Ken je nog dat gevoel van toen je als kleuter op de draaimolen zat en het moment van de truzzel is aangebroken? De eigenaar liet de truzzel (of de floesh of hoe noem je dat ding in godsnaam als je niet in de Westhoek woont?) over die kleurrijke autootjes en wiebelende bugs bunny’s wapperen en wie hem kon pakken won een een extra ritje op de carrousel. Is er als kleuter een beter gevoel dan die truzzel pakken? Dat kwam vlotjes los van die bal en dan supercontent zwaaien met dat ding! Zalig om op terug te denken. Zo’n rush van contentement dat dat gaf!
Het schrijven vlot niet zo de laatste weken. Misschien maak ik er ook te weinig tijd voor. Soms noteer ik kleine ideetjes in mijn bullet journal maar ze komen nooit tot een echte tekst. Het maakt ook niet uit eigenlijk, hier moet geen perfecte woordenmassa komen. Deze woordenhoop is van mij en ik morrel erin wanneer ik tijd en goesting heb. Ik vind misschien de juiste pookstok niet dezer dagen. Het koteren in woordenhopen gaat altijd beter met de juiste stok. Misschien loopt het schrijven wel wat samen met de rest. Vorige week was er één van gigantisch slecht slapen en ik bouwde tegen het weekend een enorm slaaptekort op. Tegelijk was ik heel energetisch na een podcastopname. Eéntje die iets minder in het rijtje thuishoort maar wel mijn ding blijft. Van opnames krijg ik altijd een enorme rush aan energie. Een beetje zoals de truzzel pakken. Dus het was met ups en downs en de nasleep daarvan hangt wel nog in mijn kleren. Ik probeer elke dag te wandelen maar vandaag nodigt het niet uit om te vertrekken. Call me een regentrunte.
Dus vandaag is er ééntje van typen, backspace en lummelen. Eerder een treuzelgevoel dan een truzzelgevoel, maar dat kan ook wel eens hé.
In deze aflevering heb ik het met Robin over vriendschap in een moeilijke periode. Robin is herstellende van een burn-out en dat heeft zijn kijk op vriendschap wel wat veranderd. Er wordt ook gedreigd om mij uit het raam te gooien als ik een gevoelige voetbalsnaar raak en we lachen elkaar uit met onze dialecten. Nu te beluisteren via Spotify of als je op onderstaande link klikt.
Al van bij de start van de podcast wou ik Robin uitnodigen om deel te nemen in de groep van onbekende gasten. Ik sprak hem al vlug aan over het project en hij zei meteen “ja”. Daarna zijn we blijven communiceren en ondertussen is er door deze samenwerking een vriendschap ontstaan. Dus No Questions Asked gaat niet alleen over vriendschap, het podcastproject leverde mij ook een fijne vriendschap op.
Mijn wagen moest voor de tweede keer naar de garage, ondertussen kwam mijn sister from another mister Ann-Sophie me oppikken om te gaan wandelen in De Palingbeek. We kwetterden samen met de vogeltjes 8 km op onze stappentellers.
Bij terugkeer in de garage was ik minder enthousiast toen ik de factuur kreeg van iets wat “maar een groot half uurtje werk was”. En al zeker omdat ik nog een factuur van de week ervoor had liggen….
Maandag 20 september.
We werken de hele week omgekeerde shifts waardoor ik ’s morgens altijd alleen opsta en in de namiddag ga werken. Het enige toffe daaraan is: ’s morgens is de koffie reeds gemaakt en mijn liefje zet altijd netjes een tasje voor me klaar.
Maandag had ik een slechte voormiddag waarin ik de nasleep van de zondagochtend nog voelde nazinderen. Ouderschapstwijfels staken zondag ineens weer de kop op en het was moeilijk om me eruit los te maken. Een goed gesprek met mijn husbando en een klein potje bleiten deed al veel.
Zondag 19 september.
Zondagvoormiddag bracht ik de kinderen naar mijn ouders omdat we ’s middags een afspraak hadden. Ze waren al de hele voormiddag best goedgezind maar er was toch iets wat me triggerde om een spiraal aan irrationele gedachten in gang te zetten. Dat ik in het verleden al in bepaalde periodes lang over mijn ouderschap heb getwijfeld is geen geheim. Het is de rol waar ik nog altijd het meeste mee worstel. Tegelijk besef ik maar al te goed dat ik een goeie moeder ben. Ik voel me dan ook heel dankbaar dat ik die zaken ook gewoon kan uitspreken tegen mijn echtgenoot en dat hij me daar geen seconde voor veroordeelt.
Over de middag werden we uitgenodigd bij Steven en Kelly voor een lunch. Daarna trokken we naar Het Kamp Vloethemveld waar we wandelden met een gids door het domein waar krijgsgevangen ooit hun lange dagen spendeerden. De middag was leerrijk en het gezelschap was top!
Zaterdag 18 september.
Op zaterdag ging ik met de jongens naar de bibliotheek en de spel-o-theek. Ik probeer te vermijden dat ze spelletjes lenen in de spel-o-theek omdat de uitleentermijn niet kan verlengd worden. Daardoor moet ik regelmatig schoffelen met dat speelgoed om het tijdig terug te brengen. Dus ik was streng maar rechtvaardig: enkel binnenbrengen. In de bib mogen ze wel lenen wat ze willen omdat de openingstijden veel ruimer zijn. Zelf ging ik buiten met twee gereserveerde items. Ik zit weer met een stapeltje boeken die ik allemaal wil exploreren maar uiteraard niet evident om dat allemaal te lezen. Ik zie wel….
Vrijdag 17 september.
Vrijdag werd ik op de keuring verwacht na mijn ochtendshift. Ik was er redelijk gerust in aangezien de wagen netjes op onderhoud was gegaan. Sinds corona mag je dus niet meer binnen wachten bij de keuring en sta je gezellig allemaal samen te wachten buiten aan het loket. Iedereen rookt en/of zit op zijn gsm te turen. Toen de mecanicien buitenreed zei hij vrolijk: “Het is goed hoor, je mag hem parkeren”. Waardoor ik happy en luchtig naar het loket liep om daar een rode kaart in ontvangst te nemen: bummer!! Ik had dus begrepen onder “Het is goed” dat het dus goed was. Maar kijk, neen, mijn lichten waren niet goed afgeregeld en ik moest binnen de twee weken een herkeuring laten uitvoeren. Ik kwam redelijk gefrustreerd aan in mijn garage (waar ik de factuur van het onderhoud nog niet van verteerd had). Ik kon een nieuwe afspraak maken om die lampen te laten regelen en bij thuiskomst een nieuwe keuring inplannen. Een auto, daar kruipt eigenlijk tijd en geld in zeg. En je gebruikt hem, om te gaan werken, om je naft en je verzekering te kunnen betalen. Koekoek eigenlijk hé.
Donderdag 16 september.
Donderdag stond een lange ochtendshift op het programma. Na 17u kon ik gelukkig nog een korte avondwandeling maken om mijn gedachten wat te verstrooien. Ik kwam drie keer iemand tegen die ik kende op een toertje van 3km. De gesprekken die ik voerde bleken toch veel dieper te gaan dan ik meestal doe tijdens onverwachte ontmoetingen. Ik genoot er wel van, maar tegelijk had ik ook nood aan ontprikkelen na het werk. Zeker na een teamvergadering zit mijn hoofd meestal tjokvol.
Woensdag 15 september.
Woensdag was mijn vrije dag. In de voormiddag had ik met een vriendin afgesproken voor een boswandeling en een babbel. Het was een diepe walk en talk waarbij ik een inkijk kreeg in bepaalde zaken die spelen bij haar. Ik vind het dan ook geweldig dat mensen hun verhaal vertellen tegen mij en dat ik mag meewandelen in hun gedachtenkronkels.
In de namiddag ging Pieter met Linus naar de tandarts, na een valpartij op school was hij een melktandje verloren maar om gedekt te zijn bij latere complicaties bij de “echte” tanden (hoe noem je dat eigenlijk?) kon ik alle chance direct bij mijn tandarts terecht. Gelukkig was de papierrompslomp van de verzekering best vlot afgehandeld en deed niemand er moeilijk over op school.
Dinsdag 14 september.
Dinsdagvoormiddag zat ik bij de garage voor het onderhoud van mijn wagen. Ahja, want er stond ook een keuring op het programma in die week dus dat kwam goed uit. Ik ging eerst een grote wandeling maken en sloeg daarna in de wachtruimte mijn laptop open om een blogpost te schrijven. Twee nieuwe banden en een groot onderhoud later was ik best pissed toen ik de factuur zag. Ik kan moeilijk overweg met de kosten die altijd maar doorgerekend worden. Ook al ben ik voorzien op dat onderhoud, die kosten liggen ALTIJD hoger dan ik in gedachten had en deze keer was het niet anders.
’s Middags had ik op het werk nog een grappig gesprek met een collega. Toen ik vertelde dat ik niet hou van drinken uit tassen met een gekleurde binnenkant lachte ze me uit. Het klinkt absurd inderdaad, maar ik vind zo’n tassen echt niet fijn. De binnenkant van mijn koffiemok moet wit zijn van mij, de buitenkant maakt niet uit. Als ik dan toch uit een donkere tas moet drinken dan smaakt mijn koffie minder goed. Call me weird. (I like that!)
De voorbije week was er dus één van veel werken, elke dag wandelen en grote autofrustraties.
In deze aflevering ga ik in gesprek met een vriend noch vreemde al denkt Roderik daar anders over. We spreken over hoe Roderik tevreden is met het feit dat hij altijd alleen werkt en hoe hij op die manier vele uren met zichzelf en de personages van zijn boeken doorbrengt. Er wordt ook gesproken over de pijn na de dood van zijn collega en vriend Thomas Blondeau. Hij vertelt waarom hij soms achterdochtig is bij nieuwe contacten en we komen ook tot de conclusie dat we gelijk in het leven staan als iemand ons iets aandoet en hoe we daar mee om gaan.
Het gebeurt wel nog eens dat iemand me vraagt of ik nog bezig ben met mijn bachelor psychologie. Neen, al niet meer sinds februari 2020. Als ik toen indertijd wist wat in maart op ons af ging komen ging ik nog veel minder getwijfeld hebben om te stoppen. Want de logica achter het stoppen van die opleiding was heel simpel: ik had geen tijd meer om op adem te komen. Wie hier aandachtig meeleest of mij persoonlijk kent weet dat dat voor mij enorm belangrijk is. Ik schreef er vorige week nog een stuk over.
Er is ook een wezenlijk verschil vind ik tussen: een opleiding moeten volgen om je job te kunnen uitoefenen (zoals mijn echtgenoot of de meter van mijn oudste zoon) of een opleiding doen omdat het jou interesseert (zoals in mijn geval). De twee schooljaren die ik mee volgde zijn niet verloren. Er was altijd iets wat er in de cursussen voor mij uitsprong: burn-out. Daarom begon ik in het voorjaar 2021 met die opleiding burn-out coach. Kleinschalig maar tegelijk volledig op dat thema toegespitst. De inhoud van de opleiding was voor mij onvoldoende om er effectief iets mee te doen en ik heb er momenteel ook geen ruimte voor naast mijn huidige job. Maar ik ben wel blij dat ik het gevolgd heb, voor de zelfstudie maar ook voor de ontmoetingen die eruit zijn voortgevloeid. Binnenkort doe ik daar een project rond wat me alweer heel veel energie geeft op voorhand. De voorbereidingen, het nadenken, de uitwerking uitschrijven. I love it.
Maar waarom burn-out eigenlijk?
Ik denk dat het begonnen is toen Renilde er mee te kampen had. Daar schreef ze indertijd deze blogpost over. Ik kende toen enkele mensen die “erdoor zaten” of overspannen waren. Ik was het zelf ook geweest! Toch wist ik nooit wat gezegd of gedaan in die situatie en mijn kennis over burn-out was beperkt. Misschien zei ik wel iets verkeerd waardoor iemand zich nog slechter gaat voelen. We gingen een koffie drinken, het was haar eerste uitstapje tijdens haar ziekteverlof. Ik herinner me de details van ons gesprek niet meer helemaal maar ik heb haar vooral laten praten en mijn oordeel proberen uit te schakelen.
Achteraf wou ik meer weten over burn-out. Wat is dat? Hoe ontstaat dat? Ik leerde dat het een energiestoornis is die ontstaat door veel te lang te functioneren onder te hoge stress. Dat het een situatie is waarbij energiegevers verslaan worden door energievreters en dat het aanvoelt alsof je hele lijf platvalt als een lege batterij. Elk burn-out-verhaal is anders. Het is ook niet persé alleen werkgerelateerd maar het is meestal een combinatie van persoonlijkheidskenmerken en stressoren. Stress op het werk is veelal een grote trigger binnen de stressoren. Daardoor wordt burn-out regelmatig met problemen op het werk geassocieerd. Iemand die zich in een burn-out bevindt is niet in staat om te werken, dit kan enkele maanden tot meer dan een jaar duren. Nogmaals: elke burn-out is uniek.
Ondertussen heb ik al enkele burn-out verhalen uit eerst bron gehoord en de voorbije twee jaar heb ik een 18-tal boeken gelezen over stress en burn-out. Wat ik zelf meemaakte in 2009 was een slechte periode waarin alle alarmbellen voor een burn-out overduidelijk rinkelden. Op dat moment heb ik tijdig ingegrepen en kon ik op die manier erger vermijden. Maar ik blijf sindsdien -na al die jaren- nog altijd heel alert voor die signalen. De rode vlaggetjes ken ik ondertussen.Ik weet wat ik nodig heb om alles in balans te houden en dat is niet: harder better faster stronger. Dat is tijdig “neen” zeggen, dat is tijd nemen om tot rust te komen en in te zetten op energiegevers. En het blijft een struggle om niet helemaal wild te gaan in projecten, om mezelf tijdig terug te fluiten als ik mijn agenda weer eens veel te vol tracht te plannen of om niet telkens diegene te zijn die de hand opsteekt als er “kandidaten worden gevraagd voor iets”.
Wil je meer burn-out-verhalen zoals bij Renilde lezen, ga dan eens bij Sofie langs, ze timmert aan de weg vooruit als een ware trooper of lees deze prachtige blogpost van Robin waarin hij haarfijn uitlegt waar de oorzaken van zijn burn-out zich situeren. Allen krachtige mensen die hun verhaal in de wereld brengen en daar hebben we in deze instaperfecte wereld echt nood aan. Authenticiteit, kwetsbaarheid en openheid.
Not all heroes wear capes stond er op ons toegangsbandje. Het ziekenhuis waar mijn man ondertussen anderhalf jaar werkt trakteerde de medewerkers en hun gezin op een dagje Bellewaerde. De zondagavond was het park na 18u gedeeltelijk exclusief voor iedereen die zich hiervoor inschreef. Een fijn traktaat van de werkgever! En mijn lief en ik zaten nog eens samen op de boomerang. Ik weet niet of je hem al deed in Bellewaerde, maar het blijft er één waar ik toch altijd lichtjes misselijk vanaf kruip. Gillen als een varken, dat wel!
Gewalk&talked
Uiteraard, geen 7 Ge’s zonder wandelen. Deze keer trok ik met Kelly naar Wenduine. We babbelden tot we in De Haan waren en ik heb het geeneens beseft. Ik probeer erop te letten om ook iets van mezelf te delen en niet alleen te luisteren en dat lukte met Kelly wonderwel goed.
Ik heb mezelf ook het zotte idee aangeschaft dat ik dagelijks moet wandelen. Al is het maar 2km ofzo. Blijkt dat het eigenlijk best haalbaar is gezien ik tijdens die wandelingetjes soms eens een telefoontje doe of naar de eindversie van mijn podcast luister om de teksten op te kunnen maken. Of ik doe gewoon niets en luister naar alles rondom mij, ik ben pas recentelijk weer beginnen luisteren naar andere podcasts omdat ik mezelf even een “voedingsstop” (of hoe noem je dat) heb opgelegd om mijn brein wat rust te gunnen. Wandelingetjes zijn ideaal om je gedachten te laten stromen. En als je dan toch ècht een podcasttip wil: luister eens naar de aflevering met Martine van Tinyblogt in What’s On Your Mind.
Gekeken
Naar De Columbus. Echt, waarom heeft mij nog niemand gezegd dat dit een programma voor mij is? Wim en een gast stappen in een bus en babbelen een week lang met elkaar terwijl ze onderweg zijn naar een bestemming die uit een sjiekenbak komt. De simpelste programma’s zijn soms de mooiste. Ik kijk ook weer naar Durf Te Vragen. Redelijk wat moeten slikken bij de aflevering over mensen met een NAH, jammer van de eerder brute aanpak van Siska weliswaar.
Gedropt
Mijn twee zonen in de Chiro zojuist. Je-m’en fout-Ilja en supersensitieve Linus zijn vandaag voor het eerst samen weg. Ilja heeft het pad gelukkig al vereffend voor kleine broer waardoor de overstap voor hem iets vlotter loopt. En ik….ik geniet van de rust uiteraard. Waarom denk je dat ik anders aan mijn bureau zit met een koffietje….
Gelezen
Via Kobo Plus las ik “Alles wat ik niet kan zeggen” van Emilie Pine. Een confronterend boek over vrouw zijn, relaties, het leven an sich in feite. Maar het leest als een trein.
Het kobo abonnement blijft me verbazen met goeie titels en ik haal er toch telkens mijn geld uit aangezien ik toch beduidend meer lees als ik het boek ook gewoon kan droppen als het mij niet aanstaat.
Geïnvesteerd
’t Was van moeten. Mijn smartphone is nog maar vervangen wegens een versleten batterij, ik mocht deze week ook een nieuwe Fitbit bestellen nadat die de geest gaf. Aangezien ik voor mezelf heel duidelijk weet wat ik wel en niet gebruik wist ik ook dat mijn Fitbit vervangen een goeie zet is. Zeker met de dagelijkse wandelingen is het een fijn hulpmiddel. De blogpost over 7 meest gestelde vragen over mijn Fitbit wordt nog regelmatig gelezen merk ik.
Gebloosd
Enkele keren een complimentje gekregen de voorbije weken en hoewel ik nog maar een blogpost schreef over hoe moeilijk het is om complimenten in ontvangst te nemen, het blijft een werkpuntje. Vooral een compliment dat ik face to face krijg vind ik soms heel moeilijk, ik ga soms letterlijk blozen. En nu klinkt het misschien alsof ik niet dankbaar ben, dat ben ik wel. Iedereen krijgt graag een compliment zeker? Het is gewoon frappant dat ik er een stukje over schrijf en het compliment dat ik op een ander stuk krijg dan blozend wegwimpel. (Rolleyes!)
Met deze twee letters – netjes uitgeknipt en in een doosje gestopt – kwam mijn jongste zoontje thuis in de eerste week van het eerste leerjaar.
IK
Het is een woord dat we associëren met negativiteit. Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikke! Het wordt gelinkt aan egoïsme want IK komt officieel niet eerst. De andere komt eerst. Althans, dat wordt gezegd. Als je jezelf eerst zet ben je niet goed bezig.
Maar wanneer is IK op de achtergrond geraakt? Het eerste woord dat je leert schrijven, het eerste woord dat je leert lezen, dat zetten we daarna niet meer op de voorgrond. Zeker niet als er kinderen zijn.
Want een ouder hoort zijn of haar kinderen eerst te zetten. Immer en altijd. Maar is dat eigenlijk wel zo? Moet ik als moeder àltijd voorrang geven aan mijn kinderen?
Mijn kinderen zijn het allerbelangrijkste in mijn leven, maar daarom moet ik mezelf niet wegcijferen voor hen. Ik zette in eerste instantie een vraagteken achter de vorige zin, maar ik heb het bij het nalezen veranderd in een punt. Om maar te duiden: het is een proces dat ik nog altijd, tot op dit eigenste moment, doormaak. Ik steek er energie in om die verwachting die door anderen gecreëerd wordt los te laten en naar mezelf te luisteren, mijn intuïtie te volgen. En die intuïtie geeft aan dat ik regelmatig voor mezelf moet kiezen. Door mijn flexibele uurrooster heb ik tijdens de week tijd om dingen te doen voor mezelf. Zo ging ik vrijdagochtend naar zee om uit te waaien. Mijn gedachten de vrije loop te laten. Bij thuiskomst maakte ik werk van het uploaden van de podcast, nog zo’n project waar ik integraal voor mezelf kies.
Ik ben de hele dag nodig. Als de kinderen bij me zijn, dan ben ik nodig. Op mijn werk als opvoedster ben ik nodig. “Ik” verandert dan in “Mama?” en “Lieselotte?”. Met veel liefde, en evenveel toewijding.
Hoe Tourist Le Mc zingt “Ik heb nood aan u, nog meer nood aan ik”, zo ik voel het ook. Ik ben graag bij anderen maar ik weet dat ik nood heb aan die momenten met mezelf. Nèt omdat ik regelmatig voor mezelf kies sta ik veel krachtiger in de andere rollen die ik vervul. Mijn kinderen hebben niks aan een overbelaste moeder. De jongeren op het werk hebben niets aan een uitgebluste opvoedster.
Het heeft lang geduurd voor ik al die rollen met elkaar kon laten rijmen. Dat ik èn een goeie moeder èn een betrouwbare begeleidster èn een liefdevolle echtgenote kan zijn zonder dat ik mijn eigen noden daarbij uit het oog verlies. Ik verwacht niet van mezelf dat ik al die rollen tot in de details perfect doe. Ik doe overal mijn best en het loopt niet altijd zoals ik (of iemand anders) het voor ogen had, maar zo gaat dat…perfectly imperfect.
In aflevering 4 van No Questions Asked hoor je Wesley Butstraen. Hoe bekend hij is als Ieperling, zo onbekend was hij voor mij als persoon. We hebben het over lid zijn van een groep alfamannen en hoe Wesley dit ervaart. Er wordt ook dieper ingegaan op het verlies van zijn beste vriend en het effect hiervan op het leven van Wesley. Eindigen doen we met een levensvraag waar we allen iets aan kunnen hebben.
Dat ik een mooie vrouw ben. Hij zei het, recht in mijn gezicht, bij een pintje aan de keukentafel. Ik zat erbij en ik keek ernaar. Als een koe op de laatste trein. Want ik wist totaal niet wat gezegd. Er kon uiteindelijk wel blozend een stamelende “merci” vanaf.
Hoe komt het dat het zo moeilijk is om een compliment te ontvangen? Want uiteindelijk was ik wel heel geflatteerd op dat moment. Ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben die het daar moeilijk mee heeft. Zelfs als mijn echtgenoot me overlaadt met complimentjes (wat hij regelmatig eens doet, bless him) reageer ik daar wegwimpelend op. Hij lacht me dan altijd uit “Je kan er weer niet mee om hé!”. Nee, laat mij.
En in feite is dat een geschenk weigeren hé. Een compliment wegwuiven is een geschenk krijgen en het -zonder er naar om te kijken- aan de kant leggen. Iets om later eens uit te pakken misschien. Of misschien zelfs helemaal niet. Want hoeveel keer geloven we iemand als die ons een compliment geeft?
Als iemand me een bericht stuurt dat hij of zij genoten heeft van de podcast of hier een reactie achterlaat dat ik een interessante blogpost schreef dan moet ik dat gewoon leren aanvaarden. Want die persoon doet speciaal de moeite om dat te laten weten, dan is het beleefdste toch om dat niet als een fait divers aan de kant te schuiven.
Uiteindelijk gaat het moeilijk aanvaarden van complimenten ook gepaard met het imposter syndroom waar ik in februari een stukje over schreef. Soms komt dat wel eens naar boven en tegelijk blijf ik dingen maken, stukjes schrijven, foto’s nemen, gesprekken opnemen. Dus zoveel last heb ik er niet van. Linus zag me deze ochtend bezig toen ik een aflevering aan het monteren was en hij vroeg letterlijk: “Waarom doe jij dat eigenlijk?” Ik moest er niet lang over nadenken: “Omdat ik dat leuk vind”. Omdat het mij energie geeft. Het doet mijn bloed iets vlugger stromen, al die dingen brengen me op nieuwe plekken, bij andere mensen en geven me bakken vol inspiratie. En dat is goud waard.
Sinds ik een e-reader heb (ja, ik kreeg er ééntje voor mijn verjaardag, jahei!) lees ik precies weer meer. Toch leen ik nog regelmatig de nieuwste boeken uit de bib zoals deze van Heather Morris. De schrijfster vertelt in dit verhaal over hoe ze in gesprek ging met mensen die De Holocaust overleefden. Ze is geen expert in communicatie, ze werkt niet als journalist of gelijk welke job waarin je deze skills wel eens zou kunnen nodig hebben. Toch slaagde ze erin om de verhalen van deze mensen vast te leggen, hoe gruwelijk ze ook waren, hoe pijnlijk het ook was voor hen om erover te praten.
Ik smul van zo’n boeken. Doordat ik zelf heel graag één-op-één-gesprekken voer probeer ik dan ook elke informatie hierrond op te nemen. Hoe meer ik erover lees, hoe meer ik er wil over weten. Een gulzig informatiehamstertje ben ik.
De basis van een goed gesprek is volgens mij vooral: actief luisteren en zonder schroom de vragen stellen die in je opkomen. Maar oprechte interesse tonen en geen oordeel vellen, dat is best hard werken. Ik probeer het, maar soms is het moeilijk. Soms wil je gewoon “Mo wuk!?” roepen als je iets eigenaardigs hoort. Of iemand vertelt je iets en je herkent het van bij jezelf “Ja!! Ik heb dat ook eens meegemaakt!” Voor je het weet gaat het gesprek over een andere gebeurtenis en is de grond van het oorspronkelijke verhaal niet geraakt. Ik werk eraan om mijn “ik-verhaal” uit te schakelen tijdens gesprekken. Luisteren, vragen stellen die over de boodschap van de andere gaan. Toegegeven: het is verre van gemakkelijk. Zeker niet als iemand zich kwetsbaar opstelt en het achterste van zijn tong laat zien. Want niet iedereen is een vlotte prater en als gesprekspartner je openstellen is altijd onzeker. “Zal die persoon wel begrijpen waar ik het over heb?” Maar het is ook een wisselwerking. Als ik zelf over onzekerheden durf te praten gaan anderen dat misschien ook bij mij durven te doen. Het normaliseren van gevoelens is een grote stap in het aanvaarden en verwerken ervan. Ja, dat klinkt raar, ik weet het. Maar ik voel hoe mensen soms vluchten in grapjes en ik hou ook wel van rake humor, weliswaar afgewisseld met een diepgaander gesprek. En ja, ik besef maar al te goed dat ik vooral zelf heel veel vragen stel en niet zoveel over mij praat. (of doe ik dat wel?)
Het moet ook niet altijd zwaarwichtig zijn want ik vind het ook gewoon gezellig om een half uur over die laatste aflevering van Friends te leuteren (“Werden ze gesponsord door Botox ofhoezitdateigenlijk?”) of om gewoon een beetje te zitten zwijgen bij elkaar.
Shout your heart out 