The good enough mother
“There is a crack in everything, that’s how the light gets in” zong wijlen Leonard Cohen.
Misschien had hij het niet over perfectionisme maar dat versta ik er wel onder. Over perfectionisme kan ik uren doorbomen. Het komt er altijd op neer dat ik er keihard tegen ben. “Hoe kun je nu tegen perfectionisme zijn?” het zou een mogelijke repliek zijn want iets zo goed mogelijk proberen te doen, daar is toch niets mis mee? Misschien is het duidelijker als ik schrijf dat ik niets tegen ambitie en toewijding heb. Ik vind het zalig als mensen zich smijten in een project, een tekst, een muziekgroep. Dat ze veel van zichzelf geven in hun passie of hun levenswijze of zelfs in hun werk. Ik vind het ook niet meer dan normaal dat je je werk naar behoren doet en er de kantjes niet vanaf loopt. Het is een ander verhaal als je jezelf naar waarde begint te schatten op basis van je prestaties of het oordeel dat anderen over je vormen. Als je jezelf zo’n druk oplegt dat het je nekt. Het moet perfect of ik faal! Ik moet slagen of ik ben een loser. Niet promoveren is geen optie! Iedereen moet mij tof en gezellig vinden of ik moet veranderen tot het zo is! Maar waarom? Is een perfecte tekst belangrijker dan het genoegen vinden in ze te schrijven? Zal je pas gelukkig zijn als je die promotie hebt? Kan je eigenlijk wel voor iedereen goed doen? “Waarom moet dat?” hoorde ik tijdens de tweede podcastaflevering van het tweede seizoen van Werk En Leven. “Wie zegt er dat?” Ja wie eigenlijk? “De mensen”? Welke mensen? Waar zitten die mensen?
Mijn perfectionisme heb ik eigenhandig de mond gesnoerd na een moeilijke periode. Sindsdien is mijn slinger helemaal de andere kant op gevlogen, of hoe zeg je dat? Doe dingen die je graag doet, niet omdat “de mensen” verwachten dat je dat ze doet. Mijn studie doe ik zuiver voor mezelf, niet voor iemand anders. Ik deed gisteren mijn eerste examen. Terwijl ik tijdens mijn vorige opleiding niet voor minder dan 75% ging ga ik nu gewoon al blij zijn dat ik geslaagd ben voor het vak. Uiteraard zou ik met een 15 op 20 enorm content zijn en ik ga gigantisch ontgoocheld zijn met een buis. Ik heb hard gewerkt en wil daar uiteraard resultaat van zien. Tegelijk besef ik ook dat werken-studeren-een gezin draaiende houden een uitdaging is en dat ik mijn barrs moet loweren. Dus geslaagd is geweldig, gebuisd is slikken en opnieuw proberen! Het kan niet allemaal perfect zijn. Ik weet dat ik niet vrij ben van burnout of depressie ook al lijk ik soms wel eendenpluimen te hebben. Niemand is daar vrij van. Ik ben er wel alert voor en kies ook regelmatig keihard voor mezelf zonder me daar een spatje schuldig over te voelen. Tijd inlassen om te bewegen, te schrijven en te lezen, ook al is de wasmand propvol. Koffie drinken met vriendinnen terwijl mijn man de kindjes eens rond voert, moet toch kunnen? Ik doe mijn best, en dat is goed genoeg.
Niettegenstaande de foto zagen ze het beiden geweldig goed zitten. En zij niet alleen. Ergens wist ik wel dat het een voordeel zou zijn om op de eerste dag van het schooljaar een dag verlof te nemen dus ik was de hele dag lichtjes euforisch met mijn herwonnen vrijheid. Meteen een toertje gaan lopen en op mijn dooie gemak boodschappen gedaan. Er moesten echt twee maanden zomervakantie van mij afglijden en dat is wonderwel gelukt die dag.
Ik vraag me af of er kinderen zijn die op school met zo’n hip brooddoosje toekomen. Ik denk aan de moeders die hierbij misschien druk ervaren en denken: “Blijkbaar is een boterham met kaas niet meer genoeg?” Mijn kinderen eten een warme maaltijd op school dus ik heb geen brooddoosstress. Wie mij al een tijdje volgt of persoonlijk kent zal misschien wel weten dat een woord als brooddoosstress niet eens in mijn (of ieder ander) woordenboek staat. Maar als jij komkommerschijfjes staat te rollen op 3 september: no offense, voel je zeker niet aangevallen, ik spreek alleen voor mezelf.
Shout your heart out 