Shout your heart out

In een korte online cursus die ik momenteel volg geven ze tips om ruimte te geven aan emoties. Omdat we het soms moeilijk hebben om emoties te benoemen (check!) werd er een lijst bijgevoegd met allerhande gevoelens, in het Engels weliswaar.

Soms zijn Engelse woorden veelzeggender dan Nederlandse. Veelal slaan ze de nagel op de kop met één simpele uitdrukking. “Fluttery” stond er ook tussen en het beschreef exact hoe ik me soms voel. “I’m so fluttery” wordt onhandig vertaald naar “Ik ben zo nerveus” maar officieel betekent het ook “to move wings very quickly”. Zoals een vogel die zijn vleugels uitklapt maar ter plekke blijft staan. Het is niet dat ik nerveus ben, maar ik heb wel het gevoel dat ik mijn vleugels uitsla om mijn pluimen netjes te krijgen en dat het me niet goed lukt zo. Alsof ik ter plekke blijf trappelen in plaats van op te vliegen. Ik wil wel maar het gaat precies niet. Het valt me op dat ik die sensatie heel vaak ervaar tijdens schoolvakanties. Ik heb dan meer het gevoel dat ik achter de feiten aanhol en dat iedereen in huis rond me fladdert terwijl ik de hele tijd zit te wachten tot ze landen.

Gisterenochtend was ik vroeg op en kon ik eventjes schrijven. Vandaag waren de jongens op stap met de jeugddienst en kon ik wat to-do-tjes afvinken. Er was ook tijd om mijn memeetje op te pikken voor een koffie en wat kleine boodschappen. Ik probeer om er meer en meer bij stil te staan dat ze 90 jaar is en dat dat allemaal niet meer vanzelfsprekend is.

“Kom eens kijken in mijn living”, met mijn sleutels nog in mijn handen nemen we uitgebreid de tijd om alle kerstkaartjes van de kinderen en kleinkinderen af te neuzen en de staat van de plantjes te bekritiseren. Op het kleine kastje staat haar kerststal, ze hangt er elk jaar kerstlichtjes in. “Ik aansteek ze als de kindjes komen, dat vinden ze mooi.”

Ze is mijn laatste grootouder en ze is er altijd al geweest. “Ik word nog elke dag wakker” zei ze nadat we de boodschappen uitlaadden. Het leven raast ons voorbij en terwijl ik fluttery ben tijdens vakanties omdat de structuur wat weg is, is zij blij dat ze elke ochtend wakker wordt. Soms kletsen de tegenstellingen mij gemeen in het gezicht. En misschien is fluttery ter plekke trappelen eventjes nodig om de prioriteiten juist te zetten.

Huppakee! Is het dan nu al tijd om de kerstboom af te breken? Niet dat ik ooit iemand om toestemming zou vragen hiervoor maar alléé.

Toen het oude jaar in het nieuwe stroomde is er in principe niets veranderd, behalve dat we de komende week de hele tijd het laatste cijfer van 2022 gaan doorkrabbelen voor een drietje. Geen wilde voornemens hier, ik ga niet ineens excessief beginnen sporten, diëten of detoxen. Geen blog- of leeschallenges….gewoon doordoen.

Ik vind het zelfs een beetje bizar dat de kinderen nu nog altijd niet terug op school zijn, één week was meer dan voldoende geweest. Gelukkig kunnen ze nog wat furtjes kwijt op een sportkampje.

Voor het eerst in weken heb ik deze nacht doorgeslapen en het voelt alsof er een mist rond me is opgetrokken. Om de één of andere reden werd ik de laatste weken telkens wakker tussen 02u en 02u30 met het gevoel dat ik met mijn dag kon starten. Er werden vele nachtelijke leesuurtjes ingelast met dank aan mijn e-reader. Misschien ben ik onbewust toch met iets bezig, dat zal de tijd wel uitwijzen. Pingpongbrein is mij niet ongekend, ik weet dat zo’n periodes voorbij gaan en ik probeer er mij niet druk in te maken.

Deze blog glijdt ook netjes verder het jaar in. Ik moet toegeven dat ik de laatste tijd wat schrijfdroogte ervaar. Niet zozeer het tokkelen op zich vind ik moeilijk maar inhoudelijk content brengen die interessant genoeg blijkt om tot op het einde te lezen. Er zijn altijd wel wat twijfelmomentjes als je dingen creëert. Dan denk ik soms “voor wie zijn heiligen doe ik dit eigenlijk?” maar direct daarna besef ik dat ik het zuiver en alleen voor mezelf doe en zolang dat goed voelt blijf ik doordoen, al dan niet met interessante inhoud. Het is best bevrijdend om te kunnen maken waar je zin in hebt. Vorig jaar kreeg ik van Kelly ook een gedichtenuitdaging voorgeschoteld rond het thema “zorgouderschap” en het jaar daarvoor won ik met “Tandwiel” de wedstrijd voor het trouwboekje in mijn gemeente. Misschien moet er wel een nieuwe gedichten-challenge komen….wie tips heeft mag ze mij doorsturen, ik denk er graag over na.

Wie las tot op het einde wens ik het 2023 toe dat ze zelf willen. Of het fantastisch, magisch of gewoon gezapig is, het feit dat je het zelf kan invullen is de grootste luxe die er bestaat.

Maybe tomorrow, maybe today. Maybe at ease, maybe all the way.

2022 was minstens even interessant als andere jaren, zo niet interessanter.  Het voelt nog maar eens als een overgangsjaar.  Ik heb het gevoel dat ik dit al 12 jaar schrijf op het einde van het jaar, zou dat kunnen?  Wie leest er hier al 12 jaar mee, zeg het mij eens.  Niet alleen kreeg ik een nieuwe voordeur maar er was ook een serieuze verandering in mijn job en daarmee meteen een ander werkritme.  Ik lanceerde in speedtempo een nieuwe podcast en kreeg daardoor verfrissende kansen.  Er werd beduidend minder geschreven en nog minder gelezen.  Maar ik ontmoette mensen die me inspireerden en leerde enorm veel nieuwe mensen kennen door al die nieuwigheden.  Ik stond enkele keren in de krant maar bewaarde evenmin de artikels.  

En neen, het was niet altijd licht en luchtig.  Er waren enkele rabbelmaanden met verschillende diktes van tranen maar ik voelde ook evenveel warme dekentjes van troost.  We ronden 2022 af met het vooruitzicht van uitblazen bij een extra diploma voor mijn husbando na 4 jaar zwoegen en zweten en enkele boeiende afspraken in het voorjaar. 

En voor de rest: gewoon doordoen.  Door gewoon te doen.

Misschien morn, misschien vandage, misschien vulle bak, misschien e bitje trager.

Sinds ik niet meer in Ieper werk wandel ik nooit meer door mijn favoriete avond-straat. Het klinkt misschien als iets louche maar er is één straat in de buurt van mijn vorige werkplek waar ik ’s avonds graag door de ramen tuurde als ik naar de auto stapte. Vooral in de herfst als de gordijnen nog open waren en de lichten wel al brandden deed ik niets liever dan alle interieurs afmuizen. Ik vroeg me af wat de eigenaars aan het doen waren, soms zag je wel eens iemand rustig lezen onder een lamp en dan wou ik altijd graag vlug naar huis om onder een dekentje te kruipen. Me and my boeksken.

Curieuzeneuzen is sowieso één van mijn favoriete bezigheden. Als iemand een foto post op sociale media ga ik altijd speuren naar wat er op de achtergrond staat. Welke boeken of tijdschriften liggen op de tafel, wat valt er te beleven achter het onderwerp van de foto? Hangt er iets aan de muur of hoe ziet de keuken eruit? Daarom vind ik het altijd jammer dat er weinig dagdagelijkse foto’s worden gepost. Snapshots van het gewone leven. Want die gewonigheid zegt zoveel meer dan geposeerd plezier. Tegelijkertijd maak ik mezelf er ook schuldig aan. Oh well….

Met het einde van het jaar in zicht maken veel mensen hun balansen op. Hoe is het voorbije jaar verlopen en vooral: welke doelen stel ik voor het komende jaar? Blogster Samaja doet dit zelfs consequent per maand. Ik moet haar bewonderen voor haar discipline hierin. Ik probeer het vooral op korte termijn te bekijken. Wat loopt momenteel goed en wat is lastiger. Hoe kan ik het de komende periode iets anders aanpakken? Ik weet begot nog niet hoe ik me in 2023 ga voelen, dus lange termijn doelstellingen opmaken doe ik niet echt. Er zijn wel een aantal dingen die ik wil uitzoeken, maar daar heb ik geen jaarwisseling voor nodig, dat komt zo wel. Mijn curieuzeneus brengt me op veel ongekende paadjes met onverwachte afslagjes en kronkeltjes. Ik zal altijd goed mijn eigen balansen moeten bewaken. Ik bezit een innerlijke yes!-woman die in elk evenement geïnteresseerd is maar die even graag wentelt in haar dekentje van alleenheid.

Met Kobe Sercu ga ik in gesprek over hoe hij het West-Vlaams op verschillende manieren gebruikt in zijn muziek.  Het gesprek waaiert ook uit over zijn werk bij de palliatieve eenheid van het ziekenhuis en hoe dit zijn kijk op de eindigheid van het leven heeft gevormd.  

“Zeggen dat je iemand graag ziet is moeilijk omdat we het niet gewend zijn, maar binnen onze familie is het een gewoonte geworden, het doet gewoon ook zo’n deugd om dat te doen.”

Luister via Spotify of klik op onderstaande link:

De muziek in de intro is van Dudsekop. 

In de outro hoor je het nummer “Ze Zeggen”,  de muziek en de tekst hiervan werden door Kobe zelf gemaakt en gezongen.

Ik kreeg een tijdje geleden van Kim een berichtje, ze maakte een les rond podcasting en haar leerlingen hadden hierover wat vragen. Eén van de vragen was: “Waarom ben je met een podcast gestart?”

Het enige antwoord dat ik volmondig hierop kan geven is: “Omdat ik dat leuk vind”. Ik weet dat Jan en Alleman een podcast heeft dezer dagen en ik besef ook dat veel makers er veel meer tijd, materiaal en energie in steken dan ik, maar ik vind het gewoon fijn om daar mee bezig te zijn. Misschien is de intentie van Jan en zijn Alleman wel anders dan die van mij, dat kan ook.

Tijdens een workshop die ik in april volgde op het podcastfestival zei Andries Beckers dat het sowieso altijd de moeite is om er gewoon aan te beginnen en dat je al doende leert. Dat is in principe een gouden boodschap die je op elke situatie kan toepassen.

Voor Up De Ruttel had ik nog geen enkele keer een gast die ik op voorhand al had ontmoet, dat maakt het soms wel spannend. Zal het klikken? En wat als het gesprek niet voldoende vlot? Dat zijn altijd vragen waar ik pas het antwoord op kan geven het moment zelf. De 13 afleveringen die ik van No Question Asked* maakte hebben me wel veel bijgeleerd waardoor ik dat nu al veel meer durf los te laten. Maar aan de andere kant is 13 afleveringen (17 als je deze van Up De Ruttel erbij rekent) nu ook weer niet zooooveel.

Ik probeer bij het voorgesprek om de gast aan te voelen, veelal probeer ik een wandelingetje te maken, bij het gesprek met Dominique Persoone was er weinig tot geen tijd op voorhand en wat we wel tegen elkaar vertelden gebeurde terwijl er foto’s werden genomen van ons. Als ik daar nu op terugkijk was dat best een beetje geschift.

Podcasts maken scherpt wel mijn sociale vaardigheden aan. Er is een minimum aan tijd om je praatgast te leren kennen. Tijdens het gesprek moet je sturen en tegelijk de gast laten uitspreken, inpikken op wat wordt gezegd maar ook niet te ver off topic gaan. Na de opname volgt een nagesprek dat dikwijls nog verdergaat over de inhoud van het effectieve gesprek. Dat zijn dikwijls momenten die iets dieper gaan omdat de microfoon weer af staat.

Ik ging vorige maand naar een live opname van Welcome To The AA. Voor wie dit niet kent: één van de bekendste podcasts in Vlaanderen gemaakt door Alex Agnew en Andries Beckers. Na de opname hoorde ik dat Karl Vannieuwkerke als gast niet door hen werd aangebracht maar door de organisatie van het evenement. Alex en Andries maken volgens mij wel een grondige voorbereiding van het gesprek maar je voelt aan alles dat zij spelen met dat medium van de podcast, de manier waarop ze reageren en anticiperen in het gesprek, hoe ze de gasten laten hun verhaal doen en toch zelf voldoende bijdragen aan het verhaal. Heel inspirerend om hen bezig te zien.

Dus ja, woarom doekik dat eigendlijk? Omdat da geweunweg gjeestig is enni!

*No Questions Asked werd ondertussen offline gehaald. Tot op heden verdien ik niets met mijn podcast dus er moesten keuzes gemaakt worden…..

Toen ik om 14u05 buitenkwam bij de kapster stroomde het ineens binnen: ik had nog twee uren tot ik aan de schoolpoort moet staan.  Ken je dat gevoel: je hebt onverwacht tijd voorhanden en dan raast er ineens door je hoofd: wat ga ik eerst doen?  Ik kan hier zeker binnen de 10 seconden 17 taakjes in het huishouden opsommen die ik dringend moet aanpakken.  Maar ik kan in evenveel seconden 4 dingen opnoemen die ik liever wil doen: lezen, wandelen, aan mijn podcast werken en schrijven.  De keuze was snel gevallen op schrijven.  Ik voel het al een tijdje aan mezelf dat ik daar te weinig tijd voor maak.  

Geen idee of er een update is geweest bij WordPress maar om de één of andere reden doen ze nu een voorstel tot een schrijfthema als je een nieuw bericht maakt. Misschien voelt de app wel aan waar ik mee struggle de laatste weken gezien het aantal gepubliceerde berichten.  “Alléé, schrijf anders hier ne keer over”

Maar stresslaxing is iets waar ik de laatste tijd wel wat last van heb.  Doordat ik geen flexibel uurrooster meer werk heb ik minder tijd overdag om me met mijn eigen dingetjes bezig te houden op mijn eigen tempo.  Ik weet dat ik mezelf ergens moet “verplichten” om stil te staan en dat ik bijna letterlijk mijn vingers op het klavier moet leggen om ervoor te zorgen dat ik mijn gedachtenkronkels kan neerschrijven.  Als ik er geen aandacht aan besteed gebeurt het niet, andere dingen krijgen meestal voorrang ook al is dat je reinste BS.

Het is ook vluchtgedrag.  Want als ik de tijd niet neem om te schrijven neem ik ook niet de tijd om stil te staan.  Niet stil gaan staan is eigenlijk gemakkelijker dan het wel doen.  Ik steek mezelf in het werk met de eindeloze hoop was die zich in het huis op magische wijze lijkt te verdubbelen.  Het helpt misschien wel om minder keuzestress te hebben bij het aankleden, het biedt weliswaar weinig meerwaarde zo’n volle kleerkast.

Ik weet wat ik nodig heb om fit in mijn hoofd te zitten: alleen-tijd, in open lucht zijn en neerschrijven wat er in mij omgaat.  Waarom doe ik het dan niet?  Het is donker om 17u , er is veel activiteit in mijn gezin en mijn bureau bevindt zich daar midden in (komt ervan als je graag bij de kachel zit), ik moet soms extra werken omdat onze uurroosters nog niet op punt staan en ik plan al eens een kapper, een tandarts of boodschappen in op mijn vrije namiddag.  Er ligt ook altijd, maar dan ook àltijd stof.  Serieus, daarnet heb ik een een spinnenweb van de lader van mijn laptop moeten schudden toen ik hem in de prieze wou steken.  Ik moest zelfs eerst een berg was van mijn bureau halen alvorens ik kon beginnen!

Mijn alleen-tijd-klokje tikt precies veel sneller dan de andere klokjes in huis.  Alsof die dierbare seconden dubbel zo snel gaan.  Hoe komt dat?  Is zeldzame tijd gewoon snellere tijd? 

Ik kan ook niet ontkennen dat ik momenteel wel focus mis.  Mijn hoofd lijkt een verzameling van losse eindjes te zijn.  Halfgare ideetjes, losse gedachtenkronkels waar ik ooit wel eens iets over wil schrijven, inspiratie die ik ergens en nergens heb opgeslagen.  Ik wil ook graag verder doen aan mijn podcast maar als je wil opnemen met gasten moet je je eigen schema aan dat van de gast aanpassen anders komt het er niet van.  Bij mijn laatste opname had ik een verkeerde inschatting gemaakt. Voor een opname is focus en een rustig hoofd nodig en het bleek geen goed idee om dat op een woensdagavond te plannen nadat ik een superdrukke woensdagnamiddag met de jongens had gehad.  Het is een wonder dat het uiteindelijk zo’n sereen gesprek is geworden gezien ik redelijk opgejaagd was toegekomen bij die mens.  

Maar you can’t have it all.  Ik geef mezelf ook tijd om te wennen aan mijn nieuwe werkritme en het losseindjeshoofd is er nu eenmaal, me daartegen verzetten vreet meer energie dan erin meegaan.  Ik klaag ook liever niet over het feit dat ik nu geen avonden en weekends meer moet werken, dat blijft nog altijd een geweldig gevolg van mijn recente carrièreswitch, er zijn er weinig die dat kunnen zeggen met mijn job.

Wat ik gewoon nodig heb is iets meer blanco-tijd vrijmaken voor mezelf: puzzelen en tegelijk luisteren naar muziek, wandelen en morning pages schrijven. Alleen op die manier kan ik ruimte maken voor rust in mijn hoofd.

Klinkt eigenlijk simpel hé?

Met Dries Heyneman praat ik over acteren in het West-Vlaams maar ook over zijn comedy carrière.  Hij beschrijft de luxe van werken op een grote set en hoe die in contrast staat met de eenzaamheid bij het schrijven van comedy.  De Cha-Cha reep krijgt ook voor altijd een extra dimensie na dit gesprek.  

Luister via deze link:

Linkjes:

Website Dries Heyneman

YouTube Standaard Koekhandel met Dries Heyneman

Soms neem ik per ongeluk een screenshot met mijn smartphone. Ik pruts aan de zijkantjes en ineens knippert het scherm. Later vind ik in mijn galerij een plaatje terug van wat ik op dat moment op mijn gsm aan het doen was.

Vandaag neem ik een screenshot van mijn leven as it is, op dit eigenste moment.

Welk uur is het?

Het is 13u24 op vrijdag 11 november 2022

Wat zie ik rond me?

Een bekrabbelde flyer van de activiteiten op mijn werk, koffie (uiteraard), achter mij zitten de husbando en mijn zonen in de zetel te chillen. Op de grond ligt een half afgewerkte lego-set.

Waar vul ik vandaag mijn dag mee?

Het is Sint-Maarten in de westhoek, dus we zitten de hele dag in de chocolade en de man-te-paarden. Vanmorgen gingen we ontbijten bij de meter van Ilja en straks gaan we naar mijn ouders om ook daar de Sint te vieren. Mijn ma kocht vorige week stiekem voor de jongens een nieuwe onesie. Ik ben benieuwd hoe ze hen gaan staan.

Wie is de laatste persoon (buiten het kerngezin) die ik zag?

De meter van Ilja en haar entourage.

Wat hoor ik momenteel?

Dawn Of The Freak van The Haunted Youth door mijn koptelefoon nadat ik het erover had gehad met een vriendin laatst. Na wat scrollen blijkt het een Belgische band te zijn, wist ik zelfs niet….

Wat zou ik anders willen op de volgende screenshot?

Ik hoop iets verdraagzamer te zijn geweest naar mijn kinderen toe….

Wat ga ik doen direct nadat deze blogpost is geüpload?

Ik ga waarschijnlijk nog wat lezen in de zetel met de rest van mijn koffietje of misschien nog wat verder prutsen in Canva want ik probeer een nieuwe flyer in elkaar te flansen voor mijn werk.

Welk uur is het nu?

Het is 13u45, ik schreef 21 minuten aan deze blogpost.

De vorige screenshot nam ik op 18 september ’22

Schaamteloos was ik, toen ik deze rubriek stal bij Kelly! Er is zoiets als comfort food, ik vind dit comfort schrijven. Het voelt leuk om eens gewoon wat stil te staan bij een aantal topics. Hier gaan we!

1. Waar kijk je deze maand naar uit?

De Sint-periode vind ik altijd gezellig. Bij ons vieren we Sint-Maarten dus het komende weekend kleurt volledig in het teken van nic-nac (ik noem ze picnicen) en Mariasnoepjes. Dat ik teveel man-te-paarden ga eten staat ook buiten kijf.

2. Welke boeken wil je nog graag lezen dit jaar?

Dit jaar is zowat het slechtste leesjaar ever voor mij. Er waren tijden dat ik tot 50 boeken op een jaar las maar deze keer kom ik met moeite aan een derde daarvan. Dus ik ga al lang blij zijn als ik gewoon ga blijven lezen.

3. Wat zijn drie dingen waar je vandaag dankbaar voor bent?

• Dat ik de ruimte kan creëren voor mezelf om te gaan wandelen op mijn vrije voormiddag en gewoon wat kan tokkelen op mijn laptop zonder dat ik mezelf slecht voel achteraf.
• Een ondersteunend lief hebben die me door een lastige week sleept.
• Het gevoel hebben dat de belangrijke keuzes die ik dit jaar gemaakt heb de juiste zijn.

4. Waar haal je op dit moment het meest voldoening uit?

Vooruitgang zien op mijn job en vriendschap die voelt als een warm dekentje na een koude rilling.

5. Welk cijfer zou je deze dag geven en waarom?

Een vrije dag en al een ochtendwandeling in de benen en nog tijd over om te schrijven met een verse tas koffie, sounds pretty perfect to me!

6. Welk spel zou je graag nog eens spelen?

Poker met mijn vier schoolvriendinnen op een weekendje weg met ons vijf.

7. Waar denk je het vaakst aan de afgelopen tijd?

Aan vriendschappen en welk effect die op mij hebben.

8. Herinner je je waarover je het laatst droomde?

’t Hoh, neen, maar ik droom veel dat mijn tanden afbrokkelen in mijn mond. Vreselijk.

9. Wat is je oudste paar schoenen? Draag je ze nog?

Ik heb nog schoenen staan die zeker 15 jaar oud zijn maar nooit meer draag. Rode pumps. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om ze weg te doen terwijl ik daar anders nooit miserie mee heb. Die rode schoentjes gaan misschien ooit nog van pas komen….

10. Ben je ooit echt verliefd geweest?

Ja. Gelukkig maar.

11. Creatief en chaotisch of geordend en op tijd?

Geordend en op tijd. Maar kijk niet in mijn handtas of in mijn auto, de nestjes die ik daar soms maak tonen het anders.

12. Waar moet je om glimlachen?

Voor een Sint-activiteit op mijn werk moest ik om praktische redenen het nummer van een buurman opslaan. Hij belde me zonet nog met een vraag en nu heb ik dit staan in mijn gsm:

13. Speel je mee met de lotto?

Neen. Wat ik wel doe is lotjes kopen voor bijvoorbeeld de lokale brandweer die een tombola doet ofzo. Zo steun ik ook en ik won er al een aantal keer een doos koeken mee.

14. Als je vanaf nu alles kon doen wat je wou, wat zou je dan doen?

Ma allee, wat is da nu voor een vraag. Daar kan ik waarschijnlijk tien aparte blogposts over schrijven en tegelijkertijd geen één. Alles wat ik wou? Maar dat is veel te ruim. Echt te moeilijk dit.

15. Wat verraste je vandaag?

De fantasie van mijn jongste zoon. “Mama, als je droomt, dan is het alsof je een film afspeelt in je slaap, maar dan één waarin je meedoet”. Zalig toch.

16. Lust je koffie?

POV:

17. Welk boek lees je?

Momenteel “Het op één na beste leven” van Tayari Jones. Een verhaal over twee halfzussen die geen leven delen maar wel een vader aangezien hij een bigamist is. Ze ontmoeten elkaar toch en daarbij ontstaat een vriendschap die volgens mij zal uitdraaien in een twisted situation maar zover ben ik nog niet.

18. Wat is je favoriete recept?

Alles wat ik niet zelf moet klaarmaken. Koken is niet bepaald ontspannend voor mij maar eerder een noodzakelijk kwaad.

19. Wat is je lievelingsfoto van deze week?

Deze selfie van mijn vriendin Kelly en ik. We bezochten samen het Guislain-museum in Gent. Ik vind het altijd fascinerend om haar te zien fotograferen en achteraf het resultaat te bewonderen. Het voelt als een blik achter haar schermen.

20. Wat is je hoogste prioriteit nu? Waarom?

De balansen in evenwicht houden. En balansen mag je heel ruim rekenen.

21. Heb je piercings?

Neen. Ik had ooit een neuspiercing, een piercing in mijn bovenoor en verschillende oorringen naast elkaar maar ik heb ook een weird thing waarbij ik gemakkelijk flauw val als ik door mijn vel ga. Dat is ook één van de redenen waarom ik geen tattoos heb.

22. Wat zou je nog graag willen meemaken?

Ma gow, wie vindt die vragen hier uit zeg. Weer zo’n ruime vraag die ik eindeloos kan uitspinnen en waar ik tegelijkertijd ook geen antwoord op weet. Ik heb het gevoel, als ik die vraag beantwoord, dat ik dan de andere mogelijke antwoorden tekort doe of zoiets. Ja, ik ben een overthinker.

23. Waar werd je het laatst gelukkig van?

Gisteren liet iemand me weten dat ze de liefde heeft gevonden. Hoe mooi is dat niet? ❤

24. Welk eten heb je voor het laatst voor jezelf klaargemaakt?

Vanmorgen verse soep en gisteren vol-au-vent terwijl ik VTM keek.

25. Welke belangrijke beslissing maakte je de afgelopen tijd?

Om volledig te veranderen van functie op mijn werk na 8 jaar op dezelfde dienst. Redelijk intens voor mij dus dat telt wel.

26. Wat vind je van je woonplaats?

I love it! Toen we dit huis vonden was het quasi een bouwval. Zowat alles hebben we eruit gehaald en vernieuwd. Ondertussen zijn we bijna 10 jaar verder en voelt dit meer dan ooit mijn thuis. Het grootste pluspunt is het weidse uitzicht waardoor we een enorm ruimtegevoel hebben. Ik neem dan ook heel graag foto’s op mijn oprit of in mijn tuin.

27. Heb je de afgelopen tijd nieuwe muziek ontdekt?

Ja maar veel te weinig. Momenteel luister ik soms onderweg naar het werk naar hevige muziek met een twist zoals Electric Callboy en The Curse Of Millhaven. Maar ik probeer ook beter te luisteren naar muziek die ik al oppervlakkig kende zoals Brihang en Tourist LeMc.

28. Kijk je ergens naar uit?

Ik kijk uit naar zondag want ik kocht tickets voor een live-opname van Welcome To The AA in Bar Bernard in Watou.

29. Als je je zou moeten verkleden, als wat zou je dan verkleed gaan?

Moeilijk. Een kat ofzo?

30. Vier je Halloween?

Echt niet. Ik vind Halloween eigenlijk een beetje dwaas. Het enige wat we deden is naar “The Nightmare Before Christmas” kijken maar vooral omdat het een steengoeie film is en ik me altijd verwonder over alle details.

31. Als je van deze maand iets meeneemt naar volgende maand, wat is het dan?

Meer wandelen verdikke!