In de tweede speciale aflevering van No Questions Asked ga ik deze keer praten met Sofie. Ze belandde in een burn-out na de eerste lockdown. “Mijn burn-out is geen cadeau geweest, ik wil het niet meer meemaken en ik wens het niemand toe. Ik heb veel geleerd over mezelf maar ik had dat liever op een andere manier geleerd, zonder die fysieke crash”. In deze aflevering vertelt ze haar verhaal en ook hoe ze haar vriendschappen tijdens deze periode heeft ervaren.
“Mijn vrienden zagen mijn burn-out aankomen, maar ik bleef altijd doorgaan voor de anderen.”
De aflevering beluisteren kan via Spotify of als je op onderstaande link klikt:
Op de blog van Sofie kun je haar verhaal ook lezen:
Vanmorgen trok ik het deurtje dicht van het tiny house waar ik twee dagen alleen verbleef. Er stond me een dauwtrip te wachten.
Het is pas als je alleen bent met je gedachten dat je voelt hoe vol je hoofd echt is. Maar het is ook pas als je de kans krijgt om langdurig alleen te zijn dat je beseft hoe leeg het kan aanvoelen. Ik heb het altijd moeilijk gehad met het feit dat mijn inspiratie niet met een vingerknip komt.
Beverdijkwandelroute in Pollinkhove: dikke aanrader!!
Ik schrijf, ik maak opnames, ik trek foto’s en ik fabriceer al eens een rijmpje. Toch vind ik mezelf niet creatief. Zeker het laatste jaar moet ik echt veel meer moeite doen om iets op papier te krijgen of om een gedachte te kunnen vormen tot iets bestaands. Daar had ik het begin december ook over in het postje “Content contentement”. Ik doe graag aan introspectie maar ik kan niet altijd benoemen wat ik daar zoek, laat staan vind. En dat is confronterend.
Soaking up the sun
Ik ben geen hypersensitief persoon waardoor wàt bij mij binnenkomt, soms door een dikke filter moet breken tot ik er iets kan mee aanvangen. Het is moeilijk te omschrijven maar ik probeer het toch. Er is bij mij altijd een gezonde jaloezie geweest op creatieve mensen. Tekenaars, film- en muziekmakers, auteurs of fotografen. Veelal denk ik: “Hoe komen ze erop?”. Misschien is er bij hen ook enorm veel trial and error aan te pas gekomen want je ziet meestal alleen maar het eindresultaat.
Fintele op een goedgekozen dauwtrip
Wat ik deel is ook nooit perfect maar dat hoeft voor mij niet. Foto’s bewerk ik niet behalve misschien een beetje bijknippen hier of daar, ik ga er wel prat op om altijd eigen foto’s te gebruiken. De podcast wordt bijvoorbeeld opgenomen met een hele simpele microfoon en gemonteerd met een programma dat ik gratis heb gedownload. Ik maak geen professionele podcasts waar op verschillende locaties wordt opgenomen of waar interviews met experts worden in verwerkt. Dat wil ik ook niet. Eigenlijk is de podcast wat ik ervan wou maken: één gesprek tussen twee mensen. Het kan natuurlijk veel professioneler, maar dat kan het altijd, ik bezit de kennis noch de tijd om mij erin te verdiepen. Als ik eerder gepubliceerde rijmpjes herlees voel ik altijd wel waar ik het nog anders had kunnen aanpakken en na het publiceren van deze blogpost zal ik er gegarandeerd nog een fout in vinden.
Twee dagen integraal alleen zijn deed me goed maar ik besef ook wel dat ik die connectie met anderen nodig heb. Inspiratie vind ik in het dagdagelijkse en daar hoort “de andere” bij.
De wind snijdt de rand van mijn oorschelpen als met een vers gewet scheermes. Het lukt nog juist zonder muts want de zon breekt door de wolken en zorgt voor een warme gloed onder mijn wimpers. Hoe lang is het geleden dat ik nog wolkenfiguren herkende?
Een happy hippo snuift de wolkenlucht op en ik zie ook eventjes een welgezind dinohoofdje ontpoppen.
Ik neem mijn smartphone erbij, met handschoenen aan lukt het klikken minder goed maar ineens voel ik het: dit is veel te lang geleden. Nutteloze wolkenfoto’s nemen van de silver lining die de zon brengt op wandelmiddagen. Dit is wat ik doe. Ik neem foto’s van wat mij opvalt, ik mijmer, ik vendel. Ik nam veel te weinig echte rust de laatste maanden, dat gevoel duwt tussen mijn wenkbrauwen in de fronslijn die mijn gezicht tekent.
In het tweedehandswinkeltje vlakbij de AirBNB waar ik verbleef stond dit raamgedichtje. (Annemarie van den Brink)
Misschien komen er nog zware weken aan maar vandaag en morgen ligt de focus op mezelf. Ik wil twee dagen niet nodig zijn. Twee dagen onbeperkt mijmeren. Twee dagen ongestoord schrijven waar ik zin in heb, eindeloos wandelen en compleet mijn goesting doen.
Daarna ben ik weer van iedereen. Maar nu even enkel van mij.
“Afgewisseld” in principe. Want zo hebben wij drie ellenlange weken kerstverlof overbrugd, met twee namiddagen noodopvang in week 1 en twee dagen gewone kinderopvang in week 3 maar tegelijk met bitter weinig qualitytime als gezin. Het deed eventjes terugdenken aan lockdown 1 waarin we onze diensten zoveel mogelijk op elkaar afstemden. In het krokusverlof nemen we wèl enkele dagen verlof samen.
Geslapen
Teveel, te weinig en op de meeste onmogelijke uren. Mijn ritme is wat verstoord, het ging een tijdje goed waarbij ik netjes om 22u ging slapen en om 6u opstond. Maar de laatste tijd val ik om 21u 20u in slaap in de zetel en ben ik om 4 u klaarwakker zoals vandaag. Het is nu 5u23 en ik ben al een uur beneden. Een slechte slaaphygiëne noemen ze dat zeker? Het valt ook op dat het slechter gaat als ik alcohol drink de avond voordien. Nog zo’n ouderdomskwaaltje ofwa??
Geboekt
De husbando zit in zijn blokperiode en ik trek er alleen op uit deze week. Voor het eerst met twee overnachtingen. Het was even spannend toen er geruchten rondgingen dat de scholen misschien nog niet gingen openen maar ik kan met een gerust hart vertrekken. Wat ik ga doen? Twee dagen mijn asociale zelf zijn. Sounds nice right? 😉
Gepodcast
Ik maakte kwetsbare opnames met twee dappere gasten. Die moeilijke gesprekken opnemen, dat was voor mij één van de redenen waarom ik er in eerste instantie mee begonnen ben. Ik haal zelf zoveel uit die verhalen waarin mensen een kleine inkijk geven in hun ziel. Ook de nagesprekken zijn minstens even waardevol, want na de opname volgt soms de ontlading en worden uitspraken nog nader verklaard.
Gelezen
“Prachtige wereld waar ben je?” van Sally Rooney. Die was ik met eindejaar aan het lezen waardoor hij op het lijstje van 2021 stond maar ik deed er blijkbaar langer over dan ik had gedacht om hem uit te lezen. Sally Rooney kan een bepaalde sfeer scheppen en de drie boeken die ik van haar las gaan over bijzondere vriendschappen, een thema dat me uiteraard sterk interesseert. Toch miste ik iets deze keer. Het boek is niet onder mijn vel gekropen.
Momenteel kun je “Normal People” volgen op Canvas, gebaseerd op één van haar boeken. De serie ging goed van start maar ik moet me er nu door slepen, ik twijfel zelfs of ik ze ga afkijken.
Gekeken
Downton Abbey. Jawel, ik ben één van de enigen in de wereld die nog nooit een aflevering had gezien van deze iconische serie. Ondertussen heb ik seizoen 1 uitgekeken en ik wil meer van de verschillende gezichtsuitdrukkingen van de butler Mister Carson! De stand van zijn wenkbrauwen zou een serie op zichzelf kunnen zijn.
Gewalk&talked
Ma echt, veeeel te weinig. Rotweer in combinatie met de schoolvakantie waren de oorzaken. De voorlaatste van 2021 was met Bert en de allerlaatste op oudejaarsdag met mijn gezin aan zee voor ik ’s avonds ging werken. De eerste van het nieuwe jaar deed ik met Robin. Sowieso is mijn idee om elke dag te wandelen door diezelfde redenen ook letterlijk in het water gevallen maar ik ben mild voor mezelf, ik leg me hierbij geen verplichtingen op. Het biedt sturing als je weet dat je nog niet gewandeld hebt die dag om er alsnog op uit te trekken bij een overschotje van tijd.
Oude Leiewandeling in Bavikhove. (Geen aanrader)
Nice and breazy
(Ben ik echt de enige in de zaal die nog nooit een aflevering van Downton Abbey had gezien?)
Het is precies wel de periode van dekentjes en afstandsbedieningen vind ik. Ik voel dat ik meer vegeteer in de zetel en minder schrijf. Maar tegelijk ben ik ook wel bezig met een langer stuk waar ik dagelijks een stukje aan brei. De TV is ook een afleiding momenteel. Soms scroll ik door Netflix en Streamz of ik zet iets op uit de VRTnu-app. We hebben geen digitale televisie maar dat mis ik eigenlijk niet. Wat ik de laatste weken ben beginnen volgen?
Ik zie vooral Frank Lammers graag spelen als Ferry Bouman. Tom Waes is is een allrounder (hij komt straks nog eens terug in dit lijstje), hij kan precies alles, al zou ik hem wel graag eens in een meer kwetsbare rol willen zien. Iets waar hij wat minder vuisten en meer emotie voor moet tonen.
Een vervolg op mijn favoriete reeks Sex And The City. Ik denk dat ik SATC -zonder overdrijven- 8 keer heb uit gekeken. Ik kan volledige dialogen meelippen. Niet kijken naar “And Just Like That” was gewoonweg geen optie. Grote fan van Che Diaz in de nieuwe reeks!
Ze smijten ermee, met de vervolgreeksen. Ook Dexter komt na zoveel jaren ineens terug. En ik weet weer exact waarom we al die vorige seizoenen nagelbijtend aan het scherm zaten gekluisterd. Dexter probeert zijn zoon Harrison te begrijpen en ergens hoopt hij om zijn inwendige “dark passenger” met zijn zoon te kunnen delen. Bloed, messen en interne dialogen. Aantrekkelijke combo!
Een jonge gast raakt betrokken bij een criminele bende die een bankoverval plant. Gene Bervoets speelt de demonische bendeleider maar zet daarbij ook zijn softspots in de kijker. Ik vind het altijd aangenamer als de acteurs minder bekend zijn en Tijmen Govaerts vervult zijn rol als genius/boy-next-door met glans!
Girls heeft zo danig veel seizoenen en het gaat eigenlijk bijna nergens noemenswaardig over. Toch kan het mij vreemd genoeg wel boeien aangezien ik ondertussen aan het zesde seizoen ben begonnen. De imposante Adam Driver steelt de show. Hij is een mysterieus figuur met een hoog teddybeergehalte en tegelijkertijd zou je hem kletsen verkopen omdat hij zo irritant is.
De laatste reeks vind ik iets minder diepgaand dan de voorbije seizoenen. Ofwel begint het format wat af te zwakken. Ik snap ook niet goed waarom ze daar zo’n fysieke test moeten doen eigenlijk, dat brengt geen meerwaarde in het verhaal. Vooral genoten van de aflevering met Aster Nzeyimana.
Zoals ik al zei: weer Tom Waes. Deze keer als reisleider/people person. Ik vraag me af wat we allemaal over Nederland gaan te weten komen. De aflevering waarin ze op botsauto’s door Groningen vlammen vond ik alvast heel geslaagd.
Sally Rooney schreef één van mijn favoriete boeken “Gesprekken met vrienden”. Ik ben momenteel bezig in haar laatste boek maar ook “Normale Mensen” heb ik gelezen. Ik voel wel hoe ze de sfeer van het boek overbrengen op het scherm en de kritieken zijn alleszins al lovend. Curieus naar de volgende afleveringen!
In januari komt het derde deel van Afterlife uit. Ricky Gervais, comedian, acteur en beledigend persoon tout court maakte met de eerste twee reeksen adembenemende televisie. Wie Afterlife nog niet heeft gezien raad ik aan om dit nu zo snel mogelijk te gaan doen. Ge moest al bezig zijn!
Waar ben jij naar aan het kijken? En beste wensen hé, en damme nog lange meugn meugn!
Ook het voorbije jaar waren boeken niet uit mijn leven weg te denken, ik denk dat ze dat nooit gaan zijn ook. Ik ga bijna wekelijks naar de bibliotheek en ook de Kobo e-reader die ik voor mijn verjaardag kreeg wordt hier dagelijks gebruikt. De boeken die ik doorkrijg geef ik ook door aan anderen. Zo is “Stranddagboek” door de handen van verschillende blogcontacten gegaan. Fijn om het te zien circuleren op het internet.
Onderstaande boeken las ik in het voorbije jaar.
Ook dit jaar is het aantal non-fictieboeken beduidend hoger dan de fictie. Fictie lees ik vlak voor het slapengaan, en laat ons zeggen dat ik na 15 minuten meestal een e-reader op mijn gezicht krijg. Dus fictie lezen gaat veel trager. In non-fictie ben ik nog altijd voornamelijk bezig met de thema’s burn-out, depressie en traumaverwerking. Rust in je huis en in je brein sluit daarbij goed aan.
Ik geef enkele van mijn favorieten hier:
Om trauma beter te begrijpen: “Wat is je overkomen?” Van Bruce Perry las ik eerder al “De jongen die opgroeide als hond” en hoe Oprah Winfrey haar deel in dit nieuwe verhaal brengt vond ik zeer waardevol. Ik heb haar nog nooit veel bezig gezien in haar shows maar sinds dat boek ben ik precies geïntrigeerd door haar.
Om depressie vlotter te herkennen: “Perfect verborgen depressie” van Margaret Robinson Rutherford. Soms moet ik een boek even laten rusten omdat het hard binnenkomt. Ik herinner me nog goed wanneer ik dit las (zomer, Ardennen) en dat ik verschillende keren hoofdschuddend f*ckinghellde.
Als reminder om het rustiger aan te doen: “Rust voor je brein” van Luc Swinnen deze las ik in functie van mijn opleiding Burn-out Coach maar ik raad hem aan iedereen aan. Echt, ook als je denkt geen tijd te hebben om te lezen, dan zeker!
“Ik hoor wat je zegt” (Heather Morris) vond ik dan weer waardevol om mijn luistertechnieken te verbeteren. In functie van de opleiding, mijn werk en ook de podcast wel handig, maar iedereen heeft er baat bij om goed te luisteren!
Het dikste boek was dan weer “Shuggie Bain” van Douglas Stuart. Aan het tempo waarin ik mijn fictie lees ben ik dus maanden bezig geweest tot ik de personages zo beu was als kouwe pap.
Het fijnste boek: “Monster” van mijn broer Roderik. Een boek waar mijn eigen bloed door stroomt daar kan ik niet echt objectief over zijn. Ik kan het alleen maar aanraden!
Een straaljager doorboort niet alleen het ochtendgrijs maar ook mijn gedachten.
Ik besef dat er in dit bos geen kat is wanneer ik afgeleid word door een onstuimige eekhoorn. Toertjesdraaiend knuffelt hij zijn boomstam, onvermurwbaar baant hij zich een weg naar boven. Als een Japanse toerist probeer ik tevergeefs foto’s te nemen, een wazige pluimstaart als triestig resultaat.
De pluizige afleiding doet mijn afwezige focus geen deugd. Hoofdschuddend inhaleer ik de geur van het wakke bos, spekgladde bladeren vormen een zwart pad.
De onrust in mijn lijf probeer ik weg te stampen. Bij elke pletsende stap voel ik de gedachten trekken. Ik vecht met de woorden die plakken tegen mijn hersenpan, zo glibberig als de modder waar ik door ploeter. Lastig vast te houden, moeizaam los te peuteren.
Vandaag vind ik geen heil in het wandelen. Ik neem de modder mee in mijn koffer want ik krijg de gedachtenkluit niet los gestampt.
Als ik zelf een No Questions Asked-vriend(in) moet noemen dan is Ann-Sophie er één van. Ik noem haar grappend mijn sister-from-another-mister maar ik meen het wel als ik zeg dat wij enorm op elkaar gelijken, niet alleen fysiek maar ook karakterieel.
In deze aflevering vertelt Ann-Sophie hoe ze de relatie met haar beste vriendin weer nieuw leven in blies. Verder in het gesprek babbelen we over hoe ze tijdens haar depressie vrienden van zich wegduwde en hoe ik het gevoel had dat ik er toen onvoldoende was voor haar. Voor de tweede keer in deze podcast worden de woorden “heavy shit” uitgesproken en ze onthult de naam van één van haar planten, want hoe kan het ook anders: Ann-Sophie is net als ik een crazy plant lady.
Ja jongens. Het zijn pittige tijden hé. Ik zei gisteren nog tegen mijn maatje Martine aan de telefoon: “Ik zou meer willen schrijven” en “Ik sta achter met mijn podcast”. Maar als ik dat allemaal in perspectief zet: ik heb vier dagen geleden nog geblogd en aan de volgende aflevering heb ik met moeite nog een uurtje montagewerk, plus: ik heb volgende week een nieuwe opname gepland. Ik ben eigenlijk nog altijd goed mee, ik heb eigenlijk gewoon andere dingen aan mijn hoofd waardoor het voelt alsof het dagdagelijkse wat achterop wordt geschoven.
Maar er is wel sprake van serieus veel verdovend gedrag.
In feite zou ik gewoon moeten doen zoals ik nu doe: laptop openen en tokkelen. Just do it. Maar het is gemakkelijker om in de zetel te liggen met een dekentje van Streamz over me, smartphone naast me en scrollen door grappige kattenfilmpjes.
Misschien begrijpt ze “Freeze” als ze haar naam noemen??
En ook deze keer moeten we erdoor krabbelen. Mijn echtgenoot verwoordde het laatst met een prachtige beeldspraak toen we het hadden over hoe we ons momenteel voelen. “In deze vierde golf voelt het alsof de emmer die we al anderhalf jaar dragen altijd maar zwaarder en zwaarder wordt. Ze doen precies altijd meer water in.”
Tijdens deze moeilijke weken is “uitrusten om op te laden” niet meer voldoende. Het water in onze emmer klotst wild over de boorden.
Het is de eerste keer sinds maart 2020 dat het zo lastig is. Het is niet dat extra shifts werken an sich het lastigste is. Het lastigste is het continue denkproces en de onvoorspelbaarheid van de situatie. Omdenken, extra shifts verdelen en overnemen, uurroosters aanpassen, opvang voor je eigen kinderen regelen. Het niet weten hoe de volgende week er effectief zal uitzien. Het à-la-minute-schakelen. Dat ben ik zo beu. Ik wil gewoonheid.
We gaan er wel weer door geraken zeker? Met tijd, boterhammen en katten.
Shout your heart out 