Mijn kleuter heeft er de laatste weken een handje van weg om alles te bevragen.  Is het niet “waarom?”, het is “wie woont er hier” of “wie heet die meneer?” (ok, zinsconstructies, daar is nog een beetje werk aan).  Nadat alles met 5 waarom-vragen wordt geanalyseerd komt er meestal een nieuwe vraag.  Als ik na enkele uren echt een time-out nodig heb van al dat gevraag speelt zich deze conversatie af:

“Ilja, stop nu eens met de hele tijd “waarom” te zeggen”.

“Maar waarom moet ik stoppen met waarom te zeggen?”

Dan is het moeilijk om niet te reageren als volgt:

Omdat mama echt een break nodig heeft van die vraagstukken, omdat ik eens eventjes stilte wil, omdat ik eens wil nadenken over iets anders dan over hoe regen gemaakt wordt, waarom de zon niet schijnt, waarom choco van chocolade is gemaakt, waarom je sterk wordt van melk.  Ik wil eens niet mijn woorden wikken en wegen bij de vraag waarom ik ga gaan lopen.  Want toen ik de laatste keer antwoordde “omdat ik niet dik wil zijn” voelde ik me niet goed bij dat antwoord en boog ik het om naar “omdat ik fit wil zijn” en fit is gezond, en “waarom is fit gezond”, tjah, omdat je lichaam dan gezond is, “Wat is dat je lichaam”, ja je lijf met je armen en je benen, en ja, jij bent wel gezond ook al ga jij niet gaan lopen.  Veelal weet ik ook gewoon het antwoord niet op al die vragen en moet ik “ik weet het niet” antwoorden op “waarom die bloemen roze zijn” of “waarom die meneer daar wandelt op straat” en dan zeg ik wel eens “DAAROM”

“Maar waarom daarom?”

Wat blijkt dus:  als je twee van die waarommertjes bij elkaar zet, dan waarommen die tegen elkaar!  Dat hebben we gisteren gemerkt toen we niet één maar twee kleuters meenamen naar Bellewaerde.  Ineens konden wij weer met elkaar praten en werd het kleutergevraag omgebogen naar kleutergetater op de achterbank (“Mijn papa heeft een grote auto!” “Mijn papa zijn auto is nog veler groter!”).  Zalig!  (en waarom komt de mamamaffia mij nooit zo’n tips geven?  Dat is tenminste handig om weten!)

En om eens helemaal uit de kinderpraat te zijn ging ik gisterenavond nog gaan vrouwenpraten.  Jawel, na zo’n hele dag sloffen achter twee kleuters, u mag mij courageus noemen maar het kan toch wel eens deugd doen.  Hoe cliché het ook klinkt, maar als vrouwen onder elkaar bezig zijn dan gaat het gesprek toch soms alle kanten uit: van knappe vrouwenfilmsterren (Cameron Diaz werd genadeloos afgeslacht door mijn vriendin) tot knappe mannen (waarbij ik een schokkende ontdekking deed over mijn aandeel in het gesprek: Kurt Rogiers, Louis Talpe viel trouwens niet bij allen in de smaak, tjah, les goûts en les couleurs…), tot Mathias Schoenaerts (niet mijn ding) en Bieke Ilegems (weeral mijn aandeel, nadat ik haar bezig zag in “Vind je lief” ben ik trouwens helemaal weg van haar, Bieke for President!)  Mijn vriendin haar nieuwe iPhone werd bewonderd (“oh, maar dat is toch al een schoon hoesje? “ma neen ik wil een mooier!”) en meteen ook getest:

Een instagramlesje (“oh nee, hier zie ik er te bruin uit! Oh neen, niet die, ik zie er ziek uit, oeh dit en oeh dat”) en tien minuten later werd haar eerste foto gepost.

En zo gaan de dagen hier open en dicht.