“Dedie waarvan die operatie is mislukt”

Ik ga naar de oogarts straks.  Ik moest eigenlijk al heel lang eens naar de oogarts.  Het gaat bergafwaarts met mijn zicht.  Dat ik deze blogpost tik in Times New Roman grootte 16 op laptopscherm-afstand zegt genoeg zeker?  Het jaarlijks medisch onderzoek op het werk wijst ook telkens uit dat het niet goed is met mijn kijkers en ik draag een bril om met de wagen te rijden, zeker ’s nachts is dat nodig want dan worden alle koplampen wazig.  Maar als die oogarts nu gaat zeggen dat ik mijn bril moet doordragen ga ik absoluut niet tevreden zijn.  Een bril vind ik ongemakkelijk, ik wil er geen.  Ik vermoed dat mijn zicht niet slecht genoeg is om mijn ogen direct te laten opereren.  Hoewel de horrorverhalen van mijn echtgenoot hierover nu ook niet bepaald een aanmoediging zijn.  Hij eindigt zijn verhaal wel steeds met “de dag na mijn operatie heb ik mijn liefste leren kennen”.  Misschien zag hij nog steeds een beetje blurry?  Ik sta ook niet met een bril, ik zie er zo. . . groot uit.  Of zoiets.  Ik weet het precies niet, mijn bril is ook voelbaar op mijn neus alsof het een onnatuurlijk ding is, wat het ook is, maar het zou toch zo niet mogen voelen?  En iedereen loopt maar rond met van die grote buddy holly brillen, ik sta daar absoluut niet mee.  Ik heb gewoon een ambetante kop voor brillen.  Neen, geen bril.  Lenzen? Dat lijkt mij nu echt ook een gedoe en ik ben altijd befreakt dat zo’n lens via de achterkant van mijn oog gewoon in mijn hoofd zou gaan verdwijnen of iets anders grillig.  Neen dat kan niet, maar toch. . .  Lenzen vind ik freaky.  Als het dan toch mogelijk of haalbaar zou zijn, dan toch maar een operatie.  Maar dan word ik misschien wel blind ofzo.  Blind lijkt me nu wel minder leuk dan eruit zien alsof je een groter hoofd hebt.  Of misschien verbranden mijn oogballen wel tijdens de operatie en moet ik de rest van mijn leven met gekartelde oogballen rondlopen.  Eerst eens gaan luisteren.