Frustremis

Ik kan mij, net als een paar anderen die ik ken, of laat ons zeggen veel anderen, nogal enerveren in sommige dingen.  In eerste instantie in laptops die niet werken zoals het moet, maar ook in mijn bureaustoel hier die telkens uit elkaar valt als je hem ook nog maar één millimeter tracht te verzetten.  Neen, zelfs als je nog maar denkt om er één vinger naar uit te steken dan maakt hij al uit-elkaar-val-manoeuvres.  En uiteraard, irritatie in frustratiebook.  Elke keer als ik dat nieuwsoverzicht bekijk erger ik mij aan spelletjesverzoeken, aan zaagstatussen en aan de “like, share, win”-wedstrijden.  Was het niet dat ik maar al te graag snuister in een ander zijn affairen, maar is dat toch allemaal leuk. . . . Uiteraard moet je Shout Your Heart Out wel leuk vinden hé, ook al kun je er niets op winnen.  Bij die wedstrijden die telkens de helft van het statusoverzicht inpalmen komt er daar dan zo’n tuinset op je scherm om eerst te liken en dan helemaal niet te winnen of je ziet een paar oorringen megagroot voor je ogen bengelen.  En schoon dat dat allemaal is, inderdaad.  Maar de winnaar van zo’n wedstrijd, preus gelijk veertig, met een smile tot achter zijn oren, dat heb ik nog nooit zien verschijnen.  Zo iemand die met zijn benen languit op zijn gewonnen tuintafel ligt, zoals ik dat zou doen moest iemand dat aan mijn deur leveren. . . . dat is de foto die ik wel eens zou willen zien.   Of ze mogen mij ook gewoon een tuinset opsturen, ik wil gerust naast het reclamebordje poseren en apetrots vermelden dat ik dat gewonnen heb bij die prachtige firma.  Ik doe er zelfs een tandpastasmile bij.  Of, hey, doe maar twee tuinsets, één voor mij om reclame voor te maken, en één om te winnen via de blog.  ’t Is kwestie van overeenkomen hé Extremis.