11. Dag Allemaal, Story of een ander roddelblad, daar kan ik onbeschaamd van smullen. Bij de kapper zit ik altijd in “de boekskes” te neuzen. Menige kennis die ik daar al opdeed kon ik gebruiken in de trivia-ronde van een quiz. Wist je trouwens dat Laura Lynn en haar man van elkaar weg zijn…..ahja….je wist het nog niet hé?!

12. Als computernitwit sta ik soms met open mond te kijken hoe mijn 8-jarige zich een computerspelletje eigen maakt. Subwaysurfer, Fortnite, SimCity. Hij opent het, speelt het en geraakt zonder verpinken een level up. Ik kijk, swipe en draai gewoon rondjes tot iemand mij omver rijdt in de virtuele metro. Ik ben wel de Tetris-queen. Bring it on!

13. De binnenkant van mijn auto staat in schril contrast met hoe ik anders mijn shit meestal wel together heb. Er mag toch één plek zijn waar je alles eens mag loslaten? Letterlijk dan. De tapijtjes in mijn auto worden dan ook nooit meer volledig stofvrij en je vindt er meer dan waarschijnlijk nog parkingticketjes van het jaar 2015.

14. Toestellen geven mij stress. Zo vind ik het heerlijk om muziek te luisteren via de Bose Speaker. Soms begint het ding al eens tegen te werken en doet het niets meer behalve pinken en knipperen. Speaker says “no”. Ik word er waanzinnig van als het mij niet lukt om dat ding terug op te starten. Daarna begin ik als een bezetene te surfen op allerhande websites om me constant te enerveren, want dan moet ik ineens drie knoppen tegelijk induwen terwijl ik de macarena dans en dan blijkt dat ding ineens weer te werken!?

15. Als de Bose speaker toch besluit om niet in verlof te gaan kun je me wel eens horen meekwelen in de badkamer met Test of Time van The Dinky Toys. Nineties hits blijven fijne badkamercompagnons en my day will come anyhow.

16. Er is zoiets als een tafellakenobsessie. Ze behoort in dezelfde categorie als de servettenfetish. That’s all I’m sayin’.

17. Later als ik groot ben, word ik wolkenkenner. Dan kan ik vlotjes benoemen welke wolk er te zien is en zwier ik gezwind termen zoals “cumulus wolk” in het rond. Voorlopig blijf ik simpelweg turen naar wolkenbeesten.

18. Onder sommige instagrampostjes zie ik soms 25 #’s staan. Ben ik de enige die zich afvraagt wat het allemaal oplevert?

19. Hoewel mijn huis geen toonbeeld van orde en netheid is kan ik wel opgelucht zijn als ik eindelijk eens een kast tackle. Later als ik groot ben (lees: als de kinderen groot zijn), blijft alles netjes op de juiste plaats liggen hier. Althans, dat hou ik mezelf toch voor. Laat mij 🙂

• 

• 

20. Soms overvallen ze mij ermee when I least expect it. Dan klap ik dicht en word ik compleet op mute gezet: het extreme weerpraatje. Niet “brrrr” als iemand zeiknat binnenkomt door een plensbui. Niet het “oei, ik ga een zonnebril meedoen” als er felle zon is. Neen, het praatje dat ze tegen je aan kwakken als je tevergeefs een zak havermout zoekt in het lokale kruidenierszaakje. Net op het moment dat je in feite al geen tijd had. “Jaja! Nu is ’t goed hé!? ” zo luid, zo extreem in vraag gesteld dat je niet anders kan dan reageren. Call me zuurpruim. Want dat heb ik dan ook: maagzuur.

37 Dingen is de tweede post in mijn verjaardagsreeks. Het eerste postje kun je hier lezen.

Mijn 37ste verjaardag komt eraan. Verwacht je deze week maar aan 37 weetjes die je keihard tegen mij mag gebruiken.

1. Tot op de dag dat ik op mijn tanden ben gevallen was ik een notoire nagelbijter maar dat heb ik in die periode afgeleerd omdat ik gewoon geen kracht kon zetten op mijn voortanden. Nu ga ik regelmatig met de nagelschaar aan de slag en zit ik keihard met de hibbiejibbies. Ik haat het namelijk om mijn nagels te knippen, ik stel het zoveel mogelijk uit maar er is uiteraard geen ontkomen aan.

2. Hoewel ik fitter en gezonder ben dan ooit voel ik toch dat de 40 nadert. Ik sta niet te springen om ouder te worden. Gedurende de laatste vijf jaar merk ik dat mijn lichaam er ouder begint uit te zien. Er moet al eens een extra laagje gesmeerd worden om het één en ander te camoufleren. Met blauwe wallen en rimpels op kop.

3. Ik sla nooit een controle bij de gynaecoloog over. Als er één angst is die ik over mijn gezonde lichaam heb dan is het wel om een (vrouwen)kanker te krijgen. In mijn ogen is mijn gynaecoloog de enige die me hier jaarlijks bij kan geruststellen.

4. De laatste jaren ben ik een crazy plantlady geworden. Hoewel ik vroeger met moeite een orchidee in leven kon houden ga ik nu soms heel actief in plantenwinkeltjes snuisteren om er een curieusaard uit te halen. Deze polka-dot-plant- oftewel Hypoestes phyllostachya (wie onthoudt dat? Ik heb het alleszins gegoogled) is mijn laatste aanwinst.

5. Ik draag geen pyjama’s of slaapkleedjes of dergelijke kledingstukken die je speciaal koopt om in te slapen. Een sportshortje en een oude bandshirt volstaan in de zomer. In de winter een chillpants en een gelijkaardige t-shirt erbovenop. Ik ben wel een gigantische fan van mijn peignoir al is die misschien wel eens aan vervanging toe.

6. Ik probeer wel eens een hypeboek te lezen, gewoon omdat ik curieus word als iemand er iets over schrijft. Zo las ik deze maand #nietaankindengezinverklappen van Hanne Luyten. Ik had er eerlijk gezegd iets meer van verwacht, maar dat is ook omdat een groot deel van de onderwerpen besproken werden in de podcast Radio Mama van Christine Wollants . Dit deeltje vond ik wel heel treffend geschreven:

niet dat ik mijn echtgenoot wil bashen hier, hij doet serieus zijn deel, maar het beschrijft wel hoe mijn hoofd soms kan uit zijn voegen barsten en ik niet kan verwoorden hoe dat komt.

7. Ik was ooit een roker. Een serieuze roker. Op een dag ben ik gestopt en nooit meer herbegonnen. Het is ondertussen al 15 jaar geleden en regelmatig droom ik dat ik aan het roken ben. Nog altijd kan de geur van een sigaret mij nostalgisch doen worden. Maar herbeginnen, dat staat niet in mijn planning.

8. Hoewel ik er in slaag om een blogpost online te krijgen zonder dat alles schots en scheef staat ben ik een complete computernitwit. Het gebeurt regelmatig dat ik een bestand download, het ergens opsla en gewoon nergens meer terugvind zonder dat ik de zoekfunctie van mijn laptop moet aanspreken. Het bevindt zich ergens in nevernever-data-land bij al die andere downloads die zich daar ergens schuilhouden. Negeren dat ik ooit iets nodig had van het internet is de enige oplossing in die geval!

9. Het is de eerste zomer dat ik een short draag die boven mijn knieën komt. Met rokjes en kleedjes tot net boven de knie heb ik nooit echt een probleem gehad maar een broek dat ging mij precies niet. Iets met onzekerheid over mijn dijen. Don’t ask. De hotpants die laat ik echter over aan de Lesley Ann Poppes in de wereld.

10. Er zijn een aantal woorden in het mamapapa-landschap die mij doen oogrollen. Ik doe het zonder dat iemand het ziet en ik zeg er nooit iets van maar het gebeurt spontaan bij: ploetermoeder, kids en dessertkindje. Dat laatste woord vind ik het ergste. Dessert gaat over die pudding die je in feite niet meer nodig hebt. Niet over kinderen. Vind ik toch.

Gelezen: een debuutroman die me volledig in zijn greep hield: “Gesprekken Met Vrienden” van Sally Rooney. Ook van “Hoor Je Me” van Rob Kamphues heb ik enorm genoten. Twee bibliotheekpareltjes. Momenteel ben ik bezig met “Kattentijd” van Ellen Verstrepen en daarna ligt “Nachtouders” van Saskia De Coster klaar. Zalig om in een goeie boekenflow te zitten.

Geluisterd: tijdens mijn avondwandelingen of ochtendloopjes luister ik naar Man Man Man-de podcast. Deze kan ik alleen maar aanraden want ik lig elke aflevering opnieuw strike. Drie Nederlandse mannen gaan op zoek naar hoe mannelijk ze ècht zijn, met hilarische taferelen tot gevolg. Best dat ik tussen de velden woon en dus niet teveel huizen moet passeren want zo’n gierende jogger, dat is waarschijnlijk eigenaardig om zien.

Geknuffeld en gevloekt: met en op Frankie onze nieuwe kitten. Ze (’t is een zij) is cute as hell en enorm kindvriendelijk. Lees: ze laat zich overal rondslepen door de kinderen zonder hun ogen uit te scharten. Maar tegelijk houdt ze ook van klimmen in mijn vliegenraam en schijten in de monstera die ik vorig jaar voor mijn verjaardag kreeg van Renilde. Daarna kijkt ze zo met haar koddige kattenkopje…

Gesmeerd: te weinig zonnecrème. Ik ben een freak als het op zonnecrème aankomt bij de kinderen. Omdat ik zelf zo vlug verbrand ben ik extra aandachtig om hun voldoende in te smeren. En dan….vergeet ik al eens een plekje bij mezelf. De grootste boosdoeners zijn dagen waarop het warm is maar de zon zich niet echt laat zien. Zo smeerde ik alles in wat ik kon zien bij mezelf maar vergat ik dat ik een kleedje droeg met een lage open rug. Het resultaat: twee dagen “jikes!”als ik op mijn rug lag.

Gewandeld: want ahja, er kunnen geen 7 ge’s zijn zonder dat “gewandeld” erbij zit. Gisteren kozen we voor Het Heuvelpad in Klerken-Houthulst. Een beetje verwarrend, volgens sommige websites is de route 6,7 km, volgens de bordjes is ie 7,5 km en volgens mijn fitbit-gps is hij er 8,55 km. We wandelen hem gelijk hoe uit. Ik merk dat de kuitjes van de kinderen steeds meer kunnen verdragen, deze keer werd de kleuter zelfs geen enkele keer gedragen maar stapte hij dapper door. Best een mooie route, waarbij je De Vredesmolen tegenkomt en recht door een voorziening voor personen met een verstandelijke beperking wandelt. Dat was alvast een goeie voorbereiding voor het werk dat ik later op de dag terug heb aangevat.

Gekregen: een onverwacht cadeautje van vrienden. “Ik zag dit en moest aan jou denken”, ik kan er niet aan doen maar ik vind dat een geweldig compliment. Ik ben dan ook extreem gelukkig met mijn kersverse koffiemok

Gekeken: Het laatste seizoen van La Casa De Papel op Netflix. Telkens denk ik dat zo’n nieuw seizoen het vorige niet zal overtreffen maar het bleek toch weer goed te werken. Ook Russian Doll kon mij wel bekoren. De hoofdrolspeelster was ook actrice in Orange Is The New Black, voor dat zoveelste seizoen moet ik mezelf ècht wel nog opladen want kan het nog goed zijn eigenlijk?

Ilja is sinds gisterenmiddag terug van een zevendaagse bivak met de Chiro. Het gevoel als hij van de trein komt is niet zo gemakkelijk te beschrijven. Hij: vermoeid, hees en mollejonkzwart. Ik: I just wanna squeeze his little face off! We zijn weer compleet. Ook al is het best wel eens een verademing dat ze elkaar eens zeven dagen niet in de haren zitten, toch was er de hele week iemand te kort. Alleen thuis zijn met Linus is niet bepaald rustiger. Het voelde zelfs in momenten alsof hij het gemis van zijn broer trachtte te compenseren door extra hard aanwezig te zijn. Ik beschrijf Linus graag als “all over the place”. Het bestaat niet dat Linus ergens is en dat hij niet in het middelpunt van de belangstelling staat. Soms manifesteert hij dat zelf, maar soms gebeurt het ook onbewust. Hij heeft een extreem schattig smoeltje en hij ratelt als een verkoper die een klant aan het binnenhalen is. Ilja daarentegen is rustig en doordacht. Trust me, er waren tijden dat dit anders was, maar het is nooit geweest zoals Linus nu. Ilja is ook nooit zo talig geweest als zijn kleine broer nu. Al sinds hij zelfstandig kan spelen kan hij zich gerust twee uur bezig houden zonder dat je hem hoort of ziet. Ik herinner me nog dat hij als baby op het tapijt speelde met alles wat ik rond hem legde en dat ik soms bezorgd ging gaan kijken omdat hij zo stil zelfstandig bezig was. Het verschil kan niet groter zijn tussen onze twee jongens. De kleinste is een rebelse wervelwind terwijl de oudste meer dingen in vraag gaat stellen en gaat overdenken, hij is uiteraard ook wel vier jaar ouder dus dat is ergens wel normaal. Ze vragen dan ook een volledig andere aanpak. Het is pas sinds enkele maanden dat ik begrijp hoe mijn jongste zoon echt in elkaar zit. Als rebel wil hij de controle houden op dingen. Doordat hij zichzelf niet goed kan bezighouden moet hij “in gang gestoken worden” of fout gezegd: we moeten hem gewoon afmatten met allerhande activiteiten. Terwijl Ilja gisteren aan het downsizen was na zijn chirokamp nam ik Linus mee voor een wandeling. We stapten 4 kilometer en ik zweer het: dat kindje heeft vier kilometer aan een stuk gerateld. De wandelende babbelaars. Maar het feit dat hij op dat moment bij mij alleen is, dat ik exclusieve aandacht aan hem schenk is voor hem een trigger om zoveel van zichzelf te geven. Zijn volledig toekomstperspectief deed hij uit de doeken. Dat hij boer wil worden, en me dan gaat oppikken met zijn tractor. Dat ik hem geld moest lenen om eten te kopen maar dat hij het zal teruggeven achteraf. Hij dokterde het allemaal uit tijdens onze wandeling. Alles wat ik hem zelf vertel onthoudt hij. Ik ben zeker dat hij binnen enkele weken nog zal terugkomen op ons gesprek en dat hij daarbij zal zeggen: “Ja, maar jij wil niet in de kar achteraan in de tractor hé mama, want jij wil niet tussen de varkens zitten hé”. Clichés zijn er om in stand te houden, maar je hebt geen twee gelijke kinderen. En dat is maar goed ook.

Vandaag is het zoals ik had voorspeld een moeilijke dag voor Ilja, de vermoeidheid van het kamp, het aanpassen aan ons drie weer. Laat ons zeggen dat hij wat structuur nodig heeft. En wat doen we dan? Ahja, we gaan wandelen. Ik besloot om het niet te extreem uit te stippelen en koos voor een veilige 4,5km. Met slechts drie tantrums (twee keer Ilja, één keer Linus) werd het al bij al een fijne voormiddag op de Catsberg net over de grens.

Waarom die kapel vol hangt met kousen, daar hadden we het raden naar.

Wil je ook eens een kloosterlijke wandeling (4,5 km) maken met de kinderen? Start dan aan knooppunt 52 ter hoogte van de Abdij van de Catsberg en volg volgende knooppunten: 52-26-23-24-50-43-39-35-55-54-51-52. Smoet mo je kittn want het gaat soms “lichtjes” bergop. En kijk goed uit je doppen, want de bordjes zijn soms wat overwoekerd door struikgewas.

De jaren na mijn kotjaren waren die waarin ik intens verlangde om terug te keren naar Gent. Zelfs toen ik al aan het werk was bleef ik uitkijken naar een job meer in de buurt van het Gentse om me alsnog in de stad te kunnen installeren. Het anonieme van een stad sprak me altijd aan. Dat er altijd wel ergens iets te doen is en dat je slechts een tramritje weg bent van die actie staat in zo’n schril contrast met onze kleine gemeente. Gedurende de jaren die volgden ben ik die fase ontgroeid. Ik voel me nu op en top hier in De Westhoek, ik kon in de job die ik 17 jaar geleden begon (het is trouwens mijn “werkverjaardag” vandaag) groeien en ik blijf het uitdagend vinden. We verhuisden ettelijke keren om in deze plek tussen de velden maar toch met buren te komen wonen. Jaarlijks doen we nog iets van een kleine verbouwingsprojectje om het altijd maar aangenamer wonen te maken. Hoe noemen ze dat? “Bouwen aan je toekomst”?

De voorbije week gingen we twee dagen naar Amsterdam met ons twee. We kiezen er voor om eens zonder kinderen weg te gaan, ik vind dat nodig. Ik koos (jawel, ik heb gekozen!) heel bewust voor een citytrip om de drukte op te zoeken. Aan de andere kant hadden we niets gepland in Amsterdam. Ik hou ervan om gewoon rond te wandelen en te zien waar onze neus ons brengt. Amsterdam is slechts een 300 km hier vandaan, toch voelde het als “op reis gaan”. Niet alleen omdat we in elk café/restaurant standaard in het Engels werden aangesproken maar het moment dat ik voel van “hier wonen zou een uitdaging zijn voor mij” ben ik op reis. Zou ik ooit in Amsterdam kunnen wonen? Neen. Hoe aanlokkelijk dat soms ook klinkt. Ik ben een luxepaard geworden. Ik hou van de ruimte in mijn huis, ik hou van een parkeerplek op mijn oprit. Ik hou van mijn auto tout court. En toch zijn er mensen die het doen, die erin slagen om alles te doen werken, kinderen grootbrengen, comisjes met de bakfiets verslepen. Waar ik dan weer wel gezond jaloers op ben: alles is mogelijk, alles is normaal. Je wordt er niet vreemd bekeken en je kijkt er zelf van veel minder op. Het openbaar vervoer werkt er zoals het moet. Hemel en aarde verschil met België. Als op het bord staat dat de tram binnen 2 minuten komt, dan komt de tram binnen 2 minuten. Het is simpel, duidelijk en je kunt er overal met de kaart betalen. Pinning is winning. My god daar mogen ze in België toch ook echt wel eens werk van gaan maken. Hoewel we in de Westhoek gisteren ook onze maaltijd met Payconic betaalden vind ik het toch handig om gewoon twee pintjes en een bakje bitterballen af te rekenen met de kaart. Als ik in onze apotheek hier iets onder de 15 euro met mijn kaart wil betalen moet ik “een opleg betalen want dat kost ons geld!”

En wat heb je nu eigenlijk gedaan in Amsterdam, kakelgat? Niets. Gewoonweg niets.

Gevendeld en één foto genomen van een gracht.

In De Jordaan geraakten we aan de praat met de eigenares van een koffiewinkeltje. Even gechilled bij haar honden en poes “Poezemans”. Uiteraard buitengekomen met een pak verse koffie.

Het was 40 graden. Met onze voeten in een fontein gezeten en van de koelte genoten. Nog maar eens een foto genomen.

In kleine winkeltjes gesnuisterd en in een grote winkelcentra binnengewandeld, al was het maar om even van de airco te genieten. De echtgenoot ging naar de barbier en ik slenterde tussen de afdeling “stationary” van De Bijenkorf. Steek mij tussen een berg lege notitieboekjes en je hoort mij een uur niet meer.

Behalve een trui (ja, op de heetste dag van het jaar koop ik een trui) en die pak koffie: niets gekocht. Want: geen goesting om het mee te slepen en gewoon kijken naar dingen vind ik meestal al een beleving op zich.

De drukte, de toeristen, de zon. Het voelde even als helemaal weg van alles. De start van Pride Amsterdam werd overal in de stad aangekondigd dus ergens was ik wel content dat we voor die extra drukte terug naar de kalme Westhoek konden terugkeren al kon het contrast niet groter zijn: van 40 graden hitte op donderdag naar guur en regenachtig op zaterdag. Van vlot openbaar vervoer naar treinstakingen en één trein per namiddag naar Ieper (serieus, er was vanuit Antwerpen één trein naar Ieper en die was om 18u45, als je anders al maar één trein per uur hebt is dat best wel een bummer, niettemin heeft iedereen het recht om te staken).

Weet je wat ik trouwens gepland heb voor onze laatste week verlof?

NIETS.

Een unicum voor mij. Ik heb een volledige blanco week voor de boeg. Behalve Ilja oppikken aan het station woensdag moet ik NIETS deze week.

Net zoals ik het gepland had….(insert knipoogje)

Deze keer geen [westhoektip] maar een [Antwerpentip]. Of zoiets? Tijdens de weinige voorbereidingen voor we op vakantie vertrokken kwam ik via de website van Kalmthout uit op Het Suske en Wiske-museum. Nu ik er weer naar aan het surfen ben begrijp ik ineens waarom ik nooit meer las over dit museum op andere blogs, websites, toeristische toestanden. Het is namelijk pas heropend op 6 juli. We schreven ons telefonisch in voor de striptoer die drie maal daags wordt georganiseerd tijdens de grote vakantie (enkel op weekdagen). Omdat er weinig over te vinden was online wist ik niet zo goed waar we ons aan moesten verwachten, maar er is Suske en Wiske en dat is al heel wat voor onze 8-jarige striplezer. Ik informeerde aan de balie of de toer ook haalbaar was voor een kleuter van 4 waar ze mij verzekerden dat het wel ging lukken als er een ouder kind mee is dat kan lezen. Het museum richt zich voornamelijk op kinderen tussen 8 en 12 jaar.

De striptoer startte met een korte uitleg over Willy Vandersteen en de locatie waar we ons bevonden (de villa en de studio van Willy Vandersteen). In grote groep kregen we in de eerste ruimte een film te zien met wat uitleg over wat ons te doen stond. Elk groepje kreeg een kleur en van daaruit vertrokken we naar de verschillende ruimtes in het museum waar telkens een andere opdracht op ons wachtte. Het museum is volledig vernieuwd en dat was eraan te merken! We mochten QR-codes scannen om tekstballonnen op een scherm aan te vullen, swipen op een tablet om een nieuw stripfiguurtje samen te stellen en zelfs elk om beurt een Suske en Wiske-strip inlezen. De kamer met de teletijdmachine wil je gewoon in je eigen huis hebben.

De mevrouw aan de balie wist waar ze over sprak, want ook voor Linus was het -mits wat hulp hier en daar- een haalbaar museum. Doordat het zo interactief is opgebouwd is het voor alle deelnemers een aangename toer. In elke kamer spendeer je ongeveer 10 minuten waardoor de aandacht van de deelnemer niet verslapt.

Op het einde van de 9 opdrachtkamers krijg je een pagina van een gepersonaliseerde strip mee naar huis. Als je goed kijkt in het voorlaatste plaatje zie je misschien wel een bekende….

Ik kan het alleen maar aanraden! Het museumbezoek duurde ongeveer 2 uur en we betaalden 5 euro per persoon (dit is een zomeractie). Meer info kun je terugvinden op de website. of op hun Facebookpagina.

Sinds enkele weken ben ik mijn instagramgebruik serieus aan het downsizen. “Ahja maar jij zat daar wel veel op hé?” Wie me volgt weet dat ik een grote fan ben van de instastories en dat ik regelmatig mijn feed update met kiekjes uit mijn dagelijkse leven. Maar ergens onderweg ben ik het kwijtgeraakt. Net zoals ik enkele jaren geleden mijn facebook-account van de ene op de andere dag heb opgezegd ben ik nu al enkele weken bezig met de app van Instagram slechts nu en dan weer te activeren. Het gebeurt dat ik een dagje mijn app laat staan maar veelal is deze weg van mijn smartphone. Ik ervaar het als een Soul-Sucking app , ik had sowieso alle pushmeldingen van Instagram reeds afgezet dus duwde ik regelmatig het rozige icoontje in om te zien wat er gaande is op Instagram en voor ik het wist was ik nog maar eens twaalf minuten van mijn dag verloren. Ik schrijf gewoon losjes twaalf minuten omdat ik weet dat ik -eens ik inlog- enorm graag doorscroll in het overzicht en naar de stories kijk. Ik startte met verminderen in de derde week van juni en op 30 juni nam ik deze schermfoto:

Mijn schermtijd was 2uur en 5 minuten en was daarmee met 20% gedaald. Omdat ik weinig vergelijkbaar materiaal heb weet ik niet in hoeverre dit eigenlijk veel was of niet. Vandaag zijn we nog eens drie weken later:

Dat ik vandaag maar 44 minuten schermtijd had is wel extreem weinig voor mijn doen, ik spendeerde dan ook de hele dag op mijn luie waaiewiets met vrienden in De Gavers in Harelbeke. Mijn wekelijkse schermtijd ziet er nog steeds zo uit:

Ik spendeer overduidelijk meer tijd op Whatsapp dan vroeger maar mijn schermtijd blijft ongeveer 20% lager dan toen ik wel het Instagramicoontje op mijn smartphone had staan. En toch kijk ik nog dagelijks op Instagram. Ik ga via mijn browser of soms installeer ik nog eens de app als ik eens brainless in de zetel wil wentelen. Niettemin ga ik er veel doordachter mee om. Ik had vandaag wel tien leuke foto’s kunnen nemen maar ik had er precies geen zin in. Als ik dan wel inlog dan is het ook minder interessant dan vroeger, ik begin ook altijd maar meer mensen te ontvolgen of te dempen. Toch blijf ik van Instagram houden. Ik ga mijn account zeker niet verwijderen, als je mijn blog niet meerekent is het mijn enige sociale media-kanaal. Maar dat het een tijdvretende app is, dat staat buiten kijf. Een amusante tijdvretende app.

Hoeveel tijd spendeer jij dagelijks op sociale media? Ben je ook soms beschaamd als je het letterlijk onder ogen ziet?