Ik had een blogpostje in de maak deze week. Dinsdagavond had ik tijd geblokkeerd om wat te schrijven en inderdaad, er zijn enkele alinea’s ontsproten, maar dan kwam het leven ertussen en bleef het een conceptje.

En “concept” is misschien wel een gepaste metafoor voor een aantal dingetjes in mijn leven. Er zijn wat afspraken met vrienden, maar er staan er ook enkele “in concept”. Er zijn wat ideeën van wat ik graag meer wil doen voor mezelf, maar het blijven ook concepten. Ik plan mijn vrije tijd beter in waardoor ik wel tot meer output kom maar altijd schiet de tijd tekort.

Ik vind het fijn om nieuwe woordjes in elkaar te flansen. Woorden die een bepaalde situatie of een gevoel belichamen. Maar ik ben nog altijd op zoek naar een woord om te beschrijven hoe ik me voel tegenover een aantal mensen in mijn leven. Het is een gevoel dat door velen wordt gedeeld omdat we in een levensfase zijn waarin de tijd aan ons voorbij raast.

Een schuldgevoel omdat je in de veelheid van het leven niet iedereen evenveel aandacht kan geven. Tekortschietschuldgevoel klinkt veel te lang maar dat belichaamt wel een beetje wat ik bedoel. Ik ben razend benieuwd naar het leven van de mensen rondom me maar ik ervaar ook dat ik te weinig tijd heb om overal up-to-date te zijn. Diepere gesprekken blijven soms in concept staan. Ik weet dat je tijd moet nemen totdat de diepere laag van iemand kan geraakt worden in een gesprek. Ik ben ook verre van een goeie smalltalker, het weerbericht en de krantenkoppen kunnen mij gestolen worden. In een gesprek durf ik ook wel de confrontatie aan te gaan met iemands’ tegenstrijdigheden waardoor het misschien wel eens een uitdaging kan vormen en niet altijd een luchtige happy happy joy joy-boel is.

Maar ik zou nog veel meer connectie willen en liefst met iedereen die ik graag zie, maar daar steekt de klok een onverbiddelijk wijzertje voor.

Een goed jaar geleden ging ik voor het eerst met fiets naar het werk. Ondertussen is de gewoonte er ingesleten om het bijna dagelijks te doen, goed voor een goeie 3500 KM aan woon-werk-verkeer.

Sommige mensen zouden zeggen “dat het niet echt fietsen is” met een elektrische fiets. Ok. Ik begrijp dat ergens wel, het is niet zo dat ik mezelf in het zweet moet stampen. Die feedback leg ik nu even naast me neer om er wel de voordelen van op te sommen:

• Muziek! Gedurende die rit van 15 kilometer luister ik veel aandachtiger naar de radio. Fijn om nieuwe muziek te leren kennen. Afhankelijk van welke radio-app ik opzet valt het de ene keer beter mee dan de andere keer. Podcasts lukken ook maar het mag niet teveel waaien. Ik draag oortjes die geleiden en als het teveel waait begrijp ik niet alles wat ze zeggen, het verkeer blijf ik wel netjes horen met zo’n koptelefoon.
• Ik ben elke dag 80 minuten in beweging in de buitenlucht. Tegen dat ik op mijn werk kom heb ik veelal ergens een nieuw idee of een gedachte kunnen formuleren. Of op de terugrit kan ik nog wat zaken mentaal afvinken alvorens ik thuiskom.
• Ik heb doorheen het voorbije jaar geïnvesteerd in beter materiaal. Vooral in de herfst en de winter kan het serieus regenen en waaien. De enige keren dat ik beslis om de wagen te nemen omwille van het weer is als het glad is of als het aan het stormen is. Met goeie kledij geraak je echt al ver. Ik geef wel toe dat het soms mottig kan zijn door weer en wind.

• Het vraagt planning en organisatie om toch met de fiets te kunnen gaan. Als ik vroeg moet beginnen zit ik er soms al om 6u15 op, voorbereiding is key. Dan leg ik het meeste gerief al klaar, zelfs in de volgorde waarin ik het moet aantrekken. Als je ziet hoe ik anders soms loop rond te trappelen om al mijn gerief samen te harken…
• Door de vele wegwerken in mijn streek ben ik momenteel maar tien minuten langer onderweg dan wanneer ik de auto zou nemen.
• Ik krijg een fikse fietsvergoeding en trapte zo al € 1238 bij elkaar in een jaar.
• Er kan gigantisch veel in mijn fietstassen maar ik moet ook opletten dat ik ze niet te vollaad. Ik ben heel inventief geworden in hoe ik iets moet vervoeren. Een rode roos in een schoendoos plooien en op die manier vervoeren: lukt perfect!
• Ik verwonder me er soms over hoe andere fietsers op hun fiets spingen. Sommigen crossen rond in korte broek in de winter. Anderen durven op zo’n elektrische fiets zonder fietshelm. Het zou voor mij aanvoelen als autorijden zonder gordel. Meestal draag ik nog een fluohesje ook. Better seen than sorry.
• Duurzaam….ik ben geen al te groene, dat geef ik toe. Maar op die manier draag ik toch een beetje mijn steentje bij. Helpt het als ik mijn fiets oplaad in een huis waar zonnepanelen op het dak liggen?
• Minder tankkosten. Ik win niet alleen de fietsvergoeding, er zijn ook veel minder benzinekosten. Win-Win-Katstjing!

En te bedenken dat ik vroeger nooit gefietst heb. Ik haatte het, vond het vooral heel lastig en ongemakkelijk. Hoe het tij kan keren!

Hoewel ik door de jaren al veel heb losgelaten blijven “praktisch“, “rationeel“, “planmatig“…allemaal kenmerken die bij mij passen. Ik hou niet van bescheten comisjes waarbij “misschien” en “we zullen het wel zien” aan bod komen. Het moet geregeld zijn of het bestaat niet voor mij. Een los eindje knobbel ik het liefst van al vast.

Maar ik ben meer dan alleen mijn planmatige, gestructureerde hoofd. Door de jaren heb ik geleerd dat gevoelens evengoed in mijn lichaam zitten en dat ik beslissingen ook daarop mag baseren. Het is zelfs zo dat ik meer waarde ben gaan hechten aan mijn buikgevoel dan aan wat er in mijn hoofd woelt. Als mijn lichaam tegentrekt bij een vraag of een voorstel dan weet ik dat ik daar moet naar luisteren. Ik laat de dingen ook meer insijpelen dan vroeger. Een moeilijke vraag, een dilemma, ik heb ervaren dat het loont om het even te laten bezinken.

Maar ook bij interacties…vreemd genoeg voel ik al bij het eerste contact met iemand of ik al dan niet een schild moet bij de hand houden. Ik stond daar vroeger minder bij stil maar sinds ik daarop ben beginnen letten durf ik op die momenten ook meer af te gaan op dat buikgevoel. Ik besef heel goed dat het voor sommige mensen lastig kan zijn om mijn vertrouwen te voelen. Ik schreef eerst “vertrouwen te winnen” maar dat vind ik geen correcte term. Niemand hoeft iets te “winnen” bij mij, het is er of het is er niet. En als het er niet is, dan zal dat misschien wel ooit ombuigen maar dan zal dat meer tijd en energie vergen. Die tijd en energie zal dan ook vooral vanuit mezelf moeten komen. Het opgetrokken schild neerlaten is een stap die ik zelf moet nemen en mijn buikgevoel laat me ook daarbij niet in de steek. Als ik voel dat ik dat wil doen, dan ga ik dat ook effectief doen, maar als het blijft tegentrekken in mijn maag, dan is het een verloren zaak.

En is het ooit omgekeerd? Dat ik mijn schild onterecht optrok? Zeker! En ik weet dat ik op die manier kansen heb laten schieten om iemand echt te leren kennen. Tot op heden heb ik echter nog altijd niet het gevoel dat ik daardoor iets of iemand in mijn leven mis. Ik stel me nog altijd open voor nieuwe contacten maar mijn buikgevoel blijft een belangrijke “verificatie”-factor in het al dan niet doorzetten.

Ik ben omringd door een aantal mensen op wie ik kan vertrouwen en die weten hoe ik in elkaar zit. Mensen bij wie ik integraal mezelf kan zijn. Ik besef meer en meer hoeveel dat waard is. Als ik energie krijg van contacten dan voelt het ook heel naturel om die energie terug te geven.

De smartphone: een zegen en een vloek ineen. Er is al veel over gezegd en geschreven en het valt af te wachten wat de impact zal zijn op onze hoofden binnen tien of twintig jaar. Ondertussen is het toestel al zo geïntegreerd in ons dagelijkse leven dat we er niet meer zonder kunnen. Guilty! Deze week nog doorkruisten we op drie dagen Lyon met aanwijzingen die ons gegeven werden door onze smartphone. Maar ook in het dagdagelijkse leven gebruik ik sommige apps continu. Mijn smartphonegebruik onder de loep nemen is sowieso een goeie reflectieoefening denk ik. Ik hoorde deze week nog iets interessant in een podcast over actief en passief schermgebruik en dat is wel blijven hangen. Actief schermgebruik brengt je ergens naartoe of leert je iets bij (vb: iets googlen, tripadvisor, een podcast luisteren,…), passief schermgebruik verdooft je meer en is vooral bedoeld om je te entertainen en te blijven scrollen. Het probleem bij mij is vooral: eens ik aan actief schermgebruik doe verzand ik wel eens in passief scrollen. Het zogenaamde treintjesgedrag waarbij je een treinritje maakt van de ene app naar de andere tot je ze allemaal eens opengeduwd hebt en een half uur later verdoofd je hoofd optilt. Again: guilty!

Mijn actief schermgebruik:

• Google maps: als GPS in de wagen, te voet of zelfs op de fiets. Of om te berekenen hoe lang iets rijden is. Gisteren nog zag ik bij de kapster een advertentie voor Keukenhof in een dagblad. Het bloemenparadijs opent weer zijn deuren en ik vroeg me af hoe lang dat eigenlijk rijden is. (Blijkt met bijna 4 uren reistijd toch een serieuze uitstap vanuit de westhoek te zijn.)
• ChatGPT: alle random vragen die in mijn hoofd opkomen. Blijkbaar is het ook een geweldig middel om samenvattingen te maken van lange lappen tekst of om je te voorzien van een indrukwekkende speech op basis van elementen die je zelf aangeeft. Kortom: ik heb het gevoel dat de mogelijkheden eigenlijk eindeloos zijn en tegelijkertijd schrikt het mij ook af. Gaan we ooit nog zelf moeten nadenken met dit ding? Het laatste wat ik vroeg aan ChatGPT was om een foto te cartoonizen.

• Gmail: mijn mails zijn nog altijd een simpel Gmail-adres. Ik werk na al die jaren nog altijd niet met Outlook of een ander “volwassen” programma want ik vind Google een handig systeem dus ik wil het ook niet aanpassen. De laatste keer dat ik Gmail opende was om te checken wat het poetsbureau me had gestuurd van contracten.
• Familywall: Toen er sprake was van een gedeelde agenda heb ik heel lang de boot afgehouden. Schrijven vind ik nog altijd de beste manier om iets te onthouden maar met vier agenda’s binnen één gezin is het niet meer haalbaar om alles overzichtelijk te houden voor iedereen. Dus Familywall moet ons voor dubbele boekingen behoeden.
• Strava: ik deel veel kuddos uit (eerder passief en scrollend) maar ik hou er ook mijn eigen sportactiviteiten bij. De app helpt me om de vinger aan de pols te houden zodat ik voldoende beweeg dus vind ik het ook ergens actief schermgebruik.
• De Lijn app: Rijdt de bus of rijdt hij niet? Elke ochtend check ik of mijn zoon op school geraakt en of ik al dan niet moet anticiperen op de boodschap die ik dan krijg.
• Vinted: ik probeer wel eens om iets online te verkopen, veelal met succes. Het laatste dat ik verkocht was een memoryspel van Dick Bruna. Ik heb nog nooit iets gekocht op Vinted eigenlijk.

Mijn passief schermgebruik

• Spotify: een premiumabonnement is geen luxe als je graag muziek en podcasts luistert. Gisteren gebruikte ik Spotify bij het lopen (afspeellijst “Terten naar het werk”, een lijst die ik oorspronkelijk maakte om te fietsen maar die nu vooral dienst doet om me op te peppen bij het lopen). In de namiddag luisterde ik podcasts terwijl ik in het huishouden bezig was. Scroll-a-holics en Alles Goed?. Dus in principe valt ook dit onder beide vormen van schermgebruik. Het was trouwens in Scroll-a-holics dat ik de termen actieve en passieve schermtijd voor het eerst hoorde!
• WhatsApp: Wil je me via een bericht bereiken dan is dat de beste manier. Het zijn de enige meldingen die ik heb opstaan al zijn alle groepen wel gedempt. Ik probeer ook heel bewust om niet te actief te zijn in groepsgesprekken. Ik lees veel maar ik ga niet veel in interactie. Waar ik vroeger wel kon “kletsen via WhatsApp” doe ik dat nu veel minder graag. Korte gesprekjes vind ik OK, maar geen uur aan een stuk meer, bel me dan gewoon eens. Als je me dringend wil bereiken dan is geen enkele app de beste, bel me dan gewoon sowieso. Ik bel altijd terug als het een treffelijk uur is.
• Instagram: dit is de grootste valkuil in mijn schermgebruik. It’s a rabbithole. Eens ik erin zit geraak ik er moeilijk uit. Ik ben er zelf ook actief op waardoor er soms wel interactie ontstaat. Zo zijn er ook al enkele fijne contacten ontstaan waardoor het de naam “sociale media” wel alle eer aan doet vind ik. Ik zit dagelijks op Instagram, toch vind ik het niet de ideale app om afspraken op te maken, ik vergeet soms om berichten te beantwoorden of op te volgen. Als je iets praktisch met mij wil bespreken gebruik dan geen Instagram, maar WhatsApp of bel me. Instagram is voor entertainment, door memes scrollen, stories slurpen en kattenfilmpjes turen.
• Mijn magazines: Sinds enkele weken heb ik een abonnement genomen op De Krant van West-Vlaanderen en daarmee heb ik ook toegang tot allerlei magazines die bij Roularta worden gedrukt. Wekelijks blader ik online door het regionale nieuws en als ik zin heb scroll ik wel eens door Flair of de andere magazines die ze aanbieden. In Flair ben ik altijd nieuwsgierig naar de rubriek “Mijn bankgeheim” en “Huis gekocht”.
• Goodreads: In deze app bewaar ik een overzicht van de boeken die ik lees, las en wil lezen. Ik heb er ook enkele leesvrienden die me op die manier ook leestips geven.
• Radio-apps: MNN, Studio Brussel, Qmusic, Radio Willy om op de fiets te luisteren.

Welke apps gebruiken jullie dagelijks?

Soms neem ik per ongeluk een screenshot met mijn smartphone. Ik pruts aan de zijkantjes en ineens knippert het scherm. Later vind ik in mijn galerij een plaatje terug van wat ik op dat moment op mijn gsm aan het doen was. Vandaag neem ik een screenshot van het leven zoals het op dit moment is.

Welk uur is het?

6u48 Zaterdag 22 maart

Wat zie ik rond me?

Een overvol wasrek, geflankeerd door maar liefst 5 wasmanden gesorteerd per gezinslid. Enkele manden gevuld met propere was, de rest in een hoopje op elkaar. De week heeft zich letterlijk opgestapeld in mijn wasmanden.

Waar vul ik vandaag mijn dag mee?

Straks een bezoekje aan de bibliotheek (boetes betalen, oepsie) en daarna op zoek naar nieuwe schoenen voor mijn jongste zoon. Vanavond komen Tiny en haar lief eten dus daar kijk ik naar uit! Ik besef net dat we deze periode ons tienjarig vriendschapsjubileum vieren want ik leerde haar kennen op een blogmeeting toen ik hoogzwanger was van Linus en die verjaart binnenkort!

Hoe voel ik me?

Ewel goed eigenlijk. Zo een casual weekend zonder moetjes en veel magjes, I like it! Nog twee weken werken en dan heb ik een weekje verlof in de paasvakantie. Er staat een tripje naar Lyon op het programma, misschien ga ik me wel eens verdiepen in die stad deze week.

Wie is de laatste persoon (buiten het kerngezin) die ik zag?

De begeleidster van de naschoolse opvang waar ik gisteren Linus heb opgepikt. Hij vindt zichzelf als bijna-10-jarige te oud om naar de naschoolse opvang te gaan en wil graag alleen naar huis stappen na school. Het is een half uurtje wandelen en op zich weet hij wel goed de weg….ik denk erover na.

Wat hoor ik momenteel?

Het geluid van de koffiemachine die een tasje vult. De geur mag je erbij denken!

Wat zou ik anders willen doen op de volgende screenshot?

Ik heb al heel vaak geschreven “meer schrijven”, maar ik vind eigenlijk dat ik op dat vlak wel goed bezig ben. Doordat ik mijn vrije tijd meer plan ben ik er gewoon alerter voor. Er is zelfs een blogpost in de maak over hoe dat plannen me bevalt!

Wat ga ik doen direct nadat deze screenshot is geüpload?

Koffie drinken, zonder twijfel!

Welk uur is het nu?

7u09

De vorige screenshot dateert van 15 september!

Het is een understatement als ik zeg dat we dagelijks een informatie overload verwerken. Nieuws, kranten, sociale media,…continu worden we gevoed met allerlei info, soms interessant, soms bagger. Ik kies er zelf voor om weinig beeld tot mij te nemen. Nieuws lees ik in de krant en dagelijks luister ik verschillende bulletins via de radio.

Het vraagt eigenlijk wel wat vind ik om die filter in te stellen en om die ook continu bij te sturen. Niet alleen het nieuws bereikt je dagelijks maar ook reclames. In elke winkel word je email-adres gevraagd om je gericht reclame te sturen, ik probeer veelal om neen te zeggen maar ook dat is telkens een drempel die ik over moet.

Ik doe ook regelmatig een “afmeldrondje”. Niet alleen op sociale media maar ook in mijn e-mails. Firma’s die me teveel mailen die gaan eraan. Gmail heeft nu zelfs een afmeldknopje in hun programma wat het extra handig maakt om spam te reguleren.

Tegelijkertijd meld ik me ook gericht aan voor nieuwsbrieven. Ik geef de makers telkens enkele kansen om mij te overtuigen en wie het interessant genoeg kan houden die mag blijven in mijn inbox. De blijvers geven me lees- en luistertips of zijn inspirerend door hun schrijfstijl. Ik ben al een tijdje geabonneerd op de nieuwsbrief van DeeDee Copy. Daarin bewijst ze eigenlijk dat ze een goeie copywriter is want -ook al ben ik niet van plan om een carrière in copywriting na te jagen – ze houdt me on the hook met haar woorden.

Ook de mailing van Flow Magazine lees ik altijd. Er komen linken naar hun artikels die je gratis kan lezen, maar ook regelmatig zeer inspirerende podcast- of boekentips.

Maar ik hou het niet alleen digitaal, soms krijg ik ook papieren tijdschriften. Mijn kapster bewaart altijd de magazines die ze in pakketten bestelt voor in het kapsalon. De tijdschriften interesseren me niet altijd (er zit een Top Gear magazine bij, Historia, Eos Wetenschap, etc…) maar ik neem mezelf altijd voor om minstens één artikel volledig te lezen en niet enkel door de koppen te scrollen. Vorige week bladerde ik door een Feeling en forceerde ik mezelf om een interview te lezen met Amber Broos ook al interesseert de DJ-wereld mij voor geen meter. Ik leerde toch veel bij en sinds ik weet dat met haar 21 jaar al DJ is op Studio Brussel en ook de wereld rondreist met haar eigen muziek luister ik precies aandachtiger naar haar content.

Zijn jullie geabonneerd op nieuwsbrieven of tijdschriften en zo ja: welke en waarom?

Toen ik twee jaar geleden overstapte van een flexibel uurrooster naar vaste uren had ik in het begin altijd het gevoel dat ik ’s avonds zoveel tijd had. Wie had er dan ook om 17u gedaan met werken? Ik had het alleszins nooit veel ervaren in die 20 jaar dat ik avonddiensten en nachtshiften deed.

Ondertussen is van dat gevoel nog weinig overgebleven. Ik werk ook meer uren dan voorheen waardoor ik geen wekelijkse vrije dag meer heb.

Maar wat is er daarnaast eigenlijk veranderd in die twee jaar? Hoe komt het dat ik nu minder het gevoel heb dat ik vrije tijd heb?

• Doordat ik naar het werk fiets duurt mijn woon-werk-verkeer langer. Het neemt ’s avonds een extra half uur van mijn tijd. Zelfs tijdens de winter bleef ik doortrappen. Ik kan hier gerust een lijstje maken van alle voordelen maar dat hou ik wel eens voor een andere blogpost. Gelijk hoe: blijft een stevige aanrader dit!
• Ik sport meer dan vroeger. Eén avond per week ga ik naar de groepsles en daarnaast probeer ik minstens één weekavond ook te gaan lopen. Bij sporten hoort ook: douchen, haar wassen,…heel de bataclan.
• Het huishouden blijft liggen. Waar ik in mijn flexibele uurschema meer overdag kon opnemen blijft alles nu liggen tot ’s avonds en het weekend. Gelukkig moet ik niet koken tijdens de week, dat scheelt enorm! Na lang wachten start binnen twee weken ook mijn poetsman op.
• De kinderen zijn groter*, ze komen op verschillende momenten thuis waardoor we later eten en alles wat opschuift. Daarnaast hebben ze ook naschoolse bezigheden die me wel soms en route houden.

Bij Kathleen las ik iets wat me triggerde: een avondplanning opmaken voor je vrije tijd. I know, als ik het zo zie staan vind ik het ook verre van sexy klinken. Maar misschien ligt daar wel de sleutel om uit mijn creatieve dipje te geraken. De avonden waarop ik niet ga sporten kunnen gerust wat beter ingevuld worden. Zo vind ik al een tijdje jammer dat ik veel minder lees. De gewoonte om ’s avonds een half uurtje te lezen voor ik de tv opzet lijkt ook in rook opgegaan. Een tijdje geleden ging ik ook volledig op in een craftprojectje om een vriendin te verrassen en omwille van de tijdsdruk die erachter zat kon ik met gemak drie avonden in die week bezig zijn met knippen, plakken en rommelen.

Van een andere vriendin kreeg ik dan weer de vraag hoe het stond met mijn bullet journal. (Mijn vriendinnen zijn echt wel mijn accountability partners zo te zien). Misschien is het allemaal vlotjes te combineren. Een avondplanning maken, de dingen die ik echt wil doen voor mezelf inplannen en alles noteren in mijn journal. Een follow-up begin april zou wel handig zijn eigenlijk. Want mijn goeie gewoontes laat ik regelmatig slingeren als ik de vinger niet aan de pols hou. Maar waarom is zoning out en vegeteren in de zetel met je smartphone en een serie op de achtergrond ook zo aanlokkelijk? En waarom voel ik me wel energetischer als ik schrijf, pruts, luister of lees?

Wordt vervolgd!

*Bijna 10 en bijna 14. Ik moet soms eens knipperen met mijn ogen als ik het zwart op wit lees.

Less is more. Het is een thema geweest enkele jaren in mijn leven. Op mijn andere blog Minimaliese kun je daar nog de verslaggeving van terugvinden. Er ligt stof op maar dat wil daarom niet zeggen dat de inhoud niet meer van toepassing is.

Hoewel ik het in 2019 op grote schaal heb gedaan komt het less-is-more-principe dezer dagen vooral terug in enkele kleine acties die ik aan het uittesten ben. Ik begin stilaan weer wat te declutteren (inclusief ook het Vinted-vloeken). Ik moet ook (tot mijn scha en schande?) toegeven dat het declutteren nodig is omdat ik de laatste tijd wel veel aankoop. Mijn kleren waren serieus versleten dus die ben ik nu wel systematisch aan het vervangen. Tegelijkertijd blijf ik het wel moeilijk vinden om weelderige planten en kleurrijke koffiemokken te weerstaan. Gelijk hoe, uitgaven doe ik nooit zonder nadenken eigenlijk. De wannabe-minimalist in mij blijft toch wel zeer sterk aanwezig.

Maar less is more is natuurlijk niet enkel een geldzaak. Het is een levensstijl die ik eigenlijk wat nieuw leven wil inblazen. Ik ben bewust bezig met lezen en luisteren over schermgebruik, niet alleen mijn eigen schermgebruik maar ook dat van de kinderen. In december schreef ik al over het interessante boek “Beschermtijd” en de bijhorende podcast van Marloes Jonker, maar momenteel heb ik nog niet veel aanpassingen ingevoerd. Het wordt ook netjes verwoord in de recentste aflevering van de podcast Scroll-a-holics van Yasmin Vantuykom: “Ik weet rationeel wel dat ik het zou moeten doen, maar toch doe ik het niet”. Maar er zijn al kleine zaadjes geplant en uit ervaring weet ik ook dat zoiets bij mij traagjes moet op gang komen. In Scroll-a-holics gaat Yasmin in gesprek met enkele experten over allerlei varianten van schermgebruik. Er kwamen al interessante thema’s aan bod: vooral over hoe je het voorbeeld stelt naar je kinderen en wat een “gezonde” portie schermtijd is voor kinderen maar ook wat schermgebruik tijdens je gesprekken met anderen veroorzaakt. Dus het less-is-more principe is wel iets om verder over na te denken. Ik wil niet noodzakelijk minder schermtijd (al is het natuurlijk mooi meegenomen) maar vooral iets kritischer zijn over de inhoud van dat scherm. Ik kocht daarom vandaag een digitaal abonnement op de krant omdat ik het mis om het streeknieuws te kunnen lezen.

Naast het mentale ben ik ook op kleine schaal bezig met het fysieke. Sinds eind december drink ik geen alcohol meer. In feite was dry january al een halve maand bezig toen ik besefte dat ik na de kater op een kerstfeestje heel bewust even niets meer wou van drank. Ik had genoeg gehad die avond en de fysieke gevolgen de volgende dag waren serieus blijven hangen. Sowieso was ik de laatste tijd iets kritischer komen te staan tegenover alcohol en wat dat met een mens kan doen. Het voorbije jaar heb ik ook meerdere keren ervaren dat ik echt slecht slaap als ik alcohol heb gedronken. En dan heb ik het niet over een nachtje woelen, maar echt over vreemde dromen en wakker schieten in klam zweet en lichte paniekjes. Dus ik besloot om door te gaan, op zijn minst tot het einde van de eerste maand en dan te evalueren. Op het einde van januari had ik nog niet het gevoel dat er veel verschil te merken was, maar vier weken leek me dan ook niet zoveel dus nu ben ik ook heel de maand februari alcoholvrij aan het leven. Ik zie wel hoe het verdergaat. Niets moet en ik weet ook wel dat er een dag komt dat ik waarschijnlijk op een terrasje een frisse rosé ga drinken maar dan is dat ook OK. Ik ben er bewuster mee bezig en dat is heel wat vind ik.

Denk jij vaak na over je schermtijd of je alcoholgebruik?

“Is er iets?” vraagt de jongste terwijl hij rondspringt met een lader voor zijn tablet in de hand. “Pjieuw pjieuw” fluistert hij terwijl hij met de pinnekes van de witte kop in mijn richting wijst. Wannabe geweertjes. Kleine stroomstootjes uit een onmisbaar item. We kunnen niet meer zonder deze toestellen en nog minder zonder hun accessoires. Als we onszelf zouden kunnen opladen met enkele pjiewpjieuwkes uit zo’n dingetje dan maakte ik daar graag gebruik van.

“Neen er is niets”. Zijn onschuldige springsels toveren een glimlach op mijn gezicht terwijl hij pjieuwpjieuwend weghuppelt. De tablet krijgt binnenkort zijn nodige power, ik vermoed dat hij de batterij tot op 1% liet leeglopen. Iets wat wij met onze toestellen nooit zouden doen, want stel je maar eens voor dat we ons zouden moeten behelpen zonder gadget. Elke avond moet er vanalles opgeladen worden en het enige wat ik wel eens vergeet is mijn laptop. Gezien ik er aanzienlijk minder tijd op doorbreng valt het minder op dat hij platloopt. Laat het nu net die laptop zijn die mij voorziet van wat persoonlijke oplaadtijd.

Ik wrijf mijn vingertoppen over het klavier terwijl ik in de zetel wentel. Terwijl ik nadenk dansen mijn twee wijsvingers over de F en J . De kleine verhoogjes op die toesten begeleiden al jaren de stand van mijn handen tijdens het blind typen. Ondertussen wordt mijn oudste zoon overhoord door mijn echtgenoot. Een lading fysicabegrippen vult de living. Grootheid, Vector, snelheid, kracht. Nadat ik mijn noisecancelling headphones opzet zie ik enkel nog zijn mond en zijn handen bewegen. Fysicamime. Aan de stand van zijn ogen merk ik dat hij hard moet nadenken over de antwoorden die van hem verwacht worden. Hij wordt ontmoedigd teruggestuurd naar de studeerplek. Wetenschapsvakken zijn nooit echt mijn sterkste kant geweest. Wat waren eigenlijk wel mijn sterkste vakken? Geen idee eigenlijk. Misschien Engels? Zeker geen Duits of wiskunde. En hoeveel procent van al die middelbare schoolvakken gebruik ik nu op de dag van vandaag eigenlijk? De meeste onderdelen van onze dagelijkse jobinhoud hebben we maar geleerd door ervaring op te doen op de werkvloer. Niet dat ik tegen het onderwijs ben, verre van, dat ze maar vanalles leren. er zitten ook heel interessante dingen tussen maar die moeten we veelal niet opvragen.

Er zijn gewoonweg nog zoveel dingen die ze gaan leren door te leven. Door te ervaren en te ondergaan. Dingen die we niet hoeven te overhoren of waar we geen studieboeken voor moeten aanschaffen. Als ouders kunnen we hen alleen maar ondersteunen en een goeie basis meegeven. De invulling van het leven, daar gaan ze zelf voor moeten zorgen.

En misschien onthouden ze wel dat blind typen voor hun moeder het beste werkt als ze kan starten door met haar vingers over de F en de J te wrijven.

En misschien vinden ze wel hun eigen manier. Maar dat is ok.

Ow, ik was hier niet meer sedert 10 december! Ik moest even mijn ogen dichtknijpen zodat ik me kon focussen op hoe lang dat eigenlijk geleden is. Eigenaardig genoeg lijkt het voor mij eenvoudiger om uit het hoofd te tellen als ik daarvoor mijn ogen dichtknijp. Alsof de bewerkingen niet door beelden mogen onderbroken worden ofzoiets.

Ik begin het concept van de winterslaap meer en meer te begrijpen. De voorbije zeven (acht?) weken zijn niet gebeurd. Ja, er was de kerstperiode en daarna de jaarovergang (gelukkig nieuwjaar by the way….). Ik nam ook al wat verlof op in de kerstvakantie maar dat lijkt nog sneller te gaan vind ik.

De voorbije weken voelden als een eindeloze carrousel van opstaan – koffie – kinderen uit bed krijgen – werken – thuiskomen – eten – kinderen – serietje kijken – slapen. Ik zet er heel bewust streepjes tussen want net in die streepjes vond ik wel wat momenten voor mezelf. Het is te zeggen: ik pakte ze. Maar het was vooral mijn fysieke staat die werd verzorgd. Afgezien van de ijsweek bleef ik wel netjes doorsporten en zo goed als het kon met de fiets naar het werk gaan maar mijn ziel werd te weinig gevoed. Dat voel ik aan elke vezel in mijn lijf. Deze blog is er het mooiste bewijs van: ondervoed en magertjes.

Mijn lieve vriendin Kelly gaf me recent nog een virtuele por (oh waar is de tijd van het porren op Facebook? Porren is irl al niet zo aangenaam, laat staan dat het online gebeurt). Niet dat haar gepor me irriteerde, ik heb haar namelijk zelf gevraagd om dat regelmatig te doen. Maar ik reageerde nogal vrats met “Ahja, niet goed hé” toen ze me vroeg hoe het stond met mijn dagelijkse schrijven.

In mijn beleving was ik misschien niet veel bezig geweest maar toch stond mijn schriftje vol met woordenbrouwsels, halfslachtige zinnetjes en pick-ups. Met pick-ups bedoel ik niet de toestellen waarop je een LP kan afdraaien, maar woorden die ik ergens oppikte en die de basis vormden voor een eigenzinsel. Maar het vlotte niet zoals anders. Haar gepor is eigenlijk een daad van liefde, ze weet namelijk dat ik moet schrijven om mijn hersenpan te reinigen. Speaking of reinigen: ik stap binnenkort weer over op poetshulp. De winterslaap deed ook geen goed aan de staat van mijn huis. Ik heb er lang tegenop gezien omdat ik me het geregel ontzag. Ik weet uit het verleden dat het enorm fijn thuiskomen is in een proper huis maar dat er ook veel frustraties waren (“Ik ben ziek” “Er kan niemand komen vervangen” of “Ik zend iemand anders maar op een ander uur”…) en gelijk hoe was dat soms wel een bron van stress. Huishoudhulp zou net het omgekeerde effect moeten hebben dus ik bekijk het wel een beetje vanop een afstandje voor ik sta te juichen over mijn beslissing….

Waarom heb ik het gevoel dat ik off topic ben gedwaald?

Ohja, porren.

Ik was vroeger een “porrer”. Mensen warm maken om ergens aan mee te doen, zelf zaken (co-)organiseren, WhatsApp-groepjes onderhouden, een opleiding hier en daar. Het voelt pijnlijk confronterend als ik het hier zo neerschrijf. Auwtch, schrijven kan dus ook een ander effect hebben dan louter reinigend. Ergens onderweg is het leven er tussen gekomen. De porrer werd de geporde. En ik voel wel dat dat nog in me zit om uitdagingen van dicht te bekijken en voor mezelf kritisch uit te maken “of ik ze ook zou kunnen”. Dus als mijn vriendin me een virtuele duw geeft veer ik wel redelijk snel op en neem mijn stylo ter hand. Er staan ook heel wat teksten te verkommeren in het vak van de concepten. Niet dat ze perfect moeten zijn maar ik werkte gewoon niet door omdat de tijd of energie ontbrak. Veel is ook niet voor publicatie vatbaar. Ik hanteer nog altijd de “Mag mijn chef dit lezen?”-regel voor mezelf alvorens ik iets online publiceer.

Dus om terug te keren naar het voeden van mijn ziel: ik vermoed dat de komende periode er één zal zijn van de juiste balans vinden tussen onder- en overprikkeling. Er is een bepaalde input nodig bij mij om me te triggeren tot creatief bezig zijn maar tegelijkertijd lukt het me niet als ik overprikkeld ben. Te weinig input zorgt voor te weinig output. Dus de juiste hoeveelheid van beide zal nodig zijn om mezelf content te houden.

Dat en een por hier en daar.