door “Ik stop, het lukt niet, het is te moeilijk!!”. Ik zie hem wegstappen van de computer met zijn handen in de lucht. Waar hij begin deze week nog vol plezier zijn online lessen dactylo aanvatte ging het deze avond veel minder vlot. ”De a is te moeilijk, die staat te ver af”. Krokodillentranen en een pruillip verraadden hoe perfectionistisch hij is ingesteld. Ik probeer hem moed in te spreken: weet hij wel hoeveel ik -na al die jaren typen- nog op backspace duw? Elke keer! Ik hoorde mezelf zeggen “dat het helemaal niet perfect hoeft te zijn, dat hij de lesjes volgt om te leren, niet om het al van de eerste keer te kunnen”.
Als volwassenen weten we dat je iets niet kunt zonder het aangeleerd te krijgen, zonder het te oefenen en dat fouten maken tijdens die oefeningen normaal is. Toch betrap ik mezelf er ook op dat ik sommige zaken wel eens te vaak tegen het licht hou. Ik kan lachen met een aangebrande cake, een zoveelste gebroken bord bij het dekken van de tafel of meer rijst naast dan in de kom. Maar gaat het over de opvoeding van de kinderen dan verwacht ik al 12 -bijna 13- jaar dat ik het van de eerste keer goed heb.
Het valt op dat opvoeden vooral in vlagen gaat. Soms gaat het vlotjes, problemen worden aangepakt als ze zich stellen, raadsels lossen zichzelf gemakkelijk op. Andere keren gaat het moeizaam en blijf ik tobben en in rondjes lopen. Dan vraag ik me af hoe ik een zwijgzaam kind leer om meer te babbelen en of ik mijn babbelachtig kind niet teveel inperk. Waar ik mijn jongste vlot kan aanvoelen is het meer een uitdaging om door te dringen tot de oudste. Er zijn momenten dat ik wou dat ik hem beter kon bereiken maar dan besef ik dat je iemand niet zomaar kan veranderen. Ik moet hun eigenheid respecteren en erop betrouwen dat ze beiden voldoende basis van ons meekregen (en nog altijd meekrijgen) om de juiste beslissingen te nemen. Gaan ze het verkeerd aanpakken? Gegarandeerd. Gaan we nog vaak met onze handen in het haar zitten: ongetwijfeld. En zij gaan nog evenveel fouten maken in hun leven als wij in de opvoeding die we hen trachten te geven.
Dus ik geef mezelf dezelfde raad als ik mijn jongste zoon gaf bij zijn dactylo-stress: er is een backspace voor een reden.
Shout your heart out 
Er zijn nu eenmaal geen scholen waar je een diploma “ouderschap” kan halen. Ik herken die twijfels. Die heb ik ook gehad. En die gingen ook weer weg. O, er zijn veel boeken over geschreven hoor! Hele bibliotheken, denk ik. En de vraag die ik me dan stel is: heeft die auteur zélf kinderen? Ocharme!
De praktijk – het leven – is de enige echte leerschool.
die backspace van de opvoeding zou ik wel graag weten staan
Mooi
En toevallig is bij de onze ook de faalangst en frustratie van het “vallen en opstaan en opnieuw proberen” het hardst opgestoken bij dactylo. want in hun oefenprogramma werkte de backspace niet, wat tot tranen leidde. En het was voor mij effectief zoeken naar de juiste aanmoediging en coaching.