door - Soms worden mensen telefonisch geïnterviewd op de radio. Eerlijk gezegd vind ik het best irritant om naar zo’n telefooninterview te luisteren, niet alleen omdat het niet goed klinkt, maar vooral omdat er soms mensen zijn die gewoonweg niet stoppen met babbelen. Hun hele verhaal doen ze in één adem, zonder een seconde rust. Je kunt dat “gedrevenheid” noemen maar als je jezelf zo graag hoort babbelen: start met een podcast! 😉
- Laatst moest ik drie militairen overlaten die op trektocht waren in de streek. Volledig geëquipeerd stapten ze volle force verder op hun bottines. Het eigenaardige was wel dat ze hun geweer met beide handen voor hun lichaam droegen. De meest logische verklaring is: “’t Zijn militairen, dat doen ze nu eenmaal”, tegelijk vond ik het wel wat vreemd zo om 8u ’s morgens al drie geweren op straat te zien. Ik ga er van uit dat ze nergens gingen geambushed zijn ofzo en zelfs dàn nog hoop ik maar dat ze niet zomaar zouden beginnen in het rond schieten.
- Kunst. Correctie: sommige kunst. Ik kocht deze week een museumpas om me meer vrijheid te geven bij het in en uit lopen bij museums. Woensdag bezocht ik het SMAK en het MSK in Gent en ik moet zeggen: ik snap het niet altijd even goed. Wat bepaalt of iets goed genoeg is om in een museum te belanden en wat valt onder “werkje van een kind uit de 2e kleuterklas”? Alles is kunst? Misschien? Ik weet het niet, noem me gerust een cultuurbarbaar. Niettemin kan ik wel genieten van sommige kunst maar ik moet het misschien meer zoeken in woordkunst, sculpturen en muurschilderingen, het viel me wel op dat die meer mijn aandacht trokken in Gent. Hopelijk kan ik het verder uitzoeken met mijn museumpas, morgen bezoeken we ook het Kunstenfestival in Watou, ik geef het dus niet op!
- Vorig weekend was ik met vrienden in Leuven op stap. Terwijl we door de autovrije winkelstraat slenterden viel een mevrouw vlak naast me. Mijn eerste reflex was om haar recht te helpen en te luisteren of ze OK was. Ze begon te lachen en ook haar vriendin lachte mee “Nee jong, ik ben ok, laat mij maar liggen, dat gebeurt regelmatig dat ik val”, waarop haar lachende vriendin me toesprak “Ja echt, daar kom ik wat mee tegen met die hier op stap.” Ik wist niet goed of we mochten meelachen of was het candid camera ofzo maar we wandelden uiteindelijk verder met een “ooowkeiiii dan maar?”-gevoel….
- Je gaat me koekoek verklaren maar ik heb deze week gegoogeld op “Waarom zijn duiven zo dom?”. Blijkt dat de meningen verdeeld zijn. Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat duiven te dom zijn om te helpen donderen. Ik ben toch zeker niet de enige die al eens getoeterd heeft naar een duif die maar bleef zitten op de rijweg? Laatst vloog er zo’n kamikazeduif bijna tegen mijn autodeur terwijl ik aan het rijden was. Ik schrok me een accident. De artikels die ik las geven echter aan dat duiven maar al te goed weten wanneer ze moeten opvliegen om niet geraakt te worden door een fietser of een wagen. Ze blijven gewoon extra lang zitten om zo lang mogelijk te kunnen peuzelen van hun prooi (veelal etensrestjes). Toch zijn er hier en daar duiven die het niet halen en doodgereden worden maar dat is blijkbaar gewoon een natuurlijk fenomeen, onder de mens zijn er namelijk ook exemplaren die niet tijdig zouden weglopen. Hoewel ik me blijf verbazen over de pure domheid van duiven ben ik niet meer van plan om als een gekkin te gaan remmen als ze weer eens blijven zitten.
Shout your heart out 
De militairen, de kunst en de duiven: heb me de voorbije week dezelfde zaken afgevraagd toen ik om fruit ging naar Vervischjes en toen ik bezig was met het voorbereiden van m’n muzische les rond Karel Appel 😂
Het is inderdaad moeilijk te bepalen wanneer iets kunst is en wanneer niet, maar wellicht is die discussie ook deel van het ‘kunst beleven’. Voor mij is kunst goed wanneer ik er iets bij voel, wanneer het me raakt of als ik er een verhaal achter vermoed.
Mijn man en ik zeggen als we iets niet begrijpen: ‘Het zal wel kunst zijn.’
De kunstwereld neemt zichzelf soms belachelijk serieus. Dat vinden wij dan weer grappig.
Eerlijk, dat van die duiven heb ik me ook al heel vaak afgevraagd. Heb een tijd terug effectief een duif doodgereden. En toen ik daar op de heenweg passeerde reed de auto voor mij een duif dood. Ik denk ook dat dat komt doordat die meer en meer gewend geraken aan auto’s en dan het gevaar niet goed meer kunnen inschatten. Ofzo.
En ja, je punt over kunst volg ik ook. Ik zit hier soms met het kind te schilderen en zijn werkjes zouden ook niet misstaan op een expo.