door Ze praat niet veel, mijn poetsvrouw. Ze praat eigenlijk niet. Als ze toekomt glimlacht ze en begint ze met haar werk. Ik vind het goed zo. Ik spendeer mijn dagen al vol gebabbel en die uurtjes rust rond mij kan ik wel verdragen. Als een stille vlijtige bij doet ze altijd maar verder. Ramen lappen, kasten afstoffen, dweilen, en dat vier uur aan één stuk. Op de één of andere manier slaagt ze er altijd in om perfect op tijd klaar te zijn met alles, in haar eigen stilte, net op het moment dat haar tijd op is. Qua timing kan ik er nog iets van leren. Ik vermoed dat ze slavisch is, zo klinkt haar naam alleszins en ook haar looks zijn ernaar. Knap, bleek met wijd uitstaande ogen. Ze giechelt “neen danku” als ik haar iets te drinken aanbied. Ilja stelt haar allerlei vragen en nooit antwoordt ze. Ook niet op zijn vraag of ze wil mee-eten met ons. Misschien begrijpt ze hem helemaal niet. Ze zegt niet veel, mijn stille poetsvrouw. Ook niet als ik een keiluid boertje laat na een te grote slok cola zero. Daar zegt ze niets op, terwijl ik me doodschaam en mijn lach probeer in te houden, smsend naar mijn lief wat er net is gebeurd. Een zegen, zo’n stille poetsvrouw.
Shout your heart out 
Ha, hier word ik nu blij van sé… 🙂
Ik poets zelf, niet om te lachen 😦
binnenkort poets ik ook weer zelf, nu even de drukke periode overbruggen….in stilte 😉
Ge hebt groot gelijk 🙂 maar ik werk parttime, dus vind ik dat ik zelf kan poetsen 🙂
Ook wij poetsen zelf. Het is te zeggen: we doen dit niet slaafs, en durven ook al eens een weekje overslaan (als er belangrijker dingen op de agenda staan).
Laat jij boeren? Eèèèèèèèk !!! 🙂
bij ons werd een weekje al vlug twee weekjes en voor je het weet moet je dubbel zoveel poetsen voor hetzelfde resultaat 🙂 ja, dat doe ik!
Ik dacht aanvankelijk: ze is misschien doofstom. Maar kijk, ze zegt “Neen, dank u”.
Een getroebleerde geest dan? Want geringe zorgen spreken zich uit, zware zorgen zwijgen stil. Al kan het natuurlijk ook zijn dat ze simpelweg het Nederlands niet afdoende beheerst.
Leest als een trein. Mooi geschreven. Ook wij hebben een kuisvrouw. Al ben ik het bij ons thuis die dan de stilte bewaar. Onze “Sonja” praat graag maar werkt wel hard.
Wat een zege inderdaad!
Die van mij is een enorm tettergat… Gelukkig arriveert ze om 7:45 en vertrek ik 5 minuten nadien naar het werk 😉
Lang leve poetsvrouwen! Die verdienen engelenvleugeltjes en kroontjes en alle wafels die ze kunnen eten!
De mijne praat,…op haar eigen schattige Afrikaanse manier :-), I like her!!
Ik zou het ook liever zo hebben dan een babbelgat. Hoewel niets zeggen, misschien zou ik dat ook niet zo graag hebben. Ik weet het niet. Ik blijf maar denken: een poetsvrouw. Zalig!
lijkt me heerlijk! zowel het feit om een kuisvrouw te hebben, als eentje die niet de oren van je hoofd tettert!
De poetsvrouw van de schoonouders zegt ook niets, die stuurt een SMS, naar mij dan nog. Om 7u12 ’s morgens en die begint dan met : ‘Beste Romain, …’ Ik heb de juffrouw maar snel duidelijk gemaakt dat ze mocht bellen naar hun tel 09…
Een leuk blogbericht!
Onze poetsvrouw is even out.
Maar ik houd ook wel van haar stille vlotte manier van werken.
Een luxe waar we heel dankbaar voor zijn.
Binnenkort hebben we er hier ook eentje… het huishouden op mijn eentje lukt niet zo goed meer… ik ben al benieuwd of het ook zo’n stille zal zijn 🙂
Geen idee eigenlijk of de onze een stille is; ze arriveert nadat wij al vertrokken zijn en is ook al weer weg tegen dat wij thuis komen. Maar als ik thuis zou zijn, zou ik hopen dat het een stille zou zijn, want ik vind dat altijd zo lastig, dat gevoel dat ik “moet” praten met mensen, dan weet ik precies helemaal niets meer te vertellen. Gelijk bij de kapper ofzo, aargh.