Woensdag was een hectische dag, Linus bleek ’s morgens ziek te zijn, ik ging haastjevlug naar de dokter met hem omdat ik niet wou wachten tot het feestdag was.  Onze kinderen hebben er anders wel een handje van weg om ziek te worden op zon- of feestdagen.  Oma werd opgebeld, de crèche verwittigen, rondrijden om medicatie, kortom: voldoende om te vergeten dat hij ook nog eens pipi op mijn t-shirt had gedaan terwijl ik hem ververste.  Ik kon de grootste straal ontwijken, de rest belandde in het bakje met zijn verzorgingsproducten.  Het besef rond de pipi-t-shirt kwam pas toen ik een uur later op het werk een vorming kreeg rond coaching.  Hopelijk heeft niemand het gemerkt, en anders: sorry collega’s.  Gezien ik ’s morgens nogal vlug moest schobbelen om op tijd bij de dokter en op het werk te geraken werd de boel de boel gelaten thuis. ’s Avonds bij thuiskomst zag mijn keuken er zo uit:

Oh yes.  Gezellig.  Een zieke baby eten geven, een vermoeide kleuter aanmanen om zijn pyjama aan te doen en dan nog het idee van het opruimen van huis, ik werd er een beetje mistroostig van.  Bij het worstelen met de pyjama van Linus kwam de echtgenoot thuis.  Ik had zin om hem een taakje te geven maar toen zag ik wat hij in zijn handen had: barbecue-vlees!  Instant goed gevoel!  Een effort later was de keuken opgeruimd, waren de kolen verwarmd en konden we genieten van het zonnetje in onze tuin.

Ik dronk een pintje op de belabberde woensdag, at wat restjes groenten erbij en alles was ineens vergeten.  Ok, inderdaad, er was maar één strook gras afgereden.  Dat is een ander verhaal.

Donderdag was het de eerste communie van mijn metekindje.  Het gaat allemaal zo vlug, ik herinner me nog goed zijn doop zelfs.  Uiteraard was er een springkasteel op het feest.  Mijn ruskabuusjes vonden het natuurlijk de max.

Vrijdag was het werkendag, maar door het zonnetje voelde het geen minuut als werken.

Zaterdag werd er vooral veel rondgereden en familie bezocht.  En ja, er werd weer vers barbecue-vlees gekocht, ik denk dat ik voldoende vlees gegeten heb voor het komende trimester.  ’s Avonds werden we bij vrienden uitgenodigd om ons (alléé, Pieter eigenlijk, ik heb niets gedaan) te bedanken voor de hulp bij hun verbouwingen.  Het werd al vlug 01u tegen dat we in ons nest belandden.

Zondag ging de wekker aka de kinderen genadeloos om 7u af.  Moederdag werd door niemand vergeten:

De oudste zei met veel intonatie zijn gedichtje op, hij had het zo lang voor mij moeten verzwijgen.  Hij had me ook verschillende keren laten weten “dat hij zijn cadeautje in de kast had verstopt” en “dat ik het niet mocht weten waar het lag”.  Het parfum werd gekocht samen met papa, en damn, ze hebben goeie smaak die mannen van mij.  Een zomerversie van Be Delicious DKNY.  Ik ben er helemaal weg van.

’s Middags was er dan de Wings For Life run.  Ik moet het aan niemand duidelijk maken dat het snikheet was.  Ik vermoed dat het zo’n 27 graden was.  Sommige stukken van het parcours waren volledig in de vlakke zon.

Al bij al was het wel een geweldige ervaring, veel lopers duwden een rolwagen vooruit. Respect!  Ik werd na 7 km gecatched, maar ik was er helemaal niet rouwig om, het was echt een beetje doodgaan met die hitte.  Toen ik even later in mijn auto stapte om mijn vriendin op te pikken zag ik de graden op de teller!  (ok, het stof zag ik niet, dat zag ik pas achteraf op de foto).  Mijn vriendin zat 4km verder op mij te wachten maar door de drukte in de stad moest ik een omweg van 15km nemen via de autostrade om haar te kunnen halen.  Bij thuiskomst was er uiteraard: barbecue.  Hoe kon het ook anders.

Het verlengde weekend was er ééntje om in te kaderen.