Hoe zou het nu met Frans zijn?

Ik kan niet langs die weg passeren zonder aan Frans te denken. Door de aandoening van Frans moest Ilja bijna zonder ouders en broertje verder leven.  Het klinkt misschien dramatisch maar het was dankzij de alertheid van mijn echtgenoot dat we er nu alledrie nog zijn.  Op een frisse middag in maart 2015 reden Pieter en ik terug van een bezoek aan onze ouders/schoonouders.  Het naderde 16u en we gingen Ilja oppikken op school.  Mijn dikke buik zat me al danig in de weg, met nog enkele weken te gaan was ik dan al goed rond.  Terwijl we aan het keuvelen zijn zie ik ineens iets dat niet in mijn systeem paste.  Er kwam een witte mercedes met zijn neus in onze richting.  Op ons vak.  De seconde die erop volgde besefte ik “shit, deze auto rijdt recht op ons af”.  Mijn man reageerde instinctief en kon perfect overdraaien zonder iemand op het linker rijvak te raken.  Hij parkeerde onze wagen netjes in de graskant aan de overkant van de weg.  Terwijl hij dit allemaal deed was ik nog altijd aan het denken dat de wagen ons frontaal ging raken.  De wagen vlamde de weg af en belandde in de gracht.  Geschrokken maar ongedeerd gingen we vliegensvlug kijken om bij aankomst te zien dat de meneer -gelukkig- een gordel droeg.  Hij schokte, beefde en draaide met zijn ogen.  Het was meteen duidelijk dat hij een epilepsie-aanval had van het type grand mal.  De ambulance en de politie werden verwittigd.  De chauffeur die vlak na ons reed kon hem gelukkig ook ontwijken en was ook ongedeerd.  Bij de contactgegevens in zijn portefeuille zat een overzicht van de medicatie die hij nam, vele namen waren mij bekend vanop het werk.  We bleven bij hem, letten erop dat hij niet blauw werd en dat hij bleef ademen.  Meer konden we niet doen, de wagen lag scheef in de gracht, de meneer zat dan ook vast in zijn auto.  De aanval bleef nog even doorgaan maar verminderde in kracht, een teken dat het gauw voorbij ging zijn.  Bij aankomst van de ambulance verlieten we de plaats van het ongeval en zetten onze weg verder.  Linus stampte erop los in mijn buik.  Eén ding is zeker: had ik die dag aan het stuur gezeten dan kon ik het nu waarschijnlijk niet navertellen.