Sluitertijd

Bij het rechtkomen van de spijkermat sla ik kleine pijnkreetjes. De pinnetjes duwden putjes in mijn blote rug maar het is pas als ik weer loskom van de mat dat het eventjes nijpt. Nog maar een bewijs dat loslaten pijn kan doen.

Het is opvallend dat het voorbije jaar er één was van veel loslaten.

Loslaten van een kind dat zijn eigen weg zoekt in een nieuwe levensfase, loslaten van een job en het bijhorend werkschema, loslaten van mensen. Bepaalde van die beslissingen werkten verlichtend, bij andere kon ik niet anders dan er in meegaan.

In mijn Evernote sla ik regelmatig woorden op die ooit mijn aandacht grepen. Woorden die me het gevoel gaven dat ze nog iets voor me konden betekenen al kon ik er dan op dat moment geen ander brouwsel van maken. Het woord “sluitertijd” staat al eventjes te pruttelen in één van die woordenlijstjes.

Officieel is de sluitertijd in feite niets meer dan: “de tijd waarop je de sensor blootstelt aan het licht”. “Hoe langer de sluitertijd, hoe meer licht er op de sensor valt en hoe lichter de foto zal zijn”.

In mijn beleving is het woord “sluitertijd” de periode tussen de beslissing om iets los te laten en de periode waarin je de gevolgen van die keuze ervaart. Volgens mij is er in die sluitertijd geen ruimte voor veel gevoel. Het is een vacuüm van tijd waarin je eventjes vertoeft. Na die fase merk je de impact en komen de gevoelens los.

Net zoals mijn rug zindert na een half uur op de spijkermat kan ook in de verlichting van een beslissing een tegenstrijdig gevoel sluimeren. Het is niet omdat ik relaties losliet dat ik daarom niet verdrietig kan zijn bij een nawee van die tijd. Het is niet omdat ik bewust een andere job koos dat ik daarom niet met weemoed mag terugdenken aan mijn vorige job.

Ook juiste beslissingen kunnen en mogen pijn doen. Soms kan ik verlangen naar de sluitertijd, de tijd van het “niet weten”. Maar nu geven flarden uit het verleden me de kans om te zien wat ik nù heb. Soms zijn het net diè opflakkeringen die perspectief bieden om alles van op een afstand te bekijken. Om te beseffen dat loslaten ook vooruitgaan betekent.