In deze aflevering ga ik in gesprek met een vriend noch vreemde al denkt Roderik daar anders over. We spreken over hoe Roderik tevreden is met het feit dat hij altijd alleen werkt en hoe hij op die manier vele uren met zichzelf en de personages van zijn boeken doorbrengt. Er wordt ook gesproken over de pijn na de dood van zijn collega en vriend Thomas Blondeau. Hij vertelt waarom hij soms achterdochtig is bij nieuwe contacten en we komen ook tot de conclusie dat we gelijk in het leven staan als iemand ons iets aandoet en hoe we daar mee om gaan.
Het gebeurt wel nog eens dat iemand me vraagt of ik nog bezig ben met mijn bachelor psychologie. Neen, al niet meer sinds februari 2020. Als ik toen indertijd wist wat in maart op ons af ging komen ging ik nog veel minder getwijfeld hebben om te stoppen. Want de logica achter het stoppen van die opleiding was heel simpel: ik had geen tijd meer om op adem te komen. Wie hier aandachtig meeleest of mij persoonlijk kent weet dat dat voor mij enorm belangrijk is. Ik schreef er vorige week nog een stuk over.
Er is ook een wezenlijk verschil vind ik tussen: een opleiding moeten volgen om je job te kunnen uitoefenen (zoals mijn echtgenoot of de meter van mijn oudste zoon) of een opleiding doen omdat het jou interesseert (zoals in mijn geval). De twee schooljaren die ik mee volgde zijn niet verloren. Er was altijd iets wat er in de cursussen voor mij uitsprong: burn-out. Daarom begon ik in het voorjaar 2021 met die opleiding burn-out coach. Kleinschalig maar tegelijk volledig op dat thema toegespitst. De inhoud van de opleiding was voor mij onvoldoende om er effectief iets mee te doen en ik heb er momenteel ook geen ruimte voor naast mijn huidige job. Maar ik ben wel blij dat ik het gevolgd heb, voor de zelfstudie maar ook voor de ontmoetingen die eruit zijn voortgevloeid. Binnenkort doe ik daar een project rond wat me alweer heel veel energie geeft op voorhand. De voorbereidingen, het nadenken, de uitwerking uitschrijven. I love it.
Maar waarom burn-out eigenlijk?
Ik denk dat het begonnen is toen Renilde er mee te kampen had. Daar schreef ze indertijd deze blogpost over. Ik kende toen enkele mensen die “erdoor zaten” of overspannen waren. Ik was het zelf ook geweest! Toch wist ik nooit wat gezegd of gedaan in die situatie en mijn kennis over burn-out was beperkt. Misschien zei ik wel iets verkeerd waardoor iemand zich nog slechter gaat voelen. We gingen een koffie drinken, het was haar eerste uitstapje tijdens haar ziekteverlof. Ik herinner me de details van ons gesprek niet meer helemaal maar ik heb haar vooral laten praten en mijn oordeel proberen uit te schakelen.
Achteraf wou ik meer weten over burn-out. Wat is dat? Hoe ontstaat dat? Ik leerde dat het een energiestoornis is die ontstaat door veel te lang te functioneren onder te hoge stress. Dat het een situatie is waarbij energiegevers verslaan worden door energievreters en dat het aanvoelt alsof je hele lijf platvalt als een lege batterij. Elk burn-out-verhaal is anders. Het is ook niet persé alleen werkgerelateerd maar het is meestal een combinatie van persoonlijkheidskenmerken en stressoren. Stress op het werk is veelal een grote trigger binnen de stressoren. Daardoor wordt burn-out regelmatig met problemen op het werk geassocieerd. Iemand die zich in een burn-out bevindt is niet in staat om te werken, dit kan enkele maanden tot meer dan een jaar duren. Nogmaals: elke burn-out is uniek.
Ondertussen heb ik al enkele burn-out verhalen uit eerst bron gehoord en de voorbije twee jaar heb ik een 18-tal boeken gelezen over stress en burn-out. Wat ik zelf meemaakte in 2009 was een slechte periode waarin alle alarmbellen voor een burn-out overduidelijk rinkelden. Op dat moment heb ik tijdig ingegrepen en kon ik op die manier erger vermijden. Maar ik blijf sindsdien -na al die jaren- nog altijd heel alert voor die signalen. De rode vlaggetjes ken ik ondertussen.Ik weet wat ik nodig heb om alles in balans te houden en dat is niet: harder better faster stronger. Dat is tijdig “neen” zeggen, dat is tijd nemen om tot rust te komen en in te zetten op energiegevers. En het blijft een struggle om niet helemaal wild te gaan in projecten, om mezelf tijdig terug te fluiten als ik mijn agenda weer eens veel te vol tracht te plannen of om niet telkens diegene te zijn die de hand opsteekt als er “kandidaten worden gevraagd voor iets”.
Wil je meer burn-out-verhalen zoals bij Renilde lezen, ga dan eens bij Sofie langs, ze timmert aan de weg vooruit als een ware trooper of lees deze prachtige blogpost van Robin waarin hij haarfijn uitlegt waar de oorzaken van zijn burn-out zich situeren. Allen krachtige mensen die hun verhaal in de wereld brengen en daar hebben we in deze instaperfecte wereld echt nood aan. Authenticiteit, kwetsbaarheid en openheid.
Not all heroes wear capes stond er op ons toegangsbandje. Het ziekenhuis waar mijn man ondertussen anderhalf jaar werkt trakteerde de medewerkers en hun gezin op een dagje Bellewaerde. De zondagavond was het park na 18u gedeeltelijk exclusief voor iedereen die zich hiervoor inschreef. Een fijn traktaat van de werkgever! En mijn lief en ik zaten nog eens samen op de boomerang. Ik weet niet of je hem al deed in Bellewaerde, maar het blijft er één waar ik toch altijd lichtjes misselijk vanaf kruip. Gillen als een varken, dat wel!
Gewalk&talked
Uiteraard, geen 7 Ge’s zonder wandelen. Deze keer trok ik met Kelly naar Wenduine. We babbelden tot we in De Haan waren en ik heb het geeneens beseft. Ik probeer erop te letten om ook iets van mezelf te delen en niet alleen te luisteren en dat lukte met Kelly wonderwel goed.
Ik heb mezelf ook het zotte idee aangeschaft dat ik dagelijks moet wandelen. Al is het maar 2km ofzo. Blijkt dat het eigenlijk best haalbaar is gezien ik tijdens die wandelingetjes soms eens een telefoontje doe of naar de eindversie van mijn podcast luister om de teksten op te kunnen maken. Of ik doe gewoon niets en luister naar alles rondom mij, ik ben pas recentelijk weer beginnen luisteren naar andere podcasts omdat ik mezelf even een “voedingsstop” (of hoe noem je dat) heb opgelegd om mijn brein wat rust te gunnen. Wandelingetjes zijn ideaal om je gedachten te laten stromen. En als je dan toch ècht een podcasttip wil: luister eens naar de aflevering met Martine van Tinyblogt in What’s On Your Mind.
Gekeken
Naar De Columbus. Echt, waarom heeft mij nog niemand gezegd dat dit een programma voor mij is? Wim en een gast stappen in een bus en babbelen een week lang met elkaar terwijl ze onderweg zijn naar een bestemming die uit een sjiekenbak komt. De simpelste programma’s zijn soms de mooiste. Ik kijk ook weer naar Durf Te Vragen. Redelijk wat moeten slikken bij de aflevering over mensen met een NAH, jammer van de eerder brute aanpak van Siska weliswaar.
Gedropt
Mijn twee zonen in de Chiro zojuist. Je-m’en fout-Ilja en supersensitieve Linus zijn vandaag voor het eerst samen weg. Ilja heeft het pad gelukkig al vereffend voor kleine broer waardoor de overstap voor hem iets vlotter loopt. En ik….ik geniet van de rust uiteraard. Waarom denk je dat ik anders aan mijn bureau zit met een koffietje….
Gelezen
Via Kobo Plus las ik “Alles wat ik niet kan zeggen” van Emilie Pine. Een confronterend boek over vrouw zijn, relaties, het leven an sich in feite. Maar het leest als een trein.
Het kobo abonnement blijft me verbazen met goeie titels en ik haal er toch telkens mijn geld uit aangezien ik toch beduidend meer lees als ik het boek ook gewoon kan droppen als het mij niet aanstaat.
Geïnvesteerd
’t Was van moeten. Mijn smartphone is nog maar vervangen wegens een versleten batterij, ik mocht deze week ook een nieuwe Fitbit bestellen nadat die de geest gaf. Aangezien ik voor mezelf heel duidelijk weet wat ik wel en niet gebruik wist ik ook dat mijn Fitbit vervangen een goeie zet is. Zeker met de dagelijkse wandelingen is het een fijn hulpmiddel. De blogpost over 7 meest gestelde vragen over mijn Fitbit wordt nog regelmatig gelezen merk ik.
Gebloosd
Enkele keren een complimentje gekregen de voorbije weken en hoewel ik nog maar een blogpost schreef over hoe moeilijk het is om complimenten in ontvangst te nemen, het blijft een werkpuntje. Vooral een compliment dat ik face to face krijg vind ik soms heel moeilijk, ik ga soms letterlijk blozen. En nu klinkt het misschien alsof ik niet dankbaar ben, dat ben ik wel. Iedereen krijgt graag een compliment zeker? Het is gewoon frappant dat ik er een stukje over schrijf en het compliment dat ik op een ander stuk krijg dan blozend wegwimpel. (Rolleyes!)
Met deze twee letters – netjes uitgeknipt en in een doosje gestopt – kwam mijn jongste zoontje thuis in de eerste week van het eerste leerjaar.
IK
Het is een woord dat we associëren met negativiteit. Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikke! Het wordt gelinkt aan egoïsme want IK komt officieel niet eerst. De andere komt eerst. Althans, dat wordt gezegd. Als je jezelf eerst zet ben je niet goed bezig.
Maar wanneer is IK op de achtergrond geraakt? Het eerste woord dat je leert schrijven, het eerste woord dat je leert lezen, dat zetten we daarna niet meer op de voorgrond. Zeker niet als er kinderen zijn.
Want een ouder hoort zijn of haar kinderen eerst te zetten. Immer en altijd. Maar is dat eigenlijk wel zo? Moet ik als moeder àltijd voorrang geven aan mijn kinderen?
Mijn kinderen zijn het allerbelangrijkste in mijn leven, maar daarom moet ik mezelf niet wegcijferen voor hen. Ik zette in eerste instantie een vraagteken achter de vorige zin, maar ik heb het bij het nalezen veranderd in een punt. Om maar te duiden: het is een proces dat ik nog altijd, tot op dit eigenste moment, doormaak. Ik steek er energie in om die verwachting die door anderen gecreëerd wordt los te laten en naar mezelf te luisteren, mijn intuïtie te volgen. En die intuïtie geeft aan dat ik regelmatig voor mezelf moet kiezen. Door mijn flexibele uurrooster heb ik tijdens de week tijd om dingen te doen voor mezelf. Zo ging ik vrijdagochtend naar zee om uit te waaien. Mijn gedachten de vrije loop te laten. Bij thuiskomst maakte ik werk van het uploaden van de podcast, nog zo’n project waar ik integraal voor mezelf kies.
Ik ben de hele dag nodig. Als de kinderen bij me zijn, dan ben ik nodig. Op mijn werk als opvoedster ben ik nodig. “Ik” verandert dan in “Mama?” en “Lieselotte?”. Met veel liefde, en evenveel toewijding.
Hoe Tourist Le Mc zingt “Ik heb nood aan u, nog meer nood aan ik”, zo ik voel het ook. Ik ben graag bij anderen maar ik weet dat ik nood heb aan die momenten met mezelf. Nèt omdat ik regelmatig voor mezelf kies sta ik veel krachtiger in de andere rollen die ik vervul. Mijn kinderen hebben niks aan een overbelaste moeder. De jongeren op het werk hebben niets aan een uitgebluste opvoedster.
Het heeft lang geduurd voor ik al die rollen met elkaar kon laten rijmen. Dat ik èn een goeie moeder èn een betrouwbare begeleidster èn een liefdevolle echtgenote kan zijn zonder dat ik mijn eigen noden daarbij uit het oog verlies. Ik verwacht niet van mezelf dat ik al die rollen tot in de details perfect doe. Ik doe overal mijn best en het loopt niet altijd zoals ik (of iemand anders) het voor ogen had, maar zo gaat dat…perfectly imperfect.
In aflevering 4 van No Questions Asked hoor je Wesley Butstraen. Hoe bekend hij is als Ieperling, zo onbekend was hij voor mij als persoon. We hebben het over lid zijn van een groep alfamannen en hoe Wesley dit ervaart. Er wordt ook dieper ingegaan op het verlies van zijn beste vriend en het effect hiervan op het leven van Wesley. Eindigen doen we met een levensvraag waar we allen iets aan kunnen hebben.
Dat ik een mooie vrouw ben. Hij zei het, recht in mijn gezicht, bij een pintje aan de keukentafel. Ik zat erbij en ik keek ernaar. Als een koe op de laatste trein. Want ik wist totaal niet wat gezegd. Er kon uiteindelijk wel blozend een stamelende “merci” vanaf.
Hoe komt het dat het zo moeilijk is om een compliment te ontvangen? Want uiteindelijk was ik wel heel geflatteerd op dat moment. Ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben die het daar moeilijk mee heeft. Zelfs als mijn echtgenoot me overlaadt met complimentjes (wat hij regelmatig eens doet, bless him) reageer ik daar wegwimpelend op. Hij lacht me dan altijd uit “Je kan er weer niet mee om hé!”. Nee, laat mij.
En in feite is dat een geschenk weigeren hé. Een compliment wegwuiven is een geschenk krijgen en het -zonder er naar om te kijken- aan de kant leggen. Iets om later eens uit te pakken misschien. Of misschien zelfs helemaal niet. Want hoeveel keer geloven we iemand als die ons een compliment geeft?
Als iemand me een bericht stuurt dat hij of zij genoten heeft van de podcast of hier een reactie achterlaat dat ik een interessante blogpost schreef dan moet ik dat gewoon leren aanvaarden. Want die persoon doet speciaal de moeite om dat te laten weten, dan is het beleefdste toch om dat niet als een fait divers aan de kant te schuiven.
Uiteindelijk gaat het moeilijk aanvaarden van complimenten ook gepaard met het imposter syndroom waar ik in februari een stukje over schreef. Soms komt dat wel eens naar boven en tegelijk blijf ik dingen maken, stukjes schrijven, foto’s nemen, gesprekken opnemen. Dus zoveel last heb ik er niet van. Linus zag me deze ochtend bezig toen ik een aflevering aan het monteren was en hij vroeg letterlijk: “Waarom doe jij dat eigenlijk?” Ik moest er niet lang over nadenken: “Omdat ik dat leuk vind”. Omdat het mij energie geeft. Het doet mijn bloed iets vlugger stromen, al die dingen brengen me op nieuwe plekken, bij andere mensen en geven me bakken vol inspiratie. En dat is goud waard.
Sinds ik een e-reader heb (ja, ik kreeg er ééntje voor mijn verjaardag, jahei!) lees ik precies weer meer. Toch leen ik nog regelmatig de nieuwste boeken uit de bib zoals deze van Heather Morris. De schrijfster vertelt in dit verhaal over hoe ze in gesprek ging met mensen die De Holocaust overleefden. Ze is geen expert in communicatie, ze werkt niet als journalist of gelijk welke job waarin je deze skills wel eens zou kunnen nodig hebben. Toch slaagde ze erin om de verhalen van deze mensen vast te leggen, hoe gruwelijk ze ook waren, hoe pijnlijk het ook was voor hen om erover te praten.
Ik smul van zo’n boeken. Doordat ik zelf heel graag één-op-één-gesprekken voer probeer ik dan ook elke informatie hierrond op te nemen. Hoe meer ik erover lees, hoe meer ik er wil over weten. Een gulzig informatiehamstertje ben ik.
De basis van een goed gesprek is volgens mij vooral: actief luisteren en zonder schroom de vragen stellen die in je opkomen. Maar oprechte interesse tonen en geen oordeel vellen, dat is best hard werken. Ik probeer het, maar soms is het moeilijk. Soms wil je gewoon “Mo wuk!?” roepen als je iets eigenaardigs hoort. Of iemand vertelt je iets en je herkent het van bij jezelf “Ja!! Ik heb dat ook eens meegemaakt!” Voor je het weet gaat het gesprek over een andere gebeurtenis en is de grond van het oorspronkelijke verhaal niet geraakt. Ik werk eraan om mijn “ik-verhaal” uit te schakelen tijdens gesprekken. Luisteren, vragen stellen die over de boodschap van de andere gaan. Toegegeven: het is verre van gemakkelijk. Zeker niet als iemand zich kwetsbaar opstelt en het achterste van zijn tong laat zien. Want niet iedereen is een vlotte prater en als gesprekspartner je openstellen is altijd onzeker. “Zal die persoon wel begrijpen waar ik het over heb?” Maar het is ook een wisselwerking. Als ik zelf over onzekerheden durf te praten gaan anderen dat misschien ook bij mij durven te doen. Het normaliseren van gevoelens is een grote stap in het aanvaarden en verwerken ervan. Ja, dat klinkt raar, ik weet het. Maar ik voel hoe mensen soms vluchten in grapjes en ik hou ook wel van rake humor, weliswaar afgewisseld met een diepgaander gesprek. En ja, ik besef maar al te goed dat ik vooral zelf heel veel vragen stel en niet zoveel over mij praat. (of doe ik dat wel?)
Het moet ook niet altijd zwaarwichtig zijn want ik vind het ook gewoon gezellig om een half uur over die laatste aflevering van Friends te leuteren (“Werden ze gesponsord door Botox ofhoezitdateigenlijk?”) of om gewoon een beetje te zitten zwijgen bij elkaar.
Mijn 39ste verjaardag komt stilaan in zicht. In 2012 schreef ik voor het eerst over mijn verjaardag, ik kreeg toen een nieuwe voordeur. Onder de foto bij de blogpost staat “op naar de scary age van 36”. Mijn “scary age” was die leeftijd waarop ik dacht dat ik ècht oud ging worden.
Volgende week deze tijd ben ik al drie jaar verder dan die befaamde 36 en ik besefte ondertussen al heel snel dat het gewoon maar cijfers zijn. Volgend jaar wordt het cijfergevoel misschien ietsje anders als die 40 eraan komt maar weet je, ik vind dat het alsmaar maar beter en beter wordt. Of wacht, misschien beschrijf ik het te enthousiast. Misschien moet ik schrijven: de laatste jaren is alles zoveel chiller geworden, minder drama, minder “gejaagdheid om ergens te geraken”…er is precies meer ruimte vrij gekomen voor wat er echt toe doet. Ik kan veel meer mijn goesting doen dan vroeger en ik doe het ook gewoon. De fase van “een huis zoeken” “baby’s opkweken” en “een job vinden die je ligt”, dat stadium zijn we voorbij.
Minimalistisch(er) in het leven staan heeft daar ook veel mee te maken vind ik. Er is een bepaalde rust neergedaald over mij en over ons gezin. We doorstonden het voorbije jaar wel enkele kleine stormpjes. Mijn echtgenoot veranderde van job en we gingen voor het eerst beiden in een flexibel uurrooster aan de slag. Planning en organisatie vierden hoogtij. Fysiek waren er allerlei kwaaltjes bij mij waarbij ik meer dan één keer bijna de vloer raakte, ik nam nooit eerder zoveel ziektedagen op als het voorbije jaar want er was ook die mottige coronabesmetting. Maar naast die fysieke ongemakken kwamen er ook nog altijd nieuwe dingen op mijn pad en die hielden het leven spannend. En toch…het voelt allemaal meer relax. Ik sta nu veel zelfverzekerder in het leven dan toen ik 30 werd. Ik trek me veel minder aan van wat anderen denken en als ik rond me kijk zie ik altijd iets wat ik mooi vind. Negatieve invloeden hou ik op afstand en ik ga op zoek naar positiviteit. Soms doe ik dat bewust maar veelal ook onbewust. Ik leer nog altijd mensen kennen en ik kan heel bewust kiezen om te investeren in die relaties of niet. Ik voel veel gemakkelijker aan als iemand me bullshit zal verkopen en tegelijk heb ik een goeie neus ontwikkeld om me te omringen met de mensen die me inspireren.
Ergens heb ik ook wel een beetje schrik om oud te worden. Maar dan vooral het fysieke aspect ervan schrikt me soms af. Lijntjes, grijze haren, wallen of vlekken die ongevraagd opduiken, het blijkt er allemaal bij te horen. Nu en dan camoufleer ik al meer iets dan vroeger ook al ga ik ook nog veel vaker puur natuur door het leven. Make-up is niet echt aan mij besteed en ik gebruik het alleen bij gelegenheden. Hoewel ik me iets feestelijker voel met een laagje foundation en wat mascara vind ik het een onbetaalbaar gevoel om schaamteloos in mijn ogen te wrijven wanneer het mij uitkomt. Oh well….
Die 39ste verjaardag binnenkort is heel welkom en hoewel die 40 wel wat creepy lijkt ben ik ook stiekem nieuwsgierig naar het leven dat achter die nieuwe voordeur ligt.
In deze podcastaflevering ga ik in gesprek met mijn vriendin Kelly Deriemaeker. We praten over verschillende types vriendschappen en hoe het kan gebeuren dat je soms slechts bepaalde delen van jezelf toont bij verschillende mensen. Of dat ook ideaal is dat hoor je in deze aflevering. We horen ook hoe Kelly vroeger one of the guys was en hoe ze het nu wel aandurft om vriendschappen met vrouwen aan te gaan. Kelly babbelt ook over het feit dat ze een people pleaser is en hoe dit vroegere relaties in de weg stond. Zelf vertel ik hoe verbinding in mijn vriendschappen ontstaat.
“Mijn lieve gunsteling” van Marieke Lucas Rijneveld.
Wel, ik heb contrasterende gevoelens bij dit boek. In die mate dat het moeilijk is om ze te beschrijven. Laat ik ze misschien bulletpointen:
Ik ben gedegouteerd door dit verhaal. Maar dat ligt niet aan de schrijfstijl, integendeel. Als je mensen kan degouteren met wat je schrijft betekent het eigenlijk dat het best goed geschreven is. Als het kotert in mij en ik verschillende keren “F*cking Hell” denk als ik een boek aan de kant leg, dan doet het iets met mij. En ik ga zelfs niet beginnen met my french te excusen, want het is gewoonweg de enige reactie die ik kan geven.
Uitgezonderd van heel veel komma’s staan er bijna geen leestekens in dit boek. Elk hoofdstuk is één langgerekte zin. Op die manier weet ze perfect de gedachtestroom van het hoofdpersonage weer te geven. We krijgen een inkijk in zijn hoofd. And it ain’t nice.
Ik had het nog niet eens uitgelezen en toch was ik er al twee keer over begonnen tegen mijn echtgenoot. Dat het zo’n gortig boek is maar dat ik niet kon stoppen met lezen omdat ik wil weten of het personage afgestraft zal worden en hoe hard zijn straf zal zijn. Naar mijn mening mochten ze hem afslachten in plaats van afstraffen.
Ze schrijft het zo gedetailleerd, op zo’n manier dat ik ergens een mini-greintje sympathie krijg voor het hoofdpersonage en ik moet zeggen, ik typ de letters van deze zin extreem traag omdat ik het zelf niet geloof dat ik zoiets ooit zou zeggen. De schrijfster zorgt ervoor dat ik heel erg veel reflecteer over hoe dit in godsnaam ergens mogelijk is. Dat kleine greintje sympathie zit mij ongelofelijk dwars.
Again: het is gortig. Naast dat kleine greintje is er ook heel veel onbegrip, ik heb soms goesting om het personage uit het boek te snakken en zwaar op zijn neus te kloppen.
Ik raad je af om het te lezen als je een tienerdochter hebt.
Gepodcast
Er werden drie afleveringen opgenomen deze week. Het werd duidelijk dat ik alsmaar gemakkelijker het gesprek voer en mezelf vlotter laat leiden door wat de gast zegt in plaats van ietwat krampachtig aan mijn voorbereiding vast te houden. Al doende leert men zeker? Ik geniet er wel altijd van om het te doen. Elke aflevering is in één trek opgenomen, dat betekent dat ik er niet in knip of plak. We herbeginnen ook niet.
Kussentjes om kloppende handen te dempen .
De gasten krijgen enkele dagen op voorhand een paar richtvragen waarvan ik wil dat ze erover nadenken, ik krijg geen antwoorden door. Wat ik dan altijd doe is een voorgesprek voeren over het thema en eventjes de diepte induiken met de gast. Zo voelt het niet meer onwennig om dat ook te doen vanaf ik op record heb geduwd. Na elke opname heb ik nog een verrijkend nagesprek, ik koester die momenten.
Geslapen
Maffen jong! Meer dan anders. Vandaag ben ik voor het eerst sinds lang weer op mijn “normale” uur op. Ik zet “normaal” tussen aanhalingstekens, want wat is normaal anyway. Ik sta elke dag op tussen 5u45 en 6u30 maar de laatste weken bleef ik al eens liggen en werd ik door de kinderen gewekt om 7u15. Dat is best laat voor mijn doen. Maar het is fijn om naar mijn lichaam te luisteren, ik blijf het belangrijk vinden om die extra rust te nemen als ik voel dat ik het nodig heb.
Gemoederd
Ik schrik me soms rot als ik besef dat de vakantie al zijn zesde week ingaat morgen. Als ik terugdenk aan vorige zomers begin ik meestal vanaf 15 augustus uit te kijken naar september. De jongens beginnen iets meer te kibbelen, spelletjes zijn uitgespeeld en kampjes zijn meestal voorbij. Deze zomer is er in de laatste week echter nog een kazoukamp gepland voor Ilja. Als ik de kinderen mis dan voel ik me meer dan ooit moeder. Het huis voelt niet compleet als hij op kamp is en het is overduidelijk veel stiller dan. In de voorlaatste week heb ik ook mijn verjaardag nog te vieren, mijn husbando plant alvast een uitje. Dit bericht is dan ook op geen enkele manier een middel om extra druk te zetten, absoluut niet…
Geschreven
Met de hand deze keer. Ik had twee treinritten de voorbije week en die vind ik ideaal om wat te mijmeren en om mijn gedachten eens te laten stromen. Enkele A4-tjes volgekrabbeld en daarna met een vriendin zitten Whatsappen over de gedachten die op dat blad stonden. Zo fijn om connectie te maken met iemand als je aan hen denkt. Ik doe het steeds meer, iemand laten weten dat ze in mijn gedachten opkomen en het levert zoveel mooie gesprekken op.
Gefotografeerd
Veel te weinig. Echt, ik moet scharten achter foto’s om bij deze blogpost te voegen. Ook dat is een terugkerend patroon bij mij. Periodes extreem veel foto’s nemen en dan dagen aan een stuk geen enkel beeld maken. De batterij van mijn smartphone zag er ook enorm van af als ik foto’s nam onderweg, maar sinds gisteren heb ik een nieuwe gsm. Vanaf ik besef dat ik weinig foto’s neem komt de kentering meestal. Gisteren heb ik echter meer dan 6000 foto’s laten overzetten van mijn oude naar mijn nieuwe gsm. Ik ben er veel te achteloos in om tijdig brolfoto’s te wissen. Oh well.
Geconnecteerd
Tijdens ons verlof heb ik bewust weinig sociale afspraken ingepland. Ik wou de tijd nemen om als gezin te herademen na een heftige periode. Voorbije zomers had ik namelijk nogal de neiging om elke dag met mensen af te spreken “nu we eens tijd hebben”. Dit jaar heb ik het low profile gehouden en vooral veel “op de ruttel” contact gezocht met vrienden. Het was ideaal zo. Geen urenlange kooksessies waarbij de kinderen mij gerust moesten laten maar een simpele pasta of een picknick waarbij elk gezin het zijne meebrengt. De minimalist in mij was ook heel tevreden toen vrienden voorstelden om geen attenties mee te brengen als ze op bezoek komen maar voor een aperitiefhapje of een dessertje te zorgen. Voor mij een win-win, minder werk en geen extra gerief in huis. I love it als vrienden meedenken! De contacten die we wel hadden waren stuk voor stuk enorm fijne ontmoetingen, en soms zijn onverwachte momentjes zo veel meer waardevol!
