Den droad

Ik steek even het wijfTV-alarm aan, onderstaande post is wederom te vrouwelijk om een gevarieerd publiek aan te spreken.  Just saying.

Flashback naar 20 juni 2011, mijn laatste dag in de materniteit na de bevalling van Ilja.  De gynaecoloog vroedvrouw vroeg me bij mijn vertrek of ik ervoor koos om mijn hechtingen te laten verwijderen.  Of maakte ik liever een afspraak bij de dokter om dat te laten doen?  Hell, alles wat ik kan achterlaten laat ik liever achter.  Dus stapte ik -blij met mijn praktische keuze om niet meer naar de dokter te moeten tjoolen- binnen in het kamertje waar die dingen verwijderd gingen worden.  “U voelt het eventjes” zei ze op zijn Hollands, want het was blijkbaar een Hollandse vroedvrouw, dit louter ter info want wij praten niet in termen van “u voelt het eventjes”, wij zeggen “tkud e bitje zjer doen”.  Misschien was het dan toch beter geweest dat iemand mij zei “tkud e bitje zjer doen” want tien seconden later tierde ik de gang samen.  Als dat “eventjes voelen is”, dan weet ik niet wat die vrouw zou bedoelen met “dit doet eventjes pijn”.  Misschien dat ze dat zegt als je een kind perst?

Soit.

27 april 2015.  Na mijn tweede bevalling werd mij uiteraard opnieuw de vraag gesteld:”wou ik mijn draadjes laten verwijderen of koos ik ervoor om te wachten?”.  Naar dat moment had ik tegenop gezien.  Vier jaar waren niet voldoende om te doen vergeten hoeveel pijn ik de vorige keer had gehad en ik moest mij echt slepen naar datzelfde martelkamertje.  Als ik weet dat ik pijn zal hebben bij een behandeling dan lijkt het alsof ik ter plekke ga doodvallen.  Ik stel het mij altijd veel erger voor dan het is, zodat ik achteraf kan zeggen “hoh, het viel precies nog mee!”.  De assistente vroeg of haar stagiair erbij mocht zijn.  Ik wist het precies niet zo goed.  Er was iets aan die jongen (want dat was het nog, een jongen) dat mij tegenzat.  Was het zijn verveelde blik, was het zijn jonge uiterlijk.  Ik had net iets teveel mijn benen moeten openen voor Jan en Alleman dat ik dat echt niet meer zag zitten.  Sorry stagiair, normaal gezien vind ik dat niet erg, maar deze keer zat mijn humeur al onder nul wegens de pijnlijke vooruitzichten.  Het wordt dan ook steeds erger en erger met mij, als ik weet dat ik ga pijn hebben dan bouwt die stress zich altijd maar meer en meer op.  Tegen dat het dan zover is ben ik al aan het zweten en kan ik al bijna geen woord meer uitbrengen van de zenuwen.  De assistente had drie draadjes te verwijderen (met een kind dat 4,410 kg woog schijnt dit nog mee te vallen).  In een wip was ze klaar.  Deze keer werd er niet getierd, alleen even genepen met de ogen.  Opgelucht verliet ik de kamer, dat dit het laatste onderzoekje was op de materniteit zal er ook wel toe gedaan hebben.  De stagiair stond in de gang te wachten, ik wou me nog verontschuldigen maar hij stond -leunend en met één voet tegen de muur – te smartphonen, van mijn opgeluchte gezicht kon hij niet meegenieten.

1 juni 2015.  Gisteren dus.  Zes weken na de bevalling ging ik terug naar de gynaecoloog voor mijn postnatale onderzoek.  Zwanger en pas bevallen is het al helemaal geen issue meer om telkens uw broek af te steken voor de gynaecoloog, de vroedvrouw, de assistente, de stagiaire van dit, de stagiair van dat.  In de materniteit zou je bijna voor de poetsvrouw je broek afdoen.  Je doet het gewoon zonder nog bij na te denken.  Maar zes weken zijn voldoende om weer een schaamtegevoel te krijgen.  Net nu al dat getoon eindelijk voorbij lijkt mag je er weer aan beginnen.  Gelukkig ken ik mijn dokter al jaren.  Toch was het gisteren weer even vreemd.  Na zijn onderzoek werd allerlei alaam bovengehaald.  En toen maakte ik de slechtste keuze van die avond: ik vroeg wat hij van plan was.  “Niets ernstig, gewoon even de draadjes verwijderen”.  “DE WAT?  Daar zitten toch geen draadjes meer?” Ik moet er geen tekening bij maken, er was enige paniek te voelen daar met de beentjes wijd open. “Ja toch wel hoor, inwendig zitten er nog enkele draadjes, doet geen pijn hoor…” U-huh!  Geen pijn?  We kennen dat al.  Geen pijn.  Drie kleine kreetjes later was het klusje geklaard.  Hij toonde trots zijn veroveringen, geklemd tussen die venijnige schaar van hem.  “Dat zijn hele dikke draden daar binnenin, dat moest er nog uit, maar ik heb ze!”. Ik wenste hem nog net geen proficiat.  Toen ik van de tafel kwam moet ik lijkbleek geweest zijn, het zweet liep over mijn rug, hij vreesde even dat ik strike ging gaan.  Hij niet alleen, zo voelde het ook even.

Met een voorschrift voor extra vitaminepillen (“Want zo’n fysieke reactie op zo’n klein onderzoekje, je zit waarschijnlijk met een tekort meiske”), draadloos en verder goedgekeurd ging ik naar buiten.  Het werd nog maar eens bevestigd: het is nu echt gedaan met kinderen kopen!