Ik heb al een drietal dagen de holidayblues. Geen idee of het een bestaand woord is, maar ik voel me wat mistroostig na de vakantie. Meestal vind ik het niet erg om terug naar huis te komen, maar deze keer voelde het alsof ik een stukje van mijn ziel moest achterlaten.
Oud en nieuw vierden we dit jaar aan zee. Ik kon een appartementje huren van familie en na mijn shift op oudejaarsavond voegde ik me bij mijn gezin dat zich reeds installeerde in het plekje dat we voor de 4 dagen het onze noemden.
Op die manier kon ik helemaal op het einde van het jaar nog zorgen voor “de beste last minute beslissing van het jaar”, want dat was het echt. Ik wou heel graag het vuurwerk bekijken op de zeedijk met de kinderen. Ilja was niet bijster enthousiast om in zijn pyjama nog te vertrekken naar buiten en ook de knallen in de verte schrikten hem wat af. Hij wordt er 9 in 2020 maar het was -net als voor zijn kleine broer- de eerste keer dat hij live vuurwerk meemaakte. De verwondering op hun gezicht, de nabijheid van hun pyjamabeentjes rond ons, het was het letterlijke startschot van een zalige midweek samen.
De focus lag deze week op ons 4. Wat wij ècht wilden doen. In het geval van de kinderen was dat: met de schoppen aan zee een bunker graven. Mijn enige verantwoordelijkheid was zorgen dat de emmerkasteeltjes compleet waren als ik ze omdraaide. De echtgenoot zorgde ervoor dat de tunnels niet instortten. Want zandkastelen bouwen is serious business.
Er werd weinig tot niet gekookt. Het enige dat werd afgewassen waren onze bunkerattributen.
Er werd geen was gedaan, we leefden uit onze valies en uitgezonderd van wat gedownloade NETFLIX-serietjes WIFI-vrij. Mijn smartphone bleef nooit eerder zolang onaangeroerd of het was om me te storten op Woody Puzzle waar mijn schamele record van 924 punten niet door de echtgenoot werd verbroken. Er was tijd voor Monopoly en de verse pizza op te wachten aan de voorkant van het appartement. De koerier werd blijkbaar door veel gejuich onthaald en te zien aan de blik in hun ogen was pizza in een kartonnen doos een topmomentje.
En uiteraard was niet alles instagramwaardig. Er waren ook wel broertjesruzies en zoals gewoonlijk moest er weer iemand overgeven. We wandelden in de spetterregen vanaf De Hoge Blekker tot we zeiknat terug op de dijk in Koksijde belandden. Het was even puzzelen in het appartementje om al onze kletsnatte kledij te drogen te hangen maar ook dat had zijn charme en warme koffie smaakte nooit eerder zo zalig.
Maar een kletsnatte broek uitstroppen, een looptoertje op het strand ’s ochtends vroeg, naar de verse bakker wandelen in de dichte mist op 1 januari, het gebeurde allemaal in het hier en in het nu. Er werd eventjes niet aan de toekomst of het verleden gedacht. De tijd die we niet voor elkaar hadden in de voorbije maand werd in die vier dagen ruimschoots ingehaald. En nu is het even rouw/rauw om iedereen terug achter te laten, om in de routine van (veel) werken te geraken. Maar het voorbije uitje was zalig, it calls out for more!
