I want it all

Queen wist het al in 1989. Of ze het ook in dezelfde context bedoelden dat betwijfel ik, maar de titel stemt overeen met het ietwat wrange gevoel dat in mij opspeelt.

Het is een opvallend contrast tussen hoe mijn lichaam soms snakt naar rust terwijl mijn geest lonkt naar elke prikkel die op mijn weg komt. De clash tussen wat speelt in mijn hoofd en wat mijn lijf me vertelt is soms zo groot! Toch besef ik dat ik naar beide stemmen moet luisteren.

Maar ik wil het allemaal.

Ik wil alleen zijn en ook connectie voelen met vrienden en familie. Ik wil lezen maar ik wil ook slapen. Ik wil sporten maar dat gaat dan ten koste van schrijftijd. Ik wil een proper opgeruimd huis, maar ik baal van het feit dat het nooit ophoudt. Er zijn zoveel goeie boeken, podcasts en series die ik wil opslorpen maar mijn hoofd zit soms vol en dan kijk ik trashTV terwijl ik door insta begin te scrollen, gewoon alles ondergaan.

Er is een hoog bewustzijn van alle barrières die me tegenhouden om meer gedaan te krijgen. Ironisch genoeg lees ik continu boeken over dit thema. Ik weet dus perfect hoe het hoofd werkt als je vermijdend gedrag begint te stellen en hoe je dit kan omzeilen. (Gsm op “niet storen” zetten, focussen op één ding in blokken van 25 minuten, afbakenen wat je exact wil doen voor je begint, leren mijmeren, etc etc). Tegelijkertijd moet ik ook die rust-stem in mijn hoofd leren uitspreken. Die stem mag er evengoed zijn. Bijna fulltime werken, een gezin met twee opgroeiende kinderen en duust bezigheden willen uitvoeren in een proper huis. Dat kan eigenlijk niet altijd vlotjes lopen. Niet te verwonderen dat ik lig te knikkebollen om 21u.

Dus ik probeer de balans te bewaren. Tussen de luiheid en de intensiteit van het leven. Tussen de ontmoetingen en de introvertendagjes. Aanmoederen en aanmodderen. Gelukkig heb ik weinig last van momguilt en van die toestanden, want blijkbaar bestaat zoiets ook al. In de vanzelfsprekendheid van het leven besef ik misschien niet altijd dat het goed is zoals het is.