Neen, wreed sexy is dat niet…

augustus 21, 2017Liese 17 reacties

…zo’n fietshelm. Maar kijk, het kan mij niet schelen, ik kocht er toch één vandaag. Na een zwaar fietsongeluk hing het leven van een kennis aan een zijden draadje. Ik begin meer en meer te beseffen dat je op de fiets echt wel een zwakke weggebruiker bent. Tel daar nog eens bij dat ik niet bepaald de beste fietser ben. Ok, ik ben ook gewoon een klungel. Het voorbije weekend nog hoorde ik van een vriendin dat zonder handen fietsen iets heel gewoons was voor haar, ik heb dat zelfs nooit gekund. Met één hand fietsen is al een uitdaging. Ik luister naar muziek -stilletjes op de achtergrond- dus spotiswipe ik nogal graag eens terwijl ik rij. Maar voor ik het weet ben ik minder aan het opletten. Als het in de wagen verboden is om op de gsm te tokkelen is het dat op de fiets ook zeker? (ik heb tien jaar bij een politieagent gewoond, hij zegt van wel). Dus vanaf nu fiets ik met een fietshelm. Ik fiets, iets wat ik jaren niet gedaan heb, de extra beweging doet me deugd en ik hoef niet rond te rijden om een gratis parkeerplek te vinden in de stad. Zwaai je eens als je mij ziet passeren? Ik probeer me recht te houden als ik terugzwaai!

IMG_20170821_190907

Draag jij een fietshelm?

PastaKaatjes en tralalaatjes

augustus 14, 2017Liese 19 reacties

En ineens zijn we morgen “half oest“. Er blijken verdikke nog maar 2 weken zomervakantie meer te gaan. Neen, rouwig ben ik daar niet om. Stiekem hou ik wel van de structuur die een gewoon schooljaar met zich meebrengt. Ja, rol maar met de ogen, ik vind dat ook een “saaie-doos-uitspraak”. Het feit dat Linus na het herfstverlof instapt en ik daardoor ineens meer ruimte krijg in mijn week zal er ongegeneerd ook wel iets mee te maken hebben. Hij is er alleszins nu al klaar voor, hij tatert mij onder tafel, kan enorm goed zijn plan trekken en bruist van energie. De laatste week plooi ik zelfs mini-onderbroekjes en voelt onze vuilniszak al een pak lichter gezien hij overdag droog is.

IMG_20170814_201334

Op naar een pamper- en crèchefactuurvrij leven. Tegelijk zal het een moeilijk moment zijn om de verzorgsters ginder achter te laten.

Niet alleen de pampers vliegen de deur uit. Ook de buggy, het park, babyspeelgoed en de wandeldraagzak zwierde ik op tweedehands.be. Het is niet de eerste keer dat ik zaken verkoop via die site en meestal verloopt dat heel vlot. Ik probeer al eens om iets erop te zetten waarvan ik denk dat niemand er ooit interesse in zal hebben en dan blijkt dat mega-populair. Zo vroeg ik 9 euro voor wat onderdelen van mijn eerste bugaboo die stuk is gegaan. De respons was immens. Ik verstuurde het frame en een wiel van die buggy naar Limburg voor 8,80 euro portkosten. Mijn lief zegt altijd dat ik te weinig vraag, maar ik denk: als ik iets minder dan de gemiddelde verkoper vraag zal ik het gemakkelijker verkocht krijgen. De laatste maanden ging er al vanalles over mijn virtuele toonbank: een smartphone, een microgolf, een diepvries en ook mijn oude fiets. Van mijn mama kreeg ik de hare nadat ze samen met mijn pa voor elektrische fietsen ging. Ik ben nooit een fietser geweest, in de laatste drie jaar zat ik evenveel keer op een fiets. Met mijn stoutbeen is het ook niet echt aangeraden om verre afstanden te doen maar de 7 km naar het werk op een mooie zomerdag waren best wel aangenaam en ik brei er morgen een vervolg aan

IMG_20170811_091735

Cool hé met zo’n mandje.

IMG_20170814_200637

Het was ook voor het eerst dat ik één van mijn kinderen vervoerde op de fiets. Voordien deed Pieter dat altijd. Zo’n brullertje dat niet graag stilstaat is anders wel een redelijke stressfactor maar ik hoorde ook regelmatig “is leu-euk!” van achter mij.

De weken gleden geruisloos voorbij de laatste tijd. Ik werkte fulltime de voorbije week waardoor ik vandaag extra genoot van mijn vrije dag. Er stond reeds langere tijd een pick-nick-date geregeld met mijn vriendin en haar mènage. We trokken naar het speelplein bij De Kosmos. Een vergeten hoekje met een mooi speelpleintje en redelijk rustig om iets te eten. IMG_20170814_200837

Niet alleen deed dit decor dienst voor enkele scènes uit Eigen Kweek het was vroeger een (jeugd)hotel waar menig kinderen op kamp ging. Nu is het vooral een bouwval die tot de verbeelding spreekt. Het openluchtzwembad met het gigantische uitzicht doet nu dienst als speelweide. We lieten het niet aan ons hart komen en brachten veel te veel eten mee. De aanloop naar de pick-nick is deel van het plezier bij ons:

Screenshot_2017-08-13-08-20-44

het pastaKaatje heeft alleszins gesmaakt. Hoewel ik regelmatig de opmerking krijg dat ik nu mager genoeg ben (het ligt alleszins niet aan te weinig eten!) blijven mijn vingertoppen precies te dik om te smartphonen. Op naar de volgende editie!

Ja waarom is dat eigenlijk?

augustus 7, 2017Liese 22 reacties

…dat ik zo’n 5-tal blogideetjes in mijn BuJo heb staan maar geen één deftig kan uitschrijven, of er toch minstens een aansluitende tekst van kan maken.

IMG_20170807_202542

…dat sommige mensen hun PMD niet pletten en dan maar gewoon maandelijks twee PMD-zakken buitenzetten? Of meer? Dat kan gebeuren dat kinderen occasioneel eens een doosje niet plat duwen, of hun blikje achteloos in de blauwe zak deponeren, trots dat ze het wel sorteerden. Maar toch geen hele zak vol?

…dat diegene die na mij komt in Den Aldi blijft wachten om zijn aankopen op de band te leggen tot ik het tussenschotje op de band zet na mijn gerief . En er dan nog eens “merci” bij zegt omdat ik dat doe? Is er een ethische Aldi-code ontstaan waar ik niets vanaf weet? Beetje zoals bikers hun voetje uitsteken als ze elkaar tegenkomen op de motor?

…dat er vuur spuwt uit de ogen van mijn voorganger als ik durf mijn gerief uitstallen alvorens hij het startsignaal zijnde het tussenschotje zetten heeft gegeven.

…waarom de kassierster mijn gerief al begint in te scannen terwijl mijn voorganger krampachtig zijn portemonnee nog aan het dichtsjorren is en zijn gerief nog niet eens volledig in zijn kar ligt. Stress voor beide klanten en evenmin tijd gewonnen voor de kassierster toch?

…waarom ik zelfs met een gps op mijn gsm nog kan verdwalen in een stad en gewoon 3,5 keer voorbij mijn gewenste locatie kom alvorens ik hem spot.

IMG_20170807_131248

…waarom mijn kinderen altijd in het deurgat zitten te spelen. Of op zijn minst er speelgoed parkeren waarmee ze aan het spelen zijn.

…waarom “kom, we gaan in de zetel spelen” gewoonweg nooit een goed idee is. Idem voor “mag ik confetti maken?” of “mag ik die stok hebben?”.

…waarom mijn iPad geen USBpoort heeft. Is dat prehistorisch eigenlijk? Ben ik totaal niet hipster als ik dingen niet kan streamen, blauwetanden of hologrammen kan maken? Ik ga wel naar Otomat in Gent hé om te eten!

…waarom Apple zo strontduur is. Ja, het is goed en handig en kwaliteitsvol (al durf ik dat in twijfel trekken na slechte ervaringen), maar waarom zo duur? 119 euro voor een draadloos toetsenbordje. Honderdnegenentien ja. Zitten er verrassingen onder de toetsen? Als ik vier keer op de p druk, komt er dan een manneke met zijn tong eruit gesprongen?

…draaideuren. Neen, compleet zinloos. Wie dat uitgevonden heeft zouden ze eens een hele dag vroegtijdig tussenschotjes op de band van de Aldi moeten laten plaatsen.

…waarom ik voor een biljet voor de tram 17 jaar geleden 1 euro betaalde en hetzelfde traject nu 3 euro kost. Die gedachte deed me vandaag bijna zwartrijden. Gelukkig bestaat er zoiets als SMStickets die iets goedkoper zijn (2,15 euro).

…waarom ik -nadat ik toch braaf een SMSticket kocht- toch controle kreeg op diezelfde tram en het dus blijkbaar mijn lucky day was.

…waarom ik niet, maar dan ook COMPLEET NIET, recht kan knippen. Is dat enkel voor rechtshandigen weggelegd misschien?

IMG_20170807_203709

Laat buiten de stormwind nu maar razen in het donker want binnen is het warm en licht en goed.

augustus 3, 2017Liese 8 reacties

…en de dingen in de kamer, ik zeg ze welterusten, vanavond gaan we slapen en morgen zien we wel. Maar de dingen in de kamer zouden levenloze dingen zijn, zonder jou….

met weer drie scheidingen in evenveel maanden rondom ons loop ik soms echt met het gevoel rond dat mij dit binnen enkele jaren ook staat te wachten. Verdelen van gerief, kinderregelingen treffen, verdriet, pijn en miserie. Als ik terugblik op ons huwelijksfeest van 7 jaar geleden dan kan ik al niet meer op vier handen tellen hoeveel meevierende koppels nog samen zijn. Het is verre van mijn bedoeling om te scheiden maar als ik rond me kijk dan kan ik bijna zeggen dat de helft van de mensen rondom ons dit overkomt. En dan vraag ik me af hoe het komt dat wij daar absoluut niet mee bezig zijn, zijn wij dan zo’n sterk koppel? Je zou begot beginnen twijfelen aan je kracht, wat maakt ons sterk? Is het wel allemaal goed? Ik check het veel te weinig af, vind vanalles gewoon vanzelfsprekend. Jammer dat het zover moet komen; dat gewoon gelukkig zijn eigenlijk een privilege is, ééntje waar ik moet van profiteren als het zich -zoals bij ons- aandient. En neen, we zijn niet smoorrijk, ja we katten en kibbelen wel eens en het weegt al eens door met onze kinderen. We etaleren onze liefde voor elkaar niet zo vaak, maar wij twee, wij zijn een unit. Zal dit ooit veranderen? Zal ik deze man ooit zo gaan verachten dat ik niet meer met hem verder wil? Zal hij zijn geluk bij iemand anders vinden? Gaan wij samen blijven? Heel graag. Heel heel heel erg graag ja. Tegelijk moet ik daar realistisch in zijn en beseffen dat we het samen gaan moeten waarmaken, dat onze liefde voor elkaar regelmatig voeding moet krijgen.

…want je kunt niet zeker weten, en alles gaat voorbij, maar ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij…

The Terrible Two

juli 29, 2017Liese 25 reacties

terrible two carseat

Ik was het eventjes kwijt met mijn Linus. Gisteren zei ik tegen mijn lief: “Hij lijkt precies bezeten van de duivel”. De manier waarop hij na een middagdut in de wagen zichzelf wakkerschreeuwde en dit volhield van Gent tot Zonnebeke was het toppunt (of dieptepunt, hoe je het wil noemen). Fyi: van Gent naar Zonnebeke is het ongeveer 65km autostrade. Het was absoluut niet meer zonnig in Zonnebeke. Drie kwartier rijden met een brullende peuter op de achterbank was het einde van de laatste drie weken waarin we fulltime in verlof waren. Rustig blijven, op hem inpraten, grenzen stellen, negeren, knuffelen, kalmeren dat is zowat een voltijdse bezigheid geweest tijdens de vakantie en daar was er wel telkens één van ons twee mee bezig. Zo straf dat we elkaar volledig voorbijliepen. En ja, we wilden persé naar Bokrijk gaan, ja, we wilden persé wandelen op oude kastelen in Engeland, vrienden gaan bezoeken in Frankrijk en in Tongeren naar Ambiorix gaan turen. Want er is ook een grote broer, die van al die dingen met volle teugen geniet. Net als wij.

blender

Vandaag is Ilja op logement bij zijn peter en gaf ik extra aandacht aan Linus, want hoe zwaar hij momenteel ook doorweegt, hij blijft mijn cutiepie. Eén van de drie liefdes in mijn leven. In goede en kwade dagen. For better or for worse. Terrible two’s of niet we trokken naar Bellewaerde waar hij geen high five durfde te geven aan de mascotte maar absoluut niet bang was om een echte leeuw van dichtbij te gaan bekijken.

IMG_20170729_103550

Waar hij zijn handen in de lucht stak op de vliegensvlugge Peter Pan-bootjes en achteraf riep “nog een keer” terwijl ik er duizelig van strompelde. Waar we knuffelden op de dansende koffiepotjes en probeerden selfies te nemen. En na zijn middagdut geef ik extra aandacht aan mijn man die ik drie weken naast me had maar ook niet. Mijn partner in crime bij het ondergaan van de peuterpuberstreken en het beantwoorden van de duizenden kleutervragen.

Ik leg mijn handjes samen dat ik er niet alleen voor sta. Hoe alleenstaande ouders deze fase aanpakken: chapeau, ik hef er graag mijn hoedje voor af, wat zeg ik: ik trek gewoon heel mijn kop er af.

IMG_20170729_131403

Maar kijk, dat smoeltje na een fijne voormiddag maakt toch wel veel goed. Elke dag is het herbeginnen met die kleine vriend en elke dag ontdek ik nieuwe dingen over hem en over mezelf.

Review: Bullet Journal de handleiding

juli 21, 2017Liese 16 reacties

IMG_20170721_183742

Bullet wuk? Of voor diegenen die ondertussen wel weten wat het is: jij ook al?? Ohja. Ik ook. De start van mijn verlof kwam als een ideaal moment om eens “voor echt” met een Bullet Journal te beginnen. Ik had wel een systeem met een notitieboekje waarbij ik allerlei lijstjes combineerde maar echt overzichtelijk was dat niet. Sommige lijstjes vergat ik gewoon en bleven maar slingeren in het boekje. Naar aanleiding van de lancering van de handleiding die Kelly schreef besloot ik om ook het youtube-filmpje van Ryder Carroll -de soortement van uitvinder van het systeem- goed te bestuderen. De handleiding die Kelly erbij maakte vervolmaakten het systeem voor mij.

Wat een Bullet Journal juist is kun je zien in bovenstaand filmpje. Half bloggend Vlaanderen weet het ondertussen ook. Het systeem blinkt uit in zijn eenvoud. Een paar basislijnen en je bent vertrokken voor iets wat je volledig naar je hand kan zetten. Bullet Journals moeten helemaal niet fancy, volgekleurd of zelfs netjes zijn, maar het is wel mooi meegenomen. De handleiding van Kelly kwam van pas omdat ik toch nog een aantal extra’s wou van dichter bekijken. Ik heb zelf niet de tijd om me met handlettering en banners bezig te houden, ik heb er ook geen geduld voor. Op een ander vind ik het dan weer geweldig oogstrelend.

IMG_20170721_074112

* Aspecten die werken voor mij

De future log –> plannen voor de iets verdere toekomst reeds noteren per maand
Het krachtige van daily logs –> enkel wat puntjes waar ik die dag zeker werk van wil maken
Het feit dat ik gewoon alles samen kan brengen in één boekje. Ook dingen die ik anders niet eens zou noteren maar gewoon eens over zou nadenken en het dan weer zou laten aanmodderen –> Plannen worden veel vlugger concreet als ik tijd neem om ze neer te schrijven. Al is het maar omdat ik ze zwart op wit zie staan.
Ik moet er niets van. Het moet niet mooi zijn, het moet niet volledig volgens de regels, het moet niet overal gelijk zijn. Ik moet al zoveel heelder dagen dat ik mezelf niet wil klemzetten.
Mijn blogideetjes staan nu allemaal samen en zijn geïndexeerd, niet meer “ergens op een blaadje in een notitieboek”.
Na een maand intensief gebruik kan ik toch wel zeggen dat ik rust ervaar maar ik kan het nog niet expliciet beoordelen aangezien ik nu in verlof ben en het dan sowieso rustig is in mijn hoofd.
Schrijven –> niet alleen onthou ik veel beter als ik het neerschrijf, ik schrijf ook gewoon heel graag, ik kreeg vorig jaar een gepersonaliseerde balpen van mijn liefje cadeau en die is momenteel mijn partner in crime.

* Zaken die ik niet gebruik of niet van plan ben om te doen:

De moodtrackers, mandala’s en die ingewikkelde dingen om op te stellen
Banners en andere krullewietjes wegens teveel werk en te weinig courage.
Mijn werk BuJo in mijn privé BuJo combineren. Ik hou deze strikt gescheiden omdat ze volledig naast elkaar lopen. Nu het nieuwe werkjaar er in september aankomt ga ik ook voor het werk volledig over op systeem BuJo om duidelijkheid te scheppen in mijn notities. Al was het maar om te voorkomen dat iemand totaal niet aan mijn notities zou uitgeraken in het geval ik het werk zou moeten doorgeven. Het is niet de bedoeling maar you never know.
Mijn financiën bespreken in mijn BuJo. Uiteindelijk blijft het een notitieboek en het kwijtspelen lijkt me wel iets dat zou kunnen gebeuren. (ik weet nu al wie er deze opmerking oogrollend keihard zal bevestigen!)

* Wat ik in mijn volgende BuJo anders ga aanpakken:

Ik ga meer pagina’s voorzien voor mijn index. Ik begon mijn eerste BuJo in een fijn schriftje, eerder om eens te zien hoe ik het zou ervaren. Nu ik binnenkort overga op een dikker exemplaar ga ik toch wat meer ruimte inplannen hiervoor. De index vind ik één van de grootste kwaliteiten van het systeem dus dat is voor mij heel belangrijk.
Ik gebruik washi-tape om de pagina-titels te ondersteunen. Misschien kan ik voor elk onderdeel een verschillende kleur tape gebruiken. Zo komt er wat structuur in het geheel. Aan de andere kant is bonte sterren meets lijntjes meets spikkels ook niet lelijk om op te kijken eigenlijk.
Mijn attitude zal nog een beetje moeten aangepast worden. Ik noteer veel in mijn BuJo maar ik zou er nog meer eens moeten in kijken overdag. Of ben ik teveel met mijn hoofd in verlofsfeer?

* I’m intriged! Waar kan ik meer lezen?

In het boek uiteraard. Er wordt op Talesfromthecrib ook heel wat uitleg gegeven, maar ook andere bloggers gebruiken dit systeem of zijn er mee van start gegaan:

Miss Pixie is er echt wel een krak in.

Renilde is crazy in love.

Ik weet niet of Bert er al dan niet mee bezig is, maar hij klonk wel overtuigd.

Binnen enkele maanden plan ik een her-evaluatie van het systeem. Ik zet het alvast in mijn future log en bij mijn blogideetjescollectie. You see: I already speak Bullet Journals.

IMG_20170721_193236

Engeland: wat niet op de foto staat

juli 18, 2017Liese 17 reacties

Mezelf. Gezien ik alle foto’s heb genomen. Hier en daar een verfrommelde selfie, haren voor de ogen of een blik volledig toegenepen. Nee, dat is het niet.
Mijn koffiegepruts om 5u ’s morgens. Elke ochtend schoot ik om 5u klaarwakker. Damn you uurverschil. Tegelijk kreeg ik dan toch minstens nog een uurtje voor mezelf, ik spendeerde het met het mij eigen maken van het systeem van een cafetière. Ik besloot er geen youtube-filmpjes voor op te zoeken maar zelf na te denken over wat de beste manier zou zijn om dit systeem te hanteren. Het deed me nog maar eens stilstaan bij het feit dat ik -als koffieliefhebber- totaal niet gedocumenteerd ben over die dingen. Uiteindelijk kreeg ik er koffie uit. Soms al eens sterke, soms al eens prut. Ik moet dringend een koffie-workshop zien te volgen.
Hoe creepy een National Park ook kan zijn, zeker als je er ’s morgens vroeg alleen doorloopt met enkel uw gsm als wapen. Alsof ik er overstekende herten mee zou kunnen wegsmsen tijdens het lopen.
Wij twee, die naar elkaar maneuvers doen om te tonen dat de twee karwaten op de achterbank in slaap zijn gevallen. Voor de eerste keer in heel de vakantie!
Wij twee, stiekem in de keuken aan het genieten van een simpele geroosterde boterham met een laagje boter en een sneetje kaas terwijl de kroost naar “Oggy & De Kakkerlakken” kijkt. Netflix ftw!
De grootte van mijn wallen, misschien maar best dat ik niet veel op de foto’s sta, het slaaptekort door het uurverschil stapelde zich op, surtout op mijn gezicht.
Mijn ruziënde kinderen. Elk moment waar er speelgoed aan te pas kwam ontstond er ruzie. Mijne! Nee, mijne! *Zuchterdezuchtzucht*.
Wij twee als eenheid. We hebben elkaar weinig echt gesproken de vorige week. De stuiterbal genaamd Linus en taterval Ilja waren maar wat blij dat ze ons voor zich hadden. Dit lieten ze voldoende blijken door elk mogelijk gesprek te onderbreken al dan niet door met een dinosaurus op iemands’ hoofd te kloppen. Is dat op een ander ook zo? Please zeg me van ja.
Groenten. Tot mijn scha en schande moet ik toegeven dat onze eetgewoontes op reis altijd net iets minder gezond zijn dan tijdens het jaar. En op het gebied van groenten loopt het anders ook al niet echt over. Ze aten wel veel druifjes. En een appeltje. Gelukkig maakte onze moeder een geweldige koude schotel voor de avond dat we terugkeerden. Ik deed een poging om een groentje op de foto te zetten nl. een wortel die ze vers uit de tuin van de eigenaars van het huisje haalden.

IMG_20170714_182959

Ik zeg het u: een stuiterbal.

Hoe ik mezelf regelmatig voor het hoofd sloeg toen ik besefte dat ik maar voor één kind iets voorzag en niet nadacht over het effect op het andere kind. Vanaf 2 jaar beginnen ze daar precies toch gevoeliger voor te worden en het “mijne, mijne!” wordt er niet door gereduceerd. Niet dat ik standaard alles in tweevoud aankoop, maar als ik een strip krijg bij mijn Libelle moet ik misschien eerst eens nadenken voordat ik hem achteloos in Ilja’s handen stop en zeg “kijk, ik kreeg een Jommeke bij mijn boekskes”. Hoewel Linus wel al begrijpt dat er moet gedeeld worden is het voor hem nog altijd moeilijk om daar direct mee om te gaan.
De keren dat ik gedacht heb: ik moet hier nog eens terugkomen om dit beter te bekijken, om hier rustig te wandelen of om hier nog verder door te rijden. Maar de kliffen in Tintagel of het kasteel van Okehampton bezoeken met een peuter is nu niet bepaald een veilige activiteit, dus probeerden we de rugzak. Alleen was dit niet altijd naar zijn gedacht. Bovenop zo’n kasteelruïne is het nu niet bepaald de meest geschikte plek om met peuterpuberteit om te gaan. Inderdaad, je kunt zeggen:”Ga daar niet met zo’n kind”. Maar Ilja vond het geweldig, net als wij en moeilijk gaat ook wel eens. Ik nam geen foto van de vele keren waarop ik voor me uit tuurde, wachtend terwijl de weerbarstige jongen voor mij op de grond klaar was met wenen, want redeneren heeft op zo’n moment weinig zin, even laten uitrazen en weer doorgaan wel. Dat is thuis trouwens niet anders dan op reis. Het liefst valt hij wanhopig op zijn knietjes met zijn gezicht in zijn handjes tegen de grond. Op een gegeven moment kwam een mevrouw me zeggen:”Is it that age, is it?” “It is. It really is” zei ik haar dankbaar terug. Of is dat enkel bij ons zo dat ik dagelijks zo’n drie keer peuter-tranenkwijl van de grond moet drogen?
Mijn smeltend hart als Linus volle bak meezingt met “Zo gaat het goed, zo gaat het beter, alweer een kilometer!” want meestappen met grote broer, dat werkte meestal goed. “….en mijn voeten zijn versleten, en mijn moeder mag het niet weten”.

Misschien lees je tussen de regels door dat ik met niet geamuseerd heb. Misschien vind je dat ik een grote moederzaag span. Maar de reis was vermoeiend voor ons beide en geen opsteker voor onze relatie. Toch vond ik het een fantastische week waarbij we echt een gezin waren, waar ik het gevoel had dat ik me meer dan ooit verbonden voelde met mijn kinderen, in al hun glorie. Ik genoot. Want deze periode – met zijn kleutergrillen en peutertranen- gaat voorbij. En voor ik het weet denk ik er met weemoed aan terug.