Zondagskind

november 10, 2018november 10, 2018Liese 6 reacties

Gisteren werd ik bijna gebeten door een keeshond toen ik aan het lopen was. De eigenares had hem aan de leiband, maar hij besloot dat ik bad news was en ging in de aanval, ze kon hem maar net op tijd wegtrekken. Aan de andere kant van de vijver werd ik bespuwd door ganzen. Men zag mij daar echt niet graag komen met mijn fluojasje bij Zillebeke Vijver. Ik heb geluk gehad, zo’n attaque van keeshonden of ganzen lijkt me nu niet bepaald iets om op je “been there, done that”-lijstje te kunnen zetten.

Links: de vriendelijke gans.

“Wat ben ik soms toch een zondagskind!” las ik enkele maanden geleden op de blog van Bert. Hoewel ik de term nooit gebruik weet ik perfect wat ze betekent. Ik ben het namelijk zelf! De keren dat ik kan zeggen “amaai, ik heb chance gehad” of de keren dat iemand mij blindelings hielp bij een moeilijke situatie. Ik kan daar anders wel een lijstje van maken.

Deze week nog: ik parkeerde me in de ondergrondse parking onder het station in Brugge. Nadat ik me in één van die nauwe gaatjes had gewrongen en mijn gerief aan het samenscharten was om te vertrekken bleek ik mijn portefeuille op de keukentafel vergeten! Maar geen vrees! Ik had nog een briefje van 20 en wat kleingeld in mijn jaszak zitten. Voldoende dus om mijn parkeerkost te betalen en zelfs nog iets te kopen. Ik trappel naar mijn afspraak. Als ik mijn parkeerticketje in mijn gsm wil stoppen – ahja, want ik had geen portefeuille- zie ik staan “enkel betaling via bancontact – visa – mastercard”. Aih, dat was minder vlinder. Na mijn afspraak keerde ik terug naar het/de* parkeerautomaat, misschien had het kaartje ongelijk. Haha, want dat gebeurt toch zo’n dingen? Dat zo’n kaartje geen gelijk heeft. Tot ik bij de/het* betaalautomaat kwam en het kaartje 100% gelijk had: enkel met een betaalkaart te betalen. Ik sprak een stationschef aan en hij bevestigde, hij zei ook dat daar nu en dan wel eens iemand staat met dat probleem. Hallo NMBS, 2018 is calling! Is het geen tijd om nog een andere optie aan te bieden? Na tien minuutjes trappel- en denkwerk ter plekke en een telefoontje naar de echtgenoot die op dat moment moeilijk te bereiken was, kijk ik ineens op. Er komt parmantig een collega voorbij die met zijn bankkaart in zijn hand naar die automaat gaat. Ik zit aan de andere kant van de provincie met een probleem en dan kom ik een collega tegen. De rest is geschiedenis. Chansaard ikke. (*ik weet nooit of ik het DE automaat of HET automaat is).

Er is ook het verhaal “van twee keer mijn gsm verliezen in twee weken tijd”. Twee keer door op het dak van mijn auto te laten liggen, twee keer gevonden door iemand, twee keer gevonden door een EERLIJK iemand. Twee keer zonder dat er iets aan was. Twee keer chansaard ikke.

Niet te vergeten: die keer dat ik een dikke zigeuner zijn ass gekicked heb. Daar was ik niet echt een zondagskind maar eerder een onbevreesd razend kind dat enorm veel chance heeft gehad. Dat zou ik NOOIT meer doen en ik zou het niemand aanraden om mij na te doen.

Ohja, en het examen twee weken geleden. Alsof examens nog niet stresserend genoeg zijn bleek ik het blanco ingediend te hebben. Wat? Blanco? Je had toch geblokt voor duust? Ja, maar bij een meerkeuzevragen-examen is het blijkbaar de bedoeling dat je eigenhandig nog eens al je antwoorden gaat invullen op een overzichtsblad dat er helemaal achteraan bij zit. Examendummy ikke. Ik zag dat blad en ik dacht “dat is voor de docent, daar kom ik best niet aan”. Tot ik ’s avonds in mijn auto ineens besefte “oei, stond daar niet op dat voorblad dat ik nog iets moest invullen op één of andere matrix?” en mijn frank veel te laat viel dat ik wel degelijk dat blad had moeten invullen. En dat ik in feite mijn examen blanco had ingediend. En dat het vrijdagavond was en dat examen al duust lang weg was in één of andere grote examenhoop. En dat het herfstvakantie was. En dat ik dus misschien wel met een probleem zat. Ik mailde direct naar de docent met mijn probleem op vrijdagavond waarop hij me op zondag terugmailde dat het inderdaad een probleem was omdat hij niet ging mogen vergeten dat na de vakantie in orde te brengen. Maandag na het verlof kon ik de school nog verwittigen en kwam het uiteindelijk toch helemaal in orde. Chansaard. Ikke.

Nu nog het resultaat afwachten en hopen dat de zondagsvibe even blijft aanslepen!

Ons huis…

november 1, 2018Liese 20 reacties

Waar mijn stapels badhanddoeken soms omvallen in de kast. Ik moet me soms inhouden om de was niet achter mijn echtgenoot zijn gat opnieuw te plooien, hij houdt er namelijk een andere plooitechniek op na. (Get a grip woman, het zijn maar handdoeken!)

Waar gitaarklanken de laatste maand weerklinken. Soms eens een bas, soms eens een klassieke gitaar.

Waar pannenkoekplantjes zich uitbreiden en mijn bloementafeltje wordt geattaqueerd door dinosaurussen. #dinovember

img_7383-1

Waar het internet (niet altijd) blij was om mij te hebben en er dus nogal gevloekt werd omdat ik net tijd had ingepland om te werken aan een schooltaak.

Waar Tommy de huiskip blijft ontsnappen en komt koekeloeren door het keukenraam.

Waar we soms uit trekken met vriendjes, naar het reuzenrad en het Ypermuseum!

The good enough mother

oktober 27, 2018Liese 9 reacties

“There is a crack in everything, that’s how the light gets in” zong wijlen Leonard Cohen.

Misschien had hij het niet over perfectionisme maar dat versta ik er wel onder. Over perfectionisme kan ik uren doorbomen. Het komt er altijd op neer dat ik er keihard tegen ben. “Hoe kun je nu tegen perfectionisme zijn?” het zou een mogelijke repliek zijn want iets zo goed mogelijk proberen te doen, daar is toch niets mis mee? Misschien is het duidelijker als ik schrijf dat ik niets tegen ambitie en toewijding heb. Ik vind het zalig als mensen zich smijten in een project, een tekst, een muziekgroep. Dat ze veel van zichzelf geven in hun passie of hun levenswijze of zelfs in hun werk. Ik vind het ook niet meer dan normaal dat je je werk naar behoren doet en er de kantjes niet vanaf loopt. Het is een ander verhaal als je jezelf naar waarde begint te schatten op basis van je prestaties of het oordeel dat anderen over je vormen. Als je jezelf zo’n druk oplegt dat het je nekt. Het moet perfect of ik faal! Ik moet slagen of ik ben een loser. Niet promoveren is geen optie! Iedereen moet mij tof en gezellig vinden of ik moet veranderen tot het zo is! Maar waarom? Is een perfecte tekst belangrijker dan het genoegen vinden in ze te schrijven? Zal je pas gelukkig zijn als je die promotie hebt? Kan je eigenlijk wel voor iedereen goed doen? “Waarom moet dat?” hoorde ik tijdens de tweede podcastaflevering van het tweede seizoen van Werk En Leven. “Wie zegt er dat?” Ja wie eigenlijk? “De mensen”? Welke mensen? Waar zitten die mensen?

Mijn perfectionisme heb ik eigenhandig de mond gesnoerd na een moeilijke periode. Sindsdien is mijn slinger helemaal de andere kant op gevlogen, of hoe zeg je dat? Doe dingen die je graag doet, niet omdat “de mensen” verwachten dat je dat ze doet. Mijn studie doe ik zuiver voor mezelf, niet voor iemand anders. Ik deed gisteren mijn eerste examen. Terwijl ik tijdens mijn vorige opleiding niet voor minder dan 75% ging ga ik nu gewoon al blij zijn dat ik geslaagd ben voor het vak. Uiteraard zou ik met een 15 op 20 enorm content zijn en ik ga gigantisch ontgoocheld zijn met een buis. Ik heb hard gewerkt en wil daar uiteraard resultaat van zien. Tegelijk besef ik ook dat werken-studeren-een gezin draaiende houden een uitdaging is en dat ik mijn barrs moet loweren. Dus geslaagd is geweldig, gebuisd is slikken en opnieuw proberen! Het kan niet allemaal perfect zijn. Ik weet dat ik niet vrij ben van burnout of depressie ook al lijk ik soms wel eendenpluimen te hebben. Niemand is daar vrij van. Ik ben er wel alert voor en kies ook regelmatig keihard voor mezelf zonder me daar een spatje schuldig over te voelen. Tijd inlassen om te bewegen, te schrijven en te lezen, ook al is de wasmand propvol. Koffie drinken met vriendinnen terwijl mijn man de kindjes eens rond voert, moet toch kunnen? Ik doe mijn best, en dat is goed genoeg.

Gezinsbond: een goed idee?

oktober 23, 2018Liese 16 reacties

Ik had het er al een tijdje geleden over: bij mijn bezoek de voorbije zomer aan Het Museum Aan De Ijzer kreeg ik 4 euro spaarkorting op mijn Gezinsbond spaarkaart. Mijn echtgenoot die de week ervoor naar de Star Wars Expositie was geweest met Ilja kreeg ook 4 euro spaarkorting. Als bestuurslid binnen mijn lokale Gezinsbond krijg ik soms wel eens de vraag wat de voordelen nu zijn van zo’n kaart. Je moet er tenslotte wel 40 euro voor betalen om ze te verkrijgen en tegelijk lid te worden van Gezinsbond. Is dat niet veel eigenlijk?

Als lid van Gezinsbond moet je vooral aandachtig zijn bij het winkelen. Heel veel winkels bieden spaarkorting aan. Jaarlijks krijg je een bonnenboekje waarin je nogmaals kortingsbonnen krijgt voor verschillende winkels in de streek, de schoenenwinkels en opticiens zijn goed vertegenwoordigd. Het boekje wordt per regio opgemaakt maar ook sommige winkelketens bieden in hun vestiging spaarkorting aan. Die spaarkorting kan aardig aantikken als je je kaart consequent gebruikt. Ik maak anders eens een overzichtje van mijn eigen spaarkorting in het voorbije jaar (dus van oktober 2017 naar oktober 2018)

Aankoop schoenen bij Brantano: totale spaarkorting doorheen het jaar: 40,38 euro (deze wordt ook altijd gecumuleerd met solden).
Dienstencheques bij Daoust Dienstencheques: 9 euro korting per maand als de poetshulp 12 uur per maand komt. Dat komt op één uur gratis poetshulp per maand (concreet is het 0,75 euro spaarkorting per cheque).
Standaard Boekhandel: 5,66 euro
Museum Aan De Ijzer: 4 euro
Star Wars Expositie: 4 euro

In Sea Life Center kregen we op vertoon van onze Gezinsbond kaart 40% korting, dat kwam neer op ongeveer 20 euro korting. Ook in Bokrijk krijg je veel korting. De gigantische lijst met de ledenvoordelen kun je vinden op de site van Gezinsbond.

Maar niet alleen voor de ledenvoordelen ben ik lid van Gezinsbond. Gezinsbond strijdt ook voor de rechten van gezinnen in de maatschappij, hekelt standpunten van de overheid waar gezinnen de dupe van zijn of doet voorstellen ter verbetering van de positie van het gezin! In het maandelijkse infoboekje krijg je regelmatig nieuwe aanbiedingen en ook artikels waarin de standpunten van Gezinsbond ten voordele van de gezinnen worden uitgelegd en onderbouwd.

Binnen onze afdeling organiseren we met ons team ook regelmatig activiteiten voor de gezinnen van de gemeente. Ik denk maar aan een paaseierenraap, een sint-avond, babymassage, de tweedehandsbeurzen. We organiseren ook jaarlijks een quiz, bemannen altijd een stand op de avondmarkt op de kermis en zoveel meer… Als bestuur proberen we het programma samen te stellen zodat de verschillende leeftijdsgroepen binnen een gezin eens aan bod komen. Ook voor de gepensioneerde gezinsbondleden is er een afdeling apart genaamd GOSA.

Voor die 40 euro lidgeld krijg je dus heel wat terug, gezellige activiteiten in je gemeente en als je wat aandachtig winkelt kun je je lidgeld gewoon terugwinnen of in mijn geval: twee tot drie keer terugwinnen.

Ben je ook lid van Gezinsbond?

Verder dan je rode neus lang.

oktober 21, 2018Liese 3 reacties

Er zou van mij wel kunnen gezegd worden dat ik een loner ben. Dat zou niet bepaald een verkeerde interpretatie zijn, ik zou zelfs niet beledigd zijn. Alleen zijn, dat vind ik gewoonweg ontspannend, just me and my toughts. Tegelijk kan ik voor mezelf wel zeggen dat ik een redelijk aantal vrienden en vriendinnen heb. Van slag en soorten. Er zijn vriendinnen uit de lagere school, er zijn vriendinnen uit mijn puberteit maar ook de laatste twee jaar had ik veel sociale contacten en ook daar groeiden mooie vriendschappen uit. Tijdens mijn opleiding orthopedagogie leerde ik Ann-Sophie kennen. Er zijn niet veel mensen waarvan ik kan zeggen dat ze gelijkaardig zijn aan mezelf maar Ann-Sophie durf ik wel eens mijn “sister from another mister” noemen. Het is soms freaky hoe we op dezelfde manier over de dingen denken. Ann-Sophie (in mezelf noem ik haar Franksje, ik dacht dat ik haar ook soms zo aansprak maar blijkbaar niet) is -net als ik- voorstander van het leven zoals het is. Geen schone schijn, geen fake gedoe. Nee, het leven dat is mooi, maar het kan bij momenten ook een dikke vette shitboel zijn. Ann-Sophie springt de aanstaande maand in de bres voor Rode Neuzen Dag. Ik ben geen Q-music luisteraar (Aha! Toch iets waarin we verschillen!) maar ik ken het project wel. Zelf ben ik gelijk hoe een enorme voorstander van het doorbreken van taboes rond psychische problemen. Niet alleen je lichaam moet je soigneren, je geest kan ook tegensputteren of zelfs volledig stil vallen. Er rust een taboe op hulp zoeken bij psychische problemen en WAAROM eigenlijk? Je gaat toch ook naar de dokter als je griep hebt? Je verzwijgt toch ook niet angstvallig dat je een oorontsteking hebt? Ik sprak deze ochtend met Ann-Sophie over haar actie en haar drive.

Ann-Sophie, wat ben je aan het doen ten voordele van Rode Neuzen Dag?

“Momenteel ben ik bezig met het bakken van meringues -nunnescheetn noemen wij ze- om te verkopen. Ik maak ook verse mayonaise die ik aanbied in potjes van 325gr. De bedoeling is om deze producten te verkopen en de opbrengst integraal aan Rode Neuzen Dag te schenken.”

Hoe kom je erbij om dit te doen?

“Toen Roze Neuzen Dag zijn eerste editie opstartte had ik direct een klik met deze actie. Net zoals anderen geld geven aan bvb: WWF, had ik direct zin om deze actie iets bij te dragen. Eerst kocht ik een neus, het jaar erop stortte ik een kleine gift. Dit jaar wilde ik een stapje verder gaan. Rode Neuzen Dag wil psychische problemen bij jongeren kenbaar maken en steun bieden aan projecten die jongeren helpen om psychische problemen aan te pakken. Die actie sprak me meteen aan omdat het een herinnering aan vroeger opriep. Toen ik in een minder moment tijdens mijn jeugd de behoefte voelde om op school een bepaalde leerkracht aan te spreken, ondervond ik een soort barrière die ik niet kon overbruggen. Ik heb nu zelf kinderen. Ik zou graag hebben dat mijn kind op school later die grens wel durft èn kan overgaan als het daar behoefte aan heeft. De “Overkophuizen” zijn een initiatief dat wordt gesteund door Rode Neuzen Dag en ik vind zo’n acties heel waardevol.

Waarom vind je dit zo belangrijk?

“Ik ben er van overtuigd – als een depressie bij jongeren niet tijdig wordt behandeld – dit misschien problemen kan geven in de toekomst. Maar ook bij andere problemen moet het mogelijk zijn om als jongere hierover te kunnen ventileren. Problemen thuis, een moeilijke situatie waar men even niet weet wat gedaan, puberproblemen….etc. Hulp van jongs af kan er misschien voor zorgen dat jongeren een stevige basis vormen waarop ze hun verder leven kunnen voortbouwen. Leerkrachten kunnen hierbij helpen als eerstelijns hulpverleners ook al hebben ze niet altijd de tijd en middelen om zich hiermee bezig te houden. Jongeren moeten weten dat de school er niet enkel is om te leren en te presteren, maar ook een plek waar ze terecht kunnen bij iemand. Een effectieve doorverwijzing naar de schoolpsycholoog of een andere hulpverlener kan echt een verschil maken, ook bij kleinere problemen. Daarom vind ik het belangrijk dat het taboe rond psychische problemen bij jongeren wordt doorbroken en wil ik deze actie steunen.”

Fantastisch! Hoe kunnen we jouw actie steunen?

“Op mijn actiepagina kun je een gift doen aan Rode Neuzen Dag. Je kunt ook via mijn persoonlijke facebookpagina een bestelling plaatsen via messenger voor meringues. Ik verkoop 5 meringues in een zakje voor 3,5 euro. Wie drie zakjes bestelt krijgt er een potje verse mayonaise bij. De mayonaise is ook apart te koop, je geeft ervoor wat je wil! De opbrengst gaat integraal naar Rode Neuzen Dag.”

Ik bestelde alvast meringues en doneerde wat eitjes van onze huiskip zodat Ann-Sophie kan verder bakken. Ik zou zeggen: go check it out! De meringues zijn alvast om van te smullen!

Kudos

oktober 14, 2018Liese 9 reacties

Wordt de term “Kudos” nog gebruikt in feite? Wikipedia omschrijft het alvast als volgt:

“Kudos komt van het Oudgriekse κῦδος, kudos, (roem, faam). Het geven van “kudos” aan een ander wordt gedaan om deze te waarderen. Doorgaans worden deze ‘virtuele cadeautjes’ toegekend door middel van het geven van +1 (positief) of -1 (negatief).”

Ik vind Kudos wel gezellig klinken eigenlijk. Een beetje een samentrekking van “cuddles”, “kusje” en “could do” en het heeft iets herfstachtig over zich. Je zou direct “Kudos” onder een dekentje in de zetel kunnen doen. Toch?

Toen ik gisterenvoormiddag in Torfs bij een actie twee paar laarsjes ging kopen voor de kinderen was de lok van de bokaal ballonnen nogal groot bij mijn jongste karwaat. Zonder iets te vragen nam hij er een ballon uit, waarop ik hem uiteraard aansprak en vroeg om deze terug te leggen. “NEJ!” Oh great. Een scène en drie man in de rij achter mij. Ik vroeg hem nogmaals kordaat om de ballon terug te leggen “NEEE”. Aarghhh. Mijn beurt om af te rekenen. Ik gaf wederom de boodschap om de ballon terug te leggen. “We nemen niets weg”. Uiteraard geen actie vanuit het kamp van mijn zoon. Ik nam de ballon uit zijn handjes en zette hem even apart op een zetel nabij de kassa met als boodschap “als jij niet luistert dan ga je even apart zitten”. Team Linus gaf niet op en kwam meteen terug bij mij staan vergezeld van een brede grijns. Daarop zette ik hem terug op de zetel met dezelfde boodschap terwijl ik de laarsjes naar een andere kassa moest brengen om af te rekenen. Hij begon opzichtig te wenen, scène compleet uiteraard. Ik keek niet naar de rij die zich achter mij vormde en deed rustig verder. Even later kwam hij snikkend bij me staan met zijn armpjes verontschuldigend omhoog. We konden het bijleggen en de tranen werden gedroogd. En toen deed de mevrouw aan de kassa iets waarvoor ze keihard kudos verdient. Ze keek me in de ogen en fluisterde “als ze willen, mogen ze van mij een -jeweetwel- maar jij moet het beslissen, ik wil je gezag niet ondermijnen”. Kijk, daar word ik enorm content van. Die dame had niet één keer met haar ogen gerold toen ik halfslachtig afrekende terwijl ik mijn kinderen in bedwang hield, ze had niet gezegd “maar ze mogen hoor!” terwijl ik aan Linus trachtte uit te leggen dat hij niet zomaar iets mocht nemen. Ze liet me gewoon moederen en oordeelde niet. Kudos! Wat zeg ik: dikke vette kudos met een dekentje over!

en kregen ze dan geen ballon van je? Ma be jaas… met een “asjeblieft” en een “dankuwel” en om dan toch maar voor het snoepje uit de bokaal ernaast te kiezen.