rule n°1: het laken niet scheuren!

“Als we hier lang bezig blijven met die groene bal in de goal trachten te mikken, dan kunnen we misschien ineens van hieruit vertrekken naar die paaseierenraap morgenochtend.”  Ik, tegen mijn Pieter, twee amateurs in het snooker.  Snooker is een sport.  Zoals Astrid On Wonderboat vrijdagavond duidelijk maakte dat vissen wel degelijk een sport is, zo is snooker ook een sport.  Duizendhonderdachtenveertig keer rond die tafel trappelen, balanceren op één been en tegelijkertijd met twee stokken manoeuvreren om dan net naast het doel te mikken.  De stok met de pinnekes op, die als hulpstuk dient om beter aan een bal te geraken, heet “The Rest”.  Cool hé, The Rest.  “Pass me The Rest, man. . .”  Fysiek is het niet te onderschatten, maar je moet er verdikke ook goed bij nadenken, uw radarkes draaien overtoeren zou Alain Van Dam zeggen.  (Of het klinkt toch als iets dat Alain Van Dam zou zeggen, gow.)  Ook een beetje meetkundig inzicht miskomt niet.  Laat dat laatste nu niet echt mijn sterkste kant zijn.  Ik moet zelfs mijn rekenmachine uithalen als ik de oppervlakte van iets wil berekenen, en als ik 6 dl melk nodig heb in een baksel dan moet ik mij eerst afvragen of ik ga toekomen met een liter.  Voor wie zich afvraagt op de schoolbanken waarom je in hemelsnaam ooit meetkunde voor iets zult nodig hebben: om later uw echtgenoot of uw vader tijdens snooker te verslaan.  Met uw Rest.