Kudos

oktober 14, 2018Liese 5 reacties

Wordt de term “Kudos” nog gebruikt in feite? Wikipedia omschrijft het alvast als volgt:

“Kudos komt van het Oudgriekse κῦδος, kudos, (roem, faam). Het geven van “kudos” aan een ander wordt gedaan om deze te waarderen. Doorgaans worden deze ‘virtuele cadeautjes’ toegekend door middel van het geven van +1 (positief) of -1 (negatief).”

Ik vind Kudos wel gezellig klinken eigenlijk. Een beetje een samentrekking van “cuddles”, “kusje” en “could do” en het heeft iets herfstachtig over zich. Je zou direct “Kudos” onder een dekentje in de zetel kunnen doen. Toch?

Toen ik gisterenvoormiddag in Torfs bij een actie twee paar laarsjes ging kopen voor de kinderen was de lok van de bokaal ballonnen nogal groot bij mijn jongste karwaat. Zonder iets te vragen nam hij er een ballon uit, waarop ik hem uiteraard aansprak en vroeg om deze terug te leggen. “NEJ!” Oh great. Een scène en drie man in de rij achter mij. Ik vroeg hem nogmaals kordaat om de ballon terug te leggen “NEEE”. Aarghhh. Mijn beurt om af te rekenen. Ik gaf wederom de boodschap om de ballon terug te leggen. “We nemen niets weg”. Uiteraard geen actie vanuit het kamp van mijn zoon. Ik nam de ballon uit zijn handjes en zette hem even apart op een zetel nabij de kassa met als boodschap “als jij niet luistert dan ga je even apart zitten”. Team Linus gaf niet op en kwam meteen terug bij mij staan vergezeld van een brede grijns. Daarop zette ik hem terug op de zetel met dezelfde boodschap terwijl ik de laarsjes naar een andere kassa moest brengen om af te rekenen. Hij begon opzichtig te wenen, scène compleet uiteraard. Ik keek niet naar de rij die zich achter mij vormde en deed rustig verder. Even later kwam hij snikkend bij me staan met zijn armpjes verontschuldigend omhoog. We konden het bijleggen en de tranen werden gedroogd. En toen deed de mevrouw aan de kassa iets waarvoor ze keihard kudos verdient. Ze keek me in de ogen en fluisterde “als ze willen, mogen ze van mij een -jeweetwel- maar jij moet het beslissen, ik wil je gezag niet ondermijnen”. Kijk, daar word ik enorm content van. Die dame had niet één keer met haar ogen gerold toen ik halfslachtig afrekende terwijl ik mijn kinderen in bedwang hield, ze had niet gezegd “maar ze mogen hoor!” terwijl ik aan Linus trachtte uit te leggen dat hij niet zomaar iets mocht nemen. Ze liet me gewoon moederen en oordeelde niet. Kudos! Wat zeg ik: dikke vette kudos met een dekentje over!

en kregen ze dan geen ballon van je? Ma be jaas… met een “asjeblieft” en een “dankuwel” en om dan toch maar voor het snoepje uit de bokaal ernaast te kiezen.

Opgetekend

oktober 9, 2018Liese Een reactie plaatsen

Teken jezelf

Wat is het vreemdste dat je ooit gegeten hebt?

Als je in ballingschap moest gaan, waarheen zou dat dan zijn?

Wat is je favoriete drank?

Wat zou je kopen met de laatste 25 euro van de maand?

Waar had je als kind schrik van?

Wat is je favoriete groente?

Wat brengt je aan het huilen?

Waar zou je graag beter in zijn?

Inspiratiebron: Het weekendmagazine van De Morgen

Met het hoofd in de wolken.

oktober 5, 2018Liese 8 reacties

Dagelijks probeer ik in kleine dingetjes mijn kinderen bewust te maken van de schoonheid van de natuur. In feite ben ik niet echt een groene, daarvoor verspil ik teveel water en energie, eet ik teveel vlees en let ik te weinig op bio. Mijn bijdrage is eerder miniem. Afval sorteren, proberen om geen zakken te kopen, aan de kinderen leren dat ze geen plantjes uit de natuur mogen trekken. (Dat ik regelmatig spinnen vermoord, dat laat ik achterwege). De paddenstoelen in de herfst of de afdruk van vogelpootjes in winterse sneeuw, ik wijs nogal veel. Vanmorgen liet ik hen letterlijk stilstaan bij de lucht. De wolken zijn dagelijks een bron van entertainment voor mij en deze ochtend kon ik samen met Ilja de strepen tellen ook al waren enkelen ook door vliegtuigen gemaakt.

De rokende medewerker op de parking van De Aldi vlakbij de school bekeek ons argwanend maar toen ik met mijn gsm aan de slag ging terwijl ze stonden te kijken, keek ze ook omhoog. De wolken en de lucht voorspellen dagelijks wat de dag zal brengen en ik maak de kinderen zoveel mogelijk attent op de zonsopgang, al is het maar door tijdig de rolluiken omhoog te doen.

Ze zitten veelal in bed als de zon ondergaat maar in feite zou ik hen deze mooie herfstdagen eens moeten ophouden om de zon te zien ondergaan. Zeker nu we regelmatig op een prachtig kleurenschouwspel worden getrakteerd.

Ik denk dat ze nu echt op een leeftijd zijn gekomen waarin we als ouders enorm veel invloed hebben door onze eigen reacties op al die natuurpracht. Enthousiast worden van een wolk, dat leren ze ook van ons! En zijn ze daar iets mee in hun latere leven, misschien wel, en als het niet zo is: dan hebben ze toch een mooie wolk gezien hé.

Kruimels

oktober 1, 2018oktober 1, 2018Liese 18 reacties

Ze zat me geniepig aan te kijken vanuit het bad. Ik was met opzet tien minuten eerder opgestaan omdat mijn haar nood had aan een schrobbeurt. Gezien onze douche en ons bad één zijn kon ik het bad niet vermijden waarop ik de vliegenklopper uit de keuken haalde. Toen ik tien seconden later terug in de badkamer kwam had ze zich al verplaatst naar de badwand. “Nie me mij hé!” dacht ik stoer en meteen ook doodsbang. Ik klopte erop los. Zwarte poten vlogen in het rond terwijl de adrenaline door mijn lijf schoot. Het onfortuinlijke lichaampje spoelde ik door. Om 5 uur ’s morgens spinnen vermoorden, ik kan het aanraden als je niet te fris bent opgestaan, je bent instant fit man (vrouw). Was ik al blij dat ze niet op onze witte muur zat. Hoe doen die mensen met zo’n hipster Scandinavische interieur dat? De spidertrap misschien? Het kan toch niet dat er op die hagelwitte interieurs nooit een spatje komt. Of een stylolijn door wat muggenbloed? Ik besef ook wel dat die instarieurs een snapshot zijn waarop alles netjes is gelegd en geen geplette muggen te vinden zijn op een keukenkast. Want gelijk hoe: als het spel eindigt staan we toch allemaal dagelijks in onze savatten kruimels te vegen vanonder de tafel?

Hoe ik blog.

september 30, 2018Liese 13 reacties

Hoe? Geen idee eigenlijk. Ik mag nog zoveel blogboeken lezen en ze gigantisch fantastisch vinden, een echte structuur heb ik niet. Geen blogagenda, geen “er moeten zoveel logjes per week komen…”. Er staan altijd wel ergens ideetjes in mijn bullet journal. Echter, de stukken waar het over niets gaat, die stukjes waarbij ik niet in een bepaalde richting wil geraken qua tekst en inhoud; die zijn voor mij het zaligste om te schrijven! Wat betekent bloggen voor mij? Mijn gedachten losrammen op mijn toetsenbord. Contact met gelijkgestemde zielen, al dan niet met dezelfde mening. Ik geniet ervan maar ik lig er niet bepaald wakker van. Toch ben ik heel regelmatig -al dan niet in mijn gedachten- bezig met bloggen. Is het niet deze blog, het is die van iemand anders. De grootste inspiratiebronnen om blogs op te speuren zijn Instagram, Feedly en reacties op andere blogs. De mensen achter de blog zijn veelal personen waar ik het face to face betrekkelijk goed mee kan vinden. Als ik een blog volg is dat omdat de schrijver/schrijfster mijn aandacht weet te trekken en te behouden. Ik weet dat hier ook regelmatig mensen komen reageren waar ik niet ga terugreageren. De tijd ontsnapt me soms. Of ik lees wel maar ik reageer niet omdat ik geen zinvolle reactie kan bedenken, omdat het thema me misschien niet zo gekend is. De inhoud van andere blogs kan namelijk heel gevarieerd zijn, soms gaat het over een konijntje maar het kan evengoed over een depressie gaan. Het gebeurt wel eens dat ik word aangesproken door medewerkers van PR-bedrijven om een samenwerking aan te gaan, ik weiger dit meestal op een enkele keer na. De redenering die ik hierbij maak is: is dit iets dat bij mij past? Zo ja, heb ik eigenlijk wel goesting om dit te doen? Niet dat de aanboden in grote getale binnenstromen maar ik vermoed dat een weigeraar ook niet echt in de “die moeten we hebben “-poule terecht komt. Kijk ik daarom neer op anderen die er wel op ingaan? Verre van. Dat zou pas hypocriet zijn. Er is maar één regel in mijn bloghoofd en dat is: doe je goesting. Wil jij graag reclame maken voor producten of evenementen: be my guest! Doe je liever je eigen ding: je blog is van jou en van jou alleen!

Om af te sluiten heb ik nu eens zin om er een fotootje van de zonsondergang van gisterenavond bij te zetten. Lekker mijn eigen goesting. Voila. Blogistieke vrijheid.

Heeft het bloggen jou al veel bijgebracht?

Skinner en de kippen.

september 26, 2018Liese 2 reacties

Hoewel ik de laatste twee weken bijna constant gepomodorood heb op mijn thuis-dagen kon ik toch gedurende die periode al een lijstje aanleggen met allerhande factoren die me uit mijn concentratie halen. Zelfs de cursus die ik aan het studeren ben is er één van. Ik begin die te interpreteren en voor ik het weet zit ik met mijn gedachten ergens bij een vergelijking van het studiemateriaal met het dagelijkse leven. Zoals ik deze ochtend bij de persoonlijkheidstheorie van Skinner las dat hij meende dat ons gedrag volledig wordt gestuurd door de omgeving en niet door onszelf. Het gedrag wordt positief of negatief bekrachtigd waardoor het gedrag zich herhaalt. Anyway, zo zijn we zelf ook wel een beetje in onze omgang met sociale media. We posten iets, dat wordt geliked door mensen. We worden getriggerd om nog iets te posten. Wordt het echter bekritiseerd….

Soit. Mijn eigen gedachtegang verstoort wel eens mijn concentratie maar ook een vlieg die me de hele tijd terroriseert of het geluid van de zon op onze ramen. De voorste ramen lijken zich altijd een beetje te zetten als ze opwarmen wat gekraak teweegbrengt. Vandaag was er ook ergens een irritant tikkend geluid ter hoogte van de vensterbank. Uit de koffiekan ontsnapt er ook regelmatig lucht waardoor het deksel een pruttelend geluid maakt (de kinderen zouden roepen: “Wat zeg je dan!!?”) en tot slot: Tommy. Onze huiskip Tommy heeft een eigen gedragspatroon ontwikkeld. Ook al is hij gevlerkt: hij springt op het kippenhok en vliegt zo over de draad. De reden is altijd: er is geen eten of drinken meer. Daarna komt hij tegen het raam pikken en maakt zo danig veel geluid dat ik niet anders kan dan hem (haar in feite maar soit) eten te geven.

Hij is kip aan huis ondertussen. Het feit dat ik hem eten geef vanaf hij zich laat zien zorgt daar uiteraard voor. Skinner zijn theorie wordt meteen bevestigd. Het enige wat erop zit is het hok verzetten zodat hij niet meer over de draad kan. Toch wel eens werk van maken binnenkort, toen ik hem vandaag oppakte om hem terug achter de draad te zetten scheet hij heel mijn schoen onder.

Als dat maar geen gedragspatroon wordt!

Watskebeurt?

september 21, 2018Liese 10 reacties

Aan het zebrapad bij de schoolpoort hoorde ik vanmorgen loeiharde muziek knallen uit een camionette. Iemand had duidelijk het “Friyay”-gevoel door zijn lichaam stromen en liet de volumeknop volledig meegaan op die flow. De voorbije week was er eentje met te weinig slaap en een irritante mug die de uurtjes die er wel waren kwam verpesten. Het was zo erg dat we beiden midden in de nacht met muggenspray in de weer gingen. Gelukkig stond de week ook nog in het teken van wat andere gebeurtenissen:

Muziek:

Met het werk ging ik naar Het Kustshlagerfestival in Plopsaland. In het park zelf zat ik voor het eerst op Heidi The Ride. Als rollercoasterliefhebber was het dan ook een hoogdag. Tieren voor duust! “Alles vol!”. In de namiddag werden we verwend met een optreden van….

Blijft een geweldig nummer toch!? Den Paul doet het dan ook nog steeds met de glimlach en de nodige uitleg.

Beweging:

Ik probeerde om voldoende beweging in te bouwen en mits wat schuiven en plannen lukte het wel om deze week twee keer te lopen en één keer te wandelen. Bij het avondwandelen werd ik vergezeld door….

fotowerk door Kelly

Tateren en wandelen blijft een goeie combo en je bent geen geld kwijt op café! #gierigepinnedakben

Ik probeer ook zoveel mogelijk om consequent de wagen wat verder te parkeren als ik de kinderen naar school breng. De wandeling naar school zorgt ongetwijfeld voor de meeste informatie. Het zijn niet de grootste vertellers als het over schoolstuff gaat maar tijdens die korte wandelingetjes lijken ze allebei wel in de sfeer. Vandaag ging het echter weer over automerken. Met als hoogtepunt: Linus die mij verbeterde toen ik “Renault” antwoordde bij het aanwijzen van een Peugeot. “Neen, dat is geen Renoot, met dat leeuwtje!”. Drie jaar oud en al zijn moeder overtreffen in autokennis.

Persoonlijkheidspsychologie

Zoals ik eerder deze week schreef ben ik me aan het verdiepen in die cursus. Ik hoop ze verwerkt te krijgen tegen half oktober dus ik steek een tandje bij. Het gaat redelijk goed omdat ik het razend interessant vind. Wist je dat de psychologen in den ouden tijd dachten dat de vorm van je schedel te maken had met de hoeveelheid aan psychische eigenschappen die je op die locatie in je hersenen bezit? Uiteraard ging ik daarna aan de slag met het aftasten van mijn schedel. Is het normaal dat ik met putten zit zo net achter mijn oren? Ben je ook aan het voelen ondertussen?

ter info: dit onderdeel gaat over de historiek van de persoonlijkheidspsychologie

Better call Saul en Maxwell Sim

Althans 3/4e van Better Call Saul want tegen het eind lag ik meestal te ronken. Ik las ook mijn bibliotheekboek uit: “De afschuwelijke eenzaamheid van Maxwell Sim” geschreven door Jonathan Coe. Bij het kiezen was ik afgegaan op de titel en de cover en met succes!

Mijn echtgenoot

Neen, die is er weinig tot niet aan te pas gekomen de voorbije week. Het is al veel dat we het beseffen maar het combineren van het gezin met ons (bij)beroep, hobby’s en sportavonden, sociale kalender en weekendwerk….toch ergens wel blij dat het nu weekend is en we wat tijd voor elkaar zullen hebben….Dus Friyay inderdaad! Volume op duust!

Have a nice weekend!