Momming

Morgenmiddag vertrekt de jongste zoon op kamp. Ilja is vrijdag vertrokken en ze komen pas volgende week maandag terug thuis. Hoewel we gewoon doorwerken zal het toch anders dan anders zijn zonder die twee karwaten in huis. Ik kijk uit naar de rust en tegelijkertijd ben ik bang dat ik die rust niet ga vinden.

Ik heb het gevoel dat ik de laatste weken heel moeilijk kan stilzitten. Tien dagen vakantie in Denemarken zijn omgevlogen en vooral daar merkte ik meer dan ooit hoe lastig het is voor mij om integraal niets te doen. Iets in mij wil altijd in beweging blijven. Is het niet door fysieke actie, het is door me mentaal vooruit te duwen. Ik las nooit meer boeken dan in de maand juli en hoewel ik effectief stilzit als ik dat doe blijf ik wel mijn hoofd voeden. Van de non-fictie maak ik nu ook hier en daar een kleine samenvatting of ik noteer keywords om de kern ervan te onthouden. Bij fictie vind ik het soms moeilijker om in een verhaal te rollen omdat ik meestal pas ’s avonds verder lees. Aangezien ik dagelijks tussen 5u30 en 6u30 opsta en in huis begin rond te scharrelen moet ik niet veel uitleg geven over hoe het gesteld is met mijn attention span na 20u.

Ik vermoed dat het wel anders zal zijn als ik de komende week minder moet aan “momming” doen. Geen idee of dat een bestaand woord is, maar ik gebruik het graag. Als de jongens van huis zijn kan het even iets meer laisser-faire. Is er geen eten in huis, dan zoeken we wel iets, het altijddurende geregel van alles zal wat wegvallen en daar kijk ik wel naar uit. Tijdig picknick voorzien voor sportkampen, kleren wassen op momenten dat je het anders niet zou doen want er moeten dringend valiezen worden gevuld, nadenken over kinderopvang als wij iets later moeten werken of iets vroeger moeten beginnen. Ik ben vooral bezig met vooruit denken en handelen en dat kan wel eens op mijn systeem werken.

Het enige dat ik morgen ga regelen is mijn solo-uitstapje op mijn vrije dag deze week. Nèh.