door Dat het terecht was. Dat is het enige wat ik op onze uitlachers van vandaag kan zeggen. Het is ook belachelijk wat we vrijdagavond uitgestoken hebben.
In het scenario: wij. Aka Pieter en ik.
De setting: de wagen.
De locatie: Antwerpen, meerbepaald…de file naar Antwerpen. De eeuwig durende, ellenlange, tergend traag doorrijdende file. De laat-mij-uit-de-auto-ik-ga-in-het-kanaal-springen-veel-te-saaie-file.
Het doel: bij Beth Ditto geraken in de Lotto Arena voor een hevige roddel
De situatie: Elke tien minuten dat we ons langer en langer in de ellenlange file bevonden begon mijn humeur van 10 boven het vriespunt te zakken tot 2232 onder nul. Hoe langer we op de nummerplaat van onze voorganger zaten te staren, hoe meer ik in mezelf dacht “kill me, now, please do it”. Ik begon nog net niet met mijn voorhoofd op het dashboard te bonken maar ik was net die optie aan het overwegen, tot mijn lieftallige echtgenoot na anderhalf uur file spottend zei:”Ik heb goesting om mijn kar te draaien. Gaan we naar huis?” Dat klonk zo bevrijdend! Het was alsof je tegen een kleuter vroeg “gaan we naar Plopsaland in plaats van naar school?” Het was zo leuk om dat te horen dat ik tot zijn verbazing antwoordde “Ja, we gaan naar huis, ik zie het niet meer zitten. Rij maar af en we keren terug!” En zo geschiedde het. Twee uur onderweg van Kortrijk naar Antwerpen om dan in Antwerpen zelf onze kar te draaien en Gossip te laten stoven in hun vet. En content dat we waren dat we thuis waren. En slapen dat wij gedaan hebben. ‘t Was echt leuk vrijdagavond.
Het gevolg: om onszelf af te straffen voor onze veel te dure uitstap gaan we de komende periode niet meer naar optredens (behalve naar Werchter).
Shout your heart out 
Das echt om je kas op te vreten!
Gelijk heb je… Daarom dat ik nooit naar optredens ver-van-huis ga. Voor Antwerpen nemen we wel ’t openbaar vervoer.