…ongeziene maatregelen voor een extreem ongewone situatie nopen ons tot een complete verandering van de kijk op ons leven.

In elk tijdschrift dat ik de laatste weken las stonden er artikels met titels in de genre van: “doe eens niets” “de kunst van het niksen” of “niks doen, hoe doe je dat?” Er werden vorig jaar dan ook enkele boeken over gepubliceerd die de basis vormden voor deze artikels. Kunnen we eigenlijk wel niksen?

Ik heb altijd geweigerd om een “taxi-moeder” te worden. Niet alleen omdat ik dat met mijn flexibele uurrooster niet kan waarmaken maar ook omdat ik sowieso vind dat kinderen niet teveel hobby’s moeten hebben. Dat is atypisch en dat besef ik. Ik hoor mijn kinderen soms juichen als ik zeg “dat we vandaag geen plannen hebben” of “we zullen het wel zien” antwoord op de vraag wat we gaan doen die dag. Als ik hoor hoe sommige ouders hun kinderen het hele weekend/woensdagnamiddag moeten rondvoeren naar allerhande hobby’s, daar krijg ik het koud zweet van. Chapeau voor de mensen die het doen, maar hoe krijg je dat rond als je nog eens fulltime (of 4/5e in mijn geval) werkt? Ik belast mijn ouders nu al zoveel met de zorg voor mijn kinderen als ik laatavonddiensten of vroegens moet werken. Er is altijd voor alles een oplossing maar daarvoor wil ik de problemen niet zelf in stand houden. Ilja wordt 9, zit één uur per week in de karate, gaat op woensdag (ook tijdens de middagen dat hij naar de opvang gaat) de komende vier maanden naar De Techniekacademie en op zondagmiddag naar de Chiro. Dit vind ik echt meer dan genoeg! Hij zit elke avond om 19u30 in bed en slaapt de klok rond. Linus is nog geen 5 en heeft dus nog geen hobby’s, hij gaat elke avond tussen 18u en 18u30 gaan slapen met dank aan mijn ouders die hen ophalen op school als wij ’s avonds moeten werken. Ja, dat is vroeg, op vrijdagavond kan ik met hem niets aanvangen omdat de kleuterklas hem compleet uitput.

Ik wil niet teveel druk zetten op mijn kinderen en ik besef dat veel mensen het niet met mij eens zijn in dit geval, dat je je kinderen van zoveel mogelijk moet laten proeven. Ik begrijp die redenering compleet, maar ik ken mijn kinderen ook. Ik weet dat ze nood hebben aan rust en regelmaat.

De komende weken worden vreemd. De vaste structuur van de school zal wegvallen. Ook voor ons zijn er drastische wijzigingen (ik ga nog niet beginnen over de impact die de corona-maatregel op mijn werk in de sociale sector heeft), de kinderen blijven voornamelijk thuis bij één van ons mits wat organisatie. De dagen waarop ze normaal school krijgen zal ik toch trachten enkele uren educatie in te bouwen voor hen, een structuur aanhouden zodat ze zich niet compleet verliezen in de vrije tijd. Educatie zie ik wel als een ruim begrip: een wandeling met wat extra informatie over de natuur, een stadswandeling met zoektocht, educatieve programma’s op VRT bekijken in plaats van YouTube. Het is ook het moment voor Ilja om aan TypeTopia te beginnen. Wie nog tips heeft, smijt ze gerust in de comments!

We kunnen dit, ik heb er vertrouwen in.

Het is een moddermonster ophalen aan de Chiro en verwachten dat hij stript tot op zijn onderbroek op het marktplein alvorens de nieuwe wagen te betreden .

Het is zinnen uitspreken die je je nooit had kunnen voorstellen ooit uit te spreken: “Haal die courgette uit de zetel” “Stop met regen aflikken van de deurklinken”.

Het is aanhoren hoeveel onderdelen één zoon aan het fabriceren is op toilet “Vier kleintjes en één grote mama!”.

Het is zoeken hoe je het best de druppels van een druipend jasje kan opvangen onder een stoel en hierbij fenomenaal falen.

Het is de eindeloze instroom aan kruimels, brokken en allerhande ondefinieerbare items onder de keukentafel.

Het is 30 jaar oud speelgoed nieuw leven inblazen.

Het is jezelf verwonderen over het feit dat ze een gigantische zetel hebben maar toch dicht bij elkaar kruipen.

Het is jaloers zijn op de paraplu van je kleuter en niet alleen omdat deze verkleurt als hij nat wordt.

Het is zoveel, zo intens. Zo alomtegenwoordig. Het is zo vermoeiend maar het is de beste vermoeidheid van mijn leven.

Struinend door het winkelcentrum besef ik meer en meer dat er iets veranderd is. Ik wandel mijn favoriete winkels binnen en het zegt me weinig tot niets. Zelfs in Hema koop ik niets behalve een doosje van hun overheerlijke paaseitjes. Er smelt ééntje in mijn mond terwijl ik verder slenter. De sublieme mix van pindakaas en chocolade leidt mijn aandacht af van de vitrines. In de boekhandel zie ik enkele boeken die mijn interesse wekken, ik check via de website of ze ze in de bibliotheek uitlenen en vertrek zonder iets want de bib van Ieper blijkt een goudmijn! Mijn broer en schoonzus gaan het niet graag lezen -boeken zorgen voor hun inkomen- maar het is gemakkelijker om niets te kopen dan om te twijfelen tussen twee items. Ik denk aan het eBook dat ik gisteren via Kobo downloadde (zowat het enige dat ik niet in de bib kan vinden): “Everything that remains” en nestel me op een bankje in het shoppingcenter om verder te lezen geflankeerd door het doosje verrukkelijke paaseitjes. Het voelt zo bizar, hoe ik ineens zo gebeten ben door deze filosofie. Mijn gerief blijft belangrijk voor mij en ik koop wel nog wat ik echt nodig heb – zo ging ik naar huis met een nieuwe chillbroek. In februari hebben we voor het eerst een volledige maand erop gelet om niets te kopen zonder er eerst over na te denken, dat klinkt onnozel maar het is onvoorstelbaar hoeveel meer we gespaard hebben. Niet ingaan op de 2+1 acties in winkels, niet meegaan op de “misschien ga ik dit wel nog kunnen gebruiken”- neiging die me soms overvalt. Het valt me op dat de marketeers van Bol.com ineens mailtjes beginnen te sturen dat ze mij missen. Mijn huis -en daarmee ook mijn geest – voelt veel lichter zonder al die extra items. Declutteren werkt in op verschillende aspecten van mijn leven en ik vraag me af waar het mij nog allemaal zal brengen…

Curieus, hoe de algemene benaming “werkwoord” het woord “werk” bevat. Ik heb de voorbije week wel gewerkt, maar niet zoveel. Toch zijn er heel wat werkwoorden aan te pas gekomen:

Stressen

We pikten donderdag de nieuwe wagen op in de garage. Na een technische uitleg met twee kwebbelende kinderen op de achterbank kon ik vandaag pas achterhalen dat er cruisecontrol op de auto zit. Eén tip als je ooit een nieuwe wagen moet halen in de auto: laat uw kinderen thuis zodat je deftig kan meeluisteren. Deze sleutel gaven we af, het ging veel gemakkelijker dan ik oorspronkelijk had gedacht.

Bij het uitmesten van mijn oude auto vond ik onder de zetel trouwens een blik Icetea. Vol doch over datum. Ik maakte daarna de plechtige belofte aan mijn echtgenoot “dat ik het met de nieuwe wagen niet zover ging laten komen!”. Als het op de blog staat is het voor echt! Waar ik dan over gestresseerd was: de eerste keer op pad gaan met de nieuwe car. The universe was mij niet goedgezind. Na 5 km vloog er al een steen tegen de voorruit, gelukkig zonder schade maar met voldoende fuckinggemeend gevloek.

Luieren

Door het rotweer de voorbije week zijn de activiteiten binnenshuis een beetje uitgeput. Ze klagen echter niet als ze eens extra schermtijd krijgen.

Uitlezen

Daardoor kon ik ook eindelijk enkele boeken uitlezen. Ik lees altijd non-fictie boeken beneden en fictie boven in bed. Er liepen enkele boeken op zijn einde onder andere: “Weet je, ik heb het ook niet gemakkelijk” van Wilfried Van Craen waaruit ik onderstaand tekstje rond focussen op het goede opsloeg:

Bewonderen.

De overgang naar de avond wordt nooit mooier aangekondigd dan op deze manier.

Bezoeken

Samen met Ilja en een vriendje bezochten we in Oostende De Waanzinnige Boomhut-expo. Ik dacht ergens gelezen te hebben dat de expo zich vooral richt op bezoekers vanaf 6 jaar en achteraf bekeken ben ik blij dat ik hier rekening mee gehouden heb. Het is aangeraden om dit te doen met kinderen die reeds vlot kunnen lezen en kennis over de boeken is toch wel een must vind ik.

Organiseren

Voor Gezinsbond organiseerde ik een sessie babymassage in mijn living. Tijdens de vierde editie van deze activiteit rook mijn zithoek volle bak naar Zwitsal en kon ik mijn inkomhal volstouwen met maxi cosi’s. Het gekraai van de baby’s, de pamperkontjes, cuteness overload maar tegelijk ben ik toch blij dat ik niet meer in die fase zit.

Knijpen

Tijdens onze datenight probeerden we een een nieuw restaurantje in Ieper en checkten we in Wilrijk King Hiss en Patroness. De drummer van de laatste band is verloofd met Talitha, die ik dezelfde avond bijna in één van haar boobies kneep. En dat nadàt ik door een geïnteresseerde dame reeds was gevraagd in de damestoiletten of ik lid was van de LBGTQ-gemeenschap. De rest van het verhaal moet je er maar zelf bij verzinnen. What happens in Wilrijk, stays in Wilrijk.

Het was in eerste instantie niet de bedoeling, maar ik ben dagelijks actief bezig met mijn jaarquote “Less is more”. Ook al volg ik niet exact The Minsgame, toch heb ik elke dag geminimaliseerd en kruiste ik daarbij al 20 vakjes van het papier af. Want een dag niet geminimaliseerd betekent dat de ketting is verbroken. Laat dat nu net een loophole zijn als je een gewoonte wil aanleren. Al gooi ik maar iets kleins weg, al ruim ik maar één klein schuifje uit: ik zet een kruis. Als ik alle items samentel die het huis nu al verlaten hebben dan zit ik aan veel meer dan de 231 waar ik normaal gezien zou zijn als ik het spel helemaal correct zou spelen.

Opvallend is dat het concept “Less is more” zich doorzet in verschillende aspecten van mijn/ons leven. Mijn keukentablet is beste voorbeeld. Waar vroeger zowat elk item zonder huisje daar te vinden was is deze nu veelal leeg. En het feit dat ik er aandacht aan besteed zorgt ervoor dat ik toch dagelijks een extra effort doe om die tablet leeg te houden. Mijn lief is me stiekem dankbaar, hij uitte al meerdere keren zijn ongenoegen over onze slordige keuken. De kinderen worden nóg meer opgejut om hun gerief op de juiste plaats terug te leggen al was ik vroeger ook al een “geen speelgoed in de keuken”-freak. Opstaan in een opgeruimd huis blijkt echt goud waard. De nieuwe sofa is groter dan wat er voordien stond maar toch ervaar ik in de living een opener, ruimer gevoel nu ik er heel wat heb buitengesleept.

Het is ook een trigger om daadkrachtiger te zijn. Zo werden op korte tijd al enkele zeurende taakjes aangepakt, van die prutsdingen die maar blijven in mijn achterhoofd knagen. Op de kamer van Linus deed ik een klein schilderwerkje gewoon omdat ik wist waar ik al het schildermateriaal kon vinden aangezien we heel onze garage gedeclutterd hebben. In drie uur was ik klaar met een taakje dat al jaren aansleept. Wasmanden worden na het vullen zoveel als mogelijk direct leeggemaakt in de kasten. Het is echt maar een minuscuul taakje en toch zijn een stapel manden met propere was zo’n energievreters want “dat moet nog gedaan worden”.

Het eigenaardige aan dit verhaal: het is niets nieuws onder de zon. Ik wed dat iedereen die meeleest ofwel iets heeft van “wist ik al langer!” of “thoh, ’t is eigenlijk waar wat je zegt”, en ik besefte het ook wel, maar toch kon ik mezelf er nooit toe overhalen om het door te voeren. Hoe meer ik er ook over nadenk, hoe meer ik zin heb om er mee door te gaan. Het is zoals Heidi schreef in één van de comments: het werkt verslavend!

Op Valentijn stond ik aan te schuiven aan de kassa van Den Aldi toen ik aan de andere kassa wat weg-en-weersel zag. Een oudere man had een boeket roosjes gekocht maar er zaten blijkbaar enkele roosjes in die niet meer helemaal vers waren. De kassadame had dit opgemerkt en raadde hem aan om een vers pakje uit het rek te halen. De kerel van het jonge koppel dat achter de bejaarde man stond aan te schuiven stelde voor om hem te helpen. Samen gingen ze uitzoeken welke rozen het mooiste waren. Ik weet niet waar ik het meest om moest glimlachen: het feit dat die man rozen kocht op Valentijn, het aanbod van de kerel om hem te helpen of de grijns op de gezichten van de kassamedewerksters. Made my day!

Ik deed wat geflyer als reclame voor de tweedehandsbeurs die we organiseren met Gezinsbond. Bij het aanschuiven (nogmaals) in een winkel stond een meneer een praatje te slaan met de winkeldame terwijl hij zijn boodschappen afrekende. Toen het mijn beurt was hoorde hij me vragen “of ze een affiche wilden ophangen van de beurs” waarop hij me aansprak en zei “Maar meisje toch, je mocht voor hoor als je dat had gezegd!”. Ik haalde mijn schouders op: “Bwah, ik heb tijd hoor!” waarop hij letterlijk giechelend repliceerde: “Ik ook hoor! Ik ben op mijn pensioen! Thihihi!”. Hij kroop in zijn auto en zwaaide nog eens naar me toen hij vertrok.

Bij de lancering van de nieuwe Green Day plaat werd de nieuwe vinyl bij ons thuis geleverd (werd besteld in het pre-decluttertijdperk!). Er zat een sleutelhanger bij met het logo van de nieuwe plaat op. Op een ochtend kwam Linus heel beteuterd naast me staan: “Mama, ik hou niet van die sleutelhanger, ik ben daar bang van!”. Hij zet The Nightmare Before Christmas op repeat en dan is hij bang van een unicorn die regenbogen spuwt!

Roxette die keihard door de boxen knalt als je de wagen start!

De uitspraken van mijn kleuter als hij met zijn verwonderende blik de wereld verkent. Zo kon hij zien dat Frankie aan de voordeur was komen zitten “want er stonden pootstappen op de trap”. Op zijn knutselwerkje van school zaten er dan weer “glimpers”. Geef toe: “glimpers” dat klinkt toch veel glamoureuzer dan “blinkers”.

Dit liedje op repeat:

Witte wijn en een kazeke met wat mosterd daarbij en je hebt een instant terrasjesgevoel toch?

We namen deel aan een quiz waar ik kreupel lag bij een vraag over onderstaand 90’s filmpje:

Blijf vooral kijken tot het moment waarop de dames zich voorstellen. Anja had alvast haar beste rijmskills boven gehaald! Het antwoord op de vraag was “Jo De Poortere”.

Er is meer ruimte. In alle mogelijke manieren van het woord. Het voelt alsof mijn hersenpan ineens meer vrije plekjes heeft waar zuurstof gemakkelijker kan door stromen.

De reacties op mijn vorige blogpost waren….onverwacht. Ik had niet gedacht dat er zoveel mensen met mij gingen meeleven, hartverwarmend eigenlijk. Bedankt.

Vorige week begonnen we met het uitmesten van de garage. Wij bezitten zeven flessen antivriesspray van vier verschillende merken. Van op drie locaties in het huis heb ik alle umbraco’s verzameld. Ik zit al aan veertien. Het bundeltje sleuteltjes kwam goed van pas toen ik gisteren ons babybedje afbrak om mee te nemen naar het containerpark. Ik zou daarover sentimenteel kunnen uitweiden, over de keren dat ik over die boord heb gehangen om een tuutje in een mondje te steken (Ilja) of om te kijken waarom dat kleine beertje zo’n lawaai maakt in zijn slaap (Linus) maar ik laat het maar.

Bij het zoeken in mijn Google Drive naar deze foto ben ik in de foto’s van het jaar 2015 blijven hangen. (Misschien toch wat sentimenteel dan?) Het jaar waarin Linus is geboren en tegelijk ook het jaar dat compleet blurry is in mijn herinneringen. Ik weet van het jaar 2015 simpelweg niets meer ook al was het achteraf gezien een cruciaal jaar in de levenskeuzes die we toen maakten. Toch eigenaardig hoe slaaptekort en nieuw leven in huis voor zoveel troebelheid kunnen zorgen.

Misschien was 2015 ook het jaar waarin ik begon met het aanleggen van een voorraad wondpleisters?

Eén ding is zeker. Als ik hier ooit een feestje heb met 48 personen en ze verwonden zich allemaal tegelijk dan ga ik nog voldoende kleefpleisters overhouden om de komende drie jaar te overbruggen. Ik zou zeggen: mij zien ze niet meer in de apotheek binnenkort, maar deze maand alleen liet ik er alweer bijna 30 euro achter aan medicatie en hoestsiropen. Ruimte in mijn hoofd maar ook fluimen in mijn longen (Excuse my French). Ik blafte mezelf een weg door het werkende weekend, terend op Dafalgan en een hoestsiroop die groen was van kleur en jammergenoeg ook zo smaakte. Om uiteindelijk op maandag bij de dokter te eindigen en antibiotica te krijgen. Gelukkig bracht extra slaap ook verlichting al dacht mijn echtgenoot daar anders over toen hij uit armoe in de zetel ging slapen nadat ik hem voor de zoveelste keer wakker hoestte.

En hoe ist met jullie? Oei? Ook wat fluimkes?