Terwijl ik de ontplofte keuken onder handen neem na het avondmaal galmt de 90’s rock anthem lijst van spotify door de Bose box.  Bush verwent mijn oren met “Glycerine”.  Ik word ineens naar de weide van Pukkelpop ’97 gekatapulteerd.  Mijn allereerste festival, ik werd 15 jaar dat weekend.  Drie dagen geleefd op cornflakes!  Terwijl ik de koekendoosjes van de kinderen in de schuif mik merk ik hoe ze er ietsje rommelig bij ligt.  Ik denk terug aan de tent die we deelden met tien andere Pukkelpop-gangers dat weekend.  Ik wil niet weten hoe diè er indertijd bij lag.  Ik kan het mij niet herinneren.  Binnen 20 jaar ga ik vast ook niet meer weten of mijn potjesschuif er in 2018 rommelig bij lag waarop ik de rest van de gelabelde doosjes erbij smijt.

• 

Na Glycerine gieren Beck, Blur (“Woehoew!) en Pearl Jam nog door de box.  Placebo zingt “Every you and every me”.  Het is frappant hoe ik elk woord kan meezingen van zowat elke 90’s rockhit maar me niet kan herinneren wat ik gisteren gegeten heb.  Hoe vol mijn hoofd nu zit, zo leeg moet mijn hersenpan indertijd geweest zijn.  Er was tijd om me op mijn bed te zetten met het CD-boekje van de laatste van The Offspring, de teksten mee te lezen, mee te zingen, over te schrijven.  Het is zelfs zo dat ik hele nummers van The Beastie Boys kan meerappen.  I like my sugar with coffee and cream!  Terwijl ik mijn vinger probeer te stelpen nadat ik me sneed aan mijn keukenrobotmes hoor ik een bedwelmende Courtney Love “When I wake up, in my make-up”.  

• 

Het weekend als 15-jarige bestond in “screenen waar de beste fuiven waren”, “ietsje teveel pintjes drinken” en “lobbyen bij de jongens wie er wel of niet ging aanwezig zijn om ons daarbij te helpen”.  Het weekend als 36-jarige is nu gevuld met rust, koffietjes drinken in de nieuwbouw van mijn kotvriend en een babyborreluitnodiging van de vriendin waarmee ik die festivals afschuimde.  Nu schuim ik vooral mijn twee zonen af terwijl zij cafétje spelen in bad met imaginaire shampoopintjes.  

Shirley Manson scandeert:”Stupid girl, all you had you wasted” en ik spreek haar in gedachten tegen.  Je hebt geen gelijk Shirley!  We hadden alles en we profiteerden ten volle van wat het leven ons te bieden had.  Dat er eens iemand moest kotsen op de trein van ietwat teveel jenever of we keihard werden afgewezen door de jongen waar we al maanden een crush op hadden, dat hoorde erbij.  En zou ik nog willen terugkeren?  Tuurlijk wel, en ik zou alles doen zoals ik het gedaan heb, met de fouten en dwazigheden van die tijd er volle bak bij! 

…ik zou als 36-jarige achteraf wel meer dan een halve week in de zetel moeten bekomen van al dat weekendgeweld!

Het moet ergens liggen tussen “ik kom niet graag met mijn kop op je blog” en het feit dat dit de plek is waar ik de dingen uit mijn perspectief bekijk.  Maar ik vertel bitter weinig over “de man” in mijn leven.  Er werd opgemerkt dat hij zelfs niet in ons huishoudplan werd vermeld in het vorige bericht.  En inderdaad, wat hij doet vind ik zo vanzelfsprekend dat ik het niet meer benoem.  Klassieke relatiefout #1.  Maar hij is er wel.  Voor mij, voor ons, voor zijn werk en zijn bijberoep.  Hij is de vader in dit gezin, de echtgenoot in onze relatie, de werknemer van zijn baas en de ondernemer in zijn bijberoep.  Soms moet ik hem eraan herinneren dat hij er ook voor zichzelf moet zijn.  Met binnenkort nog wat meer veranderingen op de planning zal de werking van ons gezin weer op de proef worden gesteld en het zal schuiven en zoeken zijn om alles te doen passen.  Maar dat doen we al 13 jaar en hoe langer we het doen, hoe meer vertrouwen ik heb dat alles altijd goed komt. 

We zijn al langer samen mèt kinderen dan er zonder en dat voelt ergens wel wat eigenaardig.  Ik weet niet of andere mensen dat gevoel ook hebben: maar de tijd voor ons ouderschap, daar hebben wij echt te weinig van geprofiteerd.  Ik woonde al alleen toen ik hem leerde kennen maar daarna ging ik nog eens verder studeren, ging hij ook verder studeren en er was altijd wel iets: examens of een taak die dringend binnen moest.  Ook financieel is alleen wonen geen sinecure dus veel geld voor grote reizen was er niet.  Ik kan mezelf soms wel eens lichtjes voor de kop slaan omdat we toen onvoldoende beseften hoe vrij en onbezorgd we wel waren.  Hadden we maar meer gereisd, waren we maar meer uitgeweest.  Aan de andere kant besef ik ook wel dat we toen niets misten dus maakt het in feite niet zoveel uit.  Alles komt terug ook al komt het leven er soms tussenin.  Al sinds 2006 waren we aan het fantaseren over een reis naar New York maar dat was financieel nooit haalbaar of het paste nooit in ons werk/studie-schema om langer dan 5 dagen weg te gaan buiten het seizoen.  Dus deden we het dit jaar in maart ook al was het waarschijnlijk helemaal anders dan we het ooit voor ogen hadden, het is ons toch gelukt om die reis te maken.  Het opent perspectieven, het betekent dat de dromen die we ooit samen maakten toch nog kunnen vervullen, zij het misschien op een andere manier.  Het betekent ook dat we niet bang moeten zijn om onze dromen te formuleren en te parkeren.  En hij, hij maakt dagelijks deel uit van die dromen.  Van ons verleden samen, van deze dag en van de dag van morgen.  En of we samen zullen verschrompelen: dat zal de toekomst uitwijzen, we moeten realistisch blijven, anything can happen.  Maar het voelt als a damn good plan om er voor te blijven gaan. 

Hij vergeeft het me wel van die foto’s.  Ja toch kep?

Veel lieve berichtjes en reacties gekregen vorige week na mijn eerder emotionele post.  Bedankt daarvoor!  Veel mensen reageerden dat het herkenbaar was en dat ik niet alleen sta met bepaalde gevoelens.  Ik zorg best wel goed voor mezelf, dat mag ik wel zeggen.  Soms lukt het echter niet altijd goed om schuldgevoelens de kop in te drukken.  In januari 2016 schreef ik reeds een postje over hoe de dingen rolden, het antwoord was toen ook reeds “ovaal” en dat is feitelijk nog altijd zo.  Ik vergelijk het met een rollend ei.  Soms gaat dit volledig de geplande richting uit en soms rolt een ei maar waar het zin in heeft.  Als je pech hebt spetst het open op de grond.  Niet alles loopt zoals ik het altijd wil en ik bleit wel eens als het ei valt.  De dag erna ligt er echter een vers ei in het kippenhok. 

Een nieuwe stand van zaken na twee jaar aan de hand van de 7 stellingen die ik in 2016 innam:

2016:  1) Ik neem een voorsprong op de kinderen.

2018:  Dat doe ik nog altijd.  Weekend- of weekdag: ik zet mijn wekker.  Ik slaap zelden uit.  Op vakantie zou ik me wel eens durven laten wekken door het zonlicht.  Zoals ik de voorbije week nog maar eens duidelijk op mijn brood kreeg: ik moet tijd nemen om rustig wakker te worden, alleen. 

2016: 2)  Ik ben tevreden met minder.

2018:  Doordat de kinderen veel meer hun plan trekken dan twee jaar geleden kwam er gelukkig wat extra tijd vrij die ik anders in zorgen en verzorgen moest steken.  Daardoor kon ik dit jaar mijn opleiding starten die ik naast mijn huidige 4/5e werkritme doe.  Ik besef wel dat het studietempo dat ik nu volg zeker niet kan verhogen.  Ooit zal ik de overweging moeten maken: ga ik verder op dit trage tempo met deze studie of ga ik minder uren werken om meer te kunnen studeren.  Momenteel denk ik nog niet actief na over deze keuze, ik wacht het eerst schooljaar af. 

2016:  3)  Ik maak het mezelf gemakkelijk.

2018: Yep.  Still happening.  Collect and go, weekmenu’s.  Ik shop zelfs veel meer online dan twee jaar geleden.  Dit zuiver en alleen voor de tijdswinst.  Zelfs in mijn sociaal leven maak ik het me heel gemakkelijk.  De kaasplank, de traiteur en uiteraard: het shitty dinner.  Ik kan met zekerheid zeggen dat het shitty dinner één van de avonden is die ik mij het best kan herinneren van alle sociale aangelegenheden van het voorbije jaar, gewoon omdat ik er constant bij aanwezig was! 

2016:  4)  Ik stel nog steeds geen verwachtingen of eisen, niet naar mezelf, niet naar anderen rond mij.

2018:  Dat klinkt misschien heel tegenstrijdig met mijn vorige bericht, maar zoals ik schreef: mijn ei spetst ook wel eens open. 

2016:  5) Het huishouden is een neverevendingstory.  Ik leg mij daar zo goed als mogelijk bij neer.

2018:  Hmja.  Ik kan het wel heel goed loslaten.  Ik dreef het aantal uren poetshulp zelfs nog wat op het laatste half jaar.  Zo krijg ik wekelijks iemand die drie uren komt poetsen in plaats van 2-wekelijks voor vier uren.  Daardoor heb ik meer het gevoel dat ik de dingen onder controle kan houden.  Uiteraard moet ik het wederom met minder stellen dan, maar het is het mij meer dan waard.  Tegelijk schakel ik ook veel meer de kinderen (ondertussen 3,5 en 7,5 jaar) in: ze vullen en legen zelfstandig de vaatwasser, dekken de tafel als ik het vraag of helpen poetsen als de poetshulp in verlof is.  Ilja helpt was plooien en Linus stopt alles in de juiste wasmand. 

Dat mijn kousen dan soms ongelukkig in hun bolletje zitten, dat neem ik erbij.  Het zijn kleine dingetjes maar ik vind het belangrijk dat ze ook hun steentje bijdragen.  Ik herinner me nog dat ik als vijfjarige ook de afwas stond te doen samen met mijn broer die er toen acht moest geweest zijn.  En er zijn door de jaren heeeeel veel afwasjes gevolgd want mijn ouders kochten pas een vaatwas toen wij het huis uit waren!

2016:  6)  Slaap is van groot belang.  Slaap is de sleutel tot een goeie dag.

2018:  Menck maakte de opmerking of ik wel voldoende slaap heb.  Mijn slaap is me heilig.  Zeker omdat ik zo’n vroege vogel ben.  Het gebeurt dat ik om 21u45 al naar boven ga.  Uiteraard moet ik ook soms wel eens heel vroeg beginnen werken, dat mag niet uit het oog verloren worden.

2016:  7) Als er weinig tijd is kies ik niet tussen leuk en leuker.  Ik ga voor leuker.

2018:  De laatste tijd kies ik vlugger voor rust dan voor “leuker”.  Ik ben heel kritisch geworden over mijn tijd en hoe ik die spendeer.  Tijdens het vrije weekend probeer ik -afgezien van de hobby’s van Ilja-  één weekenddag vrij te houden.  Dat betekent: geen sociale afspraken op die dag, we beslissen de dag zelf wat we gaan doen.  Soms is dat wel eens last minute vrienden optrommelen om ergens te gaan -omdat we daar gewoon keihard zin in hebben.  Soms is dat gewoon simpelweg met de kinderen eens wat lummelen en ergens een kleine wandeling maken in de stad om wat kleine boodschappen te doen, met ons vier.  Tijd voor hen, tijd voor ons. 

Een update in 2020 zeker? I’ll keep you posted!

Dinsdag: Om 6u44 word ik voor het eerst wakker.  Ik voel het door elke vezel in mijn ontwakende lijf: the mind says “no”.  Ik hijs mezelf uit bed, ergens wel blij dat ik iets langer geslapen heb dan anders, aan de andere kant is de tijd die ik elke dag nodig heb om te ontwaken en me mentaal te wapenen tegen de dag heel erg beperkt nu. 

Ik hoor Linus zingen in zijn bedje.  De kinderen zijn geconditioneerd: ze moeten in bed blijven tot 7u15, bij Linus is dat een konijntjeswekkersysteem, Ilja leest zijn klokradio zelf af.  Tot nu toe aanvaarden ze dit nog heel plichtsbewust.  Terwijl de koffie doordruppelt besef ik dat het mijn loopochtend is en ik me dus niet hoef te haasten om me tijdig klaar te maken.  Ik kan de kinderen gewoon in mijn looptenue naar school brengen, lopen vraagt niet alleen tijd, het geeft er ook wat klaarblijkelijk.  Alles komt hard binnen vandaag en naarmate de ochtend verstrijkt wordt het er niet beter op.  Een mes dat blijft doortikken terwijl het balanceert op een bord, Linus die met zijn pantoffels een stampritme ontdekt op zijn verhoogde stoel, Ilja die een drumsolo houdt op confituurpotjes.  De drang om weg te lopen van al dat lawaai is sterk aanwezig.  Ik voel me schuldig bij die gedachte, de kinderen merken niets en kwekken erop los.  Over het mooie stuk speelgoed dat ze kregen van de sint bij oma het voorbije weekend.  Linus komt me verschillende keren een tweekoppige draak tonen en ook Ilja is enorm enthousiast, ik forceer mezelf om tijdens de drukte even bij hen te zitten en te luisteren naar hun verhaal.  Hoe de deur sluit in het playmobil rotsje en dat de tweekoppige draak een rode tong heeft.  Ik benoem hoe fantastisch het allemaal is en denk tegelijk dat ik niet gemaakt ben voor het moederschap.  Ze ruimen wonderwel vlug hun gerief mooi op als ik roep dat het tijd is om naar school te vertrekken. 

De kleinste wil zijn nieuwe handschoenen niet aantrekken, ik pick mijn battles.  Zijn volumeknop staat gigantisch hoog maar zijn knoddige smoeltje maakt het overvloedige geluid goed.  Ik glimlach om zijn onschuld.  Ze vragen of ik hen aan de poort van de school wil afzetten zodat ze niet hoeven te stappen van de parking van Aldi zoals ik dagelijks doe.  Het wandelen houdt de conversatie en de binding met mijn kinderen echter levendig.   Ik ga er niet op in, want ik ben nog geen seconde een luisterend oor voor hen geweest deze ochtend.  Terwijl we oprijden begint Ilja te jammeren dat hij zijn handschoenen niet meeheeft.  Ik probeer te redden wat te redden valt maar ook in Linus’ boekentas zit geen extra paar en het klokje in de wagen is onverbiddelijk als ik aan omkeren denk.  Ik knuffel hem extra hard en droog zijn tranen terwijl ik de mijne inslik.  “Het wordt vast niet zo koud vandaag” lieg ik.  Het is een dooddoener van formaat, en ik voel me weeral schuldig, maar even later zie ik hem toch glimlachen als hij een vriendje aan de overkant van de straat ziet.  Als ik hem door de poort zie lopen terwijl ik Linus een afscheidskus geef draait hij zich ineens om en komt terug om Linus’ handje te pakken.  “Kom maar mee met mij”. 

De hele looproute tracht ik mijn emoties onder controle te houden, probeer ik dit alles te kaderen.  Mijn introverte kant heeft het soms ècht moeilijk om samen te wonen met drie andere mensen.  Dan wil ik simpelweg diep onder mijn deken duiken of iedereen op mute zetten.  En zeker in periodes zoals de laatste twee weken waarbij alles dubbel zo hard binnenkomt.  Periodes waarin een simpele opmerking dagen kan doorbomen in mijn hersenen.  Dagen waarop de dingdongende deurbel me in de keuken doet verstoppen omdat ik geen zin heb om mensen te zien.  Dagen waarin ik een gemiste oproep met opzet vergeet.  Ik ben overprikkeld en niet te genieten en daardoor voel ik me constant vreselijk schuldig tegenover de mensen die het dichtste bij me zijn.  En dat heeft niets te maken met dingen loslaten.  Dat heeft niets te maken met alles perfect willen doen, ik ben totaal niet zo ingesteld.  Rust, regelmaat en beweging zijn niet alleen voor kleine kinderen belangrijk, duidelijk ook voor introverte moeders.  Maar dat neemt niet weg dat ik mezelf enorm egocentrisch vind.  Dat ik me een slechte moeder en een nog slechtere echtgenote voel.  Ook al weet ik rationeel wel dat ik mijn kinderen alle liefde geef die ze nodig hebben, emotioneel is dit momenteel uit balans.  Maar alles passeert, deze periode ook.  Alleen hopelijk binnenkort.