Heerlijk toch, zo’n archief om door te scrollen.  Ik doe het te weinig maar ik begin meer en meer te beseffen dat ik hier echt een dagboek aan het maken ben.  Damn zeg, daar moet je 7 jaar voor bloggen om dat te beseffen.  Kon ik maar zo gemakkelijk latere herinneren terughalen.  Het gebeurt niet zo heel veel dat ik terugblik naar de andere jaren waar de foto’s soms verdwenen zijn door een tekort aan opslagruimte.  Waar sommige foto’s gewoon op zijn kop staan omdat ik vermoedelijk nog niet wist hoe ik ze moest mooi zetten.  Ik startte Shoutyourheartout toen Ilja enkele weken oud was en het leverde al een mooi archief aan verhalen op.  De blog is op zich wel heel wat veranderd, niet alleen komen er veel meer mensen meelezen en reageren, het design, de schrijfstijl, sommig fotowerk, alles kreeg gedurende de voorbije 7 jaar wel een boost.  Niettemin blijft de inhoud dezelfde.  Wat geleuter, wat vertellementen over wat ik doorheen de week of de maand op mijn pad tegenkom.  Hier en daar iets serieuzer werk maar meestal redelijk lightweighted.  Ik keek even terug in de archieven naar het jaar 2012.  Er kwam een nieuwe voordeur op mijn 30ste verjaardag.  Mijn echtgenoot verraste me met een nachtje hotel aan zee, Ilja was toen een jaar en logeerde bij mijn schoonzus.  Ik herinner me zelfs nog dat ze toen wat miserie had gehad ’s nachts met hem.  Het was in mijn pré-smartphonetijdperk.  Er was enkel Facebook en deze blog.  Instagram, whatsapp, stocard.  Apps waren nerdy dingen waar ik me niet mee bezighield, ze bestonden wel al maar waren nog geen onderdeel van mijn leven.  Het was een tijd waarin ik 36 als mijn “scary age” zag.  

In de blogpost op mijn 30ste verjaardag schreef ik:

” Soit, ik zou mij alleszins al een deftig model pyjama mogen aanschaffen, als er één iets is dat ik zeker niet ga veranderen na mijn 30^ste is het wel mijn slaapkledij.  Een veel te grote t-shirt van een groep die ik al dan niet ken volstaat. “

Terwijl ik dit typ kijk ik naar beneden:

mijn slaapkledij ziet er op mijn 36ste verjaardag inderdaad nog altijd exact hetzelfde uit: een zwarte bandshirt en een chillpants.  Als ik ooit met een gescheurde appendix in het ziekenhuis beland; mijn mama zou mogen rondcrossen om een èchte pyjama voor me te kopen.  Als dat het enige scary is aan 36 worden, dan valt het wreed goed mee!