In het reactieluik op mijn log “Op een dag…vind je de job van je leven” kreeg ik volgende reactie van Ellen:
Hier sinds vorig jaar mijn man gevolgd en nu ben ik landbouwster. ’t zat in mijn genen en al van kinds sterk in mijn hart. Maar als dochter zien de ouders die graag verder studeren en een job vinden. Ik heb zeer graag mijn job gedaan. Dat ik een man heb die deze job doet is toeval maar voor mij super. Hard werken maar ik wil niet meer ruilen.
Ik zou wel eens archeoloog willen zijn en het liefste spitten naar WOI of romeinse dorpen bovenhalen.
Zelve dus 13 jaar ‘boekhouder’ geweest, al nuanceer ik jouw visie 
Was meer dan tabelletjes bekijken. Is ook meedenken, uitdokteren, gaan we er raken? Afvoeren? Investeren? Veel geld mogen uitgeven dat niet van jou is Was van mij alvast vrij gevarieerd en mij moest je ook geen job geven in een accountantskantoor om klant per klant zijn boekhouding te doen. Ook hier klopte mijn eigen (familiale) balans niet meer en doe ik nu (in mijn ogen) een zalige job.
Iemand die van een 9 to 5-bureaujob overgaat naar een volledig ander leven: daar wou ik wel eens meer over horen. Ik stuurde Ellen een mailtje en deze week kon ik haar ontmoeten op hun landbouwbedrijf in Vleteren.
Ellen en haar man baten dit landbouwbedrijf uit waar vooral heel wat koeien te vinden zijn. Ik ontmoet haar op deze mooie locatie, het huis links zijn ze aan het verbouwen maar is reeds 300 jaar oud en een familiestuk.
Ellen, je besliste om te veranderen van job, was dit steeds zo gepland? Had je reeds het doel om in de boerderij te stappen?
“Nee, dit was niet steeds zo gepland. Ik deed mijn job als boekhoudster al een goeie 6 jaar toen ik mijn man leerde kennen. Ik studeerde “accountancy-fiscaliteit” aan de hogeschool. Na een tijd samen sta je er wel eens bij stil om de stap te wagen, maar het bleef altijd bij “misschien” of “ooit”. Omdat ik er mijn jeugd in heb beleefd (Ellen groeide zelf op op een boerderij) en de interesse in het vak nooit ben verloren bleef die microbe wel ergens zachtjes kriebelen, dat wel.”
“Omdat het na de geboorte van onze kinderen voor mij familiaal te veel spaak liep heb ik de kriebels begin vorige zomer laten spreken. Het maalde al een goeie 2 jaar in mijn hoofd maar ik kon of durfde die stap precies niet nemen. Ik hield van het werk dat ik vroeger deed en langs andere kant wou ik zo graag die nieuwe switch. Maar als je van werknemer naar zelfstandige gaat geef je toch ook een stuk zekerheid op. Je vaste wedde valt weg. En ook na al die jaren wou ik niet zomaar alles overboord gooien. Zou ik het ook wel redden als landbouwster? Er zijn verschillende nachtjes overgegaan.”
foto: persoonlijk archief van Ellen.
Wat zijn de grootste verschillen tussen de twee jobs? Kun je deze twee uitersten eigenlijk vergelijken?
“Gelukkig vraag je de “grootste” verschillen, want er zijn enorm veel verschillen. De allergrootste is het fysieke. ’s Avonds ben ik fysiek moe, vroeger was dat mentaal moe. Nu leg ik echt kilometers af en is het vaak met iets sleuren of duwen. Op mijn vorige job haalde ik zeker geen 10 000 stappen, als het al de helft was en was het meestal van ’s morgens tot ’s avonds aan de bureau. Met daarbij nog de nodige mentale hoofdbreking.”
“Een volgend verschil is het samenwerken met mijn man, en dat is o.a. ook één van de redenen dat ik stap wou zetten. Nu zie ik hem 90% op de dag (hangt een beetje van seizoen af) Vroeger was dat iets van 5% of zo. Onze levens liepen verre van gelijk. We moeten samenwerken, hebben ook wel onze eigen taken waardoor we af en toe gescheiden zijn. Maar we leven nu wel heel dicht bij elkaar. Iets waar ik en hij geen problemen mee hebben. Andere mensen zeggen wel eens “dat zou ik nooit kunnen” of “we slaan elkaar de kop in” maar dat valt heel goed mee, het is best leuk samenwerken.”
“Ohja, en mijn klederdracht overdag, dat is ook een gigantisch verschil” zegt ze lachend.
Mis je iets aan je vorige job? Zo ja, wat?
“Het werk zelf mis ik wel, ik deed mijn job graag. De personen die dicht bij mij stonden en waar ik 13 jaar lang toch ook wel het één en het ander mee beleefd heb, sommigen waren toch meer dan gewoon collega’s. Maar keuzes moeten gemaakt worden en mijn leven nu weegt niet op aan alles wat ik achterliet.”
Van welk aspect hou je het meeste? Welk onderdeel van het werk doe je het liefst?
“Het leukste aspect: buiten zijn! Iedere seizoen heeft zijn charmes. Bezig zijn met dieren, natuur,…
We hebben eigenlijk 3 onderdelen.
- Koeien: dat gaat van de geboorte van het kalfje tot het opfokken van stieren of indien vrouwelijk tot opfokken tot zoogkoe (dit is dus de volgende generatie die terug kalfje krijgt, etc.) We hebben geen melkkoeien.
- Varkens: dat gaat van biggetjes die bij ons aankomen (we laten zelf geen zeugen bevallen) tot deze vertrekken als slachtrijp varken
- Akkerbouw: we telen aardappelen, bieten, maïs, tarwe en gras. De aardappelen en de bieten zijn voor de menselijke consumptie. De laatste 3 zijn voor onze eigen voorzieningen aan voedsel voor het vee.
Deze kalveren krijgen vanaf nu geen moedermelk meer en moeten leren droge voeding eten. “Een beetje zoals je baby’s leert groetenpap eten”
Van deze 3 zaken staat de koeien verzorgen op 1. Dit is ook één van mijn dagelijkse taken, 7/7. Iedere morgen en avond de kalfjes verzorgen en alle andere dieren moeten de nodige maïs of gras en granen hebben, vers stro…
Naast de dagelijkse taken moeten ze ook van of naar de weide gebracht worden, behandelingen (verplichte inentingen), in de winter moeten ze geschoren worden, er worden kalveren geboren, …
Bij varkens neem je best het geurtje erbij , maar er is ook bij ons hier wat minder zorg aan.
En de akkerbouw, dit is vooral in seizoenen. Tijdens de voorjaarswerken, die nu ten einde zijn gekomen, moet de merendeel in de grond. Dan word ik wel op een tractor geduwd van mijn man en moet ik even het knopje omdraaien als vrouw. In volle zomer gaat de tarwe af, dan is het stro verzamelen, vanaf september halen we al de aardappelen binnen, de bieten en de maïs.”
In de loods waar de aardappelen liggen is het lekker koel.
Genoot je dan een landbouwersopleiding? Het lijkt me helemaal niet evident om dit allemaal te weten.
“Doordat ik reeds opleiding bedrijfsbeheer had kon ik starten als zelfstandige. Ik moet echter wel – om in regel te zijn met de wet – een landbouwersopleiding volgen. Er zijn zoveel richtlijnen die gevolgd moeten worden, alleen al om sproeistoffen te mogen gebruiken moet je licenties hebben. Het is ook noodzakelijk om alle wetgevingen en paperassen onder de knie te krijgen. Dit staat op de planning in het najaar. Voor mijn stage moet ik een bepaald segment kiezen. Het is logisch dat ik het segment kies waar wij op ons bedrijf werkzaam in zijn, maar ik mag mijn stage niet op mijn eigen bedrijf volgen of bij een bedrijf van familieleden.”
Sint Antonius is de patroonheilige van de landbouwers.
Als je goed kijkt kun je hem zien piepen tegen het venstertje
Wat vonden je geliefden van je keuze?
“In mijn keuze ben ik steeds vrij geweest van mijn man, als ik de stap wou maken dan was ik welkom voor hem maar ik mocht gerust mijn eigen job verder doen. Hij zag wel dat ik het zwaar had om alles klaar te krijgen en dat ik twijfelde maar pushte me nooit om mijn job op te geven. Hij was natuurlijk zotcontent toen ik de beslissing had genomen.
De omgeving rond mij reageerde verdeeld, sommigen gaven mij gelijk , anderen waren verbaasd dat ik het gedaan had.
Mijn kinderen, 4J en 2,5J, beseften het misschien nog te weinig. Maar toen ik het de oudste vertelde, sloeg ze toch haar armen rond mij met een “joepie!” erbij.”
De stier zag ons precies niet zo graag komen. Dreigende schraapte hij zijn poot tegen de grond
Welke tips heb je voor mensen die een carrière-switch maken?
“Als je er nog niet uit bent of je het zou doen: zeker je hart en gevoel ook volgen. Je moet natuurlijk wat beredeneerd te werk gaan (lukt het financieel? praktisch? …), maar als je hart sprongetjes maakt bij de gedachte aan die andere carrière dan moet je het laten spreken!”
“Ik deed dit niet direct en eerlijk, ik deed het beter een paar jaar eerder. Raad vragen bij iemand anders is zeker oké, maar het is jij die het moet willen doen.”
Bedankt Ellen en haar man om mij te ontvangen, de mooie rondleiding en de vele informatie. Veel succes in de toekomst!
Waagde jij (of iemand die je kent) ook een grote sprong? Laat het mij zeker weten!
