Levenssporen

Ze duwen de portieren open, ik check of ze alles meehebben en roep dezelfde boodschap nog eens naar de achterbank. Beide jongens zwaaien door het raam, Ilja dubbelcheckt of ik het gezien heb en zwaait nog eens extra. Ik gooi een zoen, ze stappen de schooldag in.

Deze dagelijkse gebeurtenissen, zo vanzelfsprekend, het zijn die dingen die bekend staan als de gewonigheid van het leven. Vanaf volgend schooljaar stappen ze elk apart naar school en net zoals “geen kleuters meer in huis” zal ook dat vlug wennen.

Ik ging vandaag naar de bank, een cleane ruimte met enkel Belfiusposters aan de muur. De raamloze bureaus toonden weinig persoonlijke elementen. Toen de bankbediende haar sleutels op een stapel dossiers legde gaven haar sleutelhangers me een inkijk in haar leven. Ik hou er van om levenssporen te spotten bij mensen die ik niet ken. Een foto aan een sleutelhanger of een gezichtje op de achtergrond van een smartphone, een bepaalde sticker op een map of gewoon al iemands’ handschrift zien. Sporen van hun gewonigheid, tekenen van hun eigenheid. Ineens werd de dame achter het asociale plexi-glas een persoon met een privéleven. Misschien zette ze ook elke ochtend haar kinderen af aan de schoolpoort net als ik.

Er zijn weer enkele baby’s geboren de laatste maanden. Jonge gezinnen aan de start van hun leven samen. Voor hen voelt dat nu spectaculair maar binnenkort wordt het een onderdeel van hun dagelijkse bestaan. Ze creëren hun eigen gewonigheid wanneer hun gezin een unit wordt. Als ik ze hoor twijfelen over luiers, babyvoeding en tekort aan slaap voel ik een verschil in de levensfase waarin wij zitten. Ergens wil ik hen geruststellen “Je geraakt erdoor”, tegelijkertijd weet ik dat deze fase nu hun realiteit is en dat ze dat moeilijk kunnen inschatten met dat kleine wondertje op hun borstkas. Omgekeerd hoor ik graag oudere collega’s of vrienden babbelen over hun inwonende twintigers. Ze relativeren de prepuberteit en de bijhorende zorgen rond onze oudste zoon, tegelijkertijd geven ze aan “dat ze zich daar indertijd ook zorgen over maakten”. Binnen tien jaar denken we er net zo over en misschien komen de baby-ouders van nu met gelijkaardige zorgen bij ons terecht.

Veertig(er) zijn en de bijhorende levensfase, het voelt als een tussenperiode vind ik. We kunnen een stuk surfen op de dagdagelijkse golven van het leven en tegelijkertijd hebben we weer wat meer ademruimte omdat onze kinderen hun eigen levenssporen creëren.