Sundaymorningsaffelen

In “De kracht van rust” van Mirjam van der Vegt las ik over “Doe je wel eens van boerken“? Daarmee bedoelde ze: “Overschouw je wel eens op je gemak de oogst van wat je zaait?” Het valt op veel manieren te interpreteren maar het nodigt vooral uit om stil te staan.

Zoals ik al eerder schreef lees ik veel non-fictie, veelal over dezelfde thema’s (psychologie, rust in je hoofd en in je leven, relaties, zelfzorg…) en uiteraard staat in veel boeken hetzelfde. Ik rol al eens met mijn ogen als de amygdala en de stressrespons nog maar eens uitvoerig aan bod komen (jawel, we hebben er allemaal één trouwens, check het) maar de basis blijft hetzelfde: vertragen om tot rust te komen. Prikkels reduceren, niet constant “aan” staan maar ook gewoon eens “zijn”. En zoals de auteur van het boek hierboven schreef “eens van boerken doen” en met je handen op je rug de gewassen gaan aanschouwen. Het is geen geheim dat ik het daar moeilijk mee heb, maar ik luister veel beter naar mijn lichaam dan vroeger. Zo stond ik gisteren op met een bonkend hoofd en een vermoeid lijf dus nam ik de tijd om nog een uurtje in de zetel te wentelen in plaats van direct als een Duracell-konijntje door het huis te gaan schoffelen. Ik hàd die tijd dus benutte ik hem ook. Daarna deden we nog een uur koffie met babbeltjes en ik voelde meteen dat het nodig was geweest om traag te starten.

Mijn grootmoeder nam ons altijd mee naar buiten. “Kom, we gaan eens naar den hof”. Dan liepen we rustig door de lange tuin naar achteren om alle planten en bloemen te aanschouwen terwijl we babbelden. Ze wees me alle planten aan die in bloei stonden en voorzag me van voldoende tekst en uitleg. Uiteraard werd ik wel eens terug naar het tuinhuis gecommandeerd om een kniptang uit te halen want een tuin vraagt constant onderhoud. Ik ben vele keren tussen de struiken moeten gaan rabbelen om een specifieke tak te snoeien. We maakten ook wildboeketten met de bloemen die we tegenkwamen. Toen haar huis verkocht werd na haar overlijden deden we nog één keer de toer en het laatste wildboeket dat ik plukte was een vaas vol jasmijnen.

Haar vele jaren als landbouwster zaten er ingebakken en de simpele handeling van “naar den hof gaan kijken” blijft rustgevend en het past enorm bij de “less is more”-vibe. Ik voel die sfeer als ik mijn planten verzorg. Met een 50-tal kamerplanten ben ik dagelijks in de weer en ik moet mezelf soms een halt toe roepen omdat ik zo danig in een plantenflow kan geraken dat ik compleet de tijd uit het oog verlies. Er zijn vele zondagen waarop ik in mijn chill-kleren ’s morgens gewoon planten sta te verpotten als de jongens de trap afkomen om te ontbijten. Het begint met “oei, deze heeft dorst” en het eindigt met een aardemix maken op mijn terras en stekken trekken van elke plant die nog maar de indruk geeft dat er iets te rapen valt.

Er wordt wel eens gezegd “Do more of what makes you happy”. Heb je een activiteit die je tot rust heeft gebracht: blijf die doen. Is het nu potten draaien, fotograferen, schilderen of tijd nemen om in de zetel te wentelen met een boek. De truc is gewoon om er geen verdienmodel van te maken. Eens het een business wordt is het geen zuivere ontspanning meer. Ik zou er sowieso weinig aan verdienen denk ik want in mijn geval is dat: in Ma Flodder-outfit met plantenvoeding rond saffelen en nadenken over welke plant ik in welke bloempot ga steken eens de stekken beginnen te wortelen. Ik ben verre van een plantenexpert al denken mensen dat wel eens als ze in mijn living komen. Mijn planten verzorgen in alle stilte terwijl ik van mijn koffie sip, daar maak ik heel graag tijd voor en dat zie je aan hun groei.