Sluizen en vullen.

Er zit al heel de middag een lichte knobbel in mijn maag. Aan mijn tafeltje in het cultuurcafé moet ik de drang weerstaan om niet in mijn gsm te duiken.

Een tristesse tracht naar boven te kruipen, ik slik ze door met mijn loeiend hete chai latte. Bijtend op mijn tanden blaas ik tussen mijn lippen het ongemakkelijke gevoel traag weg. Gewoon “zijn” voelt onbetrouwbaar. Mijn hoofd wil er precies nog niet aan toegeven. Het voelt alsof ik mezelf nog niet kan overgeven aan het alleen zijn, aan het doorvoelen van de omgeving en wat er in mijn binnenste speelt. In mijn eentje tuur ik rond, staar ik naar de mensen, ze slaan geen acht op me. Bij de bediening leen ik een balpen en in mijn handtas zoek ik de witte zak van toen ik daarnet bij Rituals binnen ging.

Sluizen en vullen. Het zijn termen die ik voor het eerst hoorde tijdens mijn opleiding orthopedagogie. Terwijl je de handen voor de ogen houdt lichtjes je vingers openen om erdoor te turen. Of je oren afdekken en je handen regelmatig opheffen om het geluid in vlaagjes te laten binnenstromen. Zo kun je je eigen lichamelijke filter zijn. Je sluist beelden of vult je oren met geluiden. In het café sluis ik de geluiden naar de achtergrond. Ik hoef er mijn oren niet voor af te dekken, het gaat vanzelf als ik begin te krabbelen op de witte Rituals-zak. Nu en dan lepel ik van de tiramisu die ik bestelde bij mijn latte. Tiramisu komt in allerlei soorten en maten maar deze vind ik veel te slap. Het was het proberen waard, maar ik maak hem nog altijd het liefste zelf.

In Rituals probeerden twee dames in zwarte kledij me een kartonnen bekertje thee aan te praten. Hoewel ik van thee hou weigerde ik hun aanbod. Naast slappe tiramisu kan ook warme drank in een kartonnen beker me niet bekoren. “Of ik hun promo al kende waarbij ik eau de toilette cadeau kreeg als ik 50 euro spendeerde?” Ze wisten niet dat ze met een minimalist te maken hadden, ik kocht enkel waar ik voor kwam. Bij het inpakken sprayde de winkeldame een huisparfum op de papieren zak waardoor ik tijdens het schrijven in het cultuurcafé lichtjes bedwelmd word.

Als een volleerde majorette laat ik de geleende balpen tussen mijn vingers dansen terwijl ik proef van het koekje bij de chai. Als klein kindje keek ik met ontzag naar de groep dansende meisjes die de fanfare opleuken met hun zwierige rokjes en hun stokjeskunst. Tegelijkertijd had ik toen al voldoende zelfkennis om te beseffen dat zoiets nooit voor mij zou zijn. Het bleef bij “enkel leuk om naar te kijken”.

Het meisje dat mijn tweede bestelling brengt heeft aan de achterkant van haar bovenarm een reeks cijfers laten tatoeëren. Aan haar voeten draagt ze schoenen die ze in romans “kistjes” noemen. Zelf zou ik “bottines” zeggen, ik vermoed dat ze in de mode zijn, ik heb er geen idee van en om eerlijk te zijn lig ik er ook niet van wakker. Ze heeft een bepaalde namiddag-loomheid over zich terwijl ze de stoelen onder hun tafels schuift. Het ziet eruit als ze nood heeft aan een powernap. Hoewel het ruime cultuurcafé quasi leeg is komt een koppel met een hond vlak achter mij zitten. De serveerster vraagt of het beestje ook wat water wenst en krijgt hiermee prompt extra punten van het koppel. Ik vergeef haar meteen haar lome indruk.

Straks tram ik terug richting de tiny house waar ik de alleenheid ga omarmen. De geurige volgekrabbelde Rituals-zak prop ik terug in mijn handtas en de balpen vergeet ik heel bewust terug te geven. Sluizen en zakken vullen.