant te gaan verpotten maar alles in mij roept om het toch te doen. Brokken aarde vliegen over de keukentablet tot op de vloer, ik probeer mijn zwarte handen enkel voor het verpotten te gebruiken, ik faal compleet.

Een semi-gevulde vaatwasser, een kind dat zijn avondtoilet aan het doen is en mijn smartphone die me berichten toestuurt “ding, ding, ding”. De plant werkt wonderbaarlijk goed mee, ik voel ze herademen in de verse aarde. Ze lijkt opgelucht met de upgrade naar extra beenruimte. Het oorspronkelijke potje staat leeg te wezen. Heel even voel ik bloempotverdriet. Instagram leidt me al vlug af.  Veel barbecue-foto’s in de stories. Ik snap geen jota van het nieuwe systeem waarin ze aftellen hoe lang je nog naar iemands’ story kan kijken.  Beetje FOMO in de hand werken? Het interesseert me niet Insta, haal die functie maar vlug weer eraf want ze werkt zelfs averechts.  

Huissleutels naast mijn laptop, voetbalschoenen op de chauffauge, een godsdienst testje dat ik maakte voor de oudste deze middag en die zeurende pijn in een spier aan mijn onderbeen.  Niets lijkt op zijn plaats.  

Vier paar nieuwe sandaaltjes staan te wachten op hun eigenaars. Elk jaar koop ik twee paar per kind in Decathlon, ze doen er een hele zomer mee. Ik bracht ook dinges mee om in de tuin een parcours mee te maken.  Alléé, cones zo.  Hoe noem je dat?  Je weet wel, zoals in het verkeer zo.  De medewerker van Decathlon schudde meewarig zijn hoofd toen hij deze middag vragend “Kegels?” antwoordde op mijn rij verwarrende handgebaren. Ja cones hé.  Alléé, dat heet toch ook zo? “Nog nooit van koons gehoord, maar we hebben wel kegels hoor!”  Hij durfde het aan om me een beetje uit te lachen, ik kon het wel appreciëren. Terug thuis haal ik op de verpakking alsnog mijn gelijk.  Jammer genoeg niet terwijl hij erbij stond.

Ondertussen draait de vaatwasser zijn toertje en is de tablet nog niet naar mijn goesting opgeruimd. Bij het vertelmomentje in bed vraagt Linus of ik hem graag zie. “Tuurlijk zie ik je graag”. En zie je Ilja ook graag? “Tuurlijk”. En papa ook? “Ja tuurlijk!” En Lieselotte ook?  “Ja, ik zie mezelf ook graag ja”.  Maar niet te hard hé, anders val je met je gezicht in de riviever zoals die cissus daar.  Ik verlaat glimlachend en hoofdschuddend zijn kamer.

“Love you!”

Love you too mama!

Het is 6u14. Ik ben alleen. De ochtendzon spettert binnen.

Ik heb het gevoel dat ik na een sluimerende periode een spark heb gevonden. Alsof ik ontwaak uit een hele lange winterslaap. Ik heb me al die maanden wel goed gevoeld maar er zat altijd een bepaalde waas over me. Een dofheid zoals je op je glazen ziet als die teveel in een vaatwasser zijn gewassen. Je kunt wel drinken uit zo’n glas, maar als het blinkt is dat toch ergens iets aangenamer. Hoewel ik me niet laat leiden door de seizoenen merk ik toch dat de zon die dofheid helpt ophelderen.

Na een buitendag gisteren voelt mijn huid, mijn lippen en mijn volledige binnenkant kurkdroog aan. Ik klok drie glazen water na elkaar binnen en smeer me in met aftersun. De geur van zomer dringt mijn voorhoofd binnen en ik voel mijn vel om meer schreeuwen.

Het is muisstil eens de koffie is doorgelopen. Door de openstaande ramen hoor ik een fluitconcert in de tuin. Ook al is het hier heel open tussen de velden, ze vinden een plekje om hun liedje te schuifelen. Samen met loeiende koeien, nerveuze geitjes en een opgefokte haan voeren ze een ware ochtendshow op. De stilte en de opera die door de duiven, mezen en kraaien wordt opgevoerd, het is zeldzaam op weekenddagen. Ik probeer alle geluiden afzonderlijk te horen terwijl de koffie mijn lichaam binnen trippelt.

Op mijn leesstapeltje liggen 4 boeken die me interesseren. Ik heb het gevoel dat ik geen één van de vier zal aan de kant schuiven. Na tien pagina’s weet ik meestal wel of het iets wordt tussen ons.

Mijn aandacht wordt gekaapt door mijn plantenhoek. Tijdens de voorbije week had ik bladluizen gespot bij één van mijn lievelingsplantenbaby’s. Ik bestuif hem met luizenspray terwijl hij de ochtendnevel opslorpt. Ik begrijp die kleine kruipertjes, zo’n aantrekkelijke plant, die zou ik ook uitkiezen. Ondertussen inspecteer ik de andere schatjes of ze besmet zijn. Tot mijn groot jolijt blijkt één van mijn Monstera weer twee nieuwe bladeren te krijgen. Ik had hem stiekem opgegeven al zal ik dat nooit uitspreken terwijl ie het hoort.

Ik twijfel of ik de outro van de podcastaflevering nu zou inspreken. De eerste versie was niet geslaagd. Maar misschien wek ik wel een kind met mijn enthousiast geratel in de microfoon. Morgen ben ik hier alleen, als er geen werkzaamheden zijn in de buurt kan ik het beter dan doen.

Lezen, spreken of luisteren, wat doe ik eerst op deze zonnige ochtend? Mijn laptop lonkt en terwijl mijn vingers over mijn stoffige toetsenbord dansen vormt het ochtendlicht schaduwen als trippelende spinnen op mijn bureau.

Het is 7u16. Ik hoor een deur open gaan boven, blote voeten stappen op de trap. De koffie wordt vanaf nu gedeeld.

Fijne zondag iedereen!

Geëmotioneerd

Ja, door Tijs Vanneste in De Kemping. Het programma gaat over een 9-tal jonge mensen met een rugzak die moeilijk aan een job geraken. Ze willen die mensen aan het werk zetten door een camping op te bouwen en zelfstandig te laten runnen. Het is een geweldig project om te bestuderen als je -net als ik- interesse hebt in sociale psychologie, maar het is vooral Tijs die onder mijn vel is gekropen met de manier waarop hij de dingen daar aanpakt. Met mildheid maar ook met de nodige harde hand. Er zijn een aantal deelnemers die me raken (Jelle maar ook de dakloze Jordy) en ik kijk er naar uit om het vervolg te bekijken dit weekend.

Gemediteerd

Echt. Ik heb gemediteerd met Tiny. Op een druilerige zondagochtend trok ik naar domein Bergelen waar we met een groepje de eerste initiatie van Martine kregen. Het heeft me goed gedaan, ik wist niet dat het echt iets voor mij ging zijn maar wat blijkt: toch wel! Martine geeft de meditatie zoals ze is: no nonsense en down to earth. Ik heb me geen seconde ongemakkelijk gevoeld, zelfs niet als er voorbijgangers waren. Zeker een aanrader als je het eens wil beleven, bij interesse: volg haar pagina! Merci voor de invite trouwens Martine!

Gewandeld

De 100KM van Ieper is een evenement dat jaarlijks doorgaat in het hemelvaartweekend. Dan kun je 4 dagen op rij wandelen en als je een volhouder bent heb je 100KM op je teller. Dit jaar hebben ze 10 lussen van ongeveer 10 km gemaakt en is de periode gespreid van hemelvaart tot eind mei. Met Kelly en Louise deed ik één lus en ik ging de dag erna met Linus nog een lus stappen. Mooie organisatie!

Gestudeerd

In mijn opleiding burn-out coach ben ik in de laatste fase, ik moet er enkele opdrachten voor uitvoeren. Ik heb wel nog tijd tot volgend jaar maar ik hoop om dit toch tegen de zomer te kunnen afwerken. In de eerste opdracht moest ik een samenvatting maken van een filmpje over de psychologische theorie achter een methodiek die gebruikt wordt om afweermechanismen te gaan herkennen. Wreed interessant zeg ik u!

Geïnspireerd

Ik nam deze week de eerste aflevering op van de podcast. U-huh! Het gaat ineens hard. Met de hulp van mijn husbando is het in een stroomversnelling geraakt. Na de opname was ik een beetje opgepompt. Ik voelde daarna een enorme rush aan inspiratie door me stromen. Alsof ik iets had gedaan waar ik al een tijdje op zat te wachten. Het is eigenlijk nooit mijn ambitie geweest om podcasts te doen, ik luisterde vooral graag naar anderen, maar nu ik het zelf gedaan heb voel ik dat ik meer wil. En zoals de man in de Zero-chocolade-reclame zegt: “Ik ga er nog één maken!”. De lancering is nog niet voor direct. Aangezien ik alles zelf doe: van de opname tot de mix vraagt het wel wat tijd om dat allemaal proper te krijgen. Ik wil ook een buffer waarin ik enkele opnames klaar heb om de continuïteit te garanderen. Maar ik heb deze week heel wat stappen gezet in die richting en dat voelde echt goed!

Gelezen

Drie boeken voor mijn opleiding maar veel te weinig blogs naar mijn goesting. Ik wil dringend aan een inhaalmanoeuvre beginnen want ik ben nieuwsgierig hoe het met jullie gaat! Door wat overuren moest ik wat aan vrije tijd inboeten maar ik heb ondertussen wel een nieuwe blog ontdekt: die van Robin. Robin schrijft zoals ik het graag lees: authentiek en kwetsbaar. Allen daarheen zou ik zeggen!

Geschreven

Een gedichtje. Alléé, ik schrijf regelmatig wel een gedichtje en dit schreef ik eigenlijk al een heel eind geleden maar het is pas nu dat ik er iets mee doe. Er is namelijk dit weekend een koffiefestivalletje in mijn gemeente. Verschillende barista’s komen er hun kunsten tonen en er wordt vanalles verkocht met koffie in. Volledig my cup of…coffee! Vanuit de dienst toerisme werd me gevraagd of ik een selfie wou opsturen met mijn favoriete koffietas om het festival wat aan te kleden en ik besloot er meteen een gedicht bij te smijten.

“Een mens moet eigenlijk veel opladen in zijn leven hé”. In een gesprek met een vriendin vorige week begon ik op te sommen: “Smartphone, draadloze koptelefoons, laptop en niet te vergeten: onszelf!” Het is van belang dat we vermijden om volledig opgeladen te moeten worden. We moeten erop letten dat we onze persoonlijke batterij niet laten zakken tot de resterende 10% batterijvoeding zoals mij dat zo vaak gebeurt met mijn laptop. “Deze laptop is in batterij besparende modus”. (Miljaar, waar is die prieze?)

Ik maak er een gewoonte van om mezelf tijdig op te laden voordat mijn batterij volledig plat is. En ik weet dat het een veelgebruikt voorbeeld is in zelfhulpboeken en wolkenquotes op het internet maar sommige clichés zijn gewoon echt waar: “Je laadt je batterij van je smartphone tijdig op, doe dit ook met je eigen batterij”. Er ligt een soort schroom over “tijd nemen voor jezelf”. Ik hoor wel eens mensen zeggen “ik heb helemaal geen tijd om op een random dinsdagvoormiddag een wandeling te gaan maken” “ik heb daar de ruimte niet voor, sommige mensen moeten werken hé”. Ik snap dat wel. Dat is niet evident en niet iedereen werkt in een flexibel uurrooster als ik. Ik heb het geluk dat ik dat wel kan en ik benut dat geluk ook. Ik vind dus ook niet dat ik mij hiervoor moet verantwoorden. Want ik werk hard en ik werk veel, maar ik neem ook de tijd die ik nodig heb om tot rust te komen. Dat betekent ook dat ik dingen opgeef. Dat ik bewust “neen” zeg tegen sommige gezellige voorstellen, maar ik heb er dan ook totaal geen last van als ik iets mis. De befaamde FOMO* dat is mij vreemd. Ik hou er van om eens volledig op mezelf te zijn zoals deze ochtend in het bos. Dat is mijn opladen. En ik voel aan mezelf, als ik dat niet genoeg doe, als ik die momenten naar de achtergrond schuif om allerhande redenen (“geen zin”, “andere dingen te doen”, “geen tijd”) dat net dàt de momenten zijn dat ik het meer dan ooit nodig heb. Dat zijn de dagen dat mijn kop overstroomt. Op die momenten verslijt mijn batterij en ziet ze af van die keuze om in mijn hoofd te blijven zitten. Dus het is een onderhoud van mezelf. De momenten dat ik die solitaire wandelingen aan de kant schuif is één van mijn rode vlaggen. En eigenlijk is een wandeling altijd een oplossing. Ik word er rustiger door, ik maak schoon schip in die razende kop van me, ik ben in beweging en ik krijg frisse lucht.

En er is altijd wel iets te zien.

*FOMO: Fear Of Missing Out (maar dat wist je al hé). De slak lijkt het zich niet aan te trekken…

Remember de Monsterwedstrijd in februari? Ik ga er eens mee aan de slag en pik er nu en dan een vraag uit die ik ga beantwoorden. Deze week ga ik voor de vraag van Kim.

“Is er voor jullie iets ten goede veranderd tov pre-corona tijden?”

Jawel Kim. Corona heeft op veel gebieden iets teweeg gebracht.

Ouderschap

Ik heb me nooit meer moeder gevoeld dan het voorbije jaar. Lockdown één was daar de grote aansteker van. Zonder waarschuwing werden we ineens bijna letterlijk opgesloten in ons kot met ons 4. Wij verlieten het schip om elk op zijn beurt te gaan werken, maar de kinderen bleven vooral ter plekke, de vele wandelingen buiten beschouwing gelaten. Mijn twee zoons die elkaar vroeger dagelijks in de haren vlogen waren ineens op elkaar aangewezen. Er gebeurde iets wat ik nooit had durven voorspellen: ze begonnen overeen te komen. Sinds die 13e maart 2020 is er iets wezenlijk veranderd tussen hen. Ze vormen een team. Een broederschap waar ik al niet meer op hoopte na enkele moeilijke zomers waarin ik telkens als scheidsrechter iets grijzer haar kreeg. Dat aanschouw ik als het mooiste gevolg van dat smerige virus.

Vriendschap

Mijn vriendschappen zijn gefloreerd het voorbije jaar. De vele Walk & Talks vormen daar de basis voor. Om de één of andere bizarre reden blijf ik nieuwe vrienden maken. Als introvert was het vroeger best moeilijk om connectie te maken met iemand. Sociale media helpt me om mensen te leren kennen. Ik beperk me tot de blog en Instagram want nog meer socials zouden teveel van mijn tijd vragen. Maar ik vind zoveel inspirerende mensen online, ik moet me inhouden om gelijkgestemden niet te gaan spammen. Ik spreek ook veel gemakkelijker af met iemand die ik maar half ken. Ondertussen heb ik wel wat mensenkennis (en zelfkennis) opgedaan de laatste jaren om in te schatten of ik het goed met iemand zal vinden of niet. De laatste contacten met nieuwe mensen zijn altijd buiten verlopen maar ik kijk er ook naar uit om jassen, mutsen en sjaals eens over de haag te smijten!

Zelfontwikkeling

Ik vermoed dat ik immer student zal zijn, ook al ben ik vorig jaar gestopt met mijn bachelor, ik probeer mezelf constant te voeden met informatie. Dit jaar staat burn-out in de spotlights bij mij. Ik volg er een opleiding rond en de non-fictie die ik lees staat in dat thema. Het meest waardevolle zijn de gesprekken die ik reeds voerde met mensen die zich momenteel in een burn-out bevinden of die een burn-out getackeld hebben. Horen hoe dat is, hoe een burn-out wordt ervaren en wat (niet-) helpend is in zo’n situatie, daar kan ik uren naar luisteren.

Plannen smeden

Ideeën moeten bij mij echt rijpen. In de blogpost Monsterlijke vragen #1 had ik het reeds over mijn idee om iets met spreken te doen maar mijn stemvrees hield me tegen. Ik doe veel langer over een plan dan anderen. Ik neem graag mijn tijd om alles goed door te denken en dat is OK. Het “nadeel” bij mij is dat ik alleen moet zijn om goed te kunnen denken. In tijden van lockdown, scholen die sluiten, onze coronabesmetting, quarantaines en bakken overuren was het niet evident om mijn gedachten te laten stromen en dat was regelmatig een bron van frustratie. Maar praten of WhatsAppen over de plannen voor een eventuele podcast zetten wel wat in gang. Ik ben wel gevoelig voor het concept van een accountability partner maar ik spreek pas over mijn plannen als ik een beetje zekerder word van mijn zaak. Aanmoedigingen van anderen helpen me daarbij ook, tegelijk blijf ik een loner die zich niet gemakkelijk van de wijs laat brengen. Ik heb dan ook besloten om die dwaze stemvrees compleet te negeren en ik ben het podcastidee aan het uitwerken. Wordt dus vervolgd.

Kim, bedankt voor je vraag!

Zie je mij, dan zie je mij foto’s nemen. Van de domste dingen eerst soms. Er zit altijd een verhaal achter maar als je niet in mijn hoofd woont kun je het misschien niet achterhalen.

Waarom neem je in godsnaam een foto van een distel jonk. Zeg het mij een keer.

Als ik die witte distelachtige affairen zie denk ik terug aan toen we kind waren. We snakten toen alles wat er een klein beetje uitzag als een bloem uit de grond. Om de één of andere reden proefden we ook regelmatig aan dingen. Ik vermoed dat ik op die manier immuun ben geworden voor toxoplasmose. Ik meen me te herinneren dat die witte bloemetjes naar suiker smaken. Maar kijk. Ik ga het niet meer uitzoeken voor je. Voel je vrij om het te proberen. Immuun of niet.

Waarom staat er een foto van een vleescamion in je fotorol?

Het is vooral de slogan op de camion die me al een aantal keer bezig heeft gehouden. “Committed to serve you”. Is dat geen gemiste kans? Ik had er “Committed to meat you” van gemaakt. Maja, ik ben dan ook geen copywriter.

Ben jij zo religieus dan?

Hmneee. Ik ben niet gelovig. Maar iets in kapellen, kerken en vooral Mariagrotten spreekt mij aan. Misschien moet ik maar eens een grotten-fotocollectie beginnen. De meeste grotten gelijken wel op elkaar. Deze is de grot van de paters van West-Vleteren waar ik met Fieke een kletsnatte wandeling deed vorig weekend.

Een buitenlamp? Que?

Nee jong, kijk naar dat witte dingetje ernaast. #iseefaces. Dat witte stopcontactding of wat het ook mag wezen, daar word ik instant content van. Zo cute.

Is dat wel veilig zo foto’s nemen terwijl je aan het rijden bent? Neen, ik doe dat als ik stilsta.

Ik heb zo’n playlist “Vette Shivn” in mijn Spotify. Daarin komen de beste up tempo auto nummers om te laten knallen als mijn hoofd moet leeggemaakt worden. Soms neem ik wel eens een foto van de radio info om niet te vergeten een nummer toe te voegen als ik thuis kom. (En ja, ik moet dringend een stofslunse over dat scherm halen).

Het is elke dag opnieuw dingen oprapen van de grond. Als het geen kruimels zijn, het zijn truien, kousen of kussens.

Het is zinnen uitspreken waarvan ik nooit eerder dacht ze ooit uit te spreken. “Niet aan de klinken likken” “Stop met zwieren met die courgette!”

Het is telefoneren naar school en zeggen: “Het is met Lieselotte, de mama van….”.

Het is verbaasd naar die twee kijken en altijd weer opnieuw beseffen: “Fak, die kerels hebben mij de rest van hun leven nodig”.

Het is telkens checken of er geen luizen in hun kruintje zitten op het moment dat ze hun hoofdje tegen mijn borstkas vleien.

Het is je blijven verwonderen over hoe vuil oortjes eigenlijk kunnen worden en hoe lang nagels kunnen groeien in kousenvoetjes.

Het is allesomvattend, allesoverheersend en de moeilijkste rol die ik vervul.

maar moeder zijn….dat gaat me altijd beter en beter af!

Gekubbd

Kubb a.k.a. The Neverending Game. Met één spel vullen wij een hele namiddag. Het duurde minstens een half uur voor we doorhadden hoe het spel werkt maar daar zal het Jupilerke in de zon en onze weerbarstigheid misschien ook iets mee te maken hebben.

Gemaild

Bij Demian boekhandel bestelde ik een pakket voor mijn boekminnende schoonzus Melissa. Aangezien de eigenaar haar kent stelde hij iets voor haar samen en daar was ze overduidelijk heel content mee. Ik stuurde die meneer nog een bedankingsmailtje achteraf want een beeld zegt meer dan woorden in dit geval:

Het feit dat de boekhandelaar zo lovend over haar sprak in de mails en dan haar blije gezicht toen ze het pakje opende waren voor mij de grootste cadeaus! Wreed gelukkig!

Gewinkeld

Ik moet dringend wat truien vervangen dus ik bezocht een drietal winkels in de stad om eens rond te kijken. Ook al was het de eerste week dat de winkels weer zonder afspraak open mochten, er was geen kat op baan!

Ik vond mijn goesting niet. In april en mei vind je in de winkels vooral een type kleren dat me totaal niet aanspreekt: de Eerstecommuniemoederkleren. Het zijn nette outfits waarmee je in de kerk kan verschijnen. Meestal in het donkerblauw met grote prints en hier en daar een speelse touch die er heel bewust in is aangebracht. Nope!

Gepicond

Op een zonnige zaterdagmiddag waaide ik op de ruttel binnen bij mijn vriendin. Hoe zalig kunnen onverwachte bezoekjes eigenlijk zijn? We genoten van een Piconpraatje op haar terras. Even voelde het alsof alles normaal was en dat deed me zoveel deugd.

Gepuzzeld

Linus kreeg een gepersonaliseerde puzzel van opa cadeau. Ik hielp een handje om de boordjes uit te zetten. Vooral zijn opmerking “Ik ben echt benieuwd welke boodschap daarop zal staan” vond ik zo cute. Ook een ervaring om je kerngezin in stukjes in elkaar te zetten. “Hier is opa’s hoofd en ik heb een stuk van oma’s voeten”.

Gelezen

Ik blijf me verdiepen in allerhande boeken die me mogelijk kunnen dienen in het dagelijkse (werk)leven en bij mijn opleiding.

Ik las een verkorte versie van “De 7 eigenschappen van effectief leiderschap” van Stephen Covey via Kobo. Ik ga hem zeker nog eens herlezen en er een samenvatting van schrijven (dat wordt trouwens ook in het boek aangeraden om te doen als je een interessant boek leest, and that makes sense eigentlijk, want hoe onthoud je al die bruikbare informatie het best?). Ook al vind je alle samenvattingen op het internet, zo werkt dat niet bij mij, als ik het niet zelf uitschrijf onthoud ik het niet.

De komende drie boeken gaan over burn-out aangezien dit het thema is van de opleiding die ik volg.

Gedauwtript

De zonsopgang blijft mijn favoriete moment. In mijn living is die soms al spectaculair maar ik trek er graag op uit om ze op een andere plek vast te leggen. Als ik ooit mijn slapende kinderen alleen kan achterlaten zie ik mezelf in de toekomst nog in de auto springen om ergens te gaan wachten tot ze opkomt. Nu zijn die momenten schaars en grijp ik ze als ik kan.

Een avondkat staart me aan op de stoep na mijn laatavonddienst. Haar gele bolleketten boren zich recht in de mijne. Ik piezewies maar ze reageert niet. Iets zegt me dat dit een kattin is. Ze mist het robuuste, het arrogante van een kater. Niettemin ben ik barslecht in het inschatten van kattengeslachten. Je kunt toch ook niet zomaar vragen om hun staart eens te mogen opheffen. Zelfs als het over katten gaat blijft een beetje beleefdheid wel aan de orde. Ze recht even haar rug en draait een toertje bij het jonge boompje in de elegante woonwijk alvorens ze het op een lopen zet.

Ik kijk mijn ogen uit in het centrum van de stad. Nieuwe en oude woningen wisselen elkaar af. Na mijn laatavonddienst doe ik niets liever dan overal binnen turen terwijl ik naar mijn wagen stap. Door halfopen lamellen zie ik Staf Coppens een camping opstarten. Hij en zijn broer -wiens naam ik altijd vergeet- knipperen grotesk aan een binnenmuur. Bij hun buren vergaap ik me aan de zachte sfeerverlichting. Ik ben immer nieuwsgierig naar het leven van een ander. Naar de keuzes die ze maken in hun interieur, welke brievenbus ze voor hun nieuwe huis plaatsen. Kunnen daar ook pakjes in? Alles heb ik gezien en in vraag gesteld. Hoe zouden ze leven? Werken ze overdag van thuis uit? Wat zien ze als ze uit hun raam kijken? Ik stap in mijn auto en glijd terug mijn eigen leven binnen. Verschrikte konijntjes staren me aan in het licht van mijn phares. Vorige week was er ééntje te traag, ik durfde niet in mijn achteruitkijkspiegel te gluren om de schade te aanschouwen. Bij mijn thuiskomst spreekt de stilte door de neergelaten rolluiken.

Frankie wacht op de eerste trede van de voordeurtrap.

Weer boren twee gele ogen zich in de mijne.

April 2015 was de laatste maand in mijn leven dat ik zwanger was. Wie mij al sinds toen volgt (zijn er mensen?) kon de aankondiging van de zwangerschap van Linus, het verloop en de geboorte meemaken. Ondertussen is hij zes jaar geworden. Hij zet op dit moment zijn laatste stapjes in de kleuterklas en is keihard klaar voor het eerste leerjaar. Misschien daalt er een rust over hem eens hij zal kunnen lezen en schrijven? Misschien wordt zijn gigantische vragenvuur geblust met woorden op papier?

Soms schrik ik als ik mijn jongens observeer. Het leek pas gisteren dat we nog volop in de pampers zaten. Dat wankelende stapjes zo werden genomen:

Het lijkt tien jaar geleden van die keer dat ik hij op de hoek van de salontafel belandde en een half uur later moest genaaid worden door de dokter van wacht. Het eerste littekentje was een feit.

Fruitpap, crèchefacturen en nachtflesjes. Allemaal verdwenen in mijn geheugen. We deden het. Maar ik weet niet meer hoe.

Tantrums en night terrors. We hebben het allemaal doorgemaakt. Wat komt er nog op ons pad? Ik heb er het raden naar.

En Linus, die groeit. Hij lijkt overal zijn plan te trekken ook al was hij in het verleden best sensitief. Ik weet niet hoe hij nu op drukke plekken zou reageren aangezien we deze al een jaar mijden, maar ik denk dat hij sterker in zijn schoenen staat dan twee jaar geleden. In het verleden durfde hij wel eens aan mijn rok hangen als hij teveel prikkels in één keer binnenkreeg. Ik heb het moeten omarmen. Het is confronterend om te zien hoe hard hij soms op mij gelijkt op overprikkelde momenten. Linus is enorm alert en doordacht. Ik lig soms achterover door de opmerkingen die hij maakt. Hij doet me anders naar de wereld kijken door zijn oog voor detail.

Vandaag wordt hij zes jaar. De tweede verjaardag in lockdown. Gelukkig trekt hij er zich niets van aan. Als hij maar taart krijgt!