Emosnik!

Sinds mijn lichaam de hormonale rollercoaster meegemaakt heeft, zijn er naast mijn volledige leven ook een paar andere dingen veranderd.  Naast een beetje overschot aan lichaam (hey, more to love!) is er ook emotioneel het één en ander in gang geschoten.  Zo krijg ik veel vlugger de snik dan vroeger.  (Neen, het gaat niet over de West-Vlaamse hik maar gewoon de tranen in de ogen.)  Het laatste wat je van mij kon zeggen is dat ik een emotionele truntpop was, een Simonneke dat de pas en ten onpas begon te bleiten.  Ik denk dat ik de mensen die me ooit zagen wenen op één hand kan tellen (of misschien op twee, een enkel ex-lief ofzo meegeteld, ik kan me nu niet bepaald al mijn bleitbuien herinneren).  Maar sinds ik twaalf uur aan een kind geduwd heb is er op emo-gebied toch een kentering gekomen.  Zo werd ik vorig weekend helemaal week toen ik zag hoe Sinterklaas een meisje met een verstandelijke beperking op zijn schoot nam en haar stilletjes toesprak “Sinterklaas ziet jou graag hoor, Sinterklaas ziet ALLE kindjes graag” en daarbij over haar wang wreef.  Sniffel sniffel, nog net alles kunnen inhouden. (en zo heeft Sinterklaas ook alweer een beetje krediet bijgewonnen).  Hell ik was daarnet al bijna aan het grienen toen ik de preview van Thuis zag waarbij de Luc zijn Lowieke terugziet na al die jaren.  Of als ik overdag aan mijn zoon denk, in het rond dansend met zijn handjes aan het draaien en daarna op zijn kont vallend.  Emochick!