Gow Piwantje, kom ier!

Ik voelde mij de slechtst mogelijk moeder ever toen ik enkele weken mijn zoon aan de schoolpoort afzette.  Het was lichtjes aan het vriezen, hij was ingepakt van boven tot beneden, een klein duwtje ging volstaan om hem omver te laten vallen zodat hij niet meer zelfstandig zou kunnen rechtstaan, zo sumoworsteldik was hij gekleed.  Bij de afscheidskus zei hij: “Mama, ik heb zo koud aan mijn handen!”  Mijn hart brak, alles was voorzien van kop tot teen, behalve zijn handen.  Ik wreef ze warm en raadde hem aan om zijn handen in zijn zakken te stoppen want zomaar even een stel wantjes tevoorschijn toveren bleek niet in mijn moederoptiepakket te zitten.  Hij leek tevreden met de tip en ik riep hem nog bezorgd na “niet lopen met je handen in je zakken hé, je bent al een stuk tand kwijt!” waarop hij gehoorzaam zijn pas minderde.  Ik kocht diezelfde ochtend nog een stel handschoenen voor hem uit de ski-collectie van den aldi.  Dat mijn zoon koud ging lijden zeker, we gingen dat nog een keer zien!  De hele dag dacht ik “och hère dat kind, dat gaat koude handen hebben hé”, toch was ik blij om hem om 16u af te halen met gloeiend warme handjes, vermoedelijk stond de chauffage in de klas voldoende op om hem goed warm te houden.  Niettemin was hij in de wolken met zijn set nieuwe handschoenen.  Alleen waren ze precies een beetje groot.  Het is niet simpel om kinderhandjes te bedekken met handschoenen die

1. groot genoeg zijn
2. niet te groot zijn
3. niet te ongemakkelijk blijken
4. niet te los hangen
5. niet te nauw zijn
6. voldoende afsluiten
7. niet teveel afsluiten

plus: ze moeten ze dan nog eens zelfstandig kunnen aandoen.  Ik vraag me ook af wat er voor 3,5-jarigen het beste is: handschoenen of wantjes.  Wantjes lijken mij iets gemakkelijker qua zelfstandigheid en het probleem van twee vingers in één vingertop is ook opgelost, maar handschoenen lijken meer comfort te bieden.  En dan heb je nog die fameuze wantjes met zo’n touw erin verwerkt, dat je door de mouwen van de jas moet steken.  Allemaal goed en wel, maar wat als je semi-zelfstandig kind daardoor minder vlot zijn eigen jas kan aantrekken of elke dag gefrustreerd in de knoei geraakt met zo’n touw?

Laatst waren we ook -West-Vlamingen onder elkaar- bezig over de benaming “wantjes” en “handschoenen”.  Als West-Vlaamse zeg ik vaak “piwantjes” tegen wantjes.  Maar ik heb geen flauw benul vanwaar die uitspraak komt!?  Pi-Wantjes?  Pea-wantjes? P-wantjes? Pee-wantjes???

(en ben ik de enige die “Piwant” nu wel eens een geweldige huisdierennaam vindt?)