Idyllisch plaatje hé? Het had zo op mijn Instagram Stories kunnen belanden met de #sportersbelevenmeer.

Don’t be fooled. Wat je niet ziet op de foto:

Vijf minuten eerder:

• Moeder, die kind met fiets en al uit de gracht vist.
• Linus, wenend van colère aan het roepen dat het een stomme fiets is en dat hij helemaal niet houdt van fietsen.
• Moeder, die hem motiveert om verder te gaan en telkens weer de fiets voor hem klaarzet.
• Linus, met rode ogen en natte wangen, die altijd weer opnieuw op de fiets stapt ook al wil hij niet.
• Moeder die elke gracht in de gaten heeft en gelijk een halve zottin achter hem aan holt.
• Linus, die uitroept: “dat hij veel liever te voet gaat en nooit van zijn leven meer gaat fietsen”.

Om maar te zeggen: de ochtend is niet stressvrij verlopen hier. Dat doet hij soms wel. Maar veel ook niet.

Ik probeer op mijn Instastories het leven te tonen zoals het bij ons echt is. Met vuile vlekken, gaten in kleren en fietsen die uit grachten worden gevist. Er komen geposeerde foto’s van een groeifeest op maar evenzeer een kind dat diezelfde dag perte totale op mijn schouder uithuilt. Het kunnen niet altijd festivals, cocktails in de zon en goeie rapporten zijn. Want zo is het leven helemaal niet. Het is goed zoals het is. Met zijn middelmatigheid, pukkels op kinnen en vermoeide kinderen op het einde van het schooljaar. Het leven is in slaap vallen tijdens een goeie serie en dan anderhalf uur in het donker liggen turen als je hoofd je kopkussen raakt. De middelmatigheid van het leven is voor mij de manier om extra te genieten van de momentjes waarop het eventjes specialer is. De momenten waarop ik mijn kinderen observeer tijdens hun eerste Fleddy Melculy-optreden. Maar het is evenzeer een schoolrapport waarbij de boodschap van de leerkracht is: “Je mag terecht trots zijn op je zoon en zijn karakter”.

Ik omarm graag die befaamde gewonigheid.

Al enkele jaren proberen we ons verlof in te plannen begin juli, veelal omdat het in de sociale sector sowieso al niet evident is om tijdens de “klassieke” verlofperiodes (bouwverlof zoals we dat ook wel noemen) thuis te zijn en al zeker niet als je met twee in de zorg werkt. Daardoor komt het verlof altijd net iets sneller dan verwacht. Zo besef ik nu pas dat ik binnen anderhalve week al mijn laatste werkdag heb en dat ik binnen twee weken al in de Oostenrijkse bergen aan het dartelen ben *insert sound of music tune*.

Het is een beetje een twisted periode momenteel. Die laatste twee weken zijn altijd een eerder irritante periode. Ik wil zo geen nieuwe projectjes meer opstarten en ik zit in de afwerkingsfase van enkele losse eindjes. Soms geraak ik niet rond met mijn werk en moet ik wat overuren maken. Komt daarbij dat ik na de zomer stop op mijn huidige werkplek en voor die afronding zou ik eigenlijk ook al wat moeten beginnen voorbereiden. (Alleen jammer dat er nog geen vervanging is voor mij dus dat is wat onhandig). Er zijn ook al vergaderingen op mijn nieuwe werkplek waardoor het soms puzzelen is om iedereen samen te krijgen en alle nieuwe informatie te verwerken. Kortom: die emoji wiens kopje ontploft, ken je die? 🤯 Ja deze.

En aan de andere kant ben ik verbazingwekkend rustig momenteel. Er komt veel op me af maar ik probeer alles te kanaliseren en te doen wat ik kan. Tussen de aanvraag van mijn nieuwe functie en de langverwachte interne sollicitatie zat er veel tijd – ik moest vijf maanden wachten tot ik werd uitgenodigd- maar toen ging er een week voorbij van wachten op het resultaat en sindsdien is er een rust neergedaald vind ik. Ik weet nu dat ik in de afrondingsfase ben beland op mijn huidige job en dat het najaar pittig wordt maar ik ben nog altijd blij met mijn keuze.

Wederom heeft mijn buikgevoel me geholpen bij het maken van die keuze om intern te solliciteren. Ik zag de aankondiging van het project en ik voelde meteen in mezelf iets opborrelen, het sprak me enorm aan, er vielen precies enkele puzzelstukjes in elkaar. Mijn gut feeling is een belangrijke partner geworden in mijn beslissingen. Ik heb geleerd om te luisteren naar dat gevoel. Om niet bang te zijn om op mijn intuïtie te vertrouwen. De gesprekken die daarna gevolgd zijn over de functie hebben mijn enthousiasme alleen maar aangewakkerd en ik was ook wel op zoek naar die spark die ik toen in mijn maag voelde. Dat “dit-is-het”-gevoel. En nu moet ik alles op me af laten komen. (En voor wie nieuwsgierig is, binnenkort ga ik nog veel meer kunnen uitleggen waar het project juist om gaat).

31 mei is wereld anti-tabaksdag. Broodnodig, het is alom geweten dat roken barslecht is voor je gezondheid. Dat hoef ik hier niet meer uit te leggen veronderstel ik. Het tast je longen aan en je schaadt er ook anderen mee als je in iemands’ buurt zit te roken.

Ik ben zelf een ex-roker. Nee, correctie, ik ben gestopt met roken. Ik zal altijd een roker blijven. Roken is zo verslavend dat je het nooit helemaal uit je krijgt. Ik rookte namelijk veel, op het laatste was dit tot een pakje sigaretten per dag. Ondertussen ben ik – ik moet even tellen – ongeveer 17 jaar gestopt en ik blijf dat moeilijk vinden bij momenten. Sigaretten blijven een deel van mij. Ik droom zelfs nog heel regelmatig dat ik aan het roken ben. In die droom maak ik ook direct de reflectie van “Wat doe ik nu eigenlijk??”. Die rookdromen gaan blijven, ik vermoed dat ik die nog heel mijn leven zal hebben.

Hoewel ik me regelmatig erger aan rokers kan ik het ook soms heel graag ruiken. Zo’n vleugje sigarettenrook in het passeren, een babbeltje bij een achterdeur, koffie op een bankje met een sigaret erbij, het blijft toch iets aantrekkelijk.

Je gaat me niet vlug horen afgeven op rokers, ik weet wat het is om te roken en hoe moeilijk het is om er mee te stoppen. Maar het zijn ongezonde stinkstokken en iedereen die ermee stopt verdient een pluim. Ik ben nog altijd content dat ik het niet meer doe. Een verslaving is ook meestal gewoon verdovingsgedrag. Roken werkt kalmerend maar het is ook een vlucht voor wat op je af komt. Bij hogere stresslevels kan ik nog altijd met de idee lopen dat een sigaret zou helpen ook al weet ik rationeel dat dat geen oplossing is.

Toch zou ik niet herbeginnen want ik weet: één sigaret en ik ben verloren. Ik ben destijds niet gaan afbouwen maar gewoon van de ene op de andere dag gestopt met wat hulpmiddelen en na enkele weken was de fysieke afhankelijkheid verdwenen, mentaal is het altijd tricky gebleven, ook na 17 jaar.

Terwijl de regendruppels tegen de porte-fenêtre zich een weg naar beneden banen staar ik in de blanc space in mijn brein. De plek die me al wekenlang plaagt, me frustreert in zijn leegheid. Ik heb de laatste maanden echt het gevoel dat mijn creativiteit te weinig aangewakkerd wordt. Er is bij mij zo’n constante weet-drang, ik wil over vanalles lezen maar gooi even rap een boek aan de kant als het mijn aandacht niet kan vasthouden. Ik luister veel naar informatieve podcasts maar er zijn er weinig waar ik echt alles van beluister. Misschien moet ik echt eens iets gaan doen in een avondles ofzo. Ik denk er wel eens over om te gaan paardrijden, iets wat ik eigenlijk niet durf want paarden schrikken mij af. Tegelijk vind ik het imposante dieren die een bepaalde rust uitstralen. Misschien is het net dat wat ik nodig heb, een drempel over moeten. Iets nieuw doen om de creativiteit weer op gang te trekken.

Het werd me wel al eens gezegd: “Jij hebt altijd een projectje lopen hé”. Klopt, ik doe verschillende dingen maar toch heb ik niet het gevoel dat het volledige DAT is. Het voelt alsof ik overal kleine nestjes maak in die verschillende hobbyprojecten maar nergens echt dat creatieve ei kwijt kan. Het nestjes maken an sich is uiteraard ook een groot stuk van de creativiteit en dat besef ik wel. Misschien moet ik me erbij neerleggen dat er niet één iets is wat mij “in gang steekt” maar dat inspiratie bij mij quasi altijd in het dagdagelijkse te vinden is. Dat er niet één aha-moment zal komen waarop alles ineens begint te stromen. Dat er niet één project zal zijn dat al die nestjes tot één groot geheel zal maken en dat ik dan ineens altijd zal weten wat ik nodig heb. Als ik me erbij neerleg dat dat nooit komt en tegelijk dus die verwachting los laat, kan dit ook geen blokkade meer vormen. Want dat gebeurt nu wel, ik ben zo danig zoekende naar hoe ik mijn creativiteit kan aanboren dat ik mezelf belemmer en het zotte is: ik besef het terwijl ik het typ.

Eigenaardig genoeg gebeurt het regelmatig dat ik dingen besef op het moment dat ik mezelf ga forceren om aan iets te beginnen. En “forceren” is misschien een hard woord, misschien moet ik het meer “just-do-itten” noemen. Zo had ik totaal geen idee waar deze blogpost naartoe ging toen ik er aan begon en het is pas door het effectief gewoon te doen, door me te zetten aan het klavier, muziekje op en koffietje erbij, dat de woorden ineens stromen. Zo voel ik toch dat er iets in mij wordt aangewakkerd, al is het maar de juiste woorden vinden om een gevoel benoemen. Ik heb geen tweede of derde naam maar je kunt gerust zeggen dat “overthinking” my middle name is. Een middle name die me helaas ook soms tegenhoudt om te handelen. “Ik ben onder de indruk van paarden, dus ik kom er niet bij in de buurt”. “We hebben een moeilijk werkschema dus avondschool is niets voor mij.” “Ik wil geen cursus creatief schrijven volgen omdat ik schrik heb dat het mijn idee van schrijven compleet zal verstoren” “Ja ik heb interesse in fotografie en ik neem continu foto’s, maar ja….gaan die opdrachten mij dan niet belemmeren?” Er is zo’n emoji die die zeurderige zinnetjes altijd ondersteunt en hij ziet er zo uit: 🤔

In principe allemaal uitvluchten, van de eerste tot de laatste. Ik ben ook sterk van mening dat je iets niet hoeft te doen “om er later iets mee te doen”. Je kunt iets gewoon ook doen omdat je het plezant vindt om te doen, omdat het je interesseert, omdat het je in een flow brengt of je ontspant. Maar soms denk ik “weer een nieuw hobbynestje bouwen, waar gaat dat toe leiden?” en dan is ie er weer: met die oogjes half in de lucht en het vingertje rond de kin gedraaid: de overthinker.

Geluisterd

De Rechtbank: Na De Feiten.

Een podcast van drie afleveringen waarin een (ex-)gevangene en de rechter die hem heeft veroordeeld in gesprek gaan over het proces. We horen beide kanten van het proces, er wordt gesproken over de feiten zelf en over de toekomst. Deze podcast staat er door de reflecties die de gevangene maakt over wat gebeurd is en de serene manier waarop de rechter in het gesprek zit. Echt geweldig goed vond ik.

Gekeken

Viva La Feta. Jani Kazaltsis en Otto-Jan Ham ontvangen in een Griekse villa een bekende Vlaming waarmee ze twee dagen vakantie spenderen. Jani: you love him or you hate him denk ik. Maar hartjes voor Jani, ik hou van zijn ongedwongen persoontje. Hij komt met alles weg omdat hij zo brutaal eerlijk is. Ik vergeef hem alles 🙂 De aflevering met Martien Meiland vond ik dan ook extreem grappig, ik ken die Meiland helemaal niet, enkel van meme’s op het internet. “Krijg nou tieten!”. Ook de aflevering met Bokkie De Repper vond ik echt geslaagd.

Gefeest

Op 1 mei vierden we samen onder een stralend zonnetje het groeifeest van Linus, Ik kijk alvast uit naar de foto’s die Kelly nam want het feestje was eigenlijk heel geslaagd. Het is wel pittig om zo’n feest te hosten want je praat met iedereen, maar telkens zijn het korte gesprekjes. Ik hou meer van langere talks maar kijk, de kinderen hebben zich geamuseerd, Linus werd in de bloemetjes gezet en iedereen was goedgezind. Toch geweldig!?

Gekocht

Een lading nieuwe kleren voor de jongens. Ik kon tweedehands wat op de kop tikken bij iemand wiens zoon net een tweetal jaar ouder is. Ik merk dat Ilja al een lichte voorkeur begint te krijgen voor bepaalde kledij waar dit vroeger totaal geen issue was, hij was daar niet mee bezig. Tegelijk blijf ik een minimalist en ik hoop dat ik wat van die vibe kan meegeven aan hen.

Gesolliciteerd

Een nieuw aangekondigd project op het werk wekte eind vorig jaar sterk mijn interesse en dat liet ik blijken op de personeelsdienst. Ik mocht deze maand intern solliciteren en….ik heb de job! Half september verlaat ik na 8 jaar mijn huidige groep om te herstarten in een ander project. Binnenkort schrijf ik er wel eens meer over als er meer duidelijkheid is, voor nu moet ik het vooral nog wat laten bezinken want er zijn heel wat veranderingen mee gepaard.

Geplopt

Op een schoolvrije dag vorige week ging ik met de jongens, mijn broer en Melissa naar Plopsaland. Er was superweinig volk en -hoe kan het ook anders- een stralend zonnetje. Het is zoals we het tegen elkaar zeiden, als je daar bent heb je eigenlijk weinig aan je hoofd behalve “Welke attractie gaan we nu doen?”. Als er lange wachttijden zijn vind ik dat geen zo’n amusante uitstap maar als je nergens moet aanschuiven is het zeker de moeite. Ilja ging voor het eerst overkop, we kozen er direct de nieuwste attractie uit en dat was toch wel even verschieten. Dat ding schiet gigantisch snel de lucht in en het voelt alsof je eruit zal vliegen. Maar daarna durfde hij op elke andere attractie omdat die minder eng waren dan die Ride To Happiness. Deze 7 ge’s voelt alsof het een aaneenschakeling van “leukigheid” is, wat uiteraard ook wel eens de realiteit kan zijn hé.

Gebrainstormd

Vooral met mezelf eigenlijk, ik denk na over een nieuwe podcast. Binnenkort neem ik wel nog op voor No Questions Asked maar er broeit al iets nieuws en ik voel dat het weer een nieuwe uitdaging wordt om dit op pootjes te zetten. Ondertussen blijven we bezig hé.

Binnen enkele maanden word ik 40, er wordt wel eens gezegd dat dit kantelpunten zijn in het leven. Ik ben een kleine beetje curieus van aard en ging eens luisteren bij enkele 40-plussers hoe zij hier tegenover staan.

Vandaag komt Kelly Deriemaeker aan het woord. Blogster, podcasthost, instagramster, maar vooral ook vriendin van me. Ze geeft jullie regelmatig een reflectieve inkijk in zichzelf en doet dit dan ook graag voor 40&fabulous!

• Vind je het leven fijner als +40-er dan op je 20ste?  Waarom?
  
  Fijner weet ik niet, maar ik voel wel dat ik op twintig jaar beter weet wie ik ben en wat ik wil, en dat dat soms voor een zekere rust zorgt en soms ook niet. Het is niet zo dat alles nu per definitie beter is, of fijner. Sommige dingen wel, en andere niet. Het ene is het ene en het andere is het andere, zeggen ze dan. En ik denk dat dat waar is. Volgens mijn vader is tussen 40 en 50 het leukste, ik geloof hem vaneigens graag en ik zal het je weten te zeggen. 
  
• Waar doe je niet meer aan mee sinds je ouder bent geworden?
  
  Denken dat ik de waarheid in pacht heb. Ongevraagd advies geven. Alles zomaar aanvaarden. En ik probeer wat minder alles of niks te denken en meer nuance aan te brengen. Met gemengd succes, zoals dat gaat. 
  
• Welke verwachtingen over het leven heb je laten varen in de laatste 20 jaar?
  
  Dat er een punt komt waarop ik er zal zijn en volledig zen en gelukkig ga zijn en gelukt als mens. 
  
• Als je één iets kon kiezen dat je anders had kunnen doen, wat zou dat dan zijn?
  
  Ik geloof graag dat ik altijd heb gedaan wat in mijn mogelijkheid lag met de info en kennis die ik had. 🙂 

• Wil je nog iets van raad geven aan deze bijna 40’er?
  
  Hoe meer zelfkennis en aanvaarding, hoe meer leute en vrijheid. 🙂 

Meer Kelly kun je lezen op haar blog of beluisteren op de podcast die we opnamen!

In de aflevering “Afgunst” van De Podcast Psycholoog spreekt host Marissa van der Sluis met haar gast Niels van de Ven over het verschil tussen afgunst en benijden. Daar wordt gezegd dat je afgunstig kan zijn als iemand iets onverdiend heeft gekregen. Benijden doen we dan weer als iemand iets bereikt wat je zelf ook wel zou willen maar waar ze hard voor gewerkt hebben. Benijden is op die manier iets minder scherp dan afgunstig zijn. Als je iemand benijdt ga je die misschien ook niet anders gaan bekijken maar kan het een motivator zijn om ook iets bij jezelf aan te pakken. Bij afgunst zou het kunnen voorvallen dat je negatief denkt over die bepaalde persoon en daar ook naar gaat handelen.

Mensen die negatieve reacties geven op anderen, daar voel ik ook vaak afgunst door schemeren. Of er wordt gewenteld in een slachtofferrol. “Ja, ik zou dat ook wel willen maar ja, ik heb nu éénmaal niet zoveel geld” of “We hebben niet allemaal de tijd om midden in de namiddag een uur te gaan wandelen”. Ik kan me perfect voorstellen dat er mensen zijn die dat denken als ze zien dat ik op een random dinsdagmiddag een podcast & walk doe. Dat ik dezelfde dag al om 5u10 moest opstaan om eerst een vroegdienst te gaan werken, dat zien ze niet op de foto.

Ik hou niet van het woord “jaloezie”. Althans niet van waar het voor staat. Ben ik dan nooit jaloers? Jawel, het gebeurt wel eens dat ik een steekje voel maar dan laat ik het over me stromen en pak ik het achteraf vast. Als mensen me vragen waar ik aan denk tijdens die solo-wandelingen (mensen vragen me dat eigenlijk nooit, maar soit, moesten ze het ooit eens aan mij vragen), wel dan ben ik voornamelijk bezig met het overlopen van een aantal zaken die gebeurd zijn en de gevoelens die ik daarbij heb ervaren. Soms kan ik heel moeilijk verwoorden wat ik voel op het moment zelf maar maak ik achteraf tijd om over iets te reflecteren. Daarom ben ik ook graag alleen want pas dan maak ik ruimte om eens echt door te denken over iets en mijn binnenste beter te leren kennen.

Wat kan ik dan wel bij een ander benijden? Verschillende dingen eigenlijk. Als minimalist gaat het nooit over materiele zaken maar over kennis en kunde.

• Ik vind het altijd benijdenswaardig als iemand heel goed weet wat die wil in het leven. Dat er een concreet plan is waar naartoe wordt gewerkt en dat die persoon een duidelijk doel voor ogen heeft. Aan de andere kant vind ik dat soms ook wel beknottend want ik merk soms wel dat mensen ver en diep gaan om hun doel te bereiken en daarbij vergeten om te genieten van het parcours dat erbij wordt afgelegd. “Keep your eye on the prize” kan zo een venijnige connotatie krijgen.
• Ik kan vol bewondering luisteren naar iemand die heel talig is. Ik heb altijd het gevoel dat ik veel over mijn woorden moet nadenken en dat ik er dan zelfs nog niet uit geraak om duidelijk te formuleren wat ik bedoel.
• Muzikanten die zich helemaal smijten op het podium. Daar geniet ik zelf enorm van en ik ben er ook wat gezond jaloers op want het lijkt me zalig om alles eens ongeremd te kunnen losgooien op een podium.
• Een creatieveling die een gevoel eenvoudig maar op een artistieke manier kan weergeven, daar kan ik ontzag voor hebben. Vooral met korte, rake gedichtjes kan iemand me heel stil krijgen.
• Sommige extraverten. Die kan ik wel eens benijden als ik weer eens overprikkeld geraak door een teveel aan invloeden op een feestje. Ik zeg wel “sommige extraverten”, ik weet dat ik er geen ben en ik wens dat ook niet te veranderen, het lijkt me enorm vermoeiend om jezelf anders voor te doen dan je bent. Maar ik zou ook wel eens de vlotste babbelkous van het gezelschap willen zijn.
• Superenergieke mensen. Van die bezige bijen die op een dag soms doen wat ik op een week nog niet aanpak.
• En niet te vergeten: mensen die het ouderschap met de vingers in de neus aanpakken. Ik ben al bijna 11 jaar moeder en nog is dat met vallen en opstaan. Al moet ik wel toegeven dat het alsmaar beter en beter gaat.

Uiteraard ben ik benieuwd waar jullie groene monstertjes zich bevinden! Shoot in de comments!

Om 1u35 verdeel ik het laatste stuk cheesecake in twee.

We keuvelen na over het feestje terwijl we het bord onder ons tweetjes leeg lepelen. Wie we zagen, met wie we praatten en hoe we het zelf hebben beleefd.

In stilte verwijder ik mijn make-up terwijl hij alle lichten dooft.

En ergens tussen de cheesecake en de oogreinigingslotion voel ik het… Het ligt tussen de kruimels op het bord met de vergeten vorken. Verborgen in de manier waarop we routineus elkaar plaats geven aan de wastafel in onze minuscule badkamer. Ik vind het terug in hoe hij weet hoe ver deur van de slaapkamer moet openstaan.

Zestien jaar geluk.

in het archief vond ik enkele stukjes terug die ik op dezelfde anniversaire schreef.

2021 2020 2018 2016 2015 2014 2012

Robin kwam langs in aflevering 6 van No Questions Asked. We kenden elkaar toen pas een tweetal maanden maar het gesprek ging al heel vlug over de periode van zijn burn-out. Aangezien ik al twee afleveringen rond burn-out had gemaakt besloot ik om nog een derde en laatste “speciale” editie van No Questions Asked rond te maken.

In deze speciale aflevering vertelt Robin over hoe het volgen van therapie de achterliggende oorzaak van zijn burn-out heeft blootgelegd.   We spreken ook over hoe hij vriendschappen sindsdien anders beleeft.

Luisteren kan via Spotify of via deze link:

Linkjes:

Blog Robin.

Blog Fieke.

Het is een luxe om je eens volledig in iets te kunnen onderdompelen. Tijd en vooral focus ontbreekt me soms om eens door te denken over een project. Het leven eist met veel aandrang mijn aandacht, “dagelijks” komt altijd eerst. De vorige week was ik kinderloos en ik merkte dat er veel meer ruimte was dan anders. Ai, het klinkt misschien wat negatief tegenover mijn kroost maar het is gewoon een feit en ik moet misschien stoppen met mij ergens te gaan verontschuldigen voor vaststaande feiten. Damn you momguilt.

Tijdelijke kinderloosheid gaf wel een inzicht in hoe het later misschien zal zijn. En ik besef maar al te goed dat later wel eens snel kan gaan komen, want ze gaan meer en meer eens alleen thuis kunnen blijven. Er komt een moment waarop ik niet meer naar babysitters op zoek moet als ik een avondje uit wil. Nu is uitgaan een soort luxe waar we extra van genieten maar binnen enkele jaren kunnen we gewoon de deur achter ons dicht trekken met de boodschap: “Ik weet niet wanneer ik terug ben”. Omgekeerd gaan ook zij beginnen uitgaan en blijven wij achter met een ongerust “Hopelijk komen ze goed thuis”-gevoel. Nu en dan moet ik al eens loslaten maar dat zal binnenkort een andere dimensie krijgen, daar ben ik me heel erg van bewust.

Maar nu hebben ze ons nog zo hard nodig. Linus was doodop na zijn week kamp en had nood aan extra vel om te tanken. Er waren traantjes zonder reden op zaterdagochtend en hij was rusteloos van de gewaarwording van vermoeidheid in zijn lijfje. Hij gooit zich over onze schoot en vraagt: “Wrijf eens over mijn rugje” wat zoveel betekent als: “Ik heb nabijheid nodig”.

Ook grote broer is sinds gisterenavond thuis. Er waren ook bij hem al tranen van ontlading en hij viel in een zwart gat. Ik verwacht me vandaag aan een moeilijke maandag met een vermoeide tiener en een actief schoolkind.

Maar ook dat zal voorbij gaan, het leven zal zijn plooien terug vinden terwijl we het weekend opvouwen.