100 dagen Linuslove

WAT? Honderd dagen al?  Hoe zotvlug gaat die tijd?  Especially when you’re having fun.  Want fun is het wel, met Linus erbij.  Ik zeg altijd tegen mensen die vragen of de baby-periode lastig is: “ja, vooral de eerste zes weken zijn zwaar, daarna zou het altijd maar moeten beteren”. (Als ze mij niets vragen dan zeg ik niets, ik ben anti-mamamaffia die aanstaande ouders graag de kast op krijgt.)  Velen zullen mij tegenspreken, zeker diegenen waarbij hun kindje graag wakker is ’s nachts.  Maar ook deze keer ging mijn zes-weken-theorie op, ik ben dan ook gezegend met een kind dat al op week 5 begon door te slapen en dat is hij blijven doen tot op de dag van vandaag (niet jinxen, subiet schruwelt hij deze nacht het hele huis samen).  Aan de start van zijn vierde levensmaand kan ik alleen maar zeggen: het wordt alsmaar leuker en het gaat altijd beter en beter.  Ik leer hem elke dag een beetje beter kennen, want zo’n klein wezentje, dat moet je -net als een volwassene die je voor het eerst ontmoet- leren aanvoelen.

Hij lacht enorm veel en vlug, maar als hij weent heeft dat -net als bij veel baby’s-haha!- een reden.  Het hongerbleitingske, dat wil je liever niet meemaken, met onze hoge plafonds kan het nogal weergalmen hier, dan is de brulaap in hem wakker gemaakt.  Beware of the beurelmonkey!  En beurelen kan hij, vooral als het niet direct komt.  Het is ook aan hem te zien dat hij graag eet, met zijn drie maanden weegt hij 7,580 kg en meet hij 66,5 cm.  De grootte van een zesmaander dus.  We moeten misschien ook niet vergeten dat hij er al 2 weken oud uitzag bij zijn geboorte.  Dat was niet niks, die 4,410kg en 53,5 cm.

Het is zalig, die kleine pudding in huis.  Ik had nooit gedacht dat ik weer zo intens van die babyperiode ging kunnen genieten, maar het tegendeel is waar.  Zijn kleine lijfje tegen het mijne voelen, de lachjes en het gestamp van contentement.  Zijn ontdekkingstocht op de speelmat waarbij hij (“yes gelukt!”) supertrots een speelgoedje kan overmeesteren.  Hoe hij zijn vuistjes enorm intrigerend vindt (“Huh? Dat hangt hier aan mij?  Doet het ook iets?“).  De manier waarop hij in je ogen kan staren als je hem op je schouder legt (auch, dingeling mijn hart breekt keer op keer!).  Die schouder is ook zijn favoriete plekje om kwakjes melk op achter te laten.  Je moet het ergens doen hé.

De mamamaffia had me ook laten weten dat een tweede kindje veel vlotter gaat en je je veel minder zorgen maakt.  Ze hadden -voor een keer- gelijk.  Het lijkt een veel minder grote aanpassing dan met Ilja indertijd.  Uiteraard is het veel drukker, maar dan vooral op praktisch gebied, qua verdeling van de aandacht valt dat precies heel goed mee.  Wat het binnen een maand zal geven dat valt af te wachten.  Dan is het tijd om terug in de echte wereld te stappen, met een upgrade van mijn taken op het werk dan nog.  Alles op zijn tijd, ik blijf er voorlopig rustig onder.  Dat is gelijk gebleven.