Maandag probeerde ik met mijn onderarm het rooster van een groot barbecue stel tegen te houden terwijl het viel. Het was al enkele dagen afgekoeld maar het ding woog als lood met als gevolg: een fikse blauwe plek en een brok uit mijn onderarm. Diezelfde ochtend liet ik een terrasstoel van de trap donderen op het werk omdat ik onoplettend was bij het opruimen. In de sportles ’s avonds gleed mijn hand uit tijdens een vloeroefening waarbij ik vooruit schoof, mijn schouder te ver vooruit stretchte en op mijn heup belandde. Dinsdagochtend stootte ik zeker twee keer mijn hoofd tijdens het poetsen, ik trok daarna te hard aan de slang van de stofzuiger waardoor hij naar mij toe rolde en keihard tegen mijn hiel botste. Toen ik mijn emmer wegtrok kwam een stukje vel van mijn vinger tussen de hendel en de emmer terecht met een bloedneep als gevolg. Toen ik hem woensdag wou dichtslaan kwam het hoekje van de autokoffer tegen mijn schouder terecht in plaats van in het slot.

Ik kan blijven doorgaan maar ik heb mezelf deze week elke dag pijn gedaan.

Ik bots, stoot, struikel, mors en rabbel zoveel dat ik het als een soort eigenschap ben beginnen zien. Het is een deel van mij geworden om onhandig te zijn, ik kijk er zelfs niet meer van op. Je zou het een aangeboren lompheid kunnen noemen maar ik kan me niet herinneren dat ik als kind zo klungelde. In mijn jeugd brak ik eens mijn sleutelbeen en ooit eens een stukje van mijn voet, maar voor de rest ben ik zonder veel kleerscheuren groot geworden.

Heden ten dage sta ik continu onder de blauwe plekken, meestal weet ik niet eens waar ik ze vandaan heb. Nu ik er bij stilsta: ik ben nooit vrij van blauwe plekken, krassen of korsten. Je hoeft nooit lang te zoeken in het spel “Vind de blauwe plek”.

Ik snap ook niet zo goed hoe het altijd kan gebeuren. Misschien zit ik iets teveel in mijn hoofd en let ik daardoor minder goed op? Het valt wel op dat ik gemakkelijker materiaal breek of me kwets als ik me begin op te jagen en iets te snel wil doen. Haast en spoed….

Ben ik de enige die zo onhandig is?

9 reacties

  2. Ik ben ook wel onhandig, maar jij somt nu wel heel veel na elkaar op en dat blijkbaar in een korte tijdsspanne. Wel akkoord dat als de gedachten elders zitten het des te beter lukt om onhandig te zijn.

    Beantwoorden

  3. Mijn partner in crime heeft met momenten ook wel last van je ‘talent’, dit stukje had door haar kunnen geschreven zijn.

    Beantwoorden

  4. Ik heb ook elke dag zo’n accidentjes en eten zonder morsen kan ik ook nog altijd niet, maar ik had dat al als kind. Balsporten tijdens de sportles op school waren een ramp en als we met oudjaar fondue deden had ik elke keer een brandwonde. Vorig jaar kreeg ik de diagnose ‘dyspraxie’. Als ik het moet uitleggen, omschrijf ik het zo: Het voelt alsof ik mijn lichaam met een afstandsbediening moet besturen.
    En ik kan echt wel met een kop thee van de ene kamer naar de andere lopen zonder dat het water over de rand klotst, maar dat vergt ontzettend veel concentratie. Dus ik denk dat je conclusie juist is: concentratie is de sleutel. Wat meer mindfulness zou de oplossing kunnen zijn.

    Beantwoorden

  6. Zo herkenbaar! Ik heb vaak blauwe plekken en weet zelden waar die van komen. Maar ik bots tegen de deur, of blijf aan de klink hangen. En hoe vaak ik tegen mijn bed aan loop, ik snap het zelf niet!

    Beantwoorden

  7. Heel herkenbaar! Zoals Raya hierboven aanhaalde, te weten komen wat dyspraxie is kan helpen. Sinds de zoon die diagnose kreeg, vielen voor mij ook de puzzelstukjes in elkaar. Als ik me haast doe ik me pijn, als ik naai prik ik in mijn vingers, als ik teken of schrijf staan minstens mijn handen vol strepen. In plaats van dat onhandig of lomp te noemen of te denken dat ik tekortschiet, heb ik gewoon dyspraxie. Dat woord maakte me een stuk liever voor mezelf

    Beantwoorden

Geef een reactie op veroniqz Reactie annuleren