In de tweede aflevering van Up De Ruttel komt niemand minder dan de West-Vlaams ambassadeur aan het woord over zijn favoriete West-Vlaamse uitspraak.
Foto: Stefaan BeelFoto: Bert Vanden Berghe
Met Dominique had ik een gemoedelijk gesprek over zijn ambities, hoe hij aan zijn tattoos komt en uiteraard hoe zijn voorliefde voor het West-Vlaams is ontstaan. We omarmen ook het feit dat een bromvlieg ons gesprek komt verstoren. Strontvliege!
Linkjes:
De muziek uit de podcast wordt gemaakt door de band Dudsekop.
Toen ik vorig jaar met No Questions Asked startte was het in het begin wat zoeken hoe dat juist gaat zo’n podcast maken. Het was prutsen bij het monteren en uitvogelen hoe je dat online kan zetten. Ondertussen heb ik 13 afleveringen gemaakt rond het thema vriendschap. Nu is het tijd voor iets nieuws.
Ik steek het niet onder stoelen of banken dat ik een voorliefde heb voor het West-Vlaams. Het is zo’n rijke taal met een fantastische uitspraak. Te schone om niet’n mee te doen vinnek. Dus ik lanceer een nieuwe podcast getiteld “Up de ruttel”. “Up de ruttel” betekent eigenlijk: op den bots, zonder afspraak ergens toekomen.
In “Up de ruttel” ga ik in gesprek met een andere West-Vlaming over hun favoriete West-Vlaamse spreuk en over “’t geweune leev’n”.
In de eerste aflevering komt Bart Casteleyn aan het woord. Hij is de hoofdredacteur van de Krant van West-Vlaanderen, ook wel “t weekeliks niews” genoemd in onze coté.
Luister via onderstaande link of gewoon via je Spotify-app!
En na de etentjes, de berichtjes, de kaartjes en de cadeautjes daalt de stilte ineens op me neer.
Nagenieten.
Gisteren was er een surprise-spaghetti-party bij vrienden thuis. Dat het en petit comité was vond ik ideaal, ik functioneer niet zo goed in grote groepen en gisteren was gezellig, ongedwongen en onverwacht. Dinsdagavond ging ik eten met een andere vriendin dus op twee dagen tijd zag ik twee van mijn “oudste” vriendinnen. Ze gaan het niet graag lezen dat ik ze “oud” noem, ik bedoel eigenlijk “mijn langstlopende vriendschappen”. Ik zei het op de terugrit tegen mijn husbando: ongelofelijk dat ik vriendschappen heb die al meer dan 30 jaar meegaan. Het is gewoon fijn om te weten dat je ergens kunt toekomen op je slippers zonder make-up of whatsoever en je toch 100% op je gemak bent. Of dat je iets gaat eten met iemand en dat dat geen seconde aanvoelt als een sociale agenda die je moet afwerken.
Vriendschappen onderhouden vraagt energie en soms is het wat trekken en sleuren om afspraken vast te krijgen, but it’s worth it! Het is ook niet zo dat ik al mijn zielenroerselen deel of dat er mensen zijn die tot op het draadje weten hoe ik in elkaar zit, maar dat hoeft ook niet voor mij. Ik wil gewoon kunnen thuiskomen in een vriendschap en ik heb meer en meer het gevoel dat dat is wat ik heb met mensen.
Vandaag ben ik 40, er wordt wel eens gezegd dat dit kantelpunten zijn in het leven. Ik ben een klein beetje curieus van aard en ging eens luisteren bij enkele 40-plussers hoe zij hier tegenover staan. Vandaag beantwoord ik echter zelf de vragen die ik aan anderen stel. Hier gaan we:
Vind je het leven fijner als +40-er dan op je 20ste? Waarom?
Ik heb heel mooie twintigerjaren gehad maar niets kan op tegen de rust die ik nu ervaar door de levenservaring die ik ondertussen heb. De onzekerheden van toen zijn nu zekerheden geworden en dat voelt wel goed. Het is nog altijd soms een zoeken en elke leeftijdsfase (20 – 30 – 40 ) lijkt zijn kantjes en zijn geweldigheden te hebben en dat is eigenlijk gewoon OK. Ik moet al eens meer een pincet tevoorschijn toveren (waarom krijg je ineens haartjes op plekken waar er geen horen te staan??) en ik ben meer brak als ik na het uitgaan opsta. Maar tegelijk is het leven veel duidelijker, ik kan mensen veel beter inschatten en voel me zelfzekerder over mijn persoon. Dus resoluut: JA ik vind het leven fijner.
Waar doe je niet meer aan mee sinds je ouder bent geworden?
Overal “ja” op zeggen. Of zelfs maar het gevoel hebben dat dat hoeft. Raad aannemen van mensen wiens oordeel ik eigenlijk niet betrouw. Denken “dat het aan mij ligt”, negen van de tien ligt het bij de andere. Mezelf anders voordoen dan ik ben. Niet voor mijn lichaam zorgen, zonder in de spiegel kijken naar buiten gaan. Discussiëren over alles, live and let live.
Welke verwachtingen over het leven heb je laten varen in de laatste 20 jaar?
Dat ik alles voor elkaar ging hebben op mijn 40ste. Mèèèèèhhh, next question!
Als je één iets kon kiezen dat je anders had kunnen doen, wat zou dat dan zijn?
Ik zou een andere studierichting kiezen zowel in het middelbaar (menswetenschappen in plaats van handel) als aan de hogeschool (toegepaste psychologie in plaats van orthopedagogie). Maar het is wat het is. Ik ben content met de job die ik nu (ga) doe(n).
Wil je nog iets van raad geven aan deze bijna 40’er?
Aan mezelf dan in dit geval…..laat het cijfer varen. Ik ben er nu al twee weken op aant sjieken dat ik het niet leuk vind om 40 te worden, ik beslis gewoon vandaag dat ik dat loslaat. You can’t beat it, so join it! Bring it on 40 !
Opstarten en afwerken. Dat lijkt de tendens te zijn de laatste twee weken. De tijd gaat zo snel dat ik vergeet dat ik sommige dingen voor de laatste keer aan het doen ben op mijn werk. Het vorige weekend was bijvoorbeeld officieel mijn laatste werkend weekend. Met nog drie weken te gaan voelt het echter nog niet alsof ik afscheid moet nemen van bepaalde aspecten, ik heb juist het gevoel dat er nog heel wat zaken zijn die ik nog moet opnemen.
Tegelijk ben ik ook al gestart op mijn nieuwe dienst waardoor de twee jobs momenteel door elkaar stromen en ik een shitload aan overuren aan het opbouwen ben. De inhoud van beide jobs is ook enorm verschillend waardoor ik echt het gevoel heb ik dat ik in twee werelden leef momenteel. Maar ik ben nog altijd enthousiast en blij met de kans die ik krijg. Volg meer over ons nieuwe project op de Instagram-account of word lid van onze Facebookgroep!
En nu zijn we “olf oest” (half augustus voor de niet-West-Vlamingen) voorbij. Een beetje een tekenende datum in de zomer. De meeste mensen zijn herstart na het verlof en alles komt weer wat op gang. Ik denk al na over het najaar en er is alweer een solo-tripje geboekt!
Volgende week ben ik jarig, ik heb een dagje voor mezelf gepland en ’s avonds moest ik vrijhouden, dus ik ben benieuwd. Veertig worden, het blijft precies wat pieken bij mij. Beetje bleh zo….Geen idee waarom eigenlijk, rationeel besef ik maar al te goed dat het gewoon een stom cijfer is. Emotioneel lijkt een ander verhaal, ik moet er echt aan wennen. Maar ik laat alles wat over me stromen, ook de eigenaardige gevoelens die ik bij die 40 heb. Er zijn me al veel mensen voorgegaan…. 🙂
Vandaag ga ik nog eens in gesprek met een onbekende! Jonge mama Séverine spreek ik over nieuwe vriendschappen aangaan in het social media-tijdperk. Over energie geven en nemen in vriendschappen. Ik heb het over hoe ik mijn vriendschappen onderhoud en blijkt dat we op verschillende gebieden echt op hetzelfde level zitten.
Er is weer ruimte. Dat is er lange tijd niet geweest. Het klinkt misschien wat vaag en ik ga er ook niet te diep op ingaan, maar dat mijn hoofd lange tijd veel te vol heeft gezeten dat is onmiskenbaar waar. Ik weet hoe ik daar moet mee omgaan en dat doe ik ook maar dat neemt niet weg dat je door die periode moet om daar te geraken. Met norse momentjes en heel veel slapen. Er zijn twee weken verlof nodig geweest om de daadkracht die ik even kwijt was weer op te pikken.
Deze morgen luisterde ik voor het eerst een podcast tijdens een wandeling. Dat was weken geleden omdat ik geen input kon verdragen. Na bijna 40 jaar herken ik sommige rode vlaggen maar al te goed en kan ik er ook op anticiperen. Mezelf niet volstouwen met informatie als mijn hoofd al vol zit is iets waar ik aandacht moet voor hebben. De laatste jaren is het dan ook een automatisme geworden om te luisteren naar mijn intuïtie op elk gebied in mijn leven en als deze zegt “geen input” dan volg ik die. Soms had ik wel een lusteloos gevoel alsof er niets nieuws mijn leven binnenkwam (ik had ook compleet niets te vertellen) maar tegelijk deed het mij ook deugd om eens gewoon te “zijn” en niet continue mezelf te vullen. Die droge periode is nodig geweest om even ruimte te kunnen maken, om het schip eens op te kuisen alvorens weer de woelige zee op te gaan.
Hoe ik door die flou periode geraak? Eerste enkele weken wat ter plekke trappelen, dingen wegzuchten, veel slapen. En vooral: geen input! Dus geen podcasts, geen non-fictie boeken, geen documentaires of zware artikels lezen, niet teveel afspreken met mensen.
Wat ik wel deed is naar muziek luisteren (compleet gek van Turnstile momenteel), lichte boeken lezen, korte artikels met luchtige inhoud (Hallo, Dag Allemaal!). Aanvaarden dat het zo’n periode is en dat het nodig is om weer op gang te geraken. Dat klinkt misschien wishywashy maar vroeger ging ik me daar koppig tegen verzetten en weigeren te geloven dat ik geen input nodig had.
Daarna gaandeweg opnieuw wat routines oppikken of nieuwe routines inbouwen, zonder pressure en met kleine stapjes. Twee vooruit, ééntje achteruit.
meer uit de losse pols schrijven wat er in mij omgaat, op de laptop maar ook in mijn boekskes.
mijn bullet journal inzetten om meer habits te tracken. Zo wil ik al een tijdje stevigere armspieren (ik hou niet van mijn bingoflappen) dus die oefeningen moet ik echt registreren of het komt er niet van.
zo goed als elke dag wandelen, ook al smukt het zoals deze ochtend. Ik wèèt dat dit me zoveel deugd doet en soms moet ik ook wel eens mezelf oppeppen om direct na mijn eerste koffie al naar buiten te trekken maar achteraf ben ik gewoonweg ALTIJD content dat ik het gedaan heb. Even frisse lucht door mijn kopje laten waaien.
me laten helpen. Via Vast en Zeker volg ik een online traject. Ik doe al bijna 2 jaar intermittent fasting maar ik loop er wel de kantjes vanaf. Ik snoep enorm veel (Zure spekken! Chocolade!) en daar wil ik echt in minderen tot op een aanvaardbaar niveau. Ik doe geen IF om 20 kg te vermageren, ik vind dat ik best goed zit qua gewicht maar ik wil gewoon ervoor zorgen dat ik binnen 10 – 20 – 30 jaar nog altijd gezond ben. Dus ik laat me begeleiden om een gezondere relatie met eten te krijgen. Ongezond eten en snoepen staat in connectie met “ontladen” bij mij en dat wil ik breken. Ik ben wel nog een moeilijke op dat gebied, ik ga niet vlug klakkeloos iets doen wat iemand aanraadt omdat ik dan het gevoel heb dat ik de controle kwijt ben. Maar de laatste tijd luister ik wel eens meer naar iemand anders en pas ik tips toe die ik anders naast me neer zou leggen. Ik vermoed omdat er ook meer ruimte is om er eens meer tijd aan te besteden en de begeleiding zorgt er wel voor dat je beter stilstaat bij de toestand waarin je je bevindt.
Hoe voel ik het verschil?
Ik zie weer de kleine details. Een croissantvlek op straat, een gezichtje in een voorwerp.
Ik schrijf meer juist omdàt ik meer schrijf. Als één iets stilvalt, dan valt de rest automatisch ook stil bij mij. Ik denk meer vooruit. Met een te vol hoofd probeer ik vooral aan gisteren en vandaag te denken maar morgen kan er niet meer bij, ik heb dan meer het gevoel dat ik achter de feiten aanhol. Ik heb nieuwe ideeën. Ik deel meer met mijn omgeving. Ik ben vriendelijker (ja, kijk, soms ben ik echt een nors kreng, dat ga ik niet ontkennen 🙂 )
Soms neem ik per ongeluk een screenshot met mijn smartphone. Ik pruts aan de zijkantjes en ineens knippert het scherm. Later vind ik in mijn galerij een plaatje terug van wat ik op dat moment op mijn gsm aan het doen was.
Vandaag neem ik een screenshot van mijn leven as it is, op dit eigenste moment.
Welk uur is het?
Het is zondag 17 juli, ik begon te schrijven om 7u15.
Wat zie ik rond me?
Er staat een lege tas koffie met een volle kan ernaast en ik zit aan mijn bureautje in onze living. Rechts ligt mijn telefoon en links is er een blaadje van mijn pannenkoekplantje gevallen.
Waar vul ik vandaag mijn dag mee?
Ik moet niet werken want ik ben in verlof. Straks ga ik met een goeie vriendin en haar gezin gaan brunchen op een speelplein in de buurt.
Hoe voel ik me?
Daarnet was ik eventjes gefrustreerd, ik wou deze blogpost in de tuin schrijven maar mijn zonen vergaten de laptop in de lader te stoppen waardoor ik toch naar binnen moest want de batterij was compleet plat. Daarnaast voel ik me wel heel goed. We hadden gisterenavond een gezellig etentje bij vrienden en daar geniet ik nog van na. (Ik heb ook wel wat nadorst want ik dronk een beetje teveel rosé, oeps). Verlof doet me uiteraard ook deugd, mezelf in de dagen verliezen, niet weten hoe laat het is of zelfs welke dag we zijn.
Wie is de laatste persoon (buiten het kerngezin) die ik zag?
Onze vrienden gisterenavond tijdens de barbecue en vlak daarvoor mijn ouders.
Wat hoor ik momenteel?
Het geluid van een overvliegende parapente en de buurhond die ongerust blaft omdat hij hetzelfde ziet en hoort. Vogeltjes in de tuin en een duif die al jaar en dag hetzelfde deuntje roekoet op ons dak. Ik geniet van de rust want straks komt de buurt tot leven en deze namiddag is er een kermiswielerwedstrijd in de straat.
Wat zou ik anders willen op de volgende screenshot?
Ik hoop dat ik iets meer daadkracht heb getoond in de periode die komt tussen deze en de volgende screenshot. Momenteel staat deze op een heel laag pitje, ik vermoed omdat ik volle bak in congémodus ben. Ik ben heel blij met deze onthaaste ik, maar tegelijkertijd had ik wel graag nog wat zaken gedaan tijdens mijn verlof en dat lijkt er maar niet van te komen. Maybe tomorrow, maybe today.
Wat ga ik doen direct nadat deze blogpost is geüpload?
Terug buiten gaan zitten en mijn ochtendkoffiemomentje verder zetten. Daarna me klaarmaken om naar de bakker te gaan!
Welk uur is het nu?
Het is 7u51. Ik schreef iets langer dan een half uur aan deze post.
Binnen anderhalve maand word ik 40, er wordt wel eens gezegd dat dit kantelpunten zijn in het leven. Ik ben een klein beetje curieus van aard en ging eens luisteren bij enkele 40-plussers hoe zij hier tegenover staan.
Vandaag lezen we hoe Menck het leven als +40’er ervaart. Deze blogger volg ik al jaaaaaren en hij blijft telkens geweldige stukjes produceren, ook al valt hij wel eens enkele maanden stil, we weten allemaal dat hij altijd weer herbegint met schrijven!
Vind je het leven fijner als +40-er dan op je 20ste? Waarom?
Fijner, eigenlijk. Op 20 was ik zoekende, had geen echt houvast, ging eind mijn twenties door een scheiding en verloor een woning die ik nog geen jaar had laten bouwen. Ook op vlak van werk voelde ik me toen minder goed; ik was het jonkie dat van hot naar her werd gestuurd.
Heden heb ik zekerheid, ben ik beroepsmatig zelfstandig, is mijn woning afbetaald, heb ik een superfijne relatie die we doorheen 25 jaar hebben opgebouwd en ook meer financiële zekerheid. Het zijn allemaal zaken die je als twintiger onmogelijk kunt beleven.
Waar doe je niet meer aan mee sinds je ouder bent geworden?
Ik volg de actuele muziek niet meer op de voet, terwijl ik vroeger altijd heb bijgeklust als DJ op grote party’s. Ik heb zelfs een muziekbar uitgebaat: La Cave te Zedelgem.
Ik laat me niet meer leiden door de mening van anderen. Ik ben een heel stuk zelfverzekerder geworden.
Ik sport welhaast niet meer, terwijl ik vroeger een sportfanaat was: lopen, zwemmen en fitness, alle dagen van de week. Ik kan nu wel mijn energie kwijt in mijn lichamelijk zware job en ga nog regelmatig wandelen. Ik kijk zo goed als geen tv meer. Vroeger was ik een beeldbuisverslaafde. Het internet boeit me wel, net zoals mijn hobby’s.
Ik rook niet meer. 😉
Ik zie heden de auto als een noodzakelijk kwaad. Als twintiger was ik een autoliefhebber, thans helemaal niet meer.
Welke verwachtingen over het leven heb je laten varen in de laatste 20 jaar?
Ik was vroeger een jobhopper. Die afwisseling vond ik fijn. Thans ben ik te oud geworden om dat nog te kunnen waarmaken, doch ik oefen mijn huidige job dolgraag uit.
Vroeger had ik een massa vrienden, nu nog slechts een paar. Ik geloof niet meer in nieuwe vriendschappen. En nee, ik ben geen zwartkijker of zo.
Dat ik vader zou worden. Mijn/onze droom om vlakbij het strand te gaan wonen. Financieel is dat niet meer haalbaar, vrees ik.
Dat de wereld een betere leefplek zou worden. Helaas loopt het op tal van vlakken gebrekkiger dan ooit en gaat het alleen maar bergaf met onze planeet.
Als je één iets kon kiezen dat je anders had kunnen doen, wat zou dat dan zijn?
Minder een feestvarken geweest tijdens mijn studies. Ik heb op die manier veel mooie kansen laten liggen, vrees ik.
Wil je nog iets van raad geven aan deze bijna 40’er?
Veertig is de mooiste leeftijd die er is. Geniet met volle teugen, want als vijftiger ga je lichamelijk toch al wat aftakelen en voel je pijntjes en ontdek je kwaaltjes die je voordien nog nooit heb ervaren. Bovendien (of echter): leeftijd is slechts een getal. Geluk hangt af van hoe oud of jong jij je voelt!
Net als op die berg gaat ons huwelijk over pieken en dalen. Maar we zetten elke stap samen. Soms reikt de ene de andere de hand als een obstakel moet overwonnen worden, soms moeten we elkaar motiveren om verder te klimmen. Andere keren gaat het voor niks en trappelen we verder terwijl we over het dal turen. Er blijft wel eens iemand achter, dan wachten we op elkaar.
Twaalf jaar later vergezellen twee kleine wandelaars ons pad. We tonen ze de weg, behoeden ze voor de afgrond en proberen zoveel mogelijk naast hen te lopen. Soms krijgen ze een hand, soms trekken ze kop.
Gelijk hoe, we hebben elkaar altijd in het zicht en eindigen elke tocht samen.
Shout your heart out 