Hoewel er momenteel bitter weinig gebeurt in ons leven is deze periode zo speciaal dat ik ze niet meer wil vergeten. Dat het niet is van “Ahja die keer dat we niet buiten mochten, dat was een paar weken denk ik”. Vorige week nog vertelde ik aan Ilja dat dit ook voor ons iets is dat we nooit eerder hebben meegemaakt en hoewel ik doodmoe ben van alle veranderingen koester ik deze dagen. Het klinkt tegenstrijdig en dat is het ergens ook. Het is best lastig om alles te combineren, neen, het is f*cking lastig om alles te combineren, maar toch….dit komt nooit meer terug….denken we? Hopen we? Een verslag van een random vrije dag in een lockdown-week: woensdag 1 april 2020…

6:59

Ik probeer nog altijd om op te staan voor de kinderen. Al is het maar om even van dit te genieten. Mijn living bij zonsopgang.

7:10

Mijn broer en zijn vriendin Melissa blijven niet bij de pakken zitten. Samen met enkele andere schrijvers zetten ze een online literair magazine op poten. “Een digitaal literair magazine in tijden van quarantaine”. Ik scrol door de teksten en lees uiteraard eerst die van hen. (Je kunt het magazine trouwens hier kopen voor de luttele prijs van 3,33 euro)

7:25

Ik hoor trappellende voetjes om 7u15, de wekker is gegaan en de stuiterbal van het gezin komt me vergezellen. “Gaan we samen onder het dekentje mama?” Wie kan daar ooit neen tegen zeggen? De andere teksten in het magazine hou ik voor de volgende keer. Cuddles go first!

10:31

Met deze tas breekt ook even mijn gemoed. Ik schrijf het wrange gevoel ’s middags uit mijn lijf in een blogpost die waarschijnlijk wat wenkbrauwen doet fronsen. Wat ik schrijf is kwetsbaar maar ik kies er liever voor om open te zijn dan om hier happy happy quarantaine joy te roepen.

13:59

In één hoekje op mijn koer is het windstil. Ik parkeer er mijn stoel en leg mijn voeten op de bank terwijl ik naar de opname van de Facebooklive van Werk en Leven luister. Als ik even later recht sta schrik ik dat Frankie onder mijn stoel zat. Ook Quiro de buurhond had dit blijkbaar opgemerkt, er wordt een minutenlange staringcontest georganiseerd tot Frankie het opgeeft en loom naar onze garage slentert zonder op of neer te kijken.

15:22

Onze dagelijkse wandeling. Het beeld dat ik veelal voor me zie en hoor: Linus kwetterend aan de hand van zijn papa. We variëren door verschillende routes te kiezen in de buurt van ons huis. Ongelooflijk maar Bardi, ik merk nog dagelijks nieuwe dingen op.

Ilja kiest er meestal voor om te dwalen. Hij slentert wat achter ons en is meestal compleet in gedachten verzonken. Samen met enkele armbewegingen grimast hij zijn gedachten weg. Soms komt hij naast me wandelen en vertelt een volledige aflevering van Oggy en De Kakkerlakken na. Soms voel ik hem naast me mijmeren en slaan de gelijkenissen met mezelf me keihard in het gezicht.

18:04

“De kracht van kwetsbaarheid” van Brené Brown. Ik ben een voorvechter van imperfectie en dit boek is alleen maar een bevestiging van dit gedachtegoed.

18:45

Als Linus in bed zit prepareer ik een schooltaakje voor Ilja. Hij is de herhalingsbundel van school een beetje beu en lezen staat sowieso op de planning. Uit het fantastische “Lampje” stel ik over enkele hoofdstukken een tiental vragen waardoor zijn begrijpend lezen wat gestimuleerd wordt. Over het feit dat ik het dan ook zelf moet herlezen kan ik enkel Cruijffs-gewijs zeggen: Elk nadeel heb zijn voordeel.

20:00

Met enkele Shitty Dinner-genoten organiseren we een Zoomsessie. Een uurtje pratelen is best wel ontspannend en ik het doet deugd om iedereen terug te zien. Misschien herken je zelf ook Tiny, Bert, Renilde en Kelly?

22:59

Ik ga veel te laat slapen, de verse lakens ruiken naar zomerlucht en in no time soes ik weg. Tot ik besef dat ik de chauffage liet opstaan. Geen echtgenoot om uit bed te duwen om het voor mij te doen aangezien die aan het werk was….gelukkig slaap ik al bijna tegen dat mijn hoofd voor de tweede keer het kussen raakt.

Ik herinner me nog goed het lusteloze gevoel van toen ik eens vier dagen met Ilja in het ziekenhuis zat. Hij was 6 maanden en hield zich vooral bezig met zwaaien met zijn armen, bijten in het infuus dat ze hem hadden aangelegd en charmant glimlachen naar iedereen die boven hem hing. Ikzelf kon me niet focussen op een boek of op een tijdschrift, laat staan dat ik iets kon neerschrijven. Het was een verloren gevoel, verloren dagen en toen we thuiskwamen was mijn huid geel. Het leven denderde voort. Er zijn gelukkig geen ziekenhuisopnames meer geweest maar dat lusteloze gevoel heb ik ook nooit meer ervaren. De vrije tijd is er alsmaar schaarser op geworden. Als ik al eens een vrije middag had was er voornamelijk keuzestress. “Wat ga ik eerst doen?”. In huidige quarantainetijd zit er ook een bepaalde hoeveelheid stress onderhuids te prikken. Er is niet dat opgejaagde gevoel dat ik wel eens heb als ik teveel aan mijn hoofd heb. Eerder een sluimerende ruis op de achtergrond. Alsof je ergens in de verte muziek hoort spelen maar je niet honderd procent zeker kan lokaliseren waar de radio staat. Het lukt wonderbaarlijk goed om mijn kinderen bezig te houden en ik blijf het volhouden om hen les te geven. Toch ben ik elke avond doodop. De koek is momenteel niet goed verdeeld. Mijn inbox stroomt vol met goedbedoelde adviezen om onze tijd samen productief door te komen maar ik doe zelfs de moeite niet meer om die mails nog te lezen. Er stromen spelletjes van de Chiro, karate-oefeningen, opdrachten voor De Techniekacademie binnen. Daarnaast worden we overstelpt met schoolmails waarbij de kinderen gevraagd worden om te skypen met de leerkrachten, op Facebook post de turnleerkracht vrolijk lachend elke dag video’s van turnoefeningen. Ik ben dankbaar voor de hulp en ik installeer apps voor zot de laatste dagen. Maar iedere keer als ik een kleuterpuzzelstukje help zoeken of een wiskunde-oefening met mijn rekenmachine verbeter (shhttt) brokkelt er een stukje van mijn koekje af. Er is weinig tijd om er van te proeven, ik weet zelfs niet echt hoe het smaakt. Kijken naar YouTube-filmpjes van mensen die hun kamer declutteren kalmeert me. Onderwijl schrok ik het laatste deeltje van mijn koekje binnen, niet mindful maar mind-full.

Twee koolmeesjes bewegen zich nerveus door de tuin. Ze vliegdansen om elkaar heen, korte schokkerige danspassen, hun nest de enige bezorgdheid in hun vogeltjesleven. Als ik Linus erop wil wijzen verschansen ze zich in de struiken. Ze willen zijn curieuze blik zoveel mogelijk mijden. Ik beloof om hem terug te roepen als ze zich weer vertonen. Hij keert terug naar zijn nieuwe vriend Samir die alles weet.

Ondertussen glijdt de dag verder. De vermoeidheid jaagt door mijn lijf nadat ik de voorbije week vulde met lesgeven, moederen, wandelen, middagmalen bereiden, het huis op orde zetten, was doen….Ik hoef dan nog niet eens te werken als ik thuis ben, de thuiswerkers met kleine kinderen kunnen vast wel een hart onder de riem gebruiken. In de zorg werken is uiteraard ook geen lachertje maar het is een welkome afwisseling op dagen die alleen maar op elkaar gelijken.

Mijn kamerjassen wapperen aan de waslijn. Weekendwasjes. Ze voeren een strijd met de snakkende wind, het lint uit mijn rode kamerjas moet het onderspit delven en wentelt binnen de kortste keren door het grasplein. De graaiende armen van de peignoirs, vuisten makend naar de wereld, tegelijk ondersteboven gevangen aan de lijn. De gelijkenis met ons huidige leven kan niet meer opgaan.

Ilja kleurt zijn nieuwe held Cole uit Brawl Stars in, vanmorgen vroeg hij me of hij de afwas mocht doen. Zo hebben die Corona-days toch nog hun voordelen, de kinderen leren meer huishoudelijke taakjes. Linus heeft zich nog nooit goed kunnen alleen bezighouden en draait wat rond me. Ze gingen vanmorgen zonder morren mee naar de apotheek over en weer. Een uur wandelen, de rugzak mee om de boodschappen in te herbergen. Het voelt alsof we nooit iets anders deden op zaterdag. Linus vertelt honderduit over de film die hij op TV zag, over een jongen wiens schoenen veel te klein waren voor hem, ze scheurden rond zijn voeten: “Bigpoef“. Ik knipoog naar Ilja die de fout van de kleine doorheeft maar hem toch laat doorratelen.

Straks zou ik wel wat non-fictie willen lezen, gisteren schreef ik me weer in voor een abonnement op Kobo via Bol.com. “Fokking Druk” van Thijs Launspach werd er gratis aangeboden bij het abonnement. Ik volg ‘em al een tijdje via sociale media. Het boek leest als een trein en ik vind er heel wat gelijkenissen met een vijftal andere boeken die ik het voorbije jaar las over technostress en burn-out. Voer voor een volgende blogpost.

Ik heb niet veel meer te bieden dan deze simpele woorden en aardbeihartje voor iedereen! Hang in there!

Ondertussen zijn we halfweg quarantaineweek 2. De dagen lijken zo hard op elkaar dat ik soms op het werk aan bewoners moet vragen welke dag we nu juist zijn. Tijdens het normale ritme is de eerste vraag die in mijn hoofd popt ’s morgens “Moet ik vandaag werken?” nu kan ik er soms de eerste vijf minuten gewoonweg niet op antwoorden. Soms wel, soms niet, soms word ik simpelweg wakker op het werk, zoals deze gisterenochtend na mijn inslaapdienst.

Enkele random snapshots van de voorbije week, ik zou in mijn gsm moeten snuisteren om na te gaan wat wanneer werd getrokken, maar in feite maakt dat toch geen moer uit:

Als je op het linkje hierboven klikt kun je zien hoe ik goed kan commanderen bij het maken van het party-middagmaal voor straks.

En ik zette mijn minimalistische gedachtegoed even opzij en bestelde toch een cadeautje bij een lokale handelaar.

Wordt het een scheidingsgolf of een babyboom na de Corona-crisis? Ik vrees een beetje voor het eerste. Nooit eerder was het zo duidelijk hoe belangrijk een goeie relatie is tussen partners. Wie drie weken op elkaars’ lip moet zitten zonder overeen te komen, het moeten keiharde tijden zijn! Ik ben dankbaar dat ik een goeie relatie heb, dat ik mijn zorgen kan delen met mijn partner in quarantaine-crime. Maar het lijstje is langer dan dit:

Negen zaken waar ik dankbaar voor ben nu:

• Dat mijn kinderen enigszins een partnerschap gevonden hebben in plaats van elkaar constant af te katten zoals ze vroeger zoveel deden. Ok, er zijn wel nog ruzietjes maar in vergelijking met vroeger zijn die peanuts.
• Gestolen lees-uurtjes in de ochtend bij zonsopgang.

• De zon zelf. Als ik me bedenk hoe mistroostig de regenachtige krokusvakantie was, zo blij ben ik nu met een simpel streepje zon.
• Dagelijkse wandelingen met mijn kroost. Gisteren stapten we 7,6 km, achteraf was de kleuter nog altijd in vuur en vlam! Die kleine geraakt nooit uitgeput!
• Tijd voor mijn kinderen. Ik hoef niet van thuis uit te werken waardoor de tijd die ik met hen spendeer wel kwalitatief is. Uiteraard moet ik dan wel het huis uit om te werken, dat voelt altijd een beetje als “het veilige nest verlaten”.
• De fantasie van mijn kleuter die alle kanten uitvliegt. Creatief met stoelen terwijl de Roomba rondrijdt.

• Beseffen dat er activiteiten zijn die je als vanzelf deed en die zo waardevol zijn: een koffie bij meme, een bibliotheekbezoek, wandelen in een provinciedomein. Tegelijk weet ik dat de euforie hier rond zal vervagen eens het normale ritme zal terugkeren. Die eerste weken zal alles weer als lentefris voelen, zouden we dit gevoel kunnen vasthouden?
• Virusvrij zijn.
• Waar ik vroeger regelmatig tot zwaar aan mijn moederschap durfde te twijfelen ben ik nu milder voor mezelf. Kinderen les geven, een gezonde maaltijd op tafel zwieren, hen stil houden als hun papa nachtdienst heeft gehad. Daarnaast zelf nog gaan werken en zorgen dat de frigo gevuld blijft. Het lukt en ik doe het goed. (WE doen het goed).

En oe ist met jullie?

Bizarre tijden hé? Ik vind het ook.

De coronacrisis is al zo danig ingenesteld in ons dagdagelijkse leven, we passen ons aan als kameleons. Uiteraard moet ik blijven werken, de sociale sector staat niet stil. Aangezien we volcontinu open blijven voor jongeren die niet naar huis mogen zijn er heel wat wijzigingen gemaakt in onze uurroosters. Samen met mijn bazin heb ik al serieus gezweet om dit rond te krijgen, fingers crossed dat er niemand ziek wordt. Ik spreek me nooit politiek uit op deze blog maar ik hoop dat er niet meer zal moeten gestaakt worden door de zorg. De eerste politieker die in de komende periode afkomt met “besparingen in de welzijnssector” die wordt door elke verpleger, dokter, opvoeder of gelijke welke welzijnsmedewerker finaal gelyncht. Ik hoef geen applaus, ik hoef geen medailles, ik wil gewoon dat ze beseffen wat ze doen als ze onze middelen inperken. Als je voor mensen moet zorgen heb je middelen nodig, dat is deze periode meer dan duidelijk. Punt.

Dat klinkt wat bitter, maar dat ben ik niet. Integendeel, ik probeer zoveel mogelijk positief te blijven. Ook mijn nieuwe minimalistische levensstijl kan me (en misschien ook jou?) helpen om de dingen in een juist perspectief te blijven zien. Volgende puntjes spelen dan ook constant in mijn hoofd:

• Gebruik op wat je hebt. In volle coronacrisis wil je toch niet -met het schaamrood op je wangen- voeding gaan weggooien die over datum is?
• Hamsteren is onnodig! Don’t be a Philippe zou Laura van @nietnulaura schrijven. Zo’n cartoons zijn keihard nodig in deze periode:

• Denk na over je consumptiegedrag. Nu is het meer dan ooit de tijd om stil te staan bij wat je dagelijks consumeert en aankoopt. Ik stel mezelf nóg meer de vraag “Heb ik dat echt nodig?!”

En ik zou mezelf niet zijn moest ik niet hameren op het behoud van structuur en duidelijkheid.

• Ritme is key! Ook voor de kinderen blijft het tijdens de week gestructureerd. Dat betekent: niet wentelen in onze pyjama in de zetel maar na het ontbijt ons meteen wassen en aankleden. Tijdens het weekend ga ik hier minder strikt mee omgaan, net zoals anders. Er wordt dagelijks les gegeven aan Linus en Ilja doet terwijl zijn huistaken en gaat op scoodleplay. Hij volgt nu ook typlessen online.

• Ik moet mezelf regelmatig bijsturen om niet de hele tijd te gaan scrollen, onder andere op nieuwssites. Ik ben ook iets meer geneigd om op Instagram te turen terwijl ik dat sinds nieuwjaar serieus had teruggeschroefd. “Stop met scrollen en kijk op!” is iets wat ik dus voor mezelf regelmatig herhaal. Gelukkig maar, anders had ik misschien deze zonsondergang gemist:

• Check of je vrienden OK zijn. Een simpel berichtje is al veel. Eens skypen of chatten via Whatsapp. Het is misschien tegenstrijdig aan het vorige puntje en mijn schermtijd is er door verhoogd, maar het is het enige van sociaal contact dat we momenteel kunnen en mogen onderhouden. Ik probeer dagelijks iemand anders aan te spreken.

Nog tips? Deel ze gerust in de comments!

We slurpen elke twinkelende zonnestraal op deze week. Om te vermijden dat de kinderen vegeteren in de zetel gaan we dagelijks wandelen. Soms is dat de toer van 4,5 km naar “de platse” ofwel kiezen we om ons te verplaatsen. Zondag wandelden we een historische route in Mesen, zo’n 25 km hier vandaan. Educatie remember?

We startten ter hoogte van het stadhuis en stapten zo verder naar de kerk waar een crypte uit de 11e eeuw ligt onder het kerkkoor.

Daarna volgden we de Nieuw-Zeelanderstraat waar de narcissen ons nastaarden en werd het monument voor de Nieuw-Zeelandse oorlogsslachtoffers bezocht. Op dezelfde site zijn ook restanten van oorlogsbunkers te bezichtigen.

De wandeling is niet bepaald een typische knooppuntenwandeling waar je door veld en modder moet vendelen om ergens te geraken. Alle routes zijn verhard en dus ook wel gewoon autobanen, dat maakt ze voor een keer wel rolstoel- en wandelwagenvriendelijk.

De uitzichten onderweg zijn priceless.

In Mesen kun je ook de plek bezoeken waar Britse en Duitse soldaten tijdens de eerste wereldoorlog op kerstmis 1914 hun loopgraven verlieten om samen te voetballen en Kerstmis te vieren. Vandaar ook het standbeeld op het marktplein (zie tweede foto).

De 6,5km-route gaat wel wat omhoog en omlaag maar het is zeker haalbaar met kinderen. Mijn kleuter pruttelt op elke wandeling wel eens een aantal minuten “dat het lastig is”, maar uiteindelijk stapte hij toch moedig door.