Kamergeluk

De toer doen van de eetkamer, dat hoort erbij als we op bezoek gaan. Nieuwe wenskaartjes, een andere foto in een lijstje of een uitnodiging voor een feest. Trofeeën en aandenkens, alles staat er netjes uitgestald op trotse lakentjes.

De trouwfoto’s van de kinderen en kleinkinderen, schattige neefjes en nichtjes die ondertussen humeurige tieners zijn geworden. De ontembare kapsels op de oude beelden zijn al veel wilde haren verloren.

Ook de kamerplanten worden uitvoerig besproken en geprezen om hun gezonde bladeren. Hier en daar zie ik een stekje dat ooit van mij was. Het is overduidelijk dat ze veel blijer zijn bij haar dan bij mij. Weelderig lachen ze in mijn gezicht, ze vragen niet meer naar hun moeders.

De plant die ze ontving omdat ze kaartkampioen was pronkt op de vensterbank, de droge bundel hortensia’s die ze uit haar tuin knipte staat netjes in een potje op tafel. Ik merk niet op dat ze wijst naar een specifieke plant terwijl ik haar hoor zeggen: “Dit is kamergeluk”.

En onbedoeld had ze overschot van gelijk.