Er zou van mij wel kunnen gezegd worden dat ik een loner ben.  Dat zou niet bepaald een verkeerde interpretatie zijn, ik zou zelfs niet beledigd zijn.  Alleen zijn, dat vind ik gewoonweg ontspannend, just me and my toughts.  Tegelijk kan ik voor mezelf wel zeggen dat ik een redelijk aantal vrienden en vriendinnen heb.  Van slag en soorten.  Er zijn vriendinnen uit de lagere school, er zijn vriendinnen uit mijn puberteit maar ook de laatste twee jaar had ik veel sociale contacten en ook daar groeiden mooie vriendschappen uit.  Tijdens mijn opleiding orthopedagogie leerde ik Ann-Sophie kennen.  Er zijn niet veel mensen waarvan ik kan zeggen dat ze gelijkaardig zijn aan mezelf maar Ann-Sophie durf ik wel eens mijn “sister from another mister” noemen.  Het is soms freaky hoe we op dezelfde manier over de dingen denken.  Ann-Sophie (in mezelf noem ik haar Franksje, ik dacht dat ik haar ook soms zo aansprak maar blijkbaar niet) is -net als ik- voorstander van het leven zoals het is.  Geen schone schijn, geen fake gedoe.  Nee, het leven dat is mooi, maar het kan bij momenten ook een dikke vette shitboel zijn.  Ann-Sophie springt de aanstaande maand in de bres voor Rode Neuzen Dag.  Ik ben geen Q-music luisteraar (Aha! Toch iets waarin we verschillen!) maar ik ken het project wel.  Zelf ben ik gelijk hoe een enorme voorstander van het doorbreken van taboes rond psychische problemen.  Niet alleen je lichaam moet je soigneren, je geest kan ook tegensputteren of zelfs volledig stil vallen.  Er rust een taboe op hulp zoeken bij psychische problemen en WAAROM eigenlijk?  Je gaat toch ook naar de dokter als je griep hebt?  Je verzwijgt toch ook niet angstvallig dat je een oorontsteking hebt?  Ik sprak deze ochtend met Ann-Sophie over haar actie en haar drive.

Ann-Sophie, wat ben je aan het doen ten voordele van Rode Neuzen Dag?

“Momenteel ben ik bezig met het bakken van meringues -nunnescheetn noemen wij ze- om te verkopen.  Ik maak ook verse mayonaise die ik aanbied in potjes van 325gr.  De bedoeling is om deze producten te verkopen en de opbrengst integraal aan Rode Neuzen Dag te schenken.”

Hoe kom je erbij om dit te doen?

“Toen Roze Neuzen Dag zijn eerste editie opstartte had ik direct een klik met deze actie. Net zoals anderen geld geven aan bvb: WWF, had ik direct zin om deze actie iets bij te dragen. Eerst kocht ik een neus, het jaar erop stortte ik een kleine gift. Dit jaar wilde ik een stapje verder gaan.  Rode Neuzen Dag wil psychische problemen bij jongeren kenbaar maken en steun bieden aan projecten die jongeren helpen om psychische problemen aan te pakken.  Die actie sprak me meteen aan omdat het een herinnering aan vroeger opriep.  Toen ik in een minder moment tijdens mijn jeugd de behoefte voelde om op school een bepaalde leerkracht aan te spreken, ondervond ik een soort barrière die ik niet kon overbruggen.  Ik heb nu zelf kinderen.  Ik zou graag hebben dat mijn kind op school later die grens wel durft èn kan overgaan als het daar behoefte aan heeft.  De “Overkophuizen” zijn een initiatief dat wordt gesteund door Rode Neuzen Dag en ik vind zo’n acties heel waardevol.

Waarom vind je dit zo belangrijk?

“Ik ben er van overtuigd – als een depressie bij jongeren niet tijdig wordt behandeld – dit misschien problemen kan geven in de toekomst.  Maar ook bij andere problemen moet het mogelijk zijn om als jongere hierover te kunnen ventileren.  Problemen thuis, een moeilijke situatie waar men even niet weet wat gedaan, puberproblemen….etc.  Hulp van jongs af kan er misschien voor zorgen dat jongeren een stevige basis vormen waarop ze hun verder leven kunnen voortbouwen.  Leerkrachten kunnen hierbij helpen als eerstelijns hulpverleners ook al hebben ze niet altijd de tijd en middelen om zich hiermee bezig te houden.  Jongeren moeten weten dat de school er niet enkel is om te leren en te presteren, maar ook een plek waar ze terecht kunnen bij iemand.  Een effectieve doorverwijzing naar de schoolpsycholoog of een andere hulpverlener kan echt een verschil maken, ook bij kleinere problemen.  Daarom vind ik het belangrijk dat het taboe rond psychische problemen bij jongeren wordt doorbroken en wil ik deze actie steunen.”

Fantastisch!  Hoe kunnen we jouw actie steunen?

“Op mijn actiepagina kun je een gift doen aan Rode Neuzen Dag.  Je kunt ook via mijn persoonlijke facebookpagina een bestelling plaatsen via messenger voor meringues.  Ik verkoop 5 meringues in een zakje voor 3,5 euro.  Wie drie zakjes bestelt krijgt er een potje verse mayonaise bij.  De mayonaise is ook apart te koop, je geeft ervoor wat je wil!  De opbrengst gaat integraal naar Rode Neuzen Dag.”

Ik bestelde alvast meringues en doneerde wat eitjes van onze huiskip zodat Ann-Sophie kan verder bakken.  Ik zou zeggen: go check it out!  De meringues zijn alvast om van te smullen!

https://soundcloud.com/user-866967255/009-je-moet-een-flinke-meid-zijn-aflevering-9

bron: website werk en leven

Terwijl ik in een ander Aldi-filiaal duchtig op zoek ga naar de ingrediënten die ik nodig heb voor mijn aanstaande spaghettisaus luister ik naar Kelly en Anouck.  Ik ben zo danig gewoon om naar de lokale Aldi te gaan dat ik soms echt verloren loop in een groter filiaal waar alles op een andere plek blijkt te staan.  Dus ik cross weg en weer met mijn boodschappenlijstje en vergeet aan het einde van de rit nog mijn toiletpapier.  In de podcast hoor ik een geweldig interview met Lien De Pau, volgens de dames “een professionele goestedoender”.  De podcast spitst zich deze week toe op “neen zeggen” en “people pleasing”.  Het klinkt verfrissend en bij zowat alles wat erin besproken wordt knik ik zichtbaar “ja!”.  Soms blijf ik haperen om beter te luisteren terwijl ik drie potten pastasaus in mijn kar goed leg.  Eén item blijft me bij:

“Jij bent niet verantwoordelijk voor iemand anders’ geluk.  Als iemand ongelukkig is omdat jij ergens “neen” op zegt dan is dat niet jouw verantwoordelijkheid, die invloed heb je niet….en als je ergens “neen” op zegt wil dat niet zeggen dat je egoïstisch bent.  Een peoplepleaser kan dat onderscheid moeilijk maken.  Eens je dit goed beseft is het gemakkelijker om iets te weigeren.

Zelf ben ik me redelijk goed bewust van mijn eigen grenzen, kunnen en aankunnen.  Daarom vind ik het soms vreemd als ik mensen hoor zeggen “dat ze heel hun agenda zouden omgooien om “ja” te kunnen zeggen”.  Of zoals Anouck verwoordt “ik laat nog liever drie uur slaap om het te doen lukken!”  Maar als het niet lukt om iets te doen of iemand te helpen, dan lukt het toch niet?  Daar hoef je je niet schuldig om te voelen.

“Maar dan kan ik die of die niet helpen!?”  Misschien kan iemand anders hen wel helpen?

“En ze hebben geen andere optie“.  Er is meestal wel een andere optie.

Als iemand je hierbij een schuldgevoel aanpraat dan is dat omdat jij dat toelaat.  Soms vraag ik ook hulp aan anderen en het gebeurt al eens dat ik een “neen” krijg.  So be it.  Anderen zeggen geen neen “om mij te pesten” of “omdat ze mij geen toffe vinden” of “omdat ik het niet waard ben”.  Ze weigeren omdat het niet lukt.  Daar blijf ik van uit gaan en het maakt me niet minder gelukkig, ik zoek gewoon een andere oplossing.  Als ik zelf “neen” zeg tegen een uitnodiging, een vraag om hulp, een taak omdat ik het niet kan waarmaken, dan zeg ik gewoon: “dat lukt niet, maar have fun!”, “sorry maar ik kan je niet helpen” of simpelweg “ik zie dit niet haalbaar”.   Voor mij is dit duidelijke communicatie, maar blijkbaar is dat niet voor iedereen zo?  En ja, ik besef dat er mensen zijn die “neen” zeggen om de ander gewoon dwars te zitten of om hun machtspositie in de verf te zetten, maar die filter ik er in dit verhaal uit.

Waw Liese, dat klinkt een beetje like a cold hearted bitch.  Hmja.  Misschien.  Maar alle keren dat ik “ja” zeg zijn gemeende keren.  Zijn keren dat ik kan en wil helpen.  Zijn die keren waarvan ik achteraf tegen mezelf (of de andere) zeg: “ik ben blij dat ik kon helpen”.  Het zijn de uitnodigingen waar ik werk van wil maken.  En ik probeer om veel “ja” te zeggen, maar ik besef ook dat ik mezelf moet beschermen.  Dat ik niet overal moet toezeggen, dat het ook wel lukt zonder mij.

Kun jij gemakkelijk “neen” zeggen of vind je dat eerder lastig?

Ik was al drie uur te laat op het werk toegekomen.  De stress laaide hoog op, brandend in mijn luchtpijp.  Het enige wat door me ging was: “Is het al zo laat?  Is het al zo laat?  Hoe is het mogelijk dat het in godsnaam al zo laat is?”  Als een kieken zonder kop begon ik op het werk rond te lopen.  Er waren drie uren verloren en ik wist niet waar ze waren, hoe ik het moest oplossen.  En daar stond ze me te observeren.  Haar frou-frou nog altijd even recht.  De bril mooi opgeblonken.  Ze lachte naar me.  Of ze lachte met me.  Geen idee maar haar glimlach was nog steeds dezelfde.  In de droom wist ik “dit is een visioen, ze is er niet meer” maar ik bleef kijken.  En zij bleef lachen.

Bij het schillen van de aardappelen deze voormiddag kwam de droom terug.  “Lieselotte!  Zo’n dikke schillen van je aardappelen!” gierde ze ooit.  Ik antwoordde lacherig: “het zijn maar aardappelen, als de schil te dik is, dan schil ik er gewoon één extra om het verlies te compenseren!”

Het verlies valt echter niet te compenseren.  Bij elke veel te dikke aardappelschil slaat dat besef mij recht in mijn gezicht.

“They say: people in your life are seasons and anything that happens is for a reason”.  Kanye zingt het zo mooi, maar is het ook zo?  Mensen komen en mensen gaan, soms is er zelfs geen reden voor, een koppel besluit uit elkaar te gaan en zo verlies je iemand.  Misschien strandt een vriendschap al dan niet gewenst.  Samaja klaagt al eens dat haar sociale leven te rustig is, maar toen ik in de levensfase zat waarin zij zich bevindt hadden wij ook zo’n periode.  Iedereen leek zich terug te trekken in hun nieuwe cocon met een partner en eventueel kinderen.  Nu de kinderen iets ouder zijn gaat het vlotter om eens af te spreken of een babysit te vragen met als gevolg dat de weekends dichtslibben met sociale engagementen.  Soms breekt het koud zweet me al uit bij een uitnodiging om ergens te gaan eten, naar een toneel te komen kijken of deel te nemen aan één of andere quiz.  Ik kan moeilijk “neen” zeggen en moet mezelf hier echt in trainen, aan de andere kant haal ik energie uit die afspraken.  Mijn kinderen beginnen ook hun deel van de sociale boterham op te eten: chiro, leesclub, logopedie.  Toch heb ik regelmatig het gevoel dat het voor iedereen drukdrukdruk moet zijn.  Alsof “druk” gelijk staat aan “geslaagd”, in contrast hoor ik toch ook regelmatig: geen tijd om te relaxen, onvoldoende me-time, onvoldoende quality-time met het gezin.   En daar komt het “neen” zeggen: we zijn zelf verantwoordelijk voor het bewaken van die grens want hoe meer je buitenkomt, hoe meer je buitenkomt.  Dat klinkt raar, maar een sociaal leven houdt zichzelf in stand.  “Geen tijd” is relatief, je kunt altijd tijd maken als je dat graag wil.  Dat neemt niet weg dat het geen pijn doet om vriendschappen te zien stranden, ik heb soms echt vriendschapsverdriet. Als ik mensen ineens niet meer zie zonder aanwijsbare reden, als de zin om tijd te maken voor elkaar ver te zoeken is.  Maar misschien zeggen zij ook wel eens meer “neen” of zijn mensen enorm begaan met het sociale leven dat opgroeiende kinderen met zich meebrengt.

Soms doorstaat de vriendschap de seizoenen niet en dwarrelt ze uiteen door de droogte van de zomer, het vallen van het blad of de wakte van de sneeuw.   En dat is het leven, met of zonder reden.