Vooral heel luid. In feite zou de titel moeten zijn: “Hoe het is om een introverte moeder te zijn met een extravert kindje”. Ook daarop zou het antwoord “Luid” zijn. In november schreef ik al een stukje over mijn introverte kant en ik moet toegeven dat ik er nog dagelijks mee worstel. Het werd maandag weer pijnlijk duidelijk hoe straf ik me laat opfokken door mijn extraverte kleuter. Het was onvoorstelbaar hoe rustig het was toen hij een dagje bij zijn meter was. Toch vond ik het een prettige gedachte dat ik na enkele uren het gevoel had dat ik hem miste. Zowat de hele dag voelde ons gezin incompleet. Alsof ik ergens een arm had moeten achterlaten en die de volgende morgen pas mocht oppikken. Ik ben het gewoon dat Ilja regelmatig eens een weekend of een avondje ergens gaat logeren maar van Linus begint dit nu pas. Vanmorgen was het dan ook onmiskenbaar dat hij terug was. Een bleitsalvo rond het aantrekken “van die lelijke broek”, onderhandelen rond handjes wassen, een vraag naar speelgoed dat opgeborgen stond en waar in feite geen tijd meer voor was om mee te spelen. En dit overstrooid met een constant gekwebbel. Dat kindje zwijgt gewoon nooit. En is dat slecht? Neen, verre van, ik vermoed dat hij er ver mee zal geraken. Zie ik hem daarom minder graag? Absoluut niet, hij is geweldig! Maar hij is all over the place en dat vreet energie. Tegen het einde van de dag ben ik compleet leeggezogen. Ook tegenover mijn oudste zoon voel ik me regelmatig schuldig. Net alsof ik me nu schuldig voel omdat ik me uitspreek over Linus. Het voelde echt als verwennerij toen we Ilja de hele dag eens bij ons hadden. Dat HIJ eens in de belangstelling stond want hij moet regelmatig de duimen leggen voor zijn roezemoezige broer. En toch. Het afscheid van de broertjes toen we Linus afzetten: een knuffel en een zoen “Tata, Ilja” “Tot morgen Linus”. I guess we’re not doing so bad after all….
Gekeken: De eerste aflevering van de talkshow: “My next guest needs no introduction” op Netflix waar David Letterman een bekende gast op podium interviewt gecombineerd met beelden die op voorhand werden gemaakt van zijn ontmoeting met die persoon. Een hoogtepunt in de eerste aflevering is het nietsvermoedende publiek helemaal wild zien gaan als David Letterman Kanye West aankondigt. Voor de rest zou ik Kanye nogal vlotjes als “eerder bizar” bestempelen maar later in de aflevering vertelt hij uitvoerig hoe het is om te leven met een bipolaire stoornis en dat is best leerrijk. Nieuwsgierig naar de volgende gast!
Gepland: de zomeropvang voor mijn kinderen. De combinatie van mijn uurrooster, kazoukamp, chirokamp, sportkamp, buitenschoolse kinderopvang, uitstappen met de gemeente, ons verlof. Toch wel een uur of twee tijd nodig gehad om dat op punt te krijgen: but we made it! En ik besef het maar al te goed: waar ik woon is er een ruim aanbod aan kinderopvang en het online systeem om het aan te vragen staat goed op punt.
Geïnformeerd: ik wou al een tijdje een workshop volgen rond stijladvies. Welke kleren ik het beste draag en wat ik beter in het rek laat hangen met mijn lichaamstype. In feite wil ik ook wel eens weten wat mijn lichaamstype is tout court. Ik heb brede schouders, lange benen, lange armen. Kortom: de vrouwelijke versie van “de slungel” ofzo? Dus ik nam contact op met Evelien van La Différence in Elverdinge. Als ik zes mensen kon samenkrijgen dan wou ze de workshop organiseren en ondertussen zijn we er geraakt. Wie zin heeft om nog aan te sluiten: er is nog plaats, meer info via mijn contactformulier onder “Mag ik iets vragen?”.
Gelezen: Ik was drie boeken door elkaar aan het lezen waarvan twee non-fictie boeken. “Outer Order Inner Calm” van Gretchen Rubin heb ik uit, wie hem graag eens wil lezen, geef een gilletje en dan zien we wel hoe we dat eens regelen. Ik lees momenteel ook “Stil” “De kracht van introvert zijn in een wereld die niet ophoudt met kletsen” van Susan Cain. Het boek is me op het lijf geschreven. Er zit een checklist in verwerkt met 20 puntjes. Hoe meer van toepassing, hoe introverter. Ik checkte er 19 van de 20 af. bvb: “ik druk mezelf vaak liever schriftelijk uit” en “ik verkies tweegesprekken boven groepsactiviteiten” en “ik kan me makkelijk concentreren”. Verder ben ik NOG ALTIJD bezig met “Notities Uit De Jungle”. Ik blijf het graag lezen maar ik val altijd in slaap met mijn boek in mijn handen. Op een dag valt dat ding gewoon op mijn neus en mag ik weer naar spoed voor foto’s.
Gekwijld: soms kan ik echt kwijlen terwijl ik online aan het shoppen ben. Specifiek in de rayon van de bullet journals kan ik langdurig twijfelen over het kleur van de kaft. De vorm en grootte blijft altijd hetzelfde maar deze keer koos ik voor oranje. Ik kan meer en meer begrijpen waarom oranje de lievelingskleur is van mijn echtgenoot. Het past ook bij de periode waarin ik hem ga opstarten: juli en augustus.
Genoten: van vandaag. De feestdag was er ééntje om in te kaderen. De kleinste munchkin mocht bij zijn meter gaan spelen. We trokken met Ilja naar de chinees om iets te gaan eten. Daarna nog meer verwennerij in de cinema. Tim Burton regisseerde “Dumbo” en we zagen dat het goed was.
Gewandeld: echt het begint waarschijnlijk te vervelen voor jullie, maar voor ons klaarblijkelijk niet. Deze keer trokken we naar Zillebeke waar we een volledig ander deel van domein De Palingbeek ontdekten. Ik kom daar nu al zoveel, het was de eerste keer dat ik zag dat er daar een restant van een sluis uit het jaar 1910 te zien is:
Let vooral op het hartje midden in de foto
Die middag stapten we zo’n 5,2 km, wederom door het bos, door de velden en zelfs met gevaar voor eigen leven:
Volledig opGEladen voor een nieuwe werkweek die eindigt met de verjaardag van onze oudste zoon. Acht jaar! Dat betekent dat ook deze blog binnenkort acht wordt.
Ik ben al sinds jaar en dag een echte kattenliefhebber. Ook al zeggen veel mensen als ze de eerste keer bij ons thuis komen “amaai jullie wonen hier rustig”, toch wordt er in onze straat graag gevlamd. Chewbacca en Tommy de huiskip hebben het jammergenoeg aan den lijve moeten ondervinden. Binnenkort vervoegt een nieuw katje ons gezin en kan ik hopelijk verhaaltjes schrijven over Franky onze nieuwe kitten. Ook onze kippen Kafka en Fredje blijven het voorlopig goed doen, niets dat beter smaakt dan een vers eitje rechtstreeks uit het kippenhok. Blijkbaar hebben we ook een egeltje dat in onze buurt huizeniert. Dat we een bekaertdraad* hebben heeft de egel ook al mogen ondervinden. Om de één of andere bizarre reden dacht dat beestje dat hij door zo’n gaatje kon passeren naar de andere kant van de draad. Met als gevolg:
Inderdaad. Daar hing hij (of zij?) te bengelen, hij kon niet meer weg of weer. Ik nam het handborsteltje en begon tegen zijn poep te duwen maar uiteraard zonder resultaat, hij schrok even maar meer reactie kwam er niet. De kniptang kon soelaas brengen, ik moest gelukkig maar één draadje doorknippen. Nog een duwtje tegen zijn kont en hij rolde naar de andere kant waar hij nog een uur lag uit te rusten. Even later was hij verdwenen. Zonder merci 🙂
Ook op mijn wandeling door de ijzervallei vandaag werd ik getrakteerd op dierenplezier. Ornitholoog Wim zou keihard kunnen zeggen welke vogel er bovenop die boom zit, ik gok dat het een kleine reiger of een grote eend is.
Het was een geweldige dag voor een wandeling. Ik hou enorm van knalblauwe lucht met schapenwolken. Ik stippelde een 8-tal kilometer uit in de Ijzervallei via het Eversambos. Wederom een aanrader, want deze wandeling ging letterlijk door de velden, langs en over het water en via het bos waar ik ook een hert spotte:
Ok ja, je moet goed kijken om het te zien maar het beestje was dan ook niet in de veronderstelling een wandelaar met een knalrode regenjas tegen te komen en spurtte weg vanaf ik een voet vooruit zette.
Ook de haas in de bovenstaande foto spitste zijn oren toen hij het geklik van mijn iPhone kon horen en was een seconde later nergens meer te bespeuren.
Wil je deze wandeling ook eens doen: start dan bij Het Eversambos en volg van daaruit de knooppuntenroute zoals op blauwe lijn aangeduid hierboven. In plaats van 32 volg je best -als je in het bos bent- knooppunt 44 aangezien 32 daar niet staan aangeduid (44 is het groene knooppunt onder 32 en staat dus niet op de foto). Ik gebruik de app Wandelknooppunt hiervoor.
*Bekaertdraad: hoe kun je anders zo’n groene omheining beter omschrijven? Vermoedelijk is het geen echte Bekaert want dan zou je die misschien niet met een kniptang kunnen doorknippen? Bekaert heeft me echter niet gesponsord, dus die nieuwe draad komt er nog niet direct 😉
Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar onze kinderen hebben actie nodig. Vooral Linus heeft het moeilijk om zichzelf bezig te houden en is altijd de eerste in de rij om van de aangeboden entertainment gebruik te maken. Sinds kort proberen we regelmatig te gaan wandelen met de kinderen, niet alleen omdat we dat zelf graag doen, maar ook omdat het gewoon een gezellige gezinsactiviteit is. Omdat ze groeien als kool moeten we bijna halfjaarlijks nieuwe wandelschoenen aanschaffen. Tot nu toe trekken ze die zonder morren aan en daar profiteren we gulzig van.
Vorige week trokken we naar de Rodeberg voor een wandeling van zo’n 4 km. Door de hoogtes en laagtes in het gebied deden we er al vlug twee uur over. De beentjes van Linus mogen dan nog maar 4 jaar oud zijn, hij weet er anders wel stevig de pas in te houden. Vanmorgen kozen we wederom voor Heuvelland, deze keer Het Tweebergenpad. De aangegeven 7,2km leek ons wel wat wild met de kinderen maar we besloten het erop te wagen. Thuis zitten ze elkaar anders toch maar in de haren.
De wandeling start in het centrum van Westouter en brengt je al vlug over de Sulferberg.
De omgeving is gevarieerd. Je wandelt niet alleen tussen de velden maar ook langs en door de bossen. Ik heb misschien nog niet zoveel ervaring met uitgestippelde wandelingen maar ik besef wel dat variatie in de route belangrijk is als je de kinderen geïnteresseerd wil houden.
Op diverse plekjes kun je van rust en kunst genieten.
Een voorzienige ouder is er twee waard.
Deze wandeling is niet rolwagentoegankelijk.
De volledige route zijn rustige baantjes met uitzondering van hier en daar een oversteekplek en een afstormende mountainbiker. Je komt er ook twee speelpleinen en het befaamde De Kosmos tegen. Beter gekend als “het griezelhuis” bij onze kinderen.
“Ik zie de ijzertoren!” Geen idee of ze gelijk hebben, maar het is misschien wel mogelijk met zo’n uitzicht.
Zoals je ziet deden we er 2u11 minuten over, best wel trots op onze rakkers.
De andere keer dat ik van [westhoektip] deed kun je hier lezen. En uiteraard zijn er doorheen heel mijn blog wel hier en daar flarden van westhoektips te lezen. Wie nog fijne westhoektips heeft mag ze gerust delen in de reacties, dan kan ik die ook eens uitproberen!
De dame die de traiteurzaak openhoudt begint me te kennen nadat ik er verschillende keren om boodschappen ging. Ze is geen typische verkoopster en daarom kom ik er ook graag. Geen ongemakkelijk weerpraatje, geen zwier of zwaai. Ik koop, zij verkoopt en daar moeten geen extra woorden aan vuilgemaakt worden. Ze heeft wel een mistroostige blik in haar ogen. Het voelt alsof ze een zwaar verhaal met zich meedraagt. Als mijn kleuter zich op een dag heel vriendelijk gedraagt en ze hem hierover complimenteert laat ze even in haar kaarten kijken. Ze vertelt over haar onzekere puber thuis en hoe ze soms niet goed weet hoe ze dit moet aanpakken. Ik luister aandachtig, binnenkort heb ik er zelf één in huis. We praten wat heen en weer over onze twijfels bij de kinderen, onverwacht ontstaat er een dieper gesprek.
Een connectie maken met mensen, het blijft moeilijk vind ik. Het is gewoon ook niet evident om iemand effectief in je buurt te krijgen, ik probeer soms vruchteloos met Doodles en Whatsapp-groepjes om vrienden samen te krijgen. Veelal moeten we het staken omdat er geen gezamenlijke datum ontstaat en spreken we onderling met elkaar af voor koffie of een uitstapje met de kinderen. Ook die rakkers zorgen ervoor dat de connectie op tijd en stond verstoord wordt. Hoeveel gesprekken ik al heb moeten onderbreken omdat iemand mij ineens keihard nodig heeft om een schoentje te binden, om een wond te verzorgen of omdat er een acute aanval van honger is ontstaan. Deze fase gaat uiteraard voorbij, er komt een tijd waarop onze kinderen niet meer meegaan als we met vrienden afspreken. Dat ze liever alleen thuis gaan blijven om weet ik veel wat uit te steken. Dat ze onzekere verwarde pubers zullen zijn. (Ik kan er mij NIETS bij voorstellen, in mijn ogen zullen ze altijd klein blijven).
Ondertussen geniet ik van de kleine momenten waarop het wel lukt om te connecteren. Terwijl de winkeldame mijn kipfilet verpakt. Op een lunchdate met een vriendin. Tijdens een avondwandeling of op een feestje waar je ineens aan een tafel vol onbekenden fijne gesprekken voert over de dingen des levens. Daar krijg ik energie van.
In de veel besproken prestatiemaatschappij weiger ik mee te gaan in de flow van harder better faster stronger. Ik moet al zoveel, ik wil al eens niet moeten moeten bij momenten. Het voorbije weekend ging ik 20 uren gaan werken, vandaag heb ik een recupdag. Uiteraard plan ik een aantal zaken op mijn vrije dag. Zeker nu ik mijn dag niet meer voor de helft moet vullen met schoolwerk komt er wel enige tijd vrij om iets extra te doen. Maar vandaag kies ik bewust om geen extra dingen op te nemen. Ik heb recup dus recupereer ik. Wat wel werd gedaan schrijf ik op mijn Tadaaa-list. Zowat het omgekeerde van een To-Do-list en de inspiratie vond ik enige tijd reeds bij Gretchen hiervoor.
De Tadaa-list herbergt wat ik reeds bereikt heb vandaag. Kan misschien straks nog aangevuld worden maar het hoeft helemaal niet. En dat gevoel is best wel fijn.
Ik had wat compassie met de CM-medewerker vandaag. Voor het eerst moest ik in een ander bureau gaan omdat het bureau in onze gemeente werd opgedoekt. Ik dacht dat ik in een modern gebouw ging terechtkomen maar djeezes die mensen die daar werken moeten hun werk ècht wel graag doen. Een muf gebouw met een oude stenen vloeren die zo retro is dat hij weer hip is. Een suf kantoortje met uitkijk op bakstenen muren. Toen had ik nog “de kunst” niet gezien aan de muren. Tapijten. Gewoon harige toestanden. Aan de muur. Daar moet die meneer op kijken heel de dag. Niettemin was hij heel enthousiast in zijn job en ik moest hem benijden hiervoor. Hij leek zich geen sikkepit van het interieur aan te trekken ook al zit hij waarschijnlijk acht uren per dag op die tapijten te kijken. Bij het afsluiten van de verzekering maakte hij me wegwijs in het kostenoverzicht. Hoe ouder je bent, hoe duurder de hospitalisatieverzekering uiteraard. Hij duidde aan in welke kostencategorie ik ging vallen en kruiste daarbij het vakje “29 tot 34 jaar” aan. Ik wees hem lachend het daaropvolgende boxje aan ook al maakte het geen verschil in de kostprijs. In mezelf gooide ik met veel zwier en lachend mijn haar over mijn schouder.
Wat er vandaag nog op mijn Tadaa-list komt: ik vermoed niet veel, ik zie nog een stapel boeken op de vensterbank liggen. Er lonkt nog een krant en wat tijdschriften.
Opvoedster, echtgenote, dochter, zus, studente, vrijwilliger…..van alle rollen die ik vervul in mijn leven is het moederschap echter de rol waar ik het meeste over twijfel. Begrijp me niet verkeerd. Ik twijfel niet aan het feit of ik moeder wil zijn. Ik twijfel niet aan mijn kinderen en de keuze die ik gemaakt heb om hen op deze planeet te zetten. Aan al de rest echter wel. Er zijn moeders bij wie het moederen vanzelf lijkt te gaan. Ze zijn natural born moms. Mij lijkt het vooral een rol die ik nog steeds aan het instuderen ben. Er is wel ergens een script maar het bevindt zich in de coulissen en ik heb het nooit echt volledig in de hand. De uitvoering is telkens wat warrig en à l’improviste. Mijn opvoedster-achtergrond zit wel ingebakken in mijn handelen maar ik ben verre van de moeder die ik zou willen zijn. Zelf had ik echter wel een heel goed voorbeeld aan mijn eigen moeder. Want is je eigen opvoeding niet de bodem voor de opvoeding die je aan je kinderen geeft? Ik kan geen enkele opmerking maken over de opvoeding die ik zelf genoot. Het feit dat ik enorm zelfstandig ben en weinig mensen nodig heb om me goed te doen voelen ligt aan de manier waarop ik werd grootgebracht. We werden niet “bekukkeld” maar we hadden niets tekort. En we wisten van niet veel. Wist ik veel hoe mijn ouders hun huishouden bestierden. Hoe het eten op tafel kwam en of ze het ouderschap misschien ook wel eens extreem vermoeiend vonden zoals wij nu. Wij wisten gewoon dat we kind mochten zijn en dat we ons van niet teveel moesten aantrekken. Uiteraard moest ik ook helpen in het huishouden en toen ik oud genoeg was werd verwacht dat we vakantiejobs deden om ons tienerleven te helpen financieren. Maar ik herinner me vooral dat we het niet te moeilijk moesten maken. En dat is nog altijd zo. Voor mij en mijn broer waren dezelfde maatstaven. In materiaal, in aandacht en vooral ook: in liefde. Nooit, maar dan ook nooit heb ik het gevoel gehad dat één van ons twee het lievelingetje was. Dat ik beter was dan mijn broer of dat ze trotser waren op hem dan op mij. Alles was en is nog altijd heel duidelijk. We kunnen altijd op ieder moment van de dag bij ons moeder terecht als dat nodig is en verder bemoeit ze zich niet met ons als dat niet nodig is. Ergens hoop ik dat mijn kinderen dat later ook over mij (ons) gaan zeggen. Dat ze op Moederdag gerust kunnen binnenspringen met een boeket en dat ze dan gaan weten dat ik nog ergens naartoe moet voor vrijwilligerswerk zoals mijn eigen moeder vandaag. En dat dat allemaal ongecompliceerd is. Maar in tussentijd blijf ik twijfelen. Maar misschien deed onze moeder dat ook wel en liet ze dat gewoon niet blijken. Want zo bestaan moeders.
Prettige Moederdag aan iedereen die zich moeder voelt en heel speciaal aan die mensen die het zonder hun eigen moeder moeten stellen.
