“You’re like the worst dogpoopcatcher ever!”

Sommigen zullen het pulp vinden, een decadente show doorspekt met stoeferij.  Noem het gerust belachelijke realityTV, I couldn’t care less: I luuuuv it!!!  Astrid In Wonderland.  Ik vermoed dat het volledig fout is om te verkondigen dat ik zoiets opneem maar ik lach me elke week een accident met haar praatjes en vooral haar accent.  En die grimassen die ze maakt, vooral bij het stoefen over haar rijke vriendjes.  Amazing zoals ze het zelf zou zeggen.  Ze ziet er geweldig goed uit maar kleedt zich de helft van de tijd gewoon in een chillersbroek en een simpel topje, en dat terwijl haar kleerkast zowat designers paradise is.  Den John vindt Astrid ook de max.  Hij adoreert alles wat ze doet, het is vreemd dat hij nog nooit een t-shirt met haar kop erop heeft gedragen “I’m Astrid’s homeboy”.  En praten dat die mannen doen, praten praten praten over alles wat ze rond zich zien, alsof ze voor de eerste keer in de wereld komen.   In de aflevering die ik vandaag bekeek vond ze het een hele experience om dogpoop in een zakje te doen.  “My first dogpoop, in our  own house dan nog hé”.  Als ze dan samenkomt met “De Lau” is het hek helemaal van de dam.  Elkaar afkatten en uitlachen, de max!  De luxe en de decadentie druipen van het drie-tal af en toch blijven ze allemaal zo naturel, en zoooo naïef.  De perfecte ontspanning voor als je hoofd vol zit met allerhande toestanden.  Verstand op nul en lachen maar!

Helpt het als ik hieronder nog vlug vermeld dat ik daarna naar Louis Theroux op Nederland 3 gekeken heb?  Kwestie van het niveau weer een beetje op te krikken…