Regelmatig volg ik een serietje waar ik niet veel lof over uitstrooi bij een drankje op café.  Ik raad het niet aan bij vriendinnen om zich te ontspannen.  Nee, deze series zijn mijn guilty pleasures en die hou ik voor mezelf.  Behalve nu uiteraard.  Ik kom uit de dwaze wijvenserie-kast: ik hou van Pretty Little Liars.  Kort samengevat: het betreft een Amerikaanse serie waarin 4 high school girls de hoofdrol spelen.  Een vriendin van hen werd de zomer ervoor vermoord teruggevonden en nu worden de vier dames bestookt met dreigsmsjes van de zogenaamde “A”, aflevering per aflevering worden de verschillende leugens en intriges die spelen tussen en rond de 4 dames blootgelegd en slaat “A” meer en en meer toe in hun leven.  Momenteel zit ik in seizoen 3 en er is nog steeds geen opheldering rond de dader.  Er is wel een patroon in de volledige reeks en tegelijkertijd al die andere dwazewijvenseries die ik zo graag volg (riep daar iemand Gossip Girl? Ooooh yes!)

• Alle vier de hoofdrolspeelsters zien eruit alsof ze rechtstreeks van de catwalk komen.  Ze zien er onberispelijk uit.  Ik zie Aria nooit ’s morgens voor dag en dauw opstaan om zichzelf toe te plaasteren.  Hanna was het voormalige mollige meisje dat verrezen is als popular girl.  Maar Hanna heeft geen overschot aan vel.  Ze heeft ook geen verborgen striemetje hier of daar.  Neen, en weet je, haar perfecte manicure gaat ook nooit kapot als ze nog maar eens wegloopt van één van haar aanvallers.
• Als ze sporten dan doen ze dat altijd in één of ander griezelig bos, liefst bij val-avond zodat er zeker één of andere freak achter hen aan kan zitten.  Want lopen, dat doe je toch altijd op verlaten plekken, en zeker als je al bedreigd wordt door de moordenaar van je beste vriendin, dan lijkt me dat echt een goed idee.  Toppertje Emily!
• Ze pappen altijd aan met de verkeerde mannen: Spencer: een dokter die eerst het lief van haar zuster was,  Aria met de leerkracht Engels, Hanna met een crimineeltje.  Emily valt dan weer op vrouwen wat ook al gedurende de hele show een issue is.  Want oh, amaai amaai, alarm, alarm: ze is lesbisch.  Ik zei toch dat het Amerikaans was hé.
• Ze zetten samen de zoektocht in naar de dader maar worden telkens in situaties gebracht waardoor ze zelf als de schuldige uit de bus komen.  Op de één of andere manier slagen ze er ook altijd in om in te breken in allerhande plekken: lockers op de high school, hutjes in de bossen ergens in neverneverland, laptops worden gekraakt, de schuur van de buurman is ook enorm interessant en houdt die man wel de sleutel gewoon op de chambrant boven de deur zeker?
• Iedereen valt altijd maar bij de ander binnen.  De deuren zijn altijd open of “your mother let me in” al zien we niet veel ouders thuis.  Die jonge gasten zijn ook zo vaak midden in de dag thuis, toen wij die leeftijd hadden zaten wij gewoon op school tot 17u.
• Op school doen ze niets anders dan door de grote hal wandelen, hun gesprekken worden altijd gecoupeerd door de schoolbel.
• “We need to talk” is zo een zinnetje dat in elke aflevering wel voorvalt.  Grappige is: ze bellen naar iemand om te zeggen dat ze met hen willen spreken.  Daarna voeren ze een conversatie over waar en wanneer ze zullen afspreken om met elkaar te babbelen.  In al die tijd konden ze gewoon al besproken hebben wat zo belangrijk is.
• Ze zijn in de serie 17 jaar (al zien ze er natuurlijk 23 uit en zijn dat waarschijnlijk ook wel).  ’s Avonds in de week gaan ze elke avond uit, geen ouder die eens vraagt waar ze naartoe gaan, niemand die zegt wanneer ze thuis moeten zijn.
• De moeders zien er ook uit als fotomodellen.  Ze zijn uiteraard advocaten of leerkrachten en wonen in kasten van huizen met een front porch.
• Ohja, en er doet een blind meisje mee.  Je kunt al raden waarschijnlijk wat er met dat blinde meisje gebeurt?  Juist ja, ze laat zich opereren.  Maar of ze daadwerkelijk weer zal kunnen zien….dat zul je zelf moeten uitzoeken;

Pretty Little Liars kun je op Netflix bekijken.  Er zijn 6 seizoenen blijkbaar.  Ik heb nog wat werk.

Mijn gsm was spoorloos woensdagavond.  Ik wist dat ik hem nog bij me had toen ik koffie ging drinken in de namiddag bij een vriendin want we hadden het nog over het feit dat ik zo tevreden ben van de camera-functie van mijn Huawei.  Het spoor liep bijster daar ergens…’s Morgens nadat we van een klein feestje kwamen bij mijn nicht bleek de gsm nergens te vinden, niet bij mijn ouders waar we nog gestopt waren, niet in de logeertassen van de kinderen, in de auto gezocht, onder de zetels.  Telkens we belden sprong de voicemail meteen aan.  Het enige dat ik kon denken was dat ik hem op het dak van de auto had laten liggen toen ik bij mijn vriendin vertrokken was.  Gezien de voicemail aansprong kon het maar twee dingen betekenen: ofwel had iemand hem gevonden, zich eigen gemaakt en afgelegd, ofwel lag hij ergens verbrijzeld langs te weg.  Bummer.  Voor duust.  De gsm was met moeite een half jaar oud.

Donderdagvoormiddag besloot ik dan om naar Telenet te gaan om mijn kaart te blokkeren en een nieuwe SIM-kaart en gsm te halen.  Uiteindelijk koos ik een nieuwer model van Huawei.  Hoe graag ik ook een iPhone zou willen, ik heb er geen 700 euro voor over.  Hondervijftig euro en alle nummers van mijn contacten minder kwam ik thuis.  Een oproep op Facebook zorgde voor enkele gsmnummers, maar de meesten zijn nog steeds spoorloos.

Om 16u krijg ik telefoon van Pieter.  Iemand had hem opgebeld om te melden dat ze mijn gsm hadden gevonden en contact opnamen met de persoon die geregistreerd staat als “Liefje Gsm Werk”.  De baas van de beller had mijn gsm gevonden in de buurt van mijn ouders hun huis, het was een beetje onduidelijk hoe of wat.  Die baas kon niet werken met een smartphone en die kerel die voor hem werkte nam hem mee naar de Proximus-winkel waar zijn vriendin werkt.  Ze konden op de één of andere manier binnengeraken in mijn contactenlijst (vraag me niet hoe dat allemaal in zijn werk ging, ik snap er niks van, de simkaart was geblokkeerd).  Hij was zelfs zo vriendelijk om hem tot aan mijn deur te brengen omdat hij toch in de buurt moest zijn.  Ik ben een chansard, dat besef ik!

Ik gaf de vriendelijke vinder als bedanking een fles wijn, er bestaan nog eerlijke mensen op de wereld!

Tegelijkertijd vraag ik me af: zou die kerel al mijn mislukte selfies bekeken hebben? 🙂 Of de smsjes met Liefje Gsm Werk gelezen hebben?  Ik weet dat ik het alleszins wel zou doen moest ik een gsm vinden.  Zo’n lurker ben ik wel….

En jij?  Zou jij de smsjes lezen of de foto’s afmuizen?

“Hier ga jij zeker een blog over schrijven hé” zei mijn lief toen we naar onze auto wandelden (toegegeven, in mijn geval: een ietsiepietsie wankelden).  Er was wel een vermoeden dat dat zou gebeuren maar tot nu toe weet ik nog steeds niet goed hoe ik onze vrijdagavond in het Grieks restaurant moet omschrijven.  Het gaat van “tiens, ze spelen hier livemuziek in dit restaurant” tot het punt waarop ik met 15 Grieken De Sirtaki sta te dansen.  Tussenin passeerden volgende zaken de revue:

• “Mmm, goeie Picon van het huis”
• “Ze komen precies niet met de kaart, kom we drinken nog een aperitief”
• “Ah, ’t is met een menu vanavond?  Ook goed.”
• “Er zit hier precies veel familie van die Griekse zangers”
• “Moe kik’n, die naast ons beginnen hier te dansen zeg!”
• “Oh my god, wat is me dat hier zeg”
• “Dat is nog geen slechte muziek hé”
• “Ik lig hier krom met die zanger zijn manieren.  Hij zit zich de hele tijd keihard in te leven in die muziek”
• Nadat de uitbater mij ten dans vraagt:”Gow zeg”
• “Glas wijn bestellen?” “Tgoja”
• Er wordt een Griekse klassieker gespeeld, vermoedelijk de Griekse Will Tura, een onbekende Griek vraagt mij ten dans, om de één of andere duistere reden reageer ik met “Ok”.  Het is om zeep, vanaf nu sta ik -volgens de Grieken- open tot dansen.
• Mijn lief zit mij uit te lachen vanop zijn stoel, ik kijk hem veelbetekenend in de ogen en probeer zo weinig mogelijk te lachen over de schouder van de onbekende Griek heen.   Het lichaamscontact probeer ik tot een minimum te herleiden, dat lukt wonderwel goed.
• Een andere Vlaming vraagt de micro van de zingende Griek.  Hij heeft een roos in zijn hand en richt zich tot zijn vriendin.  Ik schop tegen mijn lief zijn benen “moe kik’n, nu gaan we het meemaken hoor!” en inderdaad: de dame wordt ten huwelijk gevraagd.  Gelukkig zegt ze “Ja”, er was een ring en al.  Kan het nog absurder?
• De Griek van de vorige keer wil weer dansen, deze keer grijpt hij mij al steviger vast, probeert mijn vingers de hele tijd te verstrengelen in de zijne, ik kan hem afleiden door een beetje swing erin te steken.  Gelukkig was het geen Griekse Will Tura deze keer, eerder de Griekse Romeo’s ofzo.
• Even later, tussen onze verschillende gangen door roept de zanger op om zoveel mogelijk mensen te verzamelen voor de topper van de avond.  Ik word -uiteraard- weer van mijn stoel getrokken door een andere Griek.  Ahja, want die met haar botten, dedie danst graag.  Hupla: we dansen de Sirtaki.  Ik word een beetje verpletterd tussen twee Griekse schouders en kan ontglippen als ik bij mijn tafel passeer.  Dit is officieel een eigenaardige avond.
• Nadat we een bananenlikeur krijgen bij onze koffie rekenen we af.  Je moet vertrekken op het toppunt vind ik.
• Frederik Deburghgraeve zit ook op zijn gemak te eten in dat restaurant.  Waarom danst hij niet mee met de Sirtaki?  Dat zou het verhaal toch wel gemaakt hebben?  Ik schud mijn hoofd….tsss een verloren kans.