Fonkelende unit

Ineens viel het mij op toen ik in de winkel naar een zak Lays Oven Baked greep. Er was iets mis met de ring die ik altijd rond mijn middelvinger draag. Het was de eerste ring die hij me gaf, ondertussen ook al 17 jaar geleden. Ik begon naderbij te turen. Waar was het diamantje? In het verleden was er al eens een herstelling nodig aan die ring maar daarna was er mij nooit meer iets opgevallen. De diamant zat er nog, maar hij was precies getoucheerd.

De ring had op slag al mijn aandacht. En dat is heel wat midden in de chips-rayon van de Albert Heijn. Ik hield mijn hand in de lucht, draaide hem weg en weer voor mijn ogen, ik trok er zelfs de zaklamp van mijn gsm voor open. “Ik zal eens moeten langsgaan bij de juwelier, misschien kan hij hem ook ineens opblinken want na al die jaren is de glans wat zoek.”

Opvallend hoe iets dat er al die jaren gewoon is ineens zo hard om mijn focus riep.

Het voorbije weekend gingen we op stap zonder de kinderen. We zien ze doodgraag maar het is zoals ik tegen hen zei toen we onderweg waren naar de schoolpoort: “Wij zien elkaar ook graag want we zijn nog altijd liefjes“. Ik hoef die uitleg zelfs niet te geven, de jongens zijn heel meegaand en een half weekend chillen bij opa en oma is sowieso altijd een schot in de roos. Ik vind het gewoon belangrijk dat ze weten dat wij twee ook een unit zijn. Mijn man en ik zijn twee doendigaards die ook belang hechten aan een leven naast het ouderschap. Verder studeren, sporten, muziek maken, podcasten, schrijven, met vrienden op trot, er staat altijd wel wat in de agenda. Maar net zoals met de ring moeten we zorgen dat we niet ineens met sleet zitten.

Eventjes weg van thuis. Uitstapjes, goeie gesprekken en wij twee. Het is pas als je het doet dat je voelt hoe hard je het nodig had om elkaar onverdeelde aandacht te geven.