Witruimte

Het huis is leeg, het enige geluid zijn de vogels buiten en de ruis in mijn oren. Het is de laatste stille ochtend dat ik alleen thuis ben tot in september.

Het voelt alsof ik momenteel in een blanco periode zit. Een witruimte als het ware. Naast het werk hou ik me vooral bezig met de dagdagelijksheden en sport op maandag. Voor de rest hoef ik geen moeite te doen om de week te vullen, dat gaat vanzelf. Ik probeer de input aan prikkels te beperken door me vooral toe te spitsen op lezen momenteel. Er staat veel non-fictie op mijn e-reader, veelal in hetzelfde thema: relaties en de psychologie erachter (Rika Ponnet, Esther Perel). Maar ook zelfzorg (Nina Mouton) en zelfinzicht (Nicole Lepera). Ik lees dagelijks maar ik kan heel moeilijk de boodschappen herhalen achteraf. Laatst nam ik wel notities tijdens een YouTube van Esther Perel, ik merk dat dat echt wel helpt om alles te structureren, maar het vergt wel wat tijd en stilte.

Ik ben nog altijd sterk bezig met vriendschap en relaties, meer en meer hoor ik dat het niet evident is om vriendschapsbanden te smeden eenmaal je in een bepaalde levensfase beland bent. Mijn idee hierover fluctueert, hoewel ik de laatste tien jaar veel vriendschappen heb opgebouwd voel ik ook wel dat een deel daarvan is weggevallen. Sommige van die relaties waren belangrijk voor mij, andere hingen misschien al aan een zijden draadje en doordat ik het losliet knapten ze mee los. Hoewel ik minder blog schrijf ik wel nog altijd regelmatig. Het onderstaande staat al enkele weken in één van mijn concepten:

“Tijdens mijn ochtendwandeling passeerde ik een brunchplek waar ik zelf al enkele keer koffietjes ging drinken. Op het terras zaten vier vriendinnen te ontbijten. Ze kwetterden er vrolijk op los, ik moest glimlachen. Tegelijkertijd voelde ik ook een steekje jaloezie. Het deed me iets. Nochtans, ik had er zelf heel bewust voor gekozen om mijn vrije dag alleen door te brengen. De luchtigheid waarmee ze tegen elkaar babbelden over hun reisplannen, het gelach toen ik verder stapte. Ik mis het soms om “part of the gang” te zijn. Part of a gang in dit geval. Ik heb niet zo één grote groep vrienden waar ik toe behoor, het zijn allemaal eilandjes van vriendinnen. Sommigen kennen elkaar wel maar meestal via mij of enkel oppervlakkig. Het feit dat enkele vriendschappen gestrand zijn in het laatste jaar heeft er ook veel mee te maken. Ik denk sowieso veel te veel na over de oorzaken van het stranden en of ik mijn eigen aandeel in sommige verhalen niet verkeerd inschat.”

En van concepten gesproken: ik ben ook al anderhalf jaar aan het sleutelen aan één lange tekst getiteld “Keukengesprekken”. Ik vermoed dat ik die zes A4tjes nooit online ga brengen maar ik kan er wel een flardje van delen:

“Mijn introverte kant heeft me heel lang parten gespeeld, ik had altijd het gevoel een outsider te zijn op feestjes.  Degene die in de keuken rommelt en aan de zijkant van het feest mee volgt wat de anderen vertellen.  Ik ben contenter nu ik dat heb aanvaard, dat ik gewoon kan zijn wie ik wil zijn.  Soms ben ik een feestjesmens en op een ander moment kan ik evengoed in de schemer blijven.  Maar wat ik zeker heb ervaren de voorbije jaren: de beste gesprekken worden in de keuken gevoerd.”

Het reflecteren over die thema’s doe ik veelal in mijn hoofd maar ik heb gelukkig ook enkele goeie vriendinnen waarmee ik dat kan doen. En ja, met hen doe ik ook wel eens een terrasje of een lunch, en dat voelt even waardevol als the gang die ik soms mis.