Shout your heart out

Gebaald

Zoals ik al eerder schreef is mijn binnenwerk mij al enkele maanden parten aan het spelen. Het zijn nooit superernstige klachten maar altijd juist ambetant genoeg om echt te balen als ik nog maar eens bij de huisarts beland. Ik kreeg een echo de voorbije week en ik blijk de trotse eigenares van een galsteen. Oh fijn. Het doet raar om met zo’n ding rond te lopen want voorlopig blijft hij netjes zitten tenzij ik er weer klachten door zou krijgen. Ik nam er de meetlat even bij toen de huisarts zei dat de steen anderhalve centimeter groot is. (“You Rock” krijgt ineens een andere connotatie).

Getuurd

Mijn planten blijven voor mij een bron van vertier. Ik ben dan ook regelmatig aan het snuisteren tussen die bladeren en ik zie die gasten genieten van mijn aandacht. Met het risico om voor crazy plant lady uitgemaakt te worden blijf ik er van overtuigd dat planten er baat bij hebben als je ze liefdevol benadert. De Monsteras in huis leken het even niet meer te zien zitten maar ze hebben zich herpakt met nieuwe bladeren in elke pot. Een orchidee is ineens van een droge takkenboel veranderd in een bloemenpracht en de pannenkoeken kregen kindjes!

• 

• 

• 

• 

Gesurft

Ik neem meer tijd om te surfen naar andere blogs. Aangezien ik zelf enorm opgewekt word van interactie op mijn blog heb ik me voorgenomen om ook meer te gaan reageren bij anderen. Ik las er sowieso veel maar liet niet altijd een reactie achter. De meeste inspiratie voor blogs die me interesseren haal ik uit mijn Feedly en Instagram.

Geblogd

Op mijn andere blog komt minder content maar dat vind ik niet erg, het is ook een veel specifieker thema en ik ben er nog altijd wat zoekende in. Ik besloot om enkele anderen te interviewen om nieuwe inzichten te vinden en te delen met geïnteresseerden. Het eerste mini-interview met Heidi kun je nu vinden op Minimaliese.

Geluisterd

Ik luisterde naar de podcast “Weg” van Sofinesse en kan hem iedereen aanraden, maar vooral aan mensen die met afscheid te maken hebben. De thema’s zijn heel uiteenlopend, ik luisterde nog maar drie afleveringen maar ik kan alleen meegeven: luister niet tussen de soep en de patatten want daarvoor dient deze podcast niet. De sprekers brengen op hun manier een pakkend verhaal en het wordt sereen aan elkaar gepraat door Sofie.

Geëmotioneerd

Het gedicht werd gepubliceerd in het lokale gemeentekrantje, net op tijd voor gedichtendag. Ik kreeg een reactie uit onverwachte hoek, de dame in kwestie was erdoor gepakt en stuurde mij een mailtje om me hiervoor te bedanken. Ik werd er zowaar stil van.

Getuut

Frankie het witte gevaar zit veel meer in en rond ons huis. In de zomer blijft hij soms twee dagen rondvendelen maar nu wentelt hij zich vooral in de garage of op de capeau van mijn auto. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij in de wagen springt dus ik moet altijd voorzichtig zijn als hij rond de auto wareert. Hij is zo tam dat hij gewoon op de auto blijft zitten als ik de motor aanleg.

Hij houdt niet echt van de kinderen omdat ze volgens mij iets te druk zijn. Er staat hem dus een harde week te wachten aangezien beide jongens deze week moeten thuisblijven van school. Wegens een een hoog aantal corona-besmettingen over verschillende klassen heen (Ilja heeft er al een week quarantaine opzitten) hebben ze besloten om de school volledig te sluiten. Na die week hoop ik samen met Frankie nog een stillere week te krijgen voor de krokusvakantie begint al verschiet ik in niets meer dezer dagen…

Jullie veel speciale dingen uitGEstoken?

Tandwiel
schuchtere blikken, speelse tikken,
wij, twee tandwielen die klikken
kakelverse liefde, in volle balans
zoeken en tasten, een mooie cadans
verlangen bloesemt, woorden vervagen
op magnifieke en matige dagen
samenplooien in de dagelijkse ruis
geborgen bij elkaar komen we thuis

Met bovenstaand gedicht won ik een wedstrijd die door mijn gemeente werd uitgeschreven. Het thema moest “Liefde” zijn, het winnende gedicht komt in de vernieuwde trouwboekjes vanaf dit jaar. Ideaal om te delen op gedichtendag!

Het begon al in het eerste leerjaar. Volgens goeie bronnen begon ik aan de rechterkant van het blad te schrijven richting links. Het klinkt alleszins logisch als ik er gewoon over nadenk. Nu zou ik niet meer weten hoe er aan beginnen, maar misschien handig als ik Arabisch zou willen leren? In mijn familie aan mama’s kant zijn we met een goeie bende linkshandigen, als de nichtjes naast elkaar zaten op familiefeesten werd er nooit gedjokt naar elkaar bij het verorberen van onze soep. (Oh, ik zou geld geven om nog eens samen te zitten en dit op te merken). Op de eerste date met mijn echtgenoot was het me dan ook direct opgevallen dat hij linkshandig is. Aangezien hij een deel van een tweeling is is dat niet buitengewoon, linkshandigheid komt veel meer voor onder tweelingen.

Met onze linkshandigheid behoren we tot een groep van 10 tot 15% van de bevolking. Onze kinderen zijn rechtshandig. Toen Ilja in het eerste leerjaar de pengreep en de letters leerde was dat voor ons niet evident om hem iets voor te tonen. Binnen enkele maanden is Linus aan de beurt en beginnen we weer opnieuw met de potloodmiserie. (Alléé…miserie, er zijn blinde mensen die kinderen opvoeden, ik moet het een beetje in perspectief plaatsen misschien.)

Wat me opvalt is dat het vooral anderen opvalt. “Ziej een linksepoot té?” “Nee, ik doe dat om jou te entertainen” Ok, in het echt reageer ik niet zo, maar ik weet toch nooit wat zeggen op een vraag met zo’n overduidelijk antwoord.
In tegenstelling tot wat sommige mensen denken is mijn linkshandigheid iets wat me bitter weinig parten speelt. Ik heb -naar horen zeggen- een mooi handschrift maar als ik een “vettige” stylo gebruik merk je wel dat ik het niet zo netjes kan houden. De buitenkant van mijn pink is regelmatig blauw. Ik heb ook een fascinatie voor andermans handschrift. Misschien moet ik grafoloog worden in plaats van Arabisch te leren?

Het zit hem meestal in kleine details die niet opvallen voor rechtshandigen. Zo is de opdruk van een balpen altijd gericht op de ogen van een rechtshandige. Als ik er zo één in een stylohoudertje moet gebruiken aan een loket dan staat dat altijd rechts en moet ik heel mijn papierboel gaan verslepen als ze dat ding dan nog durven vast te lijmen. Een ringschrift is hatelijk omdat ik moet balanceren boven die spiraal als ik wil beginnen. Iets aftekenen met een meetlat loopt ook niet altijd even goed en een sausje over iets gieten met een teutlepeltje….nope.

De grootste uitdaging is recht knippen. Dat kan ik niet. Ik bezit geen linkshandigenschaar maar ik heb er wel ooit al mee geknipt en toen zag ik na één keer direct een beter resultaat. Een kleine aha-erbelbnis “Het lag niet aan mij, ik had gewoon de juiste schaar niet” maar ik heb er geen behoefte aan om mijn knipkunsten te perfectioneren, ik aanvaard het graag als een van mijn zwaktes.

Een kromme lijn is ook een lijn.

En zoveel moet ik nu ook weer niet knippen…

Nog lefties in da house?

Ok, ik ga misschien klinken alsof ik onder een steen leef maar waarom heb ik nog nooit gehoord van de podcast “Onbespreekbaar” van Jef Willem, Nicolas Overmeire en Bram Steenbrugge? In 2020 heb ik een 30-tal boeken gelezen over mentale gezondheid maar deze podcast kende ik tot op heden niet. Ik herinner me wel dat er een filmpje viraal is gegaan waarin Jef “Eagl” Willem een noodkreet slaakt omdat er gigantisch veel zelfdodingen zijn geweest in de eventsector tijdens de coronacrisis. Bij een doorklik op Instagram blijkt het wel degelijk aan mij te liggen want minstens 42 van mijn IG-contacten volgen het account van “Onbespreekbaar”. Dan toch onder een steen misschien?

De eerste aflevering die ik hoorde was de laatste die ze hebben opgenomen met Average Rob. Daarna was ik hooked en werd het bingen for life. Aangezien ik deze week geforceerd in de zetel belandde met een probleem aan mijn binnenwerk* kwam het goed van pas. Hosts Jef en Nicolas (na 4 episodes bingen noem ik ze bij de voornaam) bespreken op een heel kwetsbare manier de dingen des levens. Daarin schuwen ze niet om zichzelf compleet bloot te geven en over hun eigen ervaringen te reflecteren. Jef en Nicolas voelen aan als vrienden die ik bij mij in de zetel wil hebben met een drankje en een chipke. (Altijd welkom in De Westhoek trouwens gasten, na ’t corona 😉 ) Ik vermoed dat we het heel goed met elkaar zouden kunnen vinden aangezien ik regelmatig met mijn hoofd zat te knikken als een enthousiaste kerkganger die de preacher vooraan het geloof hoort verkondigen. “Hear hear!!”

Als ik dan een episode moet aanraden zou ik voluit voor de eerste gaan. Voor mij is het waardevol dat de podcasthosts mannen zijn. Ik denk dat er een wezenlijk verschil is in hoe mannen en vrouwen in het leven staan als het gaat over het bespreken van emoties, nare gevoelens en de hele shizzle die daarmee gepaard gaat. Daarom is het verfrissend dat deze twee mannen het op zo’n naturelle manier doen, zonder barrières. Ik ken wel mannen die zich durven kwetsbaar opstellen maar dat is voornamelijk omdat ik ook durf door te vragen, niet omdat ze dit uit zichzelf gaan doen. In één van de afleveringen hoorde ik ook hoe jammer het nu is dat we geen feestjes meer hebben omdat dat soms de momenten zijn dat we eens halfweg de avond op een bankje met iemand kunnen doorpraten over iets moeilijkere thema’s. Ze promoten dan ook om tijdens lockdowntijden te gaan wandelen met een vriend. Je moet hier nog niet lang meelezen om te weten dat ik daar ook een grote voorstander van ben, maar mannen doen dit toch niet zo gemakkelijk denk ik. (Of zie ik dat fout?) Mijn eigen husbando gaat nu sinds kort soms wel eens met iemand wandelen en komt achteraf helemaal ontspannen terug. Het enige verschil is dat hij en zijn maat er een blik Jupiler bij drinken, dat zie ik mezelf nog niet direct doen met mijn wandelvriendinnen al kunnen we het altijd eens proberen natuurlijk. Who’s in?

Dus luister naar “Onbespreekbaar” als je een recente podcast zoekt over psychologie, mentale gezondheid en kwetsbaarheid. Hun persoonlijke inzichten worden overgoten met een sausje van de dingen des levens. Het rauwe Gentse accent past bij de natuurlijke manier waarop het wordt gebracht.

( *hmja, mijn binnenwerk speelt mij het hele voorbije jaar al parten en deze week moest ik er voor de tweede keer ziekteverlof voor opnemen. Ondertussen is het al beter en kan ik morgen weer netjes aan de slag, maar laat ons zeggen dat ik het hartgrondig beu begin te worden om me fysiek niet 100% in orde te voelen.)

Blue monday. De derde maandag van januari is statistisch gezien de meest deprimerende dag van het jaar. De goeie voornemens beginnen af te brokkelen en een nieuwe vakantie is ver uit zicht. Hierdoor voelen veel mensen zich specifiek nu neerslachtiger dan anders. Een beetje populaire praat vind ik maar ik weet uit mijn omgeving dat veel mensen echt slecht in hun vel zitten, blauwe dagen of niet. Met mijn eigen gemoed gaat het de laatste tijd eigenlijk de goeie kant uit. Het schiet niet in hoogtes en laagtes zoals het soms wel eens kan doen en dat is voor mij de beste manier om door het leven te stappen. Uiteraard zijn het kakdagen, maar ik troost mij ergens met de gedachte dat dat voor iedereen zo is. Jawel, ik kan me ook ergeren aan hoesters in de Aldi of mensen die persé hun 91-jarige pepe in de rolwagen moeten meebrengen om een vers brood te kopen. Dan foeter ik wel eens in mijn binnenste maar ik spreek mezelf ook toe: “Laat het los, je kunt er niets aan veranderen”. Het heeft geen zin om daar energie aan te verspillen. Blue monday wordt ook op sociale media uitgespeeld, net dè plek waar mensen beter van weg blijven als ze niet 100% goed in hun vel zitten. Want wat geeft een meer vertekend beeld van de werkelijkheid dan iedereens’ mooiste foto’s? “Ik zie veel perfecte gezinnen” hoor ik wel eens. Ik zie geen perfecte gezinnen. Ik zie een perfecte shot van een gezin dat ook dealt met ups en downs. Misschien werd er wel veel rommel weggeduwd voor de foto werd genomen. Misschien houdt de moeder haar hand wel voor een melkklodder op haar kleren. Doe die “misschien” maar weg met een dikke laag tipp-ex want het is gewoonweg zo. Het leven is niet zoals op social media dus spiegel ik mij er ook niet aan maar kijk ik daardoor. Het is pas als je met mensen spreekt dat je hoort hoe het echt zit.

Dat in het echte leven de sneeuwpoppen ook dooien.

“Eergisteren nog statig en recht,

maar tegen de dooi verloor ik een oneerlijk gevecht.

De foto van mij op mijn best, werd alle chance tijdig op Instagram gezet”.

Onvoorstelbaar dat ik nog altijd “days of our lockdownlife” als titel kan gebruiken. Misschien moet ik het veranderen in “days of our outdoorlife” want daar speelt het meeste van mijn sociaal leven zich af. Ik ga wekelijks vele kilometers gaan wandelen maar nu combineer ik ze meer dan ooit met sociale contacten. Elke week heb ik minstens één walk & talk-afspraak, al dan niet gepland. Dinsdag laatst bracht ik mijn kleuter naar het zwembad en daar parkeerde ik onverwacht vlak naast Kim. Ik ken Kim sinds de boost-your-positivity-blogbrunch in Gent 5 of 6 jaar geleden en sindsdien zijn we elkaar blijven volgen, deze keer tot op de parking van het zwembad dus. Aangezien we beiden een uur te overbruggen hadden werd een eenzame avondwandeling spontaan een walk & talk. Zalig!

Ik kwam vorige week ook bij het kasteel van Aartrijke waar tevergeefs naar The Duke werd uitgekeken door mijn medewandelaarsters. Het was pas toen ik later op de Bridgerton-kar sprong dat ik besefte dat ze keihard gelijk hadden.

Ik werd nogmaals in de neus geboord voor een Covid-test deze week. De corona-alert-app gaf me anderhalve dag later het nieuws dat ik negatief testte. Nu de nieuwe variant en masse opgedoken is in een WZC en een voorziening in onze buurgemeente ben ik extra waakzaam. Dat mijn wederhelft op een Covid-afdeling werkt is ook geen voordeel, maar we willen het echt niet rapen!

Terwijl mijn oudste zoon gisterenavond naar de filmavond van de Chiro ging gleed ik rustig aan met de prutbak terug naar huis door de sneeuw. Op onze steile oprit ging het fout en ramde ik net niet onze brievenbus. Uiteindelijk kon ik toch deftig parkeren al blijf ik geen grote fan van sneeuw. Op mijn verlanglijstje zet ik dit jaar dan ook “een slipcursus” aangezien ik zo’n schijtluis ben als het vriest.

Ik ben als een razende zottin aan het schrijven. Er komt geen einde aan mijn schrijfdrang, integendeel, die lijkt alleen maar extreem toe te nemen. Op Instagram (of ook hier) post ik nu ook regelmatig een klein gedichtje gebaseerd op een foto uit de galerij op mijn gsm. Zo komen sommige van de 8018 foto’s nog eens van pas. Ik kreeg ook de proefdruk doorgestuurd van het trouwboekje waar mijn gedicht in gepubliceerd zal worden. Gelukkig was het maar een proefdruk want er stond een fout in de tekst waardoor het hele versje als een pudding in elkaar zakte. (Ter info: ik had hem correct ingezonden 😉 )

Straks luister ik nog naar de tweede aflevering van Blogcast. Een podcast gemaakt door de Blogboost-dames Evi en Nina. Met de challenge ben ik niet meer doorgegaan, zoals je hier wel kan merken heb ik echt geen blogboost nodig momenteel. Ik heb eerder iemand nodig die zegt “Gow zeg, hou je eens in!” al zou ik daar onder geen enkele voorwaarde ooit naar luisteren.

Jullie zotte plannen de komende week?

Met je onschuldige smoeltje, way too cute
tot je onder lichte dwang naar buiten moet
“Ik eis een vellen frak,
anders doe ik het in de kattenbak!”

Gedachten malen molenwiekend door haar hoofd
ze wordt bruut van haar focus beroofd
ontwart iemand voor haar dat hersennest
of blijft ze voor altijd door verstrooidheid gepest

kort nadat hij me herkent keert hij zijn kar
dat ik hem op de foto wou vond hij geenszins bizar
handschoenhanden in de zij
lacht hij een beetje ongemakkelijk naar mij
een vriespraatje later loopt hij zonder pardon
op het paadje richting de ochtendzon

Achteloos van zijn binnenste ontdaan

lag de sinaasappel mistroostig langs de baan.

Hij snifte geëmotioneerd: “Nu mijn organen zijn gedoneerd…”

“…was ik veel liever in het compostvat verteerd”.