door
https://soundcloud.com/user-866967255/009-je-moet-een-flinke-meid-zijn-aflevering-9
bron: website werk en leven
Terwijl ik in een ander Aldi-filiaal duchtig op zoek ga naar de ingrediënten die ik nodig heb voor mijn aanstaande spaghettisaus luister ik naar Kelly en Anouck. Ik ben zo danig gewoon om naar de lokale Aldi te gaan dat ik soms echt verloren loop in een groter filiaal waar alles op een andere plek blijkt te staan. Dus ik cross weg en weer met mijn boodschappenlijstje en vergeet aan het einde van de rit nog mijn toiletpapier. In de podcast hoor ik een geweldig interview met Lien De Pau, volgens de dames “een professionele goestedoender”. De podcast spitst zich deze week toe op “neen zeggen” en “people pleasing”. Het klinkt verfrissend en bij zowat alles wat erin besproken wordt knik ik zichtbaar “ja!”. Soms blijf ik haperen om beter te luisteren terwijl ik drie potten pastasaus in mijn kar goed leg. Eén item blijft me bij:
“Jij bent niet verantwoordelijk voor iemand anders’ geluk. Als iemand ongelukkig is omdat jij ergens “neen” op zegt dan is dat niet jouw verantwoordelijkheid, die invloed heb je niet….en als je ergens “neen” op zegt wil dat niet zeggen dat je egoïstisch bent. Een peoplepleaser kan dat onderscheid moeilijk maken. Eens je dit goed beseft is het gemakkelijker om iets te weigeren.
Zelf ben ik me redelijk goed bewust van mijn eigen grenzen, kunnen en aankunnen. Daarom vind ik het soms vreemd als ik mensen hoor zeggen “dat ze heel hun agenda zouden omgooien om “ja” te kunnen zeggen”. Of zoals Anouck verwoordt “ik laat nog liever drie uur slaap om het te doen lukken!” Maar als het niet lukt om iets te doen of iemand te helpen, dan lukt het toch niet? Daar hoef je je niet schuldig om te voelen.
“Maar dan kan ik die of die niet helpen!?” Misschien kan iemand anders hen wel helpen?
“En ze hebben geen andere optie“. Er is meestal wel een andere optie.
Als iemand je hierbij een schuldgevoel aanpraat dan is dat omdat jij dat toelaat. Soms vraag ik ook hulp aan anderen en het gebeurt al eens dat ik een “neen” krijg. So be it. Anderen zeggen geen neen “om mij te pesten” of “omdat ze mij geen toffe vinden” of “omdat ik het niet waard ben”. Ze weigeren omdat het niet lukt. Daar blijf ik van uit gaan en het maakt me niet minder gelukkig, ik zoek gewoon een andere oplossing. Als ik zelf “neen” zeg tegen een uitnodiging, een vraag om hulp, een taak omdat ik het niet kan waarmaken, dan zeg ik gewoon: “dat lukt niet, maar have fun!”, “sorry maar ik kan je niet helpen” of simpelweg “ik zie dit niet haalbaar”. Voor mij is dit duidelijke communicatie, maar blijkbaar is dat niet voor iedereen zo? En ja, ik besef dat er mensen zijn die “neen” zeggen om de ander gewoon dwars te zitten of om hun machtspositie in de verf te zetten, maar die filter ik er in dit verhaal uit.
Waw Liese, dat klinkt een beetje like a cold hearted bitch. Hmja. Misschien. Maar alle keren dat ik “ja” zeg zijn gemeende keren. Zijn keren dat ik kan en wil helpen. Zijn die keren waarvan ik achteraf tegen mezelf (of de andere) zeg: “ik ben blij dat ik kon helpen”. Het zijn de uitnodigingen waar ik werk van wil maken. En ik probeer om veel “ja” te zeggen, maar ik besef ook dat ik mezelf moet beschermen. Dat ik niet overal moet toezeggen, dat het ook wel lukt zonder mij.
Kun jij gemakkelijk “neen” zeggen of vind je dat eerder lastig?
Shout your heart out 
Ik vind het soms wel lastig om nee te krijgen omdat ik dat al eens als afwijzing durf te zien. Terwijl dat niet klopt natuurlijk, mensen hebben gewoon geen tijd of zo, het is niet dat ze mij ineens niet meer lukken. Dat probeer ik nu meer te beseffen.
Beuh! Een maand of drie geleden heb ik op het werk eens aan de alarmbel getrokken dat de druk te hoog was. Mijne patron moest niet lang nadenken vooraleer hij zei dat het aan mezelf lag. “Meer ‘neen’ durven zeggen, Paul, je pakt gewoon elke vraag aan en…”
‘Zeveraar’, dacht ik, en net als een boer ploeg ik sedertdien voort.
Waardoor hij misschien zal denken dat je dan toch niet teveel werk hebt. Want haja, sinds hij dat zei ploeg je gewoon verder.
Ik zou nog eens zeggen dat het gewoon echt teveel geworden is nu. Succes!
Totdat er eens een wiel afdraait, misschien zien ze dan in dat…
Haha, ik zeg tegenwoordig op bijna alles ja, omdat ik zo’n saai leven heb en al blij ben dat ze mij iets vragen. Maar als ik er geen zin in heb, zeg ik wel gewoon nee, hoor. Ik zeg ook soms nee, omdat ik ‘de kerk in ’t midden wil houden’ en niet van alles alléén ga doen zonder lief, ik doe dat wel eens graag, maar er moet nog een evenwicht blijven.
Ik denk dat ik steeds beter begin te worden in het neen leren zeggen en vooral ook in het me niet (teveel) aantrekken van wat de anderen daarvan denken. En ik moet dringend eens tijd maken om naar die podcasts te luisteren, dat ook (misschien dit weekend, als ik genoeg neen kan zeggen op andere dingen 😉 )
En dan neen zeggen zonder je te verantwoorden. Met dat laatste heb ik vooral problemen.
Ik zeg regelamtig nee als het niet lukt. Maar ik probeer wel, infunctie van wie&wat, zo veel mogelijk ja te zeggen. Dit onder het principe geven&nemen. Ik denk dat ik meer geef dan neem maar heb daar ook geen probleem mee.
Ik kan neen zeggen en ik doe dat ook als het nodig is, maar ik vind het niet zo gemakkelijk. Soms verzin ik dan een uitvlucht in plaats van ronduit te zeggen dat het gewoon niet lukt…
Hmmmm… ik ben een ja-zegger… zou het wel anders willen, maar de manier waarop ik dat moet doen, lijk ik niet te vinden… ben me nu al aan het voorbereiden op de vergadering voor het nieuwe schooljaar: wat kan/wil/ga ik wel en niet doen, want ze gaan me waarschijnlijk meer vragen dan zou mogen (in mijn ogen, ik werk maat 10/24 in die school)… ik hoorde ooit zelfs van een collega dat anderen mijn naam op een werklijst schreven want “S. zal dat wel doen”… toen heb ik wel gezegd dat dat niet lukte… ik was voorbereid, maar verzon wel een smoesje… (ook niet ideaal, maar toch al een hele stap)
Deze week heb ik nog neen moeten zeggen, en ook al vond ik het vervelend, toch heb ik het gedaan.
Ik heb het gevoel dat ik al mijn hele leven lang een flinke meid ben en soms word ik dat wel beu. Op mijn dagelijks werk probeer ik al vaker neen te zeggen, op sociale contacten ook. Begrijp me niet verkeerd i.v.m. dat laatste, maar soms heb ik nood aan rust, mentaal en fysiek. Als ‘blogger’ zei ik vroeger op alles ja, maar ik vond de helft van de dingen niet eens zo fijn. Nu werk ik meer bewust samen en als ik geen zin heb om te bloggen dan doe ik het ook niet (dat is dan weer het flink zijn tegenover mezelf-kantje). Ook in mijn bijberoep probeer ik tegenwoordig al eens neen te zeggen en na te denken in functie van mezelf en mijn gezin in plaats van dat het werk op de eerste plaats komt. Ik slaap niet veel, maar ik hou wel aan mijn slaap en wil geen 3u laten omdat ik geen neen kon zeggen tegen iets of iemand.
Ik ben echt een people pleaser, maar ik probeer dat ook af te leren. Je kan niet iedereen happy maken!
Ik wilde hier antwoorden: “ja ik kan supergoed nee zeggen”. Tot ik er wat verder over begon na te denken. Ik kán het wel, als ik het echt wil. Maar vaak wil ik geen nee zeggen, ook al weet ik dat het eigenlijk beter zou zijn. (bv op werkvlak)
ps: ik ga ook eens echt met podcasts beginnen!
Ik durf ook wel neen zeggen, maar zoals je zegt vinden sommigen die je niet goed kennen dat dan wel een beetje bitch denk ik dan. Maar ik noem dat vooral aan zelfzorg doen. Superbelangrijk de dag van vandaag om stand te houden met een voltijdse job, kids, enz….
People pleaser int kwadraat hier… Rationeel wéét ik dat ik geen controle heb over wat mensen denken of voelen, maar toch blijf ik in mijn hoofd met het idee dat ik zeker niet de oorzaak wil zijn. Of dat ze mij niet meer tof gaan vinden als ik nee zeg. Ik liep ook bij alles te knikken toen ik nr de podcast luisterde. Het besef is er, hoor. Alleen nog omzetten in de praktijk.
People pleaser int kwadraat, hier 🙈 Ik liep heel de tijd te knikken toen ik naar de podcast luisterde. Het besef is er wel hoor, dat ik geen controle heb over anderen hun gevoelens of hun mening over mij. Maar toch zal er alles aan doen om te zorgen dat ze niets verkeerd over mij kunnen zeggen of denken. Ik leer het wel…