Kun je dat beschrijven?

Liese 16 reacties

Hoe zijn hoofdje ruikt als ik hem vastpak terwijl hij hardhandig zwaait naar opa die naar het voetbal vertrekt.  Hoe hij met zijn armpje heen en weer beweegt als hij gedreven naar een plek wandelt.  Hoe hij “Jaaaha?” antwoordt als ik hem vanuit een andere kamer roep.  Verbaasd en nieuwsgierig naar het waarom van de kreet.

IMG_9137.JPG

Hoe hij “checkt da mama” zegt.  Tjekt da.  De manier waarop hij langs zijn neus weg zegt: “ik hou veel van Linus” en daarmee mijn hart doet druppelen op de grond, compleet gesmolten.  Wanneer hij voor Moederdag een CD inzingt in de klas en zijn hese stemmetje de kamer vult.  Tranen.  Tuiten.

Ja moeder zijn.  Hoe is dat eigenlijk?

De 7 G’s #2

Liese 14 reacties

Gespot: Er is toch een voordeel aan mottig wisselvallig weer: regenbogen.  “Daar kunnen eenhoorns op lopen hé mama”.  Ohja, daar kunnen eenhoorns oplopen, for sure!

 

IMG_20170509_105542

een kwartier later: 17 regenbogen op instagram.

Gelezen: “Daar komen de vliegen” van David Pefko.  Hij was even blijven liggen maar pas toen ik erin begon dacht ik “mo gow, waarom ben ik niet direct begonnen?” smullen hoe hij een eenvoudig verhaal zo prikkelend brengt, doorlezen om te zien hoe het karakter dat hij schetst meer en meer de dieperik in valt. Soms vrees ik dat een tweede boek het eerste niet kan overtreffen, maar kijk: proven wrong.  De klomp die ik momenteel lees houdt mij ook bezig ook al was ik heel bang voor een teleurstelling na de vele goeie kritieken.

IMG_20170425_150331_393

Ik geraak er ook vlot door maar voor 700 pagina’s maak ook wel eens overdag tijd, anders zit ik hier binnen een jaar nog.

Gepuzzeld: als je mij ziet een kruiswoordraadsel maken dan ben ik op mijn gemak.  Tweewekelijks probeer ik de blits-puzzel op te lossen, niet alleen omdat je er een etentje mee kan winnen. Allééja, jawel, toch omdat je er een etentje mee kan winnen, want zonder prijs vind ik het niet spannend.

IMG_20170509_105123

Elke keer weer duw ik mijn vuistjes samen:”Deze keer ga ik winnen, ik voel het!”

Gevierd: De verjaardag van Linus.  Dat hij koorts had die dag was er wel een beetje aan te merken

IMG_9287 (2)IMG_9251 (2)

IMG_9259

 

Gesponsord: De Special Olympics.  Binnenkort gaat The Great Special Olympics Duckrace van start in Lommel.  Wie nog wil steunen: dat kan nog via de link!

IMG_20170418_103543

Ik voel het: ik ga winnen.  Ik voel het gewoon.

Gekocht: nieuwe schoentjes voor de karwaat.  Nee, eigenlijk zou dat moeten zijn “gekregen” want oma gaf ze hem voor zijn verjaardag.  Een rib uit mijn lijf anders, een gouden rib met sprinkles erop.

IMG_20170418_103448_930

Gekocht (2): De tweede versie van Het Blogboek.  Niet alleen omdat ik lokale zelfstandigen wil steunen, maar ook omdat ik een serieuze trap onder mijn blogkont nodig had.  En kijk.  Het is er alsnog van gekomen, binnenkort werk ik wat zaken bij zoals mijn “about” en ook de look kan wel een update gebruiken.  Wie nog tips heeft: laat maar komen Grietje!

Op een dag….vind je de job van je leven!

Liese 23 reacties

Jani voert komende maandag mijn beroep uit voor zijn programma “Jani Gaat”.  Hij wordt opvoeder bij personen met een verstandelijke beperking.

http://www.vier.be/janigaat/videos/dit-zie-je-maandag-jani-gaat/2679339

Ik vraag me af hoe ze het werk in beeld zullen brengen.  Hopelijk niet alleen de uitstap naar het pretpark.  Het is namelijk niet altijd a walk in the park.  Veelal krijg ik de reactie “Hoh, ik zou dat niet kunnen hoor wat jij doet, dat zou echt niets voor mij zijn”.  Ik betwijfel dat meestal, misschien vind je het juist wel een hele verrijkende job?  Nu omgekeerd zijn er ook beroepen waarvan ik denk “djeezes, dat zou niets voor mij zijn”.  Tegelijkertijd zijn er wel beroepen waarvan ik denk dat het nog toffe jobs zijn, maar uiteraard weet je het pas als je er eens te volle in zit.

3 beroepen waar ik wel eens zou willen in meedraaien om te zien wat het is:

  • Postbode

Ik weet het niet maar het lijkt me een gevarieerd beroep met nogal wat sociaal contact.  Tegelijk denk ik ook wel dat het niet te onderschatten is, vroeg op de baan, door weer en wind, veel slepen en sleuren.

  • Marketeer

Reclames opzetten, promoties maken, slogans zoeken, klanten proberen te overtuigen.  Geen idee of ik er iets van zou bakken.

 

mad men

(bron: bing.com)

 

Of heb ik teveel naar Mad Men gekeken?

  • Schrijver

Columns, journalist voor de krant of copywriting, als ik bloggers erover hoor jubelen, je zou zin hebben om er aan te beginnen! Mijn creatieve kant zou ik toch wel enigszins serieus moeten bijspijkeren denk ik.

3 beroepen waarvan ik denk: my god, must be hell on earth

  • Kleuterleidster

De hele dag tussen kleine kinderen.  De hele dag.  Respect!

  • Schoonheidsspecialist

Eelt afschrapen van tenen, waxen op plekken waar niemand zelf aankan, gezichten inwrijven en prutsen aan wenkbrauwen.  Niegt.  Echt niet.

 

eely

(bron: bing.com)

 

 

  • Boekhouder

Of iets in de trend van: ik moet heel de dag op kantoor tabellen bekijken en zien of alles klopt.  De hele dag neerzitten en ’s avonds om 17u naar huis rijden.  Daar zou je mij echt niet voor kunnen motiveren.

Maar kijk, best dat we boekhouders, kleuterleiders en schoonheidsspecialisten hebben.  Wie zal er de kinderen dingen leren? En de scheve wenkbrauwen rechtzetten en mijn belastingen uitrekenen?  En best dat er opvoeders zijn.  Er mogen er van mij zelfs een beetje meer zijn.

En jij?  Welk beroep doe jij of zou jij wel eens willen leren kennen?

 

Linus 2 jaar!

Liese 14 reacties

Bij het teruglezen van de post van een jaar geleden dacht ik “djeezes, er is eigenlijk veel en ook niet veel veranderd”.  Alles wat ik daar schreef is nog steeds van toepassing, het hevige kindje dat altijd maar rechtdoor gaat, het boefbeerken dat houdt van rabbelen in de zetel met broer: gewoonweg exact hetzelfde.  Komt daar nu bij dat hij keihard erop los tatert “kijk mama, mooie kraan” of hoe hij hartverscheurend om “Iljaaaaa, Iljaatjeeuh” riep toen ik zijn grote broer afzette voor een activiteit van de jeugddienst tijdens het paasverlof.  Ze kunnen niet met elkaar en niet zonder elkaar.  De onderlinge liefde spat ervan af maar het keert zo vlug om in afpakkerij.  Die kleine is ook niet bang om zijn vier jaar oudere broer een mot te verkopen als het hem niet aanstaat.  Rechtdoor zegt ‘m.

IMG_20170319_095347

Toegegeven, zijn heftige karakter is redelijk vermoeiend.  Zo is een dagje met Linus thuis niet echt ontspannend te noemen dezer tijden.  Toch weet hij dagelijks mijn hart tot pulp te herleiden, so cute I wanna squeeze his little face off.  En hey, heavy of niet, we moeten weten dat hij er is hé, een cliché, weeral.

IMG_9102

Het schattigst is zijn totje als hij knikt en “ja” roept op zowat elk aanbod van voeding.  Of hoe hij “goed” antwoordt als we hem vragen “hoe is’t Linus?”. Hij kan extreem grappig dansen, ik doe er spontaan bij mee.

IMG_20170319_093718

Klimmen is zijn middle name.  Erbij vallen gebeurt jammergenoeg ook veel te veel.  Zo werd hij in januari reeds genaaid aan zijn kaak en begin deze maand verloor hij een stuk tand bij valpartij.  “Dat is zo’n kind” hoor ik veel.  Ik moet ze gelijk geven;  dat is zo’n kind.  “Je gaat daar nog mee op de spoed zitten hoor!”.  Ik vrees er ook voor.  Dat is zo’n kind.  Maar wel een heel schoon kind.  Een jarig kind.  Ons kind.

IMG_9092 (2)

#Linuslove.  Al twee jaar.

IMG_20170218_171121

“…het was kiezen en verliezen, geen weg daar tussenin…”

Liese 18 reacties

Ik kan er niet aan doen, het is sterker dan mezelf maar ik krijg altijd de kriebels als ik het woord “ploetermoeder” lees.  Vreselijk woord vind ik.  Er komen altijd van die voorstellingen in mijn hoofd van een vrouw die in een modderpoel vooruit tracht te zwemmen en haar kind(eren) daarbij op haar rug draagt.  Of zoiets.  Ook als iemand antwoordt met “druk druk” als ik vraag hoe het is, dan denk ik altijd direct “oei oei”.  Maar voor velen is dat een positief antwoord.  Ik ervaar het eerder negatief, maar ik hou dan ook van algehele rust, terwijl het hier de laatste tijd toch niet te ontkennen valt: de balans tussen druk en op ’t gemak weegt de laatste maanden toch teveel door naar de verkeerde kant.  Maar ik weiger om hierover te klagen (ook al komt dat nu misschien anders over): ik heb het namelijk zelf veroorzaakt.

Het is al sinds het begin van het jaar een twijfelperiode.  Of eerder een “ik-maak-afwegingen”-periode.  Het is niet zo dat ik twijfel tussen verschillende zaken maar eerder denk van “waar haal ik het meest profijt uit”.  Het klinkt egocentrisch maar het is nodig om zo te redeneren. De gestolen uurtjes zijn de laatste maanden schaars.  Als de kinderen thuis zijn probeer ik mijn mènage-klusjes zo veel mogelijk te beperken.  Het is geen sinecure om een pot kokende aardappelen af te gieten met een peuter die rond je benen draait.  En dan blijkt de poetshulp ineens ziek, net na het weekend uiteraard waarin je vanalles “niet hebt gedaan omdat de poetsvrouw morgen komt”.  Het bureau kon gelukkig een vervangster voorzien.  Ze werd de volgende dag ontvangen met “jah, het is hier wel…euhhh… vuil”.  Haar reactie in gebroken Engels: “No problem, that’s why I’m here” was recht in het doel.  ’t Is eigenlijk waar, waarom maak ik excuses?  Blijkt dat ik die eigenlijk gewoon aan mezelf maak.  Ik moet ook niet dwaas doen: ik verpruts teveel tijd aan sociale media èn ik wil ook veel zelf doen.  Zo maak ik elk jaar met de hand de uitnodigingen voor de verjaardagsfeestjes van de kinderen, met een “echte” foto en tekenpapier.  Het raast dan wel eens in mijn hoofd: “alléé had ik dat nu gewoon laten maken met één of andere fotowebsite dan was de kous af” maar neen, ik sta er ook op om zelf een verjaardagkroon te maken, inclusief meten van hun alsmaar groeiende hoofdje.  En terwijl ik het eerder klungelend doe, de enveloppen schrijven, de cijfers -elk jaar me afvragen waar de tijd gebleven is- uitknippen uit gekleurd papier, dan voel ik me gewoonweg goed.  Met een vleugje Boudewijn De Groot (“Avond“) of Els De Schepper (“Als ik je morgen ergens tegenkom“) op de achtergrond.  Ik ben verre van de creatiefste maar die kleine dingen wil en mag ik niet laten varen.  En dan schiet er een hobby bij in: lezen of bloggen of nog een extra toertje gaan lopen.  Zo stel ik mijn prioriteiten: wat maakt mij op dit moment gelukkiger?  Zeker zijn totje in dit kroontje komende zondag.

IMG_20170420_203230

 

 

To blog or to blog

Liese 16 reacties

Bloggen brengt op.  Op veel verschillende manieren.  Het is waarschijnlijk wel geweten dat ik met dit plekje helemaal geen geld verdien noch veel producten in de kijker zet.  Het gebeurde wel eens dat ik iets mocht weggeven, of iets ontving.  Soms word ik wel eens verwend door de lieve mensen die Boost Your Positivity sponsorden en ik heb al massa’s veel gewonnen door mijn kans te wagen op andere blogs.  Een volledige set feestdecoratie bij Annick, een pop en playmobil bij Erika, een nivea-pakket bij Josie om maar een paar dingen te noemen.  De laatste tijd heb ik weer regelmatig “prijs”.

  1. Het kaartje dat bij het pakketje van Hanne Vandersteen zat vond ik zo mooi en als kattenliefhebber kreeg het een plaatsje in mijn “decor”.  Bedankt Hanne!
  2. Het tasje (Hanne Vandersteen) won ik via de give-away die zij en Miss Pixie organiseerden.  Mijn lief bewaart er zijn tondeuse in (lees: voor één keer schooit hij iets af van mij en niet omgekeerd)
  3. Bij Annelore won ik tapijtreiniger, een beetje ironisch als je weet dat ik nu niet bepaald het grootste kuiswonder ben, maar kijk, merci Annelore!!!
  4. Op de blog van Homme Sauvage werd deze mannengeur gepromoot.  Toen ik mijn nieuwsgierigheid uitte kreeg ik er prompt ééntje opgestuurd.  En hell, meneer Sauvage kent er iets van, want dit is inderdaad een geweldige mannengeur!  Merci Ascari!

IMG_20170410_090934

5.  Ik wou deze morgen een selfie nemen met mijn gewonnen ketting maar daar stak de kabouter een stokje (of moet ik zeggen, hoofdje) voor.  Het kettinkje ontvangen bracht wat problemen met zich mee.  Stephanie stuurde me dit vorige week op, ik ontving alles netjes in de enveloppe, alleen bleek deze bij aankomst opengescheurd aan de zijkant en het effectieve kettinkje was “verdwenen”.  Toch raar dat juist dàt item niet meer te vinden was?  Ze was zo lief om me een nieuw op te sturen.  Ik bestelde maar meteen nog één van haar creaties.  Bij BPost werd nogal sceptisch gereageerd op mijn geklaag.  Ik verwacht er niet veel meer van eerlijk gezegd maar ik was eigenlijk echt ontgoocheld over de diefstal (die ik volgens Bpost geen diefstal mag noemen aangezien er geen bewijzen zijn, jah, hallo zeg).  Anyway: dubbel merci Miss Pixie!

Het belangrijkste wat ik reeds heel vaak heb gewonnen uit bloggen is fijne ontmoetingen en zelfs vriendschappen.  Meer en meer leer ik mensen kennen waar het echt goed mee klikt.  Is het de connectie van het schrijven, is het feit dat je het meest gaat lezen bij mensen die in een gelijkaardige leefwereld zitten de reden?  In maart had ik een afspraak met Delphine van de blog: Failing to be a superwoman.  Haar verloofde gaf ons een rondleiding in zijn brouwerij en samen met hen proefden we de heerlijke biertjes van ’t Verzet.

De mannen vonden gezamenlijke muziekinteresses en er was bier.  Een tweede date werd dus al vlug geprikt.  Voor Delphine was het de eerste blogdate, zelf heb ik maar weinig zenuwen meer als ik iemand voor het eerst blogsgewijs ontmoet.  Al zou ik toch schrikken moest ik Den Menck ineens door Brugge zien dwarrelen.  Hij staat dan ook al lang op mijn “want-to-meet”-lijstje 🙂  Staan er nog op: Sofie van Sofinesse, Samaja (echte naam = ongekend) van Samajatalk , Anne van Mama van Vijf.  Stuk voor stuk blogsters die ik graag lees en hun eigen manier van schrijven hebben.  Ze kijken allen op een andere manier naar het leven en toch voel ik overal enigszins herkenning bij het lezen. Ik heb nu tijdelijk een stop gezet op het vullen van mijn Feedly-lijst.  Het 40-Dagen-Bloggen-project van Kathleen (nog zo’n krachtige want-to-meet-blogster waar ik OOK al eens iets bij won, nl haar cursus “Meststoffen voor je blog”: een aanrader trouwens!) zorgt ervoor dat mijn “unread”-lijst vulkanisch is ontploft!  Ik kan gewoon niet bijbenen met de instroom aan posts.

Gisteren had ik nog een date met instagram-fenomeen Renilde van de blog Mooi Ding.  Samen met onze menage gingen we naar Gevleugelde Stad Ieper.  Het straattheaterfestival vindt elk jaar plaats in het begin van april.  Enkele sfeerbeelden:

IMG_20170410_090418

IMG_20170410_090524

Een aanrader voor wie volgend jaar een weekendje Westhoek plant.

Ik had bijna opgeroepen om nieuwe te-ontdekken-blogs aan te brengen maar hoe ga ik dat allemaal bolwerken?

Ohja: wie ook graag nieuwe mensen wil leren kennen: op 3 juni is er weer een nieuwe Instameet in Roeselare, meer info volgt via instagram!  (insiders hebben me al toegefluisterd dat je er cheesecake zal kunnen scoren!)

Too sweet to be sour, too nice to be mean

Liese 16 reacties

Tijdens mijn loopje gisteren spotte ik twee tienermeisjes op de fiets.  Keuvelend, beetje zwalpend over de weg want ééntje was op haar smartphone aan het tokkelen.  Ik denk dat ze onderweg naar nergens speciaal waren, genieten van de paasvakantie en het samenzijn.  Het leek me zalig en ik werd er zowaar een beetje nostalgisch van.  Twee weken verlof hebben zonder echte verplichtingen.  Zonder zorgen, zonder planning.  Als ik een fijne tijd in mijn leven moet benoemen ga ik steevast voor mijn kotperiode, maar de periode ervoor kan er zich zeker mee meten.  Het was een onbezorgde tijd waarin we opgroeiden en alles wat op ons pad lag nog zo spannend en aantrekkelijk leek.  Nu ik meer dan dubbel zo oud ben vraag ik me soms wel eens af hoe het nu moet zijn als jongere.  Schermpjes, likes en bodyshaming zijn schering en inslag.  In die tijd wisten wij niet wat de andere op dat moment aan het doen was tenzij we toevallig aan het telefoneren waren met de huistelefoon.  Dat we daardoor eerst één van de ouders moesten passeren namen we erbij.  We waren stekejaloers op de meisjes in Amerikaanse series met een telefoon op hun kamer (d-uhhh DJ and Kimmie)  Er was geen Facebook en het internet kostte nog stukken van mensen, het werd gelimiteerd tot een half uur per dag waarin we zo vlug mogelijk onze mails openden en de inhoud ervan downloadden, grapjes werden via mail verstuurd, als je geluk had was hij nog geen 7 keer in je inbox gepasseerd.  Huiswerk werd in groepjes aan de livingtafel besproken bij die ouder die toevallig die middag niet moest werken, degene die pech had moest noteren.  Geen smartschool, geen smileys, geen swipes en geen defriending.  Ik kan me ook niet herinneren dat ik veel hobby’s had.  Ik sportte niet, was geen muzikant en tekenen kon ik al zeker niet.  Tijdens het weekend ging ik wel naar de jeugdbeweging en ik bleef lid en later leidster tot mijn 22ste.  Bazigheid zal er altijd een beetje ingezeten hebben vermoed ik.    Maar wat deden jullie dan heel der dagen?  De tieners van nu zouden het moeten vragen, ik zou al eens goed moeten nadenken.  Op het einde van de examenperiode deden we altijd “examenverbranding”.  Alle kladpapier en notities werden op een hoop gegooid en dat ging gewoon op de brandstapel.  In die tijd was sorteren nog iets voor AGALEV, wat we niet meer nodig hadden staken we gewoon in de fik achteraan in den hof.  CD-teksten vanbuiten leren was ook zo’n amusante bezigheid.  Ik zweer het u, ik kan Intergalactic van The Beastie Boys nog steeds van voor naar achter meekwelen.  *Another dimension, another dimension…*  Het aantal vrienden was ongenummerd, soms belden we wel eens iemand op om te horen hoe het ging, als we geluk hadden dan kenden onze ouders hun ouders en kon er een date gepland worden of als we slim waren planden we voor de vakantie al iets.  Bij fuiven mocht ik al blij zijn dat ik ten eerste mocht gaan en ten tweede voor 1u iedereen had gezien die ik wilde zien want dan moest ik steevast naar huis.  Ohja, en de zuipkaart moest ook zeker tegen dat uur volgestempeld geraken of het was zakgeld-smijt-weg.  We hadden geen gsm bij ons dus konden we maar zien dat we op de juiste plek stonden te wachten op het juiste uur of de volgende keer werd het uur zonder pardon een kwartier korter.  Althans daar dreigden ze toch altijd mee.  Het is gemakkelijk om te verzanden in “vroeger was alles beter” en van nature kijk ik alleen maar vooruit.  Er waren ongetwijfeld ook mindere momenten maar an sich denk ik toch dat de tijden nu helemaal anders zijn.  Daarom niet meer of minder goed.

En wat deden jullie zoal in de vakantie vroeger?  Vuurtjes stoken zoals wij?