Liefdesdempen.

De eerste uren zijn een beetje onwennig.

Ik schreef eerst “dat een solo-trip niet gaat over niet samen willen zijn met anderen”. Maar dat klopt niet, want ik wil inderdaad niet samen zijn. Ik wil alleen zijn. Ik zou moeten schrijven “het heeft niets te maken met de mensen waar ik anders vaak mee samen ben”. Ik hoef er ook geen verklaring aan te geven, wat is dat eigenlijk met die verklaardrang?

Maar het is niet zo evident om jezelf uit te schakelen in het leven van de mensen bij wie je van betekenis bent. Ik probeer mijn kinderen heel zelfstandig op te voeden en ze hebben naast mij ook nog hun geweldige papa die gewoon verder voor hen zorgt. Het is ook niet simpel om eens integraal alleen maar aan jezelf te denken. Om de liefdes in je leven heel eventjes te dempen.

Wie ben je als je de mensen waarmee je verweven bent even achter je laat en gewoon je neus volgt? Als je enkele draden eventjes losmaakt uit dat liefdesvlechtwerk. Waar breng je jezelf naartoe? Wat zie je, wat hoor je, wat wil je?

Op de paadjes die ik alleen bega, liggen antwoorden noch vragen. Er ligt tijd, de focus wordt op mezelf gelegd, het hoofd krijgt de kans om door te denken, om gedachten af te maken.

Het is soms confronterend hoe vlug ik afgeleid ben. Maar als ik alleen langs het strand vendel, het hoofd recht in de wind, waait alles precies recht door mij.