Laatkomer

Er liggen kruimels onder de tafel en grasbrokjes bij de achterdeur omdat ik met grasslippers terug binnenkwam nadat ik de was heb opgehangen buiten. De keukentablet ligt bezaaid met allerhande dingen die ooit in een kast zaten maar nu op magische wijze zijn ontsnapt. Ik laat de ontplofte keuken voor wat ze is en hou mijn handen net niet voor mijn ogen als ik richting mijn bureau stap. Ik heb één gestolen uur dat ik wil spenderen aan schrijven.

Naast mijn laptop staat een vaasje met uitgebloeide bermbloemen, die gooi ik vlug nog in de groencontainer want ik hou niet van een rommelige bureau. Terwijl ik de kruimeldief wil nemen om de restjes bloemen op te zuigen zie ik dat de wasmachine net staat klaar te pinken. Vlug dat wasje versteken. Ik moet terug door de keuken om poging twee (drie?) te wagen en forceer mezelf om door te lopen. Een uur is ondertussen drie kwartier geworden.

Ik weet het.

Er is altijd iets dat prioriteit heeft. In een gezin met twee opgroeiende kinderen en drukke levens met werken, sporten en sociaal doen neem ik deze dagen te weinig tijd om stil te staan.

Mijn vingers moeten regelmatig over het klavier dansen en als de woorden de kans niet krijgen om uit mijn vingertoppen te stromen begint dat te wringen.

Vorige week was bleihh. Het was pas op vrijdag toen ik de tijd nam om een half uur simpelweg in de zetel te zitten voor ik weer vertrok dat ik besefte waarom ik al heel de week niet in mijn sas was. Er was gedeeld verdriet, hier en daar een afwijzing, maar ook akkefietjes met geliefden en onbekenden. Die mix van allerhande emoties zorgde er voor dat ik best slechtgezind liep. Het niet doorleven van die gevoelens had als resultaat dat ik ook niet kon benoemen waarom het allemaal maar bleihh was.

Het was één grote bleihh-cocktail en die had ik netjes opgedronken zonder daar veel vragen bij te stellen.

De verschillende ingrediënten van mijn mix kon ik pas achteraf benoemen maar door dagelijks te schrijven kan ik vermijden dat ik niet meer weet waarom ik me mottig voel. Tegelijk kan ik het ook relativeren. We hebben allemaal slechte dagen en die mogen er ook gewoonweg zijn. Dat is het leven.

Er gaan periodes zijn waarin ik op tijd schrijf maar veelal komt schrijven altijd te laat.