Al drie zomers op rij zeggen we: “Volgend jaar zal het beter zijn.” We zeggen het om elkaar moed in te spreken. De voorbije zomer begon er een klein beetje beterschap te komen. We waren niet uitgeput toen we na ons verlof terug aan het werk gingen. Moe, dat wel, maar niet compleet perte totale. Als ouder denk ik altijd dat het aan mij ligt. Dat ik gewoon niet gemaakt ben voor het ouderschap. Dat opvoeden een te moeilijke taak is en dat ik er maar het beste van moet proberen te maken. Kept them children alive today -speekselmedaille voor mezelf. Het nam vorig jaar wel soms extreme proporties aan in mijn hoofd. Hoewel ik weet dat mijn kinderen ok zijn. Dat ze gelukkig zijn en dat ik zeker niet kan klagen over hun kloeke gezondheid, toch denk ik heel regelmatig: ik ben er niet genoeg voor hen. Ik ben te weinig aanwezig in hun leven. Ik ben niet voldoende betrokken en onvoldoende verbonden met mijn kinderen. Er zijn echter geen tekenen die deze gedachten bewijzen. Integendeel eigenlijk. Ilja is een plantrekker die zonder verpinken een week op kamp vertrekt en glimlachend van de trein stapt omdat hij ons terug ziet. Ze roepen regelmatig (heeeeel regelmatig) achter hun mama of papa. Om iets te tonen. Om iets te vragen. Om een probleem te helpen oplossen. Tegen anderen zeg ik weleens: “Het feit dat je over je ouderschap nadenkt en het analyseert toont al betrokkenheid”. Maar deze opmerking geldt uiteraard alleen voor alle anderen en niet voor mezelf. 😉

Ik volg Steven Gielis al een tijdje op Instagram. Moet me dringend eens in zijn website gaan verdiepen en blijkbaar is er nu ook een podcast. Hij promoot een boek rond “Vurig Sensitief Opvoeden”. Ergens weet ik wel dat Linus een handjevol is. Hij is luid, altijd aanwezig en kan ineens keihard in huilen uitbarsten wanneer hij opgeschrikt wordt. Zo begon hij hartverscheurend te wenen toen hij gisteren per ongeluk het klepje van de steelstofzuiger opende en alles van vuil eruit viel op de grond.

Linus is soms overprikkeld en weet dan geen raad met zichzelf. Ik herken ook veel van mezelf in hem, soms zijn we zo gelijkaardig. Hij kan compleet over zijn toeren zijn door drukte en dan is hem afzonderen en rustig over zijn rugje wrijven de boodschap. Hij kan zich aan mij klampen als een aapje als hij zich onveilig voelt en tien minuten later roept hij de buurman aan de draad voor een praatje over het leven. Handgebaren inclusief. Is hij vurig sensitief? Misschien. Misschien ook niet. Ik wil er geen label op te plakken. In het boek vond ik echter wel veel items die herkenbaar zijn. Andere dan weer minder. Het kan geen kwaad om wat extra over opvoeden te leren denk ik altijd. Het boek is sowieso een aanrader voor wie opvoeding vanuit een andere invalshoek wil bekijken.

Vandaag combineerde ik een afspraak in Kortrijk met een wandeling in domein De Gavers in Harelbeke. Ik kom er wel eens met de kinderen in de zomer want het is een zalige plek. Als je beslist om op een warme dag te gaan: neem hun zwembroek mee want er ligt een miniplas water waar ze in kunnen ploeteren. Vandaag testte ik het gaverputpad, 4,7 km lang tussen de bomen, rond de vijver, best wel een aanrader! In mijn oren schalden The Dresden Dolls, het hoofd werd leeggemaakt.

Toen ik tegen het middaguur op de parking kwam zag ik een meneer in zijn wagen lunchen. Het was zeker 20 graden maar toch zat hij met zijn deuren dicht te swipen op zijn smartphone. Een auto verder zag ik nog iemand zitten: boterham in de ene hand, gsm in de andere. Zo toevallig dat ze daar beiden naast elkaar zaten te swipen. Hoe meer ik rond me keek, hoe meer etende mensen in geparkeerd auto’s ik zag . Op zo’n moment draaien mijn radartjes overuren. Ik ben namelijk niet gewoon om in een kantoor te werken of een job te hebben waarbij ik een lunchpauze heb. Dus voor mij ontstaan er al vlug vraagtekens. Waarom gaan mensen collectief op parkings gaan lunchen? Is het niet fijn op het kantoor? Zijn het introverten die graag eens uit de drukte ontsnappen? En waarom gaan ze dan niet gewoon op een bankje gaan zitten of een wandeling maken? Wat zou er gebeuren als twee collega’s van hetzelfde kantoor ineens naast elkaar staan met hun wagen. “Hey!!” -zwaai-swipe-bite-.

En mijn afspraak? Die heeft me vermoedelijk een half miljoen (Belgische Frank hé) opgebracht. Niet gezeverd. Ik liet een simulatie maken van een herfinanciering van onze woninglening. Drie jaar geleden deden we ook een herfinanciering en daardoor spaarden we bijna 50 000 euro uit op een nieuwe lening. Hoe je dat doet? Informeer eens bij Pak-Kei Fung van Hypotheekwereld. Hij is in Kortrijk onze contactpersoon en zowat de fixer voor alles wat met onze woninglening te maken heeft. #nonspon want het is een uitstekende service en dat mag gewoon gezegd worden.

Mijn kinderen lijken helemaal geen besef te hebben van de tijd. Welke dag van de week we zijn of gewoon waar we ons ongeveer bevinden in een dag. Het gebeurt dat Ilja vraagt: “Wat gaan we eten voor middageten?”….om 17u30. Voormiddag, namiddag, avond. Alles lijkt voor hen hetzelfde te zijn. Ze laten alles maar wat over zich stromen en gaan mee met de flow. Zo leven mijn kinderen constant. Ook al is het onrealistisch, het heeft wel iets vind ik…een constant vakantiegevoel. Wanneer hebben we onszelf aangeleerd om constant op de klok te kijken?

“Het is 11u30, ik ga maar eens aan het eten beginnen” of “Oei, 17u30, we gaan best huiswaarts vertrekken als we de kleine tegen 19u in bed willen krijgen”. “Kun je niet om 6u30 starten met werken zodat je om 16u kunt stoppen? Dan kun je de kinderen vroeger oppikken om nog naar hier of naar daar te gaan”.

Alles wordt bepaald door de klok. Zo was ik vandaag aan het zeggen tegen mijn lief dat ik een bepaalde activiteit deze week niet ging laten doorgaan omdat ik veel vroegdiensten heb en ik mijn slaapritme niet van in het begin wil verstoren. Op zondag regel ik dus al wat ik op woensdagavond niet ga doen.

Ik ben normaal gesproken een echte controlefreak als het aankomt op mijn slaap, maar tijdens de laatste twee weken bouwde ik een serieus slaaptekort op. Een ander zou er nooit van wakker liggen, maar als ik het aantal uren slaap niet respecteer voel ik dat in alle andere facetten van mijn leven.

Het start met moeilijker wakker worden ’s morgens en het eindigt met kort van stof zijn en concentratieproblemen. Uiteindelijk zal mijn humeur en mijn gemoed er serieus onder beginnen lijden.

Danko Jones zingt “Sleep is the enemy” maar dat geldt niet voor mij. Deze week probeer ik mijn slaap weer beter te beschermen en vóór 22u in bed te liggen.

Hoeveel uren slapen jullie gemiddeld?

Ons huis lijkt wel uit elkaar te vallen. Ok, misschien moet ik het niet zo dramatisch voorstellen. De toestellen in huis lijken het allemaal tegelijk te begeven. Zo gaven mijn vaatwasser, mijn wasmachine en mijn droogkast de laatste weken allemaal een foutmelding. Met wat sleutel-, vloek-, ontstop en opdweilwerk is het toch gelukt om ze stuk voor stuk te herstellen. De boiler heeft het echter compleet begeven en moet vervangen worden. Wij wonen hier nog maar 6 jaar dus dat vind ik best wel een bummer eigenlijk. Zeker omdat er reeds stukken vervangen werden in diezelfde 6-jarige boiler. Gelijk hoe hou ik niet van koude douches dus kosten maken dan maar.

Niettemin is het vandaag een geweldige dag. De hittegolf is voorbij, het is mogelijk om weer buiten te komen zonder dat je compleet in de vlammen opgaat. De kinderen zijn voor de laatste keer naar het sportkamp en de verzekering en nummerplaat voor mijn scooter zijn in orde. Ik pikte de beauty vanmorgen op en ik kan maar één dingen zeggen: “MACHTIG!!!”. Als 16-jarige reed ik met een scooter dus ik was er weer vlug mee weg. Het lichtjes zwevende gevoel van over de baan te zoeven, de wind in mijn gezicht, echt, zo’n gevoel van vrijheid heb ik al jaren niet meer gehad. Het was ook meteen duidelijk dat dit helemaal anders is dan je met de wagen ergens verplaatsen. Alleen al het feit dat je enkel je eigen gedachten hoort. In de auto zet ik nooit de radio af omdat ik het gewoon ben om met muziek te rijden maar het is best wel relaxerend om eens alleen maar naar je eigen hoofd te luisteren. Met de bromfiets ben ik ook mossel noch vis. Ik ben geen fietser, ik ben geen automobilist. Toch ben ik goed gezien in het verkeer.

Ohja, ik ben wel ingehaald door een fietser toen ik daarjuist naar de bibliotheek reed. Een speed pedelec weliswaar, maar het blijft toch een vreemde gewaarwording. Toen ik terugkeerde haalde diezelfde meneer mij weer in! (Ging hij ook gewoon naar Blokker en de bibliotheek zoals ik?) De smile op zijn gezicht kon de mijne echter niet overtreffen.

Maandag vliegen we er allemaal weer volle bak in. Het wordt gelijk een pittige week met veel vroegdiensten en een inslaapweekend. De kinderen gingen gisteren reeds hun klas gaan verkennen op een open school-momentje. Dit verving het traditionele huisbezoek dat de juffen hier in de gemeente afleggen. Ik weet niet of het iets is dat nog veel wordt gedaan maar een bezoek van de juf in de laatste week van de zomervakantie, dat is toch eigenlijk voor alle partijen ongemakkelijk vind ik. Ik kan me wel voorstellen dat het ergens wat inzicht biedt in bepaalde situaties of dat het heel noodzakelijk kan zijn bij kinderen die iets meer noden hebben dan de onze. Ilja was enorm blij om terug op school te zijn. Bij het naar huis stappen zei hij zelfs: “’t Hoh, naar school gaan, dat is toch leuker dan de zomervakantie hoor, met die warmte en al…pffff”. Say what? Linus was weer zijn rebelse zelf door absoluut niet enthousiast te zijn, zelfs te weigeren om zijn klas zelfstandig binnen te stappen. De juf kreeg geen goeiedag en ik kreeg zijn zweterige hoofdje tegen mijn schouder geklemd. De ervaring leert me dat iets afdwingen op dat moment alleen maar averechts werkt dus liet ik hem gerust. Ik zou mezelf niet zijn moest ik voor volgende week nog op zoek te moeten naar turnpantoffels voor beide jongens. I’ll never learn.

Mijn sociale leven werd ook op gang getrokken na ons verlof, met hier en daar een feestje of een drankje met vriendinnen. Vanavond is er de startvergadering van het vrijwilligerswerk bij Gezinsbond en vrijdagavond gaan we met vrienden naar de nieuwe Tarantino film. (Djeez, ik kan de tijd niet noemen dat ik nog eens naar de cinema ben gegaan voor iets anders dan een kinderfilm). Half september plan ik ook de nieuwe vakken in voor mijn tweede jaar aan de hogeschool. Het wordt best heavy met vakken zoals neuropsychologie, statistiek en casuïstiek. Om al wat warm te lopen voor de studie lees ik momenteel “Authentieke intelligentie” van neuropsychologe Elke Geraerts. Op de kaft wordt beweerd dat het leest als een trein en dat is verre van gelogen. Een echte wake-up call in dit digitaal tijdperk, zeker een aanrader.

31. Als kind deden mijn vriendinnetje en ik jaarlijks verjaardagsfeestjes onder ons twee. We speelden muzikaal pak dat we naar elkaar heen en weer gooiden. Mijn broer deed de muziek. Het klinkt zo zielig als ik het herlees maar wij twee weten beter: het zijn herinneringen voor het leven.

32. Mijn all time favoriete liedje is het volgende:

Dat is het echter nog maar een paar jaar, ik vraag me af wanneer dat zal veranderen en meer nog: wat er ervoor in de plaats zal komen.

33. Wiskunde – statistiek – meetkunde. Echt, kom er niet mee af. Ook al kies ik in mijn studie nu specifiek voor een richting waar dit ook aan bod komt, ik vermijd het zoveel mogelijk als de pest. Doe mij een rekensom maken en ik moet me neerzetten. Als er staat 10 DL in een recept staat dan neem ik altijd dezelfde maatbeker waar de deciliters op uitgetekend worden want mijn weegschaal geeft alleen maar ML aan. Oplossingsgericht werken, dat is meer mijn ding ;-).

34. Ik heb geen specifieke kledingstijl en ik volg geen modetrends. Ik draag waarin ik me gemakkelijk en mooi voel. Kleren vervangen “omdat ze niet meer passen in de modetrends van het najaar”, daar doe ik niet aan mee. Zo heb ik een jeansrokje dat ik elke zomer wel eens draag, ik kocht het toen ik nog single was.

35. Er zijn wel momenten waarop ik me dingen afvraag waar een ander compleet niet mee bezig is. Zoals tijdens een kinderevenement : hoe managet die Kamiel van Kaatje dat om te zingen, te dansen, zo’n pak staande te houden, die mond te bewegen èn nergens tegenaan te botsen? Dan ben ik in gedachten bijna lijfelijk aanwezig in dat pak en zie ik het mezelf al doen. “Zou er daar een hendeltje zijn om die mond op en dicht te doen?” “Hoe warm zou dat zijn?” “Heeft hij een speaker ergens in zijn pak?” “Daar kan toch geen microfoon aan die zijn kop nog eens hangen ergens?”

…en “als die omvalt, geraakt hij dan nog recht? Of ligt hij gewoon zo te spartelen tot iemand hem komt helpen nadat die hem keihard hebben uitgelachen?”

36. Knippen, met name recht knippen is geen van mijn kwaliteiten, dit taakje wordt dan ook altijd uitbesteed aan iemand anders die in de buurt is. Tot ik deze week met een kunstleerkracht sprak. “Ja maar….je knipt niet met een linkshandigenschaar?” Toen ik haar linkshandigenschaar gebruikte bleek ik echter wel recht te kunnen knippen. BEN JIJ LINKS ZONDER DAT JE HET WIST OFWA? Nee, maar ik moest wel 37 worden om te beseffen dat ik gewoon niet de juiste schaar had.

37. Mijn 37ste verjaardag werd dit jaar wel serieus in de verf gezet. Mijn echtgenoot had voor mij een geweldig cadeau voorzien. Je krijgt mij niet vlug sprakeloos maar vrijdagavond was ik het wel eventjes. Op zaterdag mocht ik meegaan om mijn cadeau te gaan bekijken:

hij spaarde achter mijn rug maandenlang voor deze geweldige scooter. Binnenkort zoef ik dus door de West-Vlaamse velden. Zie je de hartjes uit mijn ogen spetteren op de foto? “Ben je blij met je brommer mama?” “Hell yeah!”

Deze “37 dingen” is het laatste postje in een reeks van 4, de andere postjes kun je hier , hier en daar lezen.

21. Mijn poetshulp verzuipt mijn planten. Ik durf het haar niet te zeggen dus stuur ik haar regelmatig een smsje “dat de planten al water hebben gehad”.

22. Er is zonet een muntje van 2 euro doorgespoeld. Misschien wordt het tijd om geen geld meer in mijn achterzak te bewaren en het in mijn portemonnee te steken, like ladies do. (BAHAHA)

23. Op onbewaakte momenten kraak ik mijn vingers. Ik besef het pas als ik de blik op andermans gezichten zie terwijl ik bezig ben. Soms coveren mensen hun oren terwijl ze huiveren. Ik kraak al sinds mijn kindertijd. Sinds enkele weken zie ik dat mijn oudste zoon het ook begint te doen. Neen, daar ben ik niet blij mee. Mijn lief zegt: “het zal eindigen dat je je koffietas niet meer zal kunnen vasthouden”. Geen idee of hij gelijk heeft, het kraken gebeurt veelal zonder dat ik het besef.

24. Als je met mij uitgaat moet je -altijd- nog eerst stoppen aan de automaat om geld. Of je moet mij de hele avond trakteren. Er zit nooit cash geld in mijn portefeuille (misschien ergens in mijn achterzak?) en in De Westhoek betekent “pinnen” datgene wat metalheads op hun lederen vest hebben zitten.

25. Naast crazy plant lady was ik ook altijd een crazy cat lady. Sinds ik kinderen heb merk ik toch dat ik minder geduld heb met de kat in huis. Als ik ’s avonds in de zetel plof na een drukke dag met mijn twee rakkers en Frankie komt op mijn schoot wentelen dan gebeurt het wel eens dat ik haar toe bijt “om nu in godsnaam eindelijk eens stil te liggen”. Tegelijk kan ik helemaal vertederd zijn als ze deze pose aanneemt:

26. Mensen lachen me wel eens uit met mijn smartphone-typ-techniek. Als je een berichtje van me krijgt of in een chat kan ik -in plaats van honderd keer te backspacen- wel eens mijn klak ernaar gooien en ga ik voor “het is leesbaar”.

27. Als ik alleen thuis ben weet ik altijd perfect mijn smartphone te vinden maar als er nog volk aanwezig is moet ik regelmatig een zoektocht inzetten naar mijn gsm. Vreemd. Hij staat ook 9 van de 10 keer op stil waardoor opbellen geen zin heeft.

28. Risk, Kolonisten van Catan, zelfs schaken. Ik zou wel meer gezelschapsspelletjes willen spelen maar ik ben te lui om mij het spel eigen te maken. Als iemand me een speedcursus zou kunnen geven dan ben ik meer dan bereid om het te leren, ik hou er gewoon niet van om het volledig zelf uit te zoeken. Zo kan ik me perfect voorstellen dat gezelschapsspelletjesclubs voor jolly avondjes uit zorgen.

29. Stiekem kijk ik uit naar 2 september. September is the other january. De trouwe lezer moet mij ondertussen al zo goed kennen dat ze daar niet meer van opkijken. #structuurbeestje

30. Mensen kijken soms al eens vol medelijden als ik aangeef dat ik op een feestdag of een weekenddag moet gaan werken. Ondertussen werk ik al 17 jaar als opvoedster, ik ben dat gewoon.

Deze “37 dingen” is het derde postje in een reeks van 4, de eerste twee postjes kun je hier en hier lezen.

11. Dag Allemaal, Story of een ander roddelblad, daar kan ik onbeschaamd van smullen. Bij de kapper zit ik altijd in “de boekskes” te neuzen. Menige kennis die ik daar al opdeed kon ik gebruiken in de trivia-ronde van een quiz. Wist je trouwens dat Laura Lynn en haar man van elkaar weg zijn…..ahja….je wist het nog niet hé?!

12. Als computernitwit sta ik soms met open mond te kijken hoe mijn 8-jarige zich een computerspelletje eigen maakt. Subwaysurfer, Fortnite, SimCity. Hij opent het, speelt het en geraakt zonder verpinken een level up. Ik kijk, swipe en draai gewoon rondjes tot iemand mij omver rijdt in de virtuele metro. Ik ben wel de Tetris-queen. Bring it on!

13. De binnenkant van mijn auto staat in schril contrast met hoe ik anders mijn shit meestal wel together heb. Er mag toch één plek zijn waar je alles eens mag loslaten? Letterlijk dan. De tapijtjes in mijn auto worden dan ook nooit meer volledig stofvrij en je vindt er meer dan waarschijnlijk nog parkingticketjes van het jaar 2015.

14. Toestellen geven mij stress. Zo vind ik het heerlijk om muziek te luisteren via de Bose Speaker. Soms begint het ding al eens tegen te werken en doet het niets meer behalve pinken en knipperen. Speaker says “no”. Ik word er waanzinnig van als het mij niet lukt om dat ding terug op te starten. Daarna begin ik als een bezetene te surfen op allerhande websites om me constant te enerveren, want dan moet ik ineens drie knoppen tegelijk induwen terwijl ik de macarena dans en dan blijkt dat ding ineens weer te werken!?

15. Als de Bose speaker toch besluit om niet in verlof te gaan kun je me wel eens horen meekwelen in de badkamer met Test of Time van The Dinky Toys. Nineties hits blijven fijne badkamercompagnons en my day will come anyhow.

16. Er is zoiets als een tafellakenobsessie. Ze behoort in dezelfde categorie als de servettenfetish. That’s all I’m sayin’.

17. Later als ik groot ben, word ik wolkenkenner. Dan kan ik vlotjes benoemen welke wolk er te zien is en zwier ik gezwind termen zoals “cumulus wolk” in het rond. Voorlopig blijf ik simpelweg turen naar wolkenbeesten.

18. Onder sommige instagrampostjes zie ik soms 25 #’s staan. Ben ik de enige die zich afvraagt wat het allemaal oplevert?

19. Hoewel mijn huis geen toonbeeld van orde en netheid is kan ik wel opgelucht zijn als ik eindelijk eens een kast tackle. Later als ik groot ben (lees: als de kinderen groot zijn), blijft alles netjes op de juiste plaats liggen hier. Althans, dat hou ik mezelf toch voor. Laat mij 🙂

• 

• 

20. Soms overvallen ze mij ermee when I least expect it. Dan klap ik dicht en word ik compleet op mute gezet: het extreme weerpraatje. Niet “brrrr” als iemand zeiknat binnenkomt door een plensbui. Niet het “oei, ik ga een zonnebril meedoen” als er felle zon is. Neen, het praatje dat ze tegen je aan kwakken als je tevergeefs een zak havermout zoekt in het lokale kruidenierszaakje. Net op het moment dat je in feite al geen tijd had. “Jaja! Nu is ’t goed hé!? ” zo luid, zo extreem in vraag gesteld dat je niet anders kan dan reageren. Call me zuurpruim. Want dat heb ik dan ook: maagzuur.

37 Dingen is de tweede post in mijn verjaardagsreeks. Het eerste postje kun je hier lezen.