Pampermonstertje

In afwachting van “the chair” gebruik ik mijn kennis uit tv-series om het kleine pampermonstertje rustig te houden in afwachting van zijn voeding.  “Sex and The City” heeft me vroeger talloze uren entertainment bezorgd en nooit gedacht dat ik er later nog iets aan zou hebben.  Maar de tip om de “neckmassager” van Samantha in de sitter van kleine Brady te leggen is ook hier een succes.  Nu alleen nog een tip vinden om die verdomde fopspeen in zijn mondje te houden.  Zou er nu nog nooit een bedenker daarop iets gevonden hebben?  Wat er verder in deze aflevering wordt gezegd is hier echter niet van toepassing “if your friends don’t have kids, you’re screwed!”  Al mijn friends hebben kids (en vergeef me het woord kids, ik ga het nooit meer gebruiken na deze zin!), ik ben zowaar de enige die nu als laatste het kinderloze bestaan opgaf om de geneugten van het ouderschap te ervaren.  Tot nu toe zijn de eerste 4 weken dan ook fantastisch geweest en het cliché van “je kan ze niet meer missen” is niet voor niets een oneliner die door talloze mama’s wordt uitgesproken, ook door mezelf.  Mijn munchkin is zowat het coolste dat er is.  Toch kan ik de muren oplopen van de “goedbedoelde” meningen van andere mama’s die het toch echt! wel! goed! bedoelen maar vooral enorm op mijn zenuwen werken.  Tijdens de zwangerschap werd er door die mama’s constant over de bevalling gememd.  Tegen maand 8 werd iedereen zowat hysterisch als ze mij zagen en werd ik doodgemept met tips om de zware taak door te komen.  Horrorbevallingen werden in geuren en kleuren uit de doeken gedaan, iedereen sprak over helse pijnen, flauwvallen, overgeven, epiduralen die niet werken, echtgenoten kloppen, uitpuilende ogen bij het persen…noem maar op.  Op een gegeven moment was ik al die verhalen zoooo beu, dat ik het excuus “tzijn de hormonen” (iets waar ik dus tijdens de 9 maanden nooit last van gehad heb) aanhaalde om elk verhaal dat begon met “bij ons eerste ging het vlot, maar ons tweede, amaai amaai…” de kop indrukte .  “Ik moet het niet horen! Ik ga bevallen zonder me voor te bereiden, ik ga ernaar toe met het idee dat het kind eruit moet” was de slagzin.  Meeste mama’s keken bedachtzaam en dachten er het hunne van “huhuh wacht maar!”

Wel, ik heb gewacht, de kleine is eruit gekomen en het deed inderdaad zeer.  Punt andere lijn.

En is er ook nog iets anders te vertellen dan over de baby?  Niet direct vrees ik…dat hij in slaap is gevallen in zijn sitter, met zijn tuut in zijn mond en het nekapparaat serieus lawijt maakt maar dat dit in vergelijking met een hongerbleitingske nog niets is, dat weet ik momenteel…