Woensdag kwam mijn vriendin langs met de levering van mijn “Heppy People“-bestelling. (nogmaals: jawel, met een e). Ik had het er al over dat ik nooit de eerste ben om de nieuwste dingen te kopen. Maar ik heb ook altijd een beetje een aanpassingsperiode nodig. In die periode beslis ik of ik iets graag genoeg zie om het te kopen. Ondertussen vind ik het leuk op een ander. En een lichtbak is nu ook niet bepaald zo hipster maar het is vooral het feit dat het veranderbaar is dat mij aanspreekt. Het doet me ook denken aan Shoshanna uit Inglourious Basterds met haar cinema.
Van shnugglen is er niet veel in huis gekomen. Vrijdagavond werd ik op het werk ziek. In de categorie “gênante situaties op het werk om later nog om te lachen” heb ik toch een toppertje gescoord door misselijk te worden terwijl er ouders van bewoners bij stonden. I’m telling ya, it wasn’t funny. Ik kan nu zeggen dat ik officieel “vomit-free since november the 18th” ben. Echt schaamtelijk voor duust. Ik ploeterde nog verder tot mijn dienst erop zat en ging toen keihard in de zetel gaan crashen.
Zaterdagochtend was mijn loop-ochtend gezien ik de vrijdagochtend na stortbuien en windhozen moest omkeren. Laat ons zeggen dat ik het weer een beetje verkeerd had ingeschat. De maag en de buik scandeerden echter nog steeds “no way!” toen ze mijn loopschoenen zagen en ik werd er zowaar een beetje kwaad om. De enige ochtend in de week dat ik nog weg kon zonder dat de regen tegen het raam klettert en ik zat aan de immodium. In de namiddag was ik na een middagdutje van anderhalf uur toch in staat om mijn meme in het ziekenhuis te bezoeken. De taaiste van de familie mag gelukkig vandaag naar huis.
Op zondag was ik weer op en top en kon mijn date met Marlies gelukkig doorgaan. Het internet kan zo mooi zijn, zoveel interessante mensen daarop te vinden! De brunch bij Le Pain Quotidien was overheerlijk al heb ik vooral veel van ons gebabbel onthouden! We combineerden de geplande brunch en mijn lief zijn barbierworkshop met een bezoek aan onze (schoon)-zus en schoonbroer die zich enkele jaren geleden in Mechelen settelden. De kindjes konden even onder hun hoede blijven, waarvoor dank. Blij om ook met hen nog te kunnen bijpraten en ik leerde er een nieuw woord: “excuusbezoek”. Het wordt soms moeilijk om af te spreken met andere koppels die ook in de kleine kinderen zitten (al vind ik dat eigenlijk relatief, als je echt wil afspreken dan lukt het wel), maar soms is een klein excuus genoeg om de stap tot afspreken iets vlugger te zetten. Zoals “ik heb hier nog een doos kleertjes staan voor je, ik breng ze anders eens binnen” en dan reageert de ander “ewelja, dan maak ik een taartje” ofzoiets. Alléé, je begrijpt het wel. Voor we het wisten was het ineens 15u en moest de rit van anderhalf uur nog aangevat worden.
De avond werd ingezet met een diepvriesmaaltijd die wonderbaarlijk nog goed smaakte, wat kip, groentjes, rijst. Er werd precies naar hartenlust gesmuld.
Smullen is sowieso Linus’ favoriete bezigheid. Sinds kort probeert hij het zelfstandig te doen. Ik mocht een serieus poetsmaneuver inzetten om de hele rijstplakboel op te kuisen. Een uur later zaten de kinderen in bed, was de keuken aan de kant en kon ik beginnen aan het 7e seizoen van Pretty Little Liars. Ik had het een beetje gespaard voor als ik er echt klaar voor was maar: wat een bummer. Ik begreep er niets meer van. Het is nochtans niet zo lang geleden dat ik de laatste aflevering zag maar nu is er ineens weer een evil twin (hallo, “Thuis” deed dit jaren geleden al mensen!) en een nieuwe belager, pffff als ik die brainless tv al niet meer snap, het is ver gekomen met mij.
En net toen ik dacht dat het weekend voorbij was hoorde ik Ilja van boven roepen: “Ik ben zie-ie-iek” Neen, dat wil je nooit horen. Soms roepen ze al eens dat ze ziek zijn en is het op te lossen met eens over het buikje te wrijven of een extra knuffel. Ik tjaffelde vlug naar daar en oh boy, ziek was een understatement. Er was geen manier om tot bij hem te geraken zonder dat ik door kots moest stappen. Hij zat te wenen, ik wou hem vastpakken maar hij was volledig besmeurd. Moederhart in duigen en kip, groentjes en rijst right back at us. Gelukkig zijn we voorzien van een paar extra sets bovenlakens. Alleen jammer dat die lakens in de open schuif liggen onder zijn bed. Hij was erin geslaagd om net op de boord van zijn matras, ter hoogte van zijn lattenbodem zijn maagje te ledigen, rechtdoor naar beneden op al die verse lakens (en ook nog een beetje in het rond uiteraard). We spendeerden onze zondagavond dus met troosten, poetsen, kokhalzen, kipbrokjes van mijn voeten schudden en wasmachines draaien. Ik weet nu hoe je kots van tussen lattenbodems prutst en dat het handig is om twee donsdekens te hebben. Deze morgen was hij weer zo kwiek als een sprinkhaan.
Ma ja, het stond in de titel: geuren en kleuren, je kon nog wegklikken 🙂
Shout your heart out 