Dit en zoveel meer gelijkaardige vragen gingen de laatste twee dagen door mijn hersenpan. Mijn declutter/minimaliseer-manie is serieuze proporties aan het aannemen. Serieuze porties overschot van vanalles! Elke kast die ik opentrek bekijk ik momenteel met andere ogen. Door The Minsgame verplicht ik mezelf om dagelijks items te zoeken die ik kan minimaliseren. Ik had nooit gedacht dat er zoveel gevoelens door me gingen stromen door op te rommelen. Veelal is dat: “Mo What The F–k Eigenlijk?”. Zo vond ik op onze zolder een kartonnen doos de grootte van een nachttafel met daarin één plastic bowlingspel. Zonder bal. Dus in feite 10 plastic kegels. What was I thinking?? Ik vul een doos voor de kringloopwinkel, een doos voor het containerpark en een vuilzak voor gerief dat meteen het huis mag verlaten. Gelukkig kan ik heel vlot afscheid nemen van dingen. Ik ben zelfs onvermurwbaar als het op moeilijkere dingen komt.

En echt. Het is pas als je eens alles door je handen laat gaan dat je beseft hoeveel je hebt en hoeveel je niet nodig hebt. In mijn voorraad vond ik 8 flessen rode wijn. Allemaal wijn die ik gekregen heb. Ik hou niet van rode wijn. Ik bewaar die voor als er eens iemand komt die graag rode wijn wil drinken. Maar niemand drinkt ooit rode wijn bij ons, want ik vergeet het altijd voor te stellen om rode wijn te drinken. Dus heb ik nu een voorraad waar ik niets mee kan aanvangen, waar ik niets over weet en waar ik geen weg mee kan. Ik vermoed dat de kringloopwinkel zo’n dingen niet aanvaardt?

Je kan dat toch ook precies niet op tweedehands zetten zeker?

Gebinged: Sinds we geen televisieabonnement meer hebben zijn er niet veel Vlaamse series die ik echt nog volg. Maar ik bingede “Dertigers” vorig jaar al en ook de voorbije weken ging er geen vrije minuut voorbij zonder dat ik het tweede seizoen van de reeks aan het streamen was via Vrt.nu. De cast van die serie is een bende eenvoudige mensen die je gewoon hier op straat zou kunnen tegenkomen. Dus eens nièt de klassieke Belgische acteurs of actrices (Nathalie Meskens, Tine Embrechts, Filip Peeters of de borsten van Marie Vinck voor de duizendste keer maar weer). Valt het op dat ik een degout heb gekregen van sommige Vlaamse acteurs? Soit, de playlist van de reeks kun je ook vinden op Spotify.

Gekluisterd: Na dertigers ging ik weer terug naar mijn Netflix-abonnement waar ik “A Marriage Story” bekeek zonder veel van de inhoud te lezen op voorhand. Ik had hem ergens zien blinken in de krant denk ik en hij was in mijn achterhoofd blijven zitten. Ik herkende meteen het liefje van Hannah uit “Girls” in de hoofdrol (Adam Driver) maar moest toch even mijn hersenen kraken om Scarlet Johansson te benoemen. Tjah, celebrities zeggen mij niet veel. De film gaat over een scheidend koppel met alle gevolgen van dien. Best wel confronterend.

Gebeten: door alles wat met minimalisme te maken heeft de laatste tijd. De Less Is More theorie uit mijn vorige blogpost begint goed vorm te krijgen. Het voorbije weekend las ik: “Minimalisme, leef een betekenisvol leven” van Joshua Fields Millburn en Ryan Nicodemus, beter gekend als “The Minimalistst” , ik keek ook naar de documentaire en startte met het spelen van The Minsgame. Oorspronkelijk allemaal de schuld van Kelly en Anouck die er een link naar zetten in hun nieuwsbrief.

Gedownsized: doordat ik de laatste weken minder actief ben op sociale media (Less is more!) voel ik me veel rustiger. Dat er geen constante instroom van informatie meer is doet me deugd. Pas op, ik hou wel van interacties en ik zoek dat ook van tijd tot tijd bewust op. Zo organiseerden we laatst weer een Shitty Dinner met wat instagram/blogvrienden. Maar toch kan ik het gemakkelijker kanaliseren als er geen sociale media-apps op mijn smartphone staan. Vandaag ging ik te voet met de kinderen naar het centrum. De middag was cementgrijs maar mijn gedachten waren leeg. Ik vermoed dat het verminderen van indrukken sinds de kerstvakantie zijn vruchten begint af te werpen. In combinatie met mijn decluttermodus en minimalismebevlieging is het best wel een ontspannende periode nu.

Gesmuld: bloedsinaasappelen. Hoe lekker zijn die?

Gefronst: in psychologiemagazine las ik onderstaand artikel:

Ik deed niet anders dan fronsen en hoofdschudden. Hoe lastig moet het niet zijn om constant een rol te spelen op je werk. Een façade optrekken en je volledig anders voordoen dan je bent. Vreselijk! Ik had te doen met de dame in het interview!

Gepland: op de valreep nog een datenight voor januari. Vrijdag gaan we naar Danko Jones. Een speciale band in onze ogen want 14 jaar geleden trachtte mijn toenmalige crush om een date te verkrijgen met mij. Hij stelde “lukraak” voor “om die cd’s van Danko Jones anders gewoon eens binnen te brengen” nadat we erover gechat hadden. Een week later was hij inderdaad binnen. En ondertussen zijn we al bijna tien jaar getrouwd. Allemaal Danko zijn schuld!

Ik zie ze dit jaar meer opduiken dan het voorbije jaar. De 20 voor 20 lijstjes. Vorig jaar had ik voor mezelf ook een 19 for 19-list opgemaakt maar ik heb er nooit over geblogd. Ik hou ook nog wat voor mezelf, het klinkt misschien niet aannemelijk, maar het gebeurt ;-). Een aantal zaken op dat lijstje heb ik vlotjes afgewerkt, maar andere zaken bleven wat hangen. Maakt eigenlijk niet uit, ik ben vooral content dat ik een aantal dingen heb kunnen doorvoeren.

Ik maak nooit goeie voornemens, ik vind dat ook complete bullshit. Als er iets moet veranderen dan doe je dat best meteen en niet aan het begin van het jaar. Toch zijn er een aantal dingen waar ik de laatste maanden iets aan wou veranderen maar waar ik de courage niet voor vond. Ik heb de indruk dat het de laatste weken (vooral sinds het kerstverlof) beter gaat met mij en dat ik nieuwe energie gevonden heb om moeilijkere zaken te tackelen. Ik heb vorig jaar aanvaard dat ik altijd wat periodes van ups en downs zal hebben. Het feit dat ik dat mag van mezelf zorgt ervoor dat ik een mindere periode vlotter doorspartel. Maar alléé, een mindere periode, we zien dat niet echt bij jou? Hmja, ik zie het meestal zelf niet. Het uit zich vooral in het laten varen van gewoontes, mezelf laten vangen in loopholes en korter van stof zijn, minder aanwezig zijn in het moment door te vluchten in mijn telefoon, sociale contacten vermijden en tegelijk snakken naar diepere gesprekken.

Voor 2020 heb ik dit jaar geen persoonlijk lijstje opgemaakt met 20 items die ik wil aanpakken. Ik kies eerder een one-word theme dit jaar al klopt dit ook niet helemaal want ik kies voor: “Less is more”. Ik zou het ook naar “minder is meer” kunnen vertalen maar ik ben er nog altijd niet uit wat ik mooier vind klinken.

2020 belooft weer een jaar vol veranderingen te worden. Ik wil in veel zaken echt gaan downsizen om het overzicht te bewaren. We namen enkele beslissingen die we goed doorpraatten maar die ook gevolgen zullen hebben voor ons consumptiegedrag, onze tijdsindeling en onze planningen.

Tegelijk wil ik met “Less is more” ook terugkeren naar de goeie gewoontes die ik vroeger had. Ze deden me enorm veel deugd maar zoals ik eerder schreef: ik was niet opgewassen tegen de loopholes die ik maar al te goed herken bij mezelf. Dus ik ben rustig weer aan het joggen, ik probeer mijn Instagramgebruik serieus te verminderen en ik hou me beter aan mijn planning. Beter gezegd: ik maak weer een planning op, dat is de eerste stap want ook dit was aan het verwateren. Dat ik bij het begin van het jaar doe is eerder toevallig. Vorig jaar was vooral getekend door twijfel, negativiteit en eigenlijk ook wel veel onzekerheid over mezelf. Ik wil nu vooral vooruit kijken, met minder indrukken en minder vanalles.

Maar niet gevreesd (of misschien net wel, dat maak je best voor jezelf uit): hier blijf ik plakken. Want door te schrijven blijf ik mezelf forceren om regelmatig stil te staan bij de dingen. Voor de blog gaat “Less is more” zeker niet op!

Ik heb al een drietal dagen de holidayblues. Geen idee of het een bestaand woord is, maar ik voel me wat mistroostig na de vakantie. Meestal vind ik het niet erg om terug naar huis te komen, maar deze keer voelde het alsof ik een stukje van mijn ziel moest achterlaten.

Oud en nieuw vierden we dit jaar aan zee.  Ik kon een appartementje huren van familie en na mijn shift op oudejaarsavond voegde ik me bij mijn gezin dat zich reeds installeerde in het plekje dat we voor de 4 dagen het onze noemden.

Op die manier kon ik helemaal op het einde van het jaar nog zorgen voor “de beste last minute beslissing van het jaar”, want dat was het echt.   Ik wou heel graag het vuurwerk bekijken op de zeedijk met de kinderen.  Ilja was niet bijster enthousiast om in zijn pyjama nog te vertrekken naar buiten en ook de knallen in de verte schrikten hem wat af.  Hij wordt er 9  in 2020 maar het was -net als voor zijn kleine broer- de eerste keer dat hij live vuurwerk meemaakte.  De verwondering op hun gezicht, de nabijheid van hun pyjamabeentjes rond ons, het was het letterlijke startschot van een zalige midweek samen. 

De focus lag deze week op ons 4.  Wat wij ècht wilden doen.  In het geval van de kinderen was dat: met de schoppen aan zee een bunker graven.  Mijn enige verantwoordelijkheid was zorgen dat de emmerkasteeltjes compleet waren als ik ze omdraaide.  De echtgenoot zorgde ervoor dat de tunnels niet instortten.  Want zandkastelen bouwen is serious business. 

Er werd weinig tot niet gekookt.  Het enige dat werd afgewassen waren onze bunkerattributen. 

Er werd geen was gedaan, we leefden uit onze valies en uitgezonderd van wat gedownloade NETFLIX-serietjes WIFI-vrij.  Mijn smartphone bleef nooit eerder zolang onaangeroerd of het was om me te storten op Woody Puzzle waar mijn schamele record van 924 punten niet door de echtgenoot werd verbroken.  Er was tijd voor Monopoly en de verse pizza op te wachten aan de voorkant van het appartement. De koerier werd blijkbaar door veel gejuich onthaald en te zien aan de blik in hun ogen was pizza in een kartonnen doos een topmomentje. 

En uiteraard was niet alles instagramwaardig.  Er waren ook wel broertjesruzies en zoals gewoonlijk moest er weer iemand overgeven.  We wandelden in de spetterregen vanaf De Hoge Blekker tot we zeiknat terug op de dijk in Koksijde belandden. Het was even puzzelen in het appartementje om al onze kletsnatte kledij te drogen te hangen maar ook dat had zijn charme en warme koffie smaakte nooit eerder zo zalig.

Maar een kletsnatte broek uitstroppen, een looptoertje op het strand ’s ochtends vroeg, naar de verse bakker wandelen in de dichte mist op 1 januari, het gebeurde allemaal in het hier en in het nu.  Er werd eventjes niet aan de toekomst of het verleden gedacht.  De tijd die we niet voor elkaar hadden in de voorbije maand werd in die vier dagen ruimschoots ingehaald.  En nu is het even rouw/rauw om iedereen terug achter te laten, om in de routine van (veel) werken te geraken. Maar het voorbije uitje was zalig, it calls out for more!

De laatste vijftien jaar wordt ons leven gekenmerkt door het feit dat we in alles gigantisch veel opties hebben.  Ik ben een hele vlotte beslisser, ik twijfel bitter weinig als het niet over grotere thema’s gaat.  Toch merk ik een verschil deze week.  In het appartement waar we verblijven is geen wifi.  We downloadden voor vertrek een drietal series voor ons en enkele films voor de kinderen.  De luttele momenten dat we in ons appartementje zijn kijken de kinderen wel eens naar één van de films op de iPad.  Ik was het compleet vergeten, maar het is alom gekend: kinderen lijken het helemaal niet erg te vinden om drie dagen op rij naar dezelfde film te kijken.  Ze lippen de woorden van “Hotel Transsylvanië” mee en lachen telkens om dezelfde grappen.  Over en over en over.  Er is enkel analoge televisie en voor het slapengaan kijken ze wel eens naar Ketnet, iets wat ze thuis nooit doen, want scrollen door Netflix en YouTube is veel amusanter volgens hen. 

Ook voor mezelf merk ik een bepaalde innerlijke rust door de beperking in keuzes: lees ik het ingepakte non-fictie-boek of lees ik mijn roman als de kinderen in bed zitten?  Blader ik door een tijdschriftje of ga ik even aan deze blogpost schrijven?  Wat wil ik nu echt?  Ik kan me veel vlotter laten leiden door mijn gevoel.  Hoewel ik in dagdagelijkse situaties geen probleem heb om vlug een keuze te maken, kan ik thuis evengoed verlamd geraken als ik moet beslissen wat ik in mijn vrije uur/uurtjes ga doen.  Lezen, wandelen, Netflix, VRTnu, VTMgo, bloggen, joggen, podcasts luisteren?  So little time, so much to do!  En uiteraard kan ik een halve week vakantie niet vergelijken met een werkweek maar in een gelimiteerde setting lukt het echter veel gemakkelijker, er is geen eindeloze feed aan blogs op de laptop om door te scrollen.  Er liggen geen zes boeken te lonken op Goodreads of op de vensterbank.  Thuis zou ik in vrije momenten eens doorklikken in nieuwsbrieven waarbij ik linkjes naar nieuwe boeken, podcasts of artikels opsla in Evernote: nóg eens meer opties die ik hier niet aangeboden krijg!  Aan zee is ook kiezen waar je gaat joggen niet moeilijk: je gaat aan het water naar links richting De Panne, of je gaat naar rechts richting Knokke.  Ik merk dat mijn natuurlijke reflex is om automatisch eerst naar rechts te gaan, ook al ben ik een linksepoot. 

Toch kijk ik wel eens op mijn smartphone, en volg ik sommige groepschats in Whatsapp met een half oog mee.  Ik probeer ook hier en daar wat foto’s te nemen om te gebruiken op mijn blog of Instagram, maar het moet niet allemaal meteen gebeuren.  Met de komst van de smartphone en free wifi overal is het best wel een uitdaging om me niet te laten overspoelen door alle opties.  Er bestaan honderden artikels over die ik allemaal las (ahja, opgeslaan in Evernote hé) maar ik moest het eerst gedwongen gewaar worden: minder keuzemogelijkheden bieden echt wel meer innerlijke rust. 

Uiteraard schreef ik deze blogpost niet nu maar deze ochtend toen ik nog lekker rustig aan het chillen was in het appartementje aan zee waar we de laatste vier dagen verbleven.

Vooral ’s morgens als ze bij me zitten aan de ontbijttafel kan het besef me keihard in het gezicht slaan. Ik hoor hun malende mondjes en zie ze eten alsof hun leven er vanaf hangt, om de één of andere reden is het ontbijt hun favoriete maaltijd. En terwijl het van hap-slik-kauw gaat denk ik soms: ik ben verantwoordelijk voor die mondjes. Ik moet ervoor zorgen dat ze elke ochtend kunnen happen, slikken en kauwen. Maar meeste ochtenden verwonder ik me er over dat ze nog altijd manieren vinden om te morsen.

Terwijl ze zich aankleden kan ik me soms afvragen: wanneer hebben jullie geleerd om dit zelfstandig te doen? Was ik daarbij? Ik kan me nog perfect voor de geest halen dat ik Linus met zijn 4,410kg-zware lichaampje voor het eerst in bad stak. Proper rond het naveltje wassen en voorzichtig voor het hoofdje als ik zijn rompertje over hem trachtte te wurmen. Hij heeft nooit maatje 50 gedragen. Een Michelinmanneke. Maar meeste ochtenden erger ik me aan het feit dat hij nog altijd komt vragen om zijn kousen aan te trekken.

Als ze zich klaarmaken voor school denk ik soms: zit Ilja echt al in het derde leerjaar? Als hij achteloos zijn rugzak over zijn schouder gooit en zijn schoenen bindt. Hij wordt er 9 volgend jaar. Waar zijn die negen jaren naartoe? Maar meeste ochtenden toon ik met opengesperde ogen mijn horloge aan hen terwijl ik vraag om wat tempo te steken.

Wanneer ze samen hand in hand door de schoolpoort gaan, een gewoonte van toen Linus voor het eerst naar school ging, denk ik soms: “Ze gaan altijd broertjes zijn, no mather what happens”. Maar meeste ochtenden denk ik: “Oef ze zijn gekleed en gepakt en gezakt op school geraakt”.

Als de ene nog aan het nasnikken is omdat hij zijn kaak stootte tegen een deur en de andere op hetzelfde moment drie treden van de trap glijdt, dan denk ik: maar alléé zeg, hoe is het mogelijk?? Daarna trek ik ze allebei op mijn schoot om te knuffelen. Eén met een pijnlijke poep en één met een blauwe kaak. En dan ben ik opgelucht: “dat het gelukkig maar dàt is”.

Ik besef het soms op de meest onbewaakte momenten. Ik heb twee gezonde kinderen die samen ruziën maar ook samen dansen. Twee kinderen die keihard op elkaar gelijken en tegelijk zo verschillend zijn. Ruskabusjes die veel te wild en te luidruchtig kunnen zijn bij hun introverte moeder. Belhamels die tien minuten later vragen of ik bij hen wil zitten om te knuffelen terwijl ze televisie kijken.

Ik moet er meer bij stilstaan.

Want in een vingerknip kan het voorbij zijn.

• koffie geserveerd in cornflakespotten. Hipstergedoe, doen we dat nog eigenlijk? Geef mij maar een koffie in een mok met een oor aan, zodat ik niet smos met my precious.
• er zijn mensen die niet begrijpen waarom ze niet naast me mogen komen staan en meegapen op het scherm van de geldautomaat
• waarom niemand “How I Met Your Mother” lijkt te kennen? Nochtans legen-wait for it– dary, start wel netjes bij het begin als je dan toch van plan ben om eraan te beginnen!
• dat sommige mensen nog altijd de opmerking maken: “Op Facebook zag alles er nochtans shiny happy uit….” vervang Facebook ook gerust door Instagram.
• psychische problemen worden nog regelmatig als een zwakte aanzien.
• het concept “shitty dinner” uitleggen aan mensen en horen “..Dat ze dat nooit zouden kunnen! Want wat zouden de mensen wel niet zeggen?”
• de zin “Wat gaan de mensen wel niet zeggen?” tout court. De mensen? Welke mensen?
• de integrale cast van FC De Kampioenen leeft nog.
• dat “respecteren van personal space” niet bij iedereen gekend is. Die mensen verzamelen zich meestal aan de kassa bij mij. Ze lijken niet te begrijpen, elke keer ik een stap vooruit zet, dat ze me dan niet moeten volgen.
• dat ik planten in leven kan houden.
• in communicatieve tijden met allerhande middelen om elkaar te bereiken blijkt het toch zo moeilijk te zijn om tot een concrete afspraak te komen.
• na zorgvuldig wikken en wegen, berekenen van tijdstippen en downloaden van allerlei apps, dat -bij mijn vervoerskeuze- de auto nog altijd van het openbaar vervoer moet winnen.
• hoe mijn kinderen alleen maar op foto keihard op elkaar gelijken en niet in bewegend beeld.