Het was in december 2013 dat ik ze voor het eerst opmerkte.  Ik zat van tijd tot tijd naast meme’s bed, het ging absoluut niet goed met haar.  Met 95 jaar op haar levensteller moesten we natuurlijk heel dankbaar zijn dat ze nog in haar huis kon verzorgd worden.  Toch beseften we dat het einde naderde.  De stoel naast het bed gaf zicht op een fantastische kast.  Zo’n meme-kast met glas-in-lood.  Na enkele maanden waken, bezoeken en blijven slapen ging het steeds beter met haar.  Ze schartelde er op miraculeuze manier door en kon zelfs nog in haar huis blijven.  Verbijsterd maar content konden we nog van vier mooie jaren samen genieten.  Begin dit jaar stierf mijn meme op de gezegende leeftijd van 100 jaar.  Hoe pijnlijk dat ook was, het voelde toch ook natuurlijk aan, haar lichaam gaf aan dat het tijd was om te gaan en daar konden we ons alleen maar bij neerleggen.

Nu haar huis verkocht en leeggemaakt is kwam de fantastische kast mijn kant uit.  Ik vond ze niet compatibel met de simpele zwarte Billy-boekenkast in mijn living en besloot om de Billy weg te doen.  Ik had mijn boekenkast al langer dan mijn echtgenoot en die laatste dacht dat ik er nooit van ging kunnen scheiden.  Er stonden niet zo heel veel  boeken in maar degene die erin stonden waren wel allemaal bronnen van plezier.  Menig mensen bleven erbij haperen om de ruggen te lezen, het gaf een teken van verbondenheid als iemand anders zijn eigen smaak herkende.  Er werd wel eens een boek uitgeleend maar alleen maar aan mensen die ik er echt mee vertrouwde.  De kinderen hadden hun eigen schap.  Ik probeer de boekenmicrobe door te geven aan mijn zonen en merk dat vooral Linus deze heeft opgepikt, al is het boekje met “de beste Jantje-moppen” hier ook een topper momenteel.  Ik vind het dan ook spectaculair om te zien hoe mijn oudste zoon in één schooljaar leerde lezen en zonder verpinken een belachelijk flauwe mop voorleest aan mij.  All credits to Juf Nancy.

Met het verdwijnen van de Billy ontstond er een praktisch probleem: veel te veel boeken, veel te weinig plaats.  Ik heb er niet lang over nagedacht: alle fictie-boeken moesten weg.  Ik maakte een heel kleine selectie: de Harry Potter-reeks, de Roald Dahls en enkele jeugdboeken bleven.  Uiteraard kregen alle kinderboeken en ook de boeken van mijn broer een plekje in de nieuwe kast.  De boeken van mijn echtgenoot (non-fictie over de oorlog en politiezaken) dat laat ik aan hem over.  De rest ging op mijn instagram: te geef.  In de commentaren kun je lezen wat al weg is, de andere boeken kan ik nog steeds weggeven aan wie ze interesse heeft.  Wat overblijft doe ik naar de kringloopwinkel of de bibliotheek voor de geefkast.

Ik had gedacht dat het mij pijn ging doen om mijn boekenkast af te breken en naar het recyclagepark te brengen maar het voelt eigenlijk als een verlichting.  Tijd voor een nieuwe kast, met minder boeken.  Het voelt zelfs genoeglijk om de boeken een nieuwe bestemming te geven, iemand anders kan er plezier aan beleven, ze hebben hun tijd bij mij gehad.  Marie Kondo zou zeggen: “Bedank de boeken en laat ze los”.

En voor dit pareltje wil ik veel los laten!