Hoofdstuk 2: Vakantie

In week 2 van het verlof begin ik lichtjes te ontspannen. Dat klinkt alsof ik continu een uptight control freak ben maar dat is helemaal niet wat ik bedoel. Ontspannen op commando “omdat het nu eenmaal verlof is”….dat werkt niet bij mij en ik vermoed dat ik niet de enige ben.

Ik heb het gewoon nodig om thuis weg te zijn om die mentale ruimte te krijgen. Ook al werkte ik niet in de eerste week, het was pas naar het einde van week 1 toe dat ik voelde dat ik verlof had. Ik sliep zowaar eens tot 7u36, dat is een unicum. Mijn hoofd heeft die afwezigheid van thuis nodig om tot rust te komen. Ergens is het ook wel een klein beetje jammer, dat besef ik wel, dat thuis zijn niet voldoende voor ontspanning kan zorgen, alsof er altijd iets is “wat nog vlug even moet of kan” en dan voorrang krijgt.

Zaterdag voor ons vertrek naar Oostenrijk had ik een “thuisdagje” ingepland. Lees: geen afspraken, een dagje om het huis op orde te zetten, valiezen te maken en de nodige boodschappen te doen voor de autorit.

Vreemd genoeg voelde dat reisruimen zeer ontspannend. Alsof ik tijdens het kuisen een rustig slot aan het schrijven was aan het deel van de thuisweek zodat het volgende hoofdstuk “vakantie” gestart kon worden. De gedachte aan thuiskomen in een huis waar geen werk in is vind ik ook wel ergens ontspannend dus ik vermoed dat het een goed idee was om het zo aan te pakken.

Het tokkelen met een uitzicht is nu ook niet bepaald lastig in Oostenrijk. Gisteren was een regenachtige dag maar dat gaf ons wat tijd om op onze plooi te komen en niet meteen in de wandelstartblokken te gaan staan want ik hoor de echo van de bergenlokroep heel sterk als ik over ons balkon tuur.