“Baby Volt” is ondertussen anderhalve week oud! Zoals ik reeds eerder schreef mag ik een boek weggeven onder de bloglezers! Omdat ook het debuut “Vloed” heruitgebracht werd mèt een nieuwe cover mag ik ook hiervan een boek weggeven! Jahei!
Hoe kun je deelnemen? Rechts bovenaan mijn blog in het menu zou je een pagina moeten vinden “Wedstrijd Volt”. Van daaruit kun je het antwoord op de volgende ultrasimpele wedstrijdvraag invullen:
“Hoe heet mijn kat?”
En met “mijn” bedoel ik uiteraard die van mij, niet die van jou!
De wedstrijd loopt tot het einde van de maand. De winnaar krijgt een mailtje!
Westouter has got it! Yeah baby it’s got it! Iets in dat dorpje zorgt voor een twinkeling. Voor een zeker je ne sais quoi. Maar Westouter staat voor alles wat bekoorlijk is aan De Westhoek. Het is dan ook bezaaid met wandelknooppunten. Eerder nog schreef ik over Het Tweebergenpad en vandaag deed ik een andere route die ook in het centrum van het luisterrijke dorpje start. Het Stiltepad kun je in drie afstanden stappen. Ik koos voor de kortste route van 6,8km. Om de ervaring compleet te maken besloot ik om geen podcasts of muziek te luisteren maar even alleen te zijn met het ruis in mijn hoofd.
Soms voelde het alsof ik in het verre niets terecht ging komen. Als de weg voor je naar een horizontale lijn leidt terwijl je in Heuvelland bent, kleine mindfuck dit.
Ook op deze wandeling vond ik enkele haiku’s. Puur en simpel.
Behalve de vogels, kabbelend water en in de verte misschien een tractor heb ik niets gehoord. De wandeling heeft zijn naam alleszins niet gestolen.
Deze wandeling is niet rolwagentoegankelijk. Door de hevige regenval van gisteren was het bij momenten ook een zompige boel, maar niets wat je met goeie wandelschoenen niet kan trotseren.
Voor de route van 6,8km volgde ik volgende wandelknooppunten: 1 – 2 – 59 – 3 – 4 – 5 – 9 – 8 – 14 – 21 – 64 – 22 – 10 – 19 – 1
“Het is niet helemaal perfect, dus ik ben niet tevreden”. We waren op een initiatiecursus handletteren toen ik een jongedame deze uitspraak hoorde doen. Iets in mijn schreeuwde: “Wat!!??” maar ik hield me stil. Tegelijk denk ik nog altijd dat ik iets had moeten zeggen. Ik wou haar duidelijk maken dat die drang naar perfectie echt voor niets nodig is. In de weekendeditie van De Morgen las ik een artikel over hoe het we met z’n allen weer beter een beetje luier zouden mogen worden. Zoals er wordt geschreven: “is het tijd om middelmatigheid, luie dagen en de slobbertrui weer te omarmen”. Ik voelde me niet aangesproken in de het deeltje waar werd gezegd: “dat we de prestatiemaatschappij al te veel geïnternaliseerd hebben om er echt afstand van te nemen”. Dat we in een druk-druk-druk-maatschappij leven, dat hoor ik van alle kanten. In mijn nabije omgeving viert burn-out en depressie hoogtij. En niemand is er vrij van. Zelfs ik niet. Daarom hou ik nog maar eens een pleidooi voor chillaxen en content zijn met de simpele dingen in het leven
Morgen is ook een dag.
“Ik doe het morregen“. Belgian Asociality was reeds in de jaren ’90 een voorstander van het uitstellen van taakjes. Het is goed mogelijk dat ik op eigenaardige tijdstippen een vaatwas leegmaak of een mand was plooi, maar het is evengoed mogelijk dat ik tegen die mand schop en er “Morgen!” achteraan zucht.
Je bent genoeg
De woorden spreken voor zich. Maar toch hoor ik nog regelmatig mensen zichzelf neerhalen. “Ik ben niet slim genoeg” “Ik ben niet mooi genoeg”. Wie zegt dat?
Foto’s op sociale media zijn slechts een fractie van de levens van anderen.
Als je daardoor kijkt ga je dit medium helemaal anders benaderen. Op sociale media wordt in veel gevallen enkel het positieve getoond. Er zijn wel accounts die echtheid en realiteit durven te tonen maar veelal zijn het gewoon mooie plaatjes. Voor mij allemaal goed en wel, ik post ook graag aantrekkelijke dingen. Zolang je maar beseft dat dit alleen niet mijn enige realiteit is, dat ik tien minuten voor die leuke foto van de jongens nog moest tussenkomen in een ruzie. Als dit bij mij zo is, dan is dit bij anderen ook zo. Door dat besef ervaar ik geen jaloezie als ik door mijn Instagram scroll.
Mensen zijn door de band genomen vooral met zichzelf bezig.
Wat anderen “misschien wel gaan denken”. Dat is van geen belang. Als ik vind dat ik een beslissing moet nemen dan ga ik me niet gaan afvragen wat anderen daarvan gaan denken. Meestal denken anderen daar zelfs helemaal niets van, want iedereen is voornamelijk met zichzelf bezig. In het slechtste geval zijn ze misschien een half uur bezig met wat ze over jou denken en gaan ze daarna meteen terug over naar de orde van de dag. Moet je daarop je beslissingen gaan baseren?
Er kunnen parasieten in je leven aanwezig zijn.
Het is niet altijd simpel of mogelijk om mensen uit je leven te bannen. Maar het kan een groot verschil maken als je beseft dat het parasiteren gaande is. Als je de kleine naaldjes die ze in je rammen kan herkennen. Ik steek graag mijn tijd in de mensen die me energie geven en de parasieten tolereer ik tot op een bepaalde hoogte. Dat neemt niet weg dat het ook energie vraagt om daar mee om te gaan.
Zelfzorg is niet enkel een modewoord
Hoewel “zelfzorg” wat beladen klinkt komt het er gewoon op neer dat tijd nemen voor jezelf van cruciaal belang is om goed te functioneren. Als je constant ten dienste staat van je job, je gezin of je kinderen, wanneer kom je zelf dan aan de beurt? We zorgen ervoor dat we nooit zonder platte gsmbatterij vallen, maar onze eigen batterij opladen komt pas op de laatste plek.
Er is niets mis met simpelheid.
Ik krijg jeuk bij de “harder better faster stronger”-mentaliteit. Ik probeer de dingen die ik doe goed te doen. Het constante streven naar beter, verder en meer, daar kun je mij niet voor motiveren. Ik ben wel graag bezig met zelfontwikkeling maar bij mij werkt vooral intrinsieke motivatie het beste. Waarom wil ik verder studeren? Omdat het mij interesseert. Niet om hogerop te geraken in mijn job (iets wat trouwens niet mogelijk is met wat ik doe). Het is goed zoals het is en zo mag het blijven. De cheesy quote: “Life begins at the end of your comfortzone”, dat is allemaal goed en wel, maar ik zorg er wel liever eerst voor dat mijn comfortzone op orde staat, dat is dezer dagen al meer dan werk genoeg!
De wereld zal niet vergaan als je niet al je doelstellingen behaalt.
Leesdoelen, loopgoals en bucket lists kunnen een goeie motivator zijn om uit je luie zetel te komen. Ik heb ook wel enkele aandachtspunten in mijn achterhoofd om te vermijden dat ik ter plekke vegeteer. Maar er mag van mij geen druk bijkomen. Kan ik maar tien boeken lezen dit jaar, so be it. Er zal hierdoor niemand ter plekke in brand vliegen. Is het voornemen om elk weekend één dag blanco te laten deze maand niet volbracht, dan kijk ik wel graag terug op de drie andere weekends waarin het wel lukte. Niets moet, alles mag.
Ik krijg wel eens de vraag hoe ik mijn flexibele uurrooster combineer met een gezin, een studie en een sociaal leven. En vooral “of dat niet lastig is met die stronturen?”. Tjah. Wat is lastig? De perceptie hiervan is voor iedereen anders. Ben ik nooit eens aan het balen als ik op zondag moet vertrekken om te gaan werken? Tuurlijk wel, maar meestal gebeurt dat zonder veel meer, het heeft te maken met mindset ook. Als ik de hele week loop te pruilen omdat ik het aanstaande weekend moet werken dan ga ik er inderdaad minder graag naar toe vertrekken. Mijn tijdsschema is gewoon compleet anders ingedeeld dan de gemiddelde werkmens die dagelijks van 8u tot 17u werkt. Om maar eens te duiden hoe mijn week eruit ziet maak ik graag eens een overzichtje van een random week.
Maandag 23 september:
Ik heb het voorbije weekend gewerkt en vandaag volgt uitzonderlijk een dagdienst omdat ik een collectieve vormingsdag heb op het hoofddomein. We starten om 8u en achtereenvolgens krijg ik informatie over financiering in de sociale sector, het decreet rechtspositie bij minderjarigen, EHBO en hechtingsstoornissen. Ik moet een hele dag neerzitten waardoor ik compleet perte totale naar huis rijd. Een hele dag spenderen in een grote groep is voor mij ook ècht wel een uitdaging (#waarzittendieintrovertenhier?) Ik spreek telefonisch af met de echtgenoot wie de kinderen van de opvang haalt. Er moet nog onderhandeld worden over huiswerk en minstens één stinkerdje gaat nog in bad. Als ze in bed liggen blijkt het nog een mooie avond te zijn en ik besluit om nog een avondwandeling te maken. De regen flirt met me vanuit de lucht. De wolken fascineren mij mateloos en ik geniet met volle teugen terwijl ik duchtig naar verse lucht hap. Het is nog maar eens overduidelijk: een hele dag binnen zitten is niks voor mij!
Dinsdag 24 september:
Vandaag is een recupdag. Als ik de kinderen heb afgezet op school ga ik terug naar huis en regel wat praktische zaken. Ik bestel om 10u tickets voor Elbow en rij daarna met een grote smile op mijn gezicht naar Roeselare waar ik enkele boodschappen wil doen voor mijn vrijwilligerswerk bij Gezinsbond. De regen vliegt met bakken uit de lucht, mijn regenjasje doet goed zijn werk. Over de middag lunch ik met Josefien bij POP in het centrum en daarna stap ik nog eens vlug de winkelstraat in bij mijn favoriete winkel JUTTU. Om 16u pik ik mijn zonen op aan de schoolpoort en gaan we over tot de routine van “onderhandelen over huiswerk maken”, het andere stinkgatje in bad steken en maaltijden voorbereiden voor die avond en de dag erna. Ondertussen doet de wasmachine enkele rondjes want diezelfde avond nog ledigen we ons volledige washok en proberen we alle toestellen in onze garage te tetrissen. Ik poets de vloer en de ramen in het washok terwijl het leeg is. De echtgenoot pakt de keuken aan en stopt de kinderen in bed. Rond 20u30 ploffen we in de zetel en streamen we Studio Tarara vanop de VTM-app. Mijn handen ruiken naar javel.
Woensdag 25 september
Ik probeer om één woensdag per maand vrijaf te nemen (we moeten sowieso maandelijks dagen verlof inplannen dus dat lukt wel). Er komt ook vandaag “tegen de middag” een firma om een nieuwe vinylvloer te placeren in het washok en in het toilet dus ik ben gebonden aan mijn huis tot de werkman komt. Met mijn ouders sprak ik eerder af dat zij de kinderen oppikken zodat ik hier kan blijven wachten over de middag. In de voormiddag studeer ik een beetje en trek ik naar de lokale AVEVE om een pakket van Bol.com op te pikken. Ik vergeet mijn portefeuille waardoor ik het pakket bijna niet meekrijg. Uiteindelijk kan ik via mijn smartphone ergens wel bewijzen dat ik de ontvanger van het pakje ben. Vreselijk frustrerend en tijdrovend allemaal. Nadat de werkman aan zijn vloer begon pik ik de kinderen op. Ik ga naar Momhell (zoals Babs het op instagram verwoordt): de binnenspeeltuin. Het regent nog maar eens en door de werken in ons huis ben ik wat gedwongen tot een oplossing. Ik neem mijn cursus mee maar kan me niet zo goed concentreren door het getier van sommige kinderen. Mijn zonen hebben me zoals ze me het liefst willen: vrijgevig en tolerant. Want een ijsje of een wafel smikkelen, dat kan er ook wel nog bij. Oh ja, voor een keer.
Donderdag 26 september
De wekker staat om 5u15 want ik start mijn werkdag om 6u15. Om 9u30 moet ik alweer naar het hoofddomein voor nog een vorming. Het is veel vlugger dan verwacht 12u. De vorming was best boeiend. Ik stop bij Lidl voor wat boodschappen en bij Bruwanski om eindelijk eens een brommerslot te gaan kopen. Nadat ik thuis de boodschappen heb uitgeladen blader ik door wat tijdschriften in de zetel. Het vroege opstaan doet me even de das om en ik sukkel in een klein hazetukje. Het tingelende alarm van mijn gsm wekt me en een dampende koffie brengt me bij mijn positieven. Een kwartier later vertrek ik zenuwachtig naar de osteopaat voor een behandeling aan mijn nek. De gedachte aan wat er komen zal bezorgt me lichte stress. Ik ben dan ook een heel verkrampte patiënte op de behandeltafel en moet mezelf inwendig echt toespreken: “Laat het los, laat het los, het zal geen pijn doen”. Het doet effectief geen pijn en de volgende dag voel ik al veel minder spanning tussen mijn schouderbladen. Na schooltijd speel ik taxi voor de oudste zoon die in de karateles trots zijn eerste streep verdient. De echtgenoot gaat ondertussen fitnessen.
Vrijdag 27 september
Wegens een schoolvrije dag voor de jongeren op het werk heb ik weer een volle dagdienst. Werkdagen vliegen in een roes voorbij en het werk is absoluut niet afgewerkt als ik om 16u30 vertrek. De vrijdagavond spendeer ik met enkele manden was en een extreem vermoeide kleuter die de vrijdagavondtantrum een nieuwe dimensie geeft. Such fun. ’s Avonds kijken we verder naar Studio Tarara, zoals elke avond deze week.
Zaterdag 28 september
Behalve de boekvoorstelling ’s avonds staat er niets op het programma. How I love my blanco weekenddagen! Toch wordt de dag al vlug volgestouwd met weekmenu’s maken, boodschappen doen, hopen dat de regen ooit voorbij gaat en de kinderen naar hun logeerplekjes voeren. Ik neem mijn tijd om me rustig klaar te maken voor het feestje ’s avonds, we hebben beide moeite om te beslissen wat we gaan aantrekken.
’s Avonds stroomt mijn hart over van trots als ik zie hoe de boekvoorstelling verloopt. We belanden in verschillende interessante gesprekken met mensen die we al een tijdje niet meer gezien hebben. Het verstand wint het echter van het gevoel en we beslissen om tijdig naar huis te gaan. Als we om 1u in bed belanden voel ik me loom en uitgeteld.
Zondag 29 september
Als ik opsta heb ik splinterende koppijn. De twee glazen witte wijn de avond voordien zijn de boosdoeners. De koppijn in combinatie met het slaaptekort zijn een bumper op mijn weekendvreugde maar ze forceren me wel om het weer rustig aan te doen. De kinderen geraken uiteindelijk terug thuis en tegen de middag eten we samen kroketjes uit de oven. Ik kijk er tot op de dag van vandaag nog altijd gelukzalig op terug, want mmmm kroketjes. ’s Middags doen we even van schermtijd terwijl ik me bij de kinderen in de zetel nestel. Een half uurtje later schiet ik weer wakker, mijn hoofd staat nu compleet op ontploffen en een dafalgan is het enige reddingsmiddel. Ik voer Ilja naar de CHIRO en rij dan door naar Het Tabaksmuseum in Wervik. Daar neem ik deel aan een geleide rondleiding door het werk van Carll Cneut. Ik volg hem al een tijdje op sociale media en had gezien dat er een tijdelijke expo was in Wervik waar hij ereburger is. Er worden vooral werken uit het laatste boek tentoongesteld en de uitleg is boeiend. De details in de schilderijen zijn fenomenaal en ik kan niet stoppen met ernaar te staren. De mensen van het museum hebben ook koffie voorzien voor de groep. Thank God for that! Om 17u pik ik een volgeschilderde Chiro-boy op en doen we van zondagavondchillaxen nadat we alles hebben voorbereid voor de volgende dag.
Hij kan niet meespreken als ik hem vertel over een vrijdagavondtantrum bij de kleuter, dus doe ik het weinig tot niet. Ik kan niet meepraten over de verschillende auteurs waar hij reeds de boeken van recenseerde. Mijn boekenkennis is slechts een fractie van de zijne, zijn kennis over de sociale sector is dan weer minder courant. Onze levens lopen niet echt gelijk. Hij leest en schrijft als broodwinning, ik doe het als hobby en enkel als ik tijd vind. Hij kan met woorden toveren, terwijl ik maar wat in het wilde weg tokkel. Ik werk voor en met mensen, hij werkt veel in zijn ééntje. Wat we wel delen is ons nest. Onze jeugd en het gezin waarin we zijn opgegroeid. Ons introvert karakter en onze eendenpluimen. Ik ben blij dat ik twee kinderen heb, alleen al omdat ik weet hoe het voelt om een bloedband te hebben. Om te weten dat ik keihard mijn gedacht mag zeggen tegen hem en hij me daarvoor niet zal verstoten. We bemoeien ons bitter weinig met elkaar maar bij de belangrijke mijlpalen trachten we er altijd te zijn. Zoals de “geboorte” van zijn nieuwe boek.
Het voelt alsof ik vanavond naar een babyborrel ga. Het kindje genaamd Volt. Hoe het boek ook zal uitdraaien: deze tante is apetrots!
Gebokt: mijn kop. Alléé, mijn hoofd gestoten, maar in het West-Vlaams zeg ik gemakkelijker dat ik mijn kop gebokt heb. Een viertal dagen geleden hing ik een was op aan de wasmolen. Bij het openen van het plooiding kreeg ik één van die benen tegen de zijkant van mijn voorhoofd. Een veroordelende wenkbrauw optrekken was nog nooit zo pijnlijk.
gereserveerd: Onze tickets voor Green Day. Het was al een tijdje dat de Green Drang begon op te borrelen en ineens was daar de aankondiging van een nieuwe toer. Zalig!
gestresseerd: Op het werk is het razend druk. Ik weet niet of ik ooit zoveel werk heb gehad als de laatste weken. Maar we krijgen er oren naar en ik heb het gevoel dat het kunnen en mogen verwoorden al heel veel uitmaakt.
gestudeerd: neuropsychologie. Zoals ik eerder schreef neem ik enkele “moeilijkere” vakken op dit schooljaar. Neuropsychologie is het eerste vak waar ik examen van wil afleggen. De hersenen zijn best wel interessant al doen ze soms wel een beetje pijn als ik ze moet bestuderen.
ge-ouderd: Omstreeks 22u gisterenavond begon Linus te krijsen. Hij had in het verleden reeds perioden waarin Pavor Nocturnus – Night terror – of Nachtangst optrad. Ik kan me niet herinneren dat ik er hier ooit iets over schreef maar het is een eigenaardige situatie waarbij hij tierend en brullend in het rond maait en niet volledig wakker is. Hij kijkt dan recht door mij en hoort niet wat ik zeg. Hij praat wel maar het is meer een gebrabbel. Het is enorm moeilijk om hem wakker te krijgen. Het helpt een beetje om in de klaarlichte hal staan, gisteren schoot hij dan ineens wakker nadat hij enkele minuten aan een stuk aan het tieren was. Zijn lichaam is dan volledig opgespannen, hij is dan zelfs lichtjes agressief. Eens het voorbij is wil hij niets liever dan terug gaan slapen. Een seconde later ligt hij weer zalig in dromenland alsof er niets gebeurd is.
gelezen: Nachtouders van Saskia De Coster. Het was anders dan ik had verwacht. Daarom niet persé slechter. Binnenkort trouwens….heel binnenkort komt er een nieuwe telg in onze familie. De nieuwe roman van mijn broer! Check zeker zijn website eens voor meer informatie en ik denk ondertussen eens na over hoe we dat hier gaan organiseren want ik mag ook een exemplaar weggeven via mijn blog! Jahei!
gefixed: Schaam op ons maar we hadden nog steeds geen rookmelders. Correctie: we hadden wel rookmelders….in de verpakking…klaar om opgehangen te worden. Tot onze buurman op bezoek kwam en hij ons zot verklaarde. Zijn ervaringen als brandweerman waren voldoende om de dag erna in gang te schieten en de zes exemplaren ook effectief op te hangen. All credits to the husband weliswaar!
Al drie zomers op rij zeggen we: “Volgend jaar zal het beter zijn.” We zeggen het om elkaar moed in te spreken. De voorbije zomer begon er een klein beetje beterschap te komen. We waren niet uitgeput toen we na ons verlof terug aan het werk gingen. Moe, dat wel, maar niet compleet perte totale. Als ouder denk ik altijd dat het aan mij ligt. Dat ik gewoon niet gemaakt ben voor het ouderschap. Dat opvoeden een te moeilijke taak is en dat ik er maar het beste van moet proberen te maken. Kept them children alive today -speekselmedaille voor mezelf. Het nam vorig jaar wel soms extreme proporties aan in mijn hoofd. Hoewel ik weet dat mijn kinderen ok zijn. Dat ze gelukkig zijn en dat ik zeker niet kan klagen over hun kloeke gezondheid, toch denk ik heel regelmatig: ik ben er niet genoeg voor hen. Ik ben te weinig aanwezig in hun leven. Ik ben niet voldoende betrokken en onvoldoende verbonden met mijn kinderen. Er zijn echter geen tekenen die deze gedachten bewijzen. Integendeel eigenlijk. Ilja is een plantrekker die zonder verpinken een week op kamp vertrekt en glimlachend van de trein stapt omdat hij ons terug ziet. Ze roepen regelmatig (heeeeel regelmatig) achter hun mama of papa. Om iets te tonen. Om iets te vragen. Om een probleem te helpen oplossen. Tegen anderen zeg ik weleens: “Het feit dat je over je ouderschap nadenkt en het analyseert toont al betrokkenheid”. Maar deze opmerking geldt uiteraard alleen voor alle anderen en niet voor mezelf. 😉
Ik volg Steven Gielis al een tijdje op Instagram. Moet me dringend eens in zijn website gaan verdiepen en blijkbaar is er nu ook een podcast. Hij promoot een boek rond “Vurig Sensitief Opvoeden”. Ergens weet ik wel dat Linus een handjevol is. Hij is luid, altijd aanwezig en kan ineens keihard in huilen uitbarsten wanneer hij opgeschrikt wordt. Zo begon hij hartverscheurend te wenen toen hij gisteren per ongeluk het klepje van de steelstofzuiger opende en alles van vuil eruit viel op de grond.
Linus is soms overprikkeld en weet dan geen raad met zichzelf. Ik herken ook veel van mezelf in hem, soms zijn we zo gelijkaardig. Hij kan compleet over zijn toeren zijn door drukte en dan is hem afzonderen en rustig over zijn rugje wrijven de boodschap. Hij kan zich aan mij klampen als een aapje als hij zich onveilig voelt en tien minuten later roept hij de buurman aan de draad voor een praatje over het leven. Handgebaren inclusief. Is hij vurig sensitief? Misschien. Misschien ook niet. Ik wil er geen label op te plakken. In het boek vond ik echter wel veel items die herkenbaar zijn. Andere dan weer minder. Het kan geen kwaad om wat extra over opvoeden te leren denk ik altijd. Het boek is sowieso een aanrader voor wie opvoeding vanuit een andere invalshoek wil bekijken.
uit: “Vurig Sensitief Opvoeden” – Nessie De Zitter
