Anita is my b*tch

De ritjes van en naar het werk nemen dikwijls grote happen uit mijn tijd.  Niet dat ik moet klagen over weinig tijd, ik heb er voldoende.  Ongeveer 35 minuten in het doorgaan en ik geraak thuis in 30 minuten aangezien de drukte op de wegen aanzienlijk vermindert als je pas om 20u gedaan hebt (iemand die dagelijks twee uur in de file staat heeft nu het volle recht om serieus met de ogen te gaan draaien). Soit, het ging hier eigenlijk gaan over op je eentje in de auto zitten, maar ik geraak er precies niet bij.  En alleen de weg zoeken naar iets en zo’n dingen, en dat mij dat soms stress bezorgt zo naar een nieuwe plek rijden.  Zeker als ik alleen ben en dan nog eens met een tijddeadline zit.  Mappy biedt hierbij soelaas.  In mijn auto liggen dan de briefjes van mappy verspreid over de passagiersstoel, mooi met een grote nummering in de hoek.  Zo’n dingen leer je als je halfweg de autostrade op je papieren het nummer van de afrit moet zoeken en daarbij in de miserie geraakt als de verschillende blaadjes op miraculeuze manier door elkaar belanden.  Of door het feit dat al mijn andere brol erop ligt te wentelen en die bepaalde CD waar ik dan net goesting in heb daar ook ergens te vinden is.  Maar koop dan toch een gps, dwaze trien, had je dàt dan in feite niet geleerd misschien daar aan de kant van de autostrade?  En for real?  CD’s?  Van welk tijdperk ben jij zeg!  Aan sommige dingen wil ik echt geen geld spenderen, voor de ritjes die ik maar doe.  Toch ga ik hier niet staan beweren dat gpsen geen handigheden zijn.  Zeker als je 5 keer weg een weer moet rijden om een bepaald straatnaambordje te gaan zoeken, en al zeker als het aardedonker is buiten verlang je toch al eens achter een Anita die je zachtjes in je oor fluistert “keer om indien mogelijk”.  Toch stond Anita niet bovenaan op mijn “dringend aan te kopen vernuftigheden als ik eens niet weet wat doen met mijn geld”-lijstje.  Ik zou eens mijn lijstje moeten updaten (of opstarten), maar de laatste tijd is er van “niet weten wat gedaan met mijn geld” niet echt sprake vrees ik.

Maar uiteraard als je hem cadeau krijgt is dat heel mooi meegenomen en een hoop stress bestreden.  Merci wei!  Vanaf nu zijn we steeds met twee.  Anita en ik en ik en Anita.  Sista’s on the road! * handbeweging in de lucht zo met mijn vingers in een rare positie *