Bij mijn avondwandeling zag ik twee ruiters hun paard naar het strand leiden. Ik was gezond jaloers, want het zag er enorm ontspannend uit om één te zijn met je dier in de natuur.

Sinds ik dagdiensten werk merk ik wel dat ik minder tijd heb voor mezelf. In mijn flexibele uurrooster van voorheen kon ik heel regelmatig tijd alleen spenderen waardoor ik meer mentale ademruimte had. Dagdiensten zijn dan misschien wel gunstig voor mijn gezinsleven, ze geven me weinig overgangstijd tussen werk en privé. Zo kom ik uit een drukke werksetting met enorm veel prikkels meteen terecht in een drukke thuissituatie. Hoewel ik het een grote meerwaarde vind om ’s avonds aanwezig te zijn voor mijn kinderen heb ik nu wel het gevoel dat ik meer geleefd word dan voorheen.

Het voelt alsof ik teveel in de toplaag leef. Die bovenste laag van omgaan met informatie. Anticiperen, reageren, achter de feiten aanlopen, plannen en vooruitdenken. Praktisch, duidelijk, afgewerkt en alles zoveel mogelijk in orde zetten om alles vlotjes verder te doen werken. Soms eens bijbenen, soms vooruit werken.

Er wordt weinig verwerkt op een dieper niveau. Er is weinig tijd over om te doorvoelen. In alle nodigheid leef ik vooral in werkwoorden en minder in voelwoorden. Ik neem weinig momenten om iets over me te laten stromen. Ik zou meer willen ervaren, in me opnemen, ontdekken, me door dingen laten doordringen.

Sommige mensen verklaarden me gek toen ik zei dat ik alleen op trip ging. “Helemaal alleen? Zonder iemand om mee te praten of om samen iets mee te doen? De muren zouden op mij af komen!”. Ik kan heel goed alleen zijn, ik zie dat ook als een sterkte en ik vind mezelf verre van een asociaal persoon. In die alleen-tijd volg ik mijn neus, ik luister naar muziek tot ik weer stilte wil, ik lees tot ik zin heb om ermee te stoppen, ik vendel waar en wanneer ik het wil zonder dat iemand last heeft van mijn grillen. Ik ben eventjes alleen maar van mezelf.

En morgen ga ik weer naar huis. En dan deel ik met volle goesting mezelf weer met de anderen.

5 reacties

  1. Wat prachtig geschreven allemaal, maar dit in het bijzonder. Herkenbaar ook. ‘In alle nodigheid leef ik vooral in werkwoorden en minder in voelwoorden. Ik neem weinig momenten om iets over me te laten stromen. Ik zou meer willen ervaren, in me opnemen, ontdekken, me door dingen laten doordringen.’

  2. Heel mooi beschreven, een gevoel dat denk ik menigeen wel eens heeft. Maar niet iedereen komt tot zo’n beslissing om een moment op jezelf te zijn. Goed dat je dat even doet!

Plaats een reactie