Dagelijks probeer ik in kleine dingetjes mijn kinderen bewust te maken van de schoonheid van de natuur. In feite ben ik niet echt een groene, daarvoor verspil ik teveel water en energie, eet ik teveel vlees en let ik te weinig op bio. Mijn bijdrage is eerder miniem. Afval sorteren, proberen om geen zakken te kopen, aan de kinderen leren dat ze geen plantjes uit de natuur mogen trekken. (Dat ik regelmatig spinnen vermoord, dat laat ik achterwege). De paddenstoelen in de herfst of de afdruk van vogelpootjes in winterse sneeuw, ik wijs nogal veel. Vanmorgen liet ik hen letterlijk stilstaan bij de lucht. De wolken zijn dagelijks een bron van entertainment voor mij en deze ochtend kon ik samen met Ilja de strepen tellen ook al waren enkelen ook door vliegtuigen gemaakt.
De rokende medewerker op de parking van De Aldi vlakbij de school bekeek ons argwanend maar toen ik met mijn gsm aan de slag ging terwijl ze stonden te kijken, keek ze ook omhoog. De wolken en de lucht voorspellen dagelijks wat de dag zal brengen en ik maak de kinderen zoveel mogelijk attent op de zonsopgang, al is het maar door tijdig de rolluiken omhoog te doen.
Ze zitten veelal in bed als de zon ondergaat maar in feite zou ik hen deze mooie herfstdagen eens moeten ophouden om de zon te zien ondergaan. Zeker nu we regelmatig op een prachtig kleurenschouwspel worden getrakteerd.
Ik denk dat ze nu echt op een leeftijd zijn gekomen waarin we als ouders enorm veel invloed hebben door onze eigen reacties op al die natuurpracht. Enthousiast worden van een wolk, dat leren ze ook van ons! En zijn ze daar iets mee in hun latere leven, misschien wel, en als het niet zo is: dan hebben ze toch een mooie wolk gezien hé.
Gestart: Tjah, the obvious! Linus trok strijdlustig richting eerste kleuterklas en Ilja gezapig – zoals altijd – naar het tweede leerjaar.
Niettegenstaande de foto zagen ze het beiden geweldig goed zitten. En zij niet alleen. Ergens wist ik wel dat het een voordeel zou zijn om op de eerste dag van het schooljaar een dag verlof te nemen dus ik was de hele dag lichtjes euforisch met mijn herwonnen vrijheid. Meteen een toertje gaan lopen en op mijn dooie gemak boodschappen gedaan. Er moesten echt twee maanden zomervakantie van mij afglijden en dat is wonderwel gelukt die dag.
gespendeerd: teveel. Bijna al mijn YNAB-potjes ging in het rood de voorbije maand met het potje “kledij” op kop. Blijkt dat mijn kinderen tussen mei en augustus beiden twee kledingmaten zijn gegroeid. Met een kort broekje aan valt dat minder op maar nu de lange broeken weer uit de kast komen staat er hier precies serieus water in de kelder bij mijn pagadders. Ik kan het ook niet laten om van tijd tot tijd eens aan twinning te doen en dan gaat er wel eens iets extra in het winkelmandje en uit het YNABpotje. Tel daarbij nog eens het onderhoud van de wagen en mijn inschrijving aan VIVES! Jikes!
gewist: Gigantisch veel foto’s op mijn gsm. Toen ik gisteren een foto wou nemen van iets banaals (zoals 95% van mijn foto’s) gaf mijn smartphone gewoonweg de boodschap: neen, je gsm staat nu echt vol, je kunt geen foto’s meer nemen. iPhone says no. Hmmm. Dus 4451 foto’s is blijkbaar de limiet. Ik plaatste alles in de Orangecloud (het duurde toch zeker twee halve dagen tegen dat alles was geüpload). Daarna wiste ik meer dan 2000 foto’s. Kan ik het helpen dat er zoveel interessante dingen zijn om foto’s van te nemen?
Zoals dit geweldige Cuberdon-ijs-schotel-ding!?
gewandeld: ik neem dezer dagen wandelen voor op lopen, het gaat in ups en downs met mijn loopgoesting. Soms loop ik drie keer per week, soms maar één keer maar dan probeer ik wel om er zeker twee wandeldagen in steken. Gisteren heb ik me serieus mispakt, ik had ingeschat om tussen de 6 en 8 km te wandelen terwijl mijn auto in de garage was voor onderhoud. Toen ik het het laatste half uur precies wat lastig begon te vinden zag ik dat ik al 9 km op de teller had en ik was er toen nog niet! De 7 km van de avond ervoor zaten echter ook nog in mijn benen dus dat zal er wel mee te maken hebben gehad!
Zo blij als een klein kind: #iseeanoctopusje of is het een kwalletje?
gemanaged: of moet ik het geménaged noemen? Mijn vuile was is -net als die eeuwige kruimels opvegen- een neverendingstory. Soms zijn hun kleren niet echt vuil maar ruiken ze naar warmemaaltijdkantinegeur. Juk! Vreselijk vind ik dat. Niettemin klagen ze niet over de kwaliteit van het warme middagmaal op school dus ik blijf ervan profiteren!
geagendeerd: gewoonweg te veel. In september heb ik bijna geen enkele avond waarop we gewoon samen thuis zijn. Ofwel moet één van ons twee werken, is het niet voor mijn hoofdberoep het is voor zijn bijberoep. Ofwel is er iets gepland met vrienden (ik) of spinning (hij). Een shitty dinner met de buren of een familiefeest. September staat simpelweg tjokvol. Volgende week start mijn opleiding Toegepaste Psychologie met een intro-voormiddag waarop duidelijk zal worden hoeveel vakken ik zal kunnen opnemen en dan ga ik pas ècht aan het plannen moeten slaan. Van de vakken die ik opneem moet ik meteen een examen kunnen afleggen in de examenweek. Dus het wordt een zorgvuldige oefening van inschatten hoeveel ik aankan en hoe ik het zal voor elkaar krijgen in combinatie met mijn 4/5e jobtime als opvoedster. Mijn drive zegt: vijf vakken, mijn verstand denkt drie. Wordt vervolgd! En vooral spannend!
ge-instagrammed: vroeger keek ik nooit naar die instagram-stories. Ik begreep er de ballen van. Als digi-leek moest ik zeker tien keer uitleg vragen aan verschillende mensen over hoe je in hemelsnaam zo’n story maakt. Eens ik de basis van het systeem uitgevist had bleek het nog regelmatig voor te vallen dat ik geen idee had hoe het marcheerde om bijvoorbeeld die tekstjes boven elkaar te laten komen. “Zoek dat op met Google” pfff, geen zin in, gelukkig heb ik enkele vriendinnen die met IG-stories goed overweg kunnen en kon ik te rade bij hen. Dus nu post ik van tijd tot tijd wel eens een story op mijn profiel. Veelal banale dingen aangezien mijn gsm daar vol mee staat maar het zorgt wel eens voor grappige interacties.
Misschien moet ik van de #neverendingstory genaamd “de kruimels onder mijn keukentafel” wel eens een instagramstory maken? Doe jij van stories of blijf je er liever van weg?
Exact een week geleden vertrok Ilja op Chirokamp voor 7 dagen. Het klinkt enorm lang om zo voor de eerste keer weg te zijn….en dat is het ook! We waren wel al langer van elkaar gescheiden maar toen zaten we in een wereldstad en ging de tijd razendsnel voorbij. Nu we gewoon thuis onze verlofdagen spenderen was het toch een beetje aftellen tot de aankomst van de trein vanmiddag. Linus had dus een hele week zijn ouders fulltime voor zichzelf. Q-time zouden ze zeggen in een caption op Instagram!
Dinsdag
Nadat we Ilja uitzwaaiden gingen we bij David en Renilde chillen. Linus was eerst weigerachtig om in het zwembad te springen maar dat keerde vlug toen zijn papa ook besloot om een plonsje te wagen.
Woensdag
Woensdag hadden we een belangrijke taak: de kamppost versturen. Onderweg naar de brievenbus kon onze taterval zijn hartje ophalen. Als er één ding is dat ik de voorbije week meer dan eens heb beseft: dat kind zwijgt geen minuut. “’t Is een reveille die afloopt” zouden we hier zeggen. Hij begint als zijn ogen open zijn tot hij ze weer dicht doet. Gelukkig houdt hij ’s middags nog een siësta zodat hij (EN WIJ) tot rust kunnen komen.
Daarna nog even op bezoek bij mijn vriendin waar “hij niet mee binnen wou”. Tot hij de kindjes hun telegeleide auto mocht besturen. “Gaan we nog eens bij Mauro op bezoek?” kwebbelde hij op de terugweg. Tuurlijk schatje.
Donderdag
Smelten in dat weer. Smelten tot er niks meer overblijft. Linus had een afspraak met oma terwijl wij een date-day hadden. We trokken naar Sluis waar we in ons favoriete plekje gingen lunchen en bijpraten. Want praten, dat kwam er nog niet echt van tijdens het verlof. Enkele losse boodschappen doen, beetje keuvelen, beetje slenteren. Meer moet dat niet zijn.
En een ijsje eten zonder dat je eerst 11 keer een mondje moet afvegen en je met je plakhanden uiteindelijk 8 beklisterde servetjes ergens tracht te liquideren.
Vrijdag
De early bird catches the worm dachten we. Vanaf Tatergatje wakker was sprongen we in de wagen naar zee. In Nieuwpoort was het ’s morgens nog lekker fris. Het kleintje had echter niet zo goed geslapen en het duurde even voor hij in the mood kwam. (“Ik hou niet van de zee!”).
Het werd razendsnel pokkeheet en tegen dat het goed 11u was waren we al op de terugweg naar huis. De dagjestoeristen zwaaiden niet naar ons als we ze kruisten. We lieten nochtans een parkeerplekje vrij voor hen.
In de vooravond kregen we regen! We dansten net niet. ’s Avonds was er familiebezoek waar ik tijdens de aperitief bijna een hartstilstand kreeg toen mijn gsm overging. Op het scherm kwam de naam van de leider van Ilja. Wat er toen in die milliseconde in mij omging kan ik bijna niet beschrijven. “Dood” “verongelukt” “ziekenhuis” en “spoed” waren zeker van de partij in de moes waarin mijn hersenen veranderden op dat moment. Bleek dat ze nergens oma’s adres konden vinden om een kaartje te versturen. Ik gaf net niet over.
Zaterdag
Zaterdag gingen we naar Bellewaerde. Althans dat was het plan. Toen we met ons abonnement eindelijk aan de beurt waren om binnen te gaan bleek het een nocturnedag te zijn. Op die dagen is ons abonnement niet geldig “tenzij we 20 euro bijbetaalden”. I think not! Dus verkasten we naar de markt in Ieper voor verse aardbeien en een “doning” (Donut) want het bleitsalvo op de terugweg van Bellewaerde was eigenlijk een beetje terecht en een doning maakt veel goed.
Tijdens siëstatijd deed ik wat voorbereidingen voor het avondmaal en genoot Chewbacca van de rust want ook hij krijgt het soms hard te verduren met die kleine ruskabus in huis. En neen, in feite mag hij niet op tafel liggen. Tjah.
In mijn BuJo enkele flarden, misschien voor op de blog. Wordt vervolgd.
’s Avonds kwamen er vrienden eten en showde Linus vol trots de borstels in de garage. Hij heeft een eigenaardige fascinatie voor poetsen. Geen idee waar hij dat oppikt.
Zondag
Zondag was wederom een eet-dag. Deze keer ging ik voor Low Carb want de uberlowcarber van blogland schoof bij ons aan. Het was even het hoofd breken over een “presentabel” gerecht maar deze courgettelasagne was wonderbaarlijk goed geslaagd. Na het eten bezochten we De Palingbeeldjes en de speeltuin met de kinderen. Linus moest uiteraard tonen dat hij de baas is van De Westhoek.
We hadden beloofd om terug te keren naar Bellewaerde en dat deden we op maandagochtend. Het was er ook veel kalmer waardoor we een mooi tochtje tussen de dieren konden maken. Ik wachtte al een aantal keer af tot er weinig volk bij De Boomerang was zodat ik de attractie kon doen zonder dat de kinderen al te lang moesten staan wachten. Maandag bleek er met moeite tien man te staan waardoor het eindelijk mogelijk was!
Ik ben altijd al hevige fan geweest van wilde attracties. Hoe hoger hoe liever. Maar de laatste jaren denk ik toch wel regelmatig eens “waarom toch?” als ik eraan begin. Toen ik van De Boomerang kwam was ik duizelig en hees van het tieren. Niettemin wacht ik af tot mijn zonen oud genoeg zijn om mij te vergezellen op die dingen! Such fun! Ik was 9 jaar toen ik voor het eerst op De Boomerang ging in Bellewaerde, nog even geduld dus.
En ’s avonds was het weer vriendentijd. Ondanks een plensbui op het moment dat we ons neerzetten voor de aperitief werd het toch een mooie avond met prachtige schaapjeswolken. I love it!!
De kinderen vonden elkaar in het huishoudelijk werk.
Dinsdag
Vandaag kwam de oudste rakker terug thuis. Met de post kwam deze ochtend nog een liefdevol kaartje toe:
Smelt!
Versleten, hees, content en mollejonkzwart.
Chapeau voor de CHIRO-leiding om voor zo’n geweldige week te zorgen. Nu uitrusten en straks de geur van zijn valies bestrijden.
Bij de geboorte van onze kinderen kozen we ervoor om hen niet te dopen aangezien wij niet katholiek zijn. Nu Ilja in het eerste leerjaar zit besloten we om zijn leven en de gretigheid waarmee hij groeit te vieren samen met onze familie en dichte vrienden. Terwijl de andere kinderen van zijn klas hun communie deden hielden we een klein ritueel waarbij Ilja werd omringd door een hele berg mensen die iets betekenen voor hem. We stonden stil bij zijn geboorte en zijn leven tot nu toe en namen tijd om mensen rond ons te bedanken voor hun aandeel in dit groeien. Ook omgekeerd werd Ilja door andere mensen in de kijker gezet. Het werd een mooi feest waarin hij centraal stond en wij konden samenzijn onder een stralende zon. Zondag 6 mei was een zalig dag. Voor ons allemaal.
Er werden tekstjes gelezen, woordjes gezegd, pinata’s geklopt. Peter maakte muziek, meter vertelde over hoe we haar als meter hebben gevraagd. Allemaal fijne herinneringen en veel nieuwe dingen voor Ilja.
“Ik wens je tijd om te dromen, tijd om te doen,
tijd om lief te hebben, tijd om te leven
en de kracht om altijd jezelf te blijven”
“Lichtpuntjes…
Soms zijn ze groot, soms zijn ze klein
Je hoeft ze niet te zoeken, je kunt ze ook zijn!”
” Wees een boom die met zijn takken de hemel streelt.
Wees vrij als de vogel in je kruin.
Wees sterk in de storm.
Wees wij die op een zonnige dag in jouw schaduw verpozen.”
“Wees moedig, wees sterk, wees dapper, en werk hard voor al je dromen, zodat ze uit zullen komen!”
Een oldtimer, zonnecrème en cupcakes die bij zijn hemdje pasten. Dino’s, fietsjes, go-karts en bellen blazen. Echt gewoon simpelweg een fijne dag.
de teksten tussen aanhalingstekens zijn enkele van de vele gemaakt door de aanwezigen.
alle foto’s (m.u.v. de laatste) zijn van de hand van Kelly Steenlandt. Ze vergezelde ons gedurende een gedeelte van de dag dus ik heb er nog tonnen meer. Meer info over zo’n reportage kun je vinden op haar website.
Gesnoept: beertjesbrij. Blijkbaar kun je dat ook zo op zijn geheel oppeuzelen, gewoon een beetje extra trekken met je tanden. Ik heb wel gezorgd dat niemand mij bezig zag.
Gewaand: in een klein stadje in Frankrijk eventjes. En dat allemaal terwijl ik gewoon door Ieper centrum aan het stappen was. Wat de zon allemaal niet kan verwezenlijken hé.
Geobserveerd: Hoe Kelly Ilja op de foto kreeg vorige zondag op zijn groeifeest. Hoe ze rustig met hem omging, bijna onzichtbaar was op het feest en tegelijkertijd de hele tijd aanwezig (al heb ik haar toch even kunnen strikken voor een selfie). Ik kijk uit naar de resultaten!
Gekocht: een nieuwe droogkast. Het was van moeten nadat ons vorig exemplaar van 11 jaar oud begon te roken en feuzen. Milieubewust kun jij mij alleszins niet noemen, en neen daar ben ik niet trots op maar een droogkast is voor mij iets dat ik meteen vervang als het stuk gaat. Als ik vertel tegen mensen over mijn kapotte droogkast krijg ik soms de reactie dat ik nogal veel was heb. Bij nader inzien is het misschien wel zo, of zijn er nog mensen met een gezin van 4 die elke week 5 tot 7 wasmachines draaien? De brandverzekering betaalde ons toch nog iets uit. Met het geld kan ik met moeite een voorraadje was-producten betalen maar kom…
Gefeest: niet alleen op het groeifeest van Ilja, maar ook lekker gesmuld op een communiefeest bij vrienden en vandaag nog een trouw op het stadhuis! Drie keer in één week, it must be may!
Geluk: Met zo’n lieve vriendinnen en hun even flinke zoontjes! Hoe cute is dit?
Gewerkt: het kan niet elke dag feest zijn natuurlijk. Al vind ik het niet echt lastig om te strijken in zo’n omstandigheden! En dat ik an sich bitter weinig strijk heeft er ook wel mee te maken denk ik.
Het blijkt waar wat ze me altijd zeiden. Het wordt inderdaad gemakkelijker als ze wat ouder zijn. Ze hadden potverdikke gelijk! Mijn kleintje wordt drie vandaag. De peuterpuberteit begint een beetje af te vlakken en ik heb een blijer kindje. Eéntje dat niet bij elke stap de grond moet ondersnotteren van frustratie. Een kindje dat al een beetje reden begrijpt. Ik zeg wel: een beetje. Met Linus is het nog altijd soms dansen op een slappe koord maar die hevige pieken die ik de voorbije jaren beschreef zijn wat verminderd. De peutergesprekjes die we soms voeren bij het intukken in bed beginnen echt heel interessant te worden. Hij blijft regelmatig vragen wanneer het nu eindelijk Pasen is. “Maar ik ga geen chocolade meer eten hoor”. Yeah right.
“Het lijkt wel alsof het al veel langer is dat Linus bij ons is” zei Pieter vorige week. Ik kon alleen maar bevestigen omdat ik krak hetzelfde gevoel heb. Soms moet ik zo eens wild met mijn hoofd schudden: ik ben een moeder van twee kinderen! Ik kan me nog wel voor de geest halen hoe het was zonder kinderen maar dat gevoel is toch al sterk vervaagd. Ze nemen dagelijks zoveel van mijn hart en mijn gedachten in die twee rakkers.
Tegelijk voel ik wel een heel sterk verschil van één naar twee kinderen. Het doet hen beiden goed dat ze een broer hebben. Iemand zei me laatst: “Jouw kinderen maken niet veel ruzie zeker?” I almost died laughing. Constant. Gewoon constant is er ruzie. Maar dat hoort bij het opgroeien. Conflicten zijn er om te leren hanteren, hoe moeilijk het ook soms is om een legoventje aan elkaar af te staan. Hoe fel mijn haar er grijzer van wordt. Tegelijk merk ik dat het serious business is in het beschermen van elkaar. De broers schermen voor elkaar! Zelfs de vriendjes van de grote broer beschermen de kleinste.
Uiteraard vierden we voluit want elke reden om taart te eten moeten we aangrijpen en als een verjaardag dat niet meer is, wat dan wel!?
Iemand was redelijk excited….In het team van de “Happy Birthday”-letters was het blijkbaar maandag….Meter zorgde er alvast voor dat we binnenkort weer verse eitjes kunnen smullen!
We hebben drie intense maar bijzonder mooie jaren achter de rug. Wat volgt is een groot vraagstuk dat ik heel graag wens op te lossen.
Soms hou ik bewust een zaterdag in het weekend blanco. Niet werken, geen afspraken met mensen, niets op voorhand plannen. Vandaag was zo’n dag en ik keek er al de hele week naar uit. Niets moet en alles wat toch gebeurt is mooi meegenomen. Bij Leen las ik over hoe ze uit het dal van een burnout kroop door veel tijd te blokkeren voor zichzelf en weekends blanco te laten. Zelf ben ik nogal een “volplanner”, er valt al maandelijks een weekend af als ik moet werken waardoor sommige weekends soms wel heel druk zijn. Dat neemt niet weg dat afspreken met vrienden of familie fantastisch is, gimme some, ik ben vlug op mijn gemak bij mensen. Tegelijk moet ik ook tijd nemen voor mezelf want ik heb ook al een mindere periode gekend die me veel heeft bijgeleerd. Hoe ouder ik word hoe beter ik mezelf ken. Een introvert als ik laadt zich niet op aan sociaal contact maar geniet er wel van. Ik tater graag met anderen, vind het fijn in gezelschap maar in evenredige verhouding moet ik ook veel alleen zijn om te compenseren. Just me, myself and I. Een vrije dag in de week waar ik compleet alleen ben, niks van plannen heb. Echt, de beste dagen ever! Zo goed kende ik mezelf nog niet toen ik mijn man leerde kennen.
We zijn twaalf jaar samen morgen. Op één van de eerste lentedagen in 2006 stapten we samen in zijn witte Opel voor een tripje richting “verrassing” volgens hem. De bestemming “verrassing” was de kern van het volledige verhaal dat daarop volgde. Nooit eerder was ik met iemand samen geweest die me het gevoel gaf dat ik belangrijk was. Dat een relatie anders was dan: één iemand die zijn/haar best deed en de andere die volgde omdat we nu eenmaal een relatie hadden. Neen, dit ging een andere kant op. Met onderling overleg, maar ook met ruzies waarbij ik nooit dacht dat hij niet meer terugkwam. Ik herinner me veel discussies in het eerste jaar dat we samen waren, maar dat heeft onze relatie gevormd tot wat ze nu is. Een veilige plek waar ik graag in thuiskom. Had ik mezelf toen beter gekend, dan ging ik weten dat ik moet aangeven dat ik ook tijd alleen nodig heb, om mezelf op te laden. Om te wennen aan heel intens samenzijn met iemand. Hij kent mij door die vele jaren zo goed, hij weet hoe ik besta en hoe belangrijk ik mijn eigen bubbel ook vind. Hij blijft de persoon bij wie ik het liefst in gezelschap ben en mezelf zijn was nooit zo eenvoudig als bij hem. We leren nog dagelijks van elkaar en maken van elkaar betere mensen. Elk jaar blijft heftig, met vreugde, maar ook met verdriet. Hij is mijn belangrijke andere. Weten dat hij er is, aan de andere kant van de tafel, van het bed of de telefoonlijn, of gewoon heel dicht bij me, dat geeft me vertrouwen, dat alles altijd goed komt. En als dat het niet zo is, dat we dat ook weer zullen trachten op te lossen.
“Wil jij mijn trui opplooien?” van een man die zelf zijn kleren strijkt vind ik dat soms een eigenaardige vraag. “Ik wil je gerust tonen hoe je dat doet” probeerde ik maar hij moest er niet van weten. “Ik kan gerust een trui vouwen, ik vind het gewoon fijner als jij dat voor mij doet, het geeft me het gevoel dat ik geliefd ben, de manier waarop je dat zo goed mogelijk tracht te doen en dan dat laatste aaike over het resultaat achteraf”. True, niemand geeft zo liefdevol aaikes aan zijn geplooide truien als ik.
Die gebaren: hij strijkt mijn broek voor me, ik vouw zijn truien voor hem. We zouden haast vergeten dat we die dingen voor elkaar doen, het leven komt er al eens tussen. Het gebeurt gewoon. Ik weet dat hij graag bevestiging krijgt en hij weet dat ik alleen maar complimenten geef als ze ertoe doen.
Toch ben ik elke keer dankbaar als hij mijn broek op de verse-strijk-hoop legt en daarmee een item van de dagelijkse-zorgen-hoop wegneemt.
Gestart: Ik heb er zo lang naar uitgekeken, Linus zijn eerste schooldag. Er waren wat traantjes toen we hem afzetten maar na enkele dagen zijn die reeds verdwenen en roept hij volle bak “Juffrouw Jonanna!!!” De foto’s op de website van de school liegen er ook niet om:
bron: website school
Gehaald: mijn paspoort. Afhankelijk van welke gemeente of stad je woont verschilt de kostprijs hiervan. Ik betaal liever €84 aan iets anders dan aan dit gedrocht maar kijk, wie graag een mugshot van mij wenst: ik heb nog 4 van die pasfoto’s over. Ze worden vermoedelijk nooit meer gebruikt. Binnenkort trekken we naar New York, ik wijd er wel eens een blogpost apart aan maar wie graag tips doorstuurt mag dit via mijn contactpagina doen. Jawel, ik heb een contactpagina. Echt, nu ben ik een blogger.
Serieus zeg, die kop.
Geëmotioneerd: Er zijn verschillende dingen gebeurd de laatste weken die van grote invloed waren op de mensen rond ons. Ziekte, overlijden, scheidingen. Neen, het is niet overal rozengeur en maneschijn. Ik zou goesting krijgen om onder een dekentje te kruipen en een beetje op de velletjes rond mijn duim te sabbelen. Dit kaartje vond ik wel herkenbaar om alles even op pauze te zetten:
Gelezen: Ik blog te weinig over de goeie boeken die ik gelezen heb. (Eind 2017 maak ik wel weer een lijstje). Niet dat ik er zoveel lees maar boeken zijn eigenlijk een constante in mijn leven. Ik heb altijd een boek gaande. Wat zeg ik: zonder boek word ik rusteloos. Niet dat dat ooit zou gebeuren, in mijn boekenkast staan genoeg boeken die ik nog eens wil herlezen of zelfs nog niet heb gelezen. Ik bezoek regelmatig de lokale bibliotheek. In feite ligt ons huis tussen twee bibliotheken in en ik ben uiteraard van beide lid. Net zoals mijn echtgenoot Ilja soms motiveert om muziek te luisteren en te spelen probeer ik hem warm te maken voor boeken. Hij is nu ook lid van de Kinder en Jeugdjury Vlaanderen wat onze liefde voor boeken alleen maar aanwakkert. Via Evi kreeg ik ook een bestseller opgestuurd, zij kreeg hem dan weer van Fieke. Wie is de volgende die dit boek wenst te ontvangen? Contacteer me via….jawel, de contactpagina!
Gezet: onze schoenen uiteraard. Vorig weekend was Sint-Maartens-weekend. We zijn overladen met picknicken en chocolade. We hielden het cadeautjesgedeelte eerder beperkt, onze kinderen hebben al zoveel speelgoed en ze delen overal in de brokken. Sinterklaas komt er dan ook nog eens aan: ahja, met een moeder uit De Westhoek en een vader uit het midden van West-Vlaanderen. Niemand begrijpt het Sint-Maarten/Sinterklaas-verschil, maar de kinderen zijn content en voor ons is het duidelijk. (en Sint-Maarten blijft keihard mijn homeboy)
Gefamiliefeest: Ik wou schrijven “gevierd” maar het is eerder “herdacht”. Acht jaar geleden stierf mijn grootvader en dit wordt herdacht tijdens een misviering en een familiemaaltijd. Elk jaar zijn we met meer en meer gezien ik één van de oudste nichten ben en iedereen die na mij komt maar kindjes blijft maken. Ilja en zijn achterneefje Dauwe zijn samen met Dauwe’s zusje de oudste achterkleinkinderen bij mijn grootmoeder. Het filou-gehalte zit duidelijk in de familie.
Er lag een klein spruitje verloren langs de weg vandaag. Ik moest aan jou denken. In je liefde voor spruitjes sta je hier jammergenoeg alleen. Ik passeerde bij “Goethals”, de juwelier waar je elf jaar geleden die mooie halsketting voor me kocht. Regelmatig combineer ik hem met een winterkleedje. Toen ik voorbij de VAPOR-shop slenterde dacht ik “dat vindt hij maar een vreemde affaire die valse sigaretten, en hij heeft gelijk”. Brooklyn verkoopt nu het merk “Ben Sherman”, althans dat zag ik toch op de vitrine gedrukt. We vinden altijd dat Jeroen Meus nog mooi gekleed kan zijn met dat merk, misschien jij ook wel, nu kunnen we het eens uitproberen. In HEMA kocht ik een jutezak om de sint-pakjes in te stockeren. Zo kun jij deze klaarzetten aan de voordeur op het moment dat je vrijdag thuiskomt van je werk. Kreatos opent een zaak in Roeselare binnenkort, ze zoeken een barbier, niet dat ik denk dat dit iets voor jou zou zijn, maar je popte meteen weer in mijn gedachten.
Dus neen, ik denk niet alleen aan jou als je vergat de kruimels van de keukentafel te vegen. Als ik me erger aan de volle vaatwas die je niet ledigde. Niet enkel de momenten waarop ik lege PMD-flessen bij de afwas zie staan of de vuilniszak overvol is en je er toch nog een beetje bij propte in plaats van hem te vervangen.
In tegenstelling tot wat jij denkt ben je wel regelmatig in mijn gedachten aan het ronddwarrelen. Als ik eindelijk een lat voor je kan scoren nadat die van jou sneuvelde in een kinderzwaardengevecht.
Of als ik een heel toepasselijk kaartje voor je barbershop vind.
En daar hoef ik zelfs geen moeite voor te doen. Je blijft de favoriete man in mijn gedachten.
Niettegenstaande de foto zagen ze het beiden geweldig goed zitten. En zij niet alleen. Ergens wist ik wel dat het een voordeel zou zijn om op de eerste dag van het schooljaar een dag verlof te nemen dus ik was de hele dag lichtjes euforisch met mijn herwonnen vrijheid. Meteen een toertje gaan lopen en op mijn dooie gemak boodschappen gedaan. Er moesten echt twee maanden zomervakantie van mij afglijden en dat is wonderwel gelukt die dag.
Shout your heart out 