“Is er iets?” vraagt de jongste terwijl hij rondspringt met een lader voor zijn tablet in de hand. “Pjieuw pjieuw” fluistert hij terwijl hij met de pinnekes van de witte kop in mijn richting wijst. Wannabe geweertjes. Kleine stroomstootjes uit een onmisbaar item. We kunnen niet meer zonder deze toestellen en nog minder zonder hun accessoires. Als we onszelf zouden kunnen opladen met enkele pjiewpjieuwkes uit zo’n dingetje dan maakte ik daar graag gebruik van.

“Neen er is niets”. Zijn onschuldige springsels toveren een glimlach op mijn gezicht terwijl hij pjieuwpjieuwend weghuppelt. De tablet krijgt binnenkort zijn nodige power, ik vermoed dat hij de batterij tot op 1% liet leeglopen. Iets wat wij met onze toestellen nooit zouden doen, want stel je maar eens voor dat we ons zouden moeten behelpen zonder gadget. Elke avond moet er vanalles opgeladen worden en het enige wat ik wel eens vergeet is mijn laptop. Gezien ik er aanzienlijk minder tijd op doorbreng valt het minder op dat hij platloopt. Laat het nu net die laptop zijn die mij voorziet van wat persoonlijke oplaadtijd.

Ik wrijf mijn vingertoppen over het klavier terwijl ik in de zetel wentel. Terwijl ik nadenk dansen mijn twee wijsvingers over de F en J . De kleine verhoogjes op die toesten begeleiden al jaren de stand van mijn handen tijdens het blind typen. Ondertussen wordt mijn oudste zoon overhoord door mijn echtgenoot. Een lading fysicabegrippen vult de living. Grootheid, Vector, snelheid, kracht. Nadat ik mijn noisecancelling headphones opzet zie ik enkel nog zijn mond en zijn handen bewegen. Fysicamime. Aan de stand van zijn ogen merk ik dat hij hard moet nadenken over de antwoorden die van hem verwacht worden. Hij wordt ontmoedigd teruggestuurd naar de studeerplek. Wetenschapsvakken zijn nooit echt mijn sterkste kant geweest. Wat waren eigenlijk wel mijn sterkste vakken? Geen idee eigenlijk. Misschien Engels? Zeker geen Duits of wiskunde. En hoeveel procent van al die middelbare schoolvakken gebruik ik nu op de dag van vandaag eigenlijk? De meeste onderdelen van onze dagelijkse jobinhoud hebben we maar geleerd door ervaring op te doen op de werkvloer. Niet dat ik tegen het onderwijs ben, verre van, dat ze maar vanalles leren. er zitten ook heel interessante dingen tussen maar die moeten we veelal niet opvragen.

Er zijn gewoonweg nog zoveel dingen die ze gaan leren door te leven. Door te ervaren en te ondergaan. Dingen die we niet hoeven te overhoren of waar we geen studieboeken voor moeten aanschaffen. Als ouders kunnen we hen alleen maar ondersteunen en een goeie basis meegeven. De invulling van het leven, daar gaan ze zelf voor moeten zorgen.

En misschien onthouden ze wel dat blind typen voor hun moeder het beste werkt als ze kan starten door met haar vingers over de F en de J te wrijven.

En misschien vinden ze wel hun eigen manier. Maar dat is ok.

Plaats een reactie