In deze aflevering ga ik het gesprek aan met een onbekende voor mij: Peter Snauwaert. We praten over hoe vriendschappen kunnen “vervellen”. Peter leert me de termen “friends for a reason” en “friends for a season”. We tikken ook heel even tegen het onderwerp “eenzaamheid” aan en Peter vertelt hoe hij vriendschap tijdens de corona-periode heeft ervaren. Als hulpverlener reflecteer ik ook over het verschil tussen een vriendschap en een hulpverleningsrelatie.
luister hier:
Als je mijn West-Vlaams eens wil beoordelen, dan krijg je daar in deze aflevering ook wel enkele keren de kans toe, maar Peter noemt dit “authentiek” zijn. Ik neem het graag van hem aan.
Opstaan in een leeg huis. Het is de eerste keer in maanden of zelfs jaren dat dit gebeurt. Het voelt vreemd aan om te beseffen dat er boven niemand meer onder een donsdeken ligt te soezen. Eigenaardig dat ik straks geen enthousiast kindersnoetje van achter de deur ga zien verschijnen terwijl ik al een uur koffietjes aan het slurpen ben.
Gisteren was een goeie dag. Niet alleen kregen we ’s middags bezoek van Renilde, David en de meisjes, ze kwamen met dessert. Als ik deze zin herlees komt ineens het verhaal van de drie koningen in mij op toen ze kinneke Jezus gingen bezoeken “Ze kwamen uit het Oosten en ze brachten giften mee!”. (Zouden Maria en Jozef ook zo blij geweest zijn met die mirre en die andere giften waar ik de naam niet meer van weet als wij met die cheesecake en pecanpie?). Zondag laatst was ook zo’n fijne dessertnamiddag “op de ruttel” met Kelly, Steven en Emma. De fijnste afspraken zijn toch deze waar je achteraf bij zegt: “Hoh, ’t was weer chill hé, hoe chique is dat nu eigenlijk niet?”.
Door de opstart van de podcast gaan gesprekken met vrienden nu ook meer over vriendschap en relaties. Ik vind het een topic met zoveel verschillende perspectieven en ook ergens heel kwetsbaar. Want wat is een vriendschap eigenlijk? Iedereen heeft daar een eigen mening over en die vind ik razend interessant.
We voelen allemaal dat we door de jaren heen zijn gegroeid in richtingen die we op voorhand niet konden voorspellen. Vriendschappen groeien mee, soms is dat in dezelfde richting als de onze, soms maken ze eigen vertakkingen en dat is ok. Het is beter om dat te aanvaarden dan het krampachtig iets te doen zijn dat het niet (meer) is. Vriendschapsverdriet kan daarbij horen en dat is ook een thema waar ik het in de volgende afleveringen van de podcast over heb.
En ja, het is prutsen en vloeken soms om mij een weg te zoeken in het hele “krijg je podcast op Spotify-verhaal” maar ik doe het en het lukt, soms met haken en poten aaneen, maar het lukt. Het geeft gewoonweg heel veel energie. De podcast brengt me bij nieuwe mensen en levert nieuwe inzichten bij mezelf.
Je kunt je nu ook gemakkelijker abonneren op de podcast.
Ik had gisteren nog een afspraak met een “nieuwe” vriend. Het is vroeg om hem al een vriend te noemen, we kennen elkaar nog maar pas en het was de eerste live ontmoeting maar toch voelt het als vriendschap voor mij. En ja, dit op het www zwieren is ook kwetsbaar en misschien vindt hij dit totaal niet zo. Maar, hier schrijf ik vanuit mijn eigen gevoel en gisteren werd nog maar eens duidelijk dat ik op mijn intuïtie kan vertrouwen als het gaat om het aanvoelen van de intenties van anderen.
Ik sta dus op in een leeg huis maar niet met een leeg gevoel. Integendeel, ik werd de laatste weken gevoed door contacten met anderen en dat koester ik.
“Als je je laat vallen moet je je benen voor je uitstrekken en dan op je poep landen” kwetterde het enthousiaste dochtertje van onze vrienden. Ze toonde het een tiental keer voor. Ik probeerde het maar telkens het moment eraan kwam om de landing te maken op de tuintrampoline kwam ik meteen terug op mijn voeten terecht. Ik durfde niet. Is het de vrees om mijn stoutbeen nog meer te toucheren? Ben ik gewoon een saaie seute of durfde ik dat vroeger ook al niet?
Er zit ergens een durver in mij maar hij ze moet soms uitgedaagd worden. De meisjes slaagden er misschien niet in deze week maar er zijn wel een aantal dingen die ik wil proberen ook al boezemen ze mij angst in. Een bungeesprong zou ik wel zien zitten als het een duosprong is. Het ziet er ook enorm amusant uit om op zo’n plankje achter een speedboot te slingeren aan een touw of jetskiën op een meer ergens. Wat me ook geweldig lijkt: in zo’n buis omhoog geblazen worden met zo’n spacepak-affaire. Lekker mijn kaken laten trillen en hopelijk niet teveel speeksel tegen die ramen laten spetteren. Een slipcursus staat ook op mijn verlanglijstje en moest ik aan zee wonen zou ik misschien wel willen surfen.
Wat staat op jouw durf-ik-dat-lijstje? En wat moet IK er zeker nog bij zetten?
Mijn bezigheden in mijn vrije tijd kun je beschrijven als:
“Ik doe het gewoon en trekt het op niks, dan trekt het op niks.”
“Is’t niet, ’t is leute” noemen we dat hier in the far west.
Toch krijg ik regelmatig de vraag “Wat wil je daar dan mee doen?”. Het zal misschien excentriek overkomen, maar ik sta eigenlijk niet vooruitstrevend in het leven. Het klinkt zelfs een beetje vreemd als ik het herlees, het is zo tegenstrijdig aan de huidige normen in de maatschappij. Maar ik wil geen asses kicken, ik ga niet voor “harder, better, faster” en ik heb een hekel aan de uitspraak: “work hard, play hard“. (In een gesprek zou ik daarbij nog zeggen “Ik ben eigenlijk een saaie seute, mo gow”) Nee, ik vind het goed zoals het is en dat biedt rust en mogelijkheden.
Ik volg een opleiding burn-out coach omdat ik geïnteresseerd ben in het thema. Ik wil weten wat een burn-out is en hoe zoiets zich manifesteert. Wat ik daarmee wil doen? Ik werk al voldoende uren op mijn werk en ik ben niet van plan om dat direct te gaan veranderen (sorry collega’s, you’re stuck with me 😉 ). Ik ga dus niet als burn-out coach aan de slag, maar mijn interesse in burn-out vervalt daardoor niet. Ik ga me blijven informeren rond dat thema en al is er maar één iemand in mijn buurt die ik ermee kan helpen…
Ik schrijf op mijn twee blogs omdat ik graag schrijf. Wat ik daarmee wil doen? Ik doe het ondertussen meer dan tien jaar, als ik er al wilde plannen mee had dan gingen die reeds verwezenlijkt zijn. Ik schrijf omdat ik graag schrijf en ik doe het integraal voor mezelf. Ik heb geen interesse om professioneel bezig te zijn met schrijven want dat zou het grootste plezier wegnemen. Daarom dat ik ook geen samenwerkingen (meer) aanga op mijn blog. Plus, ik ben ook totaal geen schrijver, ik heb nog nooit een literatuuropleiding van dicht gezien. Hell, ik wist tot drie weken geleden niet dat je geen dubbele spatie meer achter een punt zet na een zin. Ik kreeg dactylo in de 90’s en ik werk op wordpad zonder spellingscontrole. Daarnaast maak ik ellenlange zinsconstructies die ik soms volledig moet herschrijven omdat ze onleesbaar blijken te zijn. (Was dit leesbaar trouwens?). Soms google ik naar synoniemen omdat mijn taal helemaal niet zo rijk is. Maar ook daar vind ik dan weer mijn plezier in.
Ik ga wandelen omdat het mijn hoofd leeg maakt. Omdat ik het gevoel heb dat het bijdraagt aan mijn mentale gezondheid. Sinds ik gestopt ben met lopen wil ik ook graag voldoende bewegen. Liefst dagelijks eigenlijk. Wat ik daarmee wil doen? Niets, ik ben niet van plan om via trainingsschema’s ineens mijn tempo op te krikken zodat ik de dodentocht ofzo kan meedoen. Dat interesseert mij niet dus doe ik het niet. Ik heb trouwens in de Ardennen gemerkt dat ik toch nog last heb van mijn longen toen we de hoogte in gingen. Buh, rustig aan met dat herstellende covidlijf!
Ik maak een podcast omdat ik de gesprekken die ik voer opnieuw wil kunnen beluisteren. Omdat ik oplaad van een dieper gesprek. Iemand zei me dat het thema van de eerste aflevering al zwaar was maar ik moet eerlijk toegeven dat dat gesprek voor mij ondertussen een standaardgesprek is. Ik heb geen moeite om met iemand connectie te maken en dat wil ik graag vastleggen voor mezelf. Met de podcast wil ik geen bekende podcasthost worden, ik wil er zeker geen verdienmodel van maken. Een mooi compliment van een vriendin nadat ze luisterde: “Je hoort dat je jezelf bent”. Maar wat wil ik daarmee doen? Niks eigenlijk, ik vind dat gewoon tof om te doen dus doe ik dat.
Eigenlijk wil ik gewoon het dagelijkse leven vastleggen. Het leven in al zijn glorie en in al zijn simpelheid. Op mijn blog. Via foto’s. Met tekst of met gesproken zinnen in een podcast. Wat mij bezighoudt en hoe ik in het leven sta. Het zal nooit mijn bedoeling zijn om iemand iets bij te leren, want ik weet het zelf maar half. Het zal altijd imperfect zijn, want ik ben ook imperfect.
Vandaag bestaat deze blog 10 jaar. Toeters en slingers!!!!
Ik begon ermee in 2011 toen ik in moederschapsrust was na de geboorte van Ilja. Het kind gaat naar het 5e leerjaar na de zomer. Mijn eerste blogpost gaat dus ook over hem en hoe ik de goedbedoelde raad van andere mama’s in de wind sloeg. Iets wat ik nog altijd doe trouwens.
In december 2011 kwam de eerste eigen wazige foto op de blog. Eén van onze toenmalige kat Marbel. May she rest in peace, ook zij werd aangereden hier voor onze deur toen ze een jaar of 8 was.
In 2012 stelde ik mezelf verschillende vragen. Het is vreemd om je eigen hersenspinsels van jaren geleden te herlezen. Ik was toen 28 en had een kindje van één jaar. We waren op huizenjacht. Het duurde nog vijf maanden eer we dit huis vonden.
In 2013 woonden we na een verbouwing van 5 maanden al hier want het was duidelijk dat ik -net als nu- baalde van het lappen van de grote ramen. Dat is het enige nadeel aan grote ramen, voor de rest omarm ik ze, zeker als de zon opkomt en ondergaat.
Toen Ilja 3 jaar was had hij duidelijk een fascinatie voor lippenbalsem, met deze blogpost uit 2014 moest ik dan ook luidop lachen toen ik hem herlas.
Het zelfde jaar werkten we verder aan onze zolder. Er werden twee kamers gemaakt want ik was zwanger. We wonen hier nu 8 jaar en we zijn nog altijd bezig met verbouwen en opfrissen van het huis. Oh well, beetje met een keer, het zal nooit echt volledig af zijn denk ik. Maar zo is het leven ook hé.
De geboorte van Linus in 2015 was uiteraard het hoogtepunt van dat jaar. Met zijn 4,410kg was hij al een serieuze krawaat toen hij vijf dagen na de uitgerekende datum werd geboren. De rest van het jaar is aan me voorbij gegaan in een waas. Onderstaande foto was tijdens ons eerste tripje met twee kinderen. Hij was toen twee maanden en zag er dubbel zo oud uit.
In 2016 had ik een onverwachte blogmeeting in Hema, we gingen een koffie drinken en heden ten dagen daten we nog steeds. Over die ontmoeting heb ik het binnenkort trouwens in de podcast!
Ilja werd zes jaar in 2017, de leeftijd die Linus nu heeft. Ik smelt een beetje bij de foto van de twee jongens samen die bij die verjaardags-blogpost hoort. Ze hebben jaren aan een stuk ruzie gemaakt en gekibbeld. Sinds de eerste lockdown hebben ze elkaar een beetje gevonden. Wordt er nooit meer geruzied hier? Hahahaha!! (ik heb mijn nek verrokken toen ik mijn hoofd bij deze lach achterover smeet).
In maart 2018 zat ik blijkbaar een week thuis met een zieke peuter en wist ik de namen van Waldorf en Statler niet meer tijdens een quiz. Gow zeg.
In september 2019 deed ik blijkbaar al voor de achtste keer van 7 Ge’s. Ik ben zo slecht in het bijhouden van terugkerende rubrieken maar deze doet het al een tijdje goed. Geen idee echter hoeveel ik er daar al van GEschreven heb. Ik zou het kunnen opzoeken maar ik heb geen zin. (Terwijl ik verder werk aan dit stukje vond ik in het jaar 2016 al een versie, het was toen nog “de 9 Ge’s”)
Aaaah 2020, wat een fantastisch jaar toch hé. Misschien mag je hier een sarcastische ondertoon bij lezen, je vult zelf maar in. Met 14 memes beschreef ik mezelf, een jaar later zijn ze nog allemaal van toepassing. Dat was ook het jaar waarin ik Minimaliese heb opgestart. Mijn andere blog over mijn zoektocht binnen het minimalisme werd ondertussen al uitgebreid naar verschillende thema’s die onder “Less is more” vallen. Daar kun je lezen over minimaliseren, rust in je hoofd inbouwen, veranderen van je mindset, burn-out preventie, minder door “neen” te leren zeggen.
En 2021? Daarin doe ik gezellig verder hé want dit medium brengt me zoveel bij. Niet alleen kan ik er mijn ei in kwijt, ik vind ook telkens inspiratie bij andere bloggers. Ik heb er al heel fijne vriendschappen uit opgebouwd en het archief is voor mij een race terug in de tijd.
Ik apprecieer elke reactie, het doet me telkens deugd om te zien dat iemand de moeite doet om te reageren, ik weet dat ik niet zo sterk ben in het onderhouden van die interacties maar laat dat je vooral niet tegenhouden!
In deze podcastaflevering ga ik het gesprek aan met mijn vriendin Martine.
We bespreken of we No Questions Asked elkaar zouden helpen als we iemand de kop hebben ingeslagen en waar we het lichaam zouden naartoe verslepen. Het gesprek gaat niet alleen over moorden plegen maar ook over een actieve luisterhouding aannemen, elkaar ècht zien en ik doe een uitspraak waarvan ik nog altijd niet weet of ze correct is nl: “Ik heb me daar ook al aan bezondigd”.
Ik leer tijdens deze eerste opname dat ik nogal veel wilde handgebaren maak en daarbij regelmatig op de tafel klop. Om jullie tere oortjes te beschermen legde ik op aanraden van Martine een kussen op de tafel om mijn handen op te leggen en dat blijkt zelfs heel relaxerend te werken.
Deze aflevering beluisteren neemt een half uurtje van je tijd in beslag. (Ik kan enkel de allerlaatste aflevering delen, dus als je hieronder klikt kom je normaal gezien alle afleveringen tegen niettegenstaande dat er hier staat “Aflevering 2”).
We hebben ze allemaal hé, guilty pleasures. In Sex And The City noemden ze dat secret single behaviour. Zo deed Miranda in de serie vaseline in plastic handschoenen en keek ze naar trash TV totdat de vaseline ingetrokken was in haar huid.
Ik ben eigenlijk gestopt met ze guilty te noemen want ik ben er schaamteloos in geworden. Ze delen met anderen kan zelfs heel verbindend werken. Bij deze:
de toer doen van mijn planten en speuren naar nieuwe blaadjes. Ik doe nog net niet mijn handen op mijn rug. Nu we een week van huis zijn geweest heb ik dit momentje zelfs opgespaard tot ik er echt de tijd voor had, zo is de joy van een nieuw groeiend blad nog zo groot. Hoor ik daar iemand crazyplantlady kuchen?
snoep van de kinderen opeten. Veelal vergeten ze dat ze iets gekregen hebben voor een verjaardag ofzo en ligt dat ergens in de kast. Dan sta ik stiekem zure beertjes te smoefelen in het washok terwijl ik ze hoor kibbelen in de living.
mijn vers geschoren benen tegen elkaar wrijven. Potverdikke ik denk dat Shania Twain het al langer wist want volgens mij had ze net haar benen geschoren toen ze Man I feel like a woman! schreef.
naar Tien Om Te Zien kijken en meezingen met elk nummer. Ja kijk, ik ben daar mee opgegroeid, de Vlaamse showbizz is nooit echt rijk geworden aan mij maar mijn kennis over de Vlaamse muziek heeft me al menig keer geholpen op een quiz. Danny Fabry, i’ve got your back man, want Tien Om Te Zien, ca ca ca c’est la vie!
kijken naar Huizenjagers en elk interieur voorzien van de nodige commentaar. “Djeezes, die kleuren op die muren zeg”, daarna kijken naar ons eigen huis en selectief filteren dat we na 8 jaar nog altijd geen papier in de hal hebben hangen.
aan de kassa van de winkel gokken hoeveel de rekening zal bedragen. Lichtjes verontwaardigd zijn als dat veel meer blijkt te zijn en dan beseffen dat de rekening eigenlijk altijd klopt. Uitgezonderd de voorbije week waarin een kassierster mij 8 dozen Pringles had aangerekend in plaats van 8 pistolets, zo erg is het nu ook weer niet met mijn chipsgedrag gesteld jong. Daarna mijn beste frans uithalen om het hele verhaal in paprikageuren uit te leggen “Mais huit box de Pringles, ca c’est pas juste hé!?” (ca c’est pas ma vie hé!)
uitkijken naar de schermtijd van de kinderen. Op kwebbeldagen, kibbeldagen, lawaaierige dagen…ik kan zo blij zijn als ik die koptelefoontjes op hun hoofdjes zie en de rust neerdaalt. Ik ben toch niet de enige die met veel liefde de hersenen van haar kinderen numb maakt hé?
in bad gaan en de melige soundtrack van de Twilight film van begin tot einde meekwelen. Het compenseert dat Super Massive Black Hole van Muse er ook in voorkomt, kwestie dat er voor wat tegengewicht wordt gezorgd. I thought I was a fool for no one, oeh baby I’m a fool for you!
Er is nog geen dag voorbij gegaan zonder dat ik heb geschreven tijdens deze Ardennenweek. De eenvoud van een vakantiewoning nodigt uit om meer te gaan zitten. Ik schrijf het liefst over het niets. Ik start bij “Titel toevoegen” en ik eindig met een tekst waar in mijn hoofd nog geen letter van bestond.
Ik ben graag thuis en ik merk dat ik in een vakantiehuisje ook gelijkaardige rituelen heb als thuis, hele kleintjes weliswaar. Opstaan voor dag, dauw en huisgenoot, rammen op mijn toetsenbord met enkele tassen koffie, foto’s nemen van de domste dingen eerst. Ik blijf mijn ding doen.
Thuis is er altijd iets te doen en als we morgen terug naar de Far West rijden zal mijn lijstjeshoofd weer in gang schieten. Bellen naar de orthodontist, boodschappen doen, wasjes draaien…oh well. Het zal echter anders zijn als we thuiskomen, de buurvrouw belde ons op deze week met de boodschap dat onze kater Frankie op straat lag voor haar deur. Ze weende zo hard dat ik haar moest troosten aan de telefoon. De kat was dan ook overal thuis en kreeg van verschillende buren eten in ruil voor knuffels. We deden van korte pijn en gaven meteen de boodschap door aan de kinderen. Waarom wachten? Zelf doet het ons wel iets maar het is helemaal niet meer hetzelfde als toen onze eerste kat omver was gereden. We wonen misschien wel “op den buiten”, er wordt wel serieus gevlamd in onze straat en onze katten zijn gewoon altijd too sweet for the street geweest. Hell, ik heb Frankie nog zien liggen op straat voor onze oprit terwijl hij zijn pootjes aan het likken was. Dat was een kamikaze-kater, living on the edge. Moge hij in vrede rusten.
De komende week staat in het teken van energiegevers: schrijven en podcasts opnemen. Voor de rest: vooral veel low energy: tamzakken, legaardrie, wentelen en zoveel mogelijk doen waar ik goesting in heb.
Op een vrije voormiddag trok ik naar Diksmuide om de Blankaartwandelroute te doen. Deze trot van 10km stond al een tijdje op mijn want-to-walk-lijstje en terecht, want ik vond het een echte aanrader. Niet alleen is het kasteeldomein indrukwekkend, het natuurgebied De Blankaart waarin het zich bevindt is enorm uitgestrekt en je vindt er allerlei vogelsoorten.
Gelezen
In Shuggie Bain ben ik echt -niet gezeverd- màànden bezig geweest. De klomp van over de 400 pagina’s was het wel waard maar nu ben ik wel blij dat ik afscheid kan nemen van de personages. Mijn fictie-leesmomentjes in bed worden steeds korter en korter (mijn ogen vallen soms toe als mijn hoofd mijn kussen raakt) maar non-fictie blijft het goed doen. Zo las ik ook “Rust voor je brein” van Luc Swinnen. Ik schreef er een klein stukje over op Minimaliese.
Geluisterd
“Ik was de voeten van elk onverwacht moment”. Tourist Le MC heeft me in zijn zak met zijn prachtige teksten. Bal aan de voet en Sporen zijn mijn favoriete nummers. “Scheur een stukje van mijn ziel, zet het op papier en laat wat sporen na”. Geweldig herkenbaar toch?
Ik wissel tourist af met Portland. Nog een Belgische band die onder mijn vel kroop met Killer’s Mind en Lucky Clover. Hopelijk kunnen we in 2022 ergens eens een concert meepikken al moet ik me daar vreemd genoeg nog mentaal op voorbereiden.
Gevierd
Mijn oudste zoon werd 10 jaar vorige week. Dat klinkt soms zo surrealistisch. We trokken naar zee voor verjaardagsijsjes en een welgekomen zeebriesje.
Geïrriteerd
Ik voel het, tijd voor verlof. Misschien moet ik daar niet veel meer over vertellen maar het waren zware weken met de examens van de husbando in combinatie met zijn blokperiode. Hij kan er niets aan doen, hij moet erdoor maar er kwam wel veel in mijn bakje terecht zo. Ik zit wat op mijn tandvlees dus ik kijk uit naar een eerder zorgeloze zomer met een tripje naar de Ardennen en enkele fijne ontmoetingen in het vooruitzicht.
Gestimuleerd
Ook Ilja heeft proefjes en dat mag je letterlijk nemen. We worden allemaal een beetje op de proef gesteld, zeker als het over ons geduld gaat. Laat ons zeggen dat het niet altijd evident is voor hem. Ik probeer een gulden middenweg te zoeken tussen “stimuleren” “motiveren” en “niet overdrijven met druk leggen”. Gelukkig zijn we met twee om dat te doen:
Geminimaliseerd
Ik vind het soms jammer om tijdschriften in de papierbak te gooien. Ik lees er enkele weken in, nu en dan een artikel. Maar uit is uit.
Ondertussen weet ik wel wie ik ermee kan plezieren en krijgen ze een tweede leven. Ik blijf ook mijn boeken doorgeven. Vandaag gaat Shuggie Bain het huis uit naar Kim van Kruimels, in ruil krijg ik #onsmoedertoegestuurd. Wie het daarna wil lezen geeft maar een gilletje!
