Er is meer ruimte. In alle mogelijke manieren van het woord. Het voelt alsof mijn hersenpan ineens meer vrije plekjes heeft waar zuurstof gemakkelijker kan door stromen.

De reacties op mijn vorige blogpost waren….onverwacht. Ik had niet gedacht dat er zoveel mensen met mij gingen meeleven, hartverwarmend eigenlijk. Bedankt.

Vorige week begonnen we met het uitmesten van de garage. Wij bezitten zeven flessen antivriesspray van vier verschillende merken. Van op drie locaties in het huis heb ik alle umbraco’s verzameld. Ik zit al aan veertien. Het bundeltje sleuteltjes kwam goed van pas toen ik gisteren ons babybedje afbrak om mee te nemen naar het containerpark. Ik zou daarover sentimenteel kunnen uitweiden, over de keren dat ik over die boord heb gehangen om een tuutje in een mondje te steken (Ilja) of om te kijken waarom dat kleine beertje zo’n lawaai maakt in zijn slaap (Linus) maar ik laat het maar.

Bij het zoeken in mijn Google Drive naar deze foto ben ik in de foto’s van het jaar 2015 blijven hangen. (Misschien toch wat sentimenteel dan?) Het jaar waarin Linus is geboren en tegelijk ook het jaar dat compleet blurry is in mijn herinneringen. Ik weet van het jaar 2015 simpelweg niets meer ook al was het achteraf gezien een cruciaal jaar in de levenskeuzes die we toen maakten. Toch eigenaardig hoe slaaptekort en nieuw leven in huis voor zoveel troebelheid kunnen zorgen.

Misschien was 2015 ook het jaar waarin ik begon met het aanleggen van een voorraad wondpleisters?

Eén ding is zeker. Als ik hier ooit een feestje heb met 48 personen en ze verwonden zich allemaal tegelijk dan ga ik nog voldoende kleefpleisters overhouden om de komende drie jaar te overbruggen. Ik zou zeggen: mij zien ze niet meer in de apotheek binnenkort, maar deze maand alleen liet ik er alweer bijna 30 euro achter aan medicatie en hoestsiropen. Ruimte in mijn hoofd maar ook fluimen in mijn longen (Excuse my French). Ik blafte mezelf een weg door het werkende weekend, terend op Dafalgan en een hoestsiroop die groen was van kleur en jammergenoeg ook zo smaakte. Om uiteindelijk op maandag bij de dokter te eindigen en antibiotica te krijgen. Gelukkig bracht extra slaap ook verlichting al dacht mijn echtgenoot daar anders over toen hij uit armoe in de zetel ging slapen nadat ik hem voor de zoveelste keer wakker hoestte.

En hoe ist met jullie? Oei? Ook wat fluimkes?

Het moet ongeveer begonnen zijn in de laatste week van december, begin januari, toen we aan zee waren. Het moment waarop ik besefte dat ik eigenlijk nog niet naar huis wou. Ik wou niet terug naar het eerder jachtige leven dat we geleid hebben in het najaar. Niet terug naar: elkaar afwisselen in het werken/zorgen voor de kinderen, rushen om het huishouden rond te krijgen en constant met vanalles tegelijk bezig zijn. Ook al sluimerde het besef wel al een tijdje, de halve week aan zee heeft me pijnlijk duidelijk gemaakt dat ik teveel deed. Doordat ik mezelf hiervan opzettelijk lamlegde viel het me dan ook extra zwaar om na de vakantie terug op gang te geraken met mijn studie. Ik begon stilaan te beseffen hoe hard ik mijn rust miste. Hoe fel ik mijn blanco dagen nodig heb om mezelf op te laden. Mijn dagen moest ik weer indelen van schoolpoort naar studieboek naar winkel en vlug verder naar het werk. De weerstand die ik voelde opkomen om er terug in te vliegen vrat bakken energie. Al enige maanden was ik aan het twijfelen of ik het nog ging verder zetten maar de voorbije week heb ik beslist om er een punt achter te zetten. Maar alléé, je had toch altijd goeie punten? Ja, meestal wel maar alles wat ik daarnaast deed gebeurde maar half. De opleiding die ik volg(de) was er één om een diploma te hebben waarmee ik mensen beter kan helpen, maar ik vind niet dat dat ten koste mag zijn van mezelf en/of mijn gezin. Ik heb besloten om mezelf nu wat tijd te geven, ook al voelt het als een verlichting, toch moet ik nog eventjes rouwen om mijn keuze. Ik zal een deel van dat verhaal wel missen en blijf enorm geïntrigeerd door alles wat te maken heeft met denkpatronen doorbreken, focus leggen, gewoonteverandering, interacties tussen mensen. Ik zal altijd een persoon zijn die wil blijven leren, dus ik vermoed dat ik in de toekomst wel een andere, specifiekere opleiding ga volgen. Maar voorlopig laat ik het even op zijn beloop en zet ik mijn voelsprieten uit naar de wereld rond me want blijkbaar draait die ook nog?

Mijn beslissing om dit jaar te minimaliseren bracht me in korte tijd al in verschillende nieuwe situaties. Het valt me echt op: outer order inner calm, het is geen leugen. Doordat ik me een weg ploeg door mijn gerief voel ik mezelf iedere keer lichter en lichter worden. Er komt ruimte vrij om na te denken, om beslissingen te nemen. Vorige week bracht ik een tot de nok gevulde koffer naar De Kringloopwinkel. Woensdag brachten we een overvolle auto naar het containerpark, de kinderen blijken het ook geweldig te vinden om ons daarbij te helpen ook al geeft het wel extra stress om te vermijden dat de kleuter overboord gaat in de papiercontainer.

Met dit Jack The Pumpkin King kussen heb ik mijn jongste zoon dan weer dolgelukkig gemaakt. Ik kreeg het ooit cadeau van mijn broer, een wasmachinebeurt later bracht het mijn kleuter zoveel plezier, hij sleept het al de hele week met zich mee.

Een propvolle doos kerstkaartjes (“Gelukkig nieuwjaar 2003”), verjaardagskaartjes (“Proficiat met je 25ste verjaardag!”), huwelijksuitnodigingen van mensen die al jaren gescheiden zijn, geboortekaartjes van kinderen die we nooit bezochten, uitnodigingen voor communiefeesten van meisjes die al aan de unief zitten. Ik ben zo’n hoarder! Niet normaal! Pieter bracht honderden cd’s naar de kringloopwinkel. Zelf hield ik er twee over om te bewaren: mijn allereerste CD (gekregen voor mijn plechtige communie) en de eerste CD die ik zelf kocht met mijn zakgeld: Happy Nation van Ace Of Base. Hoewel die muziek werd gemaakt in 1992 vind ik het na al die jaren simpelweg steengoed en kan ik elk nummer woord voor woord kattevals meezingen, alleen gebeurt het nu via Spotify en niet meer door de boxen van mijn stereoketen.

Waar we dan volledige tegen de minimaliseermanie zijn ingegaan is bij de beslissing om onze wagen te vervangen. We kochten deze maand een nieuwe auto, het is de bedoeling om met deze wagen minstens een even lange periode te overbruggen als we deden met de vorige. Ik moet toegeven dat ik hier heel lang over getwijfeld heb. Misschien konden we nog één jaar rijden met onze oude wagen, maar de zware dieselmotor en de daarbij horende hoge belastingen, de slijtage en het feit dat we er nu nog een redelijke overnamepremie voor kregen gaven toch de doorslag. Ik ben geen nostalgisch persoon maar het zal me toch wat zwaar vallen om afscheid te nemen denk ik, onze twee kinderen kwamen thuis uit het moederhuis met deze wagen en dat vind ik toch speciaal. (Ik zie onszelf nog binnenkomen, de tranen lekten uit mijn ogen). Dat het anders een rommelbak is dat noem ik maar even terzijde. (Ik heb aan mijn echtgenoot moeten beloven dat ik het met de nieuwe wagen niet zover zal laten komen…). Waar we dan wel actief over nadenken is om eventueel onze tweede wagen te verkopen, al zal dat nog een aartsmoeilijke denkoefening worden met (binnenkort) twee flexibele uurroosters.

Digitaal blijf ik -net als in het echt- een beetje een kluizenaar. Sowieso ben ik een loner en ik kan perfect wentelen in mijn alleen-zijn. Een miniem digitaal dieet brengt ruimte in mijn hoofd ook al besef ik dat een blogpost schrijven en er reclame voor maken op mijn Instagrampagina in contrast staat met digitaal diëten.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik het begin op te merken bij mezelf: er is een bepaalde rust over me aan het stromen. Ik ben dichter bij de 40 dan bij de 35, mijn kinderen zijn in volle bloei, mijn huis is enigszins bewoonbaar en ik word langzaamaan een ancien in mijn job. De constante rush van “we willen kinderen”, “we moeten verbouwen” of “de zoektocht naar een betere job”, dat is er niet meer en het doet me deugd. Ik kan begrijpen dat sommige mensen in deze fase van hun leven ineens een soort crisis ondergaan in de genre van: “Is dit het nu?” Maar bij mij is het meer iets van “Hell Yeah dit is het! Laat maar komen!” Het voelt alsof ik aan het vervellen ben. Loslaten wat minder belangrijk is en me focussen op wat echt telt. Momenteel neem ik dit heel letterlijk want ik ben mijn eerste stapjes aan het zetten in de wereld van het minimalisme. Om mijn hoofd zuiver te houden wil ik afstand doen van alles wat rommel, junk, brol en nutteloos is. Ook waardevolle items die ik niet gebruik gaan het huis uit, al dan niet naar gelukkige nieuwe eigenaars. Het zijn weliswaar babystapjes maar ze zijn er wel. Mijn nieuwe vrienden zijn Joshua Fields Millburn en Ryan Nicodemus, ook wel gekend als “The Minimalists” en ook van Joshua Becker met zijn perfecte grijze bliss en zijn smetteloze keukentablet krijg ik momenteel niet genoeg. Uiteraard zijn zij het extreme uiterste. Ik hou niet van extreem. In geen enkele vorm. Maar toch pik ik heel wat tips op en voel ik bij mezelf toch een bepaalde verandering in mijn mindset.

Enkele superkleine veranderingen sinds ik me ben beginnen verdiepen in het minimalisme:

• Ik vraag me constant af “waarom heb ik dit nodig?” Waarom heb ik 40 potjes kruiden in mijn kast staan als ik er met moeite 12 van gebruik? Waarom heb ik nieuwe koffie nodig als er nog drie pakken bonen staan die ik gewoon nog moet malen? Waarom heb ik een plastic kegelspel in het hoekje van mijn zolder? En waarom zit er in godsnaam geen bal bij?

• Ik zeg (nog) meer “Neen”. Een uitnodiging voor een modeshow? Ik heb niets nodig in de komende periode. Ik plakte ook zo’n sticker op mijn brievenbus om geen reclame meer te ontvangen. Maandelijks gaat hier een gigantische berg papier naar buiten, de helft van die doos is gevuld met reclamefolders die ik rechtstreeks van de brievenbus in de papierbak gooi.

• Ik koop geen voorraden meer. Soms krijg je veel korting als je een grotere voorraad van iets koopt. (Momenteel loopt er in Aldi een actie 2+1 op Lenor wasproduct. “Knaldi”-deals noemen ze. Kuddos voor de copywriter van Aldi!) De chocopot was gisteren uit. Er was geen in voorraad. Confituur werkt ook.

• Ik vermijd online shoppen en zeker Bol.com. Het geld dat ik daar reeds achterliet, het is schaamtelijk. Vorig jaar schreef ik me in voor “Select” waardoor ik nooit verzendingskosten meer moest betalen. De sluis stond helemaal open voor nog meer brolaankopen. Gewoon klikken en betalen en de dag erna stond het aan de voordeur.

• Ik dacht altijd dat ik immuun was voor Het Diderot-effect. Welk effect? In feite een fancy naam voor de situatie waarin we geneigd zijn om extra zaken aan te kopen omdat ze passen bij een eerdere aankoop. We bestelden in de kerstvakantie een nieuwe sofa. Ik heb er drie jaar over gedaan om toe te geven dat onze huidige zetels versleten zijn. In de meubelwinkel waren we ook al aan het konkelfoezen: “dat we ook wel eens een nieuw Tv-meubel zouden mogen kopen” want dat gelijkt echt aan niets. Het gelijkt ook aan niets: het is een oud kledijkastje dat ik nog in mijn tienerkamer had staan en waar ik achteraan een gat in heb gemaakt om de kabels van de dvdspeler/stereo door te steken. Soit, om maar te zeggen: Diderot vo duust!

• Ik begin me af te vragen of het onbeleefd is om “geen echte cadeaus” te vragen als iemand komt eten of bij een gelegenheid waarbij we cadeaus kunnen ontvangen. Ik heb echt alles wat ik nodig heb en zoveel meer. Ik kan het niet geloven dat ik (“Dè soldenqueen”) het typ maar het maalt de laatste weken echt door mijn hoofd. De gedachte aan “nog meer gerief” vind ik momenteel wat lastig om te dragen. Wat ik dan wel weer heel fijn zou vinden is een belevingsbon. Een massage of eens iets klein gaan eten. Een bon voor een babysit of een ticket voor een optreden of de film. Tegelijk vind ik het altijd spannend om iets te krijgen maar ik hou vooral van de gedachte dat iemand iets voor mij heeft uitgezocht waar ik blij mij zou kunnen zijn of waaruit blijkt dat ze aan mij gedacht hebben.

• Ik shop in mijn kleerkast. Nadat ik twee PMD-zakken vulde met kledij die ik nooit draag heb ik al mijn kapstokken omgedraaid zodat ik tegen de zomer een nieuwe schifting kan maken in mijn kleerkast. In de podcast van The Minimalists hoorde ik de tip om 90 dagen vooruit of achteruit te denken. “Heb ik dit in de laatste 90 dagen gedragen” of “Zal ik dit in de komende 90 dagen dragen?”. Op die manier overlap je alle seizoenen en gooi je niets weg wat je misschien nog had willen dragen. Hetzelfde met mijn handtassen. Ik struinde de hele maand december vruchteloos elke winkel af om een nieuwe handtas te vinden. Uiteindelijk heb ik besloten om eerst eens al mijn handtassen te gebruiken die ik nog liggen heb. Al is het maar om het schaamtegevoel over de hoeveelheid ervan de kop in te drukken.

• Ik eet uit mijn voorraadkast. Bij het declutteren heb ik gezien dat ik minstens 20 potjes ananas heb staan. Ik voel een ananasparty aankomen!

Met deze kleine effortjes wil ik de gewoonte creëren voor mezelf waarbij ik bewuster ga stilstaan bij mijn consumptiegedrag. Zoals Marie Kondo zegt: “Does it spark joy?” want veel van mijn gerief sparkt mij wel joy maar ik hoef er geen twaalf stuks van te hebben om het te voelen.

Nog minimaliseertips? Deel ze gerust in de comments, deze beginneling wil bijleren!

Dit en zoveel meer gelijkaardige vragen gingen de laatste twee dagen door mijn hersenpan. Mijn declutter/minimaliseer-manie is serieuze proporties aan het aannemen. Serieuze porties overschot van vanalles! Elke kast die ik opentrek bekijk ik momenteel met andere ogen. Door The Minsgame verplicht ik mezelf om dagelijks items te zoeken die ik kan minimaliseren. Ik had nooit gedacht dat er zoveel gevoelens door me gingen stromen door op te rommelen. Veelal is dat: “Mo What The F–k Eigenlijk?”. Zo vond ik op onze zolder een kartonnen doos de grootte van een nachttafel met daarin één plastic bowlingspel. Zonder bal. Dus in feite 10 plastic kegels. What was I thinking?? Ik vul een doos voor de kringloopwinkel, een doos voor het containerpark en een vuilzak voor gerief dat meteen het huis mag verlaten. Gelukkig kan ik heel vlot afscheid nemen van dingen. Ik ben zelfs onvermurwbaar als het op moeilijkere dingen komt.

En echt. Het is pas als je eens alles door je handen laat gaan dat je beseft hoeveel je hebt en hoeveel je niet nodig hebt. In mijn voorraad vond ik 8 flessen rode wijn. Allemaal wijn die ik gekregen heb. Ik hou niet van rode wijn. Ik bewaar die voor als er eens iemand komt die graag rode wijn wil drinken. Maar niemand drinkt ooit rode wijn bij ons, want ik vergeet het altijd voor te stellen om rode wijn te drinken. Dus heb ik nu een voorraad waar ik niets mee kan aanvangen, waar ik niets over weet en waar ik geen weg mee kan. Ik vermoed dat de kringloopwinkel zo’n dingen niet aanvaardt?

Je kan dat toch ook precies niet op tweedehands zetten zeker?

Gebinged: Sinds we geen televisieabonnement meer hebben zijn er niet veel Vlaamse series die ik echt nog volg. Maar ik bingede “Dertigers” vorig jaar al en ook de voorbije weken ging er geen vrije minuut voorbij zonder dat ik het tweede seizoen van de reeks aan het streamen was via Vrt.nu. De cast van die serie is een bende eenvoudige mensen die je gewoon hier op straat zou kunnen tegenkomen. Dus eens nièt de klassieke Belgische acteurs of actrices (Nathalie Meskens, Tine Embrechts, Filip Peeters of de borsten van Marie Vinck voor de duizendste keer maar weer). Valt het op dat ik een degout heb gekregen van sommige Vlaamse acteurs? Soit, de playlist van de reeks kun je ook vinden op Spotify.

Gekluisterd: Na dertigers ging ik weer terug naar mijn Netflix-abonnement waar ik “A Marriage Story” bekeek zonder veel van de inhoud te lezen op voorhand. Ik had hem ergens zien blinken in de krant denk ik en hij was in mijn achterhoofd blijven zitten. Ik herkende meteen het liefje van Hannah uit “Girls” in de hoofdrol (Adam Driver) maar moest toch even mijn hersenen kraken om Scarlet Johansson te benoemen. Tjah, celebrities zeggen mij niet veel. De film gaat over een scheidend koppel met alle gevolgen van dien. Best wel confronterend.

Gebeten: door alles wat met minimalisme te maken heeft de laatste tijd. De Less Is More theorie uit mijn vorige blogpost begint goed vorm te krijgen. Het voorbije weekend las ik: “Minimalisme, leef een betekenisvol leven” van Joshua Fields Millburn en Ryan Nicodemus, beter gekend als “The Minimalistst” , ik keek ook naar de documentaire en startte met het spelen van The Minsgame. Oorspronkelijk allemaal de schuld van Kelly en Anouck die er een link naar zetten in hun nieuwsbrief.

Gedownsized: doordat ik de laatste weken minder actief ben op sociale media (Less is more!) voel ik me veel rustiger. Dat er geen constante instroom van informatie meer is doet me deugd. Pas op, ik hou wel van interacties en ik zoek dat ook van tijd tot tijd bewust op. Zo organiseerden we laatst weer een Shitty Dinner met wat instagram/blogvrienden. Maar toch kan ik het gemakkelijker kanaliseren als er geen sociale media-apps op mijn smartphone staan. Vandaag ging ik te voet met de kinderen naar het centrum. De middag was cementgrijs maar mijn gedachten waren leeg. Ik vermoed dat het verminderen van indrukken sinds de kerstvakantie zijn vruchten begint af te werpen. In combinatie met mijn decluttermodus en minimalismebevlieging is het best wel een ontspannende periode nu.

Gesmuld: bloedsinaasappelen. Hoe lekker zijn die?

Gefronst: in psychologiemagazine las ik onderstaand artikel:

Ik deed niet anders dan fronsen en hoofdschudden. Hoe lastig moet het niet zijn om constant een rol te spelen op je werk. Een façade optrekken en je volledig anders voordoen dan je bent. Vreselijk! Ik had te doen met de dame in het interview!

Gepland: op de valreep nog een datenight voor januari. Vrijdag gaan we naar Danko Jones. Een speciale band in onze ogen want 14 jaar geleden trachtte mijn toenmalige crush om een date te verkrijgen met mij. Hij stelde “lukraak” voor “om die cd’s van Danko Jones anders gewoon eens binnen te brengen” nadat we erover gechat hadden. Een week later was hij inderdaad binnen. En ondertussen zijn we al bijna tien jaar getrouwd. Allemaal Danko zijn schuld!

Ik zie ze dit jaar meer opduiken dan het voorbije jaar. De 20 voor 20 lijstjes. Vorig jaar had ik voor mezelf ook een 19 for 19-list opgemaakt maar ik heb er nooit over geblogd. Ik hou ook nog wat voor mezelf, het klinkt misschien niet aannemelijk, maar het gebeurt ;-). Een aantal zaken op dat lijstje heb ik vlotjes afgewerkt, maar andere zaken bleven wat hangen. Maakt eigenlijk niet uit, ik ben vooral content dat ik een aantal dingen heb kunnen doorvoeren.

Ik maak nooit goeie voornemens, ik vind dat ook complete bullshit. Als er iets moet veranderen dan doe je dat best meteen en niet aan het begin van het jaar. Toch zijn er een aantal dingen waar ik de laatste maanden iets aan wou veranderen maar waar ik de courage niet voor vond. Ik heb de indruk dat het de laatste weken (vooral sinds het kerstverlof) beter gaat met mij en dat ik nieuwe energie gevonden heb om moeilijkere zaken te tackelen. Ik heb vorig jaar aanvaard dat ik altijd wat periodes van ups en downs zal hebben. Het feit dat ik dat mag van mezelf zorgt ervoor dat ik een mindere periode vlotter doorspartel. Maar alléé, een mindere periode, we zien dat niet echt bij jou? Hmja, ik zie het meestal zelf niet. Het uit zich vooral in het laten varen van gewoontes, mezelf laten vangen in loopholes en korter van stof zijn, minder aanwezig zijn in het moment door te vluchten in mijn telefoon, sociale contacten vermijden en tegelijk snakken naar diepere gesprekken.

Voor 2020 heb ik dit jaar geen persoonlijk lijstje opgemaakt met 20 items die ik wil aanpakken. Ik kies eerder een one-word theme dit jaar al klopt dit ook niet helemaal want ik kies voor: “Less is more”. Ik zou het ook naar “minder is meer” kunnen vertalen maar ik ben er nog altijd niet uit wat ik mooier vind klinken.

2020 belooft weer een jaar vol veranderingen te worden. Ik wil in veel zaken echt gaan downsizen om het overzicht te bewaren. We namen enkele beslissingen die we goed doorpraatten maar die ook gevolgen zullen hebben voor ons consumptiegedrag, onze tijdsindeling en onze planningen.

Tegelijk wil ik met “Less is more” ook terugkeren naar de goeie gewoontes die ik vroeger had. Ze deden me enorm veel deugd maar zoals ik eerder schreef: ik was niet opgewassen tegen de loopholes die ik maar al te goed herken bij mezelf. Dus ik ben rustig weer aan het joggen, ik probeer mijn Instagramgebruik serieus te verminderen en ik hou me beter aan mijn planning. Beter gezegd: ik maak weer een planning op, dat is de eerste stap want ook dit was aan het verwateren. Dat ik bij het begin van het jaar doe is eerder toevallig. Vorig jaar was vooral getekend door twijfel, negativiteit en eigenlijk ook wel veel onzekerheid over mezelf. Ik wil nu vooral vooruit kijken, met minder indrukken en minder vanalles.

Maar niet gevreesd (of misschien net wel, dat maak je best voor jezelf uit): hier blijf ik plakken. Want door te schrijven blijf ik mezelf forceren om regelmatig stil te staan bij de dingen. Voor de blog gaat “Less is more” zeker niet op!