In tijden van paaspauze en afgeschafte kinderactiviteiten voel ik dat het veel moeilijker is om mijn gedachten af te werken. Ik heb altijd een niet te onderdrukken drang om mezelf te gaan voeden met allerhande informatie. Niet dat ik hele dagen zit te scrollen op nieuwssites, maar ik heb het meer over boeken, podcasts of online artikels.

Ik glip wel eens buiten voor een wandeling van een uurtje, als het ware het ideale moment om naar een podcast te luisteren of mijn eigen muziek te laten knallen. Ik heb het wat gehad met de tomatenplukkers van mijn kinderen. Hoewel ik enorm geïnspireerd kan geraken door wat ik hoor door mijn oortjes op zo’n solitaire wandeling kies ik er deze weken bewust voor om mijn hoofd niet te gaan vullen met nieuwe informatie. Plannetjes uitbroeden gebeurt beter zonder oortjes in de oren of smartphone in de hand. Als het -net als vanmorgen- te koud is om handschoenloos de handen uit de zakken te laten (serieus koud windeken) is dat het ideale moment om na te denken over welke projectjes ik ooit op poten zou willen zetten.

Voor ik het weet ben ik hele gesprekken aan het voeren met mezelf. De ratelende wandelaarster. Om niets te vergeten maak ik soms spraaknotities al was het deze ochtend echt ijsbijtend koud. Tegelijk kijk ik rond me en krijg ik zelfs door de wolken nieuwe input.

Het laatste anderhalf jaar ben ik me gaan inlezen in enkele thema’s: focus vinden, getting things done, het belang van rust en regelmaat en meer door minder. Ik startte een tweede blog om mijn proces hierin bij te houden. (Op die blog kun je de inspiratiebronnen ook opgelijst zien). Laat ons zeggen dat ik mezelf beter heb leren kennen ook al ben ik immer work in progress, ik weet wat ik moet doen om -binnen mijn mogelijkheden- mentaal gezond te blijven. Mijn rode vlaggetjes zijn mij bekend en om te vermijden dat ze opduiken ga ik preventief aan de slag.

Zoals ik schreef: ik ben – zoals iedereen trouwens – work in progress. Ook al schieten die befaamde vlaggetjes misschien niet meer zo vlug omhoog, het gebeurt wel nog en vreemd genoeg verschiet ik er nog altijd van als ik tegen ééntje of meerdere aan bots. Veelal komen ze in vicieuze cirkels die ik met veel plezier in stand hou.

Het is een kwestie van die vicieuze cirkel te doorbreken.

Soms gaat dat over hele kleine dingetjes. Zo is één van die rode vlaggen de oortjes die ik gebruik bij mijn smartphone. Als ik ze een periode de hele tijd moet ontwarren betekent dat dat ik te druk in mijn hoofd ben. Het betekent dat ik niet de tijd nam om ze netjes op de plooien en ze vast te klikken zodat ze niet in de war gaan. Het betekent dat ik niet bezig ben met mijn future self maar vooral kies voor de gemakkelijkste optie en ze zonder meer in mijn handtas prop.

Verwarde oortjes staan voor verwarde gedachten.

De rest van mijn gezellige rode vlaggen lijst ziet er zo uit:

• langer in bed liggen
• sociaal contact mijden
• roepen naar de kinderen
• niet van mijn stoel geraken ook al zijn er wel wat taakjes die moeten gedaan worden
• moeilijk de slaap vatten
• niet bezig zijn met mijn opleiding
• te laat series streamen
• veel op mijn telefoon zitten
• mijn focus niet kunnen vasthouden
• trager typen dan anders
• meer tikfouten maken
• rommel op hoopjes duwen op mijn keukentablet of mijn salontafel
• telefoontjes of mailtjes uitstellen
• ergernis voelen zonder echte aanleiding
• geen zin hebben om te wandelen

Sommige vlaggen zijn deze week sterk aanwezig en ik weet perfect hoe ze er komen. Er moet geen tekeningetje bij gemaakt worden: ofwel ben ik alleen met mijn kinderen, ofwel ben ik aan het werk. Om de opvang te garanderen wisselen we elkaar hier constant af. Er is momenteel te weinig ruimte voor mezelf en daardoor is mijn hersenpan en daarbij horend mijn keukentablet en mijn salontafel een ongestructureerd boeltje.

Ik weet wat ik moet doen om de vlaggen te tackelen

• Vroeg opstaan om in alle rust wakker te worden
• Afspreken voor een wandeling ook al heb ik geen zin om te wandelen
• Even weg van de kinderen door alleen naar buiten te trekken vanaf ik kan. Voor mezelf herhalen dat het normaal is dat kinderen zoveel lawaai maken, het zijn nu eenmaal kinderen.
• Wel opstaan van mijn stoel en er gewoon aan beginnen. Rechtstaan, eraan beginnen, gewoon doen!
• Bij slapeloosheid: opstaan en neerschrijven wat me bezighoudt. Niet eerst een uur proberen de slaap te vatten want dat lukt niet.
• Tijd inplannen om met mijn cursus bezig te zijn
• Als ik twijfel om nog een aflevering te bekijken: de iPad afsluiten
• De telefoon op stil zetten, niet actief gaan Whatsappen, groepen dempen
• Taken die focus vragen in de ochtend inplannen (indien mogelijk)
• Rustig aan mijn klavier zitten en niet met verkrampte schouders zoals ik zoveel doe
• Doordachter typen en niet gelijk een halve zottin de hele tijd gaan backspacen.
• Rommel direct aanpakken: hoopjes ontmantelen, alles op zijn juiste plek leggen en weggooien wat weg mag.
• De telefoon nemen en bellen, aan de laptop zitten en mailen.
• Ergernis opspeuren en benoemen dat ik me erger. Even in- en uitademen en loslaten.
• Wandelen. Echt….wandelen.

De meeste dagen gaat dit goed. De laatste dagen is het moeilijker, maar dat is gepermitteerd. Ik kom er wel, zelfs met rode vlaggen. De wind staat momenteel strak, de vlaggenpuntjes wapperen in mijn ogen.

Ik ben alvast begonnen met het opdraaien van mijn oortjes 🙂

Gecitytript

Ik ging vorige week dinsdag nog eens op uitstap, ik had eventjes een schoolreisgevoel. Met Sofie had ik afgesproken om de memento woord route-wandeling te maken in Kortrijk. Ik moet eerlijk toegeven dat ik van de kunst niet zoveel heb opgepikt. We deden ons best om het parcours netjes te volgen maar we hadden vooral oog en oor voor elkaar eigenlijk. Het zonnetje was ons goedgezind, we stopten nog eens in onze favoriete boekhandel waar we netjes op anderhalve meter van elkaar door de lege winkel struinden. Soms moet het echt niet meer zijn.

Gefrustreerd

Ik moet zeggen dat ik vorige week donderdag en vrijdag niet te genieten was na de bekendmaking van de nieuwe maatregelen. Meteen was het weer volle bak schakelen om onze kinderopvang rond te krijgen en ook op het werk was alle hens aan dek om het haalbaar te maken binnen onze werking. Ik aanzie mezelf als een persoon met heel wat veerkracht, ik kan gemakkelijk relativeren en vlot omdenken. (Het heeft lang geduurd voor ik zoiets van mezelf kon zeggen). Maar donderdag kon ik dat absoluut niet meer. Ik ben trouwens nog altijd kwaad om die situatie. Ik kan het precies moeilijk loslaten. Komt daarbij dat ik op zaterdag nog een telefoontje van het CLB kreeg: “Uw zoon had een hoogrisicocontact op school: testing en quarantaine zijn nodig”. Echt jong. En weer mochten we onze planning gaan wijzigen aangezien de kinderen nu ook niet meer bij mijn ouders mochten gaan.

Geborreld

Er borrelen wat nieuwe projectjes in mijn hoofd. Voor de paaspauze (uhhh, dat woord!) had ik wat ruimte in mijn hoofd om nieuwe ideetjes uit te werken, deze zitten nu eventjes in de koelkast maar ik bewaar ze voor rustigere tijden.

Gevaccineerd

Aangezien de eerste vaccinatieronde op het werk tekort op mijn besmetting kwam mocht ik niet gevaccineerd worden samen met mijn collega’s. Overmorgen krijg ik mijn eerste vaccin dan uiteindelijk toch. Je moet weten dat ik altijd angstig ben om pijn te hebben, dat is trouwens de enige reden waarom ik geen tatoeages durf te laten zetten, dus het wordt weer wat stressen voor die prik. Ik ben gewoon een bigtime seute. Dat is een gegeven.

Gelezen

In functie van de opleiding die ik volg lees ik veel non-fictie over burn-out. Vorige week las ik een persoonlijk verhaal van iemand die een dubbeldiagnose burn-out en depressie tackelde. Ik vind het een echte aanrader, ook voor mensen die eigenlijk niets met die materie te maken hebben.

Gewandeld

Met Linus wandelde ik 10km over en weer naar het huis van een vriendin om een drempelpraatje te maken. Je zou denken dat een kind van bijna 6 perte totale zou zijn na zo’n wandeling, niets is minder waar. Onvermoeibaar die kleine. We spotten ook “baby-eendjes”. Echt too cute. De opmerking die Linus maakt op het einde: “Amaai, ik denk dat die mama veel werk zal hebben”. Geen idee waar hij zo’n dingen allemaal oppikt ;-).

Met blogvriendinnen Kelly, Josie en Tiny sprak ik af in Het Sterrenbos in Rumbeke en met Els deed ik ook een walk & talk in Ieper. Het valt me op dat ik mij meestal niet kan herinneren waar ik allemaal gewandeld heb tijdens zo’n wandeldate. Het gekwebbel onderweg zorgt er altijd voor dat ik de omgeving niet volledig in mij opneem.

(Nu ik deze blogpost schrijf merk ik dat de meeste contacten die ik de voorbije week had er kwamen door mijn blog. Ik deed ook met de andere Kelly een toer, ik zou het bijna vergeten!)

Gepodcastluisterd

Deze week wisselen we elkaar af in het werken maar ook in het “alleen zijn”. Ik glip wel eens weg met een podcast in mijn oren voor een korte avondwandeling. Werk en Leven beluister ik altijd vanaf hij (zij?) wordt gelanceerd. Na 51 afleveringen blijft het inspirerend om Kelly en Anouck bezig te horen!

Mijn bezigheden de voorbije week zijn eigenlijk veel korter samen te vatten: walk en talken, werken en planningen omgooien. En trunten en zagen. Dat ook vooral 😉

Ben jij bij de kapper geraakt tussen de twee sluitingen door? Sommige mensen hadden pech en kunnen weer zelf aan de slag met schaar, tondeuse of kleurmiddel.

Naar de kapper gaan is in feite een beetje loslaten. Je mag de stoel niet verlaten, iemand gaat je hoofd te lijf met een wapen en je moet het ondergaan.

Vertrouwen is key.

Haarpuntjes vallen terwijl je er lijdzaam op zit te kijken. Het komt goed, eens de haardroger erop heeft gestaan merk je niets meer van het feit dat er 5 cm van jezelf op de vloer ligt. De hoofdmassage bij het wassen is de beloning.

Het slechte gedeelte van je haar moest weg om het geheel gezonder te maken.

Zoals het laten verzorgen van je haar je haardos deugd kan doen, zo kan een goed gesprek je gedachtenkluwen loskammen.

Woorden kunnen werken als scharen. Ze stellen moeilijke vragen. Ze leggen zenuwen bloot. Ze snijden moeilijke thema’s aan. Soms zijn ze nodig.

Soms word je gepookt op plekken waar je dacht een pantser te hebben. Het heeft niet altijd zin om je te verzetten, om het pantser krampachtig af te dekken nadat iemand er een gaatje in prikte. Zorgen loslaten kan ademruimte geven.

Na een woordenmassage voel je je beter.

Als je maar vertrouwen hebt.

Gedreven ga ik met mijn TippEx-roller aan de slag in mijn agenda. Alles wat de kinderen aangaat wordt gewist. De kinderopvang wordt geannuleerd, de school gaat dicht, alle vakantieactiviteiten worden opgeblazen.

Ik duw en ik rol voorzichtig alle afspraken weg. Er komt niets op de witte vlek.

Want dit is het.

Zoek het uit.

Vul maar zelf in hoe je het oplost.

Gisteren was een dag vol frustraties. De instroom aan annuleringen van de vakantieopvang. De beperkingen in school en in de buitenschoolse opvang. Quarantaineverhalen. Gevloek en lichte paniek.

We tetrissen ons er weer door.

Maar dit spel is niet eerlijk. Meestal start het op level 1 en kun je wat warmlopen met de knoppen. Je krijgt de kans om mooie lijntjes te bouwen en nieuwe oplossingen te zoeken, zodat je de lange met vier blokjes vlotjes ergens kunt parkeren.

Nu ziet mijn tetrisspel er zo uit:

Het start meteen op level 8, er komen blokken die ik niet kan draaien of keren en de volledige handleiding staat in een taal die ik niet begrijp. Zoek het uit. Mijn vingers grijpen naar de knoppen maar glijden te ver door. De lijnen bereikten het plafond in dit spel. Game over!

Ik heb daar maar één ding op te zeggen:

En toch moet je rebooten.

Je planning gaan heruitvinden.

Je ouders weer gaan belasten.

Is het dan eindelijk echt Game Over?

Maart 2021: Ellezelles Het Pad Van Het Vreemde

Ellezelles (of Elzele voor ons Vlamingen) bevindt zich net over de grens met Henegouwen. Een dik uurtje rijden voor ons maar dat vind ik helemaal niet erg. Het was het ideale moment om mijn “boeksjes” te doorbladeren. In Happinezz las ik een geweldig interview met de 93-jarige psychologe Edith Eger over haar nieuwe boek. Ik voegde het prompt toe aan mijn leeslijstje dat alsmaar langer en langer blijkt te worden.

De kinderen waren naar school en deze twee sociale sectorwerkertjes namen een dag voor zichzelf. Werken, studeren, stage en een gezin. We moeten daar eens van wegstappen en iets als koppel doen. Als ik dat niet in mijn agenda arceer komt dat er gewoonweg niet van. In andere tijden is dat eens midden in de week overdag op restaurant gaan en bijpraten. Dezer tijden kiezen we voor een buitenactiviteit met kofferkoffie.

Het pad van het vreemde brengt je in het leven van monsters en buitengewone wezens. De wandeling an sich is echt de moeite want ze gaat bijna volledig off road. De creepy beestjes die je tegenkomt onderweg zijn een meerwaarde. In feite is dit een wandeling die we beter eens met de kinderen zouden doen.

We startten in de toeristisch dienst van Ellezelles. Voor zo’n klein dorpje (stadje? gemeentje?) best een grote dienst en goed bemand. (En er is een toilet beschikbaar: goud waard in dezer tijden!)

Het pad wordt eigenlijk zonder het kaartje ook vlot aangeduid met grote gele bordjes maar het was pas bij het derde bordje dat we doorhadden dat er ook pijltjes in de markering te vinden waren…teveel aandacht voor elkaar zeker?

Ik dacht dat de wezens slechts sporadisch op ons gingen losgelaten worden, maar de volledige wandeling werden we constant getrakteerd op een monstertje.

Goeie wandelschoenen zijn een must op deze route, de paadjes zijn smal en modderig.

Deze wandeling is niet rolwagentoegankelijk en er zijn wel wat hoogtes en laagtes in te vinden. Ik vind het zeker een aanrader maar combineer het misschien met nog een andere activiteit in de streek.

Het concept kofferkoffie kreeg direct ook een upgrade. Als je je honger wil stillen in Ellezelles ga dan naar Le temps d’une frite op het marktplein, je zal het je niet beklagen, ik mijmer al de hele week na over de luchtige frietjes die me de regen deden vergeten. (“We gaan dit niet aan de kinderen vertellen hé?”)

Soms heb ik het gevoel dat ik anders ben. Niet op een manier die me slecht doet voelen over mezelf. Gewoon, dat ik anders in het leven sta. Wat voor mij soms evident is blijkt voor mensen rond me helemaal niet zo te zijn. “Nee” zeggen, loslaten, chillaxen… daar ben ik me de laatste jaren in gaan verbeteren. (Over het minimalistisch effect van “Nee” zeggen schrijf ik binnenkort nog een stukje op mijn andere blog). Door de jaren heen ben ik me meer en meer gaan omringen met gelijkgestemden, daardoor voelt het soms eigenaardig om mensen anders te horen redeneren. Ik besef maar al te goed dat dat een valkuil is bij mij. Ik ga er al vlug van uit dat mensen rond mij ook al wat werk verricht hebben rond rust, regelmaat en ritme terwijl dat niet altijd zo is. Ik schrik nog altijd als ik anderen hoor zeggen: “Hoh, druk, druk, druk hé” of als iemand zich verwondert over de schijn van de sociale media. “Op Instagram ziet ze er zo gelukkig uit”. Mijn hart breekt als ik jonge mama’s hoor zeggen: “Iedereen lijkt het voor elkaar te hebben en ik blijf maar aanmodderen”. Neen, helemaal niet. We doen allemaal maar wat. Ik ben ook ooit bijna te laat gekomen op het werk omdat mijn handen onder de babykak zaten. Gisteren postte ik een lege wasmand op Instagram met de boodschap: “de ene seconde van de week waarop de wasmand leeg is”. Ik kreeg reacties als “herkenbaar”, iemand stuurde me dat ze het al lang heeft opgegeven om kousen te paren. We zoeken allemaal naar oplossingen die voor ons werken maar laten ons daarbij soms leiden (lijden?) door het oordeel van anderen. Door hardnekkige ideeën die gebeiteld lijken te zitten in ons dagelijkse gedachtenpatroon. Maar van waar komen die aannames? De laatste jaren stelde ik mezelf heel regelmatig de vraag: “Wie zegt dat?” Ik schrik er nog altijd van als ik mensen hoor zeggen “Dat moet toch zo of zo zijn??” Van wie moet dat? Ik probeer niet meer te leven naar de standaarden van iemand anders want je kunt nooit goed doen voor iedereen (“Neuters gonna neut!”). Er gaat heus niemand doodvallen als de wasmand eens niet leeg geraakt of als pizza uit de diepvries het avondmaal is. Doe wat voor jou het beste werkt! Voor mij is die mindset ondertussen evident maar ik merk in mijn omgeving dat dit niet bij iedereen zo gaat. Ik krijg wel eens de opmerking: “Ik wou dat ik meer als jij was, jij lijkt altijd zo chill te zijn”. Mijn doel is helemaal niet dat anderen mij benijden omdat ik zo chill ben. Ik wil dat ze zelf het chill zijn kunnen ervaren! Loslaten is de key denk ik. Ik heb zelf ook een hele weg afgelegd en ik blijf daar nog altijd aan werken. Ik zie mezelf continu als work in progress.

Voor mij is het belangrijk dat ik regelmatig actief rust ga nemen of juist het omgekeerde: ga bewegen, het liefst in open lucht. Dat stimuleert mijn brein om dieper over zaken na te denken. Soms is het nodig om connectie maken met anderen maar evenveel om tijdig in mezelf te keren en op te laden. Ik hou niet van overvolle sociale agenda’s maar ga op zoek naar een balans tussen wat ik kan en wat ik aankan. Ook al is het momenteel een zware tijd en moeten we zoeken naar oplossingen voor sociaal contact, toch ervaar ik mezelf momenteel als emotioneel gezond.

Neen, ik heb de waarheid niet in pacht. Ik roep ook wel eens op mijn kinderen als ze niet voortdoen en ik vloek ook in het verkeer als er een trage slungel voor me rijdt. Soms voel ik ook stress, dat is niet persé ongezond, maar als deze aanhoudt zoek ik naar een oplossing en trek ik tijdig aan de alarmbel. Anders dan hoe ik misschien overkom, ben ik helemaal niet altijd zelfzeker over de keuzes die ik maak, maar ik vertrouw altijd op mijn intuïtie.

What is my gut telling me?

Het voelt alsof februari niet bestaan heeft. Dagen zonder doel duren nochtans langer maar blijkbaar kun je ze dus ook gewoon uit je geheugen faden. Niettemin zijn we allen alweer goed aan de slag op het werk waar het gezellig druk is. We hebben maandelijks één gezamenlijk vrij weekend dat we momenteel onnodig arceren in de agenda. Gearceerde dagen zijn namelijk die dagen waarop we geen plannen maken zonder de andere. Al een tijdje wilden we een gedenkplaats bezoeken van een overleden collega van mijn husbando. Zondag laatst trokken we daarvoor naar Wortegem waar witte schapenwolkjes ons vergezelden op een korte wandeling.

We waren slechts drie whatsappjes verwijderd van Deedee en Koen en dus mocht een tuinbezoekje op de ruttel* niet ontbreken.

Echt, als ik alpaca’s zie ben ik instant goed gezind. Die nonchalante blik, die frou-frou, die wijduitstaande poten. Dit blijven toch mijn favoriete dieren en Delphine heeft ze gewoon als buren. Ik zou er elke dag bij gaan zitten moest ik daar wonen! (Ze deden me ook terugdenken aan Albatros waar alpaca Johny een glansrol in speelt).

Die ongedwongen momenten, waarbij je polst of je niet stoort en even een uurtje bijpraat. Die zijn nu zo waardevol dezer dagen.

Verder trok ik er vooral alleen op uit met een podcast in de oren en een overvol hoofd. Ik deed kleine en grotere wandelingetjes, al dan niet in de buurt.

In Diksmuide wandelde ik de Oude Zeedijk-route op een zalige winterochtend. Ik kwam geen kat tegen en die alleenheid deed mij zoveel deugd.

Je passeert op die wandeling aan de voet van twee windmolens. Ik heb er zelf twee in het uitzicht van mijn tuin dus ik vond het wel imposant om eens één van zo dichtbij te zien. Er was wel enorm veel slagschaduw, ik vraag me af of dat niet irritant is als je daar vlakbij woont.

Ochtendlicht is mijn favoriete licht maar ook ’s avonds kan de zon flirten met de lens van mijn smartphone. In een straal van 3 km rond mijn huis nam ik enkele foto’s tijdens verschillende uitjes.

Wat verkiezen jullie? Ochtendwandelingen of liever ’s avonds nog eens erop uit?

*up de ruttel: ongepland

Met je twee rekkertjes hou je mijn oren in bedwang. De eerste keer dat ik je moest dragen was het giechelen, wat had ik nu ineens op? Nu ben je al een jaar lang verplicht een onderdeel van mijn werkoutfit. Tijdens elke shift vergezel je mij, talloze van je vrienden heb ik reeds in de vuilnisbak gedeponeerd. Masker, je beschermt mij en de mensen die ik dagelijks help. Je bent broodnodig. Toch gaan we nooit vrienden worden jij en ik. Je knelt en je spant. Je bezorgt me pukkels en je beneemt me de adem. Je verstopt de helft van mijn gezicht terwijl mijn mimiek een belangrijk onderdeel van mijn werk is. Door jou gaan er zoveel van mijn boodschappen verloren. Toch kan ik me al niet meer voorstellen hoe het is om zonder jou te werken. Om zonder jou boodschappen te doen of mijn postpakketjes op te pikken. Om rekkervrij bij de kapper of de pedicure te zitten. Om jou niet meer te zien rondslingeren op straat, weggeglipt uit een openstaande autodeur.

In de zijdeur gepropt, in de jaszak verstopt,
de maskers hebben zich in geen tijd tot een noodzakelijk kwaad ontpopt.
“Als de autodeuren openzwieren kiezen we het hazenpad. We hebben vandaag teveel snotzoenen gehad!”

Beste masker, ik kan je één iets zeggen: de rek(ker) is eruit.

De dag dat het niet meer moet smijt ik jou en al je gelijken op een hoop. Ik koop een speut brandversneller en gooi een lucifer tegen de blauwe bovenkanten. Jij, je stoffen en je papieren vrienden. Jullie gaan er ritueel aan maskers, allemaal genadeloos de fik in! Je vrienden met hun overdaad aan lintjes, je collega’s die te teveel spannen, je kennissen die stuk gaan op het moment dat je ze wil opzetten. Allemaal, één voor één, gaan jullie een tergend trage branddood tegemoet.

Wie brengt de lucifers?

Iemand vroeg me laatst of ik meedoe aan de 40 dagen bloggen challenge. De vastenperiode is het moment waarop er wel eens aan enkele uitdagingen wordt gedaan: 40 dagen veggie of 40 dagen geen alcohol drinken. In blogland is dat dus 40 dagen aan een stuk bloggen. Ik reageerde lacherig: “Ik zou beter eens 40 dagen niet bloggen”. Hoewel ik de thema’s die Katrien aanhaalt wel heel interessant vind om als hulpmiddel te gebruiken doe ik dus niet mee, aan inspiratie geen gebrek. Ik blijf maar hersenspinsels uit mijn mouw schudden. Het gaat er iets kalmer aan toe op mijn tweede blog maar ook daar komt er geregeld een update over mijn minimaliese-leven.

Ik weet niet waar die onuitputtelijke schrijfdrang van mij blijft komen. Vorige maand werd ik geïnterviewd voor Blits Magazine en daar stelden ze me ook die vraag. Geen idee: ik doe mijn scherm open en veelal heb ik wel ergens een idee waarover het zal gaan maar vormt de inhoud van het verhaal zich à la minute. Ik heb geen blogplanning, ik heb geen vaste thema’s die ik om de zoveel tijd wil zien terugkomen. Ik doe mee aan challenges als ze mij aanspreken of als ze bij me passen. En als ik halfweg geen goesting meer heb dan geef ik op zonder uitleg.

Toch ben ik hier al bijna 10 jaar bezig zonder dat er periodes geweest zijn dat er niets meer online kwam. Woord en schrijven zit ook wel een beetje in onze familie. Voor wie hier nu pas inpikt is het misschien een nieuwtje, maar mijn broer is schrijver. Anderen die me online volgen of via sociale media weten het misschien wel: hij bracht twee weken geleden een nieuw boek uit. Zijn vierde roman ondertussen. Vergis je niet. Het is geen luchtige prietpraat zoals ik hier op mijn blog verkoop. Het zijn ook geen verhalen die je rustig op je dekentje aan de zee zal liggen lezen. It’s kind of dark.

Maar ik heb geluk. Of tenminste, misschien heb jij geluk, want ik mag een exemplaar van zijn laatste roman weggeven. Een gesigneerd Monstertje kan het jouwe worden. Het enige wat je daarvoor moet doen is iets heel simpel. In de commentaren op deze blogpost moet je aan mij persoonlijk een vraag stellen. De vraag moet verschillend zijn van wat andere deelnemers reeds schreven en ik hou enorm van moeilijke en/of originele vragen. (Ik beloof niet dat ik ze ga beantwoorden voor alle duidelijkheid 😉 ) Dus klik even op de titel van deze blogpost en dan kun je bovenaan bij “reacties” je vraag stellen. Alle deelnemers gaan in de pot en daaruit trek ik één naam. Er wordt dus niet geselecteerd op originaliteit of whatsoever. Een vraag = een deelname. De winnaar wordt persoonlijk verwittigd.

Met de vragen ga ik later aan de slag. (Als ik goesting heb 😉 )

Gotté, je moest al bezig zijn!

UPDATE: Deze wedstrijd is ondertussen afgelopen! Greet kaapte de prijs weg! Proficiat!