Goed wi, echt goed

“En hoe ist?”  “En hoe stel je het?”

Dat wordt vaak gevraagd, al dan niet in gesprekken, vaak via sms of whatsapp.  By the way: Whatsapp, zo’n handige app!  Ik kom weer een jaar achter op dat gebied, maar hey, het heeft me al veel leuke gesprekken opgeleverd, zeker als je je tijd soms moet verdelen over een hele hoop andere dingen is zo’n chatapp echt handig.

Tjah, het bloggen is dikwijls pas het laatste op de agenda, ik had niet anders verwacht met zo’n kleine mustiekat in huis, maar toch zou ik wel graag meer schrijven, en indien mogelijk: aan één stuk door want dat is vooral de moeilijkste opgave in heel dit gebeuren.  De inspiratie is er wel, ook al verdwijnt ze even snel als ze opkomt (leve Evernote om dat allemaal een beetje kanaliseren, nog zo’n app die ik de laatste maanden niet meer zou kunnen wegdenken!)

Zo wil ik al een hele tijd een postje schrijven over hoe ik het nu echt stel met Linus thuis of over hoe ik daarnet een meneer zag met een complete adidastraining en ik dat precies so nineties vond.  Of over het organiseren van twee verjaardagsfeestjes en een familieborrel.  Of over hoeveel “pressongskes” er aan babykleren zitten.  Ook over het feit dat ik -nadat zoveel lezers het mij aanraadden- toch voor kraamhulp gekozen heb en er binnenkort iemand zal passeren daarvoor.  Of over hoe ik maandag hopelijk groen licht krijg van de gynaecoloog om weer te gaan lopen.  Of over hoe wij het als koppel stellen met twee kinderen.  Over Linus.  Over Ilja.  Over de vele kraambezoekjes die ik reeds kreeg.  Over hoe Linus is geboren op de verjaardag van zijn peter.  Over hoe ik zo blij ben met de keuze van de meter en de peter.  Ik zou wel willen schrijven over hoe ik geniet van het lezen van andere blogs en hoe feedly (app nummer drie die ik niet meer zou kunnen missen) mij up-to-date houdt.  Over onze vakantie die we dan toch geboekt hebben.  Over de zin in een massage door een echte masseur (of masseuse, ’t is allemaal goed).  Over het aardbeienseizoen en het feit dat ik veel te weinig foto’s trek van mijn jongste zoon.  Er bestaat zelfs nog geen gezinsfoto.  Over hoe warrig mijn hoofd de laatste weken is en hoe zich dat uit in dingen zoals “heb ik dat kind nu wel een pamper aangedaan?” of hoe je vergeet te eten.  Ik zou ook kunnen bloggen over hoe ik reeds alle zwangerschapskilo’s kwijt ben en hoe blij ik daarover ben.   Desalniettemin blijf ik de bezitter van een mummytummy. Of over het feit dat ik mijn gewone kleren weer leer appreciëren nu ik ze maanden niet meer heb kunnen aandoen.  Over mijn nieuwe kokerrok die ik van mijn mama kreeg.

Ja, er is inspiratie genoeg.  Maar voor nu hou ik het op een fotootje:

De dokter bij K&G trok het in twijfel toen ik zei dat hij al lacht…