Tijdens onze tiendaagse reis naar de USA keek ik verschillende keren de ogen uit mijn kop. In eerste instantie door de grootsheid van New York maar ik verwonderde me ook soms over de verschillen in de kleine dingetjes.
De creditcard vs de debitcard.
Amerikanen gebruiken vooral hun kredietkaart. De mentaliteit daar is compleet omgekeerd dan de mijne. Ik gebruik mijn kredietkaart als het niet anders kan: voor online shoppen in het buitenland, om hotels te boeken of om tickets voor concerten of festivals te betalen (kortom: firstworldproblems 🙂 ) Maar niet om mijn boodschappen in de winkel te betalen of om mijn nieuwe wagen te financieren. In Amerika ben je blijkbaar beoordeeld op “hoe goed je je kredietkaartschulden kunt afbetalen”. Dit schept een duidelijk beeld van hoe kapitaalkrachtig je bent. Althans zo heb ik het toch begrepen uit de gesprekken met mijn familie. Zelf wil ik niet teveel nadenken over de Visa-rekening die nog mijn bus zal vallen na de reis al kan ik dat perfect allemaal YNABBEN.
De huizen.
De huizen die ik altijd zag in “7th heaven” of “Full House” indertijd, met een schommelstoel op de front porch en de basketring op de oprit. Dat bestaat dus echt! Althans, dat zag ik in New Jersey. In New York zie je alleen maar appartementen. Ook binnen zitten de verschillen in de details. De toiletten zijn veel lager, deurklinken bestaan daar niet: het zijn allemaal van die draaiknoppen met zo’n slotje in het midden. Ook de douchekoppen zijn er anders.
Een doggybag op restaurant.
In New York City zagen we het niet echt, maar in New Jersey wel: als je er gaat eten kun je de overschot van je bord gewoon laten inpakken. Ik vind dit een GEWELDIGE formule. Niet alleen besparen restaurants er heel wat afval mee, je hebt waar voor je geld daar. Want hoe jammer is het niet om een half stuk gebakken zalm te laten liggen omdat het te zwaar is? Hoe dikwijls denk ik niet: dit zou ik perfect morgen bij een slaatje kunnen opeten! Dat is exact wat we ook deden. Op de vierde dag van ons verblijf in New Jersey aten we één avond leftovers. We hadden er zo danig veel dat we zelfs nog leftovers van de leftovers hadden!
Deze “specialiteit” uit New Jersey noemen ze Disco Fries. Geef toe, de naam alleen al: dat moet je geproefd hebben. Gewoon eigenlijk frieten met gesmolten kaas op mo gow 😀
De contradicties
Mijn zwangere nichtje vroeg of we even konden samen naar de babystore gaan. Ze wou wat raad rond een babyuitzet dus trokken we om 20u15 -terwijl de mannen naar the shooting range waren- nog naar het shoppingcenter. De vrouwen shoppen terwijl de mannen shooten. We gingen all the American way! Ter plekke vertelde ik over het feit dat ik geen zo’n autostoel heb die kan draaien. Ik moet telkens mijn kinderen erin proppen en helemaal over hen hangen om de gordel dicht te doen. Moest ik zelf nieuwe autostoelen nodig hebben, ik kocht zo één dus informeerden we hiervoor. In de winkel die zowat het equivalent was van 4 Dreambaby’s samen was er nergens zo’n Maxi-Cosi-draai-stoel te vinden. Toen we informeerden zei de medewerker: “ik denk dat deze in Amerika gewoon niet toegestaan zijn wegens de veiligheid”. Vreemd. Wij roekeloze Europeanen stellen onze kinderen nogal bloot in het verkeer zeg! ;-). Soit. Bij thuiskomst bleken de mannen zich geamuseerd hebben op de shooting range maar mijn lief was toch enigszins getraumatiseerd door het feit dat je op zo’n range gewoon kan toekomen met heel je gezin om te gaan schieten. Zonder brevet kun je daar een kalasjnikov huren en wat op doel gaan schieten. Kinderen kunnen er hun verjaardagsfeestje houden en lopen er naar hartenlust rond tussen de verschillende geweren. Maar een kinderstoel die je naar jezelf kan draaien om je kind erin te zetten: how maar!
De grootte en hoeveelheid van alles.
New York City is in alle opzichten gigantisch maar ook in het gewone dagdagelijkse leven in Amerika an sich is alles veel groter, veel meer en gewoon VEEL in het geheel. De porties op restaurant (daarmee al die leftovers hé), het is niet te verwonderen dat wij daar drie kilo zijn verzwaard. Ik ben zo’n persoon die liever eet tot het op is dan iets weg te gooien. Gelukkig voor de doggybags of ik ging me echt rot gevoeld hebben over de hoeveelheid lekker eten dat ik moest terugsturen naar de keuken. Alle porties zijn er ongeveer 1/3e groter behalve de groenten. Een winkelcentrum is daar een dorp op zich. Ik paste een kleedje in Bloomingdales, het pashokje was ongeveer de grootte van de kinderkamers bij ons thuis.
In de lokale supermarkt Costco zag ik een zak chips de grootte van Linus bij zijn geboorte. Gelukkig woog hij nog geen 4,450kg zoals hij indertijd, al vind ik 850gram ook al de moeite. (en neen, deze heb ik niet gekocht). Een blikje cola is er 355ml ipv de 330ml zoals bij ons.
Hoe beleefd en goedgezind de mensen er over het algemeen zijn.
Iedereen zal mij zeggen dat het zo fake is als iets, al dat “hi, how are you?”-gedoe maar het voelt toch helemaal anders aan als verkopers of medewerkers in een restaurant dit doen. Op veel plekken in België sta je vijf minuten te schilderen alvorens iemand je een tafel wijst zonder te vragen of het goed is. Iedereen woont er een beetje in je gat, alleen maar voor de fooien, maar het werkt wel. De lichtheid waarmee Amerikanen door het leven lijken te stappen, daar kunnen wij zwaarmoedige Belgen nog iets van leren. Iets met selffulfilling prophecy ofzoiets. Na enkele dagen begon ik ook spontaan praatjes te maken met de mensen in cafés. Ik -misses bitchy resting face- vertelde zonder moeite over de uitstap die we die dag hadden gedaan. Ik -de introvert die niet van small talk houdt- complimenteerde een barbier met het logo dat hij had ontworpen voor zijn zaak.
Het tempo: “Time is money!”
Hoe vriendelijk en uitgebreid ze zijn in alles wat ze aanbieden, zo vlug zijn ze in het afruimen, afrekenen, afhandelen van hun zaken. Meerdere keren waren we 5 minuten na onze bestelling al bediend en even vlug was diezelfde tafel weer afgeruimd. Time is money, de volgende die aan je tafel komt zitten brengt vers geld mee. Soms zat ik nog te eten terwijl ze het bord van Pieter reeds weghaalden. Kwestie van zeker niet te talmen! Minder fijn voor de gezelligheid en al zeker niet voor mijn spijsvertering. In alle ketens moest ik me keihard opjagen terwijl ik in de lijn stond. Ik kan muurborden niet goed lezen en had mijn bril niet bij waardoor ik pas wist wat er te koop was toen het bijna mijn beurt was. Stress aan de counter en juuj doe voort!
Alles is convenient.
Amerikanen zijn heel gericht op verkoop en gemak. Je hoeft er niet per se je toevlucht te nemen tot online shoppen want winkelcentrums zijn er altijd open, veelal tot 22u of 23u ’s avonds. Waar een werkende Belg zich moet spoeden om tijdens de week nog in de lokale Delhaize te geraken kan de Amerikaan gerust eerst op zijn gemak wat TV kijken om ineens te beslissen nog zijn comisjes te doen. Dat zorgt wel voor meer opties in je dagindeling omdat je minder gebonden bent aan die uren van de winkel. Alles is er ook gemaakt voor je gemak, zelfs een apotheek kan er drive-through zijn. Geld afhalen gebeurt er ook vanuit je autoraampje.
De hoeveelheden afval.
Ik voel me soms slecht als ik een lading Collect And Go uitlaad omdat ik in één keer zoveel verpakkingen weggooi, maar wat ik in New York geproduceerd heb aan afval…onvoorstelbaar. De New Yorker leeft “on the go”. Koffie in cups, ontbijt in papier, twee zakken over elkaar om je boodschappen in te steken, pizzadozen, servetten bij de vleet en plastic bestek. Toen we na ons verblijf in het appartement van mijn neef opruimden had ik een volledige vuilniszak buitengezet. Dat was afval van twee dagen. En wij maar doen van verpakkingsvrije winkel en al.
