I’ve got your back!

Mijn toenmalige collega vond dat ik maar eens moest afspreken met hem “want we zouden goed bij elkaar passen”.  Oh beuhhh, ik had er geen zin in en probeerde hem met zijn gestook af te wimpelen.  Wentelen in gemakzucht noem ik het nog steeds want ik had geen goesting om weer een effort te doen en weer iemand te leren kennen.  Uiteindelijk gaven een paar smsjes, een paar msn-gesprekken (waar is de tijd van msn?) en Myspace (het was het pre-facebook-tijdperk) de doorslag.  Ik probeerde het feit, dat ik hem op de foto’s niet zo knap vond, achter mij te laten en ging voor de date, ook al had ik er nog steeds niet veel verwachtingen van.  Er werd een beetje weinig moeite gedaan, ik slofte naar de deur op mijn teenslippers en daar kwam hij de traphal in gewandeld: Mr Gorgeous.  Sharp, afgetraind en goodlooking as hell!  Fuck!  En nu?  Deze man deed meteen mijn maag flippen, het bleek dan nog eens geweldig goed te klikken tussen ons en een aantal blikjes cola later stelde hij een tweede afspraak voor, redelijk resoluut.  Ik kon niet vlug genoeg mijn agenda erbij pakken.  Dat was 8 jaar geleden.  Onze openingsdans deed ik 4 jaar geleden op dezelfde teenslippers.  Hey, het was 35 graden, dan mag dat!  (en ik had ze al een paar keer gewassen ter info).  Soms moet je de liefde een duwtje in de rug geven.  En soms moet je iemand laten duwen, want alleen is maar alleen.  Is het ook niet zoveel fijner om dingen met iemand te kunnen delen, ook is het alleen maar iets kleins, zoals “schart een keer aan mijn rug” “een beetje meer naar links, neen, nog een beetje: ja daar!” “Zalig, doe maar!”?  Wie doet dat nu voor je?